Young-ha Kim: Be an artist, right now!

Translator: Clair Han Reviewer: ChangHyun Lee

Translator: Pavle Zimbakov Reviewer: ALEKSANDAR MITEVSKI

The theme of my talk today is,

Темата на мојот денешен говор е,

"Be an artist, right now."

„Станете уметник, токму СЕГА.“

Most people, when this subject is brought up,

Повеќето луѓе кога оваа тема ќе се спомене

get tense and resist it:

се стресуваат и не сакаат да зборуваат:

"Art doesn't feed me, and right now I'm busy.

„Уметноста не ме исполнува, а и зафатен сум сега.

I have to go to school, get a job,

Треба да одам на училиште, да најдам работа,

send my kids to lessons ... "

треба да ги однесам децата на часови...“

You think, "I'm too busy. I don't have time for art."

Си мислите, „Премногу сум зафатен/а. Немам време за уметност.“

There are hundreds of reasons why we can't be artists right now.

Постојат стотици причини за да не бидеме уметници.

Don't they just pop into your head?

Зарем не ви текнуваат во моментов?

There are so many reasons why we can't be,

Имаме бескрајно многу причини за да не бидеме,

indeed, we're not sure why we should be.

а немаме ниту една за да бидеме.

We don't know why we should be artists,

Не знаеме зошто би биле уметници,

but we have many reasons why we can't be.

но имаме многу причини зошто не можеме да бидеме.

Why do people instantly resist the idea of associating themselves with art?

Зошто луѓето се дистанцираат од уметноста?

Perhaps you think art is for the greatly gifted

Можеби си мислите дека уметноста е за високо надарените

or for the thoroughly and professionally trained.

или за оние кои имаат темелна и професионална обука.

And some of you may think you've strayed too far from art.

А некои од вас можеби мислат дека се премногу оддалечени од уметноста.

Well you might have, but I don't think so.

Па можеби е така, но сепак јас не се согласувам.

This is the theme of my talk today.

Ова е темата на мојот денешен говор.

We are all born artists.

Сите ние се раѓаме како уметници.

If you have kids, you know what I mean.

Ако имате деца, знаете на што мислам.

Almost everything kids do is art.

Скоро сè што прават децата е уметност.

They draw with crayons on the wall.

Цртаат со фломастери по ѕидот.

They dance to Son Dam Bi's dance on TV,

Танцуваат на Son Dam Bi танцот на ТВ,

but you can't even call it Son Dam Bi's dance -- it becomes the kids' own dance.

но тоа и не можете да наречете Son Dam Bi танц -- тоа е нивниот детски танц.

So they dance a strange dance and inflict their singing on everyone.

Тие танцуваат некој чуден танц, а своето пеење им го наметнуваат на сите.

Perhaps their art is something only their parents can bear,

Можеби само нивните родители можат да ја поднесат оваа уметност,

and because they practice such art all day long,

и бидејќи ваквата уметност тие ја вежбаат цел ден,

people honestly get a little tired around kids.

да бидеме искрени, луѓето се заморуваат по малку.

Kids will sometimes perform monodramas --

Децата некогаш изведуваат монодрами --

playing house is indeed a monodrama or a play.

домашните игри се навистина монодрами или претстави.

And some kids, when they get a bit older,

Некои пак деца, кога малку ќе пораснат,

start to lie.

почнуваат да лажат.

Usually parents remember the very first time their kid lies.

Вообичаено родителите ја паметат првата лага на детето.

They're shocked.

И тогаш се шокирани.

"Now you're showing your true colors," Mom says. She thinks, "Why does he take after his dad?"

„Сега покажуваш кој си навистина, „вели мајката. Се прашува, „Зошто прави сè како татко му?“

She questions him, "What kind of a person are you going to be?"

Па го испрашува, „Каков човек ќе бидеш утре?“

But you shouldn't worry.

Но, не треба да се грижите.

