Pirates, nurses and other rebel designers | Alice Rawsthorn

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Leila Ataei

Design is a slippery and elusive phenomenon,

طراحی پدیده‌ای لغزنده و دست نیافتنی است،

which has meant different things at different times.

که در برهه‌های مختلف زمان معانی مختلفی داشته است.

But all truly inspiring design projects have one thing in common:

اما همه کارهای طراحی حقیقتا الهام بخش در یک نکته مشترک هستند:

they began with a dream.

با یک رویا شروع شده‌اند.

And the bolder the dream,

و هرچه رویا جسورانه تر باشد،

the greater the design feat that will be required to achieve it.

شاهکار طراحی بزرگتری برای رسیدن به آن لازم خواهد بود.

And this is why the greatest designers are almost always

و به همین دلیل است که برجسته ترین طراحان تقریبا همیشه

the biggest dreamers and rebels and renegades.

بزرگترین خیال‌پردازان، یاغیان و مرتدان بوده‌اند.

This has been the case throughout history,

این موضوع در طول تاریخ ثابت شده است،

all the way back to the year 300 BC,

زمان خیلی دور در سال ۳۰۰ پیش از میلاد،

when a 13-year-old became the king

وقتی که یک پسر ۱۳ ساله در کشوری دوردست،

of a remote, very poor and very small Asian country.

کوچک و فقیر در آسیا به پادشاهی رسید.

He dreamt of acquiring land, riches and power

او رویای فتح سرزمینها، ثروت و قدرت

through military conquest.

را از طریق برتری نظامی داشت.

And his design skills --

و مهارت‌های طراحی‌اش--

improbable though it sounds --

هرچند نامحتمل به نظر می‌رسد --

would be essential in enabling him to do so.

برای اینکه او چنین کند ضروری بودند.

At the time,

در آن زمان

all weapons were made by hand to different specifications.

تمام سلاح‌ها دست ساز و دارای ویژگی‌های خاص بودند.

So if an archer ran out of arrows during a battle,

اگر تیرهای یک تیرانداز در هنگام نبرد تمام می‌شد،

they wouldn't necessarily be able to fire another archer's arrows

لزوما نمی‌توانست با تیرهایی که برای یک کمان دیگر درست شد بود

from their bow.

تیراندازی کند.

This of course meant that they would be less effective in combat

این نکته باعث کاهش کارآیی آنها در زمان مبارزه بود

and very vulnerable, too.

و باعث ضعف آنها شده بود.

Ying solved this problem

یانگ این مشکل را حل کرد

by insisting that all bows and arrows were designed identically,

با پافشاری بر اینکه تمام تیرها با طراحی یکسان ساخته شوند

so they were interchangeable.

تا بتوانند قابل مبادله باشند.

And he did the same for daggers, axes, spears, shields

و این کار را برای خنجرها، تبرها، نیزه‌ها، سپرها

and every other form of weaponry.

و همه سلاح‌هایشان انجام داد.

His formidably equipped army won batter after battle,

ارتش سهمگین و مجهز او در نبردها یکی پس از دیگری به پیروزی رسید،

and within 15 years,

و در طول ۱۵ سال،

his tiny kingdom had succeeded in conquering

قلمرو کوچک او

بر تمام همسایگان بزرگتر، ثروتمندتر و قدرتمندتر فائق آمد،

all its larger, richer, more powerful neighbors,

to found the mighty Chinese Empire.

و به امپراتوری قدرتمند چین تبدیل شد.

Now, no one, of course,

حالاهیچ کس البته

would have thought of describing Ying Zheng as a designer at the time --

به یانگ ژینگ به عنوان یک طراح در زمان خود نگاه نمی‌کند --

why would they?

چرا باید کسی چنین کند؟

And yet he used design unknowingly and instinctively

اما به هر حال او ناآگاهانه و از روی غریزه

but with tremendous ingenuity

اما با خلاقیتی فوق العاده

to achieve his ends.

