How we talk about sexual assault online | Ione Wells

Translator: Naeemeh Sadat Hosseini Reviewer: Babak Azizafshari

It was April, last year.

آوریل سال گذشته بود.

I was on an evening out with friends

یک روز عصر با دوستانم بیرون بودیم

to celebrate one of their birthdays.

تا تولد یکی از اونها رو جشن بگیریم.

We hadn't been all together for a couple of weeks;

دو هفته‌ای بود که دور هم جمع نشده بودیم؛

it was a perfect evening, as we were all reunited.

عصر بسیار خوبی بود چون دوباره دور هم بودیم.

At the end of the evening,

اواخر شب،

I caught the last underground train back to the other side of London.

آخرین قطار مترو را به مقصد آن سوی لندن سوارشدم.

The journey was smooth.

سفر آرومی بود.

I got back to my local station

به ایستگاه محله مون رسیدم

and I began the 10-minute walk home.

و پیاده‌روی ده دقیقه‌ای به سمت خونه رو آغاز کردم.

As I turned the corner onto my street,

وقتی وارد خیابون خودم شدم،

my house in sight up ahead,

خونه‌م اون جلو در دیدرس بود،

I heard footsteps behind me

پشت سرم صدای پایی شنیدم

that seemed to have approached out of nowhere

که معلوم نبود از کجا میاد

and were picking up pace.

و داشت تندتر می شد.

Before I had time to process what was happening,

قبل از این که فرصت فکر کردن داشته باشم تا ببینم چه اتفاقی داره می‌افته

a hand was clapped around my mouth so that I could not breathe,

دستی دهانم رو گرفت، جوری که نمیتونستم نفس بکشم،

and the young man behind me dragged me to the ground,

و مرد جوان از پشت سر منو روی زمین انداخت،

beat my head repeatedly against the pavement

و سرم را چند بار به کف پیاده رو کوبوند

until my face began to bleed,

تا اینکه خون از صورتم جاری شد،

kicking me in the back and neck

در حالی که به پشت و گردنم لگد میزد

while he began to assault me,

شروع به تجاوز به من کرد،

ripping off my clothes and telling me to "shut up,"

لباسم رو پاره کرد و بهم گفت: خفه شو،

as I struggled to cry for help.

چون سعی کردم برای کمک داد بزنم.

With each smack of my head to the concrete ground,

با هر ضربه‌ی سرم که به زمین بتنی میخورد

a question echoed through my mind that still haunts me today:

سوالی تو ذهنم می پیچید که هنوزم تو ذهنم هست:

"Is this going to be how it all ends?"

"این ماجرا چطور تموم خواهد شد؟"

Little could I have realized, I'd been followed the whole way

اصلاً متوجه نشده بودم که تمام راه رو از ایستگاه

from the moment I left the station.

تحت تعقیب بودم.

And hours later,

و چند ساعت بعد

I was standing topless and barelegged in front of the police,

لخت و پابرهنه جلوی پلیس ایستاده بودم،

having the cuts and bruises on my naked body photographed

و از بریدگیها و کبودیهای روی بدنم به عنوان مدرک قانونی

for forensic evidence.

عکس گرفته می شد.

Now, there are few words to describe the all-consuming feelings

هیج کلمه‌ای نمیتونه اون احساس شدید

of vulnerability, shame, upset and injustice that I was ridden with

بیچارگی، خجالت، ناراحتی و بی عدالتی رو

in that moment and for the weeks to come.

که هفته‌های بعد درگیرش بودم توصیف کنه.

But wanting to find a way to condense these feelings

اما از آنجایی که میخواستم راهی پیدا کنم

into something ordered that I could work through,

تا تمام اون احساسات رو هضم کنم،

I decided to do what felt most natural to me:

تصمیم گرفتم کاری کنم که به نظرم طبیعی‌ترین کار بود:

I wrote about it.

درباره‌ش نوشتم.

It started out as a cathartic exercise.

نوشتن در ابتدا مثل تمرین تزکیه نفس بود.