The moment kids start to lie is the moment storytelling begins.

Кога детето ќе почне да лаже, во тој момент започнува кажувањето на приказни.

They are talking about things they didn't see.

Тие зборуваат за работи кои не ги виделе.

It's amazing. It's a wonderful moment.

Тоа е неверојатно. Тоа е прекрасен момент.

Parents should celebrate.

Родителите би требало да го слават.

"Hurray! My boy finally started to lie!"

„Ураа! Моето момче конечно почна да лаже!“

All right! It calls for celebration.

Во ред! Тоа е знак за прослава.

For example, a kid says, "Mom, guess what? I met an alien on my way home."

На пример, детето вели, „Мамо, погоди што? Сретнав вонземјанин кога си доаѓав накај дома.“

Then a typical mom responds, "Stop that nonsense."

Типичната мајка би рекла, „Престани да зборуваш глупости.“

Now, an ideal parent is someone who responds like this:

Но, идеалниот родител би изреагирал вака:

"Really? An alien, huh? What did it look like? Did it say anything?

„Стварно? Вонземјанин, хм? Како изгледаше? Ти рече нешто?

Where did you meet it?" "Um, in front of the supermarket."

Каде го сретна?“ „А, пред супермаркетот.“

When you have a conversation like this,

Кога разговарате вака,

the kid has to come up with the next thing to say to be responsible for what he started.

детето мора да смисли нешто друго за да биде доследно на она што го започнало.

Soon, a story develops.

Многу бргу, приказната се развива.

Of course this is an infantile story,

Секако дека ова е детска приказна,

but thinking up one sentence after the next

но смислувањето на реченици кои одат една по друга

is the same thing a professional writer like me does.

е нешто што го прават и професионалните писатели како мене.

In essence, they are not different.

Во суштина, не постои разлика.

Roland Barthes once said of Flaubert's novels,

Роланд Барт за Флоберовите романи го кажал следново:

"Flaubert did not write a novel.

„Флобер не напиша роман.

He merely connected one sentence after another.

Тој само ги поврза речениците една по друга.

The eros between sentences, that is the essence of Flaubert's novel."

Еросот помеѓу речениците е суштината на Флоберовиот роман.“

That's right -- a novel, basically, is writing one sentence,

Токму така -- романот, во основа, е пишување на една реченица,

then, without violating the scope of the first one,

потоа, без нарушување на смислата на првата,

writing the next sentence.

се пишува следната реченица.

And you continue to make connections.

На тој начин ги поврзувате речениците.

Take a look at this sentence:

Погледнете ја оваа реченица:

"One morning, as Gregor Samsa was waking up from anxious dreams, he discovered that in his bed he had been changed into a monstrous verminous bug."

„Едно утро, кога Грегор Самса се разбудил од лош сон, открил дека е трансформиран во монструозна и вошлива бубачка.“

Yes, it's the first sentence of Franz Kafka's "The Metamorphosis."

Ова е првата реченица од „Метаморфозис“ на Франц Кафка.

Writing such an unjustifiable sentence

Преку пишување на една ваква неоправдана реченица,

and continuing in order to justify it,

па продолжувањето со друга за да ја оправдате првата,

Kafka's work became the masterpiece of contemporary literature.

трудот на Кафка стана ремек дело на современата литература.

Kafka did not show his work to his father.

Кафка не го покажал своето дело на татко му.

He was not on good terms with his father.

Не бил во добри односи со татко му.

On his own, he wrote these sentences.

Сам ја напишал оваа реченица.

Had he shown his father, "My boy has finally lost it," he would've thought.

Да му ја покажел, веројатно ќе си помислел, "Син ми начисто одлепил."

And that's right. Art is about going a little nuts

И тоа е точно. Уметноста е уствари благо лудило,

and justifying the next sentence,

а оправдувањето на речениците

which is not much different from what a kid does.

е многу слично на детското оправдување.