برای رسیدن به اهدافش از طراحی استفاده کرد.

And so did another equally improbable, accidental designer,

و طراحی همین قدر اتفاقی و نامحتمل نیز توسط فرد دیگری انجام شد،

who was also not above using violence to get what he wanted.

کسی که او نیز برای رسیدن به هدفش در استفاده از خشونت إبایی نداشت.

This was Edward Teach, better known as the British pirate, Blackbeard.

ادوارد تیچ دزد دریایی بریتانیایی، که با لقب ریش مشکی شناخته می‌شود.

This was the golden age of piracy,

درعصر طلایی دزدان دریایی،

where pirates like Teach were terrorizing the high seas.

زمانی که وحشت از دزدانی مثل تیچ بر دریاهای آزاد سایه افکنده بود.

Colonial trade was flourishing,

تجارت استعماری شکوفا شده بود،

and piracy was highly profitable.

و دزدی دریایی بسیار پرمنفعت بود.

And the smarter pirates like him realized that to maximize their spoils,

و دزدان باهوش‌تر مثل او متوجه شدند برای به دست آوردن بیشترین غنایم،

they needed to attack their enemies so brutally

باید به طرز وحشیانه‌ای به دشمنان حمله کنند

that they would surrender on sight.

تا به محض دیدن خود را تسلیم کنند.

So in other words,

پس به زبان آنها،

they could take the ships without wasting ammunition,

می‌توانستند بدون هدر دادن مهمات

or incurring casualties.

و تحمل تلفات یک کشتی را غارت کنند.

So Edward Teach redesigned himself as Blackbeard

پس ادوارد تیچ خود را دوباره به عنوان ریش مشکی طراحی کرد

by playing the part of a merciless brute.

و نقش یک وحشی سنگدل را بازی کرد.

He wore heavy jackets and big hats to accentuate his height.

او نیمتنه‌های سنگین و کلاه‌های بزرگ می‌پوشید تا جایگاه خود را برجسته کند.

He grew the bushy black beard that obscured his face.

ریشی انبوه و بلند و سیاه گذاشت که چهره‌ی او را پنهان می‌کرد.

He slung braces of pistols on either shoulder.

او به هر دو شانه تفنگ و تسمه می‌بست.

He even attached matches to the brim of his hat and set them alight,

او حتی به لبه‌ی کلاه خود کبریت می‌زد و آنها را روشن می‌کرد،

so they sizzled menacingly whenever his ship was poised to attack.

و وقتی که کشتی‌اش برای حمله مهیا می‌شد آنها جلز و ولز تهدیدآمیزی می‌کردند.

And like many pirates of that era,

و مثل خیلی از دزدان دریایی آن زمان،

he flew a flag that bore the macabre symbols

او هم پرچمی با علامت مرگ افراشته بود

of a human skull and a pair of crossed bones,

که تصویر جمجمه یک انسان و دو استخوان ضربدری داشت،

because those motifs had signified death in so many cultures for centuries,

چون برای قرن‌ها آنها در بسیاری از فرهنگ‌ها مفهوم خطر مرگ را القا می‌کردند،

that their meaning was instantly recognizable,

و معنی آنها بلافاصله قابل تشخیص بود،

even in the lawless, illiterate world of the high seas:

حتی در دنیای بی قانون و بیسواد دریاهای آزاد:

surrender or you'll suffer.

تسلیم شوید وگرنه رنج خواهید کشید.

So of course, all his sensible victims surrendered on sight.

پس البته همه‌ قربانیان عاقل او با دیدن آنها تسلیم می‌شدند.

Put like that,

به این ترتیب،

it's easy to see why Edward Teach and his fellow pirates

به راحتی می‌توان ادوارد تیچ و دزدان همراه او را

could be seen as pioneers of modern communications design,

به عنوان پیشگامان طراحی ارتباطات مدرن دانست،

and why their deadly symbol --

و اینکه چرا علامت مرگ آنها --

(Laughter)

(خنده)

there's more --

بیشتر هم هست --

why their deadly symbol of the skull and crossbones

چرا علامت مرگ جمجمه و استخوان‌های ضربدری آنها

was a precursor of today's logos,

شکل دهنده نمادهای امروزی شدند،

rather like the big red letters standing behind me,

مثل همین حروف بزرگ قرمز پشت سر من،

but of course with a different message.