I wrote a letter to my assaulter,

نامه‌ای نوشتم به کسی که بهم تجاوز کرده بود،

humanizing him as "you,"

بهش با خطاب " تو" شخصیت انسانی دادم

to identify him as part of the very community

تا او را به عنوان بخشی از همون جامعه‌ای به رسمیت بشناسم

that he had so violently abused that night.

که آن شب آن طور وحشیانه‌ مورد تجاوز قرارداده بود.

Stressing the tidal-wave effect of his actions,

برای اینکه روی انعکاس رفتارش تاکید کنم

I wrote:

نوشتم:

"Did you ever think of the people in your life?

" تاحالا به آدمای توی زندگیت فکر کردی؟

I don't know who the people in your life are.

نمیدونم اون افراد توی زندگیت چه کسانی هستند.

I don't know anything about you.

من از تو هیچی نمیدونم.

But I do know this:

اما اینو میدونم:

you did not just attack me that night.

تو شب گذشته فقط به من تجاوز نکردی.

I'm a daughter, I'm a friend,

من یک دخترم، یک دوستم،

I'm a sister, I'm a pupil,

من یک خواهرم، یک شاگردم،

I'm a cousin, I'm a niece,

یک دخترخاله‌ام، یک دختر خواهرم،

I'm a neighbor;

یک همسایه هستم؛

I'm the employee who served everyone coffee

من کسی هستم که برای همه در کافه‌ی زیر راه‌آهن

in the café under the railway.

قهوه سرو میکنه.

And all the people who form these relations to me

و تمام افرادی که این ارتباط رو میسازند

make up my community.

جامعه‌ی منو تشکیل می‌دهند.

And you assaulted every single one of them.

و تو به تک‌تک آنها تجاوز کردی.

You violated the truth that I will never cease to fight for,

تو حقیقتی را زیر پا گذاشتی که من هرگز از جنگیدن به خاطرش از پا نمی‌ایستم،

and which all of these people represent:

و تمام این افراد نماینده‌ی آن هستند:

that there are infinitely more good people in the world than bad."

اینکه بی‌نهایت آدم خوب در دنیا هست تا آدم بد."

But, determined not to let this one incident make me lose faith

مصمم بودم که نگذارم این حادثه ایمان منو به همبستگی

in the solidarity in my community or humanity as a whole,

در جامعه یا کل بشریت سست کنه.

I recalled the 7/7 terrorist bombings in July 2005 on London transport,

یاد بمب‌گداری۷/۷ در ژوییه‌ی ۲۰۰۵ در ایستگاه مترو لندن افتادم،

and how the mayor of London at the time, and indeed my own parents,

اینکه چطور شهردار وقت لندن و حتی والدین خودم،

had insisted that we all get back on the tubes the next day,

روز بعد برای رفتن به مترو پافشاری کردند،

so we wouldn't be defined or changed

با این کار ما توسط کسانی که به ما احساس ناامنی می دهند

by those that had made us feel unsafe.

تعریف نمی شیم و تغییر نمی کینم.

I told my attacker,

به ضاربم گفتم،

"You've carried out your attack,

" تو حمله‌ خودت رو انجام دادی،

but now I'm getting back on my tube.

اما من به مترو برمیگردم.

My community will not feel we are unsafe walking home after dark.

جامعه‌ی من هنگام شب و برگشتن به خانه احساس ناامنی نمیکنه.

We will get on the last tubes home,

آخرین قطار را به سمت خونه سوار میشیم.

and we will walk up our streets alone,

و تنها در خیابون‌هامون راه میریم،

because we will not ingrain or submit to the idea

چون ما تسلیم این تفکر نمیشیم که

that we are putting ourselves in danger in doing so.

با این کار خودمون را به خطر میندازیم.

We will continue to come together, like an army,

ما همچنان مانند یک ارتش دور هم جمع می شیم،

when any member of our community is threatened.

وقتی هر یک از ما مورد تهدید قرار می گیره.

And this is a fight you will not win."

و این جنگیست که تو هرگز در آن پیروز نمیشی."