A kid who has just started to lie

Дете кое штотуку почнало да лаже

is taking the first step as a storyteller.

го превзема првиот чекор како раскажувач.

Kids do art.

Децата создаваат уметност.

They don't get tired and they have fun doing it.

Не се заморуваат и се забавуваат правејќи го тоа.

I was in Jeju Island a few days ago.

Деновиве бев на Чеџу островот.

When kids are on the beach, most of them love playing in the water.

Кога децата се на плажа, повеќето од нив сакаат да си играат во водата.

But some of them spend a lot of time in the sand,

Но некои од нив поминуваат многу време во песокот,

making mountains and seas -- well, not seas,

правејќи планини и мориња -- добро, не мориња,

but different things -- people and dogs, etc.

но различни работи -- луѓе и кучиња, и сл.

But parents tell them,

Но родителите им велат,

"It will all be washed away by the waves."

„Сè ќе избришат брановите.“

In other words, it's useless.

Со други зборови, бескорисно е тоа што го правиш.

There's no need.

Нема потреба.

But kids don't mind.

Но на децата баш им е гајле.

They have fun in the moment

Тие се забавуваат во моментот

and they keep playing in the sand.

и продолжуваат да си играат во песокот.

Kids don't do it because someone told them to.

Децата тоа не го прават бидејќи некој им кажал така.

They aren't told by their boss

Не им наредил шефот

or anyone, they just do it.

или некој друг, тие едноставно го прават.

When you were little, I bet you spent time enjoying the pleasure of primitive art.

Кога сте биле мали, можам да се обложам дека сте уживале во примитивната уметност.

When I ask my students to write about their happiest moment,

Кога ќе побарам од моите студенти да пишуваат за нивниот најсреќен момент,

many write about an early artistic experience they had as a kid.

многумина пишуваат за разни уметнички искуства кои ги имале како деца.

Learning to play piano for the first time and playing four hands with a friend,

Како учеле да свират пијано и како свиреле со четири раце со нивниот другар,

or performing a ridiculous skit with friends looking like idiots -- things like that.

или како изведувале смешен скеч со нивните пријатели, пришто изгледале како идиоти. За такви работи.

Or the moment you developed the first film you shot with an old camera.

Или за моментот кога го развиле првиот филм исликан со стариот фотоапарат.

They talk about these kinds of experiences.

Тие зборуваат за ваквите искуства.

You must have had such a moment.

Сигурно и вие сте имале вакви моменти.

In that moment, art makes you happy

Во ваквите мигови, уметноста нè усреќува,

because it's not work.

бидејќи не е работа.

Work doesn't make you happy, does it? Mostly it's tough.

Работата не ве усреќува, нели? Најчесто е напорна.

The French writer Michel Tournier has a famous saying.

Францускиот писател Мишел Турниè има една позната изрека.

It's a bit mischievous, actually.

Иако е малку проблематична.

"Work is against human nature. The proof is that it makes us tired."

„Работата е против човековата природа, бидејќи нè заморува.“

Right? Why would work tire us if it's in our nature?

Зошто би нè заморувала ако е дел од нашата природа?

Playing doesn't tire us.

Играта не нè заморува.

We can play all night long.

Можеме да си играме цела вечер.

If we work overnight, we should be paid for overtime.

Ако работиме преку ноќ, треба да ни платат за прекувремена работа.

Why? Because it's tiring and we feel fatigue.

Зошто? Бидејќи нè истоштува и чувствуваме замор.

But kids, usually they do art for fun. It's playing.

Но, децата се занимаваат со уметност заради забава. Тоа е игра.

They don't draw to sell the work to a client

Тие не цртаат за да го продадат делото на некој клиент

or play the piano to earn money for the family.

и не свират пијано за да го издржуваат своето семејство.

Of course, there were kids who had to.

Секако, имало деца кои морале да го прават и тоа.

