Autofocusing reading glasses of the future | Nitish Padmanaban

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

Every single one of us will lose

ကျွန်တော်တို့ တစ်ဦးစီဟာ ကျွန်တော်တို့

or has already lost something we rely on every single day.

နေ့စဉ် မှီခိုနေတဲ့ အရာတစ်ခုကို ဆုံးရှုံး ကြလိမ့်မယ် (သို့) ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီးပါပြီ။

I am of course talking about our keys.

ကွန်တော် တကယ့်ပြောနေတာက သော့တွေအကြောင်းပါ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

Just kidding.

နောက်တာပါ။

What I actually want to talk about is one of our most important senses: vision.

တကယ် ဆွေးနွေးချင်တာက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အရေးအကြီးဆုံး အာရုံဖြစ်တဲ့ အမြင်အာရုံပါ။

Every single day we each lose a little bit of our ability

လုံးဝ ဆုံချက်ချိန်လို့ မရတော့တဲ့အထိ မျက်လုံး

to refocus our eyes

ပြန်လည်ချိန်ညှိနိုင်စွမ်း

until we can't refocus at all.

နေ့စဉ် နည်းနည်းချင်းစီ ဆုံးရှုံးတယ်။

We call this condition presbyopia,

ဒါကို condition presbyopia လို့ခေါ်ပြီး

and it affects two billion people worldwide.

ဒါက ကမ္ဘာတစ်လွှားက လူဘီလီယံ နှစ်သန်းကို ထိခိုက်စေတယ်။

That's right, I said billion.

ဒါ မှန်ပါတယ်။ ဘီလီယံလို့ ပြောတာပါ။

If you haven't heard of presbyopia,

သင်ဟာ အနီးမှုန်ရောဂါကို မကြားဖူးဘဲ

and you're wondering, "Where are these two billion people?"

"ဒီလူ နှစ်ဘီလီယံက ဘယ်မှာလဲ" လို့ သင်တွေးနေမိတယ်ဆိုရင်

here's a hint before I get into the details.

ဒီမှာ အသေးစိတ်မသွားခင် အရိပ်အမြွက်တစ်ခုပါ။

It's the reason why people wear reading glasses or bifocal lenses.

ဒါက လူတွေ စာကြည့်မျက်မှန် (သို့) အနီးအဝေး မျက်မှန်တွေတပ်တဲ့အကြောင်းပါ။

I'll get started by describing the loss in refocusing ability

အနီးမှုန်မှုဆီ ခုန်ကျော်သွားတဲ့ ပြန်ဆုံချက်ချိန်နိုင်စွမ်း

leading up to presbyopia.

ဆုံးရှုံးမှု သရုပ်ဖော်နဲ့ စမယ်။

As a newborn, you would have been able to focus

မွေးကင်းစအနေနဲ့ ဆန္ဒရှိမယ်ဆို သင်ဟာ

as close as six and a half centimeters,

ခြောက် စင်တီမီတာ ခွဲလောက် အနီးကို

if you wished to.

စူးစိုက်နိုင်လိမ့်မယ်။

By your mid-20s, you have about half of that focusing power left.

၂၅ လောက်မှာတော့ ဒီစူးစိုက်မှု စွမ်းအားရဲ့ ထက်ဝက်လောက် ကျန်တယ်။

10 centimeters or so,

၁၀ စင်တီမီတာလောက်ပေါ့။

but close enough that you never notice the difference.

ဒါပေမဲ့ အတော်လေး နီးသေးတော့ ခြားနားမှုကို သတိမထားမိပါ။

By your late 40s though,

ဒါပေမဲ့ ၄၀ နှောင်းမှာတော့

the closest you can focus is about 25 centimeters,

သင် အနီးဆုံး စူးစိုက်နိုင်တာက ၂၅ စင်တီမီတာလောက်ပါ။

maybe even farther.

ဒါထက် ပိုဝေးနိုင်တာပေါ့။

Losses in focusing ability beyond this point

အဒီထက် ကျော်လွန်ပြီး စူးစိုက်နိုင်စွမ်း ဆုံးရှုံးမှုက

start affecting near-vision tasks like reading,

စာဖတ်တာလို အနီးကပ် အမြင် အလုပ်တွေကို စထိခိုက်ကာ

and by the time you reach age 60,

အသက် ၆၀ ရောက်ချိန်မှာတော့

nothing within a meter radius of you is clear.

