Anne-Marie Slaughter: Can we all "have it all"?

Translator: Negin Yashmi Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

So my moment of truth

خب لحظه آگاهی من

did not come all at once.

ناگهانی نبود.

In 2010, I had the chance to be considered

در سال ۲۰۱۰، این شانس را داشتم

for promotion from my job

که برای ارتقا شغلی در نظر گرفته شوم.

as director of policy planning

به عنوان مدیر برنامه‌ریزی سیاست

at the U.S. State Department.

در وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا.

This was my moment to lean in,

این نقطه شروع من بود،

to push myself forward

تا خودم را به سمت پیشرفت حرکت بدهم

for what are really only a handful

برای آنچه که فقط تعداد انگشت شماری

of the very top foreign policy jobs,

از مشاغل سیاست خارجه هستند،

and I had just finished a big, 18-month project

و من به تازگی یک پروژه‌ بزرگ ۱۸ماهه را، به پایان رسانده بودم

for Secretary Clinton, successfully,

با موفقیت، برای وزیر کلینتون،

and I knew I could handle a bigger job.

و می‌دانستم که می‌توانم یک کار بزرگتر را اداره کنم.

The woman I thought I was

زنی که فکر می‌کردم هستم

would have said yes.

بله را می‌گفت.

But I had been commuting for two years

اما من برای دو سال در رفت‌وآمد بودم

between Washington and Princeton, New Jersey,

بین واشنگتن و پرینستون، نیوجرسی،

where my husband and my two teenage sons lived,

که همسرم و دو پسر نوجوانم زندگی می‌کردند،

and it was not going well.

و اوضاع خوب پیش نمی‌رفت.

I tried on the idea of eking out another two years

به این فکر کردم که دوسال دیگر هم ادامه بدهم

in Washington, or maybe uprooting my sons

در واشنگتن، یا پسرانم را از مدرسه‌شان و

from their school and my husband from his work

همسرم را از شغلش جدا کنم

and asking them to join me.

و از آن‌ها بخواهم به من ملحق شوند.

But deep down, I knew

اما در اعماق وجودم، می‌دانستم

that the right decision was to go home,

تصمیم درست برگشتن به خانه است

even if I didn't fully recognize the woman

اگرچه زنی که آن تصمیم را می‌گرفت

who was making that choice.

دقیقاً نمی‌شناختم.

That was a decision based on love

این تصمیم بر پایه عشق و

and responsibility.

مسئولیت بود.

I couldn't keep watching my oldest son

نمی‌توانستم ببینم پسر بزرگترم

make bad choices

تصمیمات اشتباه بگیرد

without being able to be there for him

بدون اینکه بتوانم کنارش باشم

when and if he needed me.

زمانی‌که به من نیاز داشت.

But the real change came more gradually.

اما تغییر اصلی آهسته‌تر به‌وقوع پیوست.

Over the next year,

در طول سال بعد،

while my family was righting itself,

وقتی خانواده‌ام داشت خودش را تطبیق می‌داد،

I started to realize

من تازه متوجه شدم

that even if I could go back into government,

که اگر هم بتوانم به دولت برگردم،

I didn't want to.

نمی‌خواهم.

I didn't want to miss the last five years

نمی‌خواستم پنج سال آخری را از دست بدهم

that my sons were at home.

که پسرانم در خانه بودند.

I finally allowed myself to accept

من سرانجام به خودم اجازه دادم

what was really most important to me,

آنچه برای من مهمتر بود را بپذیرم،

not what I was conditioned to want

نه چیزی که به من القا شده بود

or maybe what I conditioned myself to want,

و یا چیزی که خودم فکر می‌کردم بخواهم،

and that decision led to a reassessment

و این تصمیم منجر به ارزیابی مجددِ

of the feminist narrative that I grew up with

روایت فمینیستی شد که من با آن بزرگ شده‌ام

and have always championed.

و همیشه قهرمان آن بوده‌ام.

