Ben Cameron: The true power of the performing arts

بن کامرون: قدرت حقیقی هنرهای نمایشی

Translator: Maral Azimi Zonouz Reviewer: soheila Jafari

I am a cultural omnivore,

من‌ یک پُر‌اشتهای‌ فرهنگیم

one whose daily commute is made possible by attachment to an iPod --

کسی‌که رفت‌و‌آمد‌ روزانه اش

با‌ چسبیدن به یک آی پاد میسر شده‌ است

an iPod that contains Wagner and Mozart,

آی‌‍‍‌پادی که درونش وگنر و موتزارت،

pop diva Christina Aguilera,

کریستینا آگولرا،

country singer Josh Turner,

جاش ترنر،

gangsta rap artist Kirk Franklin,

کرک فرانکلین،

concerti, symphonies and more and more.

کنسرت، سمفونی‌ و‌ موسقی‌های زیاد دیگری موجود است.

I'm a voracious reader,

من‌ یک‌ خواننده‌ی حریصم،

a reader who deals with Ian McEwan down to Stephanie Meyer.

که‌ با ایان مک اوان ( نویسنده) و استفانی‌مایر‌ ( نویسنده) سر‌و‌کار‌ دارد.

I have read the Twilight tetralogy.

من‌ چهار تراژدی "گرگ و میش" را خوانده ام.

And one who lives for my home theater,

و‌ کسی‌ هستم‌ که‌ با سینمای‌ خانگیش‌ زنده‌ است،

a home theater where I devour DVDs, video on demand

جایی‌ که‌ در آن دی‌وی‌دی و ویدیو‌

و تلویزیون را می بلعم.

and a lot of television.

For me, "Law & Order: SVU," Tina Fey and "30 Rock"

"Law and Order: SVU"

Tine Fey and "30 Rock"( سریال‌های تلوزیونی آمریکایی)

and "Judge Judy" --

و قاضی جودی "Judge Judy" برایم‌شخصیتهاو داستانهای‌ واقعی

"The people are real, the cases are real, the rulings are final."

و قانونهای‌طلایی دارند.

(Laughter)

Now, I'm convinced a lot of you probably share my passions,

حالا‌ باور‌ دارم‌ که‌ بسیاری‌ از‌ شما

احساسات مرا بویژه‌ در مورد قاضی جودی "Judge Judy"

especially my passion for "Judge Judy,"

به اشتراک‌ خواهید‌ گذاشت،

and you'd fight anybody who attempted to take her away from us,

و با هر کس که بخواهد او را از ما بگیرد

خواهید جنگید.

but I'm a little less convinced that you share the central passion of my life,

اما کمی‌کمتر متقاعدم که‌به‌اشتراک‌اشتیاق اصلی‌زندگی من،

a passion for the live professional performing arts,

یعنی‌ هنرهای‌ نمایشی‌ زنده‌ و‌ حرفه‌ای،

performing arts that represent the orchestral repertoire, yes,

که نشان‌ دهنده‌ی رپرتوار ارکستری،

but jazz as well, modern dance, opera,

جاز،رقص مدرن،اپرا

theater and more and more and more.

تئاتر‌و بسیاری دیگر است،بپردازید.

صادقانه بگویم

Frankly, it's a sector that many of us who work in the field

این بخشی‌ست که بسیاری از ما که در آن مشغولیم

worry is being endangered and possibly dismantled by technology.

نگرانیم که بوسیله تکنولوژی به خطر بیفتد

یا برچیده شود.

While we initially heralded the Internet as the fantastic new marketing device

در‌حالیکه ما در ابتدا اینترنت را

به عنوان ابزار جالب بازاریابی منادی خود کردیم

that was going to solve all our problems,

که قرار بود تمام مشکلات ما را حل کند،

we now realize that the Internet is, if anything,

حالا متوجه می‌شویم که اینترنت بیش از هر چیز،

در این زمینه اثرگذار بوده است.

too effective in that regard.

