Inside the mind of a former radical jihadist | Manwar Ali

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Nima Pourreza

Today I stand before you as a man who lives life to the full

امروز به عنوان مردی در مقابل شما ایستاده ام که تا زندگی را تا نهایت آن زندگی میکند

in the here and now.

در اینجا و در اکنون.

But for a long time,

اما برای مدتی طولانی،

I lived for death.

برای مرگ زندگی می کردم.

I was a young man who believed

مرد جوانی بودم که معتقد بود

that jihad is to be understood in the language of force and violence.

جهاد باید به زبان زور و خشونت فهمیده شود.

I tried to right wrongs through power and aggression.

سعی می کردم با قدرت و پرخاشگری غلط ها را درست کنم.

I had deep concerns for the suffering of others

به شدت نگران رنج دیگران بودم

and a strong desire to help and bring relief to them.

و اشتیاق فراوانی برای کمک و تسکین دادن به آنان داشتم.

فکر می کردم جهاد خشونت آمیز، والا و

I thought violent jihad was noble,

chivalrous

جوانمردانه

and the best way to help.

و بهترین راه کمک است.

At a time when so many of our people --

وقتی که بسیاری از مردم ما

young people especially --

بویژه جوانان

are at risk of radicalization

در خطر افراطی گرایی هستند

through groups like al-Qaeda,

از طریق گروه هایی چون القاعده،

داعش و دیگران،

Islamic State and others,

when these groups are claiming

وقتی این گروه ها ادعا می کنند

that their horrific brutality and violence are true jihad,

که وحشیگری های مخوف و خشونتشان جهاد ناب است،

I want to say that their idea of jihad is wrong --

من می گویم که طرز تفکرشان از جهاد، اشتباه است --

completely wrong --

کاملا اشتباه است --

همانطور که تفکر من در آن زمان اشتباه بود.

as was mine, then.

Jihad means to strive to one's utmost.

جهاد به معنی جهد بسیار یک فرد است.

It includes exertion and spirituality,

جهاد دربرگیرنده تلاش و معنویت،

self-purification

تزکیه نفس

و ایثار است.

and devotion.

It refers to positive transformation

به معنی دگردیسی مثبت

through learning, wisdom and remembrance of God.

از طریق یادگیری، خرد و همواره به یاد خدا بودن است.

The word jihad stands for all those meanings as a whole.

کلمه جهاد به عنوان یک کل، تمامی این معنای را میرساند.

Jihad may at times take the form of fighting,

جهاد ممکن است گاهی شکل جنگ به خود بگیرد،

but only sometimes,

اما فقط گاهی،

under strict conditions,

تحت شرایطی سخت،

within rules and limits.

و در چارچوب قوانین و محدودیت ها.

In Islam,

در اسلام،

خیر یک اقدام باید بر شر یا سختی که همراه دارد، برتری داشته باشد.

the benefit of an act must outweigh the harm or hardship it entails.

More importantly,

مهم تر این که،

آیات قرآنی مرتبط با جهاد یا نبرد

the verses in the Koran that are connected to jihad or fighting

do not cancel out the verses that talk about forgiveness,

آیاتی را لغو نمی کند که از بخشش می گوید،

benevolence

یا عطوفت،

or patience.

و یا صبر.

But now I believe that there are no circumstances on earth

اما اکنون به اعتقاد من هیچ شرایطی در زمین وجود ندارد

where violent jihad is permissible,

که جهاد خشونت آمیز روا داشته شود،

because it will lead to greater harm.

چرا که منجر به آسیبی بزرگتر میشود.

But now the idea of jihad has been hijacked.

اما اکنون ایده جهاد به سرقت رفته است.

It has been perverted to mean violent struggle

طوری منحرف شده که معنای درگیری خشن می دهد

wherever Muslims are undergoing difficulties,

در هر جایی که مسلمانان با مشکل مواجهند،

and turned into terrorism

و تبدیل به تروریسم شده

by fascistic Islamists like al-Qaeda,

به دست اسلامگرایان فاشیستی مانند القاعده

Islamic State and others.

داعش و دیگران.

