Shantell Martin: How drawing can set you free | TED

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

So here we are.

ဒီတော့ ဒီမှာ ကျွန်မတို့ပါ။

I'm at home, as I'm sure many of you are, too.

ကျွန်မက အိမ်မှာပါ၊ သင်တို့အများအပြား ရောပဲဆိုတာ သေချာပါတယ်။

And we've all begun to understand

ကျွန်မတို့ကိုယ်တိုင်နဲ့၊ အချင်းချင်းနဲ့

how our relationship with ourselves,

ကျွန်မတို့ တည်ရှိနေတဲ့ နေရာလပ်တွေနဲ့

with each other

ကျွန်မတို့ ဆက်စပ်မှုဟာ

and the spaces we exist in

ကျွန်မတို့ ပင်ကိုယ်သဘောနဲ့

can deeply impact our sense of identity and purpose.

ရည်ရွယ်ချက်ကို နက်ရှိုင်းစွာ သက်ရောက်ပုံ ကို အားလုံး စတင် နားလည်ကြပါပြီ။

So much has dramatically changed.

အတော်များများဟာ သိသာစွာ ပြောင်းလဲသွာပါပြီ။

There's a sense of distance now unlike ever before.

အရင်နဲ့မတူတဲ့ ယခု ဝေးကွာမှု သဘောတစ်ခုရှိတယ်။

But what if I told you

ဒါပေမဲ့ သင့်နှလုံးသားကနေ

that you could find a way from your heart to your hand

သင့်လက်ကို တစ်ဖန် ပြန်ဆက်သွယ်တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုရှိပြီး

to reconnect again,

ဒီလေ့ကျင့်မှုကနေ ဒီအကြောင်းရင်းကို

and that through this practice and embracing this cause,

လက်ခံယုံကြည်ခြင်းကို သင့်ကို ပြောပြမယ်ဆိုရင်

I could help you to recalibrate your mind

ဒီလက်တွေ့ဘဝအသစ်ကို ပျော်ရွှင်မှု၊ ထက်သန်မှု၊ စိတ်ကူး၊

so that you could explore this new reality with joy,

မျှော်လင့်ချက်နဲ့ သင် စူးစမ်းနိုင်အောင် သင့်စိတ်ကို

enthusiasm, imagination and hope?

ပြန်လည်ချိန်ညှိဖို့ ကျွန်မ ကူညီနိုင်တယ်ဆိုရင်ရော။

And all it would take is a simple pen.

ဒါအားလုံးက ရိုးရိုး မင်တံ တစ်ချောင်းပဲ လိုမှာပါ။

To get you there,

ဒီကို ရောက်ရှိဖို့

let's go back to the beginning.

အစကို ပြန်သွားရအောင်။

As a kid growing up in a council estate in Southeast London,

လန်ဒန် အရှေ့တောင်က ဒေသန္တရ အိမ်ရာတစ်ခုမှာ ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့

I was an outsider.

ကျွန်မဟာ သူစိမ်းဖြစ်ခဲ့တယ်။

I'm the oldest of six kids,

ကလေး ခြောက်ယောက်မှာ အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး

and all of my siblings look very English:

မောင်နှမအားလုံးက အင်္ဂလိပ်ပုံပေါက်တယ်။

blond hair, blue eyes, very cute.

ဆံပင်ရွှေရောင်၊ မျက်လုံးပြာတွေနဲ့ သိပ်ချစ်စရာတွေပေါ့။

And then there was me:

ဒီနောက်မှာ ကျွန်မပေါ့။

half Nigerian, brown, with an Afro.

နိုက်ဂျီးရီယန်း တစ်ဝက်၊ ညိုတဲ့ ဆံပင်ထူထူ ကောက်ကောက်နဲ့လေ။

So what happens when you look different

ဒီတော့ သင်က အသွင်ကွဲနေပြီး ခံစားချက်က ကွဲပြားတဲ့အခါ

and you feel different,

ဖြစ်တတ်တာက

and in many ways, start to think differently

အတော်များများမှာ သင့်ဝန်းကျင်က လူတိုင်း၊

from everyone and everything around you?

