Why Earth may someday look like Mars | Anjali Tripathi

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Morteza Haghani Reviewer: Saeid Saadat Talab

So when you look out at the stars at night,

وقتی شب‌ها به آسمان نگاه می‌کنید،

it's amazing what you can see.

چیزهای شگفت‌انگیزی می‌بینید.

It's beautiful.

زیباست.

But what's more amazing is what you can't see,

ولی چیزهایی که نمی‌بینید شگفت‌انگیزتر هستند،

because what we know now

چون الان ما می‌دونیم که

is that around every star or almost every star,

دور هر ستاره‌ای یا تقریباً هر ستاره‌ای،

there's a planet,

یه سیاره هست،

or probably a few.

یا چندتایی.

So what this picture isn't showing you

بنابراین چیزی که این تصویر بهتون نشون نمی‌ده

are all the planets that we know about

همه‌ی سیاره‌هایی هستن که

out there in space.

تو فضا می‌شناسیم.

But when we think about planets, we tend to think of faraway things

وقتی به سیاره‌ها فکر می‌کنیم، فکر می‌کنیم چیزهای دورافتاده‌ای هستن

that are very different from our own.

که با سیاره‌ی خودمون فرق می‌کنن.

But here we are on a planet,

ولی ما الان رو یه سیاره هستیم،

and there are so many things that are amazing about Earth

و چیزهای شگفت‌انگیزی درباره‌ی زمین وجود دارن

that we're searching far and wide to find things that are like that.

که همه‌جا روداریم می‌گردیم، تا مشابهش رو پیدا کنیم.

And when we're searching, we're finding amazing things.

ما جستجو می‌کنیم، و داریم چیزهای شگفت‌انگیزی پیدا می‌کنیم.

But I want to tell you about an amazing thing here on Earth.

ولی من می‌خوام درباره‌ی یه چیز جالب روی زمین صحبت کنم.

And that is that every minute,

این که در هر دقیقه،

400 pounds of hydrogen

۴۰۰ پوند (۱۸۱/۴۴کیلوگرم) هیدروژن

and almost seven pounds of helium

و حدوداً ۷ پوند (۳/۷ کیلوگرم) هلیوم

escape from Earth into space.

از زمین به فضا خارج می‌شه.

And this is gas that is going off and never coming back.

و این‌ها گازهایی هستن که بیرون میرن و دیگه بر نمی‌گردن.

So hydrogen, helium and many other things

بنابراین هیدروژن، هلیوم و خیلی چیزهای دیگه

make up what's known as the Earth's atmosphere.

چیزی رو می‌سازن که ما به عنوان جو زمین می‌شناسیم.

The atmosphere is just these gases that form a thin blue line

جو زمین رو تنها همین گازها به‌وجود آوردن که یه خط نازک آبی شکل می‌دن

that's seen here from the International Space Station,

که از ایستگاه فضایی بین‌المللی دیده می‌شه.

a photograph that some astronauts took.

عکسی که یه فضانورد گرفته بود.

And this tenuous veneer around our planet

این لایه‌ی نازک دور سیاره‌مون

is what allows life to flourish.

چیزیه که به زندگی اجازه‌ی شکفتن می‌ده.

It protects our planet from too many impacts,

از سیاره‌مون در مقابل خیلی از برخوردهای

from meteorites and the like.

شهاب‌سنگ‌ها و چیزهای مشابه محافظت می‌کنه.

And it's such an amazing phenomenon

و یه پدیده‌ی خیلی شگفت‌انگیز،

that the fact that it's disappearing

این حقیقت که داره از بین میره

should frighten you, at least a little bit.

باید شماها رو بترسونه، حداقل یه ذره.

So this process is something that I study

من این فرآیند رو مطالعه می‌کنم

and it's called atmospheric escape.

و اسمش «گریز جوی» هست.

So atmospheric escape is not specific to planet Earth.

گریز جوی مختص سیاره‌ی زمین نیست.

It's part of what it means to be a planet, if you ask me,

اگه از من بپرسین، بخشی از سیاره بودنه،

because planets, not just here on Earth but throughout the universe,

چون سیارات، نه فقط زمین بلکه در سراسر گیتی،

can undergo atmospheric escape.

می‌تونن دستخوش گریز جوی بشن.

And the way it happens actually tells us about planets themselves.

و جوری که اتفاق می‌افته اطلاعاتی درباره‌ی خود سیارات بهمون می‌ده.

