Shantell Martin: How drawing can set you free | TED

Translator: Dorsan R Reviewer: Masoud Motamedifar

So here we are.

خب بالاخره رسیدیم.

I'm at home, as I'm sure many of you are, too.

من خانه‌ام هستم، همانطور که مطمئنم، مثل خیلی از شما هستید.

And we've all begun to understand

و همه ما متوجه شد‌ه‌ایم

how our relationship with ourselves,

که چطور رابطه ما با خودمان،

with each other

با یکدیگر

and the spaces we exist in

و فضایی که در آن هستیم

can deeply impact our sense of identity and purpose.

می‌تواند خیلی روی حس شناخت ما از خودمان و هدفمان تاثیر بگذارد.

So much has dramatically changed.

خیلی چیز‌ها به صورت چشمگیری تغییر کرده‌اند.

There's a sense of distance now unlike ever before.

این روز‌ها برعکس گذشته حس دوری و فاصله وجود دارد.

But what if I told you

ولی چه می‌‍شود اگر به شما بگویم

that you could find a way from your heart to your hand

که شما می‌توانید یک راهی از قلب‌تان به دستان‌تان پیدا بکنید

to reconnect again,

که دوباره ارتباط بگیرید،

and that through this practice and embracing this cause,

آن هم از طریق این تمرین و در آغوش کشیدن این علت،

I could help you to recalibrate your mind

می‌توانم به شما کمک بکنم که دوباره ذهن‌تان را تنظیم بکنید

so that you could explore this new reality with joy,

که بعد آن شما بتوانید این واقعیت جدید را با لذت کشف کنید.

enthusiasm, imagination and hope?

اشتیاق، تخیل و امید؟

And all it would take is a simple pen.

و تمام چیزی که برایش نیاز است یک خودکار ساده است.

To get you there,

برای آنکه به آنجا برسانمتان،

let's go back to the beginning.

بیایید از اول شروع بکنیم.

As a kid growing up in a council estate in Southeast London,

به عنوان کودکی که در یک خانه دولتی در جنوبی‌ترین قسمت لندن بزرگ شده‌است،

I was an outsider.

من یک بیگانه بودم.

I'm the oldest of six kids,

از بین ۶ فرزند، من بزرگترین‌شان هستم.

and all of my siblings look very English:

وخواهرها و براد‌رهایم، ظاهرخیلی انگلیسی دارند:

blond hair, blue eyes, very cute.

موهای طلایی، چشم‌های آبی، خیلی بامزه.

And then there was me:

و خب، من هم آنجا بودم:

half Nigerian, brown, with an Afro.

نیمی نیجریایی، قهوه‌ای مثل آفریقا.

So what happens when you look different

خب چه اتفاقی می‌افتد وقتی متفاوت به نظر می‌رسید.

and you feel different,

احساس متفاوت بودن دارید،

and in many ways, start to think differently

وازخیلی لحاظ، شروع می‌کنید به متفاوت فکر کردن

from everyone and everything around you?

نسبت به هر چیز و هر کسی که اطراف شما هستند؟

How do you find your way out of a dark, racist, homophobic

چطور راهتان را از یک جای تاریک، نژادپرستانه ضد هم جنس گرایانه

and very lonely place?

و خیلی تنها پیدا می‌کنید؟

This is where the pen comes in.

اینجا همان جایی است که خودکار وارد می‌شود.

I started to draw.

من شروع به نقاشی کشیدن کردم.

So as you can see, I've got this pen,

پس همینطور که می‌بینید، این خودکار را دارم،

and it knows where it's going.

که خودش می‌داند کجا می‌رود.

And I've learned very well how to follow it.

و من خیلی خوب یاد گرفتم که چطوردنبالش کنم.

And the first thing I did is I followed this line,

و اولین کاری که انجام دادم این بود که این خط را تعقیب کردم،

and I drew myself out of a culture

و خودم را بیرون از فرهنگی کشیدم،

that was only telling me what I couldn't do.

که فقط به من می‌گفت چه کار‌هایی را نمی‌توانم انجام بدهم.