အရာတိုင်းနဲ့ ခြားနားစွာ စတင် တွေးခေါ်တာပဲမို့လား။

How do you find your way out of a dark, racist, homophobic

မှောင်မည်း၊ လူမျိုးခွဲခြား၊ လိင်တူရေး မုန်းတီး၊ အထီးကျန်လွန်းတဲ့ နေရာတစ်ခုကနေ

and very lonely place?

ထွက်ဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခု ဘယ်လိုရှာလဲ။

This is where the pen comes in.

ဒါက မင်တံ ပါဝင်လာတဲ့ နေရာပါ။

I started to draw.

ကျွန်မ ပုံစဆွဲခဲ့တယ်။

So as you can see, I've got this pen,

ဒီတော့ မြင်တဲ့အတိုင်း ဒီမင်တံရှိတယ်။

and it knows where it's going.

ဒါက သူသွားတဲ့နေရာကို သူသိတယ်လေ။

And I've learned very well how to follow it.

ဒါနောက်ကို လိုက်ဖို့ ကျွန်မ အသေအချာ သင်ယူခဲ့တာပေါ့။

And the first thing I did is I followed this line,

ပထမဆုံး ကျွန်မ လုပ်ခဲ့တာက ဒီကောက်ကြောင်းနောက်ကို လိုက်ပြီး

and I drew myself out of a culture

ကျွန်မ မလုပ်နိုင်ခဲ့တာပဲ ကျွန်မကို ပြောပြောနေတဲ့

that was only telling me what I couldn't do.

ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုထဲကနေ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဆွဲထုတ်ခဲ့တာပါ။

I trusted my pen,

ကိုယ့် မင်တံကို ကိုယ်ယုံကြည်ခဲ့တယ်။

and it led me to Central Saint Martin's,

ဒါက ကျွန်မကို Central Saint Martin's ဆီ ခေါ်သွားတယ်။

a very fancy art school in London,

လန်ဒန်မှာရှိတဲ့ ဆန်းပြားတဲ့ ပန်းချီကျောင်းပါ။

where I graduated top of my year.

အဲဒီမှာ ကျွန်မရဲ့နှစ် ထိပ်တန်း ဘွဲ့ရတယ်။

However, I soon realized there wasn't a place for me in London,

ဒါပေမဲ့ လန်ဒန်မှာ ကျွန်မအတွက် နေရာတစ်ခု မရှိဘူးဆိုတာ မကြာခင် သိလိုက်တယ်။

because whether you wish to believe it or not,

ဘာလို့ဆိုတော့ သင် ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေပါ

England is still a country that is rooted and functions within

အင်္ဂလန်ဟာ အမြစ်တွယ်နေပြီး လူတန်းစား စနစ်အတွင်း လည်ပတ်တဲ့

the class system.

နိုင်ငံတစ်ခု ဖြစ်နေဆဲပါ။

And as a young, black, gay female artist from a working-class family,

အလုပ်သမား လူတန်းစား မိသားစုမှ လူငယ် လူမည်း လိင်တူဆက်ဆံတဲ့ ပန်းချီဆရာမ တစ်ဦးအနေနဲ့

I didn't stand a chance.

ကျွန်မမှာ အခွင့်အလမ်းမရှိခဲ့ဘူး။

So I left London and I moved to Japan,

ဒီတော့ လန်ဒန်ကနေ ထွက်ပြီး ဂျပန်ကို ပြောင်းခဲ့တယ်။

where I didn't experience people asking me where I was really from.

အဲဒီမှာ လူတွေက ကျွန်မ ဘယ်က လာလဲဆို တာကို အမေးခံရတာ မကြုံခဲ့ရဘူး။

I was just another gaijin,

ကျွန်မဟာ နောက်ထပ် gaijin ပါပဲ။

which, ironically, means "outsider."

ရွဲ့တဲ့တဲ့ဆိုရရင် "သူစိမ်း" လို့ ဆိုလိုတာပါ။

I was immersed in a culture that honors both making and craft,

ဖန်တီးခြင်းနဲ့ လက်မှုအတတ်ကို ဂုဏ်ပြုတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုထဲမှာ နှစ်မြှပ်နေခဲ့တယ်။

where people perfect their craft over generations.

