Young-ha Kim: Be an artist, right now!

Young-ha Kim: Sanatçı olun, hemen şimdi!

Translator: Clair Han Reviewer: ChangHyun Lee

Çeviri: Şirin Tuğbay Gözden geçirme: Diba Szamosi

The theme of my talk today is,

Bugünkü konuşmamın teması

"Be an artist, right now."

"Sanatçı olun, hemen şimdi."

Most people, when this subject is brought up,

Birçok kişi bu konu açıldığında

get tense and resist it:

gerilir ve karşı çıkar:

"Art doesn't feed me, and right now I'm busy.

"Sanat karın doyurmaz, ve zaten şu an meşgulüm.

I have to go to school, get a job,

Okula gitmem lazım, iş bulmam lazım,

send my kids to lessons ... "

çocuklarımı derse götürmem gerek..."

You think, "I'm too busy. I don't have time for art."

"Çok meşgulüm, sanat için vaktim yok" diye düşünürsünüz.

There are hundreds of reasons why we can't be artists right now.

Hemen şimdi sanatçı olamamamız için yüzlerce neden vardır.

Don't they just pop into your head?

Hemen aklınıza gelmiyor mu?

There are so many reasons why we can't be,

Neden olmamız gerektiğinden emin değiliz ama

indeed, we're not sure why we should be.

olmamamız için bu kadar çok neden var.

We don't know why we should be artists,

Neden sanatçı olmamız gerektiğini bilmiyoruz,

but we have many reasons why we can't be.

ama neden olmamamız gerektiğini biliyoruz.

Why do people instantly resist the idea of associating themselves with art?

Neden insanlar sanat ile ilişkilendirilmekten çekinir?

Perhaps you think art is for the greatly gifted

Belki sanatın sadece özel yetenekli insanlar için olduğunu

or for the thoroughly and professionally trained.

düşünüyoruz ya da profesyonel eğitimliler için olduğunu.

And some of you may think you've strayed too far from art.

Bazılarınız da sanattan çok uzaklaştığınızı düşünüyor.

Well you might have, but I don't think so.

Belki öyledir, ama ben öyle düşünmüyorum.

This is the theme of my talk today.

Bugünkü konuşmamın konusu bu.

We are all born artists.

Hepimiz sanatçı olarak doğduk.

If you have kids, you know what I mean.

Eğer çocuğunuz varsa, ne demek istediğimi biliyorsunuz.

Almost everything kids do is art.

Çocukların yaptığı neredeyse her şey sanat.

They draw with crayons on the wall.

Pastel boyalarla duvara resim çizerler.

They dance to Son Dam Bi's dance on TV,

Som Dam Bi'nin televizyondaki dansını taklit ederler

but you can't even call it Son Dam Bi's dance -- it becomes the kids' own dance.

ama Son Dam Bi'nin dansı diyemezsiniz artık - çocuğun kendi dansı olmuştur.

So they dance a strange dance and inflict their singing on everyone.

Böylece tuhaf bir dans ederler ve şarkılarıyla herkese eziyet ederler.

Perhaps their art is something only their parents can bear,

Belki de sanatları sadece ebeveynlerinin dayanabileceği bir şey

and because they practice such art all day long,

ve bütün gün sanat talimi yaptıkları için

people honestly get a little tired around kids.

insanlar gerçekten biraz yorulurlar çocukların yanında.

Kids will sometimes perform monodramas --

Çocuklar bazen tek kişilik drama performansları yapar -

playing house is indeed a monodrama or a play.

evcilik oynamak örneğin böyle bir performanstır.

And some kids, when they get a bit older,

Ve bazı çocuklar, biraz daha büyüdüklerinde,

start to lie.

yalan söylemeye başlarlar.

Usually parents remember the very first time their kid lies.

Genelde anne babalar çocuklarının ilk yalan söylediği zamanı hatırlarlar.

They're shocked.

Şok olmuşlardır.

"Now you're showing your true colors," Mom says. She thinks, "Why does he take after his dad?"

"Artık gerçek yüzünü gösteriyorsun," der anne. "Neden babasına çekiyor ki?" diye düşünür.

She questions him, "What kind of a person are you going to be?"

Çocuğu sorgular, "Nasıl bir insan olacaksın sen?"

But you shouldn't worry.

