Rachel Armstrong: Architecture that repairs itself?

راشل آرمسترانگ: ساختمانی که خودش را ترمیم می‌کند؟

Translator: Sina Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

All buildings today have something in common.

امروزه تمام بناها یک چیز مشترک دارند.

They're made using Victorian technologies.

همگی با تکنولوژی‌های عصر ویکتوریا ساخته شدند.

This involves blueprints,

که این مستلزم نقشه،

industrial manufacturing

کارخانجات صنعتی

and construction using teams of workers.

و ساخت و ساز با استفاده از گروهی از کارگران است.

All of this effort results in an inert object.

همه‌ی این تلاش‌ها به یک جسم بی‌اثر منجر می‌شه.

And that means that there is a one-way transfer of energy

و این بدین معناست که یک مسیر یک‌طرفه انتقال انرژی

from our environment into our homes and cities.

از محیط اطراف ما به منازل و شهرهایمان است.

This is not sustainable.

این پایدار نیست.

I believe that the only way that it is possible for us

من معتقدم که تنها راه ممکن برای ما

to construct genuinely sustainable homes and cities

ساختن شهرها و خانه‌هایی واقعا پایدار

is by connecting them to nature,

با اتصال آنان به طبیعت است،

not insulating them from it.

نه جدا کردن آنها از طبیعت.

Now, in order to do this, we need the right kind of language.

حالا به این منظور، ما نیازمند یک زبان صحیح هستیم.

Living systems are in constant conversation

سامانه‌های زنده در تعامل دائمی

with the natural world,

با جهان طبیعت،

through sets of chemical reactions called metabolism.

از خلال مجموعه‌هایی از واکنش‌های شیمیایی به نام متابولیسم هستند.

And this is the conversion of one group of substances

و این تغییر یک گروه از مواد

into another, either through

به گروه دیگر، هم از طریق تولید

the production or the absorption of energy.

و هم از طریق جذب انرژی است.

And this is the way in which living materials

و این روشی است که مواد زنده در آن

make the most of their local resources

بیشترین بهره را از راهی پایدار

in a sustainable way.

از منابع اطراف خود می‌برند.

So, I'm interested in the use of

خُب، من علاقمند به استفاده از

metabolic materials for the practice of architecture.

مواد متابولیک در عملیات معماری هستم.

But they don't exist. So I'm having to make them.

اما چنین چیزی وجود ندارد. بنابراین لازم شد که آنها را بسازم.

I'm working with architect Neil Spiller

من با مهندس معمار نیل اسپیلر در

at the Bartlett School of Architecture,

مدرسه‌ی معماری بارتلت کار می‌کنم.

and we're collaborating with international scientists

و ما با دانشمندان بین المللی همکاری می‌کنیم

in order to generate these new materials

تا این مواد جدید رو با

from a bottom up approach.

رویکرد از پایین به بالا بسازیم.

That means we're generating them from scratch.

یعنی که آنها رو از اول تولید کنیم.

One of our collaborators is chemist Martin Hanczyc,

یکی از همکاران ما شیمیدان مارتین هانزیک است،

and he's really interested in the transition from

و او بسیار علاقمند به گذار از

inert to living matter.

هیچ به ماده‌ی زنده است.

Now, that's exactly the kind of process that I'm interested in,

حالا، این دقیقا نوعی از فرآینده که من بهش علاقه‌ دارم،

when we're thinking about sustainable materials.

وقتی در مورد مواد پایدار فکر می‌کنیم.

So, Martin, he works with a system called the protocell.

خب، مارتین با سیستمی به نام «پیش‌سلول» کار می‌کند.

Now all this is -- and it's magic --

و همه‌ی اون چیزی که هست -- و یه چیز جادوییه --

is a little fatty bag. And it's got a chemical battery in it.

فقط یه کیسه کوچیک چربی است. و یک باتری شیمیایی درونش است.

And it has no DNA.

و اصلا DNA ندارد.

This little bag is able to conduct itself

این کیسه کوچیک می‌تونه خودش را طوری هدایت کنه

in a way that can only be described as living.

