The surprising thing I learned sailing solo around the world | Dame Ellen MacArthur

Translator: Hajar Almasi Reviewer: soheila Jafari

When you're a child,

وقتی بچه هستید،

anything and everything is possible.

هرچیزی امکان پذیر است.

The challenge, so often, is hanging on to that as we grow up.

چالش این است که با بزرگتر شدن نیز به این قضیه اعتماد کنیم.

And as a four-year-old,

و وقتی چهار سالم بود،

I had the opportunity to sail for the first time.

فرصت قایق رانی را برای اولین بار داشتم.

I will never forget the excitement as we closed the coast.

هرگز هیجان وقتی که به ساحل نزدیک می شدیم را فراموش نمی کنم.

I will never forget

هرگز فراموش نمی کنم

the feeling of adventure as I climbed on board the boat

احساس ماجراجویی که در حال سوار قایق شدن داشتم

and stared into her tiny cabin for the first time.

و برای اولین بار به کابین کوچک آن خیره شدم.

But the most amazing feeling was the feeling of freedom,

اما شگفت انگیزترین احساس ،احساس آزادی بود،

the feeling that I felt when we hoisted her sails.

احساسی که من در هنگامی که ما بادبان قایق را بالا بردیم ،حس کردم.

As a four-year-old child,

به عنوان یک پچه چهار ساله

it was the greatest sense of freedom that I could ever imagine.

این بزرگترین حسی از آزادی بود که من می توانستم تصور کنم.

I made my mind up there and then that one day, somehow,

من در آنجا تصمیم خودم را گرفتم و سپس آن روز ، به روشی

I was going to sail around the world.

قصد سفر با قایق به دور دنیا را داشتم.

So I did what I could in my life to get closer to that dream.

بنابراین در زندگی کارهایی انجام دادم تا به این رویا نزدیک شوم.

Age 10, it was saving my school dinner money change.

در ده سالگی، با استفاده از پس انداز پول شام مدرسه بود.

Every single day for eight years, I had mashed potato and baked beans,

برای مدت هشت سال هر روز سیب زمینی و لوبیا پخته خوردم،

which cost 4p each, and gravy was free.

که چهار پنی قیمت آن بود و سُس آن رایگان بود.

Every day I would pile up the change on the top of my money box,

هر روز من پول خرد را روی جعبه پولم جمع می کردم،

and when that pile reached a pound, I would drop it in

و وقتی که آن به یک پوند می رسید، من آن را در (جعبه پول) می انداختم

and cross off one of the 100 squares I'd drawn on a piece of paper.

و یک عدد از مربع های صد تایی که روی برگه کشیده بودم را خط می زدم.

Finally, I bought a tiny dinghy.

در نهایت ، من یک قایق کوچک خریدم.

I spent hours sitting on it in the garden dreaming of my goal.

من ساعت ها با نشستن در آن در باغ به رویا پردازی هدف هایم می پرداختم.

I read every book I could on sailing,

هر کتابی که ممکن بود در حین قایق سواری خواند، خواندم.

and then eventually, having been told by my school

و سپس، وقتی توسط مدرسه به من گفته شد

I wasn't clever enough to be a vet,

من به اندازه کافی باهوش نبودم تا دام پزشک شوم،

left school age 17 to begin my apprenticeship in sailing.

مدرسه را درسن ۱۷ سالگی رها کردم تا کارآموزی ام در قایق رانی را شروع کنم.

So imagine how it felt just four years later

خُب تصور کنید که چه احساسی بود درست چهار سال بعد

to be sitting in a boardroom

در اتاق مدیریت نشسته باشی

in front of someone who I knew could make that dream come true.

در جلوی کسی که من می دونستم می تواند آن رویا را به واقعیت تبدیل کند.

I felt like my life depended on that moment,

من احساس کردم مثل اینکه زندگی من به آن لحظه بستگی دارد،

and incredibly, he said yes.

و به طور باورنکردنی ، او گفت بله.

And I could barely contain my excitement as I sat in that first design meeting

و من به سختی می توانستم هیجان ام را کنترل کنم و همانطوری که در اولین جلسه طراحی

designing a boat on which I was going to sail

مشغول طراحی یک قایق بودم که قرار بود سوار آن بشوم

solo nonstop around the world.

به تنهایی و بدون توقف به دوردنیا سفر کنم.

From that first meeting to the finish line of the race,

از اولین جلسه تا پایان خط مسابقه،

it was everything I'd ever imagined.