Ama endişlenmemelisiniz.

The moment kids start to lie is the moment storytelling begins.

Çocukların yalan söylemeye başladığı vakit, hikaye anlatımının başladığı vakittir.

They are talking about things they didn't see.

Görmedikleri şeyler hakkında konuşmaya başlarlar.

It's amazing. It's a wonderful moment.

Harika birşey, olağanüstü bir an.

Parents should celebrate.

Anne babalar bunu kutlamalı.

"Hurray! My boy finally started to lie!"

"Yaşasın! Oğlum yalan söylemeye başladı!"

All right! It calls for celebration.

Sorun değil! Kutlama gerektiriyor.

For example, a kid says, "Mom, guess what? I met an alien on my way home."

Örneğin, çocuğunuz "Anne, tahmin et ne oldu? Eve gelirken bir uzaylıyla tanıştım." der.

Then a typical mom responds, "Stop that nonsense."

Tipik bir anne şöyle cevap verir, "Saçmalamayı bırak."

Now, an ideal parent is someone who responds like this:

İdeal bir ebeveyn ise şöyle cevap veren kişidir:

"Really? An alien, huh? What did it look like? Did it say anything?

"Öyle mi? Uzaylı, ha? Nasıl bir görünüyordu? Bir şey söyledi mi?

Where did you meet it?" "Um, in front of the supermarket."

Nerede gördün?" "Ah, şey, süpermarketin önünde."

When you have a conversation like this,

Böyle bir diyalog içerisindeyken, çocuk bir sonra söyleyeceği

the kid has to come up with the next thing to say to be responsible for what he started.

şeyi bulmak zorunda, başlattığı hikaye için sorumlu olur.

Soon, a story develops.

Ve böylece, bir hikaye oluşur.

Of course this is an infantile story,

Tabii ki çocukça bir hikayedir,

but thinking up one sentence after the next

ama bir sonraki cümleyi düşünmek

is the same thing a professional writer like me does.

benim gibi profesyonel bir yazarın yaptığı ile aynı.

In essence, they are not different.

Özünde hiç farklı değiller.

Roland Barthes once said of Flaubert's novels,

Roland Barthes, Flaubert'in romanları hakkında şöyle demişti:

"Flaubert did not write a novel.

"Flaubert bir roman yazmadı.

He merely connected one sentence after another.

Sadece bir cümleyi diğerine bağladı.

The eros between sentences, that is the essence of Flaubert's novel."

Cümlelerinin arasındaki Eros, Flaubert'in romanının özü bu işte."

That's right -- a novel, basically, is writing one sentence,

Evet, öyle - bir roman aslında bir cümle yazmak

then, without violating the scope of the first one,

ve sonra ilkinin kapsamını bozmadan

writing the next sentence.

bir sonraki cümleyi yazmak.

And you continue to make connections.

Ve böylece bağlantılar kurmaya devam etmek.

Take a look at this sentence:

Şu cümleye bakalım:

"One morning, as Gregor Samsa was waking up from anxious dreams, he discovered that in his bed he had been changed into a monstrous verminous bug."

"Gregor Samsa, bir sabah, sıkıntılı rüyalar gördüğü uykusundan uyandığında, kendini yatağında ürkütücü dev bir böceğe dönüşmüş buldu."

Yes, it's the first sentence of Franz Kafka's "The Metamorphosis."

Evet, bu Franz Kafka'nin "Dönüşüm"ünün ilk cümlesi.

Writing such an unjustifiable sentence

Böyle mazeretsiz bir cümle yazabilmek

and continuing in order to justify it,

ve onu haklı çıkarabilmek için devam etmek...

Kafka's work became the masterpiece of contemporary literature.

Kafka'nın yapıtı, çağdaş edebiyatın bir başyapıtı oldu.

Kafka did not show his work to his father.

Kafka bunu babasına göstermedi.

He was not on good terms with his father.

Babasıyla arası iyi değildi.

On his own, he wrote these sentences.

Bu cümleleri kendi kendine yazdı.

Had he shown his father, "My boy has finally lost it," he would've thought.

Eğer babasına gösterseydi, "Oğlum iyice kendini kaybetti." diye düşünecekti babası.

