Young-ha Kim: Be an artist, right now!

یانگ-ها کیم: هنرمند باش، همین حالا!

Translator: Clair Han Reviewer: ChangHyun Lee

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

The theme of my talk today is,

موضوع صحبت امروزم هست،

"Be an artist, right now."

«هنرمند باشید، همین حالا. »

Most people, when this subject is brought up,

بیشتر مردم، وقتی این موضوع پیش کشیده می‌شود،

get tense and resist it:

عصبی می‌شوند و مقاومت می‌کنند:

"Art doesn't feed me, and right now I'm busy.

«هنر برای من غذا نمی‌شود، و من الان مشغولم.

I have to go to school, get a job,

باید به مدرسه بروم، شغل پیدا کنم،

send my kids to lessons ... "

بچه‌هایم را کلاس بفرستم...»

You think, "I'm too busy. I don't have time for art."

شما فکر می‌کنید، « من هم خیلی مشغولم. وقت برای هنر ندارم.»

There are hundreds of reasons why we can't be artists right now.

صدها دلیل وجود دارد که چرا ما الان نمی‌توانیم هنرمند باشیم.

Don't they just pop into your head?

همین حالا به ذهنتان خطور نمی کنند؟

There are so many reasons why we can't be,

دلایل بسیار زیادی وجود دارد که چرا نمی‌توانیم،

indeed, we're not sure why we should be.

در واقع، مطمئن نیستیم چرا باید باشیم.

We don't know why we should be artists,

نمی‌دانیم چرا باید هنرمند باشیم،

but we have many reasons why we can't be.

اما دلایل خیلی زیادی داریم که چرا نمی‌توانیم باشیم.

Why do people instantly resist the idea of associating themselves with art?

چرا مردم فوراً در برابر ایده مشارکت در هنر مقاومت می‌کنند؟

Perhaps you think art is for the greatly gifted

شاید فکر می‌کنید هنر برای خیلی با استعدادهاست

or for the thoroughly and professionally trained.

یا برای کسانی که حرفه‌ای و حسابی آموزش دیده اند.

And some of you may think you've strayed too far from art.

و برخی از شما شاید فکر کنید که زیادی از حد از هنر دور افتاده‌اید.

Well you might have, but I don't think so.

خب شاید اینطور باشد، اما فکر نمی کنم خیلی باشد.

This is the theme of my talk today.

این موضوع صحبت امروزم هست.

We are all born artists.

همه ما هنرمند زاده شده‌ایم.

If you have kids, you know what I mean.

اگر بچه دارد، منظورم را متوجه می‌شوید.

Almost everything kids do is art.

تقریباً هر کاری که بچه‌ها انجام می‌دهند هنر است.

They draw with crayons on the wall.

آنها با مداد شعمی و دیوار می‌کشند.

They dance to Son Dam Bi's dance on TV,

آنها با رقص سان دام بی در تلویزون می‌رقصند،

but you can't even call it Son Dam Bi's dance -- it becomes the kids' own dance.

اما شما حتی نمی‌توانید آن را رقص سان دام بی( خواننده کره ای) بنامید- - آن رقص خود بچه‌ها می شود.

So they dance a strange dance and inflict their singing on everyone.

آنها رقص عجیبی را انجام می‌دهند و آهنگ خواندشان را به همه تحمیل می‌کنند.

Perhaps their art is something only their parents can bear,

و چون آنها چنین هنری را تمام طول روز تمرین می‌کنند،

and because they practice such art all day long,

و چون آنها چنین هنری را تمام طول روز تمرین می‌کنند،

people honestly get a little tired around kids.

آدمها از بودن در اطراف بچه ها جداً کمی خسته می‌شوند.

Kids will sometimes perform monodramas --

بچه‌ها گاهی وقتها اجراهای نمایشی تک نفره دارند--

playing house is indeed a monodrama or a play.

خانه بازی در واقع یک نوع اجرای تک نفره یا نمایش است.

And some kids, when they get a bit older,

و برخی بچه‌ها، زمانیکه کمی بزرگتر می‌شوند،

start to lie.

شروع به دروغ گفتن می‌کنند.

Usually parents remember the very first time their kid lies.

معمولاً خانواده‌ها آن نخستین باری را که بچه‌هایشان دروغ می‌گویند به یاد می‌آورند.

They're shocked.

آنها حیرت‌زده می شوند

"Now you're showing your true colors," Mom says. She thinks, "Why does he take after his dad?"

«الان دارای اصل خودت را نشان می‌دهی،» مامان می‌گوید. فکر می‌کند،«چرا باید به پدرش رفته باشد؟»

She questions him, "What kind of a person are you going to be?"

از او سوال می‌کند، « چطور آدمی می‌خواهی بشوی؟»

But you shouldn't worry.

اما نباید نگران شوید.