همه چیزی بود که توانسته بودم تصور کنم.

Just like in my dreams, there were amazing parts and tough parts.

دقیقا مانند رویای من ،آنجا بخش‌های جالب و سختی وجود داشت.

We missed an iceberg by 20 feet.

ما از کنار یک قطعه یخ با فاصله هفت متری عبور کردیم.

Nine times, I climbed to the top of her 90-foot mast.

نه بار من از دیرک ۲۷ متری آن بالا رفتم.

We were blown on our side in the Southern Ocean.

در اقیانوس منجمد جنوبی مشکلاتی داشتیم.

But the sunsets, the wildlife, and the remoteness

اما غروب خورشید، حیات وحش و دور دستی،

were absolutely breathtaking.

بدون شک فوق العاده بودند.

After three months at sea, age just 24,

بعد از سه ماه در دریا، در ۲۴ سالگی،

I finished in second position.

من با رتبه دوم مسابقه را به پایان رساندم.

I'd loved it, so much so that within six months

من خیلی دوستش داشتم که در کمتر از ۶ ماه

I decided to go around the world again, but this time not in a race:

من تصمیم گرفتم تا دوباره به دور دنیا بروم نه برای مسابقه، این مرتبه

to try to be the fastest person ever to sail solo nonstop around the world.

تا سریعترین فردی که تا به حال به تنهایی و بدون توقف به دور دنیا قایقرانی کرده، باشم.

Now for this, I needed a different craft:

اما برای این، من یک قایق متفاوت نیاز داشتم :

bigger, wider, faster, more powerful.

بزرگ تر، عریض تر و قوتی تر از آن.

Just to give that boat some scale, I could climb inside her mast

فقط به اندازه ی همان قایق قبلی ، که من می توانستم از درون دیرک اش

all the way to the top.

تمام راه را بالا بروم.

Seventy-five foot long, 60 foot wide.

با ۲۵ متر ارتفاع و ۲۰ طول متر

I affectionately called her Moby.

من با مهربانی آن را Moby نامیدم.

She was a multihull.

آن چند تنه ای بود.

When we built her, no one had ever made it solo nonstop

وقتی که ما آن را ساختیم ، هیچ کسی تا به حال به تنهایی و بدون توقف

around the world in one, though many had tried,

دور دنیا نرفته بود، اگرچه خیلی ها امتحان کرده بودند ،

but whilst we built her, a Frenchman took a boat 25 percent bigger than her

اما در هنگامی که ما اورا ساختیم ، یک مرد فرانسوی یک قایق ۲۵ درصد بزرگ تر از اورا انتخاب کرد

and not only did he make it, but he took the record from 93 days

و نه فقط او آن را ساخت ، بلکه او از رکورد ۹۳ روز

right down to 72.

رکورد ۷۲ روز را به خود اختصاص داد.

The bar was now much, much higher.

دیرک او الان خیلی ،خیلی بالاتر بود.

And these boats were exciting to sail.

و این قایق ها برای قایق رانی هیجان انگیز اند.

This was a training sail off the French coast.

این یک قایق آموزشی به دور از ساحل فرانسه بود.

This I know well because I was one of the five crew members on board.

این را من خوب می دانم به خاطر این که من یکی از پنج عضو خدمه بر روی قایق بودم.

Five seconds is all it took from everything being fine

پنج ثانیه تمام زمانی است که از حالت عادی

to our world going black as the windows were thrust underwater,

تمام دنیا تاریک شد وقتی به زیر رفتیم.

and that five seconds goes quickly.

و پنج ثانیه به سرعت میگذرد.

Just see how far below those guys the sea is.

فقط نگاه کنید دریا چقدر پایین تر از آنها است.

Imagine that alone in the Southern Ocean

تصور کنید که تنها در اقیانوس جنوبی

plunged into icy water, thousands of miles away from land.

به درون آب های یخ ، هزاران کیلومتر از خشکی فرو بروید.

It was Christmas Day.

آن روز کریسمس بود.

I was forging into the Southern Ocean underneath Australia.

من به سوی اقیانوس جنوبی ، زیر استرالیا جلو رفتم.

The conditions were horrendous.

شرایط وحشتناک بود.

I was approaching a part in the ocean

من به بخشی از اقیانوس نزدیک می‌شدم

which was 2,000 miles away from the nearest town.

که ۳٫۲۰۰ کیلومتر دور تر از نزدیک ترین شهر بود.