And that's right. Art is about going a little nuts

Ve bu doğru. Sanat biraz kendini kaybetmek demek

and justifying the next sentence,

ve bir sonraki cümleyi haklı çıkarmak -

which is not much different from what a kid does.

bir çocuğun yaptığından çok da farklı değil.

A kid who has just started to lie

Yeni yalan söylemeye başlamış bir çocuk

is taking the first step as a storyteller.

masalcılıkta ilk adımlarını atıyor.

Kids do art.

Çocuklar sanat yapar.

They don't get tired and they have fun doing it.

Yorulmazlar ve yaparken eğlenirler.

I was in Jeju Island a few days ago.

Birkaç gün önce Jeju Adası'ndaydım.

When kids are on the beach, most of them love playing in the water.

Çocuklar kumsaldayken çoğu suda oynamayı sever.

But some of them spend a lot of time in the sand,

Ama bazıları kumda bol vakit geçirirler,

making mountains and seas -- well, not seas,

dağlar ve denizler - yok, deniz değil tabii,

but different things -- people and dogs, etc.

ama farklı şeyler - insanlar ve köpekler vs. yaparlar.

But parents tell them,

Anne babaları der ki

"It will all be washed away by the waves."

"Dalgalar hepsini sürükleyecek."

In other words, it's useless.

Bir diğer deyişle: nafile.

There's no need.

Gerek yok.

But kids don't mind.

Ama çocukların umurunda değil.

They have fun in the moment

Onlar anın içinde eğleniyorlar

and they keep playing in the sand.

ve kumla oynamaya devam ediyorlar.

Kids don't do it because someone told them to.

Çocuklar başkası söyledi diye yapmıyor bunu.

They aren't told by their boss

Müdürleri söylemiyor

or anyone, they just do it.

ya da başka biri, onlar öyle yapıyor.

When you were little, I bet you spent time enjoying the pleasure of primitive art.

Küçükken eminim ki ilkel sanatın zevkini tatmışsınızdır.

When I ask my students to write about their happiest moment,

Öğrencilerime en mutlu hissettikleri an hakkında yazmalarını söylediğimde,

many write about an early artistic experience they had as a kid.

çoğu çocukkenki bir sanat deneyimi hakkında yazar.

Learning to play piano for the first time and playing four hands with a friend,

İlk kez piyano çalmayı öğrendikleri veya ilk defa bir arkadaşla dört el çaldıkları,

or performing a ridiculous skit with friends looking like idiots -- things like that.

veya arkadaşlarıyla aptalca bir skeç oynadıkları zamanlar örneğin.

Or the moment you developed the first film you shot with an old camera.

Ya da eski bir kamerayla çekmiş olduğunuz fotoğrafları bastırdığınız an.

They talk about these kinds of experiences.

Bu tarz deneyimlerden bahsederler.

You must have had such a moment.

Sizin de böyle bir anınız olmuştur.

In that moment, art makes you happy

Böyle bir anda, sanat sizi mutlu eder

because it's not work.

çünkü işiniz değildir.

Work doesn't make you happy, does it? Mostly it's tough.

İşiniz sizi mutlu etmiyor, değil mi? Çoğu zaman zordur.

The French writer Michel Tournier has a famous saying.

Fransız yazar Michel Tournier'in ünlü bir sözü var.

It's a bit mischievous, actually.

Muzip bir şey aslında.

"Work is against human nature. The proof is that it makes us tired."

"Çalışmak insanın doğasına aykırı. Bizi yorması bunun kanıtı."

Right? Why would work tire us if it's in our nature?

Değil mi? Çalışmak doğamızda olsa niye bizi yorsun?

Playing doesn't tire us.

Eğlence bizi yormuyor.

We can play all night long.

Bütün gece eğlenebiliriz.

If we work overnight, we should be paid for overtime.

Eğer bütün gece çalışacaksak, fazla mesai almalıyız.

Why? Because it's tiring and we feel fatigue.

Neden? Çünkü yorucu ve kendimizi bitkin hissederiz.

But kids, usually they do art for fun. It's playing.

Ama çocuklar, çoğu zaman sanatı eğlence için yaparlar. Eğlencedir.

They don't draw to sell the work to a client

Bir müşteriye satmak için çizmezler,

or play the piano to earn money for the family.

ya da aile için para kazanmak için piyano çalmazlar.