But I have come to understand

اما من به این درک رسیدم

that true jihad means striving to the utmost

که جهاد واقعی به معنای بیشترین تلاش

to strengthen and live those qualities which God loves:

برای تحکیم و زندگی کردن در آن کیفیت هایی است که خدا دوست دارد:

honesty, trustworthiness,

صداقت، امانت داری،

compassion, benevolence,

شفقت، نوع دوستی،

reliability, respect,

معتمد بودن، احترام،

truthfulness --

راستگویی،--

ارزش های انسانی که بین بسیاری از ما مشترک است.

human values that so many of us share.

I was born in Bangladesh,

من در بنگلادش متولد شدم،

but grew up mostly in England.

اما عمدتا در انگلیس بزرگ شدم.

And I went to school here.

و اینجا مدرسه رفتم.

My father was an academic,

پدرم استاد دانشگاه بود،

and we were in the UK through his work.

و ما به دلیل حرفه او اینجا در بریتانیا بودیم.

In 1971 we were in Bangladesh when everything changed.

در سال ۱۹۷۱ در بنگلادش بودیم که همه چیز عوض شد.

The War of Independence impacted upon us terribly,

جنگ استقلال ضربه ای کاری به ما زد،

pitting family against family,

خانواده را علیه خانواده کرد،

neighbor against neighbor.

همسایه را علیه همسایه.

And at the age of 12 I experienced war,

و من در ۱۲ سالگی جنگ را تجربه کردم،

destitution in my family,

و فقر را در خانواده دیدم،

the deaths of 22 of my relatives in horrible ways,

مرگ وحشتناک ۲۲ نفر از اعضای فامیلم را،

as well as the murder of my elder brother.

و همینطور قتل برادر بزرگم را.

شاهد کشتار بودم ...

I witnessed killing ...

شاهد خورده شدن جنازه های توی خیابان توسط حیوانات،

animals feeding on corpses in the streets,

starvation all around me,

قحطی در پیرامونم،

wanton, horrific violence --

خشونت محض و مهارناشدنی،

senseless violence.

خشونت بی دلیل.

I was a young man,

جوان بودم،

نوجوان با سری پر از باد،

teenager, fascinated by ideas.

مشتاق آموختن بودم،

I wanted to learn,

but I could not go to school for four years.

اما برای چهار سال نتوانستم به مدرسه بروم،

After the War of Independence,

بعد از جنگ استقلال،

my father was put in prison for two and a half years,

پدرم برای دو سال و نیم به زندان افتاد،

and I used to visit him every week in prison,

و من هر هفته در زندان به ملاقاتش می رفتم،

و خودم در خانه درس می خواندم.

and homeschooled myself.

پدرم در سال ۱۹۷۳ آزاد شد

My father was released in 1973

and he fled to England as a refugee,

و در انگلیس پناهنده شد،

و ما خیلی زود به او پیوستیم.

and we soon followed him.

I was 17.

۱۷ سالم بود.

So these experiences gave me

این تجربیات مرا

a sharp awareness of the atrocities and injustices in the world.

به شدت در مقابل ظلم و بی عدالتی در جهان هشیار کرده بود.

And I had a strong desire --

و آرزویی پرشور داشتم --

آرزویی بسیار عمیق و قوی--

a very keen, deep desire --

to right wrongs

به اصلاح اشتباهات

and help the victims of oppression.

و کمک به قربانیان سرکوب.

While studying at college in the UK,

وقتی که در بریتانیا دانشجوی کالج بودم،

I met others who showed me how I could channel that desire

دیگرانی را دیدم که به من نشان دادند چطور می توانم آن آرزو را هدایت کنم

and help through my religion.

و با مذهبم به دیگران کمک کنم.

And I was radicalized --

و من افراطی شدم --

آنقدر که خشونت را درست تلقی کنم،

enough to consider violence correct,

even a virtue under certain circumstances.

حتی تحت شرایطی آن را تقوا بدانم.

So I became involved in the jihad in Afghanistan.

به این ترتیب وارد جهاد در افغانستان شدم.

I wanted to protect the Muslim Afghan population against the Soviet army.

می‌خواستم مردم مسلمان افغانستان را در مقابل ارتش شوروی حفاظت کنم.