البته با مفهومی متفاوت.

(Laughter)

(خنده)

Yet design was also used to nobler ends

طراحی حتی برای اهداف شرافتمندانه هم استفاده شده است

by an equally brilliant and equally improbable designer,

توسط طراح همان اندازه هوشمند و همان اندازه نامحتمل،

the 19th-century British nurse, Florence Nightingale.

پرستار بریتانیایی قرن ۱۹، فلورانس نایتینگل.

Her mission was to provide decent healthcare for everyone.

وظیفه او رساندن مراقبت‌های پزشکی به همه افراد بود.

Nightingale was born into a rather grand, very wealthy British family,

نایتینگل در خانواده‌ای نسبتا بزرگ و بسیار ثروتمند متولد شده بود،

who were horrified when she volunteered to work in military hospitals

که در هنگام داوطلب شدن او برای کار در بیمارستان نظامی در طول جنگ کریمه

during the Crimean War.

بسیار وحشت کردند.

Once there, she swiftly realized

در آنجا او به سرعت دریافت که

that more patients were dying of infections that they caught there,

عده‌ی بیمارانی که به خاطرابتلابه عفونت در بخش‌های متعفن و کثیف آنجا

in the filthy, fetid wards,

than they were of battle wounds.

جان خود را از دست می‌دهند،

So she campaigned for cleaner, lighter, airier clinics

از عده کشته شدگان عفونت ناشی از جراحات جنگی بیشتر است.

پس مبارزه کرد تا بیمارستان‌های تمیزتر، روشن‌تر و با فضای بیشتر

to be designed and built.

طراحی و ساخته شوند.

Back in Britain,

در بازگشت به بریتانیا،

she mounted another campaign,

کمپین دیگری به راه انداخت،

this time for civilian hospitals,

این بار برای بیمارستان‌های غیرنظامی،

and insisted that the same design principles were applied to them.

و اصرار کرد که اصول طراحی مشابهی در آنها هم اعمال شود.

The Nightingale ward, as it is called,

بخش نایتینگل، همانطور که از اسمش پیداست،

dominated hospital design for decades to come,

طراحی بیمارستانی را برای دهه‌های آینده ارائه کرد،

and elements of it are still used today.

و قسمت‌هایی از آن امروز هنوز هم به کار می‌روند.

But by then,

اما پس از آن،

design was seen as a tool of the Industrial Age.

طراحی به عنوان یکی از ابزارهای عصر صنعت شناخته می‌شد.

It was formalized and professionalized,

شکلی رسمی و حرفه‌ای پیدا کرد،

but it was restricted to specific roles

اما به نقش‌های خاصی منحصر شده بود

and generally applied in pursuit of commercial goals

و عموما برای دستیابی به اهداف تجاری از آن استفاده می‌شد

rather than being used intuitively,

به جای آنکه مستقیما از آن استفاده شود،

as Florence Nightingale, Blackbeard and Ying Zheng had done.

همانطور که فلورانس نایتینگل، ریش مشکی و یانگ ژینگ از آن استفاده کردند.

By the 20th century,

با فرا رسیدن قرن بیستم،

this commercial ethos was so powerful,

ویژگی‌های طراحی تجاری چنان قدرتمند شده بود،

that any designers who deviated from it

که اگر کسی از طراحان از آنها تخطی می‌کرد،

risked being seen as cranks or subversives.

خطر شناخته شدن به عنوان منحرف و خرابکار را به جان خریده بود.

Now among them is one of my great design heroes,

حالا یکی از قهرمانان طراحی من در میان آنها حضور دارد،

the brilliant László Moholy-Nagy.