ဒီမှာ လူတွေက မျိုးဆက်တွေချီပြီး လက်မှုအတတ်ကို အကောင်းဆုံးမွမ်းမံတယ်။

It's a culture that masters both time and space,

အချိန်နဲ့နေရာနှစ်ခုစလုံးကို ပိုင်နိုင်တဲ့ ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုဆိုတော့

so that artists can truly create with freedom.

အနုပညာရှင်တွေဟာ လွတ်လပ်မှုနဲ့အတူ စစ်မှန်စွာ ဖန်တီးနိုင်ကြတယ်။

And what I discovered was a place I wasn't angry with.

ကျွန်မ တွေ့ရှိခဲ့တာက ကျွန်မ ဒေါသမဖြစ်တဲ့ နေရာတစ်နေရာပါ။

Tokyo hadn't wronged me in any way.

တိုကျိုဟာ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ကျွန်မကို မမှားစေဘူး။

I could no longer create with anger

ဒေါသနဲ့ (သို့) နာကျင်မှုကန​ေ ဖန်တီးတာ

or out of pain.

လုပ်လို့မရတော့ဘူး။

I had to bravely allow myself to create from a different place.

မတူတဲ့ နေရာတစ်ခုကနေ ဖန်တီးဖို့ မိမိ ကိုယ်ကိုယ် ရဲဝံ့စွာ ခွင့်ပြုဖို့ပဲလိုတယ်။

And what I found is this incredible tool

ကျွန်မ တွေ့ရှိတာက ဒီမယုံနိုင်စရာ ကိရိယာက

transcended a line on paper.

စာရွက်ပေါ်က ကောက်ကြောင်း တစ်ကြောင်းကို ကျော်သွားတာပါ။

I found this thing

ကျွန်မရဲ့ ခေါင်းကို

that connected my head to my heart

နှလုံးသားဆီ ကျွန်မရဲ့ လက်ကို အရာတိုင်းဆီ ဆက်သွယ်ပေးတဲ့

and my hand to everything.

ဒီအရာကို တွေ့ရှိလိုက်တာပါ။

I could see the world in new ways.

ကမ္ဘာကြီးကို နည်းလမ်းသစ်တွေနဲ့ ကျွန်မ မြင်နိုင်ခဲ့တယ်။

I found connections in corners

ထောင့်ချိုးတွေမှာ ဆက်နွယ်မှုတွေနဲ့

and the solutions to problems I never knew existed.

တစ်ခါမှ မသိဖူးတဲ့ ပုစ္ဆာတွေအတွက် အဖြေတွေကို တွေခဲ့တယ်။

It's like the world with all its positive and negative spaces

၎င်းရဲအပြုသဘောနဲ့ အပျက်သဘော နေရာလပ် အားလုံးကို အခု တွေ့မြင်နိုင်တဲ့

could now be seen.

ကမ္ဘာတစ်ခုလိုပါပဲ။

And just by seeing it,

ဒါကို မြင်ခြင်းနဲ့ကို

there was no longer any fear.

ဘာကြောက်စရာမှကို မရှိတော့တာပါ။

It's like my pen was a flashlight,

ကျွန်မရဲ့ မင်တံက လျှပ်တစ်ပြက်မီးလိုပါ။

and the unknown was still there,

မသိသေးတဲ့အရာက အဲဒီမှာ ရှိနေဆဲဆိုပေမဲ့

but it wasn't scary.

ထိတ်လန့်စရာတော့ မဟုတ်ဘူး။

After five years of living in Japan and focusing on my craft,

ဂျပန်မှာ ငါးနှစ် နေပြီး ကျွန်မရဲ့ လက်မှုအတတ်ကို စူးစိုက်ပြီးနောက်မှာ

I felt like I needed a new challenge.

စိန်ခေါ်မှုအသစ်တစ်ခုလိုတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။

So I moved to New York,

နယူးယော့ခ်ကို ပြောင်းတာက

because that's what you do as an artist, right?