I am still completely committed

من هنوز کاملاً متعهد هستم

to the cause of male-female equality,

به هدف برابری زن و مرد،

but let's think about what that equality really means,

اما بیایید در مورد معنای واقعی این برابری،

and how best to achieve it.

و چگونگی رسیدن به آن بهتر بیندیشیم.

I always accepted the idea

من همیشه عقیده داشتم

that the most respected and powerful people

که معتبرترین و قدرتمندترین افراد

in our society are men at the top of their careers,

در جامعه ما مردانی هستند که در راس امور قرار گرفتند،

so that the measure of male-female equality

بنابراین معیار برابری زن و مرد باید این باشد

ought to be how many women are in those positions:

که چند زن درآن موقعیت‌ها هستند:

prime ministers, presidents, CEOs,

نخست‌وزیران، رییس‌جمهورها، مدیرعامل‌ها،

directors, managers, Nobel laureates, leaders.

کارگردانان، مدیران، برندگان نوبل، رهبران.

I still think we should do everything we possibly can

هنوز فکر می‌کنم باید هر کاری که می‌توانیم انجام دهیم

to achieve that goal.

تا به آن هدف برسیم.

But that's only half of real equality,

اما این فقط نیمی از برابری واقعیست،

and I now think we're never going to get there

و حالا فکر می‌کنم هرگز به آنجا نمی‌رسیم

unless we recognize the other half.

مگر اینکه نیم دیگر را هم بشناسیم.

I suggest that real equality,

به نظر من برابری واقعی،

full equality,

برابری کامل،

does not just mean valuing women

تنها به معنای ارزیابی زنان

on male terms.

طبق معیارهای مردانه نیست.

It means creating a much wider range

بلکه به معنای فراهم کردن طیف وسیع‌تری

of equally respected choices

از انتخاب‌های به همان اندازه مورد احترام

for women and for men.

برای زن و مرد است.

And to get there, we have to change our workplaces,

و برای به آنجا رسیدن، مجبوریم محل کار،

our policies and our culture.

سیاست و فرهنگمان را تغییر دهیم.

In the workplace,

در محیط کار،

real equality means valuing family

برابری واقعی به معنای ارزش دادن به خانواده

just as much as work,

به اندازه کار است،

and understanding that the two reinforce each other.

و درک اینکه این دو یکدیگر را تقویت می‌کنند.

As a leader and as a manager,

به عنوان یک رهبر و مدیر،

I have always acted on the mantra,

همیشه براساس این گفته عمل کردم،

if family comes first,

اگر خانواده اولویت اول باشد،

work does not come second --

کار دوم نیست --

life comes together.

زندگی درست پیش می‌رود.

If you work for me, and you have a family issue,

اگر شما برای من کار کنید، و یک مشکل خانوادگی داشته باشید،

I expect you to attend to it,

انتظار دارم که به آن رسیدگی کنید،

and I am confident,

و من مطمئنم،

and my confidence has always been borne out,

اطمینان من همیشه بر این است،

that the work will get done, and done better.

که کار انجام می‌شود و بهتر انجام می‌شود.

Workers who have a reason to get home

کارمندانی که دلیلی برای به خانه رفتن دارند

to care for their children or their family members

برای مراقبت از فرزندان یا اعضای خانواده

are more focused, more efficient,

تمرکز بیشتری دارند، کارآمدترند،

more results-focused.

و به نتیجه کار توجه بیشتری دارند.

And breadwinners who are also caregivers

و نان‌آورانی که مسئولیت نگهداری هم دارند

have a much wider range

تجربیات و ارتباطات بیشتری

of experiences and contacts.

هم دارند.

Think about a lawyer who spends part of his time

وکیلی را در نظر بگیرید که بخشی از زمانش را

at school events for his kids

در برنامه‌های مدرسه برای بچه‌ها

talking to other parents.

و صحبت با والدین دیگر صرف می‌کند.

He's much more likely to bring in

او به احتمال زیاد مشتری‌های جدید بیشتری

new clients for his firm

برای شرکت خود می‌آورد

than a lawyer who never leaves his office.