I trusted my pen,

به خودکارم اعتماد کردم،

and it led me to Central Saint Martin's,

و آن من را به سنت مارتین مرکزی رساند.

a very fancy art school in London,

یک مدرسه هنر خیلی فانتزی در لندن.

where I graduated top of my year.

جایی که به عنوان هنرجوی برتر سال فارغ التحصیل شدم.

However, I soon realized there wasn't a place for me in London,

هر چند خیلی زود متوجه شدم که من در لندن جایی ندارم.

because whether you wish to believe it or not,

چون هر چقدر این قضیه را باور کنید یا نه،

England is still a country that is rooted and functions within

انگلستان هنوزکشوری است که عملکرد و ریشه آن

the class system.

با سیستم طبقاتی است.

And as a young, black, gay female artist from a working-class family,

و من به عنوان یک جوان سیاه و همجنس‌گرای هنرمند از یک خانواده در طبقه‌ی کارگر،

I didn't stand a chance.

هیچ شانسی نداشتم.

So I left London and I moved to Japan,

بنابراین لندن را ترک کردم و به ژاپن مهاجرت کردم،

where I didn't experience people asking me where I was really from.

جایی که این قضیه را که مردم ازمن بپرسند واقعا اهل کجا هستم را تجربه نکردم.

I was just another gaijin,

من فقط یک گايجين بودم.

which, ironically, means "outsider."

که در کمال شگفتی، معنی آن «بیگانه» هست.

I was immersed in a culture that honors both making and craft,

من در فرهنگی غوطه‌ور شده ‌بودم که به هر دوی هنر و ساختن افتخار می‌کرد،

where people perfect their craft over generations.

جایی که مردم هنر خودشان را در طی نسل‌ها کامل می‌کنند.

It's a culture that masters both time and space,

این فرهنگی است که هردوی زمان و مکان را در اختیار دارد،

so that artists can truly create with freedom.

و بنابراین هنرمندها می‌توانند واقعا در آزادی اثری خلق بکنند.

And what I discovered was a place I wasn't angry with.

و چیزی که من به دست آوردم جایی بود که از آن عصبانی نبودم.

Tokyo hadn't wronged me in any way.

توکیو (پایتخت ژاپن)از هیچ نظری به من آسیب نزد.

I could no longer create with anger

من دیگر می‌توانستم بدون عصبانیت

or out of pain.

و بدون درد نقاشی بکشم.

I had to bravely allow myself to create from a different place.

باید شجاعانه به خودم اجازه می‌دادم که از یک جای متفاوت اثری خلق بکنم.

And what I found is this incredible tool

و چیزی که پیدا کردم این ابزار فوق العاده است.

transcended a line on paper.

که از یک خط بر روی کاغذ فراتر رفت.

I found this thing

من این را پیدا کردم

that connected my head to my heart

که ذهنم را به قلبم مرتبط کرد

and my hand to everything.

و دستم را به همه چیز.

I could see the world in new ways.

می‌توانستم جهان را به شیوه‌ای جدید ببینم.

I found connections in corners

من ارتباطاتی را در گوشه‌ها پیدا کردم

and the solutions to problems I never knew existed.

و راه حل‌هایی به مشکلات که هر گز نمی‌دانستم وجود دارند.

It's like the world with all its positive and negative spaces

مثل این که جهان با همه فضاهای مثبت ومنفیش

could now be seen.

حالا می‌توانست دیده بشود.

And just by seeing it,

و فقط با نگاه کردن به آن،

there was no longer any fear.

دیگر هیچ‌گونه ترسی وجود نداشت.

It's like my pen was a flashlight,

مثل اینکه خودکار من چراغ قوه‌‌‌‌‌‌‌ام بود،

and the unknown was still there,

و ناشناخته‌هایی هنوز آنجا وجود داشت.

but it wasn't scary.

ولی ترسناک نبود.

After five years of living in Japan and focusing on my craft,

بعد از۵ سال زندگی در ژاپن و تمرکز بر روی هنرم،

I felt like I needed a new challenge.

اینطور احساس کردم که به یک چالش جدید نیاز داشتم.