Because when you think about the solar system,

چون وقتی شما درباره‌ی منظومه‌ی شمسی می‌اندیشین،

you might think about this picture here.

شاید درباره‌ی این عکس فکر کنین.

And you would say, well, there are eight planets, maybe nine.

و احتمالاً می‌گین که خوب، اینجا هشت تا سیاره هستن، شایدم نه تا.

So for those of you who are stressed by this picture,

برای اونایی که از دیدن این عکس پریشان شدن،

I will add somebody for you.

من یکی رو اضافه می‌کنم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Courtesy of New Horizons, we're including Pluto.

به کمک «افق‌های نو»، ما پلوتو رو هم در نظر می‌گیریم.

And the thing here is,

و نکته‌ای که اینجا هست،

for the purposes of this talk and atmospheric escape,

اینه که برای اهداف این سخنرانی و خروج جوی،

Pluto is a planet in my mind,

پلوتو تو ذهن من یه سیاره‌س،

in the same way that planets around other stars that we can't see

همون‌طوری که بقیه سیاراتی که دور ستاره‌های دیگه هستن و نمی‌بینیمشون

are also planets.

هم سیاره هستن.

So fundamental characteristics of planets

بنابراین ویژگی‌های بنیادی سیاره‌هاست

include the fact that they are bodies

که شامل این حقیقت می‌شه که اون‌ها بدنی

that are bound together by gravity.

هستن که با جاذبه شکل گرفتن.

So it's a lot of material just stuck together

پس کلی مواد هستن که فقط با این

with this attractive force.

نیروی جذاب به‌هم چسبیدن.

And these bodies are so big and have so much gravity.

و این بدن‌ها اونقدر بزرگن که جاذبه‌ی خیلی زیادی دارن.

That's why they're round.

برا همینه که گرد هستن.

So when you look at all of these,

پس وقتی بهشون نگاه می‌کنین،

including Pluto,

حتی پلوتو،

they're round.

اونا گرد هستن.

So you can see that gravity is really at play here.

پس شما می‌بینید که اینجا جاذبه واقعا نقشش رو ایفا می‌کنه.

But another fundamental characteristic about planets

ولی یکی دیگه از ویژگی‌های بنیادی سیارات

is what you don't see here,

چیزی هست که اینجا نمی‌بینید،

and that's the star, the Sun,

و اونم ستاره هست، خورشید،

that all of the planets in the solar system are orbiting around.

که همه‌ی سیارات منظومه‌ی شمسی به دورش می‌گردن.

And that's fundamentally driving atmospheric escape.

و این اساساً چیزیه که منجر به گریز جوی می‌شه.

The reason that fundamentally stars drive atmospheric escape from planets

دلیل اینکه اساساً ستارگان منجر به گریز جوی سیارات می‌شن

is because stars offer planets particles and light and heat

اینه که ستارگان به سیارات ذرات و نور و گرما ارائه می‌کنن

that can cause the atmospheres to go away.

که باعث می‌شه جو سیارات از دست بره.

So if you think of a hot-air balloon,

یه بالن پر از هوای گرم رو تصور کنین،

or you look at this picture of lanterns in Thailand at a festival,

یا به عکس این فانوس‌ها تو فستیوالی تو تایلند نگاه بندازین،

you can see that hot air can propel gasses upward.

همونطور که می‌بینین هوای گرم می‌تونه گازها رو به سمت بالا سوق بده.

And if you have enough energy and heating,

اگه به اندازه‌ی کافی انرژی و گرما داشته باشین،

which our Sun does,

که خورشید ما داره،

that gas, which is so light and only bound by gravity,

اون گاز که خیلی سبکه و فقط با نیروی جاذبه محدود شده،

it can escape into space.

می‌تونه به فضا فرار کنه.

And so this is what's actually causing atmospheric escape

و خوب در واقع این دلیل اتفاق افتادن گریز جوی

here on Earth and also on other planets --

روی زمین و سایر سیارات هست --

that interplay between heating from the star

اثر متقابل بین گرمای ستارگان

and overcoming the force of gravity on the planet.

و چیره شدن بر نیروی جاذبه‌ی سیاره.

So I've told you that it happens

خوب پیش‌تر گفتم که این نرخ اتفاق

at the rate of 400 pounds a minute for hydrogen

با نرخ ۴۰۰ پوند در دقیقه برای هیدروژن

and almost seven pounds for helium.

و تقریبا ۷ پوند برای هلیوم هست.