The nearest land was Antarctica, and the nearest people

نزدیک ترین خشکی قطب جنوب بود ، و نزدیک ترین مردم

would be those manning the European Space Station above me.

نیروهای ایستگاه فضایی اروپا بودند.

(Laughter)

(خنده ی حضار)

You really are in the middle of nowhere.

شما واقعا در وسط نا کجا آباد هستید.

If you need help,

اگر نیاز به کمک دارید،

and you're still alive,

و شما هنوز زنده اید

it takes four days for a ship to get to you

چهار روز زمان برای رسیدن یک کشتی به شما طول میکشد

and then four days for that ship to get you back to port.

و سپس چهار روز برای رساندن شما به بندر نیاز است.

No helicopter can reach you out there,

هیچ بالگردی نمی تواند به آنجا برسد،

and no plane can land.

و هیچ هواپیمایی نمی تواند آنجا فرود بیاید.

We are forging ahead of a huge storm.

ما در حال جلورفتن به سوی یک طوفان بزرگ بودیم

Within it, there was 80 knots of wind,

درون آن ، ۸۰ گره باد وجود داشت،

which was far too much wind for the boat and I to cope with.

که بادی بسیار زیاد برای قایق و برای مقابله من با آن بود.

The waves were already 40 to 50 feet high,

ارتفاع امواج در آن زمان ۱۲ تا ۱۵ متر بودند،

and the spray from the breaking crests

و افشانه‌های موج خروشان

was blown horizontally like snow in a blizzard.

به صورت افقی مانند کولاک برف بودند.

If we didn't sail fast enough, we'd be engulfed by that storm,

اگر ما به سرعت حرکت نمی کردیم ، توسط طوفان گیر می افتادیم،

and either capsized or smashed to pieces.

و یا واژگون می شدیم یا تکه تکه می شدیم.

We were quite literally hanging on for our lives

ما به معنای واقعی کلمه در حال تقلا برای جانمان بودیم

and doing so on a knife edge.

و این کار بر روی لبه یک چاقو

The speed I so desperately needed brought with it danger.

سرعتی که به شدت من به آن نیازمند آن بودم ، خطر را به ارمغان آورد.

We all know what it's like driving a car 20 miles an hour, 30, 40.

ما همه می دانیم که رانندگی یک ماشین با سرعت ۳۰ و۵۰ و ۶۵ کیلومتر بر ساعت چگونه است.

It's not too stressful. We can concentrate.

خیلی استرس زا نیست. ما می توانیم تمرکز کنیم.

We can turn on the radio.

ما می توانیم رادیورا روشن کنیم

Take that 50, 60, 70, accelerate through to 80, 90, 100 miles an hour.

با آن سرعت ۸۰ ، ۹۶، ۱۱۲ ، سرعت را تا ۱۲۸ ، ۱۴۵ ، ۱۶۰ کیلومتر در ساعت بگیرید.

Now you have white knuckles and you're gripping the steering wheel.

حالا به دلیل محکم گرفتن فرمان دست هایتان سفید شده اند

Now take that car off road at night

ماشین را در شب از جاده خارج کنید

and remove the windscreen wipers, the windscreen,

و شیشه پاک کن و شیشه،

the headlights and the brakes.

چراغ های جلو و ترمز ها ی ماشین را بردارید.

That's what it's like in the Southern Ocean.

این دقیقا مانند آن اتفاق در اقیانوس جنوبی است.

(Laughter) (Applause)

(خنده و تشویق حضار)

You could imagine

شما می توانید تصویر کنید

it would be quite difficult to sleep in that situation,

کاملا متفاوت خواهد بود تا در آن موقعیت بخوابید،

even as a passenger.

حتی مانند یک مسافر.

But you're not a passenger.

اما شما مسافر نیستید.

You're alone on a boat you can barely stand up in,

شما تنها داخل یک قایق هستید که به سختی می توانید در آن بایستید،

and you have to make every single decision on board.

شما مجبورید تا هر یک از تصمیم ها را روی قایق بگیرید.

I was absolutely exhausted, physically and mentally.

من کاملا از لحاظ جسمی و روانی خسته بودم.

Eight sail changes in 12 hours.

۸ بار تغییر بادبان در طی ۱۲ ساعت

The mainsail weighed three times my body weight,

وزن بادبان اصلی کشتی ۳ برابر وزن بدن من بود

and after each change,

و بعد از هر تغییر،

I would collapse on the floor soaked with sweat

من روی کف آن خیس عرق و

with this freezing Southern Ocean air burning the back of my throat.