Depending on who you read, an arts organization

بسته به سازمان هنری یا یک نویسنده که می‌خوانیدش،

or an artist, who tries to attract the attention

که سعی دارد توجه یک خریدار بالقوه بلیت را

of a potential single ticket buyer,

جلب کند،

now competes with between three and 5,000 different marketing messages

امروزه یک شهروند عادی

شاهد چیزی بین ۳ تا ۵٫۰۰۰

پیام تبلیغاتی متفاوت

a typical citizen sees every single day.

به صورت روزانه،می‌باشد.

We now know, in fact,

در حقیقت حالا میدانیم

that technology is our biggest competitor for leisure time.

که تکنولوژی بزرگترین رقیب ما برای اوقات فراغت است.

۵ سال پیش،

Five years ago,

Gen Xers spent 20.7 hours online and TV, the majority on TV.

نسل ایکس(نسل زاده شده بعد از جنگ جهانی دوم) ۲۰.۷ ساعت را پای تلویزیون یا آنلاین بوده‌اند.

نسل ایکس(نسل زاده شده بعد از جنگ جهانی دوم) ۲۰.۷ ساعت را پای تلویزیون یا آنلاین بوده‌اند.

Gen Yers spent even more --

نسل وای‌ها(نسل زاده شده پس از نسل ایکس) حتی بیشتر،

23.8 hours, the majority online.

۲۳.۸ ساعت،

And now, a typical university-entering student arrives at college

و حالا، یک دانش‌آموز عادی،

که پیش‌دانشگاهی‌ست،

در حالی به کالج می‌رود

already having spent 20,000 hours online

که حدود

۲۰٫۰۰۰ ساعت آنلاین بوده

and an additional 10,000 hours playing video games --

و ۱۰٫۰۰۰ ساعت دیگر را

صرف بازیهای ویدیویی کرده است،

a stark reminder that we operate in a cultural context

یک‌ یادآوری جدی

ما در فرهنگی فعالیم

where video games now outsell music and movie recordings combined.

که در آن بازیهای ویدیویی

از موزیک و فیلم پرفروشتر هستند.

Moreover, we're afraid that technology

بعلاوه، متاسفانه فن‌آوری

has altered our very assumptions of cultural consumption.

پیش‌ فرضهای نیازهای فرهنگی ما را تغییر داده‌ است.

با تشکر از اینترنت،

Thanks to the Internet,

we believe we can get anything we want whenever we want it,

چون این باور را به ما داده که می‌توانیم هر چیز را در هر زمان که می‌خواهیم

delivered to our own doorstep.

در خانه‌مان داشته باشیم.

We can shop at three in the morning or eight at night,

می‌توانیم ۳ بعد از نیمه شب یا ۸ شب خرید کنیم،

ordering jeans tailor-made for our unique body types.

و جین خوش‌دوخت برای بدن بی‌همتای خود سفارش بدهیم.

Expectations of personalization and customization

توقعات شخصی‌سازی

و سفارشی‌سازی

that the live performing arts --

در هنرهای نمایشی زنده

which have set curtain times, set venues,

با‌ اجرای محدود،سالنهای خاص،

attendant inconveniences of travel, parking and the like --

جابجایی نامطلوب بینندگان،مشکلات پارکینگ و غیره... بوجود آورده،

simply cannot meet.

به سادگی بر‌آورده نمی شوند.

And we're all acutely aware:

و همه با زیرکی آگاهیم:

what's it going to mean in the future

چه مفهومی دارد که وقتی در آینده

when we ask someone to pay a hundred dollars

از کسی می‌خواهیم ۱۰۰ دلار

for a symphony, opera or ballet ticket,

برای بلیت سمفونی،اپرا یا باله بپردازد،

when that cultural consumer is used to downloading on the internet

در حالیکه او عادت به دانلود آن مطلب

24 hours a day for 99 cents a song or for free?

به صورت ۲۴ ساعته

و در ازای ۹۹ سنت یا رایگان دارد؟

These are enormous questions for those of us that work in this terrain.