که فقط می‌شه «زیستن» توصیفش کرد.

It is able to move around its environment.

قادر است که اطراف محیطش حرکت کنه.

It can follow chemical gradients.

از گرادیان‌های شیمیایی پیروی کنه.

It can undergo complex reactions,

تحت واکنش‌های پیچیده قرار بگیرد،

some of which are happily architectural.

که بعضی از آنها خوشبختانه به معماری مربوطند.

So here we are. These are protocells,

پس، اینها پیش‌سلول هستند،

patterning their environment.

که محیط خودشون رو دارن شکل می‌دن.

We don't know how they do that yet.

ما هنوز نمی‌دونیم چطور اینکار رو می‌کنند.

Here, this is a protocell, and it's vigorously shedding this skin.

اینجا، این یه «پیش‌سلول»ـه و شدیدا داره پوست اندازی می‌کنه

Now, this looks like a chemical kind of birth.

حالا، این به نظر یک جور تولد از نوع شیمیایی می‌آید.

This is a violent process.

این یک فرآیند شدید است.

Here, we've got a protocell to extract carbon dioxide

اینجا، یک پیش‌سلول داریم که دی اکسید کربن را

out of the atmosphere

از جو استخراج

and turn it into carbonate.

و آن را تبدیل به کربنات می‌کند.

And that's the shell around that globular fat.

و این پوسته اطراف اون چربی کروی است.

They are quite brittle. So you've only got a part of one there.

آنها بسیار شکننده هستند. بنابراین فقط به بخشی از آن دسترسی دارید.

So what we're trying to do is, we're trying to push these technologies

کاری که تلاش داریم انجام دهیم این است که این تکنولوژی‌ها را

towards creating bottom-up construction approaches

به سمت رویکرد ساخت و سازپایین به بالا در

for architecture,

معماری سوق بدیم،

which contrast the current, Victorian, top-down methods

که در تقابل است با روش‌های کنونی عصر ویکتوریا و بالا به پایین

which impose structure upon matter.

که ساختمان رو به ماده تحمیل می‌کنند.

That can't be energetically sensible.

این نمی‌تونه از لحاظ انرژی مشهود باشه.

So, bottom-up materials

پس، مصالح پایین به بالا

actually exist today.

امروزه واقعا وجود دارند.

They've been in use, in architecture, since ancient times.

آنها از دوران باستان در معماری مورد استفاده بوده‌اند.

If you walk around the city of Oxford, where we are today,

اگر دور شهر آکسفورد قدم بزنید، جایی که امروز هستیم،

and have a look at the brickwork,

و نگاهی به کوره‌پزخونه بندازید،

which I've enjoyed doing in the last couple of days,

کاری که من در چند روز گذشته ازش لذت بردم،

you'll actually see that a lot of it is made of limestone.

واقعا خواهید دید که بسیاری از آن از سنگ آهک درست شده.

And if you look even closer,

و اگه باز هم نزدیک‌تر نگاه کنید،

you'll see, in that limestone, there are little shells

می‌بینید در اون آهک صدف‌های کوچیک و

and little skeletons that are piled upon each other.

اسکلت‌های کوچیکی وجود داره روی همدیگه انباشته و

And then they are fossilized over millions of years.

سپس طی میلیون‌ها سال فسیل شده اند.

Now a block of limestone, in itself,

حالا یه بلوک از آهک، به خودی خود،

isn't particularly that interesting.

به طور خاص چندان جالب نیست.

It looks beautiful.

به نظر قشنگه.

But imagine what the properties of this limestone block might be

ولی تصور کنید که خصوصیات این آهک چی می‌تونه باشه؟

if the surfaces were actually

اگر سطوح واقعا در

in conversation with the atmosphere.

تعامل با جو بودند

Maybe they could extract carbon dioxide.

شاید می‌تونستن دی‌اکسید کربن رو استخراج کنن.

Would it give this block of limestone new properties?

آیا این موضوع به این بلوک آهک خصوصیات جدیدی می‌ده؟

Well, most likely it would. It might be able to grow.