At the time of writing this letter --

موقع نوشتن نامه--

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

At the time of writing this letter,

موقع نوشتن این نامه

I was studying for my exams in Oxford,

من داشتم برای امتحاناتم در آکسفورد درس میخوندم،

and I was working on the local student paper there.

و در نشریه دانشجویی آنجا هم کار میکردم.

Despite being lucky enough to have friends and family supporting me,

با این که دوستان و خانواده‌ای داشتم که مرا ساپورت میکردند،

it was an isolating time.

احساس تنهایی می کردم.

I didn't know anyone who'd been through this before;

نمیدونم آیا کسی قبلاً چنین تجربه‌ای داشته یا نه؛

at least I didn't think I did.

حداقل فکر کنم من نداشتم.

I'd read news reports, statistics, and knew how common sexual assault was,

اخبار و آمار رو خونده بودم و میدونستم که تجاوز جنسی چقدر زیاده،

yet I couldn't actually name a single person

اما هنوز نمیتونم فردی را نام ببرم

that I'd heard speak out about an experience of this kind before.

که قبلاً شنیده باشم در مورد این مساله حرفی زده باشه.

So in a somewhat spontaneous decision,

بنابراین در یک تصمیم آنی،

I decided that I would publish my letter in the student paper,

تصمیم گرفتم نامه‌ام رو در نشریه‌ی دانشجویی چاپ کنم،

hoping to reach out to others in Oxford

به این امید که به دست افراد دیگری در آکسفورد برسه

that might have had a similar experience and be feeling the same way.

که شاید تجربه و احساس مشابه داشته‌اند.

At the end of the letter,

در انتهای نامه،

I asked others to write in with their experiences

از بقیه خواستم که تجربه‌ی خودشون را بنویسند

under the hashtag, "#NotGuilty,"

تحت هشتگ "#بیگناه"

to emphasize that survivors of assault could express themselves

تا تاکید کنیم که قربانیان تجاوز میتونن حرفشان را بزنند

without feeling shame or guilt about what happened to them --

بدون احساس شرم و گناه‌ از اتفاقی که براشون افتاده--

to show that we could all stand up to sexual assault.

تا نشان بدهند ما میتونیم مقابل تجاوز جنسی بایستیم.

What I never anticipated is that almost overnight,

چیزی که هرگز پیش بینی نمیکردم این بود که شبانه،

this published letter would go viral.

این نامه در اینترنت به سرعت پخش شد.

Soon, we were receiving hundreds of stories

بلافاصله، صدها داستان به دستمون رسید

from men and women across the world,

از زن و مرد، از سراسر جهان،

which we began to publish on a website I set up.

که در وبسایتی که من درست کردم منتشر کردیم.

And the hashtag became a campaign.

و هشتگ تبدیل به یک کارزار شد.

There was an Australian mother in her 40s who described how on an evening out,

یک مادر استرالیایی ۴۰ و چند ساله نوشته بود

she was followed to the bathroom

شبی بیرون بوده و تا دستشویی تعقیب شده

by a man who went to repeatedly grab her crotch.

توسط مردی که مرتب به وسط پاهایش دست می زده است.

There was a man in the Netherlands

مردی از هلند

who described how he was date-raped on a visit to London

تعریف کرده بود چطور در لندن مورد تجاوز قرار گرفته

and wasn't taken seriously by anyone he reported his case to.

و به هر کسی این موضوع را گفته کسی جدی نگرفته است.

I had personal Facebook messages from people in India and South America,

پیامهایی شخصی از هند و امریکای جنوبی در فیسبوک دریافت کردم،

saying, how can we bring the message of the campaign there?

که چطور میتونیم پیغام کارزار را به آنجا برسونیم؟

یکی از اولین شرکت کننده ها زنی به اسم نیکی بود،

One of the first contributions we had was from a woman called Nikki,

who described growing up, being molested my her own father.

که می گفت وقتی بچه بوده پدرش بهش تجاوز میکرده.

And I had friends open up to me

و دوستانی داشتم که تجربه‌هاشون رو گفتند

about experiences ranging from those that happened last week

از تجربه ای که هفته‌ی پیش براشون اتفاق افتاده بود

to those that happened years ago, that I'd had no idea about.