The moment kids start to lie is the moment storytelling begins.

لحظه‌ای که بچه‌ها شروع به دروغ گفتن می‌کنند لحظه‌ای است که قصه گفتن آغاز می شود.

They are talking about things they didn't see.

آنها درباره چیزهایی صحبت می‌کنند که ندیده‌اند.

It's amazing. It's a wonderful moment.

این عالی است. این لحظه فوق‌العاده‌ای است.

Parents should celebrate.

والدین باید جشن بگیرند.

"Hurray! My boy finally started to lie!"

« هورا، پسرم بالاخره شروع کرد به دروغ گفتن! »

All right! It calls for celebration.

بسیار خوب! این جشن گرفتن می‌خواهد.

For example, a kid says, "Mom, guess what? I met an alien on my way home."

برای مثال، کودکی می‌گوید، «مامان، حدس بزن چی شده؟ سرراهم به خونه آدم فضایی دیدم.»

Then a typical mom responds, "Stop that nonsense."

سپس یک مادر معمولی جواب می‌دهد،« چرند گفتن بسه. »

Now, an ideal parent is someone who responds like this:

در حالیکه، والدین ایده‌آل کسانی هستند که پاسخی مثل این می‌دهند:

"Really? An alien, huh? What did it look like? Did it say anything?

« واقعاً، آدم فضایی، هان؟ چه شکلی بود؟ آیا چیزی گفت؟

Where did you meet it?" "Um, in front of the supermarket."

کجا‌ آن را دیدی؟ » « آم، جلوی سوپرمارکت.»

When you have a conversation like this,

زمانی که گفتگویی این چنینی داشته باشید،

the kid has to come up with the next thing to say to be responsible for what he started.

بچه باید نشان دهد چیزی بعدی که قصد گفتنش را دارد و مرتبط با آنچه که شروع کرده را بگوید.

Soon, a story develops.

بزودی، یک قصه شکل می‌گیرد.

Of course this is an infantile story,

البته این یک قصه کودکانه است،

but thinking up one sentence after the next

اما فکر کردن درباره جملات پشت سر هم

is the same thing a professional writer like me does.

همان چیزی است که یک نویسنده حرفه ای مثل من انجام می‌دهد.

In essence, they are not different.

در اصل، فرقی ندارند.

Roland Barthes once said of Flaubert's novels,

رولند بارتز یکبار درباره رمانهای فلوبر گفت،

"Flaubert did not write a novel.

« فلوبر رمانی ننوشت.

He merely connected one sentence after another.

او صرفاً جمله‌ای رابه جمله بعدی وصل می‌کرد.

The eros between sentences, that is the essence of Flaubert's novel."

خدایان عشق بین جملات، چیزی است که جوهر رمان فلوبرت است. »

That's right -- a novel, basically, is writing one sentence,

درست است – یک رمان، عمدتاً، نوشتن یک جمله است،

then, without violating the scope of the first one,

سپس، بدون نقض کردن حوزه جمله اول،

writing the next sentence.

نوشتن جمله بعدی است.

And you continue to make connections.

و به ساختن ارتباطات ادامه می دهید.

Take a look at this sentence:

به این جمله نگاه کنید:

"One morning, as Gregor Samsa was waking up from anxious dreams, he discovered that in his bed he had been changed into a monstrous verminous bug."

« یک صبح، وقتی گرگور سامسا از خوابهای آشفته‌اش بر‌می خواست، پی برد که در تختش تبدیل به حشره موذی هیولا‌واری تبدیل گشته بود.»

Yes, it's the first sentence of Franz Kafka's "The Metamorphosis."

بله، این نخستین جمله از مسخ فرانتس کافکاست.

Writing such an unjustifiable sentence

با نوشتن چنین جمله غیرقابل‌توجیه‌ای

and continuing in order to justify it,

و ادامه دادنش به ترتیبی که آن را توجیه کند،

Kafka's work became the masterpiece of contemporary literature.

اثر کافکا تبدیل می‌شود به شاهکار ادبیات معاصر.

Kafka did not show his work to his father.

کافکا اثرش را به پدرش نشان نداد.

He was not on good terms with his father.

رابطه خوبی باپدرش نداشت.

On his own, he wrote these sentences.

خودش تنهایی، این جملات را نوشت.

Had he shown his father, "My boy has finally lost it," he would've thought.

اگر به پدرش نشان داده بود، « آخرش پسرم خل شد،» این فکر را با خودش می‌کرد.

And that's right. Art is about going a little nuts

و این درست است. هنر یعنی کمی خل بازی درآوردن

and justifying the next sentence,

و موجه کردن جمله بعدی،

which is not much different from what a kid does.

که خیلی با آنچه که یک بچه انجام می‌دهد فرق ندارد.

