How to make a profit while making a difference | Audrey Choi

Translator: Mojtaba Mehri Reviewer: soheila Jafari

I believe big institutions

من معتقدم مؤسسات بزرگ

have unique potential to create change,

پتانسیل منحصر به فردی برای ایجاد تغییر دارند،

and I believe that we as individuals

و معتقدم که ما آدمها هم

have unique power

قدرت منحصر به فردی داریم

to influence the direction that those institutions take.

تا بر مسیر حرکت این مؤسسات اثر بگذاریم.

Now, these beliefs did not come naturally to me,

این باورها بصورت طبیعی سراغ من نیومد،

because trusting big institutions,

زیرا اعتماد به مؤسسات بزرگ،

not really part of my family legacy.

واقعاً جایی توی خانواده ما نداشت.

My mother escaped North Korea

مادر من از کره شمالی فرار کرد

when she was 10 years old.

وقتی که ۱۰ ساله بود.

To do so, she had to elude every big institution in her life:

برای این کار مجبور بود توی زندگیش از دست هر مؤسسه بزرگی فرار کنه:

repressive governments, occupying armies

دولت‌های سرکوب‌گر، ارتش‌های اشغال‌گر

and even armed border patrols.

و حتی گشت‌های نظامی مرزی.

Later, when she decided she wanted to emigrate to the United States,

بعدها، وقتی تصمیم گرفت میخواد به ایالات متحده مهاجرت کنه،

she had to defy an entire culture

مجبور بود کل یک فرهنگ رو به مبارزه دعوت کنه

that said the girls would never be the best and brightest.

فرهنگی که می‌گفت دختران هرگز بهترین و باهوش‌ترین نمیشن.

Only because her name happens to sound like a boy's

فقط بخاطر اینکه اسمش مثل اسم پسرها بود

was she able to finagle her way into the government immigration exam

توانست با زرنگی به امتحان مهاجرت که دولت برگزار میکرد راه پیدا کنه

to come to the United States.

که بیاد امریکا.

Because of her bravery and passion,

بخاطر شجاعت و اشتیاقش،

I've had all the opportunities that she never did,

من فرصتهایی داشتم که خودش هرگز نداشت،

and that has made my story so different.

و همین بود که داستان منو اینقدر متفاوت کرد.

Instead of running away from big institutions,

بجای فرار از موسسات بزرگ،

I've actually run toward them.

در واقعا من به سمتشون رفتم

I've had the chance over the course of my career

در دوره کاری خودم این شانس رو داشتم که

to work for The Wall Street Journal,

با روزنامه وال استریت کارکنم،

the White House

با کاخ سفید

and now one of the largest financial institutions in the world,

و حالا با یکی از بزرگترین نهادهای مالی جهان

where I lead sustainable investing.

جاییکه یک سرمایه گذاری پایدار رو هدایت میکنم.

Now, these institutions are like tankers,

این موسسات مثل نفت کش هستن،

and working inside of them,

و با کار توی این موسسات،

I've come to appreciate what large wakes they can leave,

متوجه شدم طوفانهایی رو پشت سر گذاشتن که قابل تقدیره،

and I've become convinced

و قانع شدم که

that the institution of the global capital markets,

که این موسسات در بازارهای سرمایه جهانی،

the nearly 290 trillion dollars of stocks and bonds in the world,

با حدود ۲۹۰ تریلیون دلار سهام و اوراق بدهی توی دنیا،

that that may be one of our most powerful forces

و شاید این یکی از قویترین نیروهای ما

for positive social change at our disposal,

برای تغییر اجتماعی مثبته که در دسترسه،

if we ask it to be.

اگه بخوایم که باشه.

Now, I know some of you are thinking,

خب، میدونم بعضی هاتون دارین فکر می کنین

global capital markets, positive social change,

بازارهای سرمایه جهانی، تغییرات اجتماعی مثبت،

not usually in the same sentence or even the same paragraph.

معمولا ربطی به هم ندارن یا شاید هم اصلا به هم ربطی ندارن.

I think many people think of the capital markets

فکر میکنم خیلی‌ها بازارهای سرمایه رو

kind of like an ocean.

یک اقیانوس میدونن.

It's a vast, impersonal, uncaring force of nature

نیروی عظیم، خیلی خشک و بی تفاوت طبیعت

that is not affected by our wishes or desires.

که آرزوها و آمال ما تاثیری روش نداره.