پرسش‌های بیشماری

برای آن دسته از ما که در این وادی مشغولیم، وجود دارد.

But as particular as they feel to us, we know we're not alone.

اما احساسمان هر قدر خاص باشد،

می‌دانیم که تنها نیستیم.

All of us are engaged

همه ما در

in a seismic, fundamental realignment of culture and communications,

در یک زمین لرزه،

برای تجدید نظر اساسی فرهنگ و ارتباطات، درگیریم.

a realignment that is shaking and decimating the newspaper industry,

تجدید نظری که صنایع روزنامه‌ها،

مجله‌ها، کتاب‌ها و غیره را،

the magazine industry, the book and publishing industry and more.

می‌لرزاند و به آن آسیب می‌زند.

Saddled in the performing arts as we are, by antiquated union agreements

سوار بر هنرهای نمایشی امروزی،که از توافقنامه‌های کهنه‌ برگرفته شده

that inhibit and often prohibit mechanical reproduction and streaming,

که اغلب منع‌کننده‌ی

تولید مکانیکی و جریان‌سازی هستند،

locked into large facilities that were designed to ossify

و گره‌خورده در امکانات عظیم

که برای دشوار‌سازی ارتباط مطلوب

the ideal relationship between artist and audience

بین هنرمند و مخاطب

طراحی شده بودند

most appropriate to the 19th century

که بیشتر مناسب قرن ۱۹ بودند

and locked into a business model dependent on high ticket revenues,

و با کسب و کارهایی عجین‌اند که بر پایه‌ی بلیتهای گران،

where we charge exorbitant prices.

و قیمتهای گزاف استوار است.

Many of us shudder in the wake of the collapse of Tower Records

بسیاری از ما در پی فروپاشی برج رکوردها،می‌لرزیم

and ask ourselves, "Are we next?"

و از خود می‌پرسیم: آیا ما نفر بعدیم؟

Everyone I talk to in performing arts resonates to the words of Adrienne Rich,

با هر کس که در نمایش دستی دارد صحبت کردم

نوشته‌های " آدرین ریچ " را بازگو کرد

who, in "Dreams of a Common Language," wrote,

که در "رویاهای یک زبان معمولی" نوشت:

"We are out in a country that has no language, no laws.

" ما در کشوری هستیم

که هیچ زبان و قانونی ندارد.

Whatever we do together is pure invention.

هر‌آنچه با هم انجام می‌دهیم،نو‌آوری محض است.

The maps they gave us are out of date by years."

نقشه‌هایی که به ما دادند

سالهاست قدیمی شده است."

And for those of you who love the arts,

و برای آن دسته از شما که عاشق هنر هستید،

aren't you glad you invited me here to brighten your day?

خوشحال نیستید که با حضورم دارم روزتان را به یاد‌ماندنی میکنم؟

(Laughter)

خنده

(Applause)

تشویق

Now, rather than saying that we're on the brink of our own annihilation,

حالا، به جای گفتن اینکه ما در آستانه نابودی خودمان هستیم،

I prefer to believe that we are engaged in a fundamental reformation,

مایلم باور کنم که با یک اصلاح بنیادی در‌گیریم،

a reformation like the religious Reformation of the 16th century.

که شبیه اصلاح بنیادی مذهب

در قرن ۱۶ است.

The arts reformation, like the religious Reformation,

اصلاح در هنر، همانند اصلاحات در مذهب،

is spurred in part by technology,

در بخشی با فن‌آوری تحریک می‌شود،

with indeed, the printing press really leading the charge

یعنی در واقع، مطبوعات

on the religious Reformation.

منجر به اصلاحات مذهبی شدند.

Both reformations were predicated on fractious discussion,

در هر دو گروه، به بحث‌های متمردانه،

internal self-doubt

تردید درونی

and massive realignment of antiquated business models.

و تجدید‌ نظر عظیم در روشهای قدیمی، پرداخته شد.

به باورقلبی من، هر دو اصلاحلات

And at heart, both reformations, I think, were asking the questions:

این پرسش‌ها را مطرح می‌کردند:

who's entitled to practice?

