How we talk about sexual assault online | Ione Wells

Vertaald door: Els De Keyser Nagekeken door: Christel Foncke

It was April, last year.

Het was in april vorig jaar,

I was on an evening out with friends

een avondje uit met vrienden

to celebrate one of their birthdays.

om een verjaardag te vieren.

We hadn't been all together for a couple of weeks;

We hadden elkaar enkele weken niet meer gezien,

it was a perfect evening, as we were all reunited.

het was een perfecte avond, een reünie.

At the end of the evening,

Op het einde van de avond

I caught the last underground train back to the other side of London.

nam ik de laatste metro naar de andere kant van Londen.

The journey was smooth.

De reis verliep vlot.

I got back to my local station

Ik kwam aan bij mijn station en begon aan de wandeling van 10 minuten naar huis.

and I began the 10-minute walk home.

As I turned the corner onto my street,

Toen ik de hoek naar mijn straat omging,

my house in sight up ahead,

mijn huis was al in zicht,

I heard footsteps behind me

hoorde ik voetstappen achter me

that seemed to have approached out of nowhere

die vanuit het niets gekomen leken

and were picking up pace.

en versnelden.

Before I had time to process what was happening,

Voor ik besefte wat er gaande was,

a hand was clapped around my mouth so that I could not breathe,

sloot een hand zich om mijn mond zodat ik niet kon ademen,

and the young man behind me dragged me to the ground,

en de jongeman achter me sleurde me op de grond,

beat my head repeatedly against the pavement

sloeg mijn hoofd herhaaldelijk tegen de stoep

until my face began to bleed,

tot mijn gezicht begon te bloeden,

kicking me in the back and neck

schopte me in de rug en de nek,

while he began to assault me,

terwijl hij me begon aan te randen,

ripping off my clothes and telling me to "shut up,"

mijn kleren afrukte en me deed "Zwijgen!"

as I struggled to cry for help.

terwijl ik om hulp probeerde te roepen.

With each smack of my head to the concrete ground,

Elke klap van mijn hoofd op het beton

a question echoed through my mind that still haunts me today:

deed een vraag door mijn hoofd gaan die er vandaag nog rondspookt:

"Is this going to be how it all ends?"

"Zal het zo eindigen?"

Little could I have realized, I'd been followed the whole way

Hoe had ik kunnen beseffen dat ik al de hele tijd gevolgd werd,

from the moment I left the station.

van sinds ik uit het station kwam.

And hours later,

Uren later

I was standing topless and barelegged in front of the police,

stond ik topless en met blote benen voor de politie,

having the cuts and bruises on my naked body photographed

terwijl de snijwonden en builen werden gefotografeerd

for forensic evidence.

als forensisch bewijs.

Now, there are few words to describe the all-consuming feelings

Er zijn weinig woorden voor de allesverterende gevoelens

of vulnerability, shame, upset and injustice that I was ridden with

van kwetsbaarheid, schaamte, onthutsing en onrechtvaardigheid

in that moment and for the weeks to come.

die me toen en in de weken erna vervulden.

But wanting to find a way to condense these feelings

Omdat ik een manier zocht om die gevoelens in te dikken

into something ordered that I could work through,

tot iets ordelijks waar ik me doorheen kon werken,

I decided to do what felt most natural to me:

besliste ik om te doen wat me het natuurlijkste leek:

I wrote about it.

ik schreef erover.

It started out as a cathartic exercise.

Het begon als een oefening in catharsis.

I wrote a letter to my assaulter,

Ik schreef mijn aanrander een brief,

humanizing him as "you,"

waarin ik hem vermenselijkte tot 'jij',

to identify him as part of the very community

om hem te identificeren als deel van dezelfde gemeenschap

that he had so violently abused that night.

die hij die avond zo gewelddadig had misbruikt.

Stressing the tidal-wave effect of his actions,

Met de klemtoon op de vloedgolf die zijn acties hadden veroorzaakt, schreef ik:

I wrote:

"Did you ever think of the people in your life?

"Heb je ooit gedacht aan de mensen in je leven?