So the best that our little savings accounts

پس بهترین کاری که حساب پس اندازکوچیکم

or retirement accounts can do

یا حسابهای بازنشستگیم میتونه بکنه

is to try to catch some waves in the good cycles

اینه که توی اوضاع خوب یک نوسانی بگیره

and hope that we don't get inundated in the turbulent ones,

و امیدوار باشیم که توی نوسانات شدید نیفتیم،

but certainly our decisions on how to steer our little retirement accounts

اما قطعا تصمیمات ما در مورد نحوه هدایت حساب بازنشستگی کوچیکمون

don't affect the tides,

تاثیری بر امواج نداره

don't change the shape or size or direction of the waves.

و شکل و اندازه و جهت موج رو تغییر نمیده.

But why is that?

اما چرا اینطوریه؟

Because actually, one third of this ocean of capital

بخاطر اینکه در واقع یک سوم از اقیانوس سرمایه

actually belongs to individuals like us,

به افرادی مثل ما تعلق داره،

and most of the rest of the capital markets

و عمدۀ باقیمانده بازارهای سرمایه

is controlled by the institutions that get their power and authority

توسط موسساتی کنترل میشه که قدرت و اختیارشون

and their capital from us,

و سرمایه شون رو از ما میگیرن،

as members, participants, beneficiaries, shareholders or citizens.

به عنوان اعضا، فعالان ذینفعان، سهامداران یا شهروندان.

So if we are the ultimate owners of the capital markets,

پس اگه ما مالک نهایی بازارهای سرمایه هستیم

why aren't we able to make our voices heard?

چرا صدامون به جایی نمیرسه؟

Why can't we make some waves?

چرا نمیتونیم موجی ایجاد کنیم؟

So let me ask you a different question:

خب بذارین یه سوال متفاوت بپرسم:

did any of you buy fair trade coffee

آیا هیچ کدوم از شما ازین قهوه ها

the last time you were at a supermarket or at Starbucks?

توی مغازه و کافی شاپ خریدین؟

OK. Do any of you go to the restaurant

خب. آیا هیچ کدومتون از شما میرین رستوران

and order the sustainably farmed trout

و ماهی پرورشی سفارش بدین؟

instead of the miso-glazed Chilean sea bass

بجای ماهی دریایی سرخ شده شیلیایی

that you really wish you could have?

که واقعا دلتون میخواد؟

Do any of you drive hybrid cars or even electric cars?

هیچ کدومتون ماشین هیبریدی دارین یا حتی ماشین برقی؟

So why do we do these things?

خب چرا اینکارهارو می کنیم؟

Right? One electric car doesn't amount to much in a fleet of 1.2 billion

خب. یک ماشین برقی به اندازه یک ناوگان ۱.۲ میلیاردی

combustion engine vehicles.

ماشینهای موتوری نمی ارزه.

One fish is just one fish in the sea.

دست بالای دست بسیار است.

And one cup of coffee

و یک فنجون قهوه

doesn't amount to a hill of beans in this crazy world.

توی این دنیای عجیب غریب مقدار زیادی نیست

But we do these things because we believe they matter,

اما ما این کارو می کنیم چون باور داریم که اهمیت داره

that our actions add up,

که کارهامون روی هم جمع میشه

that our choices might influence others

که انتخابهامون میتونه روی بقیه اثر بذاره

and collectively, what an impact we can have.

و روی هم رفته چه تاثیری میتونیم داشته باشیم.

So, in my bag I have a coffee mug that I bought a couple of years ago.

من توی کیفم یه لیوان دارم که چند سال پیش خریدمش.

It's a reusable mug. It has all these things printed on it.

لیوانی که میشه بارها ازش استفاده کرد و یه چیزایی روش چاپ شده.

Look at some of the things that are on it, that it says.

یه نگاهی بندازیم به بعضی چیزایی که روش چاپ شده.

"This one cup can be used again and again."

این یک لیوان میتونه بارها و بارها استفاده بشه.

"This one cup may inspire others to use one too."

این یک لیوان میتونه دیگران رو ترغیب کنه که اونا هم یکیشو استفاده کنن

"This one cup helps save the planet."

این یک لیوان می تونه به نجات زمین کمک کنه

I had no idea this plastic cup was so powerful.

فکر نمیکنم این لیوان پلاستیکی بتونه اینقدر قوی باشه

(Laughter)

(خنده حاضران)

So why do we think that our choice

پس چرا فکر میکنیم انتخاب

of a four dollar shade-grown fair trade artisanal cup of coffee

یه قهوه ۴ دلاری

in a reusable mug matters,

توی یک لیوان چندبارمصرف اهمیت داره،

but what we do with 4,000 dollars in our investment account

اما کاری که با ۴٫۰۰۰ دلار سرمایه گذاری برای حساب بازنشستگی

for our IRA doesn't?