So I moved to New York,

بنابراین به نیویورک رفتم،

because that's what you do as an artist, right?

چون به‌ عنوان‌ هنر‌مند این را انجام می‌دهی،

You move to the greatest city in the world

به بزرگ‌ترین شهر جهان نقل مکان می‌کنی

that has the ability

که این توانایی را دارد

to make you feel completely and utterly invisible.

که باعث بشود کاملا حس نامرئی بودن داشته باشی.

This is when I began to truly ask myself,

این زمان، من شروع کردم از خودم پرسیدن،

"Who are you?"

که «تو کی هستی ؟»

I would wake up in the morning, and before I began my day,

من صبح‌ها که بیدار می‌شدم و قبل از اینکه روزم را شروع بکنم،

I would meditate on this.

بر روی این موضوع تمرکز می‌کردم.

And with this question in mind,

و با نگه داشتن این سوال در ذهنم،

I kept drawing.

به نقاشی کشیدن ادامه می‌دادم.

I followed the line.

خط ها را دنبال کردم.

I let it lead the way.

به آن اجازه دادم که راهیابی کند.

The process of picking up a pen,

پروسه برداشتن یک خودکار،

something everyone has access to,

چیزی که هرکسی به آن دسترسی دارد،

the act of giving myself permission to let go

حرکت اجازه دادن به خودم که رها باشم

of all thoughts, all fears, insecurities --

از همه فکرها، ترس‌ها و نا امنی ها...

anything that would get in the way

هر چیزی که ممکن است مانعم بشود

of allowing myself to be completely me --

که به خودم اجازه بدهم تا کاملا خودم باشم.

that became my way of experiencing freedom.

این راه من شد که آزادی را تجربه کنم.

When I got to New York,

وقتی به نیویورک رسیدم،

I didn't want to play by the rules of the art world.

نمی‌خواستم با قوانین دنیای هنر زندگی کنم،

I continued my practice as an outsider.

به تمریناتم به عنوان یک بیگانه ادامه دادم.

I kept drawing.

به کشیدن ادامه دادم.

Curiosity became the ink for my pen,

به طرز عجیبی، جوهر خودکارم شدم.

and I continued to dive deeper.

و به پرش عمیق‌تر ادامه دادم.

Over time, I began to create a bold, confident space for myself,

در طول زمان، شروع کردم به ساختن یک فضای جسورانه و مطمئن برای خودم،

a space that was all my own.

جایی که تماما برای خودم بود.

Initially, it was just my bedroom.

در ابتدا، فقط اتاق خوابم بود.

But that bedroom ended up in "The New York Times,"

ولی این اتاق خواب درنهایت به «نیویورک تایمز» ختم شد.

and suddenly, I was being seen and known

و یک‌دفعه، من در حال دیده شدن و معروف شدن بودم

for this world I had created.

برای این دنیایی که ساخته بودم.

Since then,

از آنجا به بعد،

I've created and collaborated with some of the most unique artists,

من با بعضی از خاص‌ترین آرتیست‌ها کار کردم.

institutions and spaces,

موسسات و فضاهایی،

from the screens of Times Square,

از صفحه نمایش تایم اسکوئر،

to the New York City Ballet for their incredible artist series,

تا نیویورک سیتی بالت به علت مجموعه هنرمندان خارق‌العاده‌شان،

where I interviewed a number of dancers.

جایی که با چند نفر از رقصنده‌ها مصاحبه کردم.

Their stories and words became the foundation

داستان‌ها و کلماتشان پایه‌ای شد

of over 30 drawings and artworks,

برای بیش از ۳۰ نقاشی و کار هنری،

which took over the promenade walls,

که دیوارهای گردشگری را در بر گرفت،

windows and floors.

همچنین پنجره‌ها و کف‌ها،

For a long time,

برای یک مدت طولانی،

I wanted to create a space for contemplation and poetry.

می‌خواستم فضایی را برای فکر کردن و شعر بسازم.

And in 2019,

و در ۲۰۱۹،

I was given the opportunity to do just that

این فرصت به من داده شد که تقریبا انجامش بدهم

by the Trust of Governor's Island.