သင့်ရဲ့အချင်းဝက် တစ်မီတာအတွင်း ဘာမှ မရှင်းလင်းဘူး။

Right now some of you are probably thinking,

လောလောဆယ် တချို့တွေ တွေးနေလောက်တာက

that sounds bad but he means you in a figurative sense,

ဆိုးပုံရပေမဲ့ သူက တင်စားတဲ့ သဘောတစ်ခုနဲ့ ဆိုလိုတာ၊

only for the people that actually end up with presbyopia.

အနှီးမှုန်တာနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတဲ့ လူတွေအတွက်ပဲလို့ပေါ့။

But no, when I say you, I literally mean that every single one of you

ဒါပေမဲ့ မဟုတ်ဘူး။ သင်တို့တစ်ဦးစီဟာ ဖြစ်ပြီးသား မဟုတ်ရင်

will someday be presbyopic if you aren't already.

တစ်နေ့မှာ အနီးမှုန်ရောဂါ ဖြစ်မယ်လို့ ပြောတာပါ။

That sounds a bit troubling.

ဒါက အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ပုံပါ။

I want to remind you that presbyopia has been with us for all of human history

သတိပေးချင်တာက အနီးမှုန်ရောဂါက လူ့သမိုင်းတစ်လျှောက်လုံး ရှိခဲ့ပြီး

and we've done a lot of different things to try and fix it.

ဒါကို ပြင်ဆင်ဖို့ မတူတဲ့ အရာအမျိုးမျိုးနဲ့ ကြိုးစားခဲ့ဘူးကြတာပါ။

So to start, let's imagine that you're sitting at a desk, reading.

ဒီတော့ အစအနေနဲ့ သင်ဟာ ခုံတစ်ခုံမှာ ထိုင်၊ စာဖတ်နေတယိလို့ စိတ်ကူးကြည့်ပါ။

If you were presbyopic,

သင်ဟာ အနီးမှုန်ရင်

it might look a little something like this.

ဒီလိုမျိုးပုံ နည်းနည်းပေါက်နိုင်တယ်။

Anything close by, like the magazine, will be blurry.

အနီးမှာရှိတာတိုင်း ဥပမာ မဂ္ဂဇင်းဟာ ဝါးနေမယ်။

Moving on to solutions.

အဖြေတွေကို ရှာကြည့်ရမယ်။

First, reading glasses.

ပထမ စာဖတ်မျက်မှန်တွေ။

These have lenses with a single focal power

ဒါတွေက အနီးရှိ အရာဝတ္ထုတွေကို ဆုံချက်ကျဖို့

tuned so that near objects come into focus.

သတ်မှတ်ဆုံချက် ပါဝါတစ်ခုနဲ့ မှန်ဘီလူးတွေပါတယ်။

But far objects necessarily go out of focus,

ဒါပေမဲ့ ဝေးတဲ့ အရာဝတ္ထုတွေက သေချာပေါက် ဆုံချက်လွဲသွားမယ်

meaning you have to constantly switch back and forth

ဆိုလိုတာက ဒါတွေကို တပ်လိုက်၊ ဖြုတ်လိုက်နဲ့

between wearing and not wearing them.

တချိန်လုံး လုပ်ကိုင်နေရတာပါ၊

To solve this problem

ဒီပြဿနာကို အဖြေရှာဖို့

Benjamin Franklin invented what he called "double spectacles."

Benjamin Franklin က "နှစ်ထပ် မျက်မှန်" ဆိုတာကို တီထွင်ခဲ့တယ်။

Today we call those bifocals,

ဒီနေ့မှာတော့ အနီအဝေး မျက်မှန်လို့ ခေါ်ပြီး

and what they let him do was see far when he looked up

ဒါတွေက အပေါ်ပိုင်းဖြတ်ကြည့်တဲ့အခါ အဝေးကို မြင်စေပြီး

and see near when he looked down.

အောက်ဘက်ကြည့်ရင် အနီးကို မြင်စေတာပါ။

Today we also have progressive lenses which get rid of the line

ဒီနေ့မှာလည်း ဆုံချက်အားကို အထက်မှအောက် သိမ်မွေ့စွာ ပြောင်းပေးကာ

by smoothly varying the focal power from top to bottom.

