How one tweet can ruin your life | Jon Ronson

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

In the early days of Twitter, it was like a place of radical de-shaming.

در ابتدا توییتر جایی بود برای تقبیح شرمساری افراطی.

People would admit shameful secrets about themselves,

مردم به رازهای شرم‌آوری درباره خودشان اعتراف می‌کردند.

and other people would say, "Oh my God, I'm exactly the same."

و بقیه هم می‌گفتند، «وای خدای من، منم دقیقا مثل تو هستم.»

Voiceless people realized that they had a voice,

مردم بی‌صدا، متوجه شدند که صدایی دارند،

and it was powerful and eloquent.

و این صدا قوی و رسا بود.

If a newspaper ran some racist or homophobic column,

اگر در روزنامه‌ای خبری نژادپرستانه یا همجنس‌باز هراسانه بود،

we realized we could do something about it.

متوجه شدیم که می‌شد کاری در موردش کنیم.

We could get them.

می‌توانستیم سروقت‌شان برویم.

We could hit them with a weapon that we understood but they didn't --

می‌توانستیم آنها را با سلاحی بزنیم که ما می‌فهمیدیم اما آنها نه --

a social media shaming.

رسوایی در شبکه اجتماعی.

Advertisers would withdraw their advertising.

آگهی دهنده‌ها، تبلیغ‌های خود را لغو می‌کردند.

When powerful people misused their privilege,

وقتی افراد قدرتمند از امتیازات خود سوءاستفاده می‌کردند،

we were going to get them.

می‌رفتیم سرا‌غشان.

This was like the democratization of justice.

به مردمی شدن عدالت می‌ماند.

Hierarchies were being leveled out.

سلسله مراتب از بین می‌رفت.

We were going to do things better.

قرار بود اوضاع را بهتر کنیم.

Soon after that, a disgraced pop science writer called Jonah Lehrer --

کمی بعد بود که نویسنده مغضوب حوزه علم برای عوام به نام جونا لهرر--

he'd been caught plagiarizing and faking quotes,

که بخاطر سرقت ادبی و نقل‌قول‌های دروغین دستش رو شده بود--

and he was drenched in shame and regret, he told me.

برایم گفت غرق در شرمندگی و ندامت است.

And he had the opportunity

و فرصت پیدا کرد

to publicly apologize at a foundation lunch.

تا در مراسم ناهار بنیادی عذرخواهی عمومی انجام دهد.

This was going to be the most important speech of his life.

قرار بود به مهم‌ترین سخنرانی عمرش تبدیل شود.

Maybe it would win him some salvation.

شاید مورد عفو قرار می‌گرفت.

He knew before he arrived

قبل از آمدنش می‌دانست

that the foundation was going to be live-streaming his event,

بنیاد قصد پخش زنده این رویداد را دارد،

but what he didn't know until he turned up,

ولی چیزی که تا لحظه حضورش نمی‌دانست

was that they'd erected a giant screen Twitter feed right next to his head.

این بود که یک صفحه عظیم فید توییتر درست کنار سرش نصب شده بود.

(Laughter)

(خنده)

Another one in a monitor screen in his eye line.

و یک صفحه نمایش دیگر درست جلوی چشمانش بود.

I don't think the foundation did this because they were monstrous.

من فکر نمی‌کنم که بنیاد از سر خباثت این کار را کرد.

I think they were clueless: I think this was a unique moment

فکر می‌کنم هیچ ایده‌ای نداشتند: فکر می‌کنم که لحظه‌ای بی‌نظیر بود

when the beautiful naivety of Twitter

وقتی که معصومیت زیبای توییتر

was hitting the increasingly horrific reality.

واقعیت بیش از پیش وحشت‌آور را مورد هدف قرار داده بود.

And here were some of the Tweets that were cascading into his eye line,

و اینها بعضی از توییت‌هایی هستنند که جلوی چشمش منتشر شدند،

as he was trying to apologize:

در حالی که مشغول عذرخواهی بود:

"Jonah Lehrer, boring us into forgiving him."

«جونا لهرر، حوصلمون رو سر بردی با این معذرت خواهی‌ات.»

(Laughter)

(خنده )

And, "Jonah Lehrer has not proven that he is capable of feeling shame."

و «جونا لهرر هنوز به ما ثابت نکرده که توانایی احساس شرم رو داره.»

That one must have been written by the best psychiatrist ever,

این یکی باید توسط بهترین روانشناس دنیا نوشته شده باشد،

to know that about such a tiny figure behind a lectern.

که به این دانش درباره آن موجود نحیف پشت منبر آگاه باشد.

And, "Jonah Lehrer is just a frigging sociopath."

و «جونا لهرر یک اجتماع ستیز لعنتی‌ست.»

That last word is a very human thing to do, to dehumanize the people we hurt.

این آخری روشی بسیار بشری در انسان‌زدایی از آدمهایی است که اذیت‌شان می‌کنیم.