You know this gentleman, right?

Го знаете овој господин така?

He had to tour around Europe to support his family --

Тој морал да оди на турнеи низ Европа за да го издржува своето семејство --

Wolfgang Amadeus Mozart --

Волфганг Амадеус Моцарт --

but that was centuries ago, so we can make him an exception.

но тоа било векови наназад, па можеме да го сметаме како исклучок.

Unfortunately, at some point our art -- such a joyful pastime -- ends.

За жал, во одреден момент нашата уметност, нашето радосно време завршува.

Kids have to go to lessons, to school, do homework

Децата мора да одат на часови, во училиште, да напишат домашна работа

and of course they take piano or ballet lessons,

и секако одат на часови по пијано или балет,

but they aren't fun anymore.

но повеќе не се забавуваат.

You're told to do it and there's competition. How can it be fun?

Ви кажуваат да го правите тоа, и одите на натпревари. Како може тоа да биде забавно?

If you're in elementary school and you still draw on the wall,

Ако сте во основно училиште и сè уште цртате по ѕид,

you'll surely get in trouble with your mom.

тогаш сигурно ќе си имате проблеми со мајка ви.

Besides,

Освен тоа, ако продолжите,

if you continue to act like an artist as you get older,

и како возрасен, да се однесувате како уметник,

you'll increasingly feel pressure --

тогаш постојано сте под притисок --

people will question your actions and ask you to act properly.

луѓето ќе ги преиспитуваат вашите постапки и ќе бараат да се однесувате соодветно.

Here's my story: I was an eighth grader and I entered a drawing contest at school in Gyeongbokgung.

Еве ја мојата приказна. Бев осмо одделение и се пријавив на натпревар по цртање во училиште во Гјонкбокгунг.

I was trying my best, and my teacher came around

Дадов сè од себе, а мојот наставник дојде

and asked me, "What are you doing?"

и ме праша, „Што правиш?“

"I'm drawing diligently," I said.

„Цртам внимателно,“ му одговорив.

"Why are you using only black?"

„Зошто користиш само црна боја?“

Indeed, I was eagerly coloring the sketchbook in black.

И навистина, јас како споулавен го боев блокчето со црна боја.

And I explained,

И му објаснив,

"It's a dark night and a crow is perching on a branch."

„Ова е мрачна ноќ, а враната си седи на гранка.“

Then my teacher said,

Тогаш мојот наставник рече,

"Really? Well, Young-ha, you may not be good at drawing but you have a talent for storytelling."

„Стварно? Па, Јонг-ха, веројатно не те бива за цртање, но имаш талент за раскажување.“

Or so I wished.

Камо среќа да го кажеше тоа.

"Now you'll get it, you rascal!" was the response. (Laughter)

Уствари ми кажа, "Копук ниеден,

"You'll get it!" he said.

сега ќе си го добиеш." (Смеа)

You were supposed to draw the palace, the Gyeonghoeru, etc.,

Требаше да нацрташ палата,Гјонкбокгун , или сл.,

but I was coloring everything in black,

но јас боев сè во црно,

so he dragged me out of the group.

и така ме исфрли од групата.

There were a lot of girls there as well,

Имаше и многу девојчиња,

so I was utterly mortified.

па бев ептен исплашен.

None of my explanations or excuses were heard,

Не ми ги прифатија ниту објаснувањата, ниту изговорите,

and I really got it big time.

и навистина си го извлеков подебелиот крај.

If he was an ideal teacher, he would have responded like I said before,

Да беше идеален наставник, ќе изреагираше онака како што кажав пред малку,

"Young-ha may not have a talent for drawing,

„Јанг-ха можеби нема талент за цртање,

but he has a gift for making up stories," and he would have encouraged me.

но има дарба за смислување на приказни,“ и ќе ме охрабреше.

But such a teacher is seldom found.

Но таквите наставници ретко се наоѓаат.

