Your brain hallucinates your conscious reality | Anil Seth | TED

Translator: Maral Sheikhzadeh Reviewer: Leila Ataei

Just over a year ago,

تنها کمی بیش از یک سال پیش

for the third time in my life, I ceased to exist.

برای سومین بار در عمرم، زندگی برای من متوقف شد.

I was having a small operation, and my brain was filling with anesthetic.

یک جراحی کوچک داشتم، و مغز من داشت از مواد بیهوشی پر می‌شد.

I remember a sense of detachment and falling apart

من احساسی از رها شدگی، از هم پاشیدگی و سردی را

and a coldness.

به یاد می آورم.

And then I was back, drowsy and disoriented,

و بعد از آن برگشتم، گیج و گم گشته،

but definitely there.

اما قطعا حضور داشتم.

Now, when you wake from a deep sleep,

حالا، زمانی که از خوابی عمیق بیدار میشوید،

you might feel confused about the time or anxious about oversleeping,

ممکن است احساس گیجی درباره زمان کنید و یا زیاد خوابی ناراحت باشید،

but there's always a basic sense of time having passed,

اما همیشه حسی حاکی از گذر زمان وجود دارد،

of a continuity between then and now.

از پیوستگی زمانی میان قبل و اکنون.

Coming round from anesthesia is very different.

برگشتن از بیهوشی بسیار متفاوت است.

I could have been under for five minutes, five hours,

نمیشه فهمید برای ۵ دقیقه بیهوش بودم یا پنج ساعت،

five years or even 50 years.

یا پنج سال یا حتی ۵۰ سال.

I simply wasn't there.

حقیقت این است که آنجا نبودم.

It was total oblivion.

این فراموشی محض بود.

Anesthesia -- it's a modern kind of magic.

داروی بیهوشی-- جادوی دوران مدرن است.

It turns people into objects,

مردم را تبدیل به اشیا می کند،

and then, we hope, back again into people.

با این امید که دوباره به آدم تبدیل شویم.

And in this process

و در این فرآیند

is one of the greatest remaining mysteries in science and philosophy.

یکی از بزرگترین حقایق ناشناخته علم و فلسفه نهفته است.

How does consciousness happen?

اینکه، هوشیاری چگونه رخ می دهد؟

Somehow, within each of our brains,

به نحوی، در مغز هریک از ما،

the combined activity of many billions of neurons,

مجموعه فعالیت میلیاردها نورون،

each one a tiny biological machine,

که هریک ماشین زیستی کوچکی است،

is generating a conscious experience.

در حال تولید تجربه هشیارانه است.

And not just any conscious experience --

و نه هر تجربه هشیارانه ای --

your conscious experience right here and right now.

بلکه تجربه هشیارانه شما در این لحظه و این مکان.

How does this happen?

اما این چطور رخ می دهد؟

Answering this question is so important

پاسخ دادن به این سوال بسیار مهم است

because consciousness for each of us is all there is.

زیرا هشیاری برای هریک از ما مهم ترین داشته مان است.

Without it there's no world,

بدون آن، هیچ دنیایی وجود ندارد،

there's no self,

هیچ خودی معنا ندارد،

there's nothing at all.

هیچ چیز نیست.

And when we suffer, we suffer consciously

و وقتی رنج میکشیم، این رنج هشیارانه است

whether it's through mental illness or pain.

خواه بدلیل مشکلات ذهنی یا که ناشی از درد

And if we can experience joy and suffering,

و اگر میتوانیم لذت و رنج را تجربه کنیم،

what about other animals?

حیوانات دیگر چطور؟

Might they be conscious, too?

آنها هم ممکن است هشیار باشند؟

Do they also have a sense of self?

آیا آنها هم احساسی اول شخص دارند؟

And as computers get faster and smarter,

و همانطور که کامپیوترها در حال سریعتر و هوشمندتر شدن هستند،

maybe there will come a point, maybe not too far away,

شاید در آینده ای نه چندان دور، به نقطه ای برسیم

when my iPhone develops a sense of its own existence.

که آیفون من احساسی از تجربه شخصی پیدا کند.

I actually think the prospects for a conscious AI are pretty remote.