It's because we want to destroy people but not feel bad about it.

چون می‌خواهیم آدم‌ها را نابود کنیم اما حس بدی هم نداشته باشیم.

Imagine if this was an actual court,

تصور کنید که این دادگاهی واقعی بود،

and the accused was in the dark, begging for another chance,

و متهم در تاریکی تقاضای فرصتی دیگر را می‌کرد،

and the jury was yelling out,

و هیات منصفه سرش فریاد می‌زد،

"Bored! Sociopath!"

«کسل! اجتماع‌ ستیز!»

(Laughter)

(خنده)

You know, when we watch courtroom dramas, we tend to identify

می‌دانید موقع تماشای سریالهای جنایی قضایی معمولا

with the kindhearted defense attorney,

با وکیل مدافع خوش‌قلب همزاد پنداریی می‌کنیم،

but give us the power, and we become like hanging judges.

اما کافی است صاحب قدرت شویم تا مثل قاضی اعدام رفتار کنیم.

Power shifts fast.

قدرت با سرعت تغییر می‌کند.

We were getting Jonah because he was perceived to have misused his privilege,

به حساب جونا می‌رسیم چون گویا از امتیازاتش سوءاستفاده کرده است،

but Jonah was on the floor then, and we were still kicking,

اما آن موقع جونا روی زمین دراز بود و ما هنوز داشتیم لگد می‌زدیم،

and congratulating ourselves for punching up.

و به خود برای مشت زدن به او تبریک می‌گفتیم.

And it began to feel weird and empty when there wasn't a powerful person

و بعد که معلوم شد فرد سوءاستفاده کننده از امتیازات،‌ که به حسابش رسیدیم قدرتمند نبود،

who had misused their privilege that we could get.

حس توخالی و غریبی داشت.

A day without a shaming began to feel like a day

یک روز بدون رسوا کردن مثل کندن پوست دور ناخن

picking fingernails and treading water.

و حرکت پای دوچرخه در شنا می‌ماند.

Let me tell you a story.

بگذاریید داستانی را بگویم.

It's about a woman called Justine Sacco.

درباره زنی به جاستین ساکو است.

She was a PR woman from New York with 170 Twitter followers,

او با ۱۷۰ دنبال کننده در توییتر مسئول روابط عمومی اهل نیویورک بود،

and she'd Tweet little acerbic jokes to them,

و در توییت‌هایش شوخی‌های گزنده می‌کرد،

like this one on a plane from New York to London:

مثلا در پروازی از نیویورک به لندن:

[Weird German Dude: You're in first class. It's 2014. Get some deodorant."

[رفیق آلمانی عجیب: فرست کلاس نشستی و سال ۲۰۱۴. خوشبو کننده خوب چیزیه.]

-Inner monologue as inhale BO. Thank god for pharmaceuticals.]

- مکالمه با خودم در حال استنشاق بوی بدن. ممنونم از داروسازها. ]

So Justine chuckled to herself, and pressed send, and got no replies,

بنابراین جاستین خنده آرامی کرد و دکمه ارسال را زد و جوابی نگرفت،

and felt that sad feeling that we all feel

و آن حس ناراحتی که به همگی ما دست می‌دهد

when the Internet doesn't congratulate us for being funny.

وقتی اینترنت به ما بخاطر بامزه بودن‌مان تبریک نمی‌گوید.

(Laughter)

(خنده)

Black silence when the Internet doesn't talk back.

سکوت سیاه وقتی اینترنت پاسخی نمی‌دهد.

And then she got to Heathrow, and she had a little time to spare

و بعد او به هیترو رسید و کمی وقت برای تلف کردن داشت

before her final leg, so she thought up another funny little acerbic joke:

قبل از مقصد نهایی پروازش، پس شوخی زننده دیگری به ذهنش رسید:

[Going to Africa. Hope I don't get AIDS. Just kidding. I'm white!]

[حالا که آفریقا می‌رم، امیدوارم ایدز نگیرم. البته شوخی کردم من سفیدپوستم.]

And she chuckled to herself, pressed send, got on the plane, got no replies,

و جاستین خنده آرامی کرد و دکمه ارسال را زد و جوابی نگرفت،

turned off her phone, fell asleep,

موبایلش را خاموش کرد و خوابید.

woke up 11 hours later,

۱۱ ساعت بعد بیدار شد،

turned on her phone while the plane was taxiing on the runway,

موبایلش را موقع نشستن روی باند روشن کرد،

and straightaway there was a message from somebody

و فوری پیغامی را از شخصی گرفت که از

that she hadn't spoken to since high school,

دبیرستان به این طرف با هم ارتباط نداشتند،

that said, "I am so sorry to see what's happening to you."

«واقعا متاسفم از بلایی که سرت داره میاد.»

And then another message from a best friend,

و پیغامی دیگر از بهترین دوستش،

"You need to call me right now.

«فوری بهم زنگ بزن.

You are the worldwide number one trending topic on Twitter."

