How we talk about sexual assault online | Ione Wells

Çeviri: Esra Çakmak Gözden geçirme: Fatih Yürekli

Geçen sene Nisan ayıydı.

It was April, last year.

I was on an evening out with friends

Arkadaşlardan birinin doğum günü

to celebrate one of their birthdays.

kutlaması için akşam dışarıdaydım.

We hadn't been all together for a couple of weeks;

Birkaç haftadır hep beraber görüşmemiştik.

Hep birlikte olduğumuz için harika bir akşamdı.

it was a perfect evening, as we were all reunited.

At the end of the evening,

Akşamın sonunda,

I caught the last underground train back to the other side of London.

Londra'nın öbür ucuna giden son yer altı trenini yakaladım.

The journey was smooth.

Her şey normal ilerliyordu.

I got back to my local station

Evimin yakınlarındaki durakta

indim ve 10 dakikalık yürüyüşüme başladım.

and I began the 10-minute walk home.

Evimin olduğu sokağa giden köşeyi döndüğümde

As I turned the corner onto my street,

my house in sight up ahead,

evim gözümün önündeyken,

I heard footsteps behind me

arkamda nereden çıktığı

belli olmayan ve giderek yaklaşan

that seemed to have approached out of nowhere

and were picking up pace.

ayak sesleri işittim.

Before I had time to process what was happening,

Ne olduğunu idrak etmeme fırsat kalmadan,

a hand was clapped around my mouth so that I could not breathe,

bir el, nefes alamayayım diye ağzımı sıkıca sarmıştı

and the young man behind me dragged me to the ground,

ve arkamdaki genç adam beni yere sürükledi,

beat my head repeatedly against the pavement

yüzüm kanayana kadar başımı tekrar tekrar

until my face began to bleed,

kaldırıma çarptı,

kicking me in the back and neck

sırtımı ve boynumu tekmeledi

while he began to assault me,

ve bana saldırmaya başladı;

ripping off my clothes and telling me to "shut up,"

giysilerimi parçalıyor, ben yardım istemek için

as I struggled to cry for help.

kıvranırken, sesini kes diyordu.

With each smack of my head to the concrete ground,

Kafamın sert zemine karşı her darbesinde,

a question echoed through my mind that still haunts me today:

hâlâ aklımdan çıkmayan şu soru kafamda yankılanıp duruyordu:

"Her şey böyle mi sona erecekti?"

"Is this going to be how it all ends?"

Little could I have realized, I'd been followed the whole way

İstasyondan çıktığımdan beri takip edildiğimin

from the moment I left the station.

neredeyse farkına varamamıştım.

And hours later,

Saatler sonra,

I was standing topless and barelegged in front of the police,

polisin önünde üstüm ve bacaklarım çıplak hâlde duruyor,

having the cuts and bruises on my naked body photographed

adli kanıt için çıplak bedenimdeki kesik ve morlukların

for forensic evidence.

fotoğrafı çekiliyordu.

Now, there are few words to describe the all-consuming feelings

O anda ve sonraki haftalarda beni çepeçevre saran

of vulnerability, shame, upset and injustice that I was ridden with

çaresizlik, utanç, keder ve adaletsizlik duygularını

in that moment and for the weeks to come.

anlatabileceğim çok az kelime var.

But wanting to find a way to condense these feelings

Bu duyguları başa çıkabileceğim,

into something ordered that I could work through,

somut bir hâle sokmanın yolunu ararken,

I decided to do what felt most natural to me:

bana en doğal gelen şeyi yapmaya karar verdim

I wrote about it.

ve yazdım.

İlk başlarda içimi boşaltma seansı gibiydi.

It started out as a cathartic exercise.

I wrote a letter to my assaulter,

Saldırganıma bir mektup yazdım;

humanizing him as "you,"

onu o gece şiddetle taciz ettiği

to identify him as part of the very community

aynı toplumun bir parçası olarak tanımlamak için, ona ''sen''

that he had so violently abused that night.

şeklinde hitap ederek onu insancıllaştırdım.

Stressing the tidal-wave effect of his actions,

Hareketlerinin metcezir etkisini vurgulayarak

I wrote:

şunları yazdım:

"Did you ever think of the people in your life?

"Hayatındaki insanları hiç düşündün mü?

I don't know who the people in your life are.

Hayatındaki insanların kim olduğunu bilmiyorum.