I don't know who the people in your life are.

Ik weet niet wie de mensen in je leven zijn.

I don't know anything about you.

Ik weet niets over jou.

But I do know this:

Maar ik weet één ding:

you did not just attack me that night.

die nacht heb je niet alleen mij aangerand.

I'm a daughter, I'm a friend,

Ik ben dochter, ik ben vriendin,

I'm a sister, I'm a pupil,

ik ben zus, ik ben leerling,

I'm a cousin, I'm a niece,

ik ben nicht,

I'm a neighbor;

ik ben buur,

I'm the employee who served everyone coffee

ik ben de werknemer die koffie schenkt

in the café under the railway.

in het café onder het spoor.

And all the people who form these relations to me

Alle mensen die deze relaties met mij hebben,

make up my community.

vormen mijn gemeenschap.

And you assaulted every single one of them.

Jij hebt elk van hen aangerand.

You violated the truth that I will never cease to fight for,

Je deed de waarheid geweld aan waar ik voor zal blijven vechten

and which all of these people represent:

en die al deze mensen vertegenwoordigen:

that there are infinitely more good people in the world than bad."

dat er eindeloos meer goede mensen in de wereld zijn dan slechte."

But, determined not to let this one incident make me lose faith

Vastberaden om door dit ene incident mijn geloof niet te verliezen

in the solidarity in my community or humanity as a whole,

in de solidariteit in mijn gemeenschap of in de mensheid,

I recalled the 7/7 terrorist bombings in July 2005 on London transport,

herinnerde ik me de bomaanslagen van 7 juli 2005 in de Londense metro,

and how the mayor of London at the time, and indeed my own parents,

hoe de burgemeester toentertijd, net als mijn eigen ouders,

had insisted that we all get back on the tubes the next day,

erop stonden dat we 's anderendaags op de metro stapten,

so we wouldn't be defined or changed

zodat we ons niet lieten bepalen door wie ons een onveilig gevoel gaf.

by those that had made us feel unsafe.

I told my attacker,

Ik zei tegen mijn aanvaller:

"You've carried out your attack,

"Jij hebt je aanval uitgevoerd,

but now I'm getting back on my tube.

maar nu stap ik opnieuw op mijn metro.

Mijn gemeenschap zal 's avonds niet met een onveilig gevoel naar huis gaan.

My community will not feel we are unsafe walking home after dark.

We will get on the last tubes home,

We nemen de laatste metro naar huis

and we will walk up our streets alone,

en lopen alleen over straat,

because we will not ingrain or submit to the idea

want we laten ons het idee niet aanpraten

that we are putting ourselves in danger in doing so.

dat wij onszelf daardoor in gevaar brengen.

We will continue to come together, like an army,

We zullen blijven samenkomen, als een leger,

when any member of our community is threatened.

telkens als iemand van onze gemeenschap bedreigd wordt.

And this is a fight you will not win."

Dit is een gevecht dat je niet zal winnen."

At the time of writing this letter --

Toen ik deze brief schreef --

(Applause)

(Applaus)

Thank you.

Dankuwel.

(Applause)

(Applaus)

At the time of writing this letter,

Toen ik deze brief schreef,

I was studying for my exams in Oxford,

studeerde ik voor mijn examens in Oxford.

and I was working on the local student paper there.

Ik werkte voor de lokale studentenkrant.

Despite being lucky enough to have friends and family supporting me,

Hoewel ik het geluk had dat ik de steun had van vrienden en familie,

it was an isolating time.

was het een eenzame tijd.

I didn't know anyone who'd been through this before;

Ik kende niemand die dit had meegemaakt:

at least I didn't think I did.

tenminste, dat dacht ik.

I'd read news reports, statistics, and knew how common sexual assault was,

Ik had verslagen en statistieken gelezen en wist hoe vaak aanranding voorkwam,

yet I couldn't actually name a single person

maar ik kon niet één iemand noemen

that I'd heard speak out about an experience of this kind before.

die ik openlijk over dit soort ervaring had horen spreken.