ပန်းချီပညာရှင်တစ်ဦးအဖြစ်နဲ့ ကိုယ်လုပ်တာ မို့ပါ။

You move to the greatest city in the world

ကိုယ့်ကို လုံးဝ၊ ပျောက်နေတယ်လို့

that has the ability

ခံစားရအောင် လုပ်နိုင်တဲ့

to make you feel completely and utterly invisible.

ကမ္ဘာထဲက အကြီးကျယ်ဆုံး မြို့တော်ဆီ ပြောင်းလိုက်တယ်။

This is when I began to truly ask myself,

ဒါက "နင် ဘယ်သူလဲ"လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်

"Who are you?"

စစ်မှန်စွာ စမေးမိချိန်ပါ။

I would wake up in the morning, and before I began my day,

မနက်ဆို အိပ်ရာကနေထပြီး ကျွန်မရဲ့နေ့ မစခင်မှာ

I would meditate on this.

ဒီအကြောင်းကို အလေးအနက် ဆင်ခြင်တယ်။

And with this question in mind,

စိတ်ထဲက ဒီမေးခွန်းနဲ့အတူ

I kept drawing.

ကျွန်မ ပုံ ဆက်တိုက်ဆွဲတယ်၊

I followed the line.

ကောက်ကြောင်းနောက်ကို လိုက်တယ်၊

I let it lead the way.

ဒါကို လမ်းပြခွင့်ပေးတယ်။

The process of picking up a pen,

မင်တံတစ်ချောင်းကို ကောက်ယူနိုင်ခြင်းက

something everyone has access to,

လူတိုင်း လုပ်နိုင်တဲ့ အရာတစ်ခုပါ။

the act of giving myself permission to let go

အတွေးအားလုံး၊ အကြောက်အားလုံးနဲ့ မရေရာမှုတွေကို

of all thoughts, all fears, insecurities --

စွန့်လွတ်ဖို့ ကျွန်မကိုယ် ကျွန်မ ခွင့်ပေးခြင်းရဲ့ လုပ်ဆောင်မှုပါ။

anything that would get in the way

လုံးဝ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်ဖို့

of allowing myself to be completely me --

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ခွင့်ပေးတဲ့လမ်းမှာ ဝင်လာမယ့် အရာတိုင်းဟာ

that became my way of experiencing freedom.

ကျွန်မရဲ့ လွတ်လပ်မှုကို တွေ့ကြုံခြင်းရဲ့ နည်းလမ်းဖြစ်လာခဲ့တယ်။

When I got to New York,

နယူး ယော့ခ်ကို ရောက်တော့

I didn't want to play by the rules of the art world.

ကျွန်မက ပန်းချီလောက စည်းမျဉ်းတွေကို မလိုက်နာချင်ခဲ့ဘူး။

I continued my practice as an outsider.

သူစိမ်းတစ်ယောက်အနေနဲပဲ လေ့ကျင့်မှုကို ဆက်လုပ်ခဲ့တယ်။

I kept drawing.

ကျွန်မ ဆက်ဆွဲနေခဲ့တယ်။

Curiosity became the ink for my pen,

သိလိုမှုက ကျွန်မရဲ့ မင်တံအတွက် မင်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး

and I continued to dive deeper.

ပိုနက်ရှိုင်းစွာ ဆက်လက် ငုပ်ဝင်ခဲ့တယ်။

Over time, I began to create a bold, confident space for myself,

ကြာလာတော့ ကိုယ်တိုင်အတွက် ရဲဝံ့ပြီး ယုံကြည်ချက်ရှိတဲ့ နေရာတစ်ခု ​စဖန်တီးတယ်။

a space that was all my own.

ကျွန်မပိုင်တဲ့ နေရာတစ်ခုပေါ့။

Initially, it was just my bedroom.

အစမှာတော့ ကျွန်မရဲ့ အိပ်ခန်းပါပဲ။

But that bedroom ended up in "The New York Times,"

ဒါပေမဲ့ အိပ်ခန်းက "The New York Times" မှာ အဆုံးသတ်သွားခဲ့တယ်။

and suddenly, I was being seen and known

ရုတ်တရက် ကျွန်မ ဖန်တီးခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာအတွက်

for this world I had created.