A kid who has just started to lie

بچه‌ای که تازه دروغ گفتن را شروع می‌کند

is taking the first step as a storyteller.

اولین گام را برای قصه گویی برمی‌‌دارد.

Kids do art.

بچه ها کار هنری می‌کنند.

They don't get tired and they have fun doing it.

آنها خسته نمی‌شوند و از انجام دادن آن لذت می‌برند.

I was in Jeju Island a few days ago.

چند روز پیش در جزیره جوجو بودم.

When kids are on the beach, most of them love playing in the water.

وقتی بچه‌ها در ساحل هستند، بیشترشان عاشق بازی کردن توی آب هستند.

But some of them spend a lot of time in the sand,

اما بعضی از آنها وقت زیادی را در ماسه می‌گذرانند،

making mountains and seas -- well, not seas,

کوه و دریا می‌سازند—خب، دریا نه،

but different things -- people and dogs, etc.

اما چیزهای گوناگون – آدم وسگ‌ها و غیره.

But parents tell them,

اما پدر و مادرها به آنها می‌گویند،

"It will all be washed away by the waves."

«همه‌شون را موجها می‌شورند و می‌برند. »

In other words, it's useless.

به عبارتی دیگر، بیفایده است.

There's no need.

لازم نیست.

But kids don't mind.

اما بچه‌ها اهمیت نمی‌دهند.

They have fun in the moment

از لحظه لذت می‌برند

and they keep playing in the sand.

و به بازی کردن در ماسه ادامه می‌دهند.

Kids don't do it because someone told them to.

بچه‌ها این کار را برای این انجام نمی‌دهند که کسی به آنها گفته انجام دهند.

They aren't told by their boss

رییس‌شان یا یک نفر دیگر به آنها نگفته است،

or anyone, they just do it.

آنها فقط انجامش می‌دهند.

When you were little, I bet you spent time enjoying the pleasure of primitive art.

وقتی کوچک بودید، شرط می بندم که از صرف وقت برای خوشیهای هنر ابتدایی لذت می‌بردید.

When I ask my students to write about their happiest moment,

وقتی از شاگردهایم می‌خواهم که درباره شادترین لحظاتشان بنویسند،

many write about an early artistic experience they had as a kid.

بسیاری درباره نخستین تجربه هنری می‌نویسند که بعنوان یک کودک داشته‌اند.

Learning to play piano for the first time and playing four hands with a friend,

یاد گرفتن نواختن پیانو برای نخستین بار و همراه با دوستی چهار دستی پیانو نواختن،

or performing a ridiculous skit with friends looking like idiots -- things like that.

یا دلقک بازی درآوردن با دوستان و شبیه احمق‌ها بنظر رسیدن—چیزهایی مثل این.

Or the moment you developed the first film you shot with an old camera.

لحظه‌ای که اولین عکسی را که با یک دوربین قدیمی گرفته‌اید را ظاهر می‌کنید.

They talk about these kinds of experiences.

آنها درباره چنین تجربه‌هایی صحبت می‌کنند.

You must have had such a moment.

شما هم باید چنین لحظه ای داشته باشید.

In that moment, art makes you happy

در آن لحظه، هنر شما را خوشحال می‌کند

because it's not work.

چون کار نیست.

Work doesn't make you happy, does it? Mostly it's tough.

کار شما را خوشحال نمی‌کند، می‌کند؟ اکثراً سخت است.

The French writer Michel Tournier has a famous saying.

نویسنده فرانسوی میشل تورنیه جمله معروفی دارد.

It's a bit mischievous, actually.

در حقیقت، کمی بد آموزی دارد.

"Work is against human nature. The proof is that it makes us tired."

« کار خلاف سرشت انسان است. به این دلیل که ما را خسته می‌کند.»

Right? Why would work tire us if it's in our nature?

واقعاً؟ چرا کار باید ما را خسته کند اگر در سرشت ماست؟

Playing doesn't tire us.

بازی کردن ما را خسته نمی‌کند.

We can play all night long.

ما می‌توانیم تمام شب را بازی کنیم.

If we work overnight, we should be paid for overtime.

در صورت کار کردن در شب، باید اضافه حقوق بگیریم.

Why? Because it's tiring and we feel fatigue.

چرا؟ چون خسته کننده است و احساس خستگی می‌کنیم.

But kids, usually they do art for fun. It's playing.

اما بچه‌ها، معمولاً هنر را برای تفریح انجام می‌دهند. بازی کردن است.

They don't draw to sell the work to a client

نقاشی نمی‌کشند تا به مشتری بفروشند

or play the piano to earn money for the family.

یا پیانو بزنند تا برای خانواده‌ پول در آورند.

Of course, there were kids who had to.

البته، کودکانی بودند که مجبور شده‌اند.

You know this gentleman, right?