Later, I grew up and went to Europe's galleries --

Подоцна, пораснав и отидов во една европска галерија -

I was a university student -- and I thought this was really unfair.

Бев студент -- и си помислив

Look what I found. (Laughter)

дека тоа што ми го направи беше навистина нефер. Погледнете на што налетав. (Смеа)

Works like this were hung in Basel while I was punished

Вакви дела биле изложени во Базел, а јас бев казнет

and stood in front of the palace with my drawing in my mouth.

и стоев пред палатата со мојот цртеж во уста.

Look at this. Doesn't it look just like wallpaper?

Погледнете го ова. Зарем не ви личи на тапет?

Contemporary art, I later discovered, isn't explained by a lame story like mine.

Современатa уметност, подоцна дознав,

No crows are brought up.

не може да се објасни со неубедлива приказна како мојата. Никаде не се спомнуваат врани.

Most of the works have no title, Untitled.

Повеќето дела немаат наслов.

Anyways, contemporary art in the 20th century

Како и да е, современата уметност во 20-тиот век настојува

is about doing something weird and filling the void with explanation and interpretation --

да направи нешто необично, а потоа ја пополнува празнината со некакво објаснување и толкување --

essentially the same as I did.

во суштина, исто како што јас направив.

Of course, my work was very amateur,

Секако дека моето дело беше многу аматерско,

but let's turn to more famous examples.

но еве да се осврнеме на некои познати примери.

This is Picasso's.

Ова дело е на Пикасо.

He stuck handlebars into a bike seat and called it "Bull's Head." Sounds convincing, right?

Го вглавил кормилото во седиштето од велосипедот и го нарекол „Бикова глава." Звучи убедливо, нели?

Next, a urinal was placed on its side and called "Fountain".

Следно, писоарот е поставен во страна и е наречен „Фонтана."

That was Duchamp.

Ова дело е на Дишан.

So filling the gap between explanation and a weird act with stories --

Пополнување на празнината помеѓу објаснувањето и чудниот акт со некаква приказна --

that's indeed what contemporary art is all about.

со тоа се занимава современата уметност.

Picasso even made the statement,

Пикасо дури и изјавил:

"I draw not what I see but what I think."

„Не го сликам она што го гледам, туку она што го мислам.“

Yes, it means I didn't have to draw Gyeonghoeru.

Значи не морало да ја сликам палатата.

I wish I knew what Picasso said back then. I could have argued better with my teacher.

Камо да знаев тогаш што рекол Пикасо. Ќе имав аргументи пред мојот наставник.

Unfortunately, the little artists within us

За жал, малите уметници во нас

are choked to death before we get to fight against the oppressors of art.

се осудени на смрт уште пред да започне борбата против угнетувачите на уметноста.

They get locked in.

Остануваат заробени внатре.

That's our tragedy.

Тоа е нашата трагедија.

So what happens when little artists get locked in, banished or even killed?

И, што се случува кога малите уметници ќе ги заклучите, ќе ги казните или дури ќе ги убиете?

Our artistic desire doesn't go away.

Нашите уметнички желби не исчезнуваат.

We want to express, to reveal ourselves,

Сакаме да се изразиме, да се пронајдеме себеси,

but with the artist dead, the artistic desire reveals itself in dark form.

но кога уметникот е мртов, уметничката желба се пројавува во темна форма.

In karaoke bars, there are always people who sing

Во караоке баровите, постојано има луѓе кои пеат

"She's Gone" or "Hotel California,"

„She is Gone" или "Hotel California"

miming the guitar riffs.

имитирајќи ги гитарските рифови.

Usually they sound awful. Awful indeed.

Обично звучат грозно. Навистина грозно.

Some people turn into rockers like this.

Некои луѓе стануваат вакви рокери.

Or some people dance in clubs.

А некои луѓе пак, играат по клубовите.