«لازلو موهولی ناگی» با استعداد.

He was the Hungarian artist and designer

هنرمند و طراح مجارستانی

whose experiments with the impact of technology on daily life

که تجربیات او از تاثیر تکنولوژي بر زندگی روزمره

were so powerful

چنان قدرتمند بودند

that they still influence the design of the digital images

که هنوز هم بر طراحی تصاویر دیجیتالی

we see on our phone and computer screens.

که ما بر صفحه‌ی تلفن یا رایانه‌ی خود می‌بینیم، تاثیر می‌گذارند.

He radicalized the Bauhaus Design School in 1920s Germany,

او مدرسه طراحی «باوهاوس» را در آلمان دهه ۱۹۲۰ رادیکالیزه کرد،

and yet some of his former colleagues shunned him

و حتی بعضی از همکاران سابقش از او دوری کردند

when he struggled to open a new Bauhaus in Chicago years later.

وقتی که سالها بعد تلاش کرد یک باوهاوس جدید در شیکاگو دایر کند.

Moholy's ideas were as bold and incisive as ever,

ایده‌های موهولی به اندازه‌ی همیشه جسورانه و نافذ بودند،

but his approach to design was too experimental,

اما روش او برای طراحی بسیار تجربی بود،

as was his insistence on seeing it, as he put it,

و اصرار او به نحوه نگرش به آن، چنان که او آن را ترتیب داد،

as an attitude, not a profession to be in tune with the times.

به عنوان یک رفتار، و نه یک حرفه تا بتوان آن را با زمان همگام کرد.

And sadly, the same applied

و متاسفانه،همین اتفاق

to another design maverick: Richard Buckminster Fuller.

برای طراح پیش گام دیگری هم افتاد: ریچارد باکمینستر فولر.

He was yet another brilliant design visionary

او هم یکی دیگر از طراحان بصری برجسته

and design activist,

و فعال در زمینه‎ی طراحی بود،

who was completely committed to designing a sustainable society

که کاملا متعهد به طراحی یک جامعه پایدار

in such a forward-thinking way

با چنان طرز فکری پیشگامانه بود

that he started talking about the importance of environmentalism

که بحث درباره اهمیت توجه به محیط زیست

in design in the 1920s.

در طراحی را در سالهای ۱۹۲۰ آغاز کرد.

Now he, despite his efforts,

اما او با وجود تلاش‎هایش

was routinely mocked as a crank by many in the design establishment,

در جامعه طراحان توسط بسیاری به عنوان دیوانه مورد تمسخر قرار می‎گرفت،

and admittedly,

و مسلما،

some of his experiments failed,

بعضی از تجربیات او با شکست مواجه شدند،

like the flying car that never got off the ground.

مثل ماشین پرنده که هرگز از زمین بلند نشد.

And yet, the geodesic dome,

و اما گنبدهای هندسی،

his design formula to build an emergency shelter

فرمول طراحی او برای ساختن یک پناهگاه اضطراری

from scraps of wood, metal, plastic,

از تکه‌های چوب، فلز، پلاستیک،

bits of tree, old blankets, plastic sheeting --

شاخه درخت، پارچه‌های کهنه، ورق‌های پلاستیک --

just about anything that's available at the time --

هر چیزی که در زمان نیاز در دسترس است --

is one of the greatest feats of humanitarian design,

یکی از بزرگترین شاهکارهای طراحی بشردوستانه است،

and has provided sorely needed refuge

و از ان زمان تا کنون،

to many, many people in desperate circumstances

برای عده بسیار بسیار زیادی که به شدت به آن نیاز داشته‌اند٬

ever since.

سرپناه فرآهم کرده است.

Now, it was the courage and verve of radical designers

حالا این شجاعت و ذوق طراحان رادیکال

like Bucky and Moholy

مثل باکی و موهولی بود

that drew me to design.

که من را به طراحی کشاند.

I began my career as a news journalist and foreign correspondent.