تا اونایی که مربوط به سالها قبل بود و فراموش شده بود.

And the more we started to receive these messages,

و هر چه تعداد این پیام ها بیشتر می شد،

the more we also started to receive messages of hope --

پیامهای امیدوار کننده هم بیشتر می شدد--

people feeling empowered by this community of voices

افرادی که احساس قدرت میکردن بخاطر یکی شدن صداهایشان

standing up to sexual assault and victim-blaming.

ودر مقابل تجاوز جنسی و سرزش بخاطر قربانی بودن می‌ایستادند.

One woman called Olivia,

زنی بنام اولیویا،

after describing how she was attacked

بعد از اینکه توضیح داد که چطور مورد حمله قرار گرفته توسط

by someone she had trusted and cared about for a long time,

کسی که مدتها به او اطمینان داشته و براش مهم بوده،

said, "I've read many of the stories posted here,

گفت، "خیلی از این ماجراها را اینجا خوندم،

and I feel hopeful that if so many women can move forward,

و امیدوارم زنان زیادی اقدام کنند،

then I can, too.

تا من هم بتونم.

I've been inspired by many,

خیلی‌ها الهام بخش من بودند،

and I hope I can be as strong as them someday.

و امیدوارم من هم روزی مثل اونها قوی بشم.

I'm sure I will."

و مطمئنم که خواهم شد."

People around the world began tweeting under this hashtag,

توددت ها از سراسر جهان با این هشتگ شروع شد

and the letter was republished and covered by the national press,

و نامه بارها در نشریات سراسری منتشر شد،

as well as being translated into several other languages worldwide.

همچنین در سطح جهانی به زبانهای مختلف ترجمه شد.

But something struck me about the media attention

اما نکته ای به ذهنم میرسه درمورد توجه رسانه‌ها یی

that this letter was attracting.

که این نامه براشون جذاب بود.

For something to be front-page news,

همین که چیزی در صدر اخبار قرار بگیره،

given the word "news" itself,

همین که بهش نام خبر داده بشه،

we can assume it must be something new or something surprising.

میتونیم فرض کنیم که شاید چیز جدید و یا شگفت‌آوری باید باشه.

And yet sexual assault is not something new.

اما تجاوز جنسی مساله جدیدی نیست.

Sexual assault, along with other kinds of injustices,

تجاوز جنسی، در کنار بقیه‌ی بی‌عدالتی‌ها،

is reported in the media all the time.

همیشه در رسانه‌ها گزارش میشه.

But through the campaign,

اما از طریق کارزار،

these injustices were framed as not just news stories,

به این بی عدالتی‌ها نه تنها به عنوان ماجراهای جدید،

they were firsthand experiences that had affected real people,

بلکه به عنوان تجربیات دست اولی نگاه می شد که بر سر آدمهای واقعی آمده

who were creating, with the solidarity of others,

و با همبستگی دیگران،

what they needed and had previously lacked:

چیزی را خلق می کرد که آنها نیاز داشتند و قبلاً نبود:

a platform to speak out,

فضایی برای حرف زدن آشکار،

the reassurance they weren't alone or to blame for what happened to them

این اطمینان که تنها نیستند یا به خاطر اتفاقی که افتاده سرزنش نمی شوند

and open discussions that would help to reduce stigma around the issue.

و مباحثی را باز می کنه که انگشت نما شدن را کم می کنه.

The voices of those directly affected were at the forefront of the story --

صدای کسانی که مستقیماً درگیر بودند در داستان برجسته بود--

not the voices of journalists or commentators on social media.

نه صدای ژورنالیست‌ها یا مفسران رسانه ای.

And that's why the story was news.

و به همین دلیل داستان حالت خبر داشت.

We live in an incredibly interconnected world

در دنیایی زندگی می کنیم که به شدت به هم مرتبط است

with the proliferation of social media,

با حجم زیادی از رسانه‌ی اجتماعی،

which is of course a fantastic resource for igniting social change.

که البته ابزار بسیار خوبی برای ایجاد تغییرات اجتماعی است.