But what does that look like?

اما این چطوری به نظر میاد؟

Well, even in the '80s,

خوب، حتی در دهه‌ی ۸۰،

we took pictures of the Earth

از زمین عکس‌هایی تو نور

in the ultraviolet

ماورای بنفش

using NASA's Dynamic Explorer spacecraft.

با استفاده از فضاپیمای DE ناسا گرفتیم.

So these two images of the Earth

خوب این دو تا عکس از زمین

show you what that glow of escaping hydrogen looks like,

نشون میده که درخشش ناشی از فرار هیدروژن چطور به نظر میاد،

shown in red.

به رنگ قرمز.

And you can also see other features like oxygen and nitrogen

همچنین می‌تونین گازهای دیگه مثل اکسیژن و نیتروژن رو

in that white glimmer

توی اون نور کم سفید رنگ

in the circle showing you the auroras

تو دایره‌ی نشان‌دهنده‌ی شفق‌ها ببینین،

and also some wisps around the tropics.

همچنین یه سری حلقه اطراف نواحی گرمسیری.

So these are pictures that conclusively show us

خوب اینا تصاویری هستن که قطعا بهمون نشون می‌دن

that our atmosphere isn't just tightly bound to us here on Earth

که جو ما محکم به زمین نچسبیده

but it's actually reaching out far into space,

و در حقیقت داره به فضای دوردست می‌ره،

and at an alarming rate, I might add.

و باید اضافه کنم، با یه نرخ هشدار دهنده.

But the Earth is not alone in undergoing atmospheric escape.

ولی زمین به تنهایی دچار گریز جوی نیست.

Mars, our nearest neighbor, is much smaller than Earth,

مریخ، نزدیک‌ترین همسایه‌مون، از زمین خیلی کوچک‌تره،

so it has much less gravity with which to hold on to its atmosphere.

بنابراین جاذبه‌ی خیلی کمتری برای نگهداری از جو خودش داره.

And so even though Mars has an atmosphere,

و با اینکه می‌دونیم مریخ جو داره،

we can see it's much thinner than the Earth's.

ولی می‌بینیم که خیلی از جو زمین نازک‌تره.

Just look at the surface.

فقط به سطحش نگاه کنین.

You see craters indicating that it didn't have an atmosphere

شما گودال‌هایی رو می‌بینین که نشون می‌ده اون جوی که بتونه

that could stop those impacts.

جلوی این‌جور ضربه‌ها رو بگیره نداشته.

Also, we see that it's the "red planet,"

همچنین، می‌بینیم که یه «سیاره‌ی سرخ» هست،

and atmospheric escape plays a role

و فرار جوی نقش مهمی

in Mars being red.

تو قرمز بودن مریخ بازی می‌کنه.

That's because we think Mars used to have a wetter past,

چون ما فکر می‌کنیم مریخ گذشته‌ی خیس‌تری داشته،

and when water had enough energy, it broke up into hydrogen and oxygen,

وقتی آب انرژی کامل به‌دست آورد، تبدیل به اکسیژن و هیدروژن شد،

and hydrogen being so light, it escaped into space,

و هیدروژن به اندازه‌ای سبکه، که به درون فضا فرار کرد،

and the oxygen that was left

و اکسیژن باقیمانده

oxidized or rusted the ground,

باعث زنگ زدن سطحش شده و اون

making that familiar rusty red color that we see.

رنگ آشنای قرمز زنگ‌زدگی رو به‌جا گذاشته.

So it's fine to look at pictures of Mars

خوب می‌تونیم به تصاویر مریخ نگاه کنیم

and say that atmospheric escape probably happened,

و بگیم که احتمالاً فرار جوی اتفاق افتاده،

but NASA has a probe that's currently at Mars called the MAVEN satellite,

اما ناسا الان کاوشگر ماوِن رو روی مریخ داره،

and its actual job is to study atmospheric escape.

که کار اصلیش مطالعه‌ی گریز جویه.

It's the Mars Atmosphere and Volatile Evolution spacecraft.

جو مریخ رو ببینید و کاوشگر ماوِن.

And results from it have already shown pictures very similar

و نتایجی که از اون به دست اومده عکس‌هایی رو نشون میدن که خیلی شبیه

to what you've seen here on Earth.

اون چیزین که ما اینجا رو زمین دیدیم.

We've long known that Mars was losing its atmosphere,

خیلی وقته می‌دونیم که مریخ داره جوش رو از دست می‌ده،

but we have some stunning pictures.