So in a somewhat spontaneous decision,

In een soort opwelling

I decided that I would publish my letter in the student paper,

besliste ik dus om mijn brief in de studentenkrant te publiceren,

hoping to reach out to others in Oxford

in de hoop dat ik anderen in Oxford

that might have had a similar experience and be feeling the same way.

zou bereiken die een gelijkaardige ervaring hadden gehad.

At the end of the letter,

Op het einde van de brief

I asked others to write in with their experiences

vroeg ik anderen om hun ervaring te delen

under the hashtag, "#NotGuilty,"

met de hashtag #NotGuilty [NietSchuldig]

to emphasize that survivors of assault could express themselves

om te benadrukken dat overlevenden zich kunnen uitdrukken

without feeling shame or guilt about what happened to them --

zonder schaamte of schuldgevoel over wat hen overkomen is --

to show that we could all stand up to sexual assault.

dat we ons allemaal kunnen verzetten tegen aanranding.

What I never anticipated is that almost overnight,

Maar ik had niet verwacht dat, van de ene op de andere dag,

this published letter would go viral.

deze gepubliceerde brief viraal zou gaan.

Soon, we were receiving hundreds of stories

We kregen al gauw honderden verhalen

from men and women across the world,

van mannen en vrouwen, wereldwijd

which we began to publish on a website I set up.

die we gingen publiceren op een website die ik had opgezet.

And the hashtag became a campaign.

De hashtag werd een campagne.

There was an Australian mother in her 40s who described how on an evening out,

Er was een Australische moeder van 40 die beschreef hoe ze op een avond

she was followed to the bathroom

gevolgd werd naar het toilet

by a man who went to repeatedly grab her crotch.

door een man die haar herhaaldelijk in het kruis greep.

There was a man in the Netherlands

Een Nederlander beschreef

who described how he was date-raped on a visit to London

hoe hij op een afspraakje werd verkracht in Londen

and wasn't taken seriously by anyone he reported his case to.

en hoe niemand bij wie hij dit meldde, het serieus nam.

I had personal Facebook messages from people in India and South America,

Ik kreeg persoonlijke Facebookberichten van mensen in India en Zuid-Amerika

saying, how can we bring the message of the campaign there?

die vroegen om de campagneboodschap daarheen te brengen.

Eén van de eerste bijdragen kwam van een vrouw, [Nikki], die vertelde

One of the first contributions we had was from a woman called Nikki,

who described growing up, being molested my her own father.

hoe ze in haar jeugd door haar eigen vader werd mishandeld.

And I had friends open up to me

Vrienden luchtten hun hart

about experiences ranging from those that happened last week

over ervaringen gaande van wat vorige week was gebeurd

to those that happened years ago, that I'd had no idea about.

tot wat jaren geleden was gebeurd en waar ik geen idee van had.

And the more we started to receive these messages,

Hoe meer van deze berichten we kregen,

the more we also started to receive messages of hope --

hoe meer berichten van hoop we ook kregen --

people feeling empowered by this community of voices

mensen die kracht putten uit deze stemmen

standing up to sexual assault and victim-blaming.

van verzet tegen aanranding en het zwartmaken van slachtoffers.

One woman called Olivia,

Een vrouw, Olivia,

after describing how she was attacked

beschreef hoe ze was aangevallen

by someone she had trusted and cared about for a long time,

door iemand die ze lang had vertrouwd en graag gezien,

said, "I've read many of the stories posted here,

en zei: "Ik heb vele verhalen hier gelezen

and I feel hopeful that if so many women can move forward,

en ik ben hoopvol dat als zovele vrouwen er overheen komen,

then I can, too.

dat ik dat dan ook kan.

I've been inspired by many,

Velen hebben me geïnspireerd

and I hope I can be as strong as them someday.

en ik hoop dat ik ooit zo sterk word als zij.

I'm sure I will."

Ik ben er zeker van."

People around the world began tweeting under this hashtag,

Mensen over de hele wereld gingen tweeten met deze hashtag.

and the letter was republished and covered by the national press,

De brief werd overgenomen door de nationale media

as well as being translated into several other languages worldwide.

en werd vertaald in verschillende talen over de hele wereld.