همراه با هوای منجمد کنند اقیانوس جنوبی و سوزش انتهای گلوی خودم ،سقوط می کردم.

But out there, those lowest of the lows

اما بیرون از آن جا ، خیلی پایین تر

are so often contrasted with the highest of the highs.

اغلب برعکس بلندی ها هستند.

A few days later, we came out of the back of the low.

چند روز بعد از پایینی ها بیرون آمدیم.

Against all odds, we'd been able to drive ahead of the record

بر خلاف همه احتمال ها، بیشتر از برنامه جلو رقته بودیم

within that depression.

با آن نا امیدی.

The sky cleared, the rain stopped,

آسمان صاف شد، باران قطع شد

and our heartbeat, the monstrous seas around us were transformed

و ضربان قلب ما و دریاهای هیولایی اطراف ما تبدیل شدند

into the most beautiful moonlit mountains.

زیباترین کوه های روشن شده با نور ماه.

It's hard to explain, but you enter a different mode when you head out there.

تعریف آن سخت است ولی شما در آنجا وارد یک حالت متفاوت می شوید.

Your boat is your entire world,

قایق شما تمام دنیای شما است،

and what you take with you when you leave is all you have.

و تمام چیزی که همراه دارید دارایی شماست.

If I said to you all now, "Go off into Vancouver

اگر الان به شما میگفتم،" به ونکوور(کانادا) بروید

and find everything you will need for your survival for the next three months,"

و تمام مایحناچ برای زنده ماندن در سه ماه آینده خود را بیاورید"

that's quite a task.

این وظیفه دشواری است.

That's food, fuel, clothes,

این شامل غذا، سوخت، لباس،

even toilet roll and toothpaste.

حتی دستمال توالت و خمیر دندان است.

That's what we do,

این کاری است که ما انجام می دهیم،

and when we leave we manage it

و وفتی که سفر می کنیم تا آخرین قطره سوخت

down to the last drop of diesel and the last packet of food.

و آخرین تکه غذا آن را مدیریت می کنیم.

No experience in my life

هیچ تجربه ای در زندگی من

could have given me a better understanding of the definition of the word "finite."

یک درک بهتر از کلمه " محدودیت" را به من نداده است.

What we have out there is all we have.

تمام چیزی که آنجا داریم تنها دارایی ما است.

There is no more.

چیز دیگری نیست.

And never in my life had I ever translated that definition of finite

و هرگز در زندگی معنی محدودیت را ترجمه نکرده بودم

that I'd felt on board to anything outside of sailing

به طوری که روی آن قایق احساس کردم

until I stepped off the boat at the finish line having broken that record.

تا وقتی که در خط پایان از آن قایق پیاده شده ورکورد را شکستم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Suddenly I connected the dots.

ناگهان ارتباط همه چیز را فهمیدم.

Our global economy is no different.

اقتصاد دنیای ما هم متفاوت نیست.

It's entirely dependent on finite materials

تمام آن بر مواد اولیه فانی وابسته است

we only have once in the history of humanity.

که فقط یکبار در تاریخ انسانیت داریم.

And it was a bit like seeing something you weren't expecting under a stone

به طوری مانند پیدا کردن چیزی در زیر سنگ بود وقتی دنبال آن نبودید

and having two choices:

و دو گزینه دارید:

I either put that stone to one side

یا سنگ را کنار میگذارم

and learn more about it, or I put that stone back

و درباره آن اطلاعات پیدا میکنم یا سنگ را به جایش بر میگردانم

and I carry on with my dream job of sailing around the world.

و به شغل رویایی خودم یعنی سفر به دنیا ادامه می دهم.

I chose the first.

من گزینه اول را انتخاب کردم.

I put it to one side and I began a new journey of learning,

من آن را کنار گذاشته و سفر جدیدی از یادگیری را شروع کردم.

speaking to chief executives, experts, scientists, economists

و با مدیران، متخصصان، دانشمندان و اقتصاددان ها صحبت کردم

to try to understand just how our global economy works.

تا بفهمم که اقتصاد جهانی چطور کار می کند.

And my curiosity took me to some extraordinary places.

و حس کنجکاوی من را به مکان های فوق العاده ای برد.

This photo was taken in the burner of a coal-fired power station.

این عکس در یک آتشخان نیروگاه زغال سوز گرفته شده.