الان تو موضوع دست اول بحثها در توییتری.»

(Laughter)

(خنده)

What had happened is that one of her 170 followers had sent the Tweet

آنچه اتفاق افتاد این بود که یکی از ۱۷۰ دنبال کننده او، آن توییت

to a Gawker journalist, and he retweeted it to his 15,000 followers:

را برای خبرنگار گاوکر ارسال کرد و او هم آن را برای ۱۵٫۰۰۰ نفر ری‌توییت کرد:

[And now, a funny holiday joke from IAC's PR boss]

[اینم توییت بامزه تعطیلاتی از مسئول روابط عمومیIAC]

And then it was like a bolt of lightning.

و بعد انگار صاعقه‌ای زده شد.

A few weeks later, I talked to the Gawker journalist.

کمتر از چند هفته بعد با خبرنگار گاوکر حرف زدم.

I emailed him and asked him how it felt, and he said, "It felt delicious."

برای او ایمیل فرستادم و حسش را پرسیدم و جواب داد، «خوشمزه بود.»

And then he said, "But I'm sure she's fine."

و بعد گفت، «اما مطمئنم جاستین حالش خوبه.»

But she wasn't fine, because while she slept,

اما او خوب نبود، چون وقتی خواب بود،

Twitter took control of her life and dismantled it piece by piece.

توییتر عنان زندگی‌اش را در اختیار گرفت و جزء به جزء از هم پاشاند.

First there were the philanthropists:

اول انسان‌دوست‌ها بودند:

[If @JustineSacco's unfortunate words ... bother you,

[اگر حرفای ناخوشایند  JustineSacco's@ اذیتتون کرد،

join me in supporting @CARE's work in Africa.]

به من در CARE's work in Africa@ ملحق شوید.]

[In light of ... disgusting, racist tweet, I'm donating to @care today]

[با توجه به...توییت حال بهم‌زن، نژادپرستانه، کمک می‌کنم به care today@]

Then came the beyond horrified:

بعد چیزی فراتر از انزجار بود:

[... no words for that horribly disgusting racist as fuck tweet from Justine Sacco.

[هیچ واکنشی بخود آن نژادپرست تهوع‌آور نیست که این توییت احمقانه رو کرده

I am beyond horrified.]

واقعا منزجر کننده‌است.]

Was anybody on Twitter that night? A few of you.

آیا آن شب کسی در توییتر بود؟ چند تایی از شما.

Did Justine's joke overwhelm your Twitter feed the way it did mine?

آیا فید توییتر شما هم مثل مال من پر از شوخی جاستین شد؟

It did mine, and I thought what everybody thought that night,

فکر می‌کنم آن شب برای همه این اتفاق افتاد،

which was, "Wow, somebody's screwed!

تا حدی که، وای، زندگی‌اش به فنا رفت!

Somebody's life is about to get terrible!"

زندگی‌اش جهنم می‌شود!

And I sat up in my bed,

و من در تختم نشستم،

and I put the pillow behind my head,

و بالش را پشت سرم قرار دادم،

and then I thought, I'm not entirely sure that joke was intended to be racist.

و بعد فکر کردم، واقعا مطمئن نیستم که آن شوخی نژادپرستانه بود.

Maybe instead of gleefully flaunting her privilege,

شاید بجای با خوشحالی به رخ کشیدن مزیتش،

she was mocking the gleeful flaunting of privilege.

با خوشحالی آن را مسخره می‌کرده.

There's a comedy tradition of this,

ما شاهد این نوع از کمدی

like South Park or Colbert or Randy Newman.

در ساوت پارک یا کلبرت یا رندی نیون بودیم.

Maybe Justine Sacco's crime was not being as good at it as Randy Newman.

شاید جرم جاستن ساکو بخوبی رندی نیومن نبوده است.

In fact, when I met Justine a couple of weeks later in a bar,

در واقع، وقتی جاستین را چند هفته بعد در باری ملاقات کردم،

she was just crushed,

او نابود شده بود،

and I asked her to explain the joke,

و از او خواستم درباره آن جک توضیح دهد،

and she said, "Living in America puts us in a bit of a bubble

گفت، «زندگی در آمریکا ما را توی یک حباب قرار می‌دهد

when it comes to what is going on in the Third World.

وقتی پای اتفاقات در جهان سوم می‌شود.

I was making of fun of that bubble."

من آن حباب را مسخره می‌کردم.»

You know, another woman on Twitter that night, a New Statesman writer Helen Lewis,

خب همان شب زن دیگری در توییتر به اسم هلن لوییس نویسنده نیو استیت‌من،

she reviewed my book on public shaming and wrote that she Tweeted that night,

کتابم درباره شرمساری عمومی را بررسی کرد و نوشت که در آن شب توییت کرده بود،

"I'm not sure that her joke was intended to be racist,"

«من مطمئن نیستم که شوخی او منظور نژاد پرستانه داشته.»

and she said straightaway she got a fury of Tweets saying,

و در جواب کلی توییت عصبانی گرفت،

"Well, you're just a privileged bitch, too."