လိုင်းကိုမမြင်ရဘဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောင်းသွားတဲ့ မှန်ဘီလူးတွေ ရှိတယ်။

The downside to both of these

ဒီနှစ်ခုစလုံးအတွက် ဆိုးတာက

is that you lose field of vision at any given distance,

သတ်မှတ် အကွာအဝေးတိုင်းမှာ မြင်ကွင်းကို မမြင်ရတာပါ။

because it gets split up from top to bottom like this.

အကြောင်းက ဒါက အထက်မှအောက်အထိ ပိုင်းခြားခံထားရလို့ပါ။

To see why that's a problem,

အဲဒါ ဘာကြောင့် ပြဿနာလဲဆိုတာသိဖို့

imagine that you're climbing down a ladder or stairs.

သင်ဟာ လှေခါးတစ်စင်းမှာ ဆင်းနေတာလို့ စိတ်ကူးကြည့်ပါ။

You look down to get your footing but it's blurry.

ခြေကုတ်ချဖို့ သင်ငုံ့ကြည့်ပေမဲ့ ဝါးနေတယ်။

Why would it be blurry?

ဘာကြောင့် ဝါးနေမှာလဲ။

Well, you look down and that's the near part of the lens,

ကောင်းပါပြီ၊ သင် ငုံကြည့်လိုက်တော့ မှန်ဘီလူးရဲ့ အထက်ပိုင်းနားဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့

but the next step was past arm's reach,

လှေခါးထစ်က လက်တစ်ဆန့်ရှိပြီး နီးနေပေမဲ့

which for your eyes counts as far.

မျက်လုံးက အဝေးကြည့်နေရာမှ ကြည့်နေလို့ပါ။

The next solution I want to point out is a little less common

ထောက်ပြချင်တဲ့ နောက်ဖြေရှင်းနည်းက နည်းနည်း လူသိနည်းပေမဲ့

but comes up in contact lenses or LASIK surgeries,

မျက်ကပ်မှန်တွေ (သို့) LASIK ခွဲစိတ်မှုတွေ လုပ်ထားတာ၊

and it's called monovision.

အဲဒါ monovision လို့ ခေါ်ပါတယ်။

It works by setting up the dominant eye to focus far

အဓိက မျက်လုံးက အဝေးကို အခြားမျက်လုံးက အနီးကို

and the other eye to focus near.

စူးစိုက်ဖို့ သတ်မှတ်တပ်ဆင်လိုက်တာပါ။

Your brain does the work of intelligently putting together

ဦးနှောက်က မျက်လုံးတစ်လုံးစီရဲ့ အမြင်မှ အထင်ဆုံး

the sharpest parts from each eye's view,

အပိုင်းတွေကို ပညာသားပါပါ စုစည်းပေးပေမဲ့

but the two eyes see slightly different things,

မျက်လုံးနှစ်လုံးက နည်းနည်း မတူတာတွေကို မြင်တော့

and that makes it harder to judge distances binocularly.

အကွာအဝေးတွေကို မျက်လုံးနှစ်လုံးနဲ့ အကွာအဝေးမှန်းဖို့ ခက်ပါတယ်။

So where does that leave us?

ဒီတော့ ဘယ်နေရာ လစ်ဟာနေလဲ။

We've come up with a lot of solutions

ဖြေရှင်းနည်းတွေအများကြီး ရှိပေမဲ့

but none of them quite restore natural refocusing.

တစ်ခုကမှ သဘာဝ ပြန်လည် ချိန်ညှိခြင်းကို လုပ်မပေးနိုင်ဘူး။

None of them let you just look at something

တစ်ခုကမှ တစ်ခုခုကို ကြည့်ရင် ဆုံချက်ကျမယ်လို့

and expect it to be in focus.

မျှော်လင့် မရနိုင်ပါ။

But why?

ဒါပေမဲ့ ဘာကြောင့်လဲ။

Well, to explain that

ကောင်းပြီ၊ ရှင်းပြဖို့

we'll want to take a look at the anatomy of the human eye.

လူ့မျက်လုံးရဲ့ ခန္ဓာဗေဒကို တစ်ချက် ကြည့်စေချင်ပါတယ်။

The part of the eye that allows us to refocus to different distances

မျက်လုံးရဲ့ ဒီအပိုင်းက မတူတဲ့ အရာတွေကို ပြန်ချိန်ညှိခွင့်ပေးတာက

is called the crystalline lens.