I don't know anything about you.

Senin hakkında hiçbir şey bilmiyorum.

But I do know this:

Bildiğim tek bir şey var:

you did not just attack me that night.

Sen o gece sadece bana saldırmadın.

I'm a daughter, I'm a friend,

Ben bir evladım, arkadaşım,

I'm a sister, I'm a pupil,

kız kardeşim, öğrenciyim,

I'm a cousin, I'm a niece,

kuzenim, yeğenim,

I'm a neighbor;

komşuyum,

tren yolunun altındaki kafede, herkese

I'm the employee who served everyone coffee

kahve servis eden bir çalışanım.

in the café under the railway.

And all the people who form these relations to me

Benimle bağı olan bütün bu insanlar,

make up my community.

benim topluluğumu oluşturuyor.

And you assaulted every single one of them.

Sen, her birine saldırmış oldun.

You violated the truth that I will never cease to fight for,

Uğruna savaşmaktan asla vazgeçmeyeceğim, bütün bu kişilerin

and which all of these people represent:

temsil ettiği şu hakikatı çiğnedin:

that there are infinitely more good people in the world than bad."

Dünyada nihayetinde kötüler, iyilere göre azınlıkta kalıyor."

But, determined not to let this one incident make me lose faith

Başlı başına bu olayın, benim kendi topluluğumun dayanışmasına

in the solidarity in my community or humanity as a whole,

veya insanlığa olan inancımı kaybettirmemesine kararlıydım.

I recalled the 7/7 terrorist bombings in July 2005 on London transport,

7.7.2015'de, Londra terörist toplu taşıma bombalama saldırılarını ve o dönemin

belediye başkanının ve ailemin, ertesi gün yeniden metroya binmemiz

and how the mayor of London at the time, and indeed my own parents,

had insisted that we all get back on the tubes the next day,

konusundaki ısrarlarını anımsadım, çünkü bu sayede

so we wouldn't be defined or changed

bizi emniyetsiz hissettirenlere göre

hareket etmiyor, değişmiyor olacaktık.

by those that had made us feel unsafe.

I told my attacker,

Saldırganıma,

"You've carried out your attack,

"Saldırını yaptın

but now I'm getting back on my tube.

ama ben metroma yeniden biniyorum.

Benim topluluğum, gece eve dönerken tedirgin hissetmeyecek.

My community will not feel we are unsafe walking home after dark.

We will get on the last tubes home,

Eve, son kalkan metroyla döneceğiz

and we will walk up our streets alone,

ve sokaklarda yalnız yürüyeceğiz,

çünkü bunu yaparak kendimizi tehlikeye attığımız

because we will not ingrain or submit to the idea

that we are putting ourselves in danger in doing so.

fikrini sindirmeyecek veya kabul etmeyeceğiz.

We will continue to come together, like an army,

Aramızdan biri tehdit edildiğinde, bir ordu gibi

when any member of our community is threatened.

bir arada olmayı sürdüreceğiz

And this is a fight you will not win."

ve bu sizin kazanamayacağınız bir savaş.''

At the time of writing this letter --

Bu mektubu yazarken,

(Applause)

(Alkış)

Thank you.

Teşekkürler.

(Alkış)

(Applause)

At the time of writing this letter,

Bu mektubu yazarken,

I was studying for my exams in Oxford,

Oxford'da sınavlarıma hazırlanıyordum

and I was working on the local student paper there.

ve okulun yerel öğrenci gazetesinde çalışıyordum.

Despite being lucky enough to have friends and family supporting me,

Beni destekleyen aile ve arkadaşlara sahip, şanslı biri olmama rağmen,

yalnızlık hüküm sürmüştü.

it was an isolating time.

I didn't know anyone who'd been through this before;

Daha önce bunları yaşamış birini tanımıyordum,

at least I didn't think I did.

en azından bildiğim kadarıyla.

Haberler ve istatistiklerden cinsel saldırının ne kadar yaygın olduğunu

I'd read news reports, statistics, and knew how common sexual assault was,

yet I couldn't actually name a single person

biliyordum, fakat böyle bir deneyimi yaşayıp

that I'd heard speak out about an experience of this kind before.

sesini çıkaran bir kişi bile aklıma gelmiyordu.