« تو هم یک آکله دارای امتیازات مثل اونی.»

And so to her shame, she wrote,

و بنابراین خجالت‌زده از نوشته‌اش،

she shut up and watched as Justine's life got torn apart.

ساکت نشست و تماشاگر نابودی زندگی جاستین شد.

It started to get darker:

اوضاع وخیم‌تر شد:

[Everyone go report this cunt @JustineSacco]

[همه این پتیاره را گزارش کنند JustineSacco@]

Then came the calls for her to be fired.

خواستار اخراج او از کارش شدند.

[Good luck with the job hunt in the new year. #GettingFired]

[موفقی باشی در پیدا کردن شغل در سال جدید.#اخراج‌از‌کار]

Thousands of people around the world

هزاران نفر در کل جهان تصمیم گرفتند

decided it was their duty to get her fired.

که باید او از کار اخراج شود.

[@JustineSacco last tweet of your career. #SorryNotSorry

[JustinSacco@ آخرین توییت حرفه‌ایت.#تاسف‌بی‌تاسف

Corporations got involved, hoping to sell their products

کمپانی‌ها هم به ماجرا پیوستند با این امید که در پشت نابودی جاستین

on the back of Justine's annihilation:

محصولات خویش را بفروشند:

[Next time you plan to tweet something stupid before you take off,

[دفعه بعد قبل از بلند شدن هواپیما اگر خواستید توییت احمقانه کنید

make sure you are getting on a @Gogo flight!]

حتما سوار Gogo flight@ شده باشید.

(Laughter)

(خنده)

A lot of companies were making good money that night.

کمپانی‌های زیادی آن شب خوب پول در می‌آوردند.

You know, Justine's name was normally Googled 40 times a month.

می‌دانید اسم جاستین بطورعادی ۴۰ بار در ماه گوگل می‌شد.

That month, between December the 20th and the end of December,

آن ماه، بین ۲۰ سپتامبر و آخر دسامبر

her name was Googled 1,220,000 times.

۱٫۲۲۰٫۰۰۰ بار گوگل شد.

And one Internet economist told me that that meant that Google made

و یک اقتصاددان اینترنت به من گفت که این یعنی گوگل چیزی بین

somewhere between 120,000 dollars and 468,000 dollars

۱۲۰٫۰۰۰ دلار تا ۴۶۸٫۰۰۰ دلار از نابودی جاستین درآمد کسب کرد،

from Justine's annihilation, whereas those of us doing the actual shaming --

در حالیکه ما اصل کاری‌ها

we got nothing.

چیزی عایدمان نشد.

(Laughter)

(خنده)

We were like unpaid shaming interns for Google.

ما شبیه کارآموزهای بی جیره و مواجب شرمساری برای گوگل بودیم.

(Laughter)

(خنده)

And then came the trolls:

و بعد نوبت ترول‌ها شد:

[I'm actually kind of hoping Justine Sacco gets aids? lol]

[راستش امیدوارم ساکو ایدز بگیره. خنده]

Somebody else on that wrote,

شخص دیگری نوشت،

"Somebody HIV-positive should rape this bitch and then we'll find out

«یک نفر که HIV مثبته باید به اون جنده تجاوز کنه و اون وقته که می‌فهمیم

if her skin color protects her from AIDS."

رنگ پوستش ازش محافظت کرده از ایدز.»

And that person got a free pass.

و آن شخص راه در رو داشت.

Nobody went after that person.

هیچ کس دنبالش نرفت.

We were all so excited about destroying Justine,

ما همه برای نابودی جاستین هیجانزده بودیم،

and our shaming brains are so simple-minded,

و مغزهای آبرو بر ما چنان ساده‌اند،

that we couldn't also handle destroying somebody

که حتی از پس نابود کردن شخصی که

who was inappropriately destroying Justine.

به غلط در حال نابودی جاستین بود برنیامدند.

Justine was really uniting a lot of disparate groups that night,

جاستین آن شب واقعا توانست کلی از گروه‌های ناهمخوان را متحد کند،

from philanthropists to "rape the bitch."

از نوع‌دوست گرفته تا «تجاوز به آن زنیکه.»

[@JustineSacco I hope you get fired! You demented bitch...

[ امیدوارم اخراج شی! پتیاره روانی...

Just let the world know you're planning to ride bare back while in Africa.]

فقط به همه دنیا بگو مدتی که تو آفریقایی می‌خوای سکس بدون کاندوم داشته باشی.]

Women always have it worse than men.

برای زنان همیشه از مردان بدتر بوده.

When a man gets shamed, it's, "I'm going to get you fired."

وقتی مردی رسوا می‌شود، فقط دنبال اخراجش هستند.

When a woman gets shamed, it's,

وقتی زنی رسوا شود،

"I'm going to get you fired and raped and cut out your uterus."