ကြည်စင်တဲ့ မျက်စိမှန်ခုံး ရှိပါတယ်။

There are muscles surrounding the lens that can deform it into different shapes,

မျက်စိမှန်ခုံး တစ်ဝိုက်ရှိ ကြွက်သားတွေက မှန်ခုံးပုံစံကို အမျိုးမျိုး ပြောင်းပေးကာ

which in turn changes its focusing power.

မှန်ခုံးရဲ့ ဆုံချက်ပါဝါကို ပြောင်းပေးတယ်။

What happens when someone becomes presbyopic?

လူတစ်ယောက် အနီးမှုန်လာတဲ့အခါ ဘာဖြစ်တတ်လဲ။

It turns out that the crystalline lens stiffens

ဖြစ်သွားတာက ကြည်စင်တဲ့ မျက်စိမှန်ခုံးတွေဟာ

to the point that it doesn't really change shape anymore.

ပုံသဏ္ဌာန်ကို ပြောင်းမရအောင် မာကျောကာ တောင့်သွားပါတယ်။

Now, thinking back on all the solutions I listed earlier,

အခု စောစောက စာရင်းလုပ်ထားတဲ့ ဖြေရှင်းနည်းအားလုံးကို ပြန်တွေးကြည့်ရင်

we can see that they all have something in common with the others

၎င်းတို့ဟာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု တူညီတာတစ်ခုခု ရှိနေတာ တွေ့နိုင်ပေမဲ့

but not with our eyes,

မျက်လုံးတွေနဲ့တော့ မတူကြဘူး

and that is that they're all static.

ဒါအားလုံးက ပုံသေ တည်ငြိမ်နေကလို့ပါ။

It's like the optical equivalent of a pirate with a peg leg.

ဒါက သစ်သားခြေတုနဲ့ ပင်လယ် ဓားပြရဲ့ အမြင်ပိုင်း တူညီမှုလိုပါ။

What is the optical equivalent of a modern prosthetic leg?

ခေတ်ပေါ် ခြေထောက်အတုတစ်ခုရဲ့ အမြင်ပိုင်း တူညီမှုက ဘာလဲ။

The last several decades have seen the creation and rapid development

လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်များစွာမှာ "ဆုံချက်ညှိရနိုင်တဲ့ မှန်ဘီလူးတွေ"ခေါ်တဲ့

of what are called "focus-tunable lenses."

ဖန်တီးမှုနဲ့ မြန်ဆန်တဲ့ တိုးတက်မှုတွေကို မြင်ရတယ်။

There are several different types.

ဒါတွေက ပုံစံမျိုးစုံရှိတယ်။

Mechanically-shifted Alvarez lenses,

စက်ပိုင်းအရ ပြောင်းတဲ့ Alvarez မှန်တွေ

deformable liquid lenses

ပုံပြောင်း ကြည်လင်တဲ့ အရည်မှန်တွေ

and electronically-switched, liquid crystal lenses.

လျှပ်စစ်အရ ပြောင်းတဲ့ ကြည်လင်တဲ့ပုံဆောင်ခဲမှန်တွေပါ။

Now these have their own trade-offs,

အားလုံးမှာ အတိုးအလျော့တွေရှိပေမဲ့

but what they don't skimp on is the visual experience.

၎င်းတို့ ဖြည့်ဆည်းမပေးနိုင်တာက အမြင်ပိုင်း အတွေ့အကြုံပါ။

Full-field-of-view vision that can be sharp at any desired distance.

လိုချင်တဲ့ နေရာတိုင်း ရှင်းလင်းပြတ်သး ရမယ့် မြင်ကွင်းအပြည့် မြင်နိုင်စွမ်းပါ။

OK, great. The lenses we need already exist.

ကောင်းလိုက်တာ၊ လိုအပ်တဲ့ မှန်တွေ ရှိနေပြီပေါ့။

Problem solved, right?

ပြဿနာ ရှင်းသွားပြီလား။

Not so fast.

ဒီလောက် မမြန်ပါဘူး။

Focus-tunable lenses add a bit of complexity to the equation.

ဆုံချက်ချိန်မှန်တွေက ညီမျှခြင်းကို နည်းနည်း ပိုရှုပ်သွားစေတယ်။

The lenses don't have any way of knowing what distance they should be focused to.