تا وکیلی که هرگز دفتر کار خود را ترک نمی‌کند

And caregiving itself

و خودِ امر مراقبت

develops patience --

صبوری را بیشتر می‌کند --

a lot of patience --

صبر بسیار زیاد --

and empathy, creativity, resilience, adaptability.

و همدلی، خلاقیت، تاب‌آوری و سازگاری.

Those are all attributes that are ever more important

این‌ها همه ویژگی‌هایی هستند که از اهمیت بیشتری برخوردار هستند

in a high-speed, horizontal,

در یک اقتصاد جهانی،

networked global economy.

شبکه سریع و افقی.

The best companies actually know this.

در واقع بهترین شرکت‌ها این را می‌دانند.

The companies that win awards

شرکت‌های برنده جوایز

for workplace flexibility in the United States

انعطاف‌پذیری محیط کار در ایالات متحده

include some of our most successful corporations,

شامل برخی از موفق‌ترین شرکت‌های ما هستند،

and a 2008 national study

و یک مطالعه ملی در سال ۲۰۰۸

on the changing workforce

در مورد تغییر نیروی کار

showed that employees

نشان داد که کارکنان

in flexible and effective workplaces

در محل کار انعطاف‌پذیر و مفید

are more engaged with their work,

بیشتر مشغول کار خود هستند،

they're more satisfied and more loyal,

آن‌ها رضایت بیشتری دارند و وفادارترند،

they have lower levels of stress

آن‌ها استرسشان پایین‌تر است

and higher levels of mental health.

و سطح سلامت روانشان بالاتر.

And a 2012 study of employers

و یک مطالعه در سال ۲۰۱۲ در مورد کارفرمایان

showed that deep, flexible practices

نشان داد که عملکردهای عمیق و انعطاف‌پذیر

actually lowered operating costs

در واقع هزینه‌های عملیاتی را کاهش می‌دهد

and increased adaptability

و سازگاری را افزایش می‌دهد

in a global service economy.

در اقتصاد خدمات جهانی.

So you may think

بنابراین ممکن است فکر کنید

that the privileging of work over family

امتیاز کار نسبت به خانواده

is only an American problem.

فقط یک مشکل آمریکایی است.

Sadly, though, the obsession with work

متأسفانه، وسواس به کار

is no longer a uniquely American disease.

دیگر یک بیماری منحصربه‌فرد آمریکایی نیست.

Twenty years ago,

بیست سال پیش،

when my family first started going to Italy,

وقتی خانواده‌ام برای اولین بار به ایتالیا رفتند،

we used to luxuriate in the culture of siesta.

ما بر مبنای فرهنگ سیستا تفریح می‌کردیم.

Siesta is not just about avoiding the heat of the day.

سیستا فقط اجتناب از گرمای روز نیست.

It's actually just as much

در واقع به همان‌اندازه

about embracing the warmth of a family lunch.

درباره پذیرش گرمای یک نهار خانوادگی است.

Now, when we go, fewer and fewer businesses

حالا، وقتی می‌رویم، کسب‌وکارهای کمتر و کمتری

close for siesta,

برای برگزاری سیستا تعطیل می‌شوند،

reflecting the advance of global corporations

که نشان‌دهنده پیشرفت شرکت‌های جهانی

and 24-hour competition.

و رقابت ۲۴ ساعته است.

So making a place for those we love

پس ایجاد مکانی برای کسانی که دوستشان داریم

is actually a global imperative.

در واقع یک ضرورت جهانی است.

In policy terms,

از نظر خط مشی،

real equality means recognizing

برابری واقعی به معنای تشخیص این است

that the work that women have traditionally done

که کاری که زنان به‌طور سنتی انجام داده‌اند

is just as important

به همان اندازه کاری که

as the work that men have traditionally done,

مردان به‌طور سنتی انجام می‌دهند، اهمیت دارد

no matter who does it.

مهم نیست که چه کسی آن را انجام دهد.