کاری می‌کنم اخراج بشی، بهت تجاوز بشه و زهدانت رو هم دربیارن.

And then Justine's employers got involved:

و بعد پای صاحبکارهای جاستین به میان آمد:

[IAC on @JustineSacco tweet: This is an outrageous, offensive comment.

[IAC درباره توییت justinSacco@: واقعا اظهار نظر شنیع و توهین‌آمیزیست

Employee in question currently unreachable on an intl flight.]

کارمند مورد نظر الان در پرواز بین المللی قابل دسترس نیست.]

And that's when the anger turned to excitement:

و در این زمان خشم جای خود را به هیجان داد:

[All I want for Christmas is to see @JustineSacco's face when her plane lands

[برای کریسمس فقط میخوام صورت justinSacco@ رو موقع فرود ببینم

and she checks her inbox/voicemail. #fired]

وقتی ایمیل/پیام‌گیر رو چک می‌کنه.#اخراج]

[Oh man, @justinesacco is going to have the most painful

[ای وای من، justinSacco@ دردناکترین لحظه تاریخی روشن کردن

phone-turning-on moment ever when her plane lands.]

تلفن رو خواهد داشت، وقتی هواپیماش زمین بشینه.]

[We are about to watch this @JustineSacco bitch get fired. In REAL time.

[در زمان واقعی شاهد اخراج این پتیاره justinSacco@خواهیم بود.

Before she even KNOWS she's getting fired.]

قبل از اینکه حتی با خبر بشه که اخراج شده.]

What we had was a delightful narrative arc.

ما یک قوس قشنگ روایتی داشتیم.

We knew something that Justine didn't.

آنچه می‌دانستیم را جاستین نمی‌دانست.

Can you think of anything less judicial than this?

آيا فکر می‌کنید از این غیر منصفانه‌تر چیزی باشد؟

Justine was asleep on a plane and unable to explain herself,

جاستین توی هواپیما خواب بود و امکان دفاع از خودش را نداشت،

and her inability was a huge part of the hilarity.

و عدم توانایی او بخش عظیمی از کامیابی بود.

On Twitter that night, we were like toddlers crawling towards a gun.

آن شب در توییتر، ما نوزادان نوپایی بودیم که به سمت اسلحه سینه‌خیز می‌رفتیم.

Somebody worked out exactly which plane she was on, so they linked

یک نفر هم موفق شد پرواز جاستین را پیدا کند و از طریق وب سایت

to a flight tracker website.

ردیابی هواپیما فرودش را دنبال کند.

[British Airways Flight 43 On-time - arrives in 1 hour 34 minutes]

[بریتیش ایر‌ویز پرواز ۴۳، بموقع در زمان ۱ و ۳۴ دقیقه زمین نشست.]

A hashtag began trending worldwide:

و این هشتگ در کل دنیا به راه افتاد.

# hasJustineLandedYet?

#هنوزجاستین‌فرود‌نیامده؟

[It is kinda wild to see someone self-destruct

[یکجور وحشیانه است تماشای فردی که

without them even being aware of it. #hasJustineLandedYet]

از خود- ویرانی خودش بی‌خبره. #هنوزجاستین‌فرود‌نیامده؟]

[Seriously. I just want to go home to go to bed, but everyone at the bar

[جدا. من می‌خوام برم خونه بخوابم، اما اینجا توی بار همه خیلی درگیر

is SO into #HasJustineLandedYet. Can't look away. Can't leave.]

#هنوزجاستین‌فرود‌نیامده؟ نمی‌تونم بی‌خیال شم. نمی‌تونم برم.]

[#HasJustineLandedYet may be the best thing to happen to my Friday night.]

[#هنوزجاستین‌فرود‌نیامده؟ شاید بهترین اتفاق شب جمعه من باشه.]

[Is no one in Cape Town going to the airport to tweet her arrival?

[آیا کسی در کیپ تاون نیست که موقع رسیدنش به فروگاه بره؟

Come on, twitter! I'd like pictures]

یالا توییتر! من عکس می‌خوام.]

And guess what? Yes there was.

و حدس بزنید چه شد؟ یکی رفت.

[@JustineSacco HAS in fact landed at Cape Town international.

[JustineSacco @ در فرودگاه بین‌المللی کیپ تاون فرود آمد]

And if you want to know what it looks like to discover

و اگر مایل هستید بدانید که چه حسی دارد وقتی کشف کردید

that you've just been torn to shreds because of a misconstrued liberal joke,

بخاطر یک شوخی غیر متعصبانه بد تعبیر شده کل زندگی‌تان به فنا رفته

not by trolls, but by nice people like us,

آن هم نه ترول‌ها بلکه آدمهایی خوبی مثل ما،

this is what it looks like:

این شکلی است:

[... She's decided to wear sunnies as a disguise.]

[... برای مخفی ماندن تصمیم گرفت عینک آفتابی بزند.]