People who would have enjoyed telling stories

Луѓето кои би уживале во раскажувањето на приказни,

end up trolling on the Internet all night long.

завршуваат тролајќи на интернет по цела ноќ.

That's how a writing talent reveals itself on the dark side.

И на тој начин, талентот за пишување се пројавува во мрачна форма.

Sometimes we see dads get more excited than their kids

Понекогаш татковците се повозбудени од нивните деца,

playing with Legos or putting together plastic robots.

си играат со Лего коцки или составуваат пластични роботи.

They go, "Don't touch it. Daddy will do it for you."

Велат „Не фаќај, тато ќе го направи.“

The kid has already lost interest and is doing something else,

Детето ќе си отиде,

but the dad alone builds castles.

а таткото сам си прави замоци.

This shows the artistic impulses inside us are suppressed, not gone.

Ова значи дека нашите уметнички импулси се потиснати, но не се исчезнати.

But they can often reveal themselves negatively, in the form of jealousy.

Но честопати се пројавуваат во негативна форма т.е. во вид на завист.

You know the song "I would love to be on TV"? Why would we love it?

Ја знаете песната „Сакам да бидам на ТВ“? Зошто би го сакале тоа?

TV is full of people who do what we wished to do,

На ТВ има многу луѓе кои го прават она што ние сме сакале да го правиме,

but never got to.

но не сме успеале.

They dance, they act -- and the more they do, they are praised.

Танцуваат, глумат -- и колку повеќе го прават тоа толку повеќе се славни.

So we start to envy them.

Па почнуваме да им завидуваме.

We become dictators with a remote and start to criticize the people on TV.

Стануваме диктатори со далечинско и почнуваме да ги критикуваме луѓето на ТВ.

"He just can't act." "You call that singing? She can't hit the notes."

„Па и не знае баш да глуми.“ „Ова го нарекуваш пеење? Она не може да погоди ни еден тон.“

We easily say these sorts of things.

Со огромна леснотија го кажуваме ова.

We get jealous, not because we're evil,

Стануваме љубоморни, не затоа што сме злобни,

but because we have little artists pent up inside us.

туку затоа што во нас има мал уметник кој е потиснат.

That's what I think.

Така мислам јас.

What should we do then?

Тогаш што треба

Yes, that's right.

да направиме?

Right now, we need to start our own art.

Треба да си започнеме сопствена уметност.

Right this minute, we can turn off TV,

Да го исклучиме телевизорот,

log off the Internet,

да се одлогираме од интернет,

get up and start to do something.

да станеме и да почнеме да правиме нешто.

Where I teach students in drama school,

Во драмското училиште каде што предавам,

there's a course called Dramatics.

имаме предмет наречен Драмска уметност.

In this course, all students must put on a play.

По овој предмет, сите студенти мораат да направат претстава.

However, acting majors are not supposed to act.

Меѓутоа, оние на кои глумата им е главен предмет нема да глумат.

They can write the play, for example,

Тие може да ја напишат претставата, на пример,

and the writers may work on stage art.

а писателите ќе се занимаваат со сценската уметност.

Likewise, stage art majors may become actors, and in this way you put on a show.

Вака ја правите претставата.

Students at first wonder whether they can actually do it,

Студентите отпрвин се сомневаат во своите способности,

but later they have so much fun. I rarely see anyone who is miserable doing a play.

но подоцна им станува многу интересно. Досега немам видено несреќен учесник.

In school, the military or even in a mental institution, once you make people do it, they enjoy it.

Во училиште, во војска, па дури и во душевна болница, кога ќе ги поттикнете луѓето на ова, потоа тие уживаат.

I saw this happen in the army -- many people had fun doing plays.

Сум го видел ова во војска, многу луѓе се забавуваа правејќи претстави.

I have another experience:

Имам и едно друго искуство:

In my writing class, I give students a special assignment.

На моите часови по пишување, на студентите им давам специјални задачи.

I have students like you in the class -- many who don't major in writing.