And I thought that was jihad:

و گمان کردم این کار جهاد است:

my sacred duty,

وظیفه مقدس من.

which would be rewarded by God.

که از سوی خدا پاداش خواهد گرفت.

I became a preacher.

واعظ شدم.

I was one of the pioneers of violent jihad in the UK.

یکی از پیشگامان جهاد خشونت گرا در بریتانیا بودم.

عضوگیری می‌کردم،

I recruited,

I raised funds, I trained.

پول جمع‌آوری می‌کردم، آموزش می‌دادم.

I confused true jihad

جهاد واقعی را

with this perversion as presented by the fascist Islamists --

با این گمراهی که اسلامگرایان فاشیست ارائه داده بودند، اشتباه گرفته بودم.

these people who use the idea of jihad

آنهایی که از ایده جهاد استفاده می‌کنند

to justify their lust for power, authority and control on earth:

برای توجیه شهوت خود به قدرت، اختیار و کنترل کره زمین:‌

a perversion perpetuated today by fascist Islamist groups

گمراهی که امروزمان را دربرگرفته از سوی گروه‌های فاشیست اسلامی چون

like al-Qaeda, Islamic State and others.

القاعده، داعش و دیگران.

For a period of around 15 years,

برای حدود ۱۵ سال،

I fought for short periods of time

برای مدت کوتاهی جنگیدم

in Kashmir and Burma,

در کشمیر و برمه،

در کنار افغانستان.

besides Afghanistan.

هدف ما از بین بردن مهاجمان بود،

Our aim was to remove the invaders,

to bring relief to the oppressed victims

و آوردن رهایی برای قربانیان سرکوب شده

and of course to establish an Islamic state,

و البته تاسیس دولت اسلامی،

خلیفه‌گری برای حاکمیت خدا.

a caliphate for God's rule.

And I did this openly.

و من علناً چنین می‌کردم.

I didn't break any laws.

من هیچ قانونی را نشکستم.

I was proud and grateful to be British --

به بریتانیایی بودن خود افتخار می‌کردم و شاکر بودم--

I still am.

هنوز هم می‌کنم.

من هیچ خصومتی را علیه این، کشورم حمایت نکرده ام،

And I bore no hostility against this, my country,

nor enmity towards the non-Muslim citizens,

و همچنین، هیچ دشمنی را علیه شهروندان غیرمسلمان حمایت نکرده ام،

and I still don't.

و هنوز هم نمی‌کنم.

During one battle in Afghanistan,

طی یکی از نبردها در افغانستان،

some British men and I formed a special bond

من و چند مرد بریتانیایی ارتباط خاصی تشکیل دادیم

with a 15-year-old Afghani boy,

با یک پسر ۱۵ ساله افغان،

Abdullah,

به نام عبدالله،

an innocent, loving and lovable kid

یک بچه معصوم، مهربان و دوست‌داشتنی

who was always eager to please.

که همواره می‌خواست دیگران را خوشحال کند.

He was poor.

فقیر بود.

And boys like him did menial tasks in the camp.

و پسرهایی مثل او کارهای سطح پایین را در کمپ انجام می‌دادند.

And he seemed happy enough,

و او به نظر راضی می‌آمد،

اما من نمی‌توانستم به این فکر نکنم که

but I couldn't help wonder --

his parents must have missed him dearly.

حتما پدر و مادرش حسابی دلتنگ او هستند.

And they must have dreamt about a better future for him.

و این که حتما رویای آینده‌ای بهتر برای او را دارند.

A victim of circumstance caught up in a war,

یک قربانی شرایط، که در جنگ گیر افتاده،

cruelly thrust upon him

که ظالمانه بر او تحمیل شده

by the cruel circumstances of the time.

از سوی وضعیت خشن زمان.

One day I picked up this unexploded mortar shell in a trench,

یک روز یک خمپاره عمل نکرده در گودالی را برداشتم،

and I had it deposited in a makeshift mud hut lab.

و آن را در اتاق گلی موقتی گذاشتم.

And I went out on a short, pointless skirmish --

و برای یک نزاع کوتاه و بیهوده بیرون رفتم --

always pointless,

همیشه بیهوده،

And I came back a few hours later to discover he was dead.