So in a somewhat spontaneous decision,

Ani gelen bir kararla, mektubumu benzer

I decided that I would publish my letter in the student paper,

şeyleri yaşamış ve aynı şekilde hisseden, Oxford'daki

hoping to reach out to others in Oxford

diğer öğrencilere ulaşması için

that might have had a similar experience and be feeling the same way.

öğrenci gazetesinde yayınlamaya karar verdim.

At the end of the letter,

Mektubun sonunda,

I asked others to write in with their experiences

diğerlerinin de #SuçluDeğil hashtag'iyle kendi

under the hashtag, "#NotGuilty,"

deneyimlerini aktarmalarını istedim.

to emphasize that survivors of assault could express themselves

Böylece, tacize uğrayanlar, suçlu hissetmeden

without feeling shame or guilt about what happened to them --

veya utanç duymadan başına gelenleri ifade edebilecek

to show that we could all stand up to sexual assault.

ve bizler de cinsel istismara karşı durabilecektik.

What I never anticipated is that almost overnight,

Bir gecede bu mektubun, internet âleminde yayılabileceği

aklımın ucundan geçmezdi.

this published letter would go viral.

Soon, we were receiving hundreds of stories

Kısa süre içerisinde, dünyanın çeşitli yerlerinde

yaşayan erkek ve kadından, yüzlerce

from men and women across the world,

which we began to publish on a website I set up.

hikâye aldık ve kurduğum site üzerinden yayınladık.

And the hashtag became a campaign.

Hashtag bir kampanyaya dönüştü.

There was an Australian mother in her 40s who described how on an evening out,

Avustralyalı 40'larında bir anne, bir gece dışarı çıktıktan sonra

she was followed to the bathroom

kasıklarını defalarca elleyen

by a man who went to repeatedly grab her crotch.

biri tarafından banyoya kadar izlendiğini anlattı

There was a man in the Netherlands

ve Hollanda'dan bir adam,

who described how he was date-raped on a visit to London

Londra'daki randevusunda tecavüze uğradığını ve bu durumu

and wasn't taken seriously by anyone he reported his case to.

bildirdiği kimse tarafından ciddiye alınmadığını anlattı.

I had personal Facebook messages from people in India and South America,

Facebook'da Hindistan ve Güney Amerika'daki insanlardan,

orada kampanya mesajını nasıl yayabileceğimize dair mesajlar aldım.

saying, how can we bring the message of the campaign there?

İlk desteklerden birini, büyümesini babasının suistimaline

One of the first contributions we had was from a woman called Nikki,

who described growing up, being molested my her own father.

uğramak olarak tanımlayan bir kadın olan Nikki'den aldık.

And I had friends open up to me

Deneyimleri, benim geçen hafta

about experiences ranging from those that happened last week

yaşadığıma benzer olandan yıllar önce yaşanana kadar,

to those that happened years ago, that I'd had no idea about.

bazı arkadaşlarım bana hiç bilmediğim anılarını döktüler.

And the more we started to receive these messages,

Aldığımız bu tür mesajlar arttıkça,

the more we also started to receive messages of hope --

umuda dair aldığımız mesajlar da arttı;

people feeling empowered by this community of voices

insanlar, mağdur suçlamalarına ve cinsel tacize karşı

standing up to sexual assault and victim-blaming.

duranlardan ve susmayanlardan güç buldular.

One woman called Olivia,

Uzun bir süre boyunca

after describing how she was attacked

güvendiği ve değer verdiği biri

by someone she had trusted and cared about for a long time,

tarafından tacize uğrayan Olivia,

said, "I've read many of the stories posted here,

"Burada paylaşılan birçok hikâyeyi okudum

and I feel hopeful that if so many women can move forward,

ve birçoğu bunu geride bırakabiliyorsa benim de yapabileceğime

then I can, too.

dair umudum arttı.

I've been inspired by many,

Birçoğundan ilham aldım

and I hope I can be as strong as them someday.

ve umarım bir gün onlar kadar güçlü olabilirim.

I'm sure I will."

Olacağım da." dedi.

Dünyada birçok insan bu hashtag ile tweet atmaya başladı

People around the world began tweeting under this hashtag,

and the letter was republished and covered by the national press,

ve bu mektup ulusal basında yeniden yayınlandı ve yer aldı,

as well as being translated into several other languages worldwide.

aynı zamanda dünya çapında birçok dile çevrildi.

