Shantell Martin: How drawing can set you free | TED

Reviewer: Ahamed Shyam F

இங்கே நாம் இருக்கிறோம்

நான் வீட்டில் இருப்பது போல், நீங்களும் உங்கள் வீட்டில் இருப்பீர்கள்.

நமக்கு ஒன்று நன்றாக புரிகிறது

நம்முடனே நாம் வைத்திருக்கும் தொடர்பும்

So here we are.

மற்றவருடனான தொடர்பும்

I'm at home, as I'm sure many of you are, too.

நாம் இருக்கும் இடமும்,

நம் அடையாளத்தையும் நோக்கத்தையும் ஆழமாக பாதிக்கிறது

And we've all begun to understand

how our relationship with ourselves,

வியக்கும் வகையில் எவ்வளவோ மாறிவிட்டது.

with each other

and the spaces we exist in

இதுவரையில் இல்லாத ஒரு இடைவெளி உருவாகியுள்ளது.

can deeply impact our sense of identity and purpose.

ஆனால், நான் ஒன்றை சொல்லப்போகிறேன்

So much has dramatically changed.

உங்கள் இதயத்திற்கும் கைகளுக்கும் ஒரு இணைப்பை உருவாக்கி

There's a sense of distance now unlike ever before.

ஒரு பந்தத்தை மீண்டும் துவங்கலாம்,

But what if I told you

இந்த நடைமுறையை தழுவி, நோக்கத்தை தழுவுவதன் மூலம்

that you could find a way from your heart to your hand

உங்கள் மனதை அடைய ஒரு வழியை உருவாக்க முடியும்.

to reconnect again,

அதன் மூலம் நீங்கள்புது யதார்தத்தை மகிழ்ச்சி, உற்சாகம்,

and that through this practice and embracing this cause,

கற்பனை மற்றும் நம்பிக்கையுடன் ஆராயலாம். தெரியுமா?

I could help you to recalibrate your mind

அதற்கு ஒரு சிறிய பேனா போதும்.

so that you could explore this new reality with joy,

உங்களை அங்கு அழைத்துச்செல்ல

enthusiasm, imagination and hope?

ஆரம்பத்திலிருந்து துவங்குவோம்.

தென்கிழக்கு லண்டன் கவுன்ஸில் எஸ்டேட்டில் வளர்ந்தவளாதலால்,

And all it would take is a simple pen.

நான் ஒரு வெளிநாட்டவர்.

To get you there,

ஆறு குழந்தைகளில் நான் மூத்தவள்

let's go back to the beginning.

உடன் பிறந்த அனைவரும் வெள்ளையர் போல் இருப்பார்கள்:

As a kid growing up in a council estate in Southeast London,

பொன்னிற முடி, நீல கண்கள், நல்ல அழகு

I was an outsider.

ஆனால் நான்:

பாதி நைஜீரியன், மாநிறம், ஆப்ரோ தலை.

I'm the oldest of six kids,

and all of my siblings look very English:

வித்தியாசமாக இருப்பதும், உணர்வதும்

blond hair, blue eyes, very cute.

என்ன மாற்றதை தரும்

And then there was me:

half Nigerian, brown, with an Afro.

எல்லோரையும், சுற்றியுள்ள எல்லாவற்றையும் பற்றி

பலவைகயிலும், வித்தியாசமாக சிந்திக்க துவங்குவோம் அல்லவா?

So what happens when you look different

அப்படியான ஒரு இருண்ட, இனவெறி கொண்ட, ஓரினசேர்க்கைக்கு எதிரான,

and you feel different,

and in many ways, start to think differently

from everyone and everything around you?

தனித்த இடத்தில் உங்கள் வழியை தேடுவது எப்படி?

இங்கு தான் பேனா உபயோகப்படுகிறது

How do you find your way out of a dark, racist, homophobic

படம் வரைய தொடங்கினேன்.

இதோ என்னிடத்தில் இந்த பேனா உள்ளது.

and very lonely place?

அதன் பாதையை அது அறியும்.

அதைத் தொடர்வது எப்படி என்பதை நான் அறிந்து கொண்டேன்.

This is where the pen comes in.

I started to draw.

முதல் விஷயமாக இதை தொடர்ந்து

So as you can see, I've got this pen,

என்னைத் தடுத்து நிறுத்திய கலாசாரத்திலிருந்து

and it knows where it's going.

And I've learned very well how to follow it.

என்னை நானே விடுவித்துக்கொண்டேன்.

And the first thing I did is I followed this line,

எனது பேனாவை நம்பினேன்.

அது என்னை சென்ட்ரல் செயின்ட் மார்டினுக்கு வழிநடத்தியது

and I drew myself out of a culture

that was only telling me what I couldn't do.