من فعالیت حرفه‌ای خود را به عنوان گزارشگر خبری و خبرنگار برون مرزی آغاز کردم.

I wrote about politics, economics and corporate affairs,

من درباره سیاست، اقتصاد و همکاری‌های مشترک مطلب می‌نوشتم،

and I could have chosen to specialize in any of those fields.

و می‌توانتسم در هریک از آن زمینه‌ها به متخصص تبدیل شوم.

But I picked design,

اما طراحی را انتخاب کردم،

because I believe it's one of the most powerful tools at our disposal

چون باور دارم که طراحی یکی از قوی ترین ابزارهای در دسترس ما

to improve our quality of life.

برای بهبود کیفیت زندگی‌مان است.

Thank you, fellow TED design buffs.

خیلی متشکرم همکاران TED علاقه‌مند به طراحی.

(Applause)

(تشویق)

And greatly as I admire the achievements of professional designers,

و دستآوردهای طراحان حرفه‌ای را بسیار تحسین می‌کنم،

which have been extraordinary and immense,

که ورای تصور و بسیار عظیم بوده‌اند،

I also believe

همچنین باور دارم

that design benefits hugely from the originality,

که طراحی به شکلی گسترده از اصالت و تفکر عرضی

the lateral thinking

بهره می‌برد

and the resourcefulness of its rebels and renegades.

و همین منبع الهام آشوبگران و مرتدان این زمینه بوده است.

And we're living at a remarkable moment in design,

و ما در لحظه‌ای به یاد ماندنی در زمینه طراحی زندگی می‌کنیم،

because this is a time when the two camps are coming closer together.

چون اکنون زمانی است که دو دسته در حال نزدیک شدن به هم هستند.

Because even very basic advances in digital technology

زیرا حتی پایه‌ای ترین پیشرفت‌ها در زمینه فناوری دیجیتال

have enabled them to operate increasingly independently,

آنها را قادر ساخته است تا به صورت فزاینده‌ای مستقل عمل کنند،

in or out of a commercial context,

درون یا بیرون زمینه تجاری،

to pursue ever more ambitious and eclectic objectives.

تا اهداف جاه طلبانه‌ تر و برگزیده تر را دنبال کنند.

So in theory,

پس از لحاظ تئوری،

basic platforms like crowdfunding, cloud computing, social media

بنیادهایی مانند سرمایه گذاری جمعی، پردازش ابری٬ شبکه‌های اجتماعی

are giving greater freedom to professional designers

آزادی بیشتری به طراحان حرفه‌ای داده‌اند

and giving more resources for the improvisational ones,

و منابع گسترده‌تر در اختیار آنهایی که بداهه پردازی می‌کنند قرار گرفته،

and hopefully,

و خوشبختانه،

a more receptive response to their ideas.

بازخوردهای پذیرنده نسبت ایده‌هایشان می‌گیرند.

Now, some of my favorite examples of this are in Africa,

حالا بعضی از مثالهای مورد علاقه من در این زمینه در آفریقا است،

where a new generation of designers

جایی که نسل جدیدی از طراحان

are developing incredible Internet of Things technologies

در حال توسعه‌ی فناوری اینترنتی باور نکردنی هستند

to fulfill Florence Nightingale's dream of improving healthcare

تا رویای فلورانس نایتینگل را برای بهبود مراقبت‌های پزشکی محقق کنند

in countries where more people now have access to cell phones

در کشورهایی که امروزه عده کسانی که به گوشی هوشمند دسترسی دارند

than to clean, running water.

از کسانی که به آب تمیز و جاری دسترسی دارند بیشتر است.

And among them is Arthur Zang.

و در زمره آنان آرتور زنگ است.

He's a young, Cameroonian design engineer

او یک مهندس طراح جوان از کامرون است

who has a adapted a tablet computer into the Cardiopad,

که یک کامپیوتر تبلت را به دستگاه ثبت نوار قلب تبدیل کرده است،

a mobile heart-monitoring device.

یک دستگاه ثبت نوار قلب قابل حمل.