انجام میدیم اهمیتی نداره؟

Why can't we tell the supermarket and the capital markets

چرا به سوپرمارکتها و بازارهای سرمایه نمیتونیم بگیم

that we care,

که برامون مهمه،

that we care about fair labor standards,

که استانداردهای کاری منصفانه برامون مهمه

that we care about sustainable production methods

که روشهای تولید پایدار

and about healthy communities?

و جوامع سلامتی برامون مهمه؟

Why aren't we voting with our investment dollars,

چرا با پولهای سرمایه گذاریمون رأی نمیدیم،

but we would vote with our lattes?

اما با قهوه مون رأی میدیم؟

So I think it has something to do with the myths,

خب فکر میکنم یه ربطی به باورهای نادرست داره،

the fables that we all carry around in our collective consciousness.

افسانه هایی که همه مون توی شعور جمعی مون داریم.

Do you remember the Grimm's fairy tale about the magic porridge pot?

قصه اون دیگ حلیم جادویی رو یادتونه؟

If you said to the pot, "Boil, little pot, boil,"

به دیگ میگفتی: "ای دیگ کوچولو، جوش بیا، جوش بیا"

it would fill up with sweet porridge.

دیگ از حلیم پر میشد

And if you said, "Stop, little pot, stop,"

وقتی میگفتی "ای دیگ کوچولو، بسه دیگه، بسه"

it would stop.

اون هم بس میکرد

But if you got the words wrong, it wouldn't listen,

اما اگه اشتباهی بهش میگفتی حرفتو گوش نمیداد،

and things could go terribly awry.

و همه چیز از کنترل خارج میشد.

So I think when it comes to markets,

خب فکر میکنم وقتی بحث بازارها میشه،

we have a little bit of a similar fable in our heads.

یه داستان مشابهی توی سرمون هست.

We believe that the markets is this magic pot

معتقدیم که بازارها همون دیگ جادوییه

that obeys only one command:

که تنها از یک فرمان پیروی میکنن:

make more money.

پول بیشتری بساز

Only those words said exactly that way

تنها این کلمات هستند که اگه دقیق گفته بشن

will make the pot fill up with gold.

دیگ رو پر از طلا میکنن.

Add in some extra words like "protect the environment,"

مثلا این رو هم بهش بگین "از محیط محافظت کن"،

the spell might not work.

گفتنش فایده ای نداره.

Put in the wrong words like "promote social justice,"

یا مثلا اشتباهی بهش بگین "عدالت اجتماعی رو ببر بالا"،

and you might see your gold coins shrink

و شاید شاهد کوچیک شدن سکه های طلاتون باشین

or even vanish entirely, according to this fable.

یا حتی مثل این قصه مون، ممکنه کاملا ناپدید بشن.

So we asked people, what do you really think?

خب ما از مردم پرسیدیم واقعا چی فکر میکنین؟

And we actually went out and polled a thousand individual investors,

در واقع رفتیم بیرون و از هزاران سرمایه گذار رأی گیری کردیم،

and we found something fascinating.

و یه چیز معرکه پیدا کردیم.

Overwhelmingly,

بطور قابل توجهی،

people wanted to add those extra words into the formula.

مردم میخواستن که اون کلمات رو به فرمول اضافه کنن

71 percent of people said yes,

۷۱ درصد مردم گفتند بله،

they were interested in sustainable investing,

اونها به سرمایه گذاری پایدار علاقمند بودن،

which we define as taking the best in class investment process

که ما اینطوری تعریفش میکنیم: در فرآیند سرمایه گذاری بهترینهایی

that you already have traditionally

که الان بصورت سنتی داری رو برداری

and adding in the extra information you get

و اطلاعات دیگه ای که موقع فکر کردن

when you think about the environment and society and good governance.

به محیط زیست و جامعه و حاکمیت خوب دستگیرتون میشه رو بهش اضافه کنین.

71 percent wanted that.

۷۱ درصد این رو میخواستن.

72 percent said that they believe that companies who did that

۷۲ درصد گفتند که معتقدند شرکتهایی که این کارهارو میکنن

would actually do better financially.

از نظر مالی عملکرد بهتری دارن.

So people really do believe that you can do well by doing good.