خب، به احتمال زیاد بله! ممکنه بتونه رشد کنه.

It might be able to self-repair, and even respond

ممکنه بتونه خودترمیمی انجام بده و حتی نسبت به

to dramatic changes

تغییرات چشمگیر در

in the immediate environment.

محیط لحظه‌ای پاسخ بده.

So, architects are never happy

خب، معمارها هیچوقت با فقط

with just one block of an interesting material.

یک بلوک از یه ماده‌ی جالب راضی نمی‌شن.

They think big. Okay?

اونا بزرگ فکر می‌کنن. درسته؟

So when we think about scaling up metabolic materials,

پس وقتی ما درباره‌ی بزرگ کردن مقیاس مصالح متابولیک فکر می‌کنیم

we can start thinking about ecological interventions

می‌تونیم به مداخله‌هایی در زیست بوم هم فکر کنیم

like repair of atolls,

مثل ترمیم جزایر مرجانی،

or reclamation of parts of a city

یا احیای بخش‌هایی از یک شهر

that are damaged by water.

که به وسیله‌ی جریان آب آسیب دیده.

So, one of these examples

پس یکی از این مثال‌ها،

would of course be the historic city of Venice.

البته می‌تونه شهر تاریخی ونیز باشه.

Now, Venice, as you know, has a tempestuous relationship with the sea,

الآن ونیز، همونطور که می‌دونید، رابطه‌ی تندی با دریا داره

and is built upon wooden piles.

و در پس موج‌شکن‌های چوبی ساخته شده.

So we've devised a way by which it may be possible

پس ما روشی رو پیش‌بینی کردیم که از طریق اون شاید برای

for the protocell technology that we're working with

فناوری پیش‌سلولی که روی آن کار می‌کنیم این امکان ایجاد شود

to sustainably reclaim Venice.

که ونیز را به طور پایدار احیا کند.

And architect Christian Kerrigan

و مهندس معمار کریستین کریگان

has come up with a series of designs that show us

مجموعه‌ای از طرح‌ها رو ارائه کرده که به ما نشون می‌دن

how it may be possible to actually grow a limestone reef

که چگونه می‌شه واقعا یه صخره‌ی آهکی رو زیر شهر

underneath the city.

پرورش داد.

So, here is the technology we have today.

این فناوری‌ایه که ما امروز داریم.

This is our protocell technology,

این فناوری «پیش‌سلول» ماست که

effectively making a shell, like its limestone forefathers,

مانند اجداد آهکی خودش به طور مؤثری داره یه صدف می‌سازه،

and depositing it in a very complex environment,

و اون رو در محیطی بسیار پیچیده برای محافظت در مقابل

against natural materials.

مواد طبیعی ذخیره می‌کنه.

We're looking at crystal lattices to see the bonding process in this.

ما داریم به شبکه‌های کریستالی نگاه می‌کنیم تا فرآیند پیوند رو در اون ببینیم.

Now, this is the very interesting part.

حالا، این قسمت خیلی جالبشه

We don't just want limestone dumped everywhere in all the pretty canals.

ما فقط اینو نمی‌خوایم که آهک هرجایی توی همه‌ی کانال‌های زیبا انباشته بشه؛

What we need it to do is to be

چیزی که خلاقانه از اون می‌خوایم انجام بده اینه که

creatively crafted around the wooden piles.

اطرف موج‌شکن‌های چوبی شناور بشه.

So, you can see from these diagrams that the protocell is actually

می‌تونید از این نمودارها ببینید که پیش‌سلول واقعا

moving away from the light,

داره از نور به سمت

toward the dark foundations.

فونداسیون‌های تاریک دور می‌شه.

We've observed this in the laboratory.

ما این رو در آزمایشگاه مشاهده کردیم.

The protocells can actually move away from the light.

پیش‌سلول‌ها واقعا می‌تونن از نور دور بشن.

They can actually also move towards the light. You have to just choose your species.

اونا در واقع می‌تونن به سمت نور هم حرکت کنند،‌ شما فقط باید گونه‌ی مورد نظرتون رو انتخاب کنید.