چند ساعت بعد وقتی برگشتم دیدم که او مرده است.

سعی کرده بود موار منفجره را از کپسول خارج کند.

He had tried to recover explosives from that shell.

It exploded, and he died a violent death,

منفجر شده بود و او به مرگی خشونت‌بار جان داد،

blown to bits by the very same device that had proved harmless to me.

با همان بمبی تکه پاره شد که کوچکترین آسیبی به من نزده بود.

پس از آن شروع به سوال پرسیدن کردم.

So I started to question.

How did his death serve any purpose?

مرگ او چه هدفی می‌توانست داشته باشد؟

Why did he die and I lived?

او چرا مرد و من زنده ماندم؟

I carried on.

ادامه دادم.

در کشمیر جنگیدم.

I fought in Kashmir.

I also recruited for the Philippines,

عضوگیری کردم برای فیلیپین،

Bosnia and Chechnya.

بوسنی و چچن.

And the questions grew.

و سوال‌ هایم بیشتر شد.

Later in Burma,

بعدا در برمه

I came across Rohingya fighters,

با جنگجویان روهینگایا آشنا شدم،

که به سختی نوجوان بودند،

who were barely teenagers,

born and brought up in the jungle,

و به دنیا آمده و بزرگ‌ شده جنگل بودند،

carrying machine guns and grenade launchers.

و مسلسل‌ و خمپاره‌ انداز داشتند.

دو نوجوان ۱۳ ساله را دیدم که رفتارشان نرم و صدایشان مهربان بود.

I met two 13-year-olds with soft manners and gentle voices.

Looking at me,

با نگاهشان به من،

التماسم می‌کردند که آن‌ها را به انگلیس ببرم.

they begged me to take them away to England.

They simply wanted to go to school --

حقیقتاً می‌خواستند به مدرسه بروند،

that was their dream.

این رویایشان بود.

My family --

خانواده من --

my children of the same age --

فرزندانم در همان سن --

در بریتانیا در خانه زندگی می‌کردند،

were living at home in the UK,

مدرسه می‌رفتند،

going to school,

living a safe life.

و زندگی امن و راحتی داشتند.

And I couldn't help wonder

و من نمی‌توانستم به این فکر نکنم

how much these young boys must have spoken to one another

که آن پسرها چقدر با یکدیگر حرف زده‌اند

about their dreams for such a life.

درباره رویاهایشان برای داشتن چنین زندگی‌ای.

Victims of circumstances:

قربانیان شرایط:‌

these two young boys,

این دو پسر جوان،

sleeping rough on the ground, looking up at the stars,

که روی زمین سخت می‌خوابند، و به ستاره‌های آسمان می‌نگرند،

cynically exploited by their leaders

که روسایشان بی‌ رحمانه آنان را محروم کرده‌اند

for their personal lust for glory and power.

به دلیل شهوات شخصی خود، و به خاطر فتح و اقتدار

I soon witnessed boys like them killing one another

خیلی زود پسرهایی شبیه آنان را دیدم که همدیگر را می‌کشتند

در درگیری‌های میان گروه‌های رقیب.

in conflicts between rival groups.

And it was the same everywhere ...

و همه جا وضع همین بود ...

Afghanistan, Kashmir, Burma,

افغانستان، کشمیر، برمه،

Philippines, Chechnya;

فیلیپین، چچن،

petty warlords got the young and vulnerable to kill one another

جنگ‌ سالاران حقیر جوانان و افراد آسیب‌پذیر را به کشتن یکدیگر گماشته بودند

in the name of jihad.

به نام جهاد.

Muslims against Muslims.

مسلمین علیه مسلمین.

Not protecting anyone against invaders or occupiers;

نه در دفاع از افرادی در مقابل مهاجمان یا اشغالگران؛

نه برای کمک به سرکوب‌ شدگان.

not bringing relief to the oppressed.

کودکان مورد استفاده قرار می‌گرفتند،

Children being used,

cynically exploited;

بی‌رحمانه استثمار می‌شدند،

people dying in conflicts

مردم در جنگ‌هایی می‌مردند

which I was supporting in the name of jihad.