Think about it: Breadwinning and caregiving

به این موضوع فکر کنید: نان‌آوری و مراقبت

are equally necessary for human survival.

به یک اندازه برای بقای انسان ضروری است.

At least if we get beyond a barter economy,

حداقل اگر ما از یک اقتصاد بده بستانی فراتر برویم،

somebody has to earn an income

یکی باید کسب درآمد کند

and someone else has to convert that income

و دیگری باید این درآمد را

to care and sustenance for loved ones.

به مراقبت و تامین معاش عزیزان تبدیل کند.

Now most of you, when you hear me

اکنون بیشتر شما، وقتی از من می‌شنوید

talk about breadwinning and caregiving,

در مورد نان‌آوری و مراقبت (از کودک) صحبت می‌کنم،

instinctively translate those categories

این کارها را به‌طور غریزی ترجمه می‌کنید

into men's work and women's work.

به کارهای مردان و کارهای زنان.

And we don't typically challenge

و ما معمولاً به چالش نمی‌کشیم

why men's work is advantaged.

که چرا کار مردان برتری دارد.

But consider a same-sex couple

اما یک زوج همجنس را درنظر بگیرید

like my friends Sarah and Emily.

مثل دوستان من سارا و امیلی

They're psychiatrists.

آن‌ها روانپزشک هستند.

They got married five years ago,

آن‌ها پنج سال پیش ازدواج کردند،

and now they have two-year-old twins.

و اکنون دوقلوهایی دو ساله دارند.

They love being mothers,

آن‌ها مادر بودن را دوست دارند،

but they also love their work,

اما کار خود را نیز دوست دارند،

and they're really good at what they do.

و واقعاً در کارشان خوبند.

So how are they going to divide up

بنابراین چگونه آن‌ها مسئولیت

breadwinning and caregiving responsibilities?

نان‌آوری و مراقبت را تقسیم می‌کنند؟

Should one of them stop working

آیا یکی از آن‌ها باید کار را متوقف کند

or reduce hours to be home?

یا ساعات حضور در خانه را کاهش دهد؟

Or should they both change their practices

یا هر دو باید شیوه‌های خود را تغییر دهند

so they can have much more flexible schedules?

تا بتوانند برنامه‌های بسیار انعطاف‌پذیرتری داشته باشند؟

And what criteria should they use

و از چه معیارهایی استفاده کنند

to make that decision?

برای تصمیم‌گیری؟

Is it who makes the most money

آیا معیارکسی است که بیشترین درآمد را دارد

or who is most committed to her career?

یا کسی که بیشتر به کار خود متعهد است؟

Or who has the most flexible boss?

یا کسی که رئیس انعطاف‌پذیرتری دارد؟

The same-sex perspective helps us see

دیدگاه همجنسگرایان به ما کمک می‌کند تا ببینیم

that juggling work and family

که چندکاره بودن و خانواده

are not women's problems,

مشکلات زنان نیستند،

they're family problems.

بلکه مشکلات خانوادگی هستند.

And Sarah and Emily are the lucky ones,

و سارا و امیلی خوش‌شانس هستند،

because they have a choice

زیرا آن‌ها حق انتخاب دارند

about how much they want to work.

که می‌خواهند چقدر کار کنند.

Millions of men and women

میلیون‌ها زن و مرد

have to be both breadwinners and caregivers

باید نان‌آور و مراقب باشند

just to earn the income they need,

فقط برای به‌دست آوردن درآمد مورد نیازشان،

and many of those workers are scrambling.

و بسیاری از این کارکنان درگیرند.

They're patching together care arrangements

آن‌ها در حال وصله‌کردن فعالیت‌های مراقبتی هستند

that are inadequate

که ناکافیند

and often actually unsafe.

و درواقع اغلب نا امن هستند.

If breadwinning and caregiving are really equal,

اگر نان‌آوری و مراقبت واقعاً برابر است،

then why shouldn't a government

پس چرا یک دولت نباید

invest as much in an infrastructure of care

به‌همان اندازه در زیرساخت‌های مراقبت سرمایه گذاری کند

as the foundation of a healthy society

به عنوان پایه و اساس یک جامعه سالم

as it invests in physical infrastructure

که در زیرساخت‌های فیزیکی سرمایه‌گذاری می‌کند

as the backbone of a successful economy?