So that these don't just exist as one entity,

این‌ها فقط به صورت یک ذات مشخص وجود ندارند،

we kind of chemically engineer them.

ما یه جورهایی به صورت شیمیایی آن‌ها رو مهندسی می‌کنیم.

And so here the protocells are depositing their limestone

و اینجا پیش‌سلول‌ها دارن آهکشون رو ذخیره می‌کنن

very specifically, around the foundations of Venice,

به صورت خیلی خاص، دارن اون رو دور فونداسیون‌های ونیز،

effectively petrifying it.

به طور مؤثری می‌کوبند.

Now, this isn't going to happen tomorrow. It's going to take a while.

این قرار نیست همین فردا اتفاق بیفته. باید یه مدتی بگذره.

It's going to take years of tuning and monitoring this technology

باید سال‌های بهینه‌سازی و رصد و بررسی کردن این فناوری سپری بشه

in order for us to become ready

تا برای ما آماده‌ی آزمایش کردن

to test it out in a case-by-case basis

به شکل مورد-به-مورد بر روی اکثر

on the most damaged and stressed buildings within the city of Venice.

ساختمان‌های صدمه دیده و تحت تنش درون شهر ونیز بشه.

But gradually, as the buildings are repaired,

ولی به تدریج، همزمان که ساختمان‌ها ترمیم می‌شن،

we will see the accretion of a limestone reef beneath the city.

ما تجمع یک صخره‌ی آهکی را زیر شهر خواهیم دید.

An accretion itself is a huge sink of carbon dioxide.

یه چنین تجمعی به خودی خود گودالی عظیم از دی‌اکسید کربنه

Also it will attract the local marine ecology,

ضمن این که اکولوژی دریایی محلی رو که ساختار اکولوژیک خودشون رو

who will find their own ecological niches within this architecture.

درون این سازه‌ی معماری می‌یابند جذب خواهد کرد.

So, this is really interesting. Now we have an architecture

پس این واقعا جالبه. حالا ما یه سازه داریم

that connects a city to the natural world

که یک شهر رو به روشی بسیار مستقیم و آنی

in a very direct and immediate way.

به جهان طبیعی متصل می‌کنه.

But perhaps the most exciting thing about it

ولی شاید هیجان‌انگیزترین چیز در این باره

is that the driver of this technology is available everywhere.

این باشه که مولد این فناوری همه جا در دسترسه.

This is terrestrial chemistry. We've all got it,

این شیمی زمینیه، ما هممون اونو داریم،

which means that this technology is just as appropriate

که یعنی این فناوری همون قدر که برای کشورهای

for developing countries as it is

جهان اول مناسبه، برای کشورهای

for First World countries.

در حال توسعه هم مناسبه.

So, in summary, I'm generating metabolic materials

پس به صورت خلاصه، من دارم مصالح متابولیک رو به

as a counterpoise to Victorian technologies,

عنوان وزنه‌ای در مقابل فناوری عصر ویکتوریا تولید می‌کنم،

and building architectures from a bottom-up approach.

و سازه‌هایی رو با رویکرد پایین به بالا می‌سازم.

Secondly, these metabolic materials

ثانیا، این مصالح متابولیک

have some of the properties of living systems,

برخی خصوصیات سامانه‌های زنده رو دارن،

which means they can perform in similar ways.

که یعنی اون‌ها می‌تونن به روش‌هایی مشابه عمل کنند.

They can expect to have a lot of forms and functions

می‌شه انتظار داشت که اون‌ها شکل‌ها و عملکردهای بسیاری در

within the practice of architecture.

عملیات معماری داشته باشن

And finally, an observer in the future

و نهایتا، بیننده‌ای در آینده

marveling at a beautiful structure in the environment

که از یه ساختمان زیبا در محیط در شگفته

may find it almost impossible to tell

شاید تقریبا براش غیرممکن باشه که بگه

whether this structure

آیا این ساختمان

has been created by a natural process

با فرآیندی طبیعی ایجاد شده

or an artificial one.

یا فرآیندی مصنوعی.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)