But it's also made us increasingly reactive,

اما این نیز ما را به شدت حساس کرده،

from the smallest annoyances of, "Oh, my train's been delayed,"

از کوچکترین مشکلات که مثلا "اوه، قطارم دیر کرده،"

to the greatest injustices of war, genocides, terrorist attacks.

تا ناعدالتی‌های بزرگی چون جنگ، نسل‌کشی و حملات تروریستی.

Our default response has become to leap to react to any kind of grievance

پاسخ ما به طور پیش فرض این شده که به هر مشکلی از طریق

by tweeting, Facebooking, hastagging --

توییت، فیسبوک، و هشتگ واکنش نشان بدیم--

anything to show others that we, too, have reacted.

هرچیزی که به همه نشان دهیم که ماهم واکنش نشان داده‌ایم.

The problem with reacting in this manner en masse

مشکل این واکنش جمعی اینه که

is it can sometimes mean that we don't actually react at all,

گاهی به این معنی است که در واقع اصلا واکنشی نشان نمی‌دهیم،

not in the sense of actually doing anything, anyway.

مثل اینکه در واقع کاری انجام نمیشه،

It might make ourselves feel better,

شاید باعث بشه احساس بهتری داشته باشیم،

like we've contributed to a group mourning or outrage,

مثل وقتی که درعزاداری یا اعتراض گروهی شرکت می کنیم،

but it doesn't actually change anything.

اما در واقع چیزی تغییر نمی کنه.

And what's more,

به علاوه

it can sometimes drown out the voices

گاهی این کار ممکنه صدای کسانی را

of those directly affected by the injustice,

تحت الشعاع قرار دهد که مستقیماً تحت بی‌عدالتی

whose needs must be heard.

هستند و صدایشان باید شنیده شود.

Worrying, too, is the tendency for some reactions to injustice

نگرانی دیگر، تمایل برخی واکنش ها به بی‌عدالتی است

to build even more walls,

به این که دیوارهای بیشتری بسازند،

being quick to point fingers with the hope of providing easy solutions

اینکه سریع حکم صادر کنیم به امید پیدا کردن راه‌حل های ساده

to complex problems.

برای مشکلات پیچیده.

One British tabloid, on the publication of my letter,

یک روزنامه‌ی بریتانیایی در مورد انتشار نامه‌ی من

branded a headline stating,

تیتری زد با این عنوان،

"Oxford Student Launches Online Campaign to Shame Attacker."

"دانشجوی آکسفورد کارزار برخطی برای شرمنده کردن مهاجم راه انداخت."

But the campaign never meant to shame anyone.

اما هدف از کارزار هرگز شرمنده کردن کسی نبود.

It meant to let people speak and to make others listen.

هدف این بواد که به مردم فرصت حرف زدن بدهد و دیگران بشنوند.

Divisive Twitter trolls were quick to create even more injustice,

ترول‌های جنجالی توییتر به سرعت بی‌عدالتی بیشتری را دامن زدند،

commenting on my attacker's ethnicity or class

با اشاره به طبقه‌ و قومیت فرد مهاجم،

to push their own prejudiced agendas.

تا برنامه‌های مورد نظر خود را پیش ببرند.

And some even accused me of feigning the whole thing

و بعضی‌ حتی مرا متهم به جعل کل ماجرا کردند

to push, and I quote,

و به کنایه از من گفتند،

my "feminist agenda of man-hating."

"برنامه‌ی فمینیستی تنفر از مرد."

(Laughter)

(خنده)

I know, right?

فهمیدم، خب؟

As if I'm going to be like, "Hey guys! Sorry I can't make it,

مثل این که، "هی آقایون! ببخشید! من نمی تونم،

I'm busy trying to hate the entire male population

وقت ندارم دارم سعی می کنم تا ۳۰ سالگی

by the time I'm 30."

از همه‌ی مردها متنفر شوم."

(Laughter)

(خنده)

Now, I'm almost sure

حال تقریباً مطمئنم

that these people wouldn't say the things they say in person.

این افراد، به حرفهایی که زدند باور ندارند.