But something struck me about the media attention

Maar iets viel me op bij de media-aandacht

that this letter was attracting.

die deze brief kreeg.

For something to be front-page news,

Opdat iets voorpaginanieuws zou zijn,

given the word "news" itself,

is, gelet op het woord 'nieuws',

we can assume it must be something new or something surprising.

verondersteld dat het nieuws is, of iets verrassend.

And yet sexual assault is not something new.

Maar aanranding is niets nieuws.

Sexual assault, along with other kinds of injustices,

Aanranding, samen met andere onrechtvaardigheden,

is reported in the media all the time.

wordt voortdurend in de media behandeld.

But through the campaign,

Maar tijdens de campagne

these injustices were framed as not just news stories,

werd dit onrecht niet zomaar als nieuws opgevoerd,

they were firsthand experiences that had affected real people,

het waren ervaringen uit eerste hand die echte mensen hadden geraakt,

who were creating, with the solidarity of others,

die, samen met anderen, creëerden

what they needed and had previously lacked:

wat ze nodig hadden en vroeger niet hadden:

a platform to speak out,

een platform om hun stem te verheffen,

the reassurance they weren't alone or to blame for what happened to them

de bevestiging dat ze niet alleen waren en dat hun geen schuld trof,

and open discussions that would help to reduce stigma around the issue.

en open discussies die hielpen om het stigma hierover te verminderen.

The voices of those directly affected were at the forefront of the story --

De stemmen van de rechtstreeks getroffenen stonden vooraan in het verhaal --

not the voices of journalists or commentators on social media.

niet de stemmen van journalisten of commentatoren op sociale media.

And that's why the story was news.

Daarom was het verhaal nieuws.

We live in an incredibly interconnected world

We leven in een ongelooflijk verbonden wereld,

with the proliferation of social media,

door de verspreiding van sociale media,

which is of course a fantastic resource for igniting social change.

wat een fantastisch middel is om sociale verandering teweeg te brengen.

But it's also made us increasingly reactive,

Maar we zijn er ook alsmaar vaker door gaan reageren.

from the smallest annoyances of, "Oh, my train's been delayed,"

Van de kleinste ergernis -- "Mijn trein is weer te laat!" --

to the greatest injustices of war, genocides, terrorist attacks.

tot de grootste onrechtvaardigheden, oorlog, genocide, aanslagen:

Our default response has become to leap to react to any kind of grievance

onze standaardreactie is dat we in de bres springen voor elke grief

by tweeting, Facebooking, hastagging --

door te tweeten, Facebooken, hashtaggen --

anything to show others that we, too, have reacted.

alles om anderen te tonen dat wij ook hebben gereageerd.

The problem with reacting in this manner en masse

Het probleem met dit soort massale reacties,

is it can sometimes mean that we don't actually react at all,

is dat het soms betekent dat we helemaal niet reageren,

not in the sense of actually doing anything, anyway.

alleszins niet door iets te doen.

It might make ourselves feel better,

We voelen ons er beter door,

like we've contributed to a group mourning or outrage,

alsof we bijdragen tot collectieve rouw of verontwaardiging.

but it doesn't actually change anything.

Maar het verandert niets.

And what's more,

Wat meer is,

it can sometimes drown out the voices

soms brengt het de stem in de verdrukking

of those directly affected by the injustice,

van wie rechtstreeks getroffen is

whose needs must be heard.

en wiens stem moet gehoord worden.

Worrying, too, is the tendency for some reactions to injustice

Zorgwekkend is ook de tendens dat sommige reacties op onrechtvaardigheid

to build even more walls,

voor nog meer muren zorgen,

being quick to point fingers with the hope of providing easy solutions

omdat ze snel met de vinger wijzen, in de hoop op simpele oplossingen

to complex problems.

voor complexe problemen.

One British tabloid, on the publication of my letter,

Een Britse tabloid publiceerde mijn brief

branded a headline stating,

onder de kop:

"Oxford Student Launches Online Campaign to Shame Attacker."

