Refugees want empowerment, not handouts | Robert Hakiza

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: soheila Jafari

Currently, most refugees live in the cities

در حال حاضر، بیشتر پناهجوها در شهرها زندگی می‌کنند

rather than in the refugee camps.

نه در اردوگاه‌های پناهجوها

We represent over 60 percent

ما ۶۰ درصد از

of the number of refugees globally.

کل پناهجوها را در جهان تشکیل می‌دهیم.

With the majority of refugees living in urban areas,

با توجه به این که بیشتر پناهجوها در مناطق شهری زندگی می‌کنند،

there is a strong need for a paradigm shift and new thinking.

نیاز زیادی به تغییر الگو و تفکر جدید وجود دارد.

Rather than wasting money on building walls,

به جای هدر دادن پول برای ساختن دیوارها،

it would be better to spend on programs

بهتر است که آن را صرف برنامه‌هایی کنیم

to help refugees to help themselves.

که به پناهجویان کمک می‌کنند که بتوانند به خودشان کمک کنند.

(Applause)

(صدای تشویق)

We always have to leave behind all our possessions.

ما همیشه مجبوریم همه دارایی‌های خود را رها کنیم.

But not our skills and knowledge.

ولی مهارت‌ها و دانش خود را به همراه داریم.

If allowed to live a productive life,

اگر پناهجوها اجازه داشتن یک زندگی سازنده را داشته باشند،

refugees can help themselves

می‌توانند به خودشان کمک کنند

and contribute to the development of their host country.

و موجب توسعه کشور‌های میزبان خود شوند.

I was born in the city called Bukavu,

من در شهری به نام بوکاوو به دنیا آمدم،

South Kivu,

در کیووی جنوبی،

in the Democratic Republic of Congo.

در جمهوری دموکراتیک کنگو.

I am the fifth-born in a family of 12 children.

من پنجمین فرزند یک خانواده ۱۲ فرزندی هستم.

My father, a mechanic by profession,

پدر من که یک مکانیک حرفه‌ای بود،

worked very hard to send me to school.

سخت کار کرد تا من را به مدرسه بفرستد.

Just like other young people,

مانند سایر جوان‌ها،

I had a lot of plans and dreams.

من برنامه‌ها و آرزو‌های زیادی داشتم.

I wanted to complete my studies,

می‌خواستم تحصیلاتم را تمام کنم،

get a nice job,

یک شغل خوب پیدا کنم،

marry and have my own children

ازدواج کنم و فرزندان خودم را داشته باشم

and support my family.

و از خانواده‌ام حمایت کنم.

But this didn't happen.

ولی این اتفاق نیفتاد.

War in my homeland forced me to flee to Uganda in 2008,

جنگ در سرزمینم، من را مجبور به فرار به اوگاندا در سال ۲۰۰۸ کرد،

nine years ago.

۹ سال پیش.

My family joined a steady exodus of refugees

خانواده من به جمعیت ساکن پناهجویان

who settled in Uganda's capital, Kampala.

در پایتخت اوگاندا، کامپالا، ملحق شدند.

In my country,

در کشور خودم،

I lived already in the city,

من در شهر زندگی می‌کردم،

and we felt Kampala was much better than a refugee camp.

و ما احساس کردیم کامپالا خیلی بهتر از یک اردوگاه پناهندگان باشد.

Refugees in the cities

پناهجویان در شهرها

have always been denied international assistance,

همیشه از کمک‌های بین‌المللی محروم بوده‌اند،

even after their recognition by UNHCR in 1997.

به رسمیت شناخته شدن توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در سال ۱۹۹۷.

In addition to the poverty problem we were confronted with

علاوه بر مشکل فقر که با آن مواجه بودیم

as the local urban poor,

مانند شهرنشینان فقیر محلی،

we were facing challenges due to our refugee status,

چالش‌هایی در ارتباط با وضعیت پناهندگی نیز داشتیم،

such as a language barrier.

مانند مشکل زبان.

In Congo, the official language is French.

در کنگو، زبان رسمی فرانسوی است.

But in Uganda, it is English.

ولی در اوگاندا، انگلیسی است.

We didn't have access to education and health.

ما به خدمات آموزشی و بهداشتی دسترسی نداشتیم.

We were exposed to harassment,

ما در معرض آزار و اذیت،

exploitation, intimidation and discrimination.