چه کسی تحت تمرین و ممارست است؟

How are they entitled to practice?

چگونه تحت تمرین و ممارست است؟

And indeed, do we need anyone to intermediate for us

و در واقع، آیا به کسی نیاز داریم

که بین ما واسطه شود

in order to have an experience with a spiritual divine?

تا تجربه‌ای با روح معنوی داشته باشیم؟

Chris Anderson, someone I trust you all know,

کریس آندرسون،کسی که باور دارم همه می‌شناسید،

editor in chief of Wired magazine and author of The Long Tail,

وسردبیر مجله ویرد"Wired " و نویسنده دِ لانگ تیل"The Long Tail" است،

really was the first, for me, to nail a lot of this.

در واقع اولین کسی بود که در این مورد بسیار از او آموختم.

He wrote a long time ago, you know,

همانطور که می‌دانید،او مدتها قبل می‌نوشت،

thanks to the invention of the Internet, web technology, minicams and more,

با تشکر از اینترنت،

فن‌آوری وب،

مینی دوربینها و غیره،

the means of artistic production have been democratized

که باعث شدند تولید هنری

برای اولین بار در طول تاریخ بشری

for the first time in all of human history.

دموکراتیک شود.

In the 1930s, if any of you wanted to make a movie,

در سال ۱۹۳۰،اگر شما می‌خواست فیلم بسازید،

you had to work for Warner Brothers or RKO,

باید برای برادران وارنر یا آرکی‌او کار می‌کردید

because who could afford a movie set

چرا که چه کسی می‌توانست از پس مخارج ساخت

and lighting equipment and editing equipment

ابزار نورپردازی و تدوین

and scoring, and more?

ارزیابی و غیره بر‌آید؟

And now who in this room doesn't know a 14 year-old

و حالا در اینجا، چه کسی هست که فرد ۱۴ ساله ای را

hard at work on her second, third, or fourth movie?

که با سختکوشی برای فیلم دوم،سوم یا چهارمش کار میکند، را نشناسد؟

(Laughter)

خنده

Similarly, the means of artistic distribution

به شکل مشابه، ابزار توزیع هنری هم

have been democratized for the first time in human history.

برای اولین بار در تاریخ بشر،دموکراتیزه شده است.

Again, in the '30s, Warner Brothers, RKO did that for you.

که در دهه ۳۰،برادران وارنر یا آرکی‌او این کار را برایتان انجام می‌دادند.

Now, go to YouTube, Facebook;

حالا به یوتیوب و فیس‌بوک بروید

you have worldwide distribution

به توزیع جهانی دسترسی دارید

without leaving the privacy of your own bedroom.

بدون اینکه نیاز باشد محیط امن اتاق‌خوابتان را ترک کنید.

This double impact is occasioning

این تاثیر دو‌گانه باعث ایجاد

a massive redefinition of the cultural market,

باز‌تعریفی عظیم از بازار فرهنگی،

a time when anyone is a potential author.

در زمانیکه هر‌کس میتواند یک نویسنده بالقوه باشد،می‌شود.

Frankly, what we're seeing now in this environment

صادقانه بگویم،چیزی که حالا در این محیط می‌بینیم

is a massive time, when the entire world is changing

زمان متراکمی است،

در حالیکه تمام جهان در حال تغییر است

as we move from a time when audience numbers are plummeting.

چرا که از زمانی می‌آییم که در آن تعداد تماشاگران اندک است.

But the number of arts participants,

اما تعداد افرادی که در هنر شریکند،

people who write poetry, who sing songs, who perform in church choirs,

شعر می‌سرایند، آواز می‌خوانند،

در گروه کر کلیسا فعالند،

is exploding beyond our wildest imaginations.

در حال درنوردیدن فراترین باور ماست.

This group, others have called the pro-ams,

یک گروه که بقیه آن را "طرفداران نسخه نهایی" می‌نامند،

amateur artists doing work at a professional level.

هنرمندان آماتوری هستند که در سطح حرفه‌ای فعالند.