ကျွန်မကို မြင်သွား၊ သိသွားကြတယ်။

Since then,

အဲဒီအချိန်ကတည်းက

I've created and collaborated with some of the most unique artists,

ဖန်တီးပြီး အထူးခြားဆုံး ပန်းချီပညာရှင်တွေ၊ အဖွဲ့အစည်းတွ နေရာလပ်တွေနဲ့

institutions and spaces,

ပူးပေါင်းလုပ်ခဲ့တယ်။

from the screens of Times Square,

သူတို့ရဲ့အံဖွယ် အနုပညာရှင် ဖြစ်စဉ်တွေအတွက်

to the New York City Ballet for their incredible artist series,

Times Square စခရင်တွေကနေ New York City Ballet အထိပါ

where I interviewed a number of dancers.

အဲဒီမှာ ကချေသည် အများအပြားကို တွေ့ဆုံမေးမြန်းခဲ့တယ်။

Their stories and words became the foundation

သူ့တို့ဇာတ်လမ်းတွေ၊ စကားလုံးတွေက

of over 30 drawings and artworks,

လမ်းလျှောက်စင်္ကြံ နံရံတွေပြတင်းတွေနဲ့

which took over the promenade walls,

ကြမ်းခင်းတွေပေါ်က ရုပ်ပုံနဲ့ ပန်းချီလက်ရာ

windows and floors.

၃၀ ကျော်အတွက် အုတ်မြစ်ဖြစ်ခဲ့တယ်။

For a long time,

အချိန်အတော်ကြာကြာ

I wanted to create a space for contemplation and poetry.

ဆင်ခြင်ခြင်းနဲ့ ကဗျာလင်္ကာအတွက် နေရာတစ်ခုကို ဖန်တီးချင်ခဲ့တယ်။

And in 2019,

ဒါနဲ့ ၂၀၁၉ မှာ

I was given the opportunity to do just that

Trust of Governor's Island က ကျွန်မကို

by the Trust of Governor's Island.

ဒါလုပ်ဖို့ အခွင့်အလမ်း ပေးအပ်ခဲ့တယ်။

They provided me with the perfect canvas

သူတို့က အရင် စစ်တပ် ဝတ်ပြုဆောင် တစ်ခုအသွင်ထဲမှာ

in the form of a former military chapel.

အကောင်းစား ပတ္တူစတွေ ကျွန်မကို ပံ့ပိုးပေးတယ်။

Meet "The May Room."

"The May Room" ကို ကြည့်ပါ။

With drawings on the exterior inspired by the history of the island,

ကျွန်းရဲ့ သမိုင်းကနေ စေ့ဆော်ပေးတဲ့ အပြင်ဘက်က ရုပ်ပုံတွေနဲ့အတူ

you walk inside, you take your shoes off,

အတွင်းဘက်ကို လမ်းလျှောက်ဝင်၊ ဖိနပ်တွေကို ချွတ်၊

and there's a drawing on the floor in the form of a maze

သင့်ကို နောက်ပြန်ရောက်စေတဲ့ ဝင်္ကပါတစ်ခုရဲ့ ပုံစံထဲက

that brings you back to you.

ကြမ်းပြင်မှာ ရုပ်ပုံတစ်ပုံရှိတယ်။

It's an invitation to become calm.

စိတ်အေးချမ်းလာစေဖို့ ဖိတ်ခေါ်မှုတစ်ခုပါ။

And this allows you to see phrases on the wall.

နံရံပေါ်က စကားစုတွေကို သင့်ကို မြင်ခွင့်ပေးတယ်။

"May you be wise."

"ဉာဏ်ပညာ ရှိပါစေ"

"May you sleep soundly at night."

"ညဘက် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နိုင်ပါစေ။"

"May we save trees."

"သစ်ပင်တွေကို ကယ်တင်နိုင်ပါစေ။"

"May you," "may you," "may we."