But something struck me about the media attention

Basının bu mektuba olan ilgisiyle alakalı

bir şey dikkatimi çekti.

that this letter was attracting.

For something to be front-page news,

Bir haberin ön sayfada çıkması için,

given the word "news" itself,

''haber'' adından anlaşılacağı gibi,

we can assume it must be something new or something surprising.

bu haberin yeni veya şaşırtıcı bir şey olmasını bekleriz.

Fakat cinsel taciz yeni bir şey değil.

And yet sexual assault is not something new.

Sexual assault, along with other kinds of injustices,

Cinsel taciz, diğer tüm haksızlıklarla birlikte

is reported in the media all the time.

medyada her zaman yer alıyordu.

Fakat kampanya boyunca,

But through the campaign,

these injustices were framed as not just news stories,

bu haksızlıklar yalnızca haber olarak değil,

gerçek insanları sarsan ilk elden anlatılmış deneyimlerdi ve onlar

they were firsthand experiences that had affected real people,

who were creating, with the solidarity of others,

başkalarının desteğiyle ihtiyaç duydukları ve daha

what they needed and had previously lacked:

önce elde edemedikleri şeyi yaratıyorlardı:

a platform to speak out,

Seslerini duyuracakları yer,

the reassurance they weren't alone or to blame for what happened to them

başlarına gelen şeyden dolayı yalnız veya suçlu olmadıklarının güvencesi

and open discussions that would help to reduce stigma around the issue.

ve bu konu hakkındaki ayıplamaları aza indirgeyecek açık tartışmalar.

The voices of those directly affected were at the forefront of the story --

Direkt olarak etkilenen kişilerin sesleri hikâyeye öncülük ediyordu,

gazetecilerin ve sosyal medyada yorum yapanlar değil.

not the voices of journalists or commentators on social media.

And that's why the story was news.

Bu yüzden bu hikâyeler haber niteliği taşıyordu.

We live in an incredibly interconnected world

Sosyal medyanın egemen, her şeyin ve herkesin

with the proliferation of social media,

iç içe olduğu bir dünyada yaşıyoruz,

which is of course a fantastic resource for igniting social change.

sosyal değişim yaratma arzumuzu besleyen bol kaynaklar bundan kaynaklanıyor.

But it's also made us increasingly reactive,

Bu bizi aynı zamanda fazla duyarlı yapmaya başladı,

from the smallest annoyances of, "Oh, my train's been delayed,"

''Trenim geç kaldı ya!'' gibi en ufak rahatsızlıklarımızdan

savaş adaletsizliğine, soykırımlara, terörist saldırılarına kadar.

to the greatest injustices of war, genocides, terrorist attacks.

Our default response has become to leap to react to any kind of grievance

Twitter'la, Facebook'la, hashtag kullanarak gösterdiğimiz tepkilerimiz

keder belirtisi olarak görülmeye başlandı,

by tweeting, Facebooking, hastagging --

anything to show others that we, too, have reacted.

başkalarına bizim de tepki gösterdiğimizi gösteriyoruz.

The problem with reacting in this manner en masse

Kitle olarak bu tavırda tepki göstermemiz,

bazen hiçbir tepki vermediğimiz anlamına gelebiliyor,

is it can sometimes mean that we don't actually react at all,

gerçekten bir şeyler yapmak anlamında yani.

not in the sense of actually doing anything, anyway.

It might make ourselves feel better,

Yas tutan veya öfkelenen bir gruba

like we've contributed to a group mourning or outrage,

destek olmuşuz gibi kendimizi iyi hissedebiliriz,

but it doesn't actually change anything.

ama aslında hiçbir şey değişmiyor.

And what's more,

Dahası,

bu durum hakları korunması gereken,

it can sometimes drown out the voices

of those directly affected by the injustice,

haksızlığa direkt olarak uğramış kişilerin

sesini bastırabilir.

whose needs must be heard.

Worrying, too, is the tendency for some reactions to injustice

Endişe etmek de, haksızlığa karşı bazı tepkilerin daha fazla duvar örülmesine

to build even more walls,

yol açan bir eğilimdir,

being quick to point fingers with the hope of providing easy solutions

karmaşık sorunlara kolay çözümler bulma gayesiyle çarçabuk suçlayacak

to complex problems.

birilerini bulma eğilimi.