Of course, there were kids who had to.

Tabii bunu yapmak zorunda olan çocuklar vardı.

You know this gentleman, right?

Bu centilmeni tanıyorsunuz, değil mi?

He had to tour around Europe to support his family --

Ailesine destek olmak için Avrupa'da tura çıkması gerekiyordu --

Wolfgang Amadeus Mozart --

Wolfgang Amadeus Mozart --

but that was centuries ago, so we can make him an exception.

ama bu yüzyıllar önceydi, bu yüzden onu istisna sayabiliriz.

Unfortunately, at some point our art -- such a joyful pastime -- ends.

Maalesef, bir noktada sanatımız - bu neşeli meşgale - biter.

Kids have to go to lessons, to school, do homework

Çocuklar derse, okula gitmelidirler, ödevlerini yapmalıdırlar

and of course they take piano or ballet lessons,

ve tabii ki piyano ve bale dersleri alırlar,

but they aren't fun anymore.

ama artık eğlenceli değildir.

You're told to do it and there's competition. How can it be fun?

Yapmanız söylenir ve artık rekabet vardır. Nasıl eğlenceli olabilir ki?

If you're in elementary school and you still draw on the wall,

İlkokuldaysanız ve hala duvara resim yapıyorsanız,

you'll surely get in trouble with your mom.

kesinlikle anneniz size kızacaktır.

Besides,

Hem,

if you continue to act like an artist as you get older,

yaşlandıkça bir sanatçı gibi davranırsanız,

you'll increasingly feel pressure --

gittikçe daha fazla baskı altında kalırsınız --

people will question your actions and ask you to act properly.

insanlar davranışlarınızı sorgular ve düzgün davranmanızı ister.

Here's my story: I was an eighth grader and I entered a drawing contest at school in Gyeongbokgung.

İşte benim hikayem: 8. sınıftaydım ve Gyeongbokgung'da okulda bir çizim yarışmasına katıldım.

I was trying my best, and my teacher came around

Çok uğraşıyordum ve öğretmenim geldi

and asked me, "What are you doing?"

ve sordu, "Ne yapıyorsun?"

"I'm drawing diligently," I said.

"Özenle çiziyorum," dedim.

"Why are you using only black?"

"Neden sadece siyah kullanıyorsun?"

Indeed, I was eagerly coloring the sketchbook in black.

Gerçekten de, defterimi hevesle siyaha boyuyordum.

And I explained,

Açıkladım,

"It's a dark night and a crow is perching on a branch."

"Karanlık bir gece ve karga bir dalın üstüne tünemiş."

Then my teacher said,

Ve öğretmen dedi ki,

"Really? Well, Young-ha, you may not be good at drawing but you have a talent for storytelling."

"Gerçekten mi? Peki, Young-ha, çizimde iyi olmayabilirsin ama hikaye anlatısında yeteneklisin."

Or so I wished.

Ben, böyle demiş olmasını dilerdim.

"Now you'll get it, you rascal!" was the response. (Laughter)

"Şimdi görürsün, yaramaz seni!" asıl cevaptı. (Kahkahalar)

"You'll get it!" he said.

"Görürsün sen!" dedi.

You were supposed to draw the palace, the Gyeonghoeru, etc.,

Sarayı, Gyeonghoeru vs. boyamak gerekiyordu,

but I was coloring everything in black,

ama ben herşeyi siyaha boyamıştım,

so he dragged me out of the group.

öğretmen de beni gruptan ayırdı.

There were a lot of girls there as well,

Bir sürü kız da vardı orada

so I was utterly mortified.

ve ben tamamen korkmuştum.

None of my explanations or excuses were heard,

Hiçbir açıklamam ve özürüm duyulmadı

and I really got it big time.

ve başım dertteydi.

If he was an ideal teacher, he would have responded like I said before,

Eğer ideal bir öğretmen olsa, daha önce dediğim gibi cevap verirdi,

"Young-ha may not have a talent for drawing,

"Young-ha'nın çizime yeteneği yok belki,

but he has a gift for making up stories," and he would have encouraged me.

ama hikaye uydurmada yetenekli." ve beni desteklerdi.

But such a teacher is seldom found.

Ama böyle öğretmenler çok nadir bulunur.