البته فکر می کنم که این دیدگاه ‌درباره هوش مصنوعی هشیار خیلی دور از ذهن است.

And I think this because my research is telling me

و دلیلش این است که تحقیقات من به من می گوید

that consciousness has less to do with pure intelligence

که آگاهی صرفا به هوش وابسته نیست

and more to do with our nature as living and breathing organisms.

و بیشتر به طبیعت ما به عنوان ارگانیزم هایی زنده و در حال تنفس مربوط است.

Consciousness and intelligence are very different things.

هشیاری و هوشمندی موضوعات بسیار متفاوتی هستند.

You don't have to be smart to suffer, but you probably do have to be alive.

شما برای رنج بردن لازم ندارید هوشمند باشید اما احتمالا لازم است زنده باشید.

In the story I'm going to tell you,

در داستانی که می خواهم برایتان بگویم

our conscious experiences of the world around us,

تجربه هشیارانه ما از دنیای اطرافمان

and of ourselves within it,

و از خودمان در این دنیا،

are kinds of controlled hallucinations

شکلی از توهمات کنترل شده هستند

that happen with, through and because of our living bodies.

که به همراه، از طریق و به علت جسم زنده ما اتفاق می افتند.

Now, you might have heard that we know nothing

حال، شاید شنیده باشید که ما هیچ چیز درباره اینکه چطور

about how the brain and body give rise to consciousness.

مغز و جسم به هشیاری رسیدند نمی دانیم.

Some people even say it's beyond the reach of science altogether.

بعضی افراد حتی معتقدند که این موضوع کاملا ورای محدوده های علم است.

But in fact,

اما در واقع،

the last 25 years have seen an explosion of scientific work in this area.

۲۵ سال اخیر شاهد انبوهی از تحقیقات علمی در این حوزه بوده است.

If you come to my lab at the University of Sussex,

اگر شما به آزمایشگاه من در دانشگاه ساسکس بیایید،

you'll find scientists from all different disciplines

می توانید دانشمندانی از انواع رشته ها و حتی

and sometimes even philosophers.

فلاسفه را ببینید.

All of us together trying to understand how consciousness happens

همه ما در کنار هم سعی داریم بفهمیم هشیاری چطور رخ داده است

and what happens when it goes wrong.

و وقتی از کار می افتد چه پیش می آید.

And the strategy is very simple.

و استراتژی ما بسیار ساده است.

I'd like you to think about consciousness

من مایلم درباره هشیاری به همان شیوه ای فکر

in the way that we've come to think about life.

کنم که ما یاد گرفتیم درباره زندگی فکر کنیم.

At one time, people thought the property of being alive

در دوره ای، مردم فکر می کردند که ویژگی اصلی زنده بودن

could not be explained by physics and chemistry --

توسط فیزیک و شیمی قابل توضیح نیست --

that life had to be more than just mechanism.

یعنی تعریف زندگی فراتر از مکانیزم ها است.

But people no longer think that.

اما این اعتقاد دیگر رایج نیست.

As biologists got on with the job

زمانی که زیست شناسان شروع به توضیح

of explaining the properties of living systems

ویژگی های سیستم های زنده

in terms of physics and chemistry --

به کمک فیزیک و شیمی کردند --

things like metabolism, reproduction, homeostasis --

چیزهایی مثل متابولیسم، تولید مثل، بقا --

the basic mystery of what life is started to fade away,

رمزآلود بودن چیستی زندگی به تدریج شروع به محو شدن کرد،

and people didn't propose any more magical solutions,

و مردم دیگر پاسخ های جادویی به این سوال نمی دادند،

like a force of life or an élan vital.

مثل نیروی زندگی.

So as with life, so with consciousness.

درست مثل زندگی، هشیاری هم تعریف شد.

Once we start explaining its properties

به محض اینکه شروع به توضیح ویژگیهایش کنیم

in terms of things happening inside brains and bodies,

به واسطه اتفاقاتی که در درون مغز و بدن رخ می دهد،

the apparently insoluble mystery of what consciousness is

معمای به ظاهر غیر قابل حل مربوط به چیستی هشیاری

should start to fade away.