Моите студенти се како вас -- на повеќето пишувањето не им е главен предмет.

Some major in art or music and think they can't write.

На некои главна им е музиката или уметноста и мислат дека не знаат да пишуваат.

So I give them blank sheets of paper and a theme.

На нив им давам празен табак и тема.

It can be a simple theme:

Може да биде едноставна тема:

Write about the most unfortunate experience in your childhood.

Пишувајте за најнесреќните моменти од детството.

There's one condition: You must write like crazy. Like crazy!

Постои само едно правило: Мора да пишувате божем сте луди.

I walk around and encourage them,

Шетам околу нив и ги охрабрувам.

"Come on, come on!" They have to write like crazy for an hour or two.

„Ајде! Ајде!“ Треба да пишуваат како луди еден час или два.

They only get to think for the first five minutes.

Може да размислуваат само првите 5 минути.

The reason I make them write like crazy is because

А ги терам да пишуваат како луди, затоа што

when you write slowly and lots of thoughts cross your mind,

многу мисли минуваат низ главата и ако пишувате споро,

the artistic devil creeps in.

тогаш ќе ви се вовлече уметничкиот демон.

This devil will tell you hundreds of reasons

Демонот ќе ви каже стотици причини

why you can't write:

зошто не можете да пишувате:

"People will laugh at you. This is not good writing!

„Луѓето ќе ти се смеат. Ова не е добро напишано!

What kind of sentence is this? Look at your handwriting!"

Каква реченица е ова? Види си го ракописот!“

It will say a lot of things.

Ќе ви каже многу работи.

You have to run fast so the devil can't catch up.

Мора да трчате брзо за да не ве стигне демонот.

The really good writing I've seen in my class

Најдобрите текстови кои сум ги видел на моите часови

was not from the assignments with a long deadline,

не се оние кои биле пишувани долго време,

but from the 40- to 60-minute crazy writing students did

туку оние лудачките кои се пишувани пред мене

in front of me with a pencil.

со пенкало во рок од 40 до 60 минути.

The students go into a kind of trance.

Студентите запаѓаат во некаков транс.

After 30 or 40 minutes, they write without knowing what they're writing.

После 30 или 40 минути, тие пишуваат без да знаат што пишуваат.

And in this moment, the nagging devil disappears.

Во тој момент, зајадливиот демон исчезнува.

So I can say this:

Можам да кажам дека:

It's not the hundreds of reasons why one can't be an artist,

не се важни стотиците причини заради кои не можеме да бидеме уметници,

but rather, the one reason one must be that makes us artists.

туку важна е едната причина заради која мораме да бидеме уметници.

Why we cannot be something is not important.

Не е важно зошто не можеме.

Most artists became artists because of the one reason.

Многу уметници станале уметници поради една причина.

When we put the devil in our heart to sleep and start our own art,

Кога ќе го успиеме демонот и ќе започнеме со нашата уметност,

enemies appear on the outside.

се појавуваат надворешните непријатели.

Mostly, they have the faces of our parents. (Laughter)

Воглавно го имаат ликот на нашите родители (Смеа).

Sometimes they look like our spouses,

Понекогаш го имаат ликот на нашите сопружници,

but they are not your parents or spouses.

но тоа не се вашите родители/сопружници.

They are devils. Devils.

Тое се демони. Демони.

They came to Earth briefly transformed

Тие доаѓаат на земјата набрзина трансформирани

to stop you from being artistic, from becoming artists.

за да ве спречат во намерата да бидете уметник.

And they have a magic question.

И си имаат магични прашања.

When we say, "I think I'll try acting. There's a drama school in the community center," or

Кога ќе кажеме, „Ќе се пробам во глума. Има драмско училиште во близина,“ или

"I'd like to learn Italian songs," they ask, "Oh, yeah? A play? What for?"