Later, I grew up and went to Europe's galleries --

Daha sonra büyüdüm ve Avrupa'nın galerilerine gittim --

I was a university student -- and I thought this was really unfair.

üniversite öğrencisiyken -- ve büyük bir haksızlık olduğunu düşündüm.

Look what I found. (Laughter)

Bakın ne buldum. (Kahkahalar)

Works like this were hung in Basel while I was punished

Ben cezalandırılırken ve sarayın önünde çizimim ağzımda dururken,

and stood in front of the palace with my drawing in my mouth.

bunun gibi yapıtlar Basel'de asılıydı.

Look at this. Doesn't it look just like wallpaper?

Bakın şuna. Duvar kağıdı gibi görünmüyor mu?

Contemporary art, I later discovered, isn't explained by a lame story like mine.

Çağdaş sanat, sonradan öğrendim ki,

No crows are brought up.

benimki gibi zayıf bir hikaye ile açıklanmıyor. Kargadan bahsedilmiyor.

Most of the works have no title, Untitled.

Çoğu yapıtın ismi yok. İsimsiz.

Anyways, contemporary art in the 20th century

Her neyse, 20. yüzyılda çağdaş sanat

is about doing something weird and filling the void with explanation and interpretation --

tuhaf birşey yapmak ve boşluğu açıklama ve yorumlama ile doldurmak demek --

essentially the same as I did.

ki benim yaptığım da buydu.

Of course, my work was very amateur,

Tabii, benim yapıtım çok amatördü,

but let's turn to more famous examples.

ama daha ünlü örneklere geçelim.

This is Picasso's.

Bu Picasso'nun.

He stuck handlebars into a bike seat and called it "Bull's Head." Sounds convincing, right?

Bisiklet gidonunu seleye ekleyip, ona "Boğa Kafası" adını verdi. İkna edici değil mi?

Next, a urinal was placed on its side and called "Fountain".

Hemen yanda, yan koyulmuş "Çeşme" isimli bir pisuar.

That was Duchamp.

Duchamp'tı.

So filling the gap between explanation and a weird act with stories --

Açıklama ile tuhaf eylemin arasını hikayelerle kapatmak --

that's indeed what contemporary art is all about.

işte çağdaş sanat tam da bunu yapıyordu.

Picasso even made the statement,

Picasso'nun bir açıklaması bile var,

"I draw not what I see but what I think."

"Gördüğümü değil, düşündüğümü çizerim."

Yes, it means I didn't have to draw Gyeonghoeru.

Evet, bu demek ki benim Gyeonghoeru'yu çizmeme gerek yoktu.

I wish I knew what Picasso said back then. I could have argued better with my teacher.

Keşke o zaman Picasso'nun ne dediğini bilseydim, öğretmenle daha iyi tartışabilirdim.

Unfortunately, the little artists within us

Maalesef, içimizdeki küçük sanatçı

are choked to death before we get to fight against the oppressors of art.

sanatın baskıcıları ile savaşamadan boğuluyor.

They get locked in.

Kilitleniyorlar.

That's our tragedy.

Bu bizim trajedimiz.

So what happens when little artists get locked in, banished or even killed?

Peki içimizdeki küçük sanatçı kilitlendiğinde, kovulduğunda, hatta öldürüldüğünde ne oluyor?

Our artistic desire doesn't go away.

Sanatsal arzumuz gitmiyor.

We want to express, to reveal ourselves,

Kendimizi ifade etmek, ortaya koymak istiyoruz,

but with the artist dead, the artistic desire reveals itself in dark form.

ama bu sanatsal arzu ölü sanatçıyla çok daha karanlık bir formda ortaya çıkıyor.

In karaoke bars, there are always people who sing

Karaoke barlarında hep "She's Gone" ya da

"She's Gone" or "Hotel California,"

"Hotel California" söyleyen insanlar vardır,

miming the guitar riffs.

gitar pasajlarını taklid eden.

Usually they sound awful. Awful indeed.

Genelde berbattırlar. Gerçekten berbat.

Some people turn into rockers like this.

Bazıları bunun gibi rockçı olur.

Or some people dance in clubs.

Bazıları da gece klüblerinde danseder.

People who would have enjoyed telling stories

Hikaye anlatmayı sevebilecek insanlar da

end up trolling on the Internet all night long.

bütün gece internette geyik yaparlar.