One British tabloid, on the publication of my letter,

Bir İngiliz tabloid gazetesi, mektubumun yayınlanması

branded a headline stating,

ile şöyle bir başlık attı:

"Oxford Student Launches Online Campaign to Shame Attacker."

''Oxford Öğrencisi Saldırganını Ayıplamak için İnternette Kampanya Başlattı''

But the campaign never meant to shame anyone.

Bu kampanya kimseyi ayıplama amacı gütmedi.

It meant to let people speak and to make others listen.

İnsanların ses çıkarabilmesi ve diğerlerini dinletebilmekti amaç.

Divisive Twitter trolls were quick to create even more injustice,

Bölücü Twitter muzipleri, kendi ön yargılarını saldırganımın

commenting on my attacker's ethnicity or class

etnik kökenine, ekonomik durumuna yansıtarak

to push their own prejudiced agendas.

daha fazla haksızlık yaratmaktaydılar.

And some even accused me of feigning the whole thing

Hatta bazıları beni, bütün bunları uydurmakla suçladı

to push, and I quote,

ve bunun benim

my "feminist agenda of man-hating."

''erkek düşmanlığı feminist planım'' olduğunu belirttiler.

(Laughter)

(Kahkaha)

I know, right?

Değil mi ya?

Sanki şunları düşünmüşüm gibi, ''Herkes kusura bakmasın,

As if I'm going to be like, "Hey guys! Sorry I can't make it,

I'm busy trying to hate the entire male population

30 yaşıma gelene kadar bütün erkek nüfusundan

by the time I'm 30."

nefret etmekle meşgulum.''

(Laughter)

(Kahkaha)

Now, I'm almost sure

Şu anda, bu insanların

bunları yüz yüze söylemeyeceğine o kadar eminim ki.

that these people wouldn't say the things they say in person.

Sosyal medyadayken, evlerinde rahat bir şekilde

But it's as if because they might be behind a screen,

in the comfort in their own home

bir ekranın ardına sığındıkları

when on social media,

için olabilir,

people forget that what they're doing is a public act --

insanlar yaptıklarının halka açık bir şey olduğunu ve

that other people will be reading it and be affected by it.

insanların okuyup bundan etkilenebileceğini düşünmüyorlar.

Metroya binmeye devam etme örneksemesine dönecek olursak,

Returning to my analogy of getting back on our trains,

another main concern I have about this noise that escalates

haksızlığa karşı internet üzerinden yükselen bu ses

from our online responses to injustice

hakkındaki diğer büyük endişem;

is that it can very easily slip into portraying us as the affected party,

bozguncu algısına yol açabilecek, mağdur taraf olarak bizi kolayca

which can lead to a sense of defeatism,

kalıplara sokabilecek potansiyelde olması,

a kind of mental barrier to seeing any opportunity for positivity or change

olumsuz bir durumdan sonra, iyinin veya değişikliğin olabileceğini görmeyi

after a negative situation.

engelleyen zihinsel bir set.

Kampanya başlamadan veya bütün bunlar başıma

A couple of months before the campaign started

or any of this happened to me,

gelmeden birkaç ay önce,

I went to a TEDx event in Oxford,

Oxford'da TEDx etkinliğine katılmış

and I saw Zelda la Grange speak,

ve Mandela'nın önceki özel sekreteri

the former private secretary to Nelson Mandela.

Zelda la Grange'ın konuşmasını dinlemiştim.

One of the stories she told really struck me.

Anlattığı bir hikâye beni derinden etkiledi.

She spoke of when Mandela was taken to court

Spor ile alakalı bir soruşturma

by the South African Rugby Union

başlatmasından sonra Güney Afrika

after he commissioned an inquiry into sports affairs.

Rugby Birliği'nce mahkemeye çıkarılmasından bahsetti.

Mahkeme salonunda,

In the courtroom,

he went up to the South African Rugby Union's lawyers,

Güney Afrika Rugby Birliği avukatlarının yanına gidip

shook them by the hand

ellerini sıktı

and conversed with them, each in their own language.

ve her biriyle, kendi dillerinde muhabbet etti.

And Zelda wanted to protest,

Başına sardıkları bu

saying they had no right to his respect

haksızlığın ardından, onun saygısını

hak etmediklerini savunarak Zelda karşı çıktı.

after this injustice they had caused him.

He turned to her and said,

Ona dönüp şunu söyledi,

"You must never allow the enemy to determine the grounds for battle."