I was fascinated by coal, fundamental to our global energy needs,

من با زغال شگفت زده شده بودم که نیاز اساسی انرژی جهانی ما است،

but also very close to my family.

ولی در نزدیکی خانواده من.

My great-grandfather was a coal miner,

پدر پدر بزرگم یک کارگر معدن زغال سنگ بود،

and he spent 50 years of his life underground.

و پنجاه سال از زندگی خود را زیر زمین گذراند.

This is a photo of him, and when you see that photo,

این عکس اوست، و وقتی به عکس نگاه می کنید،

you see someone from another era.

یک نفر از یک عصر دیگر را می بینید.

No one wears trousers with a waistband quite that high

هیچ کس در این زمان یک شلوار به کش به این بلندی

in this day and age. (Laughter)

نمی پوشد. (خنده حاضرین)

But yet, that's me with my great-grandfather,

اما به هر حال، این من و پدر پدر بزرگم هستیم،

and by the way, they are not his real ears. (Laughter)

و آنها گوش های واقعی او نیستند .(خنده حاضرین)

We were close. I remember sitting on his knee listening to his mining stories.

ما نزدیک بودیم. به یاد دارم روی زانو های او به داستان های معدن او گوش میکردم.

He talked of the camaraderie underground,

او از رفاقت های زیر زمین تعریف می کرد،

and the fact that the miners used to save the crusts of their sandwiches

و حقیقتی معدنچی ها پوسته کناره نان خود راذخیره می کردند

to give to the ponies they worked with underground.

تا به اسب هایی که زیر زمین کار می کردند بدهند.

It was like it was yesterday.

درست انگار همین دیروز بود.

And on my journey of learning,

و در سفر یادگیری من،

I went to the World Coal Association website,

به وبسایت سازمان جهانی زغال سنگ رفتم،

and there in the middle of the homepage, it said,

و درست در وسط صفحه نوشته بود،

"We have about 118 years of coal left."

"تقریبا به اندازه ۱۱۸ سال زغال سنگ داریم."

And I thought to myself, well, that's well outside my lifetime,

و با خودم فکر کردم، این کاملا خارج از زمان زندگی من است،

and a much greater figure than the predictions for oil.

و یک پیش بینی خیلی بزرگتر نسبت به نفت است.

But I did the math, and I realized that my great-grandfather

و من حساب کردم و متوجه شدم که پدر پدربزرگم

had been born exactly 118 years before that year,

دقیقا ۱۱۸ سال قبل از آن سال متولد شده بود،

and I sat on his knee until I was 11 years old,

و من تا سن یازده سالگی روی زانوی او نشستم،

and I realized it's nothing

و متوجه شدم هیچ چیزی نیست

in time, nor in history.

نه در زمان و نه در تاریخ.

And it made me make a decision I never thought I would make:

و باعث شد تصمیمی بگیرم که هرگز تصورش را نمیکردم:

to leave the sport of solo sailing behind me

تا ورزش قایقرانی انفرادی را رها کنم

and focus on the greatest challenge I'd ever come across:

و به بزرگترین چالشی که تا به حال مواجه شده بودم تمرکز کنم:

the future of our global economy.

آینده اقتصاد جهانی ما.

And I quickly realized it wasn't just about energy.

و به سرعت متوجه شدم که این فقط راجع به انرژی نبود.

It was also materials.

همچنین راجع به مواد اولیه نیز بود.

In 2008, I picked up a scientific study

در سال ۲۰۰۸ یک تحقیق علمی انجام دادم

looking at how many years we have

درباره مقدار زمانی که

of valuable materials to extract from the ground:

از استخراج مواد با ارزش زمین باقی مانده:

copper, 61; tin, zinc, 40; silver, 29.

مس ۶۱، روی ۴۰ و نقره ۲۹ سال.

These figures couldn't be exact, but we knew those materials were finite.

این اعداد دقیق نبودند ولی میدانستیم که مواد اولیه محدود بودند.

We only have them once.

فقط یک بار آنها را داریم.

And yet, our speed that we've used these materials has increased rapidly,

و حالا سرعت استفاده از این مواد به شدت افزایش یافته،

exponentially.

به طور نمایی.

With more people in the world with more stuff,

با مردم بیشتر در دنیا با مواد بیشتر،

we've effectively seen 100 years of price declines

ما به طور مفید ۱۰۰ سال افت قیمت

in those basic commodities erased in just 10 years.

در کالاهای اولیه را در ۱۰ سال دیده ایم.

And this affects all of us.