That's how a writing talent reveals itself on the dark side.

Yazma yeteneği kendini bu şekilde belli ediyor karanlık tarafta.

Sometimes we see dads get more excited than their kids

Bazen çocuklarından daha heyecanlı babalar görürüz:

playing with Legos or putting together plastic robots.

lego ile oynarlar veya plastik bir robot yaparlar.

They go, "Don't touch it. Daddy will do it for you."

"Sakın elleme, baban senin için yapacak." derler.

The kid has already lost interest and is doing something else,

Çocuk ilgisini çoktan yitirmiştir ve başka bir şeyle uğraşıyordur,

but the dad alone builds castles.

ama baba kaleler yapar sadece.

This shows the artistic impulses inside us are suppressed, not gone.

Bu gösteriyor ki içimizdeki sanat dürtüsü yok edilmemiş, sadece bastırılmış.

But they can often reveal themselves negatively, in the form of jealousy.

Ama bazen kendilerini negatif bir şekilde de belli ederler, kıskançlık olarak.

You know the song "I would love to be on TV"? Why would we love it?

Şu şarkıyı biliyor musunuz "Televizyonda olmak isterdim"? Neden isterdik?

TV is full of people who do what we wished to do,

Televizyon bizim yapmak isteyip yapamadıklarımızı

but never got to.

yapan insanlarla dolu.

They dance, they act -- and the more they do, they are praised.

Dans ediyorlar, rol yapıyorlar - ve yaptıkça övülüyorlar.

So we start to envy them.

Ve biz de onları kıskanmaya başlıyoruz.

We become dictators with a remote and start to criticize the people on TV.

Kumandalı diktatörler oluyoruz ve televizyondaki herkesi eleştirmeye başlıyoruz.

"He just can't act." "You call that singing? She can't hit the notes."

"Hiç de rol yapamıyor." "Buna şarkı söylemek mi diyorsun? Notaları tutturamıyor."

We easily say these sorts of things.

Kolayca söyleyebiliyoruz böyle şeyleri.

We get jealous, not because we're evil,

Kıskanıyoruz, kötü insanlar olduğumuzdan değil,

but because we have little artists pent up inside us.

ama içimizde kilitlenmiş bir sanatçı olduğundan.

That's what I think.

Ben böyle düşünüyorum.

What should we do then?

Peki ne yapmalıyız?

Yes, that's right.

Evet, doğru.

Right now, we need to start our own art.

Şimdi, hemen kendi sanatımızı yapmaya başlamalıyız.

Right this minute, we can turn off TV,

Şu anda,

log off the Internet,

televizyonu kapatabiliriz, internetten çıkabiliriz

get up and start to do something.

ve kalkıp bir şey yapmaya başlayabiliriz.

Where I teach students in drama school,

Öğretmenlik yaptığım tiyatro okulunda,

there's a course called Dramatics.

Sahne Etkinlikleri adlı bir ders var.

In this course, all students must put on a play.

Bu derste, öğrenciler birer tiyatro oyunu sahnelemeli.

However, acting majors are not supposed to act.

Fakat, oyunculuk öğrencileri rol yapmamalı.

They can write the play, for example,

Onlar oyunu yazabilir örneğin

and the writers may work on stage art.

ve yazarlar sahne tasarımını yapabilir.

Likewise, stage art majors may become actors, and in this way you put on a show.

Aynı şekilde sahne tasarımı öğrencileri oyunculuk yaparlar ve bu şekilde bir oyun sahnelerler.

Students at first wonder whether they can actually do it,

Önce öğrenciler merak ederler acaba gerçekten yapabilirler mi bunu,

but later they have so much fun. I rarely see anyone who is miserable doing a play.

ama sonra çok eğlenirler. Bir oyun sahnelerken mutsuz olan çok az insan gördüm.

In school, the military or even in a mental institution, once you make people do it, they enjoy it.

Okulda, orduda veya hatta bir akıl hastanesinde, bir kere insanlarla başladığınızda, hepsi zevk alır.

I saw this happen in the army -- many people had fun doing plays.

Bunu orduda gördüm -- birçok kişi oyun sahnelerken eğlendi.

I have another experience:

Başka bir deneyimim daha var:

In my writing class, I give students a special assignment.