''Düşmanının savaş dayanağını belirlemesine asla müsaade etmemelisin.''

At the time of hearing these words,

Bu sözleri duyduğum anda,

I didn't really know why they were so important,

neden bu kadar önemli olduklarını kavrayamadım

but I felt they were, and I wrote them down in a notebook I had on me.

ama öyle olduklarını düşündüm ve bunu yanımdaki not defterine yazdım.

But I've thought about this line a lot ever since.

O zamandan beri bu alıntı hakkında çok düşünür oldum.

Revenge, or the expression of hatred

Bize haksızlık edenlere karşı

towards those who have done us injustice

intikam veya nefret söylemleri,

may feel like a human instinct in the face of wrong,

yanlışla karşılaştığımızda temel içgüdü olarak gelebilir,

but we need to break out of these cycles

ama olumsuz haksızlık olaylarını

if we are to hope to transform negative events of injustice

olumlu sosyal değişime çevirmek istiyorsak bu döngüden

into positive social change.

kurtulmamız gerekir.

To do otherwise

Aksini yapmak

düşmanı savaş sebebin belirlemeye itmeye devam edecek,

continues to let the enemy determine the grounds for battle,

creates a binary,

biz mağdurların

where we who have suffered become the affected,

etkilenen olduğu, faillere karşı yarıştığımız

bir kutuplaşma yaratacak.

pitted against them, the perpetrators.

Metromuza geri dönmemiz gibi,

And just like we got back on our tubes,

beraber ve topluluk olarak tek yürek olduğumuz mekânların,

we can't let our platforms for interconnectivity and community

bozgun alanları olmasına müsaade edemeyiz.

be the places that we settle for defeat.

Sosyal medya tepkilerini yıkmak istemiyorum,

But I don't want to discourage a social media response,

because I owe the development of the #NotGuilty campaign

çünkü #SuçluDeğil kampanyasının gelişimini neredeyse

almost entirely to social media.

tamamen sosyal medyaya borçluyum.

But I do want to encourage a more considered approach

Ama haksızlığa çıkardığımız tepkiyi, daha tedbirli bir

to the way we use it to respond to injustice.

yaklaşımda paylaşmamızı destekliyorum.

The start, I think, is to ask ourselves two things.

Başlangıç olarak kendimize iki şey sormamız gerekir.

İlki: Bu haksızlık bana neden dokunuyor?

Firstly: Why do I feel this injustice?

In my case, there were several answers to this.

Benim durumumda, bu soruya birçok cevap vardı.

Someone had hurt me and those who I loved,

Biri, sorumlu tutulmak zorunda kalmayacağı

under the assumption they wouldn't have to be held to account

varsayımıyla beni ve sevdiklerimi incitmişti

veya verdiği hasarın bilincinde değildi.

or recognize the damage they had caused.

Dahası, her gün binlerce insan, çoğunlukla sessizlik içinde,

Not only that, but thousands of men and women suffer every day

from sexual abuse, often in silence,

cinsel istismara maruz kalıyor,

yet it's still a problem we don't give the same airtime to as other issues.

fakat bu sorun diğer konular kadar gündemde kalmıyor.

Çoğu insanın hâlâ mağdurları suçladığı bir sorun.

It's still an issue many people blame victims for.

Next, ask yourself: How, in recognizing these reasons,

Sonra kendinize şunu sorun: Bu sebepleri kabul ederek

bunu nasıl tersine çevirebilirim?

could I go about reversing them?

With us, this was holding my attacker to account -- and many others.

Biz, saldırganımı ve diğerlerini de konuya katarak bunu gerçekleştirdik.

It was calling them out on the effect they had caused.

Verdikleri hasarı haykırmıştık.

It was giving airtime to the issue of sexual assault,

Cinsel istismarı gündemde tutuyorduk; arkadaşlarımızla,

opening up discussions amongst friends, amongst families, in the media

ailemizle ve medyada uzun süredir kapalı olan bir defter olan bu konu

that had been closed for too long,

hakkında tartışmalar başlatıyorduk

and stressing that victims shouldn't feel to blame

ve mağdurların bu durum yüzünden kendilerini

for what happened to them.

suçlamamalarını vurguladık.

We might still have a long way to go in solving this problem entirely.

Bu sorunu köküne kadar kazımak için önümüzde uzun bir yol olabilir.