به عنوان ستون فقرات یک اقتصاد موفق؟

The governments that get it --

دولت‌هایی که چنین می‌کنند --

no surprises here --

جای تعجبی نیست --

the governments that get it,

دولت‌هایی که چنین می‌کنند،

Norway, Sweden, Denmark, the Netherlands,

نروژ، سوئد، دانمارک و هلند،

provide universal child care,

مراقبت جهانی از کودکان،

support for caregivers at home,

پشتبیانی برای مراقبان در منزل،

school and early childhood education,

آموزش در مدرسه و اوایل کودکی،

protections for pregnant women,

حمایت از زنان باردار،

and care for the elderly and the disabled.

و مراقبت از افراد سالمند و معلول.

Those governments invest in that infrastructure

این دولت‌ها بر این زیرساخت سرمایه‌گذاری می‌کنند

the same way they invest in roads and bridges

همچون سرمایه‌گذاری بر جاده‌ها و پل‌ها

and tunnels and trains.

و تونل‌ها و قطارها.

Those societies also show you

این جوامع همچنین به شما نشان می‌دهند

that breadwinning and caregiving

که نان‌آوری و مراقبت از خانواده

reinforce each other.

یکدیگر را تقویت می‌کنند.

They routinely rank among the top 15 countries

آن‌ها به‌طور معمول در بین ۱۵ کشور برتر

of the most globally competitive economies,

رقابت‌پذیرترین اقتصاد جهانی قرار می‌گیرند،

but at the same time,

اما در عین حال،

they rank very high on the OECD Better Life Index.

در شاخص زندگی بهتر OECD دارای رتبه بسیار بالایی هستند.

In fact, they rank higher than other governments,

در حقیقت، آن‌ها بالاتر از سایر دولت‌ها هستند

like my own, the U.S., or Switzerland,

مانند دولت من، ایالات متحده آمریکا، یا سوئیس

that have higher average levels of income

که سطح متوسط درآمد بالاتری دارند

but lower rankings on work-life balance.

اما رتبه تعادل بین زندگی و کارِ کمتری دارند.

So changing our workplaces

پس تغییر محل کارمان

and building infrastructures of care

و ایجاد زیرساخت‌های مراقبت

would make a big difference,

تفاوت بزرگی ایجاد خواهد کرد،

but we're not going to get equally valued choices

اما گزینه‌های هم‌ارزشی را نخواهیم داشت

unless we change our culture,

تا زمانی که فرهنگ خود را تغییر ندهیم،

and the kind of cultural change required

و نوع تغییر فرهنگی مورد نیاز

means re-socializing men.

به معنای جامعه‌پذیری مجدد مردان است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Increasingly in developed countries,

به‌طور فزاینده در کشورهای پیشرفته،

women are socialized to believe that our place

ما زنان جامعه پذیر می‌شویم برای باور به جایگاه‌مان

is no longer only in the home,

و معتقدیم که جای ما دیگر فقط در خانه نیست،

but men are actually still where they always were.

اما مردان درواقع هنوز همان‌جایی هستند که بوده‌اند.

Men are still socialized to believe

مردان همچنان اجتماعی می‌شوند تا باور كنند

that they have to be breadwinners,

كه باید نان‌آور خانواده باشند،

that to derive their self-worth

که ارزش شخصی خود را به‌دست بیاورند

from how high they can climb over other men

از توانایی در صعود در مقابله با دیگر مردان

on a career ladder.

در یک نردبان شغلی.

The feminist revolution still has a long way to go.

انقلاب فمینیستی هنوز مسیری طولانی درپیش دارد.

It's certainly not complete.

مطمئناً کامل نیست.