Yazarlık dersinde öğrencilere özel bir ödev veriyorum.

I have students like you in the class -- many who don't major in writing.

Sizin gibi öğrencilerim var derste -- çoğu yazarlık okumuyor.

Some major in art or music and think they can't write.

Bazıları sanat ya da müzik okuyor ve yazamadıklarını düşünüyor.

So I give them blank sheets of paper and a theme.

Onlara boş bir kağıt ve bir konu veriyorum.

It can be a simple theme:

Basit bir konu olabilir:

Write about the most unfortunate experience in your childhood.

Çocukluğunuzdaki en talihsiz deneyim hakkında yazın.

There's one condition: You must write like crazy. Like crazy!

Tek bir koşul var: Deli gibi yazmalısınız. Deli gibi!

I walk around and encourage them,

Aralarında yürürüm ve onları teşvik ederim,

"Come on, come on!" They have to write like crazy for an hour or two.

"Haydi, haydi!" Bir iki saat kadar deli gibi yazmak zorundalar.

They only get to think for the first five minutes.

Sadece ilk beş dakika boyunca düşünebilirler.

The reason I make them write like crazy is because

Onlara deli gibi yazdırtmamın sebebi

when you write slowly and lots of thoughts cross your mind,

yavaş yazdığınızda bir sürü düşünce geçer aklınızdan

the artistic devil creeps in.

ve sanatçı şeytan belirir.

This devil will tell you hundreds of reasons

Bu şeytan size neden yazmamanız gerektiği hakkında

why you can't write:

yüzlerce sebep gösterir:

"People will laugh at you. This is not good writing!

"İnsanlar sana gülecek. Bu iyi bir yazı değil!

What kind of sentence is this? Look at your handwriting!"

Nasıl bir cümle bu? El yazına bir bak!"

It will say a lot of things.

Bir çok şey söylecek.

You have to run fast so the devil can't catch up.

Hızlı koşmalısınız ki şeytan sizi yakalayamasın.

The really good writing I've seen in my class

Derste gördüğüm en iyi yazılar uzun

was not from the assignments with a long deadline,

teslim tarihi olanlar değil,

but from the 40- to 60-minute crazy writing students did

40-60 dakika boyunca önümde kurşun kalemle

in front of me with a pencil.

çılgınca yazan öğrencilerin yazdıkları.

The students go into a kind of trance.

Öğrenciler bir çeşit transa geçerler.

After 30 or 40 minutes, they write without knowing what they're writing.

30 ya da 40 dakikadan sonra ne yazdıklarını bilmeden yazarlar.

And in this moment, the nagging devil disappears.

Ve tam bu anda, kusur bulan şeytan kaybolur.

So I can say this:

Şunu diyebilirim:

It's not the hundreds of reasons why one can't be an artist,

Bizi sanatçı yapan sanatçı olmamız için gerekli olan bu tek nedendir,

but rather, the one reason one must be that makes us artists.

sanatçı olmamamız için bulduğumuz yüzlerce neden değil.

Why we cannot be something is not important.

Neden bir şeyi olamadığımız önemli değildir.

Most artists became artists because of the one reason.

Çoğu sanatçı, bu tek nedenden dolayı sanatçı olmuştur.

When we put the devil in our heart to sleep and start our own art,

Kalbimizdeki şeytanı uyutup sanatımıza başladığımızda

enemies appear on the outside.

düşmanlarımız dışarıda belirir.

Mostly, they have the faces of our parents. (Laughter)

Çoğu zaman anne babamızın suratlarına sahiptirler. (Kahkahalar)

Sometimes they look like our spouses,

Bazen eşimiz gibi görünürler,

but they are not your parents or spouses.

ama aslında ne eşimiz ne de anne babamızdır.

They are devils. Devils.

Onlar şeytandır. Şeytan.

They came to Earth briefly transformed

Dünyaya dönüşmüş şekilde kısa süreli gelirler,

to stop you from being artistic, from becoming artists.

sırf sizin sanatçı olmanızı engellemek için.

And they have a magic question.

Ve sihirli bir soruları vardır.

When we say, "I think I'll try acting. There's a drama school in the community center," or

Biz "Sanırım oyunculuğu deneyeceğim. Yakında bir tiyatro okulu var" ya da

"I'd like to learn Italian songs," they ask, "Oh, yeah? A play? What for?"