این آقا را می‌شناسید، همین‌طور است؟

He had to tour around Europe to support his family --

او مجبور به برگزاری تور دور اروپا شد تا از خانواده‌‌اش حمایت کند--

Wolfgang Amadeus Mozart --

ولفگانگ آمادئوس موتسارت --

but that was centuries ago, so we can make him an exception.

اما آن قرنها پیش بود، بنابراین می‌توانیم او را استثناء بدانیم.

Unfortunately, at some point our art -- such a joyful pastime -- ends.

متاسفانه، دریک مرحله‌ای هنر ما، این نوع از وقت گذرانی خوشایند، تمام می‌شود.

Kids have to go to lessons, to school, do homework

بچه‌ها باید کلاس و مدرسه بروند و مشق بنویسند

and of course they take piano or ballet lessons,

و البته کلاسهای پیانو یا باله هم می‌گیرند،

but they aren't fun anymore.

اما دیگرباحال نیست.

You're told to do it and there's competition. How can it be fun?

به شما گفته می‌شود که آن را انجام دهید و رقابت وجود دارد. چطور می‌تواند باحال باشد؟

If you're in elementary school and you still draw on the wall,

اگر هنوز در مدرسه ابتدایی هستید و روی دیوار نقاشی می‌کنید،

you'll surely get in trouble with your mom.

یقینناً با مامانتان دچار مشکل می شوید.

Besides,

علاوه بر این،

if you continue to act like an artist as you get older,

اگر همین‌طور که سنتان بالا می‌رود کماکان مثل هنرمندها رفتار کنی

you'll increasingly feel pressure --

فشار رو به افزایشی را احساس می‌کنید.

people will question your actions and ask you to act properly.

مردم اعمال شما را زیر سوال می‌برند و از شما می‌خواهند که درست رفتار کنید.

Here's my story: I was an eighth grader and I entered a drawing contest at school in Gyeongbokgung.

این داستان من است: کلاس هشتم بودم و در مسابقه طراحی مدرسه خیونگبکونگ شرکت کردم.

I was trying my best, and my teacher came around

بهترین تلاشم را می کردم، و معلمم پیشم آمد

and asked me, "What are you doing?"

و از من پرسید، « چکار داری می‌کنی؟»

"I'm drawing diligently," I said.

گفتم: « سخت مشغول کشیدنم. »

"Why are you using only black?"

« چرا فقط سیاه استفاده می‌کنی؟»

Indeed, I was eagerly coloring the sketchbook in black.

به راستی، من خیلی مشتاقانه مشغول رنگ آمیزی کردن با سیاه توی دفتر طراحیم بودم.

And I explained,

و توضیح دادم،

"It's a dark night and a crow is perching on a branch."

«شب تاریکی است و کلاغی رو شاخه نشسته است.»

Then my teacher said,

سپس معلمم به من گفت،

"Really? Well, Young-ha, you may not be good at drawing but you have a talent for storytelling."

« واقعاً؟ خب، یانگ- ها تو شاید در نقاشی کشیدن خوب نباشی اما برای قصه گفتن استعداد داری.»

Or so I wished.

ای کاش اینجوری می‌گفت.

"Now you'll get it, you rascal!" was the response. (Laughter)

« الان نشانت می‌دم،حقه باز!» جواب بود. (خنده)

"You'll get it!" he said.

« حالا می بینی!» او گفت.

You were supposed to draw the palace, the Gyeonghoeru, etc.,

قرار بود قصر بکشی، قصر گیونخرو و غیره.،

but I was coloring everything in black,

اما من همه چیز را سیاه رنگ می‌کردم،

so he dragged me out of the group.

بنابراین من را از گروه بیرون کشید،

There were a lot of girls there as well,

کلی هم دختر آنجا بود،

so I was utterly mortified.

در نتیجه حسابی ترسیده بودم.

None of my explanations or excuses were heard,

هیچکدام از توضیحات یا بهانه‌هایم شنیده نشد،

and I really got it big time.

و واقعاً لحظات دشواری بود.

If he was an ideal teacher, he would have responded like I said before,

اگر معلم ایده‌آلی بود، همانطوری که قبلاً گفتم واکنش نشان می‌داد،

"Young-ha may not have a talent for drawing,

«یانگ-ها شاید استعداد نقاشی کشیدن نداشته باشد،

but he has a gift for making up stories," and he would have encouraged me.

اما استعداد برای سرهم کردن قصه‌ها دارد،» و تشویقم می‌کرد

But such a teacher is seldom found.

اما چنین معلمی بندرت پیدا می‌شود.

Later, I grew up and went to Europe's galleries --

بعداً، بزرگ شدم و به گالریهای اروپا رفتم –

I was a university student -- and I thought this was really unfair.

دانشجوی دانشگاه بودم – و فکر می‌کردم این واقعاً عادلانه نبود.