„Сакам да научам италијански песни,“ тие ќе прашаат „Навистина? Глума? За што ќе ти е тоа?

The magic question is, "What for?"

Магичното прашање е, „За што ќе ти е тоа?“

But art is not for anything.

Но уметноста не постои за нешто друго.

Art is the ultimate goal.

Самата уметноста е крајната цел.

It saves our souls and makes us live happily.

Ни ја чува душата и ни го усреќува животот.

It helps us express ourselves and be happy without the help of alcohol or drugs.

Ни помага да се изразиме и да бидеме среќни без помош на алкохол или дрога.

So in response to such a pragmatic question,

За да одговориме на едно такво прагматично прашање,

we need to be bold.

треба да бидеме цврсти.

"Well, just for the fun of it. Sorry for having fun without you,"

„Па, само поради забава. Жал ми е што ќе се забавувам без тебе,“

is what you should say. "I'll just go ahead and do it anyway."

тоа треба да го кажете. „Во секој случај ќе си се забавувам.“

The ideal future I imagine is where we all have multiple identities,

Идеалната иднина која што ја замислувам е место каде што сите ние ќе имаме повеќе идентитети,

at least one of which is an artist.

од кои барем еден е уметнички.

Once I was in New York and got in a cab. I took the backseat,

Еднаш кога бев во Њујорк се качив во такси. Седнав на задното седиште,

and in front of me I saw something related to a play.

и пред мене видов нешто поврзано со некоја претстава.

So I asked the driver, "What is this?"

Го прашав таксистот, „Што е ова?“

He said it was his profile. "Then what are you?" I asked. "An actor," he said.

Рече дека тоа му е профил. „Тогаш што сте вие?“ Го прашав. „Глумец,“ ми рече.

He was a cabby and an actor. I asked, "What roles do you usually play?"

Беше таксист и глумец. Го прашав, „Какви улоги најчесто глумите?“

He proudly said he played King Lear.

А тој гордо ми одговори дека го глуми Кралот Лир.

King Lear.

Кралот Лир.

"Who is it that can tell me who I am?" -- a great line from King Lear.

„Кој може да ми каже кој сум јас?“ -

That's the world I dream of.

- одлична реченица од Кралот Лир. Тоа е светот за кој јас сонувам.

Someone is a golfer by day and writer by night.

Некој е играч на голф преку ден, а навечер е писател.

Or a cabby and an actor, a banker and a painter,

Или е таксист и глумец, банкар и сликар,

secretly or publicly performing their own arts.

тајно или јавно се занимава со својата уметност.

In 1990, Martha Graham, the legend of modern dance, came to Korea.

Во 1990, Марта Грем, легендата на модерниот танц, дојде во Кореја.

The great artist, then in her 90s, arrived at Gimpo Airport

Голем уметник, тогаш во нејзините деведесети, пристигна на аеродромот Гимпо,

and a reporter asked her a typical question:

а еден новинар и постави едно типично прашање:

"What do you have to do to become a great dancer?

„Што треба да направите за да станете извонреден танчер?

Any advice for aspiring Korean dancers?"

Имате некој совет за идните корејски танчери?“

Now, she was the master. This photo was taken in 1948 and she was already a celebrated artist.

Таа била генијална. Оваа слика е направена во 1948 и тогаш веќе била познат уметник.

In 1990, she was asked this question.

Во 1990, ѝ го поставиле ова прашање.

And here's what she answered:

И еве што одговори:

"Just do it."

„Едноставно пробајте.“

Wow. I was touched.

Јас бев трогнат.

Only those three words and she left the airport. That's it.

Само овие два збора и го напушти аеродромот. Тоа е тоа.

So what should we do now?

И што треба да направиме сега?

Let's be artists, right now. Right away. How?

Ајде да бидеме уметници, токму сега. Уште сега. Како?

Just do it!

Едноставно пробајте!

Thank you.

Ви благодарам.

(Applause)

(Аплауз)