"Italyanca şarkılar öğrenmek istiyorum" dediğimizde, onlar "Öyle mi? Bir oyun mu? Ne için?" diye sorar.

The magic question is, "What for?"

Sihirli sorudur bu: "Ne için?"

But art is not for anything.

Ama sanat hiçbir şey için değildir.

Art is the ultimate goal.

Sanat esas amaçtır.

It saves our souls and makes us live happily.

Ruhumuzu kurtarır ve mutlu yaşamamızı sağlar.

It helps us express ourselves and be happy without the help of alcohol or drugs.

Kendimizi ifade etmemize yardım eder ve alkol ve uyuşturucunun yardımı olmadan mutlu olmamızı sağlar.

So in response to such a pragmatic question,

Böyle pratik bir soruya cevap olarak,

we need to be bold.

cesur olmak zorundayız.

"Well, just for the fun of it. Sorry for having fun without you,"

"Sadece eğlencesine. Kusura bakma sensiz eğleneceğim için"

is what you should say. "I'll just go ahead and do it anyway."

demelisiniz. "Yine de gidip yapacağım."

The ideal future I imagine is where we all have multiple identities,

İdeal gelecekte hepimizi farklı kimliklerle hayal ediyorum,

at least one of which is an artist.

bu kimliklerden en az bir tanesi sanatçı olacak.

Once I was in New York and got in a cab. I took the backseat,

Bir kere New York'tayken taksiye bindim, arka koltuğa

and in front of me I saw something related to a play.

oturdum ve önde bir oyunla ilgili bir şey gördüm.

So I asked the driver, "What is this?"

Şöföre sordum, "Bu ne?" diye.

He said it was his profile. "Then what are you?" I asked. "An actor," he said.

Kendi profili olduğunu söyledi. "Peki nesin sen"? diye sorunca, "Oyuncuyum" dedi.

He was a cabby and an actor. I asked, "What roles do you usually play?"

Taksi şöförü ve oyuncu idi. "Hangi rolleri oynuyorsun genelde" diye sordum.

He proudly said he played King Lear.

Gururla Kral Lear'i oynadığını söyledi.

King Lear.

Kral Lear.

"Who is it that can tell me who I am?" -- a great line from King Lear.

"Kim olduğumu bana kim söyleyebilir?" Kral Lear'den harika bir dize.

That's the world I dream of.

Benim hayal ettiğim dünya bu işte.

Someone is a golfer by day and writer by night.

Birisi gün içinde golfçü, akşamları yazardır.

Or a cabby and an actor, a banker and a painter,

Ya da taksi şöförü ve aktör, bankacı ve ressam,

secretly or publicly performing their own arts.

gizlice veya açıkça sanatlarıyla uğraşan.

In 1990, Martha Graham, the legend of modern dance, came to Korea.

1990'da, Martha Graham, modern dansın ustası, Kore'ye geldi.

The great artist, then in her 90s, arrived at Gimpo Airport

Harika sanatçı, o zamanlar 90 yaşlarında, Gimpo Havaalanı'na geldi

and a reporter asked her a typical question:

ve bir muhabir ona tipik bir soru sordu:

"What do you have to do to become a great dancer?

"Muhteşem bir dansçı olmak için ne yapmak gerek?

Any advice for aspiring Korean dancers?"

Hevesli Koreli dansçılar için bir öğüdünüz var mı?"

Now, she was the master. This photo was taken in 1948 and she was already a celebrated artist.

Kendisi bir ustaydı. Bu fotoğraf 1948'de çekilmişti ve daha o zaman şöhretli bir sanatçıydı.

In 1990, she was asked this question.

1990 yılında, bu soru soruldu ona.

And here's what she answered:

Ve o, şu şekilde cevap verdi:

"Just do it."

"Sadece yapın."

Wow. I was touched.

Vay be. Duygulanmıştım.

Only those three words and she left the airport. That's it.

Sadece bu üç kelime ve havaalanını terketti. Bu kadar.

So what should we do now?

Peki şimdi ne yapmalıyız?

Let's be artists, right now. Right away. How?

Sanatçı olalım, hemen şimdi. Hemen şimdi. Nasıl mı?

Just do it!

Sadece yapın!

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)