မှန်တွေက အကွာအဝေး ဘယ်လောက်မှာ ဆုံချက် ကိုက်ပေးရမှာကို သိနိုင်တဲ့နည်းလမ်းမရှိဘူး။

What we need are glasses

လိုအပ်တဲ့ မျက်မှန်တွေက

that, when you're looking far, far objects are sharp,

အဝေးကို ကြည့်တဲ့အခါ အဝေးက အရာ ဝတ္ထုတွေဟာ ပြတ်သားပြီး

and when you look near,

အနီးကို ကြည့်တဲ့အခါ

near objects come into focus in your field of view,

အနီးက အရာဝတ္ထုတွေဟာ ကိုယ်က စဉ်းစားရန်မလိုဘဲ

without you having to think about it.

မြင်ကွင်းထဲမှာ ဆုံချက်ကျနေတာတွေပါ။

What I've worked on these last few years at Stanford

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က Stanford မှာ လုပ်ခဲ့တာက

is building that exact intelligence around the lenses.

ဒီမှန်တွေတစ်ဝိုက်မှာ တိကျတဲ့ အသိဉာဏ် တည်ဆောက်ပေးခြင်းပါ။

Our prototype borrows technology from virtual and augmented reality systems

ဆုံချက်ချိန်အကွာအဝေးကို ခန့်မှန်းဖို့ ရှေ့ပြေးပုံစံက အမြင်ပိုင်းနဲ့ ပကတိကို

to estimate focusing distance.

ဆပွားတဲ့ စနစ် နည်းပညာကနေ ယူတယ်။

We have an eye tracker that can tell what direction our eyes are focused in.

မျက်လုံးတွေ ဘယ်ဆီ စူးစိုက်နေကြောင်း ပြောနိုင်တဲ့ မျက်စိခြေရာခံ ကိရိယာရှိတယ်။

Using two of these, we can triangulate your gaze direction

ဒီနှစ်ခုကို သုံးပြီး ငေးကြည့်နေတဲ့ နေရာကို တြိဂံဖွဲ့ တိုင်းကြည့်ကာ

to get a focus estimate.

ဆုံချက်ကို ခန့်မှန်းနိုင်တယ်။

Just in case though, to increase reliability,

ဒါပေမဲ့ လိုရမယ်ရ တိုးစိတ်ချရဖို့

we also added a distance sensor.

အကွာအဝေး အာရုံခံကိရိယာကို ထည့်ထားတယ်။

The sensor is a camera that looks out at the world

အာရုံခံက ကမ္ဘာကို ထွက်ကြည့်တဲ့ ကင်မရာဖြစ်ပြီး

အရာတွေရဲ့ အကွာအဝေးကို သတင်းပို့တယ်။

and reports distances to objects.

We can again use your gaze direction to get a distance estimate

အကွာအဝေး ခန့်မှန်းနိုင်ဖို့ သင်ငေးတဲ့ ဘက်ကို ဒုတိယအကြိမ်

for a second time.

ထပ်ပြီး အသုံးပြုနိုင်တယ်။

We then fuse those two distance estimates

အကွာအဝေးခန့်မှန်းခြေနှစ်ခုကို ပေါင်းကာ

and update the focus-tunable lens power accordingly.

ဆုံချက်ချိန်တဲ့ မှန်ပါဝါကို လိုအပ်သလို မွမ်းမံတယ်။

The next step for us was to test our device on actual people.

နောက်တစ်ဆင့်ကတော့ ကိရိယာကို လူအစစ်တွေမှာ စမ်းသပ်ဖို့ပါ။

So we recruited about 100 presbyopes and had them test our device

ဒါနဲ့ အနီးမှုန် အယောက် ၁၀၀ လောက်ကို စုပြီး ကိရိယာကို စမ်းခိုင်းစဉ်

while we measured their performance.

သူတို့ရဲ့လုပ်ဆောင်မှုကို တိုင်းတာတယ်။

What we saw convinced us right then that autofocals were the future.

ဒီအချိန်က စိတ်ကျေနပ်စေတဲ့ တွေ့ရှိမှုက autofocals တွေက အနာဂတ်ဆိုတာပါ။

Our participants could see more clearly, they could focus more quickly

ပါဝင်သူတွေဟာ ပိုရှင်းရှင်းမြင်ပြီး ပိုမြန်မြန် ဆုံချက်ချိန်နိုင်တယ်။

and they thought it was an easier and better focusing experience

လက်ရှိ ပြင်ဆင်မှုထက် ပိုလွယ်၊ ပိုကောင်းတဲ့ ဆုံချက်ချိန်တဲ့

than their current correction.