Look what I found. (Laughter)

ببینید چی پیدا کردم. (خنده)

Works like this were hung in Basel while I was punished

اثری شبیه این در باسیل آویزان بود وقتی داشتم تنبیه می شدم

and stood in front of the palace with my drawing in my mouth.

و درمقابل قصر با نقاشی توی دهانم ایستادم.

Look at this. Doesn't it look just like wallpaper?

به این نگاه کنید. آیا درست شبیه کاغذ دیواری نیست؟

Contemporary art, I later discovered, isn't explained by a lame story like mine.

هنرمعاصر، بعداً کشف کردم، با داستان ناقصی مثل مال من توضیح داده نمی شود.

No crows are brought up.

پای کلاغها به میان نمیامد.

Most of the works have no title, Untitled.

بیشتر آثار عنوان نداشتند، بدون عنوان.

Anyways, contemporary art in the 20th century

بهرحال، هنر معاصر در قرن بیستم

is about doing something weird and filling the void with explanation and interpretation --

درباره انجام دادن چیزی عجیب وغریب و پر کردن خلا با توضیح و تفسیر است--

essentially the same as I did.

اساساً همان کاری که من کردم.

Of course, my work was very amateur,

البته، اثر من خیلی آماتور بود،

but let's turn to more famous examples.

اما بیایید برگردیم به سراغ مثالهایی مشهورتر.

This is Picasso's.

این مال پیکاسوست.

He stuck handlebars into a bike seat and called it "Bull's Head." Sounds convincing, right?

او دسته های فرمان دوچرخه را به صندلی دوچرخه چسباند و آن را * کله گاو * نامید. قانع کننده بنظر می‌رسد، اینطور نیست؟

Next, a urinal was placed on its side and called "Fountain".

بعد،‌ ظرف ادراری را درکنارش قرار داد و آن را * فواره * نامید.

That was Duchamp.

آن دوچمپ بود.

So filling the gap between explanation and a weird act with stories --

بنابراین پر کردن شکاف بین توضیحات و عملی عجیب و غریب با قصه‌ها--

that's indeed what contemporary art is all about.

در واقع چیزی است که هنر معاصر تماماً درباره‌اش است.

Picasso even made the statement,

حتی پیکاسو هم مجبور به توضیح دادن شد،

"I draw not what I see but what I think."

«چیزی را که می‌بینم نمی‌کشم بلکه چیزی است که فکر می‌کنم.»

Yes, it means I didn't have to draw Gyeonghoeru.

بله، این یعنی من نباید گیونخورو را می‌کشیدم.

I wish I knew what Picasso said back then. I could have argued better with my teacher.

آرزو می‌کردم آن موقع گفته پیکاسو را می‌دانستم. بهتر می توانستم با معلمم بحث کنم.

Unfortunately, the little artists within us

بدبختانه، هنرمندان کوچک درون ما

are choked to death before we get to fight against the oppressors of art.

محکوم به مرگ می‌شوند پیش از انکه بخواهیم وارد جنگیدن علیه ستمگران هنر شویم.

They get locked in.

آنها محبوس می‌شوند.

That's our tragedy.

این تراژدی ماست.

So what happens when little artists get locked in, banished or even killed?

بنابراین چه اتفاقی می‌افتد وقتی هنرمندان کوچک محبوس می‌شوند، اخراج و یا حتی کشته می‌شوند؟

Our artistic desire doesn't go away.

میل هنرمندانه ما از بین نمی‌رود.

We want to express, to reveal ourselves,

می‌خواهیم خودمان را توضیح دهیم و آشکار کنیم،

but with the artist dead, the artistic desire reveals itself in dark form.

اما با هنرمندی که مرده، میل هنری خودش را در قالبی تاریک آشکار می‌کند.

In karaoke bars, there are always people who sing

در بارهای کارایوکی، همیشه مردمانی هستند که

"She's Gone" or "Hotel California,"

*او رفته است* یا *هتل کالیفرنیا* را می خوانند،

miming the guitar riffs.

ریف‌های گیتار را تقلید می‌کنند.

Usually they sound awful. Awful indeed.

معمولاً وحشتناک بنظر می رسند. واقعاً وحشتناک.

Some people turn into rockers like this.

برخی تبدیل به خواننده‌های راکی مثل این می‌شوند.

Or some people dance in clubs.

یا برخی در کلوپ‌ها می‌رقصند.

People who would have enjoyed telling stories

مردمی که از قصه گفتن لذت می بردند

end up trolling on the Internet all night long.

نهایتاً کارشان این می‌شود که تمام طول شب را در اینترنت بچرخند.

That's how a writing talent reveals itself on the dark side.

این طوری است که یک استعداد نویسندگی جنبه تاریک خودش را آشکار می‌سازد.