So why did we do it?

پس چرا این کار را می‌کنیم؟

I think some people were genuinely upset,

فکر کنم بعضی واقعا عصبانی بودند،

but I think for other people,

اما برای بقیه مردم،

it's because Twitter is basically a mutual approval machine.

بخاطر این است که توییتر اساسا ماشین تایید دو سویه است.

We surround ourselves with people who feel the same way we do,

خود را با آدمهایی احاطه کردیم که احساس‌شان شبیه ما است،

and we approve each other,

و یکدیگر را تایید می‌کنیم،

and that's a really good feeling.

و واقعا حس خوبی است.

And if somebody gets in the way, we screen them out.

و اگر کسی سر راهمان قرار بگیرد، از دور خارجش می‌کنیم.

And do you know what that's the opposite of?

و می‌دانید این نقطه مقابل چیست؟

It's the opposite of democracy.

نقطه مقابل دمکراسی است.

We wanted to show that we cared about people dying of AIDS in Africa.

می‌خواستیم نشان دهیم که به آدمهای در حال مرگ از ایدز در آفریقا اهمیت می‌دهیم.

Our desire to be seen to be compassionate is what led us to commit

میل ما به دلسوز دیده شدن موجب سوق داده شدن ما به ارتکاب

this profoundly un-compassionate act.

این عمل غیرهمدلانه عمیق است.

As Meghan O'Gieblyn wrote in the Boston Review,

همانطور که مگان او گیبلین در بوستون ریویو نوشت،

"This isn't social justice. It's a cathartic alternative."

«این نه عدالت اجتماعی که بدل پاکسازی است.»

For the past three years,

سه سال گذشته را،

I've been going around the world meeting people like Justine Sacco --

برای دیدن آدمهایی مثل جاستین ساکو به جاهای مختلف دنیا رفتم--

and believe me, there's a lot of people like Justine Sacco.

و باور کنید که خیلی‌ها شبیه به جاستین ساکو هستند.

There's more every day.

هر روز نیز بیشتر می‌شود.

And we want to think they're fine, but they're not fine.

و ما می‌خواهیم فکر کنیم که‌ آنها خوبند اما اینطور نیست.

The people I met were mangled.

آدمهایی که دیدم متلاشی شده بودند.

They talked to me about depression,

با من از افسردگی گفتند،

and anxiety and insomnia and suicidal thoughts.

و از اضطراب و بی‌خوابی و فکر به خودکشی.

One woman I talked to, who also told a joke that landed badly,

با زنی صحبت می‌کردم که بابت تعبیر بدی که از شوخی او شد،

she stayed home for a year and a half.

یکسال و نیم خانه‌نشین شد.

Before that, she worked with adults with learning difficulties,

قبل از آن، با بزرگسالانی کار کرده بود که مشکل یادگیری داشتند،

and was apparently really good at her job.

و ظاهرا در کارش خیلی خوب بود.

Justine was fired, of course, because social media demanded it.

جاستین اخراج شد که البته به درخواست رساناها بود.

But it was worse than that.

اما از آن بدتر هم بود.

She was losing herself.

نزدیک بود دیوانه شود.

She was waking up in the middle of the night, forgetting who she was.

نصف شب از خواب بیدار می شد، فراموش می‌کرد که بود.

She was got because she was perceived to have misused her privilege.

دست روی او گذاشته شد، چون برداشت این بود که از امتیازاتش سواستفاده کرده است.

And of course, that's a much better thing to get people for than the things

و البته اینطور انگشت‌نما کردن کسی خیلی بهتر از چیزهایی است که قبلا برای

we used to get people for, like having children out of wedlock.

رسوا کردن آدمها استفاده می‌شد، مثل خارج از ازدواج بچه‌دار شدن.

But the phrase "misuse of privilege" is becoming a free pass

اما عبارت «سواستفاده از امتیازات» تبدیل به راه فراری شده

to tear apart pretty much anybody we choose to.

برای نابود کردن هر فردی که انتخاب کنیم.

It's becoming a devalued term,

تا حدی که به ارج کاهی تبدیل شده است.

and it's making us lose our capacity for empathy

و باعث می‌شود ظرفیت خود را برای همدلی و تشخیص‌دهی

and for distinguishing between serious and unserious transgressions.

بین خلاف‌های جدی و غیرجدی از دست دهیم.

Justine had 170 Twitter followers, and so to make it work,

جاستین ۱۷۰ دنبال کننده در توییتر داشت،

she had to be fictionalized.

لازم بود درباره او قصه‌پردازی شود.

Word got around that she was the daughter the mining billionaire Desmond Sacco.

شایعه شد که او دختر میلیاردر معدن دزموند ساکو است.

[Let us not be fooled by #JustineSacco her father is a SA mining billionaire.

[بیایدد گول #جاستین‌ساکو رو نخوریم که پدرش میلیاردر معدن اهل آفریقای جنوبیه.

She's not sorry. And neither is her father.]