پس مردم واقعا معتقدن اگه کارهای خوب بکنین میتونین نتیجه بهتری بگیرین.

But here was the weird thing:

اما نکته عجیب اینجاست که:

54 percent of the people

۵۴ درصد مردم همچنان میگن که

still said if they put their money in those kinds of stocks,

اگه پولهاشونو بذارن توی این جور سهامها،

they thought that they would make less money.

فکر میکنن که ممکنه پول کمتری در بیارن.

So is it true?

خب این واقعیت داره؟

Do you get less sweet porridge if you invest in shade-grown coffee

اگه بجای خوردن یک لیوان قهوه روی اون سرمایه گذاری کنین،

instead of drinking it?

حلیم کمتری گیرتون میاد؟

Well, you know, the investors in companies like Burt's Bees

خب، میدونین، سرمایه گذارهای شرکتهایی مثل "بِرت بیز"

or Ben & Jerry's wouldn't say so.

و "بِن اند جِریز" همچین چیزی نمیگن.

Right? Both of those started out as small, socially conscious companies

درسته. جفتوشون کارو با شرکتهای کوچیکی شروع کردن که از نظر اجتماعی آگاه بودن

that ended up becoming so popular with consumers

و آخرسر اینقدر محبوب مصرف کنندگان شدن

that the giants Unilever and Clorox bought them

که غولهایی مثل "یونی لیور" و "کرولوکس"

for hundreds of millions of dollars

به صدها میلیون دلار خریدنشون

each.

هر کدومشونو

But here's the important thing.

اما نکته مهم اینه که

Those corporations realized

این شرکتها متوجه شدن که

that if they wanted to protect the value of their investments,

اگه میخواستن از ارزش سرمایه گذاریهاشون محافظت کنن،

they had to preserve that socially conscious mission.

مجبور بودن که از ماموریت آگاهی اجتماعی محافظت کنن.

If they didn't keep adding in those extra words

اگه این کلمات آگاهی از محیط زیست و اجتماع رو

of environmentally friendly and socially conscious,

همچنان اضافه نمیکردن،

those brands wouldn't make more money.

این برندها پول بیشتری در نمی آوردن.

But maybe this is just the exception the proves the rule, right?

اما شاید این تنها استثنایی باشه که قانون رو ثابت میکنه. درسته؟

The serious companies that fund our economy

شرکتهای مهمی که اقتصاد مارو تغذیه می کنن

and that fund our retirements and that really make the world go round,

پول بازنشستگی مارو تامین می کنن و واقعا دنیارو می چرخونن،

they need to stick to making more money.

اونا مجبورن که بچسبن به درآوردن پول بیشتر.

So, Harvard Business School actually researched this,

دانشکده کسب وکار هاروارد تحقیقی روی این موضوع انجام داده.

and they found something fascinating.

و چیز فوق العاده ای رو پیدا کردن.

If you had invested a dollar 20 years ago

اگه ۲۰ سال پیش یک دلار سرمایه گذاری میکردین

in a portfolio of companies

در پرتفویی از شرکتهایی که

that focused narrowly on making more money

بشدت روی بیشتر پول درآوردن تمرکز کرده بودن

quarter by quarter,

فصل به فصل،

that one dollar

اون یک دلار

would have grown to 14 dollars and 46 cents.

تا ۱۴ دلار و ۴۶ سنت رشد کرده بود.

That's not bad until you consider

بد هم نیست مگر اینکه

that if instead you'd invested that same dollar

بجاش همون یک دلار رو سرمایه گذاری می کردین

in a portfolio of companies

توی پرتفویی از شرکتهایی که

that focused on growing their business

که تمرکز کردن روی توسعه کارشون

and on the most important environmental and social issues,

و مهمترین مسائل اجتماعی و زیست محیطی

that one dollar would have grown

اون یک دلار رسیده بود به

to 28 dollars and 36 cents.

۲۸ دلار و ۳۶ سنت.

almost twice as much sweet porridge.

تقریبا دو برابر اون دیگ حلیم.

Now, let's be clear, they didn't make that outperformance

حالا بذارین ببنیم چی شده. برای رسیدن به این عملکرد

by giving away money to seem like a nice corporate citizen.

اونا پولهاشونو نبخشیدن که یه شرکت خوب بنظر بیان.