بهره‌کشی، ارعاب و تبعیض قرار داشتیم.

Humanitarian organizations mostly focused

سازمان‌های بشردوستانه بیشتر بر روی

on the formal settlement in rural areas,

اسکان رسمی در مناطق غیرشهری متمرکز هستند،

and there was nothing in place for us.

و هیچ کمکی برای ما وجود نداشت.

But we didn't want handouts.

ولی ما صدقه نمی‌خواستیم.

We wanted to work and support ourselves.

ما می‌خواستیم کار کنیم و از خودمان حمایت کنیم.

I joined my other two colleagues in exile

من به همراه دو همکار دیگر مهاجرم

and set up an organization to support other refugees.

یک سازمان برای حمایت از پناهجوها تأسیس کردم.

YARID -- Young African Refugees for Integral Development --

یارید -- پناهجویان جوان آفریقایی برای توسعه یکپارچه --

began as a conversation within the Congolese community.

که با گفتگو درون جامعه کنگویی‌ها شروع شد.

We asked the community

ما از این جامعه پرسیدیم

how they could organize themselves to solve these challenges.

که چگونه می‌توانند خود را برای حل این چالش‌ها سازمان‌دهی کنند؟

The YARID programs for support evolve in stages,

برنامه‌های حمایتی یارید در هر مرحله تکامل یافت، (پناهندگان جوان آفریقایی برای توسعه یکپارچه،)

progressing from soccer community, to English language

از جامعه فوتبال به زبان انگلیسی

to sewing livelihoods.

و به دوزندگی برای امرار معاش پیشرفت کرد.

The soccer changed the energy

فوتبال موجب تغییر

of unemployed youth

انرژی جوانان بیکار

and connected people from different communities.

و افراد مرتبط از جوامع مختلف شد.

The free English classes

کلاس‌های رایگان زبان انگلیسی

help empower people to engage with the Ugandan community,

به تقویت افراد برای ارتباط برقرار کردن با جامعه اوگاندایی کمک کرد،

allowing them to get to know their neighbors and sell wares.

و به آن‌ها امکان شناخت همسایه‌ها و فروش کالاها را داد.

The vocational training program offers livelihood skills,

برنامه‌های آموزشی فنی و حرفه‌ای، مهارت‌هایی برای امرار معاش

and with them, important opportunities for economic self-reliance.

و علاوه بر آن‌ها، فرصت‌های مهمی برای خودکفایی اقتصادی فراهم می‌کردند.

We've seen so many families

ما خانواده‌های زیادی را دیدیم

become self-sustaining.

که خودکفا شدند.

We've seen who no longer needs our help.

ما افرادی را دیدیم که دیگر به کمک ما نیازی نداشتند.

As YARID's programs have expanded,

با گسترش برنامه‌های یارید،

it has included an increasing range of nationalities --

این سازمان ملیت‌های بیشتری را در بر گرفت --

Congolese, Rwandan, Burundian,

کنگو، رواندا، بروندی،

Somalis, Ethiopian, South Sudanese.

سومالی، اتیوپی و سودان جنوبی.

Today, YARID has supported over 3,000 refugees across Kampala

امروزه، یارید از بیش از ۳ هزار پناهجو در کامپالا حمایت کرده

and continues supporting more.

و به حمایت از افراد بیشتری ادامه می‌دهد.

(Applause)

(صدای تشویق)

Refugees want empowerment, not handouts.

پناهجوها توانمندسازی می‌خواهند، نه صدقه.

We know our community better than anyone.

ما جامعه خود را بهتر از هر کسی می‌شناسیم.

We understand the challenges and opportunities we face

ما چالش‌ها و فرصت‌هایی را که برای مستقل شدن با آن‌ها مواجه هستیم

to become self-reliant.

را درک می‌کنیم.

I know better than anyone

من ابتکارات خلق شده از کار‌های پناهجویان را

that initiatives created by refugees work.

بهتر از هر کسی می‌شناسم.

They need to be internationally recognized and supported.

آن‌ها نیاز دارند که در سطح جهان به رسمیت شناخته شده و حمایت شوند.

Give us the support we deserve,

حمایتی که مستحق آن هستیم را به ما ارائه کنید،

and we will pay you back with interest.

و ما با علاقه آن را به شما باز می‌گردانیم.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(صدای تشویق)