It can be used to monitor the hearts of patients in remote, rural areas.

از آن می‌توان برای گرفتن نوار قلب بیماران در مناطق دورافتاده و روستایی استفاده کرد.

The data is then sent on a cellular network

پس از آن داده‌ها بوسیله شبکه‌ی تلفن همراه

to well-equipped hospitals hundreds of miles away

برای مطالعه به بیمارستانی مجهز که کیلومترها دورتر است

for analysis.

ارسال می‌شوند.

And if any problems are spotted by the specialists there,

و اگر در آنجا توسط متصص مشکلی در آنها یافته شود،

a suitable course of treatment is recommended.

یک دوره درمان مناسب تجویز خواهد شد.

And this of course saves many patients

و این البته از اینکه بیماران زیادی

from making long, arduous, expensive and often pointless journeys

راهی دور، دشوار، پرهزینه و معمولا بی فایده را تا بیمارستان بپیمایند

to those hospitals,

جلوگیری می‌کند،

and makes it much, much likelier

و در واقع احتمال بررسی قلب آنها را

that their hearts will actually be checked.

خیلی خیلی بالا می‌برد.

Arthur Zang started working on the Cardiopad eight years ago,

آرتور زنگ کار بر روی دستگاه نوار قلب را هشت سال پیش شروع کرد،

in his final year at university.

در سال آخر دانشگاه.

But he failed to persuade any conventional sources

اما نتوانست منابع معمول را برای حمایت مالی

to give him investment to get the project off the ground.

قانع کند تا بتواند پروژه را عملی کند.

He posted the idea on Facebook,

او ایده‌اش را در فیس بوک گذاشت،

where a Cameroonian government official saw it

جایی که یکی از افراد دولت رسمی کامرون آن را دید

and managed to secure a government grant for him.

و منبع مالی مطمئن و دولتی را برای او فرآهم کرد.

He's now developing not only the Cardiopad,

هم اکنون او نه تنها در حال توسعه‌ی دستگاه نوار قلب است،

but other mobile medical devices to treat different conditions.

بلکه در حال کار بر روی دستگاههای درمانی دیگری برای استفاده در شرایط مختلف است.

And he isn't alone,

و او تنها نیست،

because there are many other inspiring and enterprising designers

چون بسیاری از طراحان الهام بخش و پرکار دیگر هم هستند

who are also pursuing extraordinary projects of their own.

که در حال کار بر روی پروژه‌های فوق العاده‌ی خودشان هستند.

And I'm going to finish by looking at just a few of them.

و من صحبتم را با بررسی چندتا از آنها به پایان می‌برم.

One is Peek Vision.

یکی از آنها پیک ویژن است.

This is a group of doctors and designers in Kenya,

این نام گروهی از پزشکان و طراحان در کنیا است،

who've developed an Internet of Things technology of their own,

که تکنولوژی اینترنتی خود را،

as a portable eye examination kit.

به عنوان یک ابزار سنجش بینایی قابل حمل توسعه داده‌اند.

Then there's Gabriel Maher,

و بعد هم گابریل میهر است،

who is developing a new design language

که در حال ساخت زبان طراحی جدیدی است

to enable us to articulate the subtleties of our changing gender identities,

تا بتوانیم پیچیدگی‌های تغییرات هویت جنسیتی را

without recourse to traditional stereotypes.

بدون نیاز به کلیشه‌های سنتی بیان کنیم.

All of these designers and many more are pursuing their dreams,

همه این طراحان و خیلی‌های دیگر رویاهایشان را دنبال می‌کنند،

by the making the most of their newfound freedom,

با بیشترین استفاده از آزادی نو یافته‌شان

with the discipline of professional designers

و داشتن رفتار طراحان حرفه‌ای و کاردانی آشوب گرایانه و انقلابی آنها

and the resourcefulness of rebels and renegades.

بیشترین استفاده را می‌کنند.

And we all stand to benefit.

و همه‌ ما از آن بهره خواهیم برد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)