To put it simply, when it comes to vision,

ရှင်းရှင်းဆိုရရင် အမြင်လို့ဆိုတဲ့အခါ

autofocals don't compromise like static corrections in use today do.

autofocals တွေက ယနေ့ သုံးနေတဲ့ အငြိမ် ပြင်ဆင်မှုတွေလို ညှိမပေးဘူး။

But I don't want to get ahead of myself.

ဒါပေမဲ့ ကြိုပြီး ရှေ့မရောက်ချင်ဘူး။

There's a lot of work for my colleagues and me left to do.

ကျွန်တော်နဲ့ လုပ်ဖော်တွေမှာ လုပ်စရာ အများကြီး ကျန်သေးတယ်။

For example, our glasses are a bit --

ဥပမာ ကျွန်တော်တို့ မျက်မှန်တွေဟာ နည်းနည်း

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

bulky, maybe?

ဝန်ကျယ်နေလောက်တယ်မို့လား။

And one reason for this is that we used bulkier components

ဒါအတွက် အကြောင်းရင်းတစ်ခုက သုတေသန (သို့) လုပ်ငန်းမှာ သုံးဖို့

that are often intended for research use or industrial use.

မကြာခဏ ရည်ရွယ်တဲ့ ပိုဝန်ကျယ်တဲ့ ကိရိယာတွေ သုံးထားလို့ပါ။

Another is that we need to strap everything down

နောက်တစ်ခုက အရာတိုင်းကို ချည်လိုက်ဖို့ လိုတာပါ။

because current eye-tracking algorithms don't have the robustness that we need.

အကြောင်းက လက်ရှိ မျက်စိခြေရာခံတဲ့ အယ်ဂိုရစ်သမ်က လိုအပ်တဲ့ ကြံ့ခိုင်မှုမရှိပါ

So moving forward,

ဒီတော့ ရှေ့ဆက်ရင်းနဲ့

as we move from a research setting into a start-up,

သုတေသနကနေ ကနဦး လုပ်ငန်းတစ်ခုအဖြစ် တည်ထောင်စဉ်

we plan to make future autofocals

အနာဂတ် autofocals တွေကို နောက်ဆုံးမှာ

eventually look a little bit more like normal glasses.

ပုံမှန် မျက်မှန်တွေနဲ့ ပိုတူအောင်လုပ်ဖို့ စီစဉ်တယ်။

For this to happen, we'll need to significantly improve

ဒါဖြစ်ပေါ်ဖို့အတွက် မျက်စိ ခြေရာခံရေး ဖြေရှင်းနည်းရဲ့

the robustness of our eye-tracking solution.

ကြံ့ခိုင်မှုကို သိသာစွာမြှင့်တင်ဖို့ လိုမယ်။

We'll also need to incorporate smaller and more efficient electronics and lenses.

ပိုသေး၊ ပိုထိရောက်တဲ့ အီလက်ထရွန်းနစ် မှန်တွေနဲ့ ပေါင်းစပ်ဖို့လည်း လိုမှာပါ။

That said, even with our current prototype,

ဆိုလိုတာက လက်ရှိ ရှေ့ပြေးပုံစံနဲ့တောင်

we've shown that today's focus-tunable lens technology

ယနေ့ ဆုံချက်ချိန်နိုင်တဲ့မှန် နည်းပညာဟာ အငြိမ် ပြင်ဆင်မှု

is capable of outperforming traditional forms of static correction.

အစဉ်အလာပုံစံတွေထက် ပိုကောင်းစွာ လုပ်နိုင်တာကို ပြသတာပါ။

So it's only a matter of time.

ဒီတော့ အဓိကကျတာက အချိန်ပါပဲ။

It's pretty clear that in the near future,

မဝေးတဲ့ အနာဂတ်မှာ ဘယ်မျက်မှန်ကို

instead of worrying about which pair of glasses to use and when,

ဘယ်အချိန်မှာ သုံးဖို့ ပူပန်နေမယ့်အစား အရေးကြီးတဲ့အရာတွေကို

we'll be able to just focus on the important things.

အာရုံစိုက်နိုင် လာမယ်ဆိုတာ အတော် ရှင်းပါတယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)