که من به نام جهاد از آن‌ها حمایت می‌کردم.

And it still carries on today.

و این وضع امروز نیز ادامه دارد.

Realizing that the violent jihad

با درک این که جهاد خشونت‌آمیزی

I had engaged in abroad

که در خارج در آن دخیل بودم

was so different --

اینقدر تفاوت دارد--

such a chasm between what I had experienced

این دوگانگی و شکاف میان آنچه که تجربه کرده بودم

با آنچه که گمان می‌کردم وظیفه مقدس است--

and what I thought was sacred duty --

I had to reflect on my activities here in the UK.

باید بر فعالیت هایم اینجا در بریتانیا تغییر می‌دادم.

I had to consider my preaching,

باید در موعظه‌هایم تجدید نظر می‌کردم،

recruiting, fund-raising,

عضوگیری، جمع‌آوری پول،

training,

آموزش،

but most importantly, radicalizing --

اما مهمتر از همه، افراطی کردن --

sending young people to fight and die

اعزام جوانان به جنگ و مرگ

as I was doing --

همه کارهایم --

یکسره اشتباه بود.

all totally wrong.

So I got involved in violent jihad in the mid '80s,

من در میانه دهه ۱۹۸۰ وارد جهاد خشونت‌آمیز شدم،

starting with Afghanistan.

که در افغانستان شروع شد.

And by the time I finished it was in the year 2000.

و وقتی این کار را ترک کردم، سال ۲۰۰۰ بود.

من کاملا در این کار غرق شده بودم.

I was completely immersed in it.

All around me people supported,

دور و بر من افراد حمایت می‌‌کردند،

applauded,

تشویق می‌کردند،

even celebrated what we were doing in their name.

و حتی کارهایی را که به نامشان انجام می‌دادیم، جشن می‌گرفتند.

اما با گذر زمان فهمیدم باید خارج شوم،

But by the time I learned to get out,

در سال ۲۰۰۰ کاملا سرخورده شده بودم،

completely disillusioned in the year 2000,

15 years had passed.

۱۵ سال گذشته بود.

So what goes wrong?

کجای کار خراب است؟

We were so busy talking about virtue,

ما سخت گرم صحبت درباره فضیلت بودیم،

و هدف چشممان را کور کرده بود.

and we were blinded by a cause.

And we did not give ourselves a chance to develop a virtuous character.

و به خودمان فرصت ندادیم تا شخصیتی با فضیلت از خود بسازیم.

We told ourselves we were fighting for the oppressed,

به خود گفتیم داریم برای مظلمومان می‌جنگیم،

but these were unwinnable wars.

اما این جنگ‌ها برنده‌ای نداشت.

We became the very instrument through which more deaths occurred,

ما همان ابزاری شدیم که باعث مرگ‌های بیشتر می‌شد،

complicit in causing further misery

در مصیبت‌های بیشتر نقش ایفا می‌کرد،

که به نفع چند ظالم خودخواه بود.

for the selfish benefit of the cruel few.

So over time,

به مرور زمان،

a very long time,

زمانی بسیار طولانی،

I opened my eyes.

چشم هایم را باز کردم.

I began to dare

جسارت این را یافتم

تا با حقیقت مواجه شوم،

to face the truth,

to think,

فکر کنم،

to face the hard questions.

با پرسش‌های سخت روبرو شوم.

I got in touch with my soul.

با روحم ارتباط برقرار کردم.

چه چیزی آموخته‌ام؟

What have I learned?

That people who engage in violent jihadism,

این که افراد دخیل در جهاد خشونت‌آمیز،

that people who are drawn to these types of extremisms,

افرادی که به این نوع از افراطی‌گرایی کشیده شده‌اند،

are not that different to everyone else.

تفاوت چندانی با دیگران ندارند،

But I believe such people can change.

اما به اعتقاد من چنین افرادی می‌توانند تغییر کنند.

می‌توانند قلبشان را پی بگیرند و آن را احیا کنند

They can regain their hearts and restore them

از طریق پرکردن قلبشان با ارزش‌های انسانی و شفا.

by filling them with human values that heal.

وقتی به واقعیت‌ها اهمیت نمی‌دهیم،

When we ignore the realities,

we discover that we accept what we are told without critical reflection.