Sometimes we see dads get more excited than their kids

بعضی وقتها باباها را می بینم که بیشتر از بچه‌هایشان هیجان‌زده می شوند

playing with Legos or putting together plastic robots.

موقع بازی کردن با لگوها یا سرهم کردن ربوتهای پلاستیکی.

They go, "Don't touch it. Daddy will do it for you."

آنها می‌گویند، « دست بهش نزن. بابا برات انجامش می‌ده.»

The kid has already lost interest and is doing something else,

بچه دیگر علاقه اش را از دست داده است و کار دیگری می‌کند،

but the dad alone builds castles.

اما بابا هنوز قلعه می‌سازد.

This shows the artistic impulses inside us are suppressed, not gone.

این نشان می‌دهد که محرک های هنری در وجود ما متوقف شده اند، از بین نرفته‌اند.

But they can often reveal themselves negatively, in the form of jealousy.

اما اغلب می توانند خودشان را بصورت منفی نشان دهند، در قالب حسادت.

You know the song "I would love to be on TV"? Why would we love it?

شما آهنگ *می خواهم توی تلویزیون باشم* را بلدید؟ چرا دوستش داریم؟

TV is full of people who do what we wished to do,

تلویزیون پر از آدمهایی است که مشغول انجام کاری هستند که ما آرزوی انجام دادنش را داشتیم،

but never got to.

اما هرگز نتوانستیم انجام دهیم.

They dance, they act -- and the more they do, they are praised.

آنها می رقصند، بازی می کنند – و هر چه بیشتر انجام می دهند، بیشتر مورد ستایش قرار می گیرند.

So we start to envy them.

بنابراین شروع به حسادت کردن به آنها می‌کنیم.

We become dictators with a remote and start to criticize the people on TV.

ما با یک کنترل از راه دور دیکتاتور می‌شویم و شروع به انتقاد کردن از آدمهای توی تلویزیون می‌کنیم.

"He just can't act." "You call that singing? She can't hit the notes."

« او خوب بازی نمی کند.» « اسم این را می‌گذاری خواندن؟ نوت‌ها را نمی‌تواند تشخیص بده.»

We easily say these sorts of things.

خیلی راحت چنین حرفهایی را می‌زنیم.

We get jealous, not because we're evil,

حسود می‌شویم، نه به این دلیل که خبیث هستیم،

but because we have little artists pent up inside us.

بلکه چون هنرمندان کوچکی را داریم که درونمان محبوس شده اند.

That's what I think.

این چیزی است که من فکر می کنم.

What should we do then?

پس باید چکار کنیم؟

Yes, that's right.

بله، درست است.

Right now, we need to start our own art.

همین حالا، ما نیاز داریم که هنر خودمان را آغاز کنیم.

Right this minute, we can turn off TV,

درست همین دقیقه، می‌توانیم تلویزیون را خاموش کنیم،

log off the Internet,

از اینترنت خارج شویم،

get up and start to do something.

بلند شده و شروع به انجام دادن کاری کنیم.

Where I teach students in drama school,

در مدرسه هنرهای نمایشی که درس می‌دهم

there's a course called Dramatics.

واحدی است که دراماتیکس نام دارد.

In this course, all students must put on a play.

در این واحد، همه دانشجویان باید نمایشی را اجرا کنند.

However, acting majors are not supposed to act.

با این حال، دانشجوهای بازیگری قرار نیست نباید بازی کنند.

They can write the play, for example,

آنها می‌توانند نمایش بنویسند، برای مثال،

and the writers may work on stage art.

و نویسنده‌ها شاید بتوانند روی صحنه هنر کار کنند.

Likewise, stage art majors may become actors, and in this way you put on a show.

همچنین،‌ دانشجوهای صحنه هنر شاید بازیگر شوند، و به این ترتیب شما نمایشی را راه‌ می‌اندازید.

Students at first wonder whether they can actually do it,

دانشجوها اولش فکر کردند آیا واقعاً می‌توانستند آن را انجام دهند.

but later they have so much fun. I rarely see anyone who is miserable doing a play.

اما بعدش خیلی تفریح کردند. بندرت دیدم کسی که بدبخت است نمایش بازی کند.

In school, the military or even in a mental institution, once you make people do it, they enjoy it.

در مدرسه، انظام یا حتی در آسایشگاه روانی، وقتی آدمها را وادار به انجام آن می‌کنید،ازش لذت می‌برند.

I saw this happen in the army -- many people had fun doing plays.

من دیدم که این در ارتش اتفاق می افتد – بسیاری از آدمها از نمایش بازی کردن تفریح می‌کنند.

I have another experience:

تجربه دیگری دارم:

In my writing class, I give students a special assignment.

در کلاس نویسندگی‌ام، به دانشجویان تکلیف خاصی می‌دهم.