அது லண்டனில் மிகவும் ஆடம்பரமான கலைப்பள்ளி,

அங்கு நான் முதல் நிலையில் பட்டம் பெற்றேன்.

I trusted my pen,

இருப்பினும் லண்டன் எனக்கானது இல்லை என்பதை விரைவில் உணர்ந்தேன்,

and it led me to Central Saint Martin's,

a very fancy art school in London,

காரணத்தை நீங்கள் நம்பினாலும் இல்லையென்றாலும்,

where I graduated top of my year.

இங்கிலாந்து, இன்னமும் அதன் வர்க்க அமைப்புகளில்

However, I soon realized there wasn't a place for me in London,

வேரூன்றிச் செயல்படும் நாடு.

நடுத்தர வர்க்கத்தை சார்ந்த இளம், கருப்பு, ஓரினசேர்க்கை பெண் கலைஞராக

because whether you wish to believe it or not,

England is still a country that is rooted and functions within

எனக்கு அங்கு நிலைக்க வாய்ப்பில்லை.

the class system.

அதனால் இங்கிலாந்தை விட்டு ஜப்பானுக்கு சென்றேன்,

And as a young, black, gay female artist from a working-class family,

அங்கு யாரும் என் பூர்வீகத்தை விசாரிக்கவில்லை

I didn't stand a chance.

அவர்களில் நான் மற்றொரு கைஜின்,

So I left London and I moved to Japan,

அதற்கு ‘அந்நியன்’ என்று பொருள்.

where I didn't experience people asking me where I was really from.

தயாரிப்பையும் கைவினையையும் ஊக்குவிக்கும் காலசாரத்தில் மூழ்கிவிட்டேன்

I was just another gaijin,

அவர்கள் தலைமுறைகள் கடந்து தங்கள் கைவினை கலையை மெருகேற்றுகிறார்கள்.

which, ironically, means "outsider."

நேரம் மற்றும் இடம், இரண்டையும் ஆளும் அந்த கலாச்சாரம்

I was immersed in a culture that honors both making and craft,

கலைஞர்களுக்கு எதையும் உருவாக்க சுந்தந்திரத்தை தருகிறது.

where people perfect their craft over generations.

என்னை கோபப்படுத்தாத இடமாக நான் அதை உணர்ந்தேன்.

It's a culture that masters both time and space,

டோக்யோ எந்த வகையிலும் எனக்கு தீங்கு செய்யவில்லை

so that artists can truly create with freedom.

கோபத்துடனும் வலியுடனும்

And what I discovered was a place I wasn't angry with.

எதையும் உருவாக்க முடியாது.

தைரியமாக வேறு இடத்திலிருந்து உருவாக்க என்னை அனுமதித்தேன்.

Tokyo hadn't wronged me in any way.

I could no longer create with anger

அதற்கு நான் கண்டுபிடித்த ஒரு நம்பமுடியாத கருவி

or out of pain.

காகிதத்தில் ஒரு கோடாக மாறக்கூடியது.

I had to bravely allow myself to create from a different place.

நான் கண்டுபிடித்த இந்த விஷயம்

என் இதயத்தையும், எண்ணங்களையும்,

And what I found is this incredible tool

கைகளையும், அனைத்துடனும் இணைத்தது.

transcended a line on paper.

இந்த உலகை புதிய கோணத்தில் காண முடிந்தது

I found this thing

எல்லா மூலைகளின் இணைப்புகளைக் கண்டேன்,

that connected my head to my heart

ஒருபோதும் அறிந்திராத சிக்கல்களுக்கான தீர்வுகளை அறிந்தேன்.

and my hand to everything.

நேர்மறைக்கும் எதிர்மறைக்கும் இடங்களை கொண்ட ஒரு உலகம்

I could see the world in new ways.

என் கண்முன் விரிந்தது

I found connections in corners

அதை பார்த்த மாத்திரத்திலேயே

and the solutions to problems I never knew existed.

என் பயம் முற்றிலுமாக பறந்தது.

It's like the world with all its positive and negative spaces

எனது பேனா, ஒரு டார்ச்சாக மாறியது

மறைவான பல விஷயங்கள் தொடர்ந்து இருந்தாலும்

could now be seen.

And just by seeing it,

அதில் எனக்கு பயம் இருக்கவில்லை.

there was no longer any fear.

எனது கலையுடனான, ஜப்பானின் ஐந்து வருட வாழ்க்கைக்கு பிறகு

It's like my pen was a flashlight,

and the unknown was still there,

எனக்கு ஒரு புதிய சவால் தேவைப்பட்டது.

எனவே நான் நியூயார்க்கை அடைந்தேன்,

but it wasn't scary.

After five years of living in Japan and focusing on my craft,

ஒரு கலைஞராக, அதைத்தானே செய்யவேண்டும்?