او متاسف نیست. و همینطور پدرش.]

I thought that was true about Justine,

فکر می‌کردم که این حرف راست است،

until I met her at a bar, and I asked her about her billionaire father,

تا که جاستین را در باری ملاقات کردم و درباره پدر میلیاردرش پرسیدم،

and she said, "My father sells carpets."

و او گفت پدرش فرش فروش است.

And I think back on the early days of Twitter,

و فکر می‌کنم قبلا در روزهای آغازین توییتر،

when people would admit shameful secrets about themselves,

وقتی آدمها به رازهای شرمناک درباره خود اعتراف می‌کردند،

and other people would say, "Oh my God, I'm exactly the same."

و بقیه آدمها می‌گفتند، «اوه، خدای من، منم دقیقا همینطور هستم.»

These days, the hunt is on for people's shameful secrets.

این روزها، صید رازهای شرمناک آدم‌ها باب شده.

You can lead a good, ethical life,

شما زندگی خوب و اخلاقی را دارید

but some bad phraseology in a Tweet can overwhelm it all,

اما با یک عبارت نابجا و اشتباه در توییتر همه آن زیر سوال می‌رود،

become a clue to your secret inner evil.

سرنخی می شود به شیطان مخفی درون شما.

Maybe there's two types of people in the world:

شاید دو دسته آدم در دنیا وجود دارد:

those people who favor humans over ideology,

مردمی که آدمها را به ایدلوژی ترجیح می‌دهند،

and those people who favor ideology over humans.

و آنهایی که ایدلوژی را برتر از انسانها می‌دانند.

I favor humans over ideology,

من آدمها را به ایدلوژی ترجیح می‌دهم،

but right now, the ideologues are winning,

اما الان، نظریه پردازها برنده‌اند،

and they're creating a stage for constant artificial high dramas

و آنها صحنه‌ای را برای هیجانات شدید مصنوعی خلق می‌کنند

where everybody's either a magnificent hero

جاییکه هر کسی در آنجا قهرمانی خارق العاده است

or a sickening villain,

یا خبیثی حال بهم زن،

even though we know that's not true about our fellow humans.

هر چند که می‌دانیم این موضوع درباره هم‌ نوع‌های ما صحت ندارد.

What's true is that we are clever and stupid;

آنچه صحت دارد این است که ما باهوش و احمق هستیم؛

what's true is that we're grey areas.

آنچه صحت دارد این است که ما در محدوده خاکستری قرار داریم.

The great thing about social media was how it gave a voice

نکته فوق العاده درباره رسانه‌های اجتماعی این بود

to voiceless people,

که به افراد بی‌صدا صدا می‌داد.

but we're now creating a surveillance society,

اما امروزه جامعه‌ای نظارتی خلق کردیم،

where the smartest way to survive is to go back to being voiceless.

جاییکه هوشمندترین روش برای نظارت برگشتن به بی‌صدا بودن است.

Let's not do that.

بیایید این کار را نکنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Bruno Giussani: Thank you, Jon.

برونو جیوسانی: متشکرم ازت جان.

Jon Ronson: Thanks, Bruno.

جان رنسون: متشکرم، برونو.

BG: Don't go away.

ب ج: نرو، بمان.

What strikes me about Justine's story

آنچه درباره جاستین من را شوکه میکند

is also the fact that if you Google her name today,

این حقیقت است که اگر اسمش را امروز گوگل کنید،

this story covers the first 100 pages of Google results --

این داستان ۱۰۰ صفحه از نتایج گوگل ر پوشش می‌دهد--

there is nothing else about her.

چسز دیگری درباره اش نیست.

In your book, you mention another story

در کتاب تو، ماجرای دیگری را از قربانی دیگر

of another victim who actually got taken on by a reputation management firm,

ذکر می‌کنی که موردش در حقیق از سوی یک شرکت مدیریت شهرت پذیرفته شد

and by creating blogs and posting nice, innocuous stories about her love for cats

و با ایجاد بلاگها و پست کردن داستانهای بیضرر درباره عشقش به گربه‌ها

and holidays and stuff, managed to get the story

و تعطیلات و چیزهای اینطوری، موفق شدند ماجرایش را از

off the first couple pages of Google results, but it didn't last long.

چند صفحه اول نتایج گوگل بردارند، اما خیلی طول نکشید.

A couple of weeks later, they started creeping back up to the top result.

چند هفته بعد، دوباره برگشتند به خانه اول.

Is this a totally lost battle?

آیا این جنگی از پیش باخته است؟

Jon Ronson: You know, I think the very best thing we can do,

جان رانسون: خب فکر می‌کنم بهترین کار در مقابله با مواردی

if you see a kind of unfair or an ambiguous shaming,

که وقتی با رسوا کردنی مبهم یا ناعادلانه مواجه می‌شویم،

is to speak up, because I think the worst thing that happened to Justine

اعتراض کردن است، چون فکر می‌کنم بدترین اتفاق برای جاستین این بود

was that nobody supported her -- like, everyone was against her,

که هیچکس از او حمایت نکرد-- همه انگار علیه او بودند،

and that is profoundly traumatizing,

و این عمیقا تکان دهنده است،

to be told by tens of thousands of people that you need to get out.