I have students like you in the class -- many who don't major in writing.

دانشجویانی مثل شما در کلاسم دارم-- خیلی‌هایی که رشته‌شان نوشتن نیست.

Some major in art or music and think they can't write.

بعضی رشته‌شان هنر یا موسیقی است و فکر می‌کنند نمی‌توانند بنویسند.

So I give them blank sheets of paper and a theme.

در نتیجه به ‌آنها صفحات خالی‌ کاغذ با یک موضوع را می‌دهم

It can be a simple theme:

می‌تواند موضوعی ساده باشد:

Write about the most unfortunate experience in your childhood.

نوشتن درباره دردناک‌ترین تجربه دوران کودکیتان.

There's one condition: You must write like crazy. Like crazy!

یک شرط وجود دارد: باید دیوانه‌وار بنویسد. دیوانه‌وار!

I walk around and encourage them,

یک شرط وجود دارد: باید دیوانه‌وار بنویسد. دیوانه‌وار!

"Come on, come on!" They have to write like crazy for an hour or two.

«یالا، یالا! » باید بمدت یکی دو ساعت دیوانه‌وار بنویسند.

They only get to think for the first five minutes.

آنها فقط می‌توانند برای پنج دقیقه نخست فکر کنند.

The reason I make them write like crazy is because

به این خاطر آنها را وادار به دیوانه‌وار نوشتن می‌کنم

when you write slowly and lots of thoughts cross your mind,

چون وقتی آرام می‌نویسی افکار بسیاری به ذهنتان خطور می‌کند،

the artistic devil creeps in.

روح پلید هنری به داخل می خزد.

This devil will tell you hundreds of reasons

این روح پلید به شما صدها دلیل می‌دهد

why you can't write:

چرا نمی‌توانید بنویسید:

"People will laugh at you. This is not good writing!

« آدمها به تو خواهند خندید. این نوشته خوبی نیست!

What kind of sentence is this? Look at your handwriting!"

این چطور جمله‌ای است؟ به دست‌خطت نگاه کن!»

It will say a lot of things.

کلی حرف برای گفتن خواهد داشت.

You have to run fast so the devil can't catch up.

باید با سرعت بدوید تا روح خبیث به شما نرسد.

The really good writing I've seen in my class

بهترین نوشته ای که تا بحال در کلاس دیده‌ام

was not from the assignments with a long deadline,

از تکالیفی با مهلت طولانی نبوده است،

but from the 40- to 60-minute crazy writing students did

بلکه از نوشته های دیوانه‌وار ۴۰ تا ۶۰ دقیقه دانشجویانی است

in front of me with a pencil.

که با یک مداد در برابرم بوده‌اند.

The students go into a kind of trance.

دانشجوها دچار نوعی خلسه می‌شوند.

After 30 or 40 minutes, they write without knowing what they're writing.

بعد از ۳۰ یا ۴۰ دقیقه، می‌نویسند بدون آنکه دانند درباره چه می‌نویسند.

And in this moment, the nagging devil disappears.

و در این لحظه، روح خبیث غرغرو ناپدید می شود.

So I can say this:

پس می‌توانم این را بگویم:

It's not the hundreds of reasons why one can't be an artist,

بخاطر صدها دلیل نیست که یک شخص نمی‌تواند هنرمند باشد،

but rather, the one reason one must be that makes us artists.

بلکه ترجیحاً، باید یک دلیل وجود داشته باشد تا ما را وادار به هنرمند بودن کند.

Why we cannot be something is not important.

چرا ما نمی‌توانیم چیزی باشیم که مهم نیست.

Most artists became artists because of the one reason.

بیشتر هنرمند‌ها، بخاطر یک دلیل هنرمند می‌شوند.

When we put the devil in our heart to sleep and start our own art,

وقتی آن روح خبیث را در قلبمان خوابانده و هنر خود را شروع می‌کنیم،

enemies appear on the outside.

دشمنان در بیرون پدیدار می‌شوند

Mostly, they have the faces of our parents. (Laughter)

اکثراً، چهره والدین‌مان را دارند.(خنده)

Sometimes they look like our spouses,

بعضی وقتها شبیه همسرانمان هستند،

but they are not your parents or spouses.

اما آنها والدین یا همسرانمان نیستند.

They are devils. Devils.

آنها ارواح خبیث هستند. ارواح خبیث.

They came to Earth briefly transformed

خلاصه اینکه آنها روی زمین تغییر شکل آمده اند

to stop you from being artistic, from becoming artists.

تا شما را ازهنرمند بودن باز دارند، از هنرمند شدن.

And they have a magic question.

و آنها یک پرسش جادویی دارند.