உங்களை முற்றிலுமாக மறைத்துவிடும்

I felt like I needed a new challenge.

சக்தியைக் கொண்ட

உலகின் மிகப் பெரிய நகரத்திற்குச் செல்லவேண்டும்.

So I moved to New York,

because that's what you do as an artist, right?

You move to the greatest city in the world

அப்போது நான் என்னை உணமையில் கேட்க தொடங்கினேன்.

that has the ability

to make you feel completely and utterly invisible.

“யார் நீ?”

நான் காலையில் எழுந்து என் வேலைகளை தொடங்கும் முன்

This is when I began to truly ask myself,

இந்த கேள்வியை நினைத்து தியானிப்பேன்.

மனதில் இந்தக் கேள்வியுடன்

"Who are you?"

படம் வரைந்துகொண்டே இருப்பேன்.

I would wake up in the morning, and before I began my day,

நான் இடும் கோடுகளைத் தொடர்ந்தேன்.

என்னை வழிநடத்த அதை அனுமதித்தேன்.

I would meditate on this.

ஒரு பேனாவை கையில் எடுக்கும் செயல்

And with this question in mind,

அனைவரும் செய்யக்கூடியது

I kept drawing.

I followed the line.

ஆனால் எண்ணங்கள், பயம், பாதுகாப்பின்மை போன்ற

I let it lead the way.

The process of picking up a pen,

விஷயங்களை விட்டுவிட அனுமதிப்பது --

something everyone has access to,

என் பாதையை மறைக்கும் எதையும் கடந்து

the act of giving myself permission to let go

என்னை, நானாக இருக்க அனுமதிக்காதவைகளை கடந்து

of all thoughts, all fears, insecurities --

சுதந்திரத்தை அனுபவிப்பது என் வழியானது.

நான் நியூயார்க்கை அடைந்தபோது

anything that would get in the way

கலை உலக விதிகளின்படி நடக்க விரும்பவில்லை

of allowing myself to be completely me --

நான் ஒரு அந்நியனாகவே |பயிற்சியைத் தொடர்ந்தேன்.

that became my way of experiencing freedom.

வரைந்து கொண்டேயிருந்தேன்.

When I got to New York,

ஆர்வம் எனது பேனாவிற்கு மை ஆனது,

I didn't want to play by the rules of the art world.

அதை மேலும் ஆழமாக தொடர்ந்து சென்றேன்.

I continued my practice as an outsider.

காலப்போக்கில் எனக்கான ஒரு துணிச்சலான உறுதியான இடத்தை உருவாக்கினேன்.

I kept drawing.

Curiosity became the ink for my pen,

அது எனக்கான சொந்த இடம் ஆனது.

and I continued to dive deeper.

ஆரம்பத்தில் அது என் படுக்கையறையாக மட்டும் இருந்தது.

Over time, I began to create a bold, confident space for myself,

ஆனால் அந்த அறை ‘தி நியூயார்க் டைம்ஸ்’ஐ அடைந்தது,

திடீரென்று நான் படைத்த இந்த உலகத்திற்காக

a space that was all my own.

Initially, it was just my bedroom.

அனைவராலும் அறியப்பட்டேன்.

But that bedroom ended up in "The New York Times,"

அன்று தொடங்கி,

தனித்துவமான சில சிலர் கலைஞர்களுடன் இணைந்து படைத்துள்ளேன்

and suddenly, I was being seen and known

பல நிறுவனங்கள், தளங்களில் படைத்துள்ளேன்

for this world I had created.

அவற்றுள் டைம்ஸ் சதுக்கத்தின் திரைகள்,

Since then,

நியூயார்க் நகர பாலேவின் சிறந்த கலைஞர் தொடருக்காக

I've created and collaborated with some of the most unique artists,

institutions and spaces,

பல நடனக் கலைஞர்களையும் பேட்டி எடுத்துள்ளேன்.

from the screens of Times Square,

அவர்களின் கதைகளும், வார்த்தைகளையும் அடித்தளமாக வைத்து

to the New York City Ballet for their incredible artist series,

30க்கும் மேலான வரைபடங்கள், கலைப்படைப்புகளை உருவாக்கியுள்ளேன்.

where I interviewed a number of dancers.

அவை உலா மேடை சுவர்களை கைப்பற்றியது,

ஜன்னல்கள் மற்றும் தரைகளில் அரங்கேறியது.

Their stories and words became the foundation

நீண்ட காலமாக,

of over 30 drawings and artworks,

சிந்தனைக்கும், கவிதைக்கு ஒரு இடத்தை உருவாக்க விரும்பினேன்.

which took over the promenade walls,

2019 இல்

windows and floors.

ஆளுநர் தீவின் அறக்கட்டளை மூலமாக

எனக்கு அந்த வாய்ப்பு கிடைத்தது.