They did it by focusing on the things that matter to their business,

این کارو با تمرکز روی چیزایی انجام دادن که برای کارشون مهمه،

like wasting less energy and water

مثل هدر دادن کمتر انرژی و آب

in their manufacturing processes;

توی فرآیندهای تولیدشون؛

like making sure the CEO contracts had the CEOs incentivized

مثل مطمئن شدن از اینکه قرارداد مدیرعامل باعث انگیزش اونها

for the long-term results of the company and the communities they served,

در جهت نتایج بلندمدتی بشه که شرکت و جوامع لیاقتشو دارن،

not just quarterly results;

و نه فقط نتایج فصلی؛

or building a first class culture

یا ساختن یک فرهنگ درجه یک

that would have higher employee loyalty,

که وفاداری بالاتر کارکنان رو به همراه داره

retention and productivity.

و همچنین حفظ و کارآیی بالاتر اونارو.

Now, Harvard's not alone.

حالا هاروارد تنها نیست.

Oxford also did a research study where they examined 120 different studies

آکسفورد هم یک مطالعه تحقیقاتی انجام داده و ۱۲۰ مطالعه مختلف رو بررسی کرده

looking at the effect of sustainability and economic results,

و نگاهی انداختن به اثر پایداری و نتایج اقتصادی،

and they found time and time and time again

و بارها و بارها و بارها شاهد این موضوع بودن که

that the companies that cared about these kinds of important things

شرکتهایی که به اینجور مسائل مهم اهمیت دادن

actually had better operational efficiency,

در عمل، کارآیی عملیاتی بهتری داشتن،

lower cost of capital

هزینه های سرمایه ایشون کمتر بوده

and better performance in their stock price.

و عملکردشون در قیمت سهام هم بهتر بوده.

And then there's Al Gore.

و حالا نوبت "ال گور"ـه.

So 20 years ago, when I worked for Al Gore in the White House,

خب ۲۰ سال پیش وقتی با ال گور توی کاخ سفید کار میکردم،

he was one of the early pioneers pleading with businesses and governments

او یکی از اولین پیشگامانی بود که از شرکتها و دولتها میخواست

to pay attention to the challenges of climate change.

به چالش تغییرات زیست محیطی توجه کنن.

Post-White House, he opened an investment firm called Generation,

دولت بعدی امریکا یک شرکت سرمایه گذاری به نام "نسل" افتتاح کرد،

where he baked environmental sustainability and other things

و اون اونجا پایداری زیست محیطی و چیزهای دیگه رو جا داد

right into the core investment process.

درست توی رویۀ سرمایه گذاری هسته ای.

And at the time there was a good bit of skepticism about his views.

و اون موقع ها، راجبه دیدگاهش بدبینی های زیادی بود.

Ten years later, his track record is one more proof point

بعد از گذشت ده سال، موفقیت اون تایید دیگری است

that sustainable investing done right can be sound investing.

بر اینکه سرمایه گذاری پایدارِ درست میتونه سرمایه گذاری معقولی باشه.

Far from making less sweet porridge

جدای از درست کردن حلیم کمتر

because he added sustainability into the mix,

بخاطر اینکه پایداری رو به ترکیب اضافه کرد،

he actually significantly outperformed the benchmark.

در واقع، بطور چشم گیری عملکردش بالاتر از استانداردها بود.

Now, sustainable investing,

حالا در خصوص سرمایه گذاری پایدار،

the good news is it doesn't require a magic spell

خبر خوب اینه که نیازی به کلمات جادویی نداره

and it doesn't require some investment secret,

و نیازی به رازهای سرمایه گذاری هم نداره،

and it's not just for the elite.

و فقط برای نخبه ها نیست.

It is not just about private equity for billionaires.

فقط به سرمایه شخصی میلیاردرها مربوط نمیشه.

It's not just groovy-sounding investments like clean technology

فقط به سرمایه گذاریهای پیشرفته مثل فن آوریهای پاک مربوط نمیشه

or microfinance in emerging markets

یا به تامین مالی در بازارهای نوظهور

or artisanal bakeries in Brooklyn.

یا نانواییهای پیشرفته توی بروکلین.

It's about stocks and bonds and Fortune 500 companies.

این بحث مربوط میشه به سهام، اوراق بدهی و ۵۰۰ شرکت برتر فورچن.

It's about mutual funds.

بحث صندوقای سرمایه گذاریه.

It's about all the things

بحث همۀ چیزایی که

we already see in the market today.

امروزه توی بازار می بینیم.

So here's why I'm convinced

خب بخاطر این قانع شدم

that we collectively have the power

ما با همدیگه صاحب قدرتی هستیم

to make sustainable investing the new normal.