"Oxfordstudente lanceert online campagne om aanvaller te schande te maken".

But the campaign never meant to shame anyone.

De campagne heeft nooit die bedoeling gehad.

It meant to let people speak and to make others listen.

Ze was bedoeld om mensen te laten spreken en anderen te doen luisteren.

Divisive Twitter trolls were quick to create even more injustice,

Twittertrollen zorgden algauw voor nog meer onrechtvaardigheid

commenting on my attacker's ethnicity or class

met commentaar over de etniciteit of klasse van mijn aanvaller,

to push their own prejudiced agendas.

om hun bevooroordeelde agenda te bevorderen.

And some even accused me of feigning the whole thing

Sommigen beschuldigden me ervan dat ik alles verzonnen had

to push, and I quote,

ter bevordering van, ik citeer,

my "feminist agenda of man-hating."

mijn 'feministische man-hatende agenda'.

(Laughter)

(Gelach)

I know, right?

Ik weet het --

As if I'm going to be like, "Hey guys! Sorry I can't make it,

alsof ik zou zeggen "Sorry jongens, kan er niet bij zijn,

I'm busy trying to hate the entire male population

te druk met het haten van de hele mannelijke bevolking

by the time I'm 30."

tegen mijn dertigste."

(Laughter)

(Gelach)

Now, I'm almost sure

Ik weet bijna zeker

dat deze mensen wat ze zeggen nooit in mijn gezicht zouden zeggen.

that these people wouldn't say the things they say in person.

But it's as if because they might be behind a screen,

Maar omdat ze achter een scherm zitten,

in the comfort in their own home

lekker thuis,

when on social media,

op de sociale media,

people forget that what they're doing is a public act --

lijken ze te vergeten dat ze een openbare daad stellen --

that other people will be reading it and be affected by it.

dat anderen het zullen lezen en erdoor geraakt zullen worden.

Returning to my analogy of getting back on our trains,

Terug naar mijn analogie van terug op de trein stappen.

another main concern I have about this noise that escalates

Een andere bezorgdheid van mij over het lawaai dat voortkomt

from our online responses to injustice

uit onze online reacties op onrechtvaardigheid

is that it can very easily slip into portraying us as the affected party,

is dat het algauw verglijdt tot onszelf als slachtoffer afschilderen,

which can lead to a sense of defeatism,

wat tot defaitisme kan leiden,

a kind of mental barrier to seeing any opportunity for positivity or change

een soort mentale barrière waardoor we geen positiviteit en verandering zien

after a negative situation.

na een negatieve situatie.

A couple of months before the campaign started

Enkele maanden voor de campagne startte

or any of this happened to me,

of dit mij overkwam,

I went to a TEDx event in Oxford,

ging ik naar een TEDx-evenement in Oxford.

and I saw Zelda la Grange speak,

Ik zag Zelda la Grange,

the former private secretary to Nelson Mandela.

voormalig privé-secretaris van Nelson Mandela.

One of the stories she told really struck me.

Eén van haar verhalen raakte me echt,

She spoke of when Mandela was taken to court

over toen Mandela voor de rechter werd gesleept

by the South African Rugby Union

door de rugbybond van Zuid-Afrika

after he commissioned an inquiry into sports affairs.

nadat hij een onderzoek was gestart naar sportaffaires.

In the courtroom,

In de rechtszaal

he went up to the South African Rugby Union's lawyers,

stapte hij op de advocaten van de Zuid-Afrikaanse rugbybond af,

shook them by the hand

schudde hen de hand

and conversed with them, each in their own language.

en sprak met hen, elk in hun eigen taal.

And Zelda wanted to protest,

Zelda wilde protesteren

saying they had no right to his respect

en zeggen dat ze zijn respect niet verdienden

after this injustice they had caused him.

na het onrecht dat ze hem hadden aangedaan.

He turned to her and said,

Hij keerde zich naar haar en zei:

"You must never allow the enemy to determine the grounds for battle."

"Je moet de vijand nooit het strijdperk laten bepalen."