که در یوتیوب، مسابقه های رقص،

You see them on YouTube, in dance competitions,

فستیوالهای فیلم و غیره میتوانید ببینیدشان.

film festivals and more.

They are radically expanding

آنها اساسا در حال گسترش

our notions of the potential of an aesthetic vocabulary,

مفاهیم بالقوه‌ی زیبایی شناسی واژگان،

واز سوی دیگر در حال به چالش کشیدن و تضعیف

while they are challenging and undermining

the cultural autonomy of our traditional institutions.

خودمختاری فرهنگی برخاسته از نهادهای سنتی هستند.

Ultimately, we now live in a world defined not by consumption,

در نهایت،ما در دنیایی زندگی می‌کنیم

که نه بر مبنای مصرف،

but by participation.

که بر مبنای مشارکت تعریف می‌شود.

But I want to be clear,

اما می‌خواهم رک باشم،

just as the religious Reformation did not spell the end

همانطور که اصلاحات مذهبی طلسم پایان

کلیسای رسمی یا روحانیت نبود،

to the formal Church or to the priesthood;

I believe that our artistic institutions will continue to have importance.

باور دارم که نهادهای هنری ما

با اهمیت به راه خود ادامه خواهند داد.

They currently are the best opportunities

آنها در حال حاضر بهترین فرصت هنرمندان

for artists to have lives of economic dignity --

برای زندگی با کرامت اقتصادی

not opulence, of dignity.

و نه دولتمندی هستند.

And they are the places where artists

و آنها‌جایگاه هنرمندانی هستند

who deserve and want to work at a certain scale of resources

که شایسته و خواهان فعالیت

will find a home.

در مقیاس معینی از منابعند.

But to view them as synonymous with the entirety of the arts community

اما مشاهده آنها به عنوان مترادف

با تمامیت جامعه هنری

is, by far, too shortsighted.

تا حد زیادی کوته‌بینانه است.

And indeed, while we've tended to polarize the amateur from the professional,

و در واقع چون تمایل داریم

آماتور را از حر‌فه‌ای متمایز کنیم،

the single most exciting development in the last five to 10 years

جالبترین توسعه،هر چند کوچک

در ۵ تا ۱۰ سال اخیر

has been the rise of the professional hybrid artist,

عامل افزایش

هنرمندان اصیل

the professional artist who works,

و حرفه ای

not primarily in the concert hall or on the stage;

که کارشان صرفا در سالن کنسرت یا روی صحنه نیست،

but most frequently around women's rights, or human rights,

اما اغلب در حول و حوش

حقوق زنان،حقوق بشر،

or on global warming issues or AIDS relief for more --

گرم شدن جهانی کره زمین یا رهایی از ایدز و غیره ،

not out of economic necessity,

که مبنایش نیاز اقتصادی نیست

but out of a deep, organic conviction

بلکه مبنایی عمیق و ذاتی دارد

that the work that she or he is called to do

که باعث می‌شود کار این افراد،

cannot be accomplished in the traditional hermetic arts environment.

در محیطهای سنتی و کیمیاگون هنر

قابل دستیابی نباشد.

Today's dance world is not defined solely

دنیای رقص امروز تنها با

by the Royal Winnipeg Ballet or the National Ballet of Canada,

باله سلطنتی وینی‌پگ یا باله ملی کانادا تعریف نمی‌شود،

but by Liz Lerman's Dance Exchange --

بلکه با لیز لرمن،

a multi-generational, professional dance company,

که بنیانگزار شرکت حرفه ای و چند-نسلی تعریف می‌شود

whose dancers range in age from 18 to 82,

که رقاصان آن ۱۸ تا ۸۲ ساله هستند

and who work with genomic scientists to embody the DNA strand

و با دانشمندان ژنومی کار می‌کنند

تا رشته‌های دی ان ای DNA را مجسم کنند

and with nuclear physicists at CERN.

و با دانشمندان هسته‌ای در CERN(سازمان اروپایی پژوهش‌های هسته‌ای) همکاری می‌کنند.