اما الان تصاویر خیره‌کننده‌ای داریم.

Here, for example, you can see in the red circle

اینجا، برای نمونه، می‌بینید که دایره‌ی قرمز

is the size of Mars,

به اندازه‌ی مریخ هست،

and in blue you can see the hydrogen escaping away from the planet.

و رنگ آبی هیدروژن در حال فرار از سیاره.

So it's reaching out more than 10 times the size of the planet,

بنابراین به فضایی بیشتر از ۱۰ برابر اندازه‌ی سیاره می‌رسه،

far enough away that it's no longer bound to that planet.

به اندازه‌ی کافی دور که دیگه سیاره محدودش نمی‌کنه.

It's escaping off into space.

به سمت فضا فرار می‌کنه.

And this helps us confirm ideas,

این کمک می‌کنه برخی ایده‌ها رو تایید کنیم،

like why Mars is red, from that lost hydrogen.

مثلا اینکه چرا مریخ قرمزه، برای هیدروژن از دست رفته.

But hydrogen isn't the only gas that's lost.

ولی هیدروژن تنها گازی که از دست رفته نیست.

I mentioned helium on Earth and some oxygen and nitrogen,

من به هلیوم و مقدار کمی اکسیژن و نیتروژن روی زمین اشاره کردم،

and from MAVEN we can also look at the oxygen being lost from Mars.

و از طریق کاوشگر ماون ما می‌تونیم ببینیم که مریخ اکسیژن هم از دست می‌ده.

And you can see that because oxygen is heavier,

و می‌تونید ببینید که چون اکسیژن سنگین‌تره،

it can't get as far as the hydrogen,

نمی‌تونه به اندازه هیدروژن دور شه،

but it's still escaping away from the planet.

ولی با این حال همچنان داره از سیاره دور می‌شه.

You don't see it all confined into that red circle.

همه‌ش رو محدود شده به دایره‌ی قرمز نمی‌بینین.

So the fact that we not only see atmospheric escape on our own planet

پس این حقیقت که ما فرار جوی رو فقط تو سیاره‌ی خودمون نمی‌بینیم

but we can study it elsewhere and send spacecraft

و می‌تونیم هرجایی مطالعه‌ش کنیم و فضاپیما بفرستیم

allows us to learn about the past of planets

به ما اجازه می‌ده که درباره‌ی گذشته‌ی سیارات

but also about planets in general

و حتی خود سیارات به طور کلی

and Earth's future.

و آینده‌ی زمین یاد بگیریم.

So one way we actually can learn about the future

یکی از راه‌هایی که می‌تونیم درباره‌ی آینده یاد بگیریم

is by planets so far away that we can't see.

از طریق سیارات خیلی دوری هستن که دیده نمی‌شن.

And I should just note though, before I go on to that,

قبل از اینکه سراغ اون موضوع برم، باید به این نکته اشاره کنم،

I'm not going to show you photos like this of Pluto,

که عکس‌هایی مثل این از پلوتو نشون‌تون نمی‌دم،

which might be disappointing,

که ممکنه نومید کننده باشه،

but that's because we don't have them yet.

ولی برای اینه که ما هنوز نداریم‌شون.

But the New Horizons mission is currently studying atmospheric escape

ماموریت «افق‌های نو» هم اکنون در حال مطالعه‌ی فرار جوی

being lost from the planet.

از پلوتو هستش.

So stay tuned and look out for that.

پس آماده و منتظر اونا باشین.

But the planets that I did want to talk about

سیاره‌هایی که می‌خوام درباره‌شون صحبت کنم

are known as transiting exoplanets.

فراسیاره‌های در حال گذر نامیده شده‌ان.

So any planet orbiting a star that's not our Sun

هر سیاره‌ای که به دور یک ستاره غیر از خورشید می‌گرده

is called an exoplanet, or extrasolar planet.

یک فراسیاره، یا سیاره‌ی فراخورشیدی نامیده می‌شه.

And these planets that we call transiting

و این سیاره‌هایی که می‌گیم در حال گذر هستن

have the special feature

یه ویژگی خاص دارن

that if you look at that star in the middle,

اگه به وسط ستاره نگاه کنین،

you'll see that actually it's blinking.