و میشه سرمایه گذاری پایدار رو به یک امر عادی جدید تبدیل کرد که

First, the proof points are coming out all the time

اولا، دائما این موضوع داره اثبات میشه

that sustainable investing done right,

که سرمایه گذاری پایدارِ درست

preserving all the same good principles of investing,

که تمام اون اصول خوب سرمایه گذاری رو داره،

the traditional sphere, can pay.

ارزشش رو داره.

It makes sense.

که منطقی هم بنظر میرسه.

Secondly,

دوما،

the biggest obstacle standing in our way

بزرگترین مانعی که سر راهمونه

may actually just be in our heads.

شاید واقعا توی ذهنمون باشه.

We just need to let go of that myth

فقط باید اون داستانهارو بریزیم دور

that if you add your values into your investment thinking,

که اگه ارزشهاتونو به تفکر سرمایه گذاری تون اضافه کنین،

that you get less sweet porridge.

حلیم کمتری گیرتون میاد.

And once you get rid of the fable,

و وقتی از دست این افسانه خلاص بشین

you can actually start appreciating those facts we've been talking about.

یواش یواش متوجه این حقایقی میشین که داشتیم راجبش صحبت میکردیم.

And third, the future is already here.

و سوما، آینده همین جاست.

Sustainable investment today is a 20 trillion dollar market

امروز سرمایه گذاریهای پایدار یک بازار ۲۰ تریلیون دلاریه

and it's the fastest-growing segment of the investment industry.

و بخشی از صنعت سرمایه گذاریه که با بیشترین سرعت داره رشد میکنه.

In the United States, it has grown enormously, as you can see.

توی امریکا، همونطور که می بینید بشدت رشد کرده.

It now represents one out of every six dollars

و حالا یک ششم از پولهایی رو تشکیل میده که

under professional management in the United States.

توی امریکا تحت مدیریت حرفه ای هستن.

So what are we waiting for?

پس منتظر چی هستیم؟

For me, it goes back to the inspiration that I received from my mother.

برای من، برمیگرده به انگیزه ای که از مادرم گرفتم.

She knew that she wanted a life

اون میدونست زندگی ای رو میخواست

where she would have the freedom to make her own choices

که برای انتخابهای خودش آزادی داشته باشه

and to have her voice heard and write her own story.

و بتونه صداش رو به جایی برسونه و داستان خودش رو بنویسه.

She was passionate about that goal

راجبه این هدف خیلی اشتیاق داشت

and she was clear that she would let no army, no obstacle,

واضح بود که به هیچ ارتش و مانع و

no big institution stand in her way.

هیچ موسسه بزرگی اجازه نمیداد جلوشو بگیره.

She made it to the States,

اون به امریکا راه پیدا کرد،

and she became a teacher,

یک معلم شد،

an award-winning author

و نویسنده ای که جایزه برنده شد

and a mother,

و مادر شد،

and ended up sending her daughters to Harvard.

و آخر سر هم دختراشو فرستاد هاروارد.

And these days, you can tell that she is amply comfortable

و این روزها میتونین بگین که خیلی راحت

holding court in the most powerful institutions in the world.

در قویترین موسسات جهان جلسه میگیره.

It seems almost too prophetic

انگار زیادی پیشگویانه ست

that her name in Korean means

اینکه اسمش به زبان کره ای یعنی

"passionate clarity."

"شفافیت مشتاقانه"

Passionate clarity:

"شفافیت مشتاقانه":

that's what I think we need to drive change.

همون چیزی که فکر میکنم برای ایجاد تغییر بهش نیاز داریم.

Passion about the change we want to see in the world,

اشتیاق به تغییری که می خواهیم توی دنیا ببینیم،

and clarity that we are able to help chart the course.

و شفافیتی که می تونیم به ترسیم این مسیر کمک کنیم.

We have more opportunity today than ever before

امروزه نسبت به هر موقع دیگه ای فرصت بیشتری

to make choices.

برای انتخاب داریم.

We have more power than ever before to make our voices heard.

نسبت به هر موقع دیگه ای قدرت بیشتری برای رسوندن صدامون داریم.

So change your perspective.

پس نگاه هارو عوض کنین.

Vote with your small change.

با تغییر کوچیک تون رأی بدین.

Invest in the change you want to see in the world.

در تغییری سرمایه گذاری کنین که میخواین توی دنیا ببینین.

Change the fables

افسانه هارو عوض کنین

and change the markets.

تا بازارها عوض بشن

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)