At the time of hearing these words,

Toen ik die woorden hoorde,

I didn't really know why they were so important,

wist ik niet echt waarom ze zo belangrijk waren,

but I felt they were, and I wrote them down in a notebook I had on me.

maar ik had dat gevoel en ik noteerde ze in een notitieboekje.

But I've thought about this line a lot ever since.

Ik heb er sindsdien vaak aan gedacht.

Revenge, or the expression of hatred

Wraak, het uitdrukken van haat

towards those who have done us injustice

tegen wie ons onrecht heeft aangedaan,

may feel like a human instinct in the face of wrong,

kan een menselijk instinct lijken tegenover het kwade,

but we need to break out of these cycles

maar we moeten uit die cyclus treden

if we are to hope to transform negative events of injustice

als we negatieve gebeurtenissen van onrecht willen omvormen

into positive social change.

tot positieve sociale verandering.

To do otherwise

Doen we dan niet,

continues to let the enemy determine the grounds for battle,

dan kan de vijand nog steeds het strijdperk bepalen,

creates a binary,

binair,

where we who have suffered become the affected,

waar wij die geleden hebben, de getroffenen worden

pitted against them, the perpetrators.

die tegenover hen, de daders staan.

And just like we got back on our tubes,

Net zoals we terug op de metro stapten,

we can't let our platforms for interconnectivity and community

kunnen we onze platformen voor verbinding en gemeenschap

be the places that we settle for defeat.

niet maken tot de plaatsen waar we in onze nederlaag berusten.

But I don't want to discourage a social media response,

Ik wil respons in de sociale media niet ontmoedigen,

because I owe the development of the #NotGuilty campaign

want de ontwikkeling van de #NotGuilty-campagne

almost entirely to social media.

dank ik er bijna volledig aan.

But I do want to encourage a more considered approach

Maar ik wil pleiten voor een bedachtzamer aanpak

to the way we use it to respond to injustice.

van de manier waarop we reageren op onrecht.

The start, I think, is to ask ourselves two things.

We moeten onszelf om te beginnen twee dingen afvragen.

Firstly: Why do I feel this injustice?

Ten eerste: waarom voel ik dit onrecht aan?

In my case, there were several answers to this.

In mijn geval waren er verschillende antwoorden.

Someone had hurt me and those who I loved,

Iemand had mij en mijn geliefden pijn gedaan

under the assumption they wouldn't have to be held to account

in de veronderstelling dat hij geen rekenschap zou moeten afleggen

or recognize the damage they had caused.

noch de aangerichte schade erkennen.

Not only that, but thousands of men and women suffer every day

Bovendien lijden duizenden mannen en vrouwen elke dag

from sexual abuse, often in silence,

onder seksueel misbruik, vaak in stilte,

yet it's still a problem we don't give the same airtime to as other issues.

maar het is een probleem dat niet zoveel aandacht krijgt.

It's still an issue many people blame victims for.

Het slachtoffer krijgt vaak nog steeds de schuld.

Next, ask yourself: How, in recognizing these reasons,

Stel jezelf dan de vraag: hoe kan ik, in het besef van deze motivatie,

could I go about reversing them?

iets aan de situatie doen?

Voor ons was dit: door mijn - en andere - aanvaller(s) ter verantwoording te roepen,

With us, this was holding my attacker to account -- and many others.

It was calling them out on the effect they had caused.

hen te confronteren met het effect van hun daden,

It was giving airtime to the issue of sexual assault,

Door het thema aanranding op de agenda te zetten,

opening up discussions amongst friends, amongst families, in the media

door debatten te openen met vrienden, familie, in de media,

that had been closed for too long,

die te lang dicht waren gebleven,

and stressing that victims shouldn't feel to blame

en te beklemtonen dat slachtoffers zich niet schuldig moeten voelen.

for what happened to them.

We might still have a long way to go in solving this problem entirely.

Er is misschien nog een lange weg te gaan om dit op te lossen.