و این بر همه ما تاثیر دارد.

It's brought huge volatility in prices,

این نوسان های بزرگی در قیمت ها به همراه داشته،

so much so that in 2011,

به طوری که در سال ۲۰۱۱،

your average European car manufacturer

میانگین تولید کننده خودرو اروپایی

saw a raw material price increase

افزایش قیمت کالاهای اولیه

of 500 million Euros,

بیش از پنجاه میلیون یورو داشته است،

wiping away half their operating profits

که نیمی از سود آنها را از بین برده شده

through something they have absolutely no control over.

توسط چیزی که هیچ کنترلی بر روی آن ندارند.

And the more I learned, the more I started to change my own life.

و هر چه بیشتر یاد گرفتم، بیشتر زندگی خودم را تغییر دادم.

I started traveling less, doing less, using less.

من کمتر سفر کردم، کمتر انجام دادم، کمتر مصرف کردم.

It felt like actually doing less was what we had to do.

به نظر رسید که کمتر انجام دادن چیزی بود که باید انجام میدادیم.

But it sat uneasy with me.

ولی با آن راحت نبودم.

It didn't feel right.

حس درستی نداشت.

It felt like we were buying ourselves time.

به نظر میرسید داشتیم برای خود زمان می خریدیم.

We were eking things out a bit longer.

فقط چیز ها را طولانی تر جمع می کردیم.

Even if everybody changed, it wouldn't solve the problem.

حتی اگر همه تغییر می کردند مشکل حل نمی شد.

It wouldn't fix the system.

مشکل سیستم را حل نمی کرد.

It was vital in the transition, but what fascinated me was,

این تغییر لازم بود ولی چیزی که من را شگفت زده کرد،

in the transition to what? What could actually work?

این بود که این تغییر برای چه بود؟ راه حل واقعا چه بود؟

It struck me that the system itself, the framework within which we live,

متوجه شدم که خود سیستم ، و ساختاری که در آن زندگی می کنیم،

is fundamentally flawed,

به طور اساسی نقص دارد،

and I realized ultimately

و در نهایت متوجه شدم

that our operating system, the way our economy functions,

که سیستم در حال کار، نحوی که اقتصاد کار می کند،

the way our economy's been built, is a system in itself.

نحوی که اقتصاد ساخته شده، یک سیستم در داخل خود آن است.

At sea, I had to understand complex systems.

در دریا مجبور بودم سیستم های پیچیده را متوجه شوم.

I had to take multiple inputs,

باید چندین ورودی گرفته،

I had to process them,

آنها را پردازش کرده،

and I had to understand the system to win.

و سیستم را متوجه شوم تا پیروز شوم.

I had to make sense of it.

باید آن را درک می کردم.

And as I looked at our global economy, I realized it too is that system,

با نگاه کردن به اقتصاد جهانی متوجه شدم که آن هم همان سیستم است.

but it's a system that effectively can't run in the long term.

ولی این سیستمی است که برای طولانی مدت کار نمی کند.

And I realized we've been perfecting what's effectively a linear economy

و متوجه شدم که ما در حال ایده آل کردن یک اقتصاد خطی

for 150 years,

برای ۱۵۰ سال هستیم،

where we take a material out of the ground,

و ما مواد اولیه از زمین خارج کرده،

we make something out of it, and then ultimately

توسط آن چیزی ساخته ، و در نهایت

that product gets thrown away, and yes, we do recycle some of it,

آن محصول به بیرون انداخته میشود. بله بعضی از آنها بازیافت میشوند،

but more an attempt to get out what we can at the end,

ولی بیشتر یک تلاشی است که،

not by design.

ناموفق است. البته نه طراحی آن.

It's an economy that fundamentally can't run in the long term,

یک اقتصاد است که اساسا در طولانی مدت کار نمی کند،

and if we know that we have finite materials,

و اگر بدانیم که مواد اولیه محدودی داریم،

why would we build an economy that would effectively use things up,

چرا باید اقتصادی بسازیم که اساسا مصرف دارد،

that would create waste?

و تولید زباله می کند؟

Life itself has existed for billions of years

خود زندگی برای میلیاردها سال وجود داشته

and has continually adapted to use materials effectively.

و به همواره برای استفاده از مواد اولیه خود را تغییر داده.

It's a complex system, but within it, there is no waste.

یک سیستم پیچیده است ولی درون آن زباله ای نیست.

Everything is metabolized.

همه چیز دگرگون می شود.

It's not a linear economy at all, but circular.