When we say, "I think I'll try acting. There's a drama school in the community center," or

وقتی می‌گوییم، « من فکر کنم بازیگری را امتحان خواهم کرد. مدرسه بازیگری در مرکز اجتماعات وجود دارد،» یا

"I'd like to learn Italian songs," they ask, "Oh, yeah? A play? What for?"

« من می‌خواهم آهنگهای ایتالیایی یاد بگیرم،» آنها می‌پرسند، « اوه، آره؟ نمایش؟ خوب که چی؟»

The magic question is, "What for?"

پرسش جادوی این است، « خوب که چی؟»

But art is not for anything.

اما هنر برای هیچ چیز نیست.

Art is the ultimate goal.

هنر هدف نهایی است.

It saves our souls and makes us live happily.

روح ما را نجات می‌دهد و باعث می‌شود خوشحال زندگی کنیم.

It helps us express ourselves and be happy without the help of alcohol or drugs.

به ما کمک می کند خودمان را بیان کنیم و بدون کمک الکل یا مواد مخدر خوشحال باشیم.

So in response to such a pragmatic question,

بنابراین در پاسخ به چنین سوال واقع‌ بینانه‌ای،

we need to be bold.

لازم است جسور باشیم.

"Well, just for the fun of it. Sorry for having fun without you,"

«خب، فقط محض حال کردن. متاسفم برای تفریح کردنم بدون شما،»

is what you should say. "I'll just go ahead and do it anyway."

آینده مطلوبی که من تصور می‌کنم جایی است که ما همه هویتهای متعدد داریم،

The ideal future I imagine is where we all have multiple identities,

آینده مطلوبی که من تصور می‌کنم جایی است که ما همه هویتهای متعدد داریم،

at least one of which is an artist.

حداقل یکی از آنها هنرمند است.

Once I was in New York and got in a cab. I took the backseat,

و روبه رویم چیزی مربوط به یک نمایش بود،

and in front of me I saw something related to a play.

و روبه رویم چیزی را دیدم مربوط به یک نمایش بود.

So I asked the driver, "What is this?"

بنابراین از راننده سوال کردم، «این چیه؟»

He said it was his profile. "Then what are you?" I asked. "An actor," he said.

گفت که آن پروفایلش بود. « خب، پس چکاره ای؟» سوال کردم. «بازیگر،» پاسخ داد.

He was a cabby and an actor. I asked, "What roles do you usually play?"

او راننده تاکسی و بازیگر بود. پرسیدم، « چه نقش‌های را معمولاً بازی می‌کنی؟»

He proudly said he played King Lear.

او با افتخار گفت شاه لیر را بازی می‌کرد.

King Lear.

شاه لیر.

"Who is it that can tell me who I am?" -- a great line from King Lear.

«او کیست که می‌تواند به من بگوید من چه کسی هستم؟» -- جمله‌ای فوق‌العاده از شاه لیر.

That's the world I dream of.

این جهانی است که من رویایش را دارم.

Someone is a golfer by day and writer by night.

کسی که صبحها بازیکن گلف است و شبها نویسنده می‌شود.

Or a cabby and an actor, a banker and a painter,

یا راننده تاکسی و بازیگر، یک بانکدار و نقاش،

secretly or publicly performing their own arts.

مخفیانه یا در انظار هنرشان را اجرا می‌کنند.

In 1990, Martha Graham, the legend of modern dance, came to Korea.

در ۱۹۹۰، مارتا گراهام، اسطوره رقص مدرن، به کره آمد.

The great artist, then in her 90s, arrived at Gimpo Airport

این هنرمند بزرگ، که نود سالش بود، به فرودگاه گیمپو رسید

and a reporter asked her a typical question:

و یک گزارشگر از او این سوال معمولی را پرسید:

"What do you have to do to become a great dancer?

«برای رقصنده‌ی بزرگی شدن، چکار باید کرد؟»

Any advice for aspiring Korean dancers?"

هیچ توصیه‌ای برای رقصنده‌های کره‌ای علاقمند، دارید؟

Now, she was the master. This photo was taken in 1948 and she was already a celebrated artist.

در آن وقت، اودیگر استاد بود. این عکس در ۱۹۸۴ گرفته شده است و او دیگر هنرمندی مشهور بود.

In 1990, she was asked this question.

در ۱۹۹۰، از او این سوال پرسیده شد.

And here's what she answered:

و این پاسخی است که او داد:

"Just do it."

«فقط انجامش بده.»

Wow. I was touched.

عجب. تحت‌تاثیر قرار گرفتم.

Only those three words and she left the airport. That's it.

تنها همان سه کلمه و فرودگاه را ترک کرد. همین.

So what should we do now?

پس الان باید چکار کنیم؟

Let's be artists, right now. Right away. How?

بیاید هنرمند باشیم،‌همین حالا. همین حالا. چطوری؟

Just do it!

فقط این کار را انجام بدین.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)