But in this way,

Maar op deze manier

we can begin to use social media as an active tool for social justice,

kunnen we sociale media gaan gebruiken voor sociale rechtvaardigheid,

as a tool to educate, to stimulate dialogues,

als middel tot educatie, tot dialoog,

to make those in positions of authority aware of an issue

om gezagsdragers bewust te maken van een probleem

by listening to those directly affected by it.

door te luisteren naar wie er direct door is getroffen.

Because sometimes these questions don't have easy answers.

Want soms zijn er geen simpele antwoorden voor deze kwesties.

In fact, they rarely do.

Dat is zelden het geval.

But this doesn't mean we still can't give them a considered response.

Maar dat betekent niet dat we er niet bedachtzaam op kunnen reageren.

In situations where you can't go about thinking

In situaties waar je niet weet

how you'd reverse this feeling of injustice,

hoe je dit onrecht kan omkeren,

you can still think, maybe not what you can do,

kan je nog nadenken, misschien niet over wat je kan doen,

but what you can not do.

maar over wat je kan laten.

You can not build further walls by fighting injustice with more prejudice,

Je kan vermijden om nog meer muren te bouwen door onrecht met vooroordeel

more hatred.

en haat te bestrijden.

You can not speak over those directly affected by an injustice.

Je kan vermijden om over de hoofden van de getroffenen heen te praten.

And you can not react to injustice, only to forget about it the next day,

Je kan vermijden om te reageren op onrecht om het 's anderendaags te vergeten

just because the rest of Twitter has moved on.

omdat de rest van Twitter op iets anders is overgegaan.

Sometimes not reacting instantly is, ironically,

Soms is niet meteen reageren ironisch genoeg

the best immediate course of action we can take.

onze beste onmiddellijke actie.

Because we might be angry, upset and energized by injustice,

Want we zijn misschien boos, verontrust en vol energie door het onrecht,

but let's consider our responses.

maar laten we onze reactie overwegen.

Laten we mensen ter verantwoording roepen zonder zelf af te dalen tot een cultuur

Let us hold people to account, without descending into a culture

that thrives off shaming and injustice ourselves.

die teert op de schandpaal en op onrecht.

Let us remember that distinction,

Laat ons het onderscheid onthouden

so often forgotten by internet users,

dat internetgebruikers zo vaak vergeten,

between criticism and insult.

tussen kritiek en belediging.

Laat ons niet vergeten om na te denken voor we spreken,

Let us not forget to think before we speak,

just because we might have a screen in front of us.

omdat we achter een scherm zitten.

And when we create noise on social media,

En als we lawaai maken op sociale media,

let it not drown out the needs of those affected,

laat ons dan de noden van de getroffenen niet verdrinken,

but instead let it amplify their voices,

maar hun stem luider doen klinken,

so the internet becomes a place where you're not the exception

zodat het internet een plaats wordt waar je geen uitzondering bent

if you speak out about something that has actually happened to you.

als je spreekt over iets dat jouzelf is overkomen.

All these considered approaches to injustice

Al deze weloverwogen reacties op onrecht

evoke the very keystones on which the internet was built:

herinneren aan de hoekstenen waarop het internet is gebouwd:

to network, to have signal, to connect --

netwerken, signaleren, verbinden --

all these terms that imply bringing people together,

al die termen die impliceren dat mensen samen worden gebracht

not pushing people apart.

niet uit elkaar worden gespeeld.

Because if you look up the word "justice" in the dictionary,

Als je het woord 'rechtvaardigheid' opzoekt in het woordenboek,

before punishment,

staat daar, eerder dan 'straf',

before administration of law or judicial authority,

eerder dan 'handhaving van de wet of het rechterlijke gezag'

you get:

"The maintenance of what is right."

'de handhaving van wat juist is'.

And I think there are few things more "right" in this world

Ik denk dat er weinig dingen 'juister' zijn in deze wereld

than bringing people together,

dan mensen samenbrengen,

than unions.

dan verbindingen.

And if we allow social media to deliver that,

Als we sociale media dat laten teweeg brengen,

then it can deliver a very powerful form of justice, indeed.

dan kan het een heel krachtig soort rechtvaardigheid bewerkstelligen.

Thank you very much.

Heel hartelijk dank.

(Applause)

(Applaus)