Today's professional theater community

جامعه تئاتر حرفه‌ای امروز

is defined, not only the Shaw and Stratford Festivals,

نه تنها با فستیوالهای شاوShaw واستاردفور Startford

but by the Cornerstone Theater of Los Angeles --

که با تئاتر لوس‌آنجلسی کرنر استون Corner Stone تعریف می‌شود.

a collective of artists that after 9/11,

جمعی از هنرمندان که پس از یازده سپتامبر

brought together 10 different religious communities --

۱۰ جامعه دینی را گرد هم جمع کرد

the Baha'i, the Catholic,

که شامل بهاییان، کاتولیک‌ها

the Muslim, the Jewish,

مسلمانان،یهودیان،

even the Native American

حتی سرخپوستان

and the gay and lesbian communities of faith,

و جوامع مردان و زنان همجنسگرا بودند،

helping them create their own individual plays

و به آنها کمک کرد که نمایشهای انفرادی خود

and one massive play,

و یک نمایش گروهی خلق کنند،

where they explored the differences in their faith

تفاوت در باورهایشان را کشف کنند

and found commonality

و نقاط مشترکی بیابند

as an important first step toward cross-community healing.

که اولین گام مهم

به سوی بهبود جوامع متقاطع بود.

Today's performers, like Rhodessa Jones, work in women's prisons,

کسانی مثل روداسا جونز Rhodessa Jones ( خواننده و فعال آمریکایی)،

در زندان زنان کار می کند،

helping women prisoners articulate the pain of incarceration,

تا به آنها در بیان درد ناشی از حبس کمک کند

while today's playwrights and directors work with youth gangs

در‌حالیکه نمایشنامه‌نویسان و کارگردانان امروز با گروههای جوان کار می‌کنند

تا راههایی برای جایگزینی خشونت

to find alternate channels to violence and more and more and more.

و بسیاری دیگر بیابند.

And indeed, I think, rather than being annihilated,

و در واقع، من فکر می کنم، به جای نابود شدن،

the performing arts are poised on the brink of a time

هنرهای نمایشی در آستانه زمان مطرحند

when we will be more important than we have ever been.

که ما بیشتر از هر زمان دیگر

مهم خواهیم بود.

You know, we've said for a long time,

می دانید،بارها گفته‌ایم

we are critical to the health of the economic communities in your town.

ما برای سلامت جوامع اقتصادی در شهر شما حساسیم.

And absolutely --

و کاملا

I hope you know that every dollar spent on a performing arts ticket in a community

امیدوارم بدانید که هر دلار که صرف بلیط هنرهای نمایشی در یک جامعه می‌شود

پنج تا هفت دلار اضافی برای اقتصاد محلی تولید می کند،

generates five to seven additional dollars for the local economy,

دلارهایی که در رستوران یا پارکینگ خرج می‌شوند،

dollars spent in restaurants or on parking,

در پارچه ‌فروشی که در آن برای لباس پارچه می خریم،

at the fabric stores where we buy fabric for costumes,

the piano tuner who tunes the instruments, and more.

برای کوک کننده پیانو که ساز را کوک می کند و غیره.

اما همانطور که پیش می‌رویم

But the arts are going to be more important to economies as we go forward,

هنر برای اقتصاد مهم تر می‌شود،

especially in industries we can't even imagine yet,

بویژه در صنایعی که هنوز حتی نمی‌توانیم تصور کنیم،

just as they have been central to the iPod and the computer game industries,

همانطور که برای آی‌پاد

و صنعت بازیهای‌کامپیوتری مهم هستند،

which few, if any of us, could have foreseen 10 to 15 years ago.

اگر حتی تعداد کمی از ما

می‌توانست ۱۰ یا ۱۵ سال گذشته امروز را پیش بینی کند.