درمی‌یابیم که هرآنچه در گوشمان خوانده‌اند را بدون تامل انتقادی می‌پذیریم.

And we ignore the gifts and advantages that many of us would cherish

و نمیپذیریم موهبت‌ها و مزایایی که باید بسیاری از ما آنها را گرامی بداریم،

even for a single moment in their lives.

حتی برای یک لحظه در عمر.

I engaged in actions I thought were correct.

من کارهایی کرده‌‌ام که گمان می‌کردم درست است.

But now I began to question how I knew what I knew.

اما اکنون شروع کرده‌ام به زیر سوال بردن این که دانسته‌هایم از کجا آمده بود.

I endlessly told others to accept the truth,

من همواره به دیگران گفتم که حقیقت را بپذیرند،

but I failed to give doubt its rightful place.

اما از این که به حقانیت آن شک کنم بازماندم.

This conviction that people can change is rooted in my experience,

اعتقاد به این که افراد می‌توانند عوض شوند ریشه در تجربه من دارد،

my own journey.

در سفر شخصی من.

Through wide reading,

از طریق مطالعه گسترده،

reflecting,

تأمل،

تفکر، خودشناسی،

contemplation, self-knowledge,

من کشف کردم،

I discovered,

I realized that Islamists' world of us and them is false and unjust.

دریافتم که جهان اسلامگرایان ما و آنها غلط و ناعادلانه است.

Through considering the uncertainties in all that we had asserted,

از طریق بررسی ابهامات در تمامی آنچه که ادعا کرده بودیم،

to the inviolable truths,

حقایق گزندناپذیر،

حقایق اعتراض‌ناپذیر،

incontestable truths,

I developed a more nuanced understanding.

به یک فهم ضمنی بیشتر دست یافتم.

I realized that in a world crowded with variation and contradiction,

دریافتم که در یک جهان آکنده از تنوع و تناقض،

foolish preachers,

واعظان ابله،

تنها واعظان ابلهی مانند آنچه که من بودم،

only foolish preachers like I used to be,

see no paradox in the myths and fictions they use to assert authenticity.

در افسانه‌ها و قصه‌هایی که برای ادعای اصالت می‌گویند، تناقضی نمی‌یابند.

به این ترتیب به اهمیت حیاتی خودشناسی رسیدم،

So I understood the vital importance of self-knowledge,

political awareness

هوشیاری سیاسی،

و لزوم درک عمیق و گسترده

and the necessity for a deep and wide understanding

of our commitments and our actions,

از تعهداتمان و کارهایمان،

و این که چه تاثیری بر دیگران دارند.

how they affect others.

So my plea today to everyone,

امروز خواسته من از همه،

بویژه کسانی که صمیمانه به جهاد اسلامگرا اعتقاد دارند...

especially those who sincerely believe in Islamist jihadism ...

refuse dogmatic authority;

مراجع متعصب را رد کنید؛

let go of anger, hatred and violence;

عصبانیت، نفرت و خشونت را کنار بگذارید؛

راه اصلاح بدی هارا بیاموزید

learn to right wrongs

without even attempting to justify cruel, unjust and futile behavior.

بدون آن که حتی تلاش کنید تا ظلم، بی‌عدالتی و کار عبث را‌ توجیه کنید.

Instead create a few beautiful and useful things

در عوض چند کار زیبا و مفید بکنید

that outlive us.

که از ما باقی بماند.

Approach the world, life,

به جهان و زندگی

با عشق نگاه کنید.

with love.

یاد بگیرید

Learn to develop

دل هایتان را طوری پرورش دهید

or cultivate your hearts

to see goodness, beauty and truth in others and in the world.

که نیکی، زیبایی و حقیقت را در دیگران و جهان ببینند.

با این روش ما برای خودمان ارزش بیشتری داریم ...

That way we do matter more to ourselves ...

to each other,

برای همدیگر...

برای جوامع مان

to our communities

and, for me, to God.

و از نظر من، برای خدا.

این جهاد است --

This is jihad --

my true jihad.

جهاد حقیقی من.

Thank you.

متشکرم.

(تشویق حاضران)

(Applause)