با اعتماد به جزیره گاورنر.

They provided me with the perfect canvas

آن‌ها من را به بوم‌های عالی‌ای مجهز کردند

in the form of a former military chapel.

به شکل یک عبادتگاه نظامی سابق.

Meet "The May Room."

«اتاق شایدها» را ببینید.

With drawings on the exterior inspired by the history of the island,

با نقاشی‌هایی در قسمت خارجی، که از تاریخ جزیره الهام گرفته شده بودند،

you walk inside, you take your shoes off,

به داخلش قدم می‌گذاری، کفش‌هایت را در می‌آوری

and there's a drawing on the floor in the form of a maze

و آن‌جا یک نقاشی در کف به شکل مارپیچ هست

that brings you back to you.

که تو را به خودت برمی‌گرداند.

It's an invitation to become calm.

این در واقع یک دعوت‌نامه برای آرامش هست.

And this allows you to see phrases on the wall.

و به تو این اجازه را می‌دهد که عبارات روی دیوار را ببینی.

"May you be wise."

«شاید توعاقل باشی.»

"May you sleep soundly at night."

«شاید تو شب‌ها از خودت صدا تولید کنی.»

"May we save trees."

«شاید ما درخت‌ها را نجات دادیم.»

"May you," "may you," "may we."

«شاید تو»، «شاید تو»، «شاید ما»

And these phrases seem like they're rising from you

و این عبارات طوری به نظر برسند که انگاراز درون شما بیرون آمده‌اند

or falling into you.

یا به درون‌تان می‌افتند.

I've let my lines become much like a language,

من به خط‌هایم این اجازه را دادم که شبیه یک کلام بشوند،

a language that has unfolded much like life.

کلامی که خیلی شبیه زندگی نشان داده شده است

And when there has been silence,

و زمانی که سکوت وجود دارد،

I've sought connection through conversation,

من به دنبال ارتباطی از طریق مکالمه بودم.

asking questions to push through the discomfort.

سوال پرسیدن برای از بین بردن ناراحتی.

Drawing has taught me how to create my own rules.

نقاشی به من یاد داده است که چطور قوانین خودم را بسازم.

It has taught me to open my eyes to see not only what is,

به من یاد داده‌است که چشمانم را باز کنم نه فقط برای دیدن آنچه که هست،

but what can be.

بلکه برای آنچه می‌شود بود.

And where there are broken systems,

و زمانی که سیستم‌های معیوب وجود دارد،

we can create new ones that actually function and benefit all,

ما می‌توانیم بهتر از آن را بسازیم که واقعا کار کند و به همه سود برساند،

instead of just a select few.

به جای فقط تعداد خاصی.

Drawing has taught me how to fully engage with the world.

نقاشی به من یاد داده‌است که چطورکاملا با جهان در ارتباط باشم

And what I've come to realize through this language of lines

و چیزی که من از طریق این کلام خط‌ها توانستم بفهمم

is not the importance of being seen,

راجع به اهمیت دیده‌شدن نیست،

but rather the gift of seeing that we give to others

بلکه موهبت دیدن آنچه که به دیگران می‌دهیم هست

and how true freedom is the ability to see.

و اینکه چطور آزادی واقعی توانایی دیدن هست.

And I don't mean that literally,

و من منظورم صرفا معنای لغوی نیست.

because sight is only one way in which one can see.

چون بینایی تنها یکی از روش‌هایی هست که فرد می‌تواند ببیند.

But what I mean is to experience the world in its entirety,

بلکه منظور من تجربه جهان در کلیت آن هست.

maybe even more so during the most challenging moments

شاید حتی بیشتر در طی چالش برانگیزترین لحظات

like the one we face today.

مثل آن چیزی که امروزه تجربه‌اش می‌کنیم.

I'm Shantell Martin.

من شانتل مارتین هستم.

I draw.

نقاشی می‌کشم.

And I invite you to pick up a pen

و از شما می‌خواهم که یک خودکار بردارید

and see where it takes you.

و ببینید به کجا می‌بردتان.

(Music)

(موسیقی)