But it's as if because they might be behind a screen,

اما شاید چون پشت کامپیوتر بودند،

in the comfort in their own home

راحت در خانه‌های خود،

when on social media,

مردم در رسانه های اجتماعی،

people forget that what they're doing is a public act --

از یاد می برند آنچه انجام می دهند یک اقدام عمومی است--

that other people will be reading it and be affected by it.

که دیگران آن را می خوانند و تحت تاثیر آن قرار می گیرند.

Returning to my analogy of getting back on our trains,

مثل موضوع مقایسه‌ام با برگشتن به قطارهایمان،

another main concern I have about this noise that escalates

نگرانی اصلی دیگرم درباره‌ی

from our online responses to injustice

اثرات واکنش های برخط ما به ناعدالتی

is that it can very easily slip into portraying us as the affected party,

این است که به راحتی می توانند ما را مانند قربانیان جلوه دهند

which can lead to a sense of defeatism,

و مانند حس اعتراف به شکست،

a kind of mental barrier to seeing any opportunity for positivity or change

نوعی مانع ذهنی ایجاد می کنند که مارا از مشاهده هر گونه فرصت اقدام مثبت یا تغییر

after a negative situation.

به دنبال یک وضعیت منفی باز می دارد.

A couple of months before the campaign started

یکی دو ماه پیش از آغاز کارزار

or any of this happened to me,

یا هر یک از این اتفاق ها،

I went to a TEDx event in Oxford,

به کنفرانس تدکس در اکسفورد رفتم،

and I saw Zelda la Grange speak,

و دیدم زلدا لاگرنج سخنرانی می کنه،

the former private secretary to Nelson Mandela.

منشی خصوصی پیشین نلسون ماندلا.

One of the stories she told really struck me.

یکی از داستانهایی که گفت واقعاً برام جالب یود.

She spoke of when Mandela was taken to court

از زمانی صحبت کرد که ماندلا با شکایت اتحادیه

by the South African Rugby Union

راگبی آفریقای جنوبی به دادگاه رفت

after he commissioned an inquiry into sports affairs.

بعد اینکه او از امور ورزش درخواست تحقیق و تفحص کرد.

In the courtroom,

در دادگاه،

he went up to the South African Rugby Union's lawyers,

او به سمت وکلای اتحادیه راگبی افریقای جنوبی رفت،

shook them by the hand

با آنها دست داد

and conversed with them, each in their own language.

و با هرکدام از آنها به زبان خودشان صحبت کرد.

And Zelda wanted to protest,

و زلدا می خواست اعتراض کنه،

saying they had no right to his respect

و بگه اونا شایسته احترام او نیستند

after this injustice they had caused him.

بعد از آن ناعدالتی که در حق او روا داشتند.

He turned to her and said,

ماندلا به طرف او برگشت و گفت:

"You must never allow the enemy to determine the grounds for battle."

"هرگز به دشمن اجاره نده میدان مبارزه رو تعیین کنه."

At the time of hearing these words,

زمانی که این حرف رو شنیدم،

I didn't really know why they were so important,

واقعاً نمی دونستم چقدر مهمه،

but I felt they were, and I wrote them down in a notebook I had on me.

اما حس کردم مهمه و اونو در دفتری که داشتم نوشتم.

But I've thought about this line a lot ever since.

اما بعد از آن خیلی در موردش فکر کردم.

Revenge, or the expression of hatred

انتقام یا حس نفرت

towards those who have done us injustice

نسبت به اونایی که در حق ما ناعدالتی روا داشتند

may feel like a human instinct in the face of wrong,

در مواجهه با خطا شاید به نظر غریزی بیاد،

but we need to break out of these cycles

ولی ما باید از این چرخه‌ها بیرون بیاییم

if we are to hope to transform negative events of injustice

اگر بخوایم امیدوار باشیم داستانهای ناعدالتی منفی رو

into positive social change.

به تغییر مثبت اجتماعی تبدیل کنیم.

To do otherwise

در غیر این صورت

continues to let the enemy determine the grounds for battle,

اجازه دادیم دشمن میدان نبرد رو مشخص کنه،

creates a binary,

دو جبهه ایجاد میشه،

where we who have suffered become the affected,

که ما به عنوان قربانی

pitted against them, the perpetrators.