But 60 years after

اما ۶۰ سال پس از

"The Feminine Mystique" was published,

انتشار «رمز و رازهای زنانه»

many women actually have

درواقع زنان بسیاری

more choices than men do.

انتخاب‌های بیشتری از مردان دارند.

We can decide to be a breadwinner,

ما می‌توانیم تصمیم بگیریم که یک نان‌آور،

a caregiver, or any combination of the two.

مراقب یا هر ترکیبی از این دو باشیم.

When a man, on the other hand,

از طرف دیگر، وقتی یک مرد،

decides to be a caregiver,

تصمیم می‌گیرد یک مراقب باشد،

he puts his manhood on the line.

مردانگی خود را در خطر قرار می‌دهد.

His friends may praise his decision,

ممکن است دوستانش تصمیمش را تحسین کنند،

but underneath, they're scratching their heads.

اما پشت سرش، این تصمیم را درک نمی‌کنند.

Isn't the measure of a man

آیا معیار اندازه‌گیری یک مرد

his willingness to compete with other men

تمایل او برای رقابت با مردان دیگر

for power and prestige?

برای کسب قدرت و اعتبار نیست؟

And as many women hold that view as men do.

و به‌همان اندازه زنان دیدگاهی شبیه مردان دارند.

We know that lots of women

می‌دانیم که بسیاری از زنان

still judge the attractiveness of a man

هنوز جذابیت یک مرد را قضاوت می‌کنند

based in large part on how successful he is

بر اساس میزان و چگونگی موفقیت وی

in his career.

در کارش.

A woman can drop out of the work force

یک زن می‌تواند دیگر کار نکند

and still be an attractive partner.

و همچنان شریکی جذاب باشد.

For a man, that's a risky proposition.

برای یک مرد، یک پیشنهاد ریسکی است.

So as parents and partners,

بنابراین ما به عنوان والدین و شریک زندگی،

we should be socializing our sons

باید پسرانمان را اجتماعی کنیم

and our husbands

و شوهرانمان را

to be whatever they want to be,

تا هر آنچه می‌خواهند باشند،

either caregivers or breadwinners.

چه مراقب و چه نان‌آور.

We should be socializing them to make caregiving

باید مراقبت را برای آن‌ها تبدیل کنیم به چیزی

cool for guys.

معرکه برای پسران.

(Applause)

(تشویق حضار)

I can almost hear lots of you thinking, "No way."

تقریباً می‌توانم فکر بسیاری از شما را بخوانم، «امکان ندارد.»

But in fact, the change is actually already happening.

اما حقیقتاً، تغییرات همین حالا هم رخ‌داده‌اند

At least in the United States,

حداقل در ایالات متحده آمریکا،

lots of men take pride in cooking,

بسیاری از مردان با افتخار آشپزی می‌کنند،

and frankly obsess over stoves.

و صادقانه درباره اجاق گاز وسواس می‌ورزند.

They are in the birthing rooms.

آن‌ها در اتاق‌های زایمان هستند.

They take paternity leave when they can.

آن‌ها هر وقت بتوانند از مرخصی پدری استفاده می‌کنند.

They can walk a baby or soothe a toddler

آنها می‌توانند یک بچه را راه ببرند یا یک کودک نوپا را آرام کنند

just as well as their wives can,

همان‌طور که همسرانشان می‌توانند،

and they are increasingly

و به‌طور فزاینده‌ای

doing much more of the housework.

کارهای خانه بیشتری را انجام دهند.

Indeed, there are male college students now

درواقع، حالا دانشجویان پسری هستند

who are starting to say,

که می‌گویند،

"I want to be a stay-at-home dad."

«می‌خواهم یک پدر-در-خانه باشم»

That was completely unthinkable

این کاملاً غیرقابل تصور بود

50 or even 30 years ago.

۵۰ یا ۳۰ سال پیش.