آن اصلا یک اقتصاد خطی نیست. بله دایره ای است.

And I felt like the child in the garden.

و من احساس کردم مانند یک بچه در یک باغ هستم.

For the first time on this new journey, I could see exactly where we were headed.

برای اولین بار در این سفر جدید میتوانستم دقیقا ببینم به کدام سمت میرویم.

If we could build an economy that would use things rather than use them up,

اگر می توانستیم اقتصادی بسازیم که مواد را استفاده کند ولی تمام نکند،

we could build a future that really could work in the long term.

میتوانستیم آینده ای بسازیم که واقعا مناسب طولانی مدت باشد.

I was excited.

من هیجان زده بودم.

This was something to work towards.

این چیزی بود که باید برای آن کار میکردم.

We knew exactly where we were headed. We just had to work out how to get there,

دقیقا میدانستیم به کدام سمت می رفتیم، فقط لازم بود چطور باید به آنجا رسید،

and it was exactly with this in mind

و دقیقا با این فکر بود که

that we created the Ellen MacArthur Foundation in September 2010.

موسسه Ellen McArthur را در سال ۲۰۱۰ تاسیس کردیم.

Many schools of thought fed our thinking and pointed to this model:

بسیاری مکتب های فکری ما را به سمت این مدل هدایت کردند:

industrial symbiosis, performance economy, sharing economy, biomimicry,

همزیستی صنعتی، اقتصاد کارایی، اقتصاد مشارکتی، طراحی زیستی،

and of course, cradle-to-cradle design.

و البته طراحی چرخه ای.

Materials would be defined as either technical or biological,

مواد اولیه به عنوان فنی یا زیستی تعریف می شدند،

waste would be designed out entirely,

زباله کاملا حذف شده بود.

and we would have a system that could function

و ما یک سیستمی داشتیم که کاملا

absolutely in the long term.

در طولانی مدت کار می کرد.

So what could this economy look like?

خوب این اقتصاد چطور به نظر می آمد؟

Maybe we wouldn't buy light fittings, but we'd pay for the service of light,

شاید حباب های لامپ نمی خریدیم ولی سرویس برق را پرداخت میکردیم،

and the manufacturers would recover the materials

و تولید کنندگان از مواد اولیه دوباره استفاده می کردند

and change the light fittings when we had more efficient products.

و حباب ها را تعویض کنیم، وفتی محصولات موثر تری داشتیم.

What if packaging was so nontoxic it could dissolve in water

چه اتفاقی می افتاد اگر بسته بندی غیرسمی بود که در آب حل می شد

and we could ultimately drink it? It would never become waste.

و می توانستیم در نهایت آن را بنوشیم؟ آن هرگز زباله نمی‌شد.

What if engines were re-manufacturable,

چه اتفاقی می افتاد اگر موتور ها قابلیت تولید دوباره داشتند،

and we could recover the component materials

و می توانستیم اجزای اولیه آنها را بازیافت کرده

and significantly reduce energy demand.

و درخواست انرژی را به شدت کاهش دهیم.

What if we could recover components from circuit boards, reutilize them,

چه اتفاقی می افتاد اگر اجزای مدارهای الکترونیکی را دوباره استفاده کنیم،

and then fundamentally recover the materials within them

و نهایتا اجزای داخلی آنها را

through a second stage?

در یک مرحله دیگر بازیافت کنیم؟

What if we could collect food waste, human waste?

چه اتفاقی می افتاد اگر زباله های انسانی و غذا را جمع می کردیم؟

What if we could turn that into fertilizer, heat, energy,

و آنها را به کود، گرما و انرژی تبدیل می کردیم؟

ultimately reconnecting nutrients systems

و در نهایت سیستم های غذایی را به هم وصل میکردیم

and rebuilding natural capital?

و سرمایه های طبیعی ایجاد میکردیم؟

And cars -- what we want is to move around.

و اتومبیل -چیزی که میخواهیم ما را جا به جا کند.

We don't need to own the materials within them.

لازم نیست تا صاحل مواد اولیه آنها شویم.

Could cars become a service

آیا ماشین ها می توانند به سرویسی تبدیل شوند

and provide us with mobility in the future?

و جا به جایی را در آینده برای ما فراهم کنند؟

All of this sounds amazing, but these aren't just ideas, they're real today,

همه این ها شگفت انگیز به نظر میرسند، اما اینها فقط ایده نیستند و امروزه واقعی هستند،

and these lie at the forefront of the circular economy.