در مقابل عاملان موضع انفعالی داریم.

And just like we got back on our tubes,

و درست مثل زمانی که به قطارهامون برگشتیم

we can't let our platforms for interconnectivity and community

نمیتونیم اجازه بدیم که میدان روابط و جامعه ما

be the places that we settle for defeat.

جایی باشه که شکست رو می پذیریم.

But I don't want to discourage a social media response,

اما نمیخوام به رسانه‌ی اجتماعی بازخورد منفی بدهم،

because I owe the development of the #NotGuilty campaign

چون من شکل گیری کارزار #بیگناه را

almost entirely to social media.

تقریباً به طور کامل مدیونش هستم.

But I do want to encourage a more considered approach

اما میخوام رویکرد سنجیده تری رو جا بندازم

to the way we use it to respond to injustice.

برای نحوه پاسخ به ناعدالتی.

The start, I think, is to ask ourselves two things.

فکر میکنم اول باید از خودمون دو سوال بپرسیم.

Firstly: Why do I feel this injustice?

یک: چرا من این را ناعدالتی میدونم؟

In my case, there were several answers to this.

در مورد خودم پاسخ‌های زیادی وجود داره.

Someone had hurt me and those who I loved,

کسی به من و اونایی که دوستشون داشتم آسیب زده،

under the assumption they wouldn't have to be held to account

با این فرض که مجبور نیست مسؤولیت یا عواقب

or recognize the damage they had caused.

آسیبی را که وارد کرده بر عهده بگیره.

Not only that, but thousands of men and women suffer every day

به علاوه، روزانه هزاران مرد و زن،

from sexual abuse, often in silence,

اغلب در سکوت، قربانی آزار جنسی میشوند

yet it's still a problem we don't give the same airtime to as other issues.

اما هنوز مساله‌ای است که مثل بقیه‌ی مسایل پوشش خبری نمیدیم.

It's still an issue many people blame victims for.

هنوز مساله‌ای است که خیلیها به خاطرش قربانیها رو سرزنش میکنن.

Next, ask yourself: How, in recognizing these reasons,

بعد، از خودتون بپرسین: با تشخیص این دلایل

could I go about reversing them?

چطور میتونم اونها رو خنثی کنم؟

With us, this was holding my attacker to account -- and many others.

در مورد ما، از مهاجمم توضیح بخوایم-- و از خیلی افراد دیگه.

It was calling them out on the effect they had caused.

اینکه به اونا اعلام کنیم که باعث چه آثاری شدن.

It was giving airtime to the issue of sexual assault,

اینکه به مساله‌ی تجاوز جنسی پوشش خبری بدیم،

opening up discussions amongst friends, amongst families, in the media

اینکه بین دوستان و خانواده ها و در رسانه بحث هایی راه بندازیم،

that had been closed for too long,

که مدتها باب آن ها بسته بود،

and stressing that victims shouldn't feel to blame

و تاکید کنیم که قربانیان نباید سرزنش شوند

for what happened to them.

برای اتقاقی که براشون افتاده.

We might still have a long way to go in solving this problem entirely.

هنوز راه درازی تا حل کامل این مساله در پیش داریم.

But in this way,

اما با این روش میتونیم

we can begin to use social media as an active tool for social justice,

از رسانه‌ی اجتماعی به عنوان وسیله‌ای برای عدالت اجتماعی استفاده کنیم،

as a tool to educate, to stimulate dialogues,

به عنوان ابزاری برای آموزش تا گفتگو راه بندازیم

to make those in positions of authority aware of an issue

تا مقامات رو از مسائل مطلع کنیم

by listening to those directly affected by it.

با گوش دادن به حرفای کسانی که مستقیم تحت تاثیر بودن.

Because sometimes these questions don't have easy answers.

چون بعضی‌اوقات این سوالها جواب راحتی ندارند.

In fact, they rarely do.

در حقیقت به ندرت دارند.

But this doesn't mean we still can't give them a considered response.