And in Norway, where men have

و در نروژ، جایی که مردان

an automatic three month's paternity leave,

یک مرخصی پدری خودکار سه‌ماهه دارند،

but they lose it if they decide not to take it,

ولی اگر نخواهند از آن استفاده کنند آن را از دست خواهند داد،

a high government official told me

یک مقام عالی دولت به من گفت

that companies are starting to look

که شرکت‌ها شروع به جستجو می‌کنند

at prospective male employees

در کارمندان مرد آینده

and raise an eyebrow if they didn't in fact

و تعجب می‌کنند اگر نخواهند

take their leave when they had kids.

وقتی بچه‌دار شدند مرخصی بگیرند.

That means that it's starting to seem

یعنی کم‌کم به‌نظر می‌رسد

like a character defect

مثل یک نقص شخصیت خواهد بود

not to want to be a fully engaged father.

اگر پدری نخواهد کاملاً درگیر فرزندش شود.

پس من اعتقاد پیدا کردم

So I was raised

to believe that championing women's rights

که حمایت از حقوق زنان

meant doing everything we could

به معنای انجام هر کاری است

to get women to the top.

که می‌توانیم زنان را به اوج خود برسانیم.

And I still hope that I live long enough

و من هنوز امیدوارم که به اندازه کافی زنده باشم

to see men and women equally represented

تا ببینم زنان و مردان به طور برابر

at all levels of the work force.

در تمام سطوح کاری حضور دارند.

But I've come to believe that we have to value family

اما من به این باور رسیده‌ام که باید برای خانواده ارزش قائل شویم

every bit as much as we value work,

هرچقدر که برای کار ارزش قائل هستیم،

and that we should entertain the idea

و این تفکر را داشته باشیم

that doing right by those we love

که انجام شدن صحیح کارها توسط کسانی که دوستشان داریم

will make all of us better at everything we do.

باعث بهبود همه ما در هر کاری می‌شود.

Thirty years ago, Carol Gilligan,

سی سال پیش، کارول گیلیگان،

a wonderful psychologist, studied adolescent girls

یک روانشناس عالی، بر روی دختران نوجوان را مطالعه کرد

and identified an ethic of care,

و اخلاق مراقبت را شناسایی کرد،

an element of human nature every bit as important

عنصری از طبیعت انسان و مهم

as the ethic of justice.

به اندازه عدالت‌طلبی.

It turns out that "you don't care"

معلوم می‌شود که «شما مراقبت نمی‌کنید»

is just as much a part of who we are

به همان اندازه بخشی از ما است

as "that's not fair."

که «عادلانه نیست».

Bill Gates agrees.

بیل گیتس موافق است.

He argues that the two great forces of human nature

او استدلال می‌کند که دو نیروی بزرگ ذات انسان

are self-interest and caring for others.

منافع شخصی و مراقبت از دیگران هستند.

Let's bring them both together.

بیایید هر دو را کنار هم بگذاریم.

Let's make the feminist revolution

بیایید انقلاب فیمینیستی را به

a humanist revolution.

یک انقلاب بشردوستانه تبدیل کنیم.

As whole human beings,

به عنوان نوع بشر،

we will be better caregivers and breadwinners.

مراقب و نان‌آورتر بهتری خواهیم بود.

You may think that can't happen,

ممکن است فکر کنید که چنین اتفاقی نمی‌افتد،

but I grew up in a society

اما من در جامعه‌ای بزرگ شدم

where my mother put out small vases

که مادرم گلدان‌های کوچک سیگار را بیرون می‌گذاشت

of cigarettes for dinner parties,

برای مهمانی‌های شام،

where blacks and whites used separate bathrooms,

جایی که سیاه پوستان و سفیدپوستان از دستشویی جداگانه استفاده می‌کردند،

and where everybody claimed to be heterosexual.

و همه ادعا می‌کردند که دگرجنس‌گرا هستند.

Today, not so much.

امروز، نه خیلی.

The revolution for human equality

انقلابی برای برابری انسانی

can happen.

می‌تواند رخ دهد.

It is happening.

دارد رخ می‌دهد.

It will happen.

اتفاق خواهد افتاد.

How far and how fast is up to us.

چقدر دور و چقدر سریع به خودمان بستگی دارد.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)