و اینها در جلوی اقتصاد چرخه ای هستند.

What lies before us is to expand them and scale them up.

چیزی که در مقابل ما است این است که با مقیاس دادن آن را گسترش دهیم.

So how would you shift from linear to circular?

حالا چطور از خطی به دایره ای تغییر می کنید؟

Well, the team and I at the foundation thought you might want to work

خوب تیم ما و من در موسسه فکر کردیم ممکن است بخواهید

with the top universities in the world,

با بهترین دانشگاه ها،

with leading businesses within the world,

با شرکت های نامدار،

with the biggest convening platforms in the world,

و بزرگترین پلتفرم های برگزاری در دنیا کار کنید،

and with governments.

و با دولت ها.

We thought you might want to work with the best analysts

فکر کردیم ممکن است بخواهید با بهترین تحلیل کنندگان کار کنید

and ask them the question,

و از آن ها بپرسید،

"Can the circular economy decouple growth from resource constraints?

"آیا اقتصاد دایره ای می تواند رشد را از محدودیت منابع جدا کند؟

Is the circular economy able to rebuild natural capital?

آیا اقتصاد چرخه ای می تواند سرمایه های طبیعی را بازسازی کند؟

Could the circular economy replace current chemical fertilizer use?"

آیا می تواند جایگزین استفاده کود های شیمیایی کنونی شود؟"

Yes was the answer to the decoupling,

جواب به جدا سازی ٬بله٬ بود

but also yes, we could replace current fertilizer use

اما جواب به جایگزینی کودهای کنونی بله بود

by a staggering 2.7 times.

با ضریب ۲/۷.

But what inspired me most about the circular economy

اما چیزی که من را درباره اقتصاد چرخه ای شگفت زده کرد

was its ability to inspire young people.

توانایی الهام بخشیدن به جوانان بود.

When young people see the economy through a circular lens,

وقتی جوانان اقتصاد را از دوربین چرخه ای می بینند،

they see brand new opportunities on exactly the same horizon.

آنها موقعیت های جدیدی را بر روی همان افق می بینند.

They can use their creativity and knowledge

آنها می توانند از خلاقیت و دانش خود استفاده کنند

to rebuild the entire system,

تا این سیستم را از نو بسازند،

and it's there for the taking right now,

و این امکان الان وجود دارد،

and the faster we do this, the better.

هرچه زودتر آن را انجام دهیم، بهتر.

So could we achieve this in their lifetimes?

آیا می توانیم آن را در عمر خود انجام دهیم؟

Is it actually possible?

آیا واقعا امکان پذیر است؟

I believe yes.

من معتقدم بله.

When you look at the lifetime of my great-grandfather, anything's possible.

وقتی به عمر پدر پدر بزرگم نگاه می کنید می بینید که هر چیزی ممکن است.

When he was born, there were only 25 cars in the world;

وقتی ما متولد شدیم فقط ۲۵ خودرو در دنیا وجود داشت:

they had only just been invented.

آنها تازه اختراع شده بودند

When he was 14, we flew for the first time in history.

وقتی من ۱۴ سال داشتم اولین پرواز تاریخ اتفاق افتاد.

Now there are 100,000 charter flights

حالا روزانه ۱۰۰ هزار

every single day.

پرواز چارتر وجود دارد.

When he was 45, we built the first computer.

وقتی او ۴۵ سال داشت اولین کامپیوتر ساخته شد

Many said it wouldn't catch on, but it did, and just 20 years later

خیلی افراد گفتند که تداوم نخواهد داشت، ولی اینطور نبود و درست بیست سال بعد

we turned it into a microchip

ما آن را تبدیل به یک ریز پردازنده کردیم

of which there will be thousands in this room here today.

که امروز هزاران عدد از آن در این اتاق هستند.

Ten years before he died, we built the first mobile phone.

۱۰ سال قبل از مرگ او ما اولین تلفن همراه را ساختیم.

It wasn't that mobile, to be fair,

خیلی همراه نبود،‌ در حقیقت،

but now it really is,

ولی حالا واقعا هست،

and as my great-grandfather left this Earth, the Internet arrived.

و وقتی پدر پدر بزرگم این دنیا را رها کرد اینترنت از راه رسید.

Now we can do anything,

حالا ما می توانیم هر کاری انجام دهیم،

but more importantly,

اما مهم تر از آن،

now we have a plan.

حالا ما یک هدف داریم.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق حاضرین)