که دهها هزار نفر آدم به تو بگویند که بزن به چاک.

But if a shaming happens and there's a babble of voices, like in a democracy,

اما اگر بی‌آبرو

where people are discussing it, I think that's much less damaging.

جایی که آدمها آن را به بحث می‌گذارند، فکر می‌کنم کمتر آسیب برساند.

So I think that's the way forward,

بنابراین فکر کنم راه درستی باشد،

but it's hard, because if you do stand up for somebody,

اما دشوار است،‌ چون با انجام این کار، پشت کسی در میایی،

it's incredibly unpleasant.

فوق‌العاده ناخوشایند است.

BG: So let's talk about your experience,

ب ج: خب بیا درباره تجربه‌ات صحبت کنیم،

because you stood up by writing this book.

چون با نوشتن این کتاب پشت آدمها درآمدی.

By the way, it's mandatory reading for everybody, okay?

راستی، خواندنش برای همه الزامی هست، نه؟

You stood up because the book actually puts the spotlight on shamers.

دفاع کردی چون کتاب درواقع توجه را روی آبرو-برها می‌گذارد.

And I assume you didn't only have friendly reactions on Twitter.

و گمان می کنم که تنها بازخوردهای دوستانه در توییتر نبود.

JR: It didn't go down that well with some people.

ج ر: با برخی از آدمها خیلی خوب پیش نرفته است.

(Laughter)

(خنده)

I mean, you don't want to just concentrate --

منظورم این است که قفط نمی‌خواهید تمرکز کنید--

because lots of people understood, and were really nice about the book.

چون آدمهای زیادی کتاب را فهمیدند و نظرشان خیلی خوب بود.

But yeah, for 30 years I've been writing stories about abuses of power,

اما آره ،۳۰ سالی هست که داستان درباره سواستفاده از قدرت می‌نویسم،

and when I say the powerful people over there in the military,

و وقتی از آدمهای قدرتمند در ارتش یا در صنعت دارو

or in the pharmaceutical industry, everybody applauds me.

حرف می‌زنم، همه تشویقم می‌کنند.

As soon as I say, "We are the powerful people abusing our power now,"

به محضی که بگویم، « ما آدمهای قدرتمندی هستیم که از قدرت خود سواستفاده می‌کنیم.»

I get people saying, "Well you must be a racist too."

مردم به من می‌گویند، «تو حتما نژادپرست هم هستی.»

BG: So the other night -- yesterday -- we were at dinner,

ب ج: خب دیشب که سر شام بودیم،

and there were two discussions going on.

و دو بحث در جریان بود.

On one side you were talking with people around the table --

در یک سو تو مشغول صحبت با آدمهای دور میز هستی

and that was a nice, constructive discussion.

و بحث سازنده خوبی را دنبال می‌کنی.

On the other, every time you turned to your phone,

از سوی دیگر، هر بار که سمت تلفنت می‌روی،

there is this deluge of insults.

با انبوهی از اهانتها روبرویی.

JR: Yeah. This happened last night. We had like a TED dinner last night.

ج ر: آره. دیشب این اتفاق افتاد. دیشب که شام TED داشتیم.

We were chatting and it was lovely and nice, and I decided to check Twitter.

در حال گپ زدن بودیم و خیلی هم خوب و خوش بود و تصمیم گرفتم توییتر را چک کنم.

Somebody said, "You are a white supremacist."

کسی گفت، « تو سفید پوستی نژاد پرستی.»

And then I went back and had a nice conversation with somebody,

و بعد من برگشتم و مکالمه خوبی با شخصی داشتم.

and then I went back to Twitter,

و بعد به توییتر برگشتم،

somebody said my very existence made the world a worse place.

فری متذکر شد که وجود شخص من دنیا را به جایی بدتر تبدیل کرده است.

My friend Adam Curtis says

دوستم آدام کرتیس می‌گوید

that maybe the Internet is like a John Carpenter movie from the 1980s,

که اینترنت شاید مثل فیلمی از جان کارپنتر از دهه ۱۹۸۰ است،

when eventually everyone will start screaming at each other

وقتی در نهایت همه بر سر هم فریاد می‌کشند

and shooting each other, and then eventually everybody

و به هم شلیک می‌کنند، و بعد سر آخر هر کس

would flee to somewhere safer,

به جایی امن‌تر فرار می‌کند

and I'm starting to think of that as a really nice option.

و من دارم به این فکر می‌افتم که گزینه واقعا خوبی است.

BG: Jon, thank you. JR: Thank you, Bruno.

ب ج: جان، متشکرم. ج ر: متشکرم برونو.

(Applause)

(تشویق)