اما به این معنی نیست که نمیتونیم به آنان جواب سنجیده ای بدیم.

In situations where you can't go about thinking

در مواقعی که نمیتونید فکر کنید

how you'd reverse this feeling of injustice,

که چطور این احساس ناعدالتی رو خنثی کنید،

you can still think, maybe not what you can do,

شاید بهتر باشه به این فکر نکنید که چه کار میتونید بکنید،

but what you can not do.

فکر کنید چه کار نمیتونید بکنید.

You can not build further walls by fighting injustice with more prejudice,

شما نمیتونید با تعصب بیشتر به جنگ ناعدالتی رفته و دیوارهای بیشتر

more hatred.

و تنفر بیشتری بسازید،

You can not speak over those directly affected by an injustice.

And you can not react to injustice, only to forget about it the next day,

و نمیتونید در مقابل ناعدالتی واکنش نشان داده و روز بعد فراموشش کنید،

just because the rest of Twitter has moved on.

تنها به این دلیل که بقیه در توییتر اشاره ای به آن نمی کنند.

Sometimes not reacting instantly is, ironically,

گاهی واکنش سریع ندادن یه جورایی

the best immediate course of action we can take.

بهترین اقدام فوریست که ما میتونیم انجام بدیم.

Because we might be angry, upset and energized by injustice,

چون ممکنه ناراحت و عصبانی و پرانگیزه باشیم،

but let's consider our responses.

اما باید پاسخ های خود را بسنجیم.

Let us hold people to account, without descending into a culture

باید بذاریم افراد مسوولیت پذیر باشند بدون این که تنزل کنیم به فرهنگی

that thrives off shaming and injustice ourselves.

که با خجالت و ناعدالتی خودمان را محروم کنیم.

Let us remember that distinction,

نباید فراموش کنیم تفاوتی را

so often forgotten by internet users,

که کاربران اینترنت اغلب فراموش می کنند،

between criticism and insult.

تفاوت بین انتقاد و توهین.

Let us not forget to think before we speak,

نباید فراموش کنیم قبل از صحبت فکر کنیم،

just because we might have a screen in front of us.

فقط چون یک نمایشگر کامپیوتر جلوی روی ماست.

And when we create noise on social media,

و وقتی صدامون در رسانه‌های احتماعی پیچید

let it not drown out the needs of those affected,

نباید نیازهای قربانیان فراموش شود،

but instead let it amplify their voices,

بلکه اجازه بدیم صداشون چند برابر شنیده بشه،

so the internet becomes a place where you're not the exception

در نتیجه اینترنت جایی میشه که شما یک استثنا نیستید

if you speak out about something that has actually happened to you.

اگر درباره‌ی چیزی که در واقع براتون اتفاق افتاده حرف بزنید.

All these considered approaches to injustice

تمام این رویکردهای سنجیده در مقابل ناعدالتی

evoke the very keystones on which the internet was built:

سنگ بناهایی را احیا میکنه که اینترنت روی اونا بنا شده:

to network, to have signal, to connect --

ساختن شبکه، ارسال پیام، برقراری ارتباط--

all these terms that imply bringing people together,

این اصطلاحات به معنی جمع کردن افراد در کنار هم است،

not pushing people apart.

نه پراکنده کردن آنان.

Because if you look up the word "justice" in the dictionary,

چون وقتی کلمه‌ی "عدالت" را در دیکشنری پیدا کنیم،

before punishment,

پیش از مجازات،

before administration of law or judicial authority,

پیش از قانون یا دادگاه،

you get:

این توضیح را می بینید:

"The maintenance of what is right."

" حفظ چیزی که درست است."

And I think there are few things more "right" in this world

و من فکر میکنم کمتر چیزی "درست‌تر" در این دنیا وجود دارد

than bringing people together,

از جمع کردن افراد کنار هم،

than unions.

از اتحاد.

And if we allow social media to deliver that,

و اگر بگذاریم رسانه‌ی اجتماعی این کار رو بکنه،

then it can deliver a very powerful form of justice, indeed.

میتونه شکل بسیار قدرتمندی از عدالت را اشاعه بده.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)