می‌بینین که در واقع داره چشمک می‌زنه،

And the reason that it's blinking

و دلیل این چشمک زدن

is because there are planets that are going past it all the time,

اینه که همواره سیاره‌هایی دارن از جلوش رد می‌شن،

and it's that special orientation

و در اون موقعیت خاص

where the planets are blocking the light from the star

که سیارات جلوی رد شدن نور ستاره رو می‌گیرن

that allows us to see that light blinking.

ما می‌تونیم چشمک زدن نور رو ببینیم.

And by surveying the stars in the night sky

با بررسی ستاره‌های آسمان شب

for this blinking motion,

برای این سوسو زدن،

we are able to find planets.

می‌تونیم سیارات رو پیدا کنیم.

This is how we've now been able to detect over 5,000 planets

برای همین الان تونستیم بیش از ۵۰۰۰ سیاره تو کهکشان راه شیریِ

in our own Milky Way,

خودمون شناسایی کنیم،

and we know there are many more out there, like I mentioned.

و می‌دونیم که خیلی بیشتر از این اندازه‌ای که گفتم وجود دارن.

So when we look at the light from these stars,

وقتی به نور این ستاره‌ها نگاه می‌کنیم،

what we see, like I said, is not the planet itself,

همون‌طوری که گفتم، چیزی که می‌بینیم خود سیاره نیست،

but you actually see a dimming of the light

تیره شدن نوره

that we can record in time.

که می‌تونیم تو گذر زمان ضبطش کنیم.

So the light drops as the planet decreases in front of the star,

وقتی سیاره در حال عبور از جلوی ستاره‌س نور کم می‌شه،

and that's that blinking that you saw before.

و این اون چشمک زدنی هست که پیش‌تر دیدین.

So not only do we detect the planets

ما فقط این سیاره‌ها رو پیدا نمی‌کنیم

but we can look at this light in different wavelengths.

بلکه می‌تونیم به نورشون با طول موج‌های مختلف نگاه کنیم.

So I mentioned looking at the Earth and Mars in ultraviolet light.

من به دیدن زمین و مریخ تو نور ماورای بنفش اشاره کردم.

If we look at transiting exoplanets with the Hubble Space Telescope,

اگه ما با تلسکوپ هابل به این فراسیاره‌های در حال گذر بنگریم،

we find that in the ultraviolet,

تو نور ماورای بنفش

you see much bigger blinking, much less light from the star,

سوسو زدن بیشتر و نور کمتری از ستاره می‌بینیم،

when the planet is passing in front.

وقتی سیاره داره از جلوش رد می‌شه.

And we think this is because you have an extended atmosphere of hydrogen

فکر می‌کنیم که یه جو گسترده از هیدروژن

all around the planet

دور سیاره رو پوشانده

that's making it look puffier

که به نظر پف‌کرده میاد

and thus blocking more of the light that you see.

و بنابراین جلوی رد شدن نور بیشتری رو می‌گیره.

So using this technique, we've actually been able to discover

با استفاده از این روش، ما در واقع تونستیم

a few transiting exoplanets that are undergoing atmospheric escape.

فراسیاره‌های در حال گذری رو کشف کنیم که دستخوش فرار جوی هستن.

And these planets can be called hot Jupiters,

این سیاره‌ها رو می‌تونیم «مشتری‌»های داغ بنامیم،

for some of the ones we've found.

برخی از اونایی که پیدا کردیم رو.

And that's because they're gas planets like Jupiter,

به دلیل این‌که مانند مشتری سیاره‌های گازی هستند،

but they're so close to their star,

ولی خیلی نزدیک ستاره‌شون هستن،

about a hundred times closer than Jupiter.

صدها برابر نزدیک‌تر از مشتری.

And because there's all this lightweight gas that's ready to escape,

به دلیل گازهای سبکِ آماده برای فرار،

and all this heating from the star,

و گرمایی که از ستاره ساتع می‌شه،

you have completely catastrophic rates of atmospheric escape.

نرخ کاملاً فاجعه‌باری از گریز جوی رو داریم.

So unlike our 400 pounds per minute of hydrogen being lost on Earth,

بنابراین بر خلاف ۴۰۰ پوند در دقیقه‌ از دست دادن هیدروژن توسط زمین،

for these planets,

برای این سیاره‌ها،

you're losing 1.3 billion pounds of hydrogen every minute.

۱/۳ میلیارد پوند (۵۸۹/۶۷ میلیون کیلوگرم) هیدروژن در دقیقه از دست میره.

So you might think, well, does this make the planet cease to exist?