For a long time,

I wanted to create a space for contemplation and poetry.

முன்னாள் இராணுவ தேவாலயத்தின் வடிவத்தில்,

And in 2019,

அவர்கள் எனக்கு சரியான கேன்வாஸை வழங்கினர்

I was given the opportunity to do just that

இது “தி மே ரூம்.”

by the Trust of Governor's Island.

வெளிப்புறத்தில் உள்ள ஓவியங்கள் தீவின் வரலாற்றால் ஈர்க்கப்பட்டது,

They provided me with the perfect canvas

in the form of a former military chapel.

காலணிகளை கழட்டிவிட்டு, உள்ளே நுழைந்தால்,

Meet "The May Room."

தரையில் இருக்கும் மேஸ் வடிவ ஓவியங்கள்

With drawings on the exterior inspired by the history of the island,

உங்களை உங்களிடமே கொண்டுவந்து சேர்க்கும்

இது அமைதிக்கான ஒரு அழைப்பு.

you walk inside, you take your shoes off,

இது சுவரில் சொற்றொடர்களையும் காண அனுமதிக்கிறது.

and there's a drawing on the floor in the form of a maze

“நீங்கள் புத்திசாலியாக இருப்பீர்கள்”

that brings you back to you.

“நீங்கள் இரவில் நன்றாக உறங்குவீர்கள்”

It's an invitation to become calm.

“நாம் மரங்களை பாதுகாப்போம்”

And this allows you to see phrases on the wall.

“நீங்கள்,” “நீங்கள்,” “நாம்.”

"May you be wise."

இந்த சொற்றொடர் உங்களிடமிருந்து எழுவது போலும்

"May you sleep soundly at night."

அல்லது விழுவது போல தோன்றும்.

"May we save trees."

"May you," "may you," "may we."

என் கோடுகள் ஒரு மொழியாக மாற அனுமதித்தேன்,

And these phrases seem like they're rising from you

அந்த மொழி ஒரு வாழ்க்கை போல மாறியது.

or falling into you.

மௌனமான சில நேரங்களில்,

உரையாடலின் மூலம் இணைப்பை தேடினேன்,

I've let my lines become much like a language,

அசௌகாரியத்தை தவிர்க்க கேள்விகளைக் கேட்டேன்.

a language that has unfolded much like life.

எனக்கான விதிகளை உருவாக்க வரைவது உதவியது

And when there has been silence,

I've sought connection through conversation,

நான் பார்க்க வேண்டியதைக் காண அது கண்களைத் திறந்தது,

asking questions to push through the discomfort.

உள்ளதை உள்ளபடி காட்டியது.

Drawing has taught me how to create my own rules.

சரியில்லாத அமைப்புகள் உள்ள இடத்தில்

It has taught me to open my eyes to see not only what is,

அனைவருக்கும் பயனளிக்கும் வகையில் ஒரு அமைப்பை உருவாக்க அனுமதித்தது,

but what can be.

பாகுபாடற்ற அமைப்பை அனுமதித்தது.

And where there are broken systems,

உலகத்துடன் முழுமையாக உறவாட வரைதல் உதவியது.

we can create new ones that actually function and benefit all,

இந்த கோடுகளின் மொழி வாயிலாக நான் உணர்ந்தது.

instead of just a select few.

இது நமது வெளிப்பாடு மட்டுமல்ல,

Drawing has taught me how to fully engage with the world.

மற்றவருக்கு நம்மால கொடுக்க முடிந்த பரிசை அறிவதும்,

And what I've come to realize through this language of lines

அதை அறியும் சுதந்திரத்தை கொண்டதுமே.

is not the importance of being seen,

வெறும் வார்த்தையாக இதை நான் கூறவில்லை.

but rather the gift of seeing that we give to others

ஏனெனில் நம்மால் மாற்றங்களை பார்வையால் மட்டுமே பார்க்க முடியும்.

and how true freedom is the ability to see.

ஆனால் நான் சொல்ல விரும்புவது, உலகை முழுமையாக நம்மால் அனுபவிக்க முடியும்.

And I don't mean that literally,

குறிப்பாக மிகவும் சவாலான நேரங்களில் இன்னும் அதிகமாக அனுபவிக்க முடியும்.

because sight is only one way in which one can see.

இன்று நாம் எதிர்கொள்ளுவது அது போன்ற ஒரு நேரமே.

But what I mean is to experience the world in its entirety,

நான் ஷான்டெல் மார்ட்டின்.

நான் படம் வரைவேன்.

maybe even more so during the most challenging moments

ஒரு பேனாவை கையில் எடுங்கள்,

அது உங்களை எங்கே அழைத்து செல்கிறது என்று பாருங்கள்

like the one we face today.

I'm Shantell Martin.

I draw.

And I invite you to pick up a pen

and see where it takes you.

(Music)