Business leadership will depend more and more on emotional intelligence,

رهبری کسب‌و کار بیشتر و بیشتر به

هوش احساسی،

the ability to listen deeply,

شنیدن عمیق،

to have empathy,

همدلی،

to articulate change, to motivate others --

قدرت تغییر و انگیزه‌دادن به دیگران وابسته خواهد بود

the very capacities that the arts cultivate with every encounter.

ظرفیتهایی که

هنر در هر مواجهه‌ای می‌کارد.

Especially now,

بویژه حالا،

as we all must confront the fallacy of a market-only orientation,

که همه باید با

سفسطه و استدلال غلط گرایش بازار - محور

uninformed by social conscience;

که از وجدان اجتماعی به دور است،مواجه شویم

we must seize and celebrate the power of the arts

باید قدرت هنر را در آغوش گرفته و جشن بگیریم

to shape our individual and national characters,

تا شخصیت فردی و اجتماعی ما،

and especially characters of the young people,

و بویژه جوانان

who all too often are subjected to bombardment of sensation,

که محکوم به بمباران احساسی

rather than digested experience.

به جای تجربه پخته هستند،شکل بگیرد.

Ultimately, especially now in this world,

در‌نهایت، بویژه در دنیای ما

where we live in a context of regressive and onerous immigration laws,

که با زمینه‌ ای از

قوانین مهاجرت کاهنده و طاقت فرسا،

in reality TV that thrives on humiliation,

تلویزیونی با واقعیت تحقیر

and in a context of analysis,

و قضاوت پیش می‌رود،

where the thing we hear most repeatedly, day in, day out in the United States,

که تمام چیزهایی که به تکرار

در زندگی آمریکایی،

in every train station, every bus station, every plane station is,

در ایستگاه قطار و اتوبوس و فرودگاه می‌شنویم، این است:

" خانمها و آقایان،

"Ladies and gentlemen,

please report any suspicious behavior or suspicious individuals

لطفا هرگونه رفتار مشکوک

یا هر فرد مشکوک را

to the authorities nearest to you,"

به نزدیکترین مسئول گزارش کنید"

when all of these ways we are encouraged

زمانی که همه از این راه تشویق می شویم

to view our fellow human being with hostility and fear

که انسانهای دیگر را با دشمنی

ترس و شک ببینیم.

and contempt and suspicion.

The arts, whatever they do, whenever they call us together,

هنر، هر آنچه که انجام می‌دهد،هر جا که ما را گرد هم جمع می‌کند،

invite us to look at our fellow human being with generosity and curiosity.

دعوتمان می کند تا همنوع خود را

با سخاوت و کنجکاوی بنگریم.

God knows, if we ever needed that capacity in human history,

خدا می‌داند که حالا

زمانی‌است که بیشتر از هر زمان دیگر

we need it now.

به این ظرفیتها نیاز داریم.

You know, we're bound together,

ما نه با تکنولوژی،سرگرمی و طراحی

not, I think by technology, entertainment and design,

بلکه با علل شایع

but by common cause.

به هم متصلیم.

We work to promote healthy vibrant societies,

کار ما ارتقای جوامع سالم و پر جنب و جوش،

بهبود رنجهای انسان،

to ameliorate human suffering,

to promote a more thoughtful, substantive, empathic world order.

ترویج متفکرانه تر،

اساسی و همدلانه‌ی نظم جهانی است.

من به همه شما فعالان در این عرصه درود می‌فرستم

I salute all of you as activists in that quest

and urge you to embrace and hold dear the arts in your work,

و مصرانه از شما می‌خواهم که هدفتان هر چه هست،

whatever your purpose may be.

هنر را در کارتان عزیز دارید.

I promise you the hand of the Doris Duke Charitable Foundation

من به شما قول می‌دهم که دست بنیاد خیریه دورسی داک "Doris Duke"

is stretched out in friendship for now and years to come.

به نشانه دوستی از حالا تا همیشه به سوی شما دراز است.

And I thank you for your kindness and your patience

و از مهربانی و بردباریتان در شنیدن حرفهایم سپاسگزارم.

in listening to me this afternoon.

با تشکر از شما و موفق باشید.

Thank you, and Godspeed.