پس ممکنه با خودتون فکر کنین، خوب، آیا این سیاره‌ها از بین خواهند رفت؟

And this is a question that people wondered

این سوالیه که وقتی که به منظومه‌ی شمسی

when they looked at our solar system,

خودمون نگاه کردیم پرسیدیم،

because planets closer to the Sun are rocky,

چون‌که سیاره‌های نزدیک‌تر به خورشید صخره‌ای هستن،

and planets further away are bigger and more gaseous.

و سیاره‌های دورتر بزرگ‌تر و گازی‌تر.

Could you have started with something like Jupiter

آیا می‌تونید از چیزی مثل مشتری‌ای شروع کنید

that was actually close to the Sun,

که به خورشید نزیدک بود،

and get rid of all the gas in it?

و از همه‌ی گاز داخلش خلاص شین؟

We now think that if you start with something like a hot Jupiter,

الان فکر می‌کنیم که اگه از یه مشتری داغ شروع کنیم،

you actually can't end up with Mercury or the Earth.

نمی‌تونید به زمین یا عطارد برسین.

But if you started with something smaller,

ولی اگه از یه چیز کوچک‌تر شروع کنین،

it's possible that enough gas would have gotten away

احتمالش هست که گازها به اندازه‌ی کافی فرار کنن

that it would have significantly impacted it

که شدیدا تحت تاثیر قرار بگیره

and left you with something very different than what you started with.

و یه چیز خیلی متفاوت از اولش به جای بذاره.

So all of this sounds sort of general,

همه‌ی این‌ها خیلی کلی به نظر میان،

and we might think about the solar system,

و ممکنه درباره‌ی منظومه‌ی شمسی صحبت کنیم،

but what does this have to do with us here on Earth?

ولی این چه کاری به ما روی زمین داره؟

Well, in the far future,

خوب در آینده‌ی دور،

the Sun is going to get brighter.

خورشید روشن‌تر خواهد شد.

And as that happens,

و هم‌زمان با این اتفاق،

the heating that we find from the Sun is going to become very intense.

گرمایی که از خورشید میاد خیلی شدید می‌شه.

In the same way that you see gas streaming off from a hot Jupiter,

خیلی شبیه اون چیزی که می‌بینید گاز از مشتری داغ ساطع می‌شه،

gas is going to stream off from the Earth.

از زمین هم ساطع خواهد شد،

And so what we can look forward to,

و چیزی که می‌تونیم به دنبالش باشیم،

or at least prepare for,

یا براش آماده باشیم،

is the fact that in the far future,

اینه که در آینده‌ی دور،

the Earth is going to look more like Mars.

زمین شبیه مریخ خواهد شد.

Our hydrogen, from water that is broken down,

هیدروژن خارج شده از مولکول آب،

is going to escape into space more rapidly,

سریع‌تر به داخل فضا میره،

and we're going to be left with this dry, reddish planet.

و ما می‌مونیم و یه سیاره‌ی خشک و قرمز.

So don't fear, it's not for a few billion years,

نترسید،چند میلیارد سال دیگه‌س،

so there's some time to prepare.

یکمی زمان برای آماده شدن داریم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

But I wanted you to be aware of what's going on,

ولی من می‌خواستم از چیزی که اتفاق می‌افته آگاه باشید،

not just in the future,

نه لزوما در آینده،

but atmospheric escape is happening as we speak.

بلکه همین حالا که صحبت می‌کنیم گریز جوی در جریانه.

So there's a lot of amazing science that you hear about happening in space

درباره‌ی علوم شگفت‌انگیزی که دارن تو فضا اتفاق می‌افتن چیزهای زیادی شنیدین

and planets that are far away,

و سیاراتی در دوردست،

and we are studying these planets to learn about these worlds.

و ما این سیارات رو مطالعه می‌کنیم تا این جهان‌ها رو بفهمیم.

But as we learn about Mars or exoplanets like hot Jupiters,

اما در حالی که داریم درباره‌ی مریخ و این فراسیاره‌های داغ مشتری‌سان یاد می‌گیریم،

we find things like atmospheric escape

چیزهایی مثل گریز جوی پیدا می‌کنیم

that tell us a lot more about our planet here on Earth.

که خیلی چیزها درباره‌ی سیاره‌مون زمین یادمون میدن.

So consider that the next time you think that space is far away.

پس دفعه دیگه‌ای که به فضای دوردست فکر می‌کنین این رو هم در نظر بگیرین.

Thank you.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)