But in this way,

Ama bu sayede,

we can begin to use social media as an active tool for social justice,

sosyal medyayı sosyal adalet algısında araç olarak kullanabiliriz;

as a tool to educate, to stimulate dialogues,

eğiten, iletişimi tetikleyen bir araç,

to make those in positions of authority aware of an issue

bu da yetki sahiplerini, direkt mağdurları görerek

by listening to those directly affected by it.

bir konu hakkında bilinçlendirebilir.

Bazen bu soruların basit cevapları olmuyor.

Because sometimes these questions don't have easy answers.

In fact, they rarely do.

Olduğu durumlar çok nadir.

But this doesn't mean we still can't give them a considered response.

Bu onlara mantıklı bir cevap veremeyeceğimiz anlamına gelmez.

In situations where you can't go about thinking

Bu haksızlık duygusunu nasıl mağlup edeceğin

how you'd reverse this feeling of injustice,

hakkında kendini düşünmekten alamıyorken,

you can still think, maybe not what you can do,

belki de neler yapabileceğini değil,

but what you can not do.

neler yapamayacağını düşünmelisin.

You can not build further walls by fighting injustice with more prejudice,

Daha fazla ön yargı ve nefretle haksızlığa karşı savaşırken, daha fazla

more hatred.

duvar öremezsin.

You can not speak over those directly affected by an injustice.

Haksızlığa direkt olarak uğraşmışları geçiştiremezsin.

Twitter'ın geri kalanı ardında bıraktı diye, ertesi gün

And you can not react to injustice, only to forget about it the next day,

unutmak üzere haksızlıkla mücadele de edemezsin.

just because the rest of Twitter has moved on.

Bazen, ironik olsa da, direkt olarak tepki vermemek

Sometimes not reacting instantly is, ironically,

the best immediate course of action we can take.

verebileceğimiz en doğru tepki oluyor.

Because we might be angry, upset and energized by injustice,

O an kızgın, mutsuz veya haksızlık sebebiyle celallenmiş olabiliriz,

but let's consider our responses.

tepkilerimizi ölçelim.

Let us hold people to account, without descending into a culture

Kültüre indirgemeden, utanç ve haksızlıktan

that thrives off shaming and injustice ourselves.

ders çıkaran insanları dikkate alalım.

Let us remember that distinction,

İnternet kullanıcıları tarafından

sıklıkla unutulan eleştiri ve hakaret

so often forgotten by internet users,

between criticism and insult.

ayrımını hatırlatalım.

Let us not forget to think before we speak,

Sırf önümüzde bir ekran var diye,

just because we might have a screen in front of us.

konuşmadan önce düşünmeyi unutmayalım.

And when we create noise on social media,

Sosyal medyada bir ses yarattığımızda,

let it not drown out the needs of those affected,

mağdurların seslerini bastırmayalım,

bunun yerine onların sesine ses katalım,

but instead let it amplify their voices,

so the internet becomes a place where you're not the exception

böylece internet, sana gerçekten olan bir şeyden bahsettiğinde

if you speak out about something that has actually happened to you.

azınlıkta kalmadığın bir yere dönüşür.

All these considered approaches to injustice

Haksızlığa karşı bu itinalı yaklaşımlar,

evoke the very keystones on which the internet was built:

internetin temelini oluşturan kemer taşını uyandıracak:

to network, to have signal, to connect --

Ağ kurmak, dikkat çekmek, birleşmek

all these terms that imply bringing people together,

ve insanları kutuplaştırmayı değil, bir araya getirme

anlamı belirten terimler.

not pushing people apart.

Because if you look up the word "justice" in the dictionary,

''Adalet'' kelimesinin sözlükte anlamına bakarsanız,

before punishment,

cezadan önce,

before administration of law or judicial authority,

yasa idaresi veya adli yargıdan önce,

you get:

şunu görürsünüz:

"The maintenance of what is right."

''Doğru olanın sürdürülmesi.''

And I think there are few things more "right" in this world

İnsanları bir araya getirmekten ve topluluklardan ziyade,

than bringing people together,

bu dünyada daha ''doğru''

than unions.

çok az şey var.

And if we allow social media to deliver that,

Sosyal medyanın bunu iletmesine müsaade edersek,

then it can deliver a very powerful form of justice, indeed.

belki de gerçekten de çok güçlü türde bir adalet mesajı yayabilir.

Thank you very much.

Çok teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)