"ဖြစ်ပါစေ" "ဖြစ်ပါစေ" "ဖြစ်ပါစေ"

And these phrases seem like they're rising from you

ဒီစကားစုတွေက သင့်ဆီကနေ တက်လာသလို၊ သင်ဆီကို ကျဆင်းသွားသလို

or falling into you.

ထင်ရတယ်။

I've let my lines become much like a language,

ကောက်ကြောင်းတွေကို ဘာသာစကား တစ်ခုလို ဖြစ်လာစေခဲ့တယ်။

a language that has unfolded much like life.

ဘဝနဲ့ အတော့ကို တူတာကို ဖြေပြတဲ့ ဘာသာစကားတစ်ခုပေါ့။

And when there has been silence,

တိတ်ဆိတ်မှု ရှိတဲ့အခါ

I've sought connection through conversation,

စကားပြောခြင်းကနေ ဆက်သွယ်မှုကို ရှာဖွေခဲ့တယ်။

asking questions to push through the discomfort.

ဒီစိတ်မသက်မသာမှုကနေ တွန်းထုတ်ဖို့ မေးခွန်းတွေ မေးရင်းပေါ့။

Drawing has taught me how to create my own rules.

ပုံဆွဲခြင်းက ကျွန်မကို ကိုယ်ပိုင် စည်းမျဉ်းတွေ ဖန်တီးဖို့သင်ပေးတယ်

It has taught me to open my eyes to see not only what is,

ဘာဆိုတာတင်မက ဘာဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတာ မြင်ဖို့ ကျွန်မရဲ့ မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ဖို့

but what can be.

သင်ပေးတယ်။

And where there are broken systems,

ကျိုးပျက်နေတဲ့ စနစ်တွေရှိရာမှာ

we can create new ones that actually function and benefit all,

လက်ရွေးစင် အနည်းငယ်အစား အားလုံးကို တကယ်ပဲ လုပ်ဆောင်စေပြီး

instead of just a select few.

အကျိုးရှိစေတဲ့ အသစ်တွေ ဖန်တီးနိုင်ပါတယ်။

Drawing has taught me how to fully engage with the world.

ပုံဆွဲခြင်းက ကမ္ဘာကြီးနဲ့ အပြည့်အဝ ထိတွေ့ဖို့ သင်ပေးခဲ့တယ်။

And what I've come to realize through this language of lines

ကောက်ကြောင်းတွေရဲ့ ဒီဘာသာစကားကနေ ကျွန်မ သိမြင်လာတာက

is not the importance of being seen,

လူမြင်ခံရတာက အရေးမကြီးဘဲ

but rather the gift of seeing that we give to others

တကယ်တမ်းက အခြားသူတွေကို ကျွန်မတို့ပေးတဲ့ မြင်ခြင်း လက်ဆောင်နဲ့

and how true freedom is the ability to see.

လွတ်လပ်မှု အစစ်က မြင်နိုင်စွမ်းဖြစ်ပုံပါ။

And I don't mean that literally,

ဒါကို တကယ့်ကို မရည်ရွယ်ခဲ့ဘူး။

because sight is only one way in which one can see.

ဘာလို့ဆို အမြင်အာရုံက လူတစ်ယောက် မြင်နိုင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသောနည်းမို့ပါ။

But what I mean is to experience the world in its entirety,

ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ ဆိုလိုတာက ကမ္ဘာကြီးကို အလုံးစုံ တွေ့ကြုံခံစားဖို့ပါ။

maybe even more so during the most challenging moments

စိန်ခေါ်မှုအရှိဆုံး ကာလတွေအတွင်းမှာဆို ပိုတောင်ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

like the one we face today.

ဒီနေ့ ကျွန်မတို့ ရင်ဆိုင်ရတဲ့တစ်ခုလိုပေါ့။

I'm Shantell Martin.

ကျွန်မက Shantell Martin ပါ။

I draw.

ကျွန်မ ပုံဆွဲတယ်။

And I invite you to pick up a pen

သင်တို့ကို မင်တံတစ်ချာင်းကောက်ပြီး ၎င်းက

and see where it takes you.

ခေါ်သွားရာကို ကြည့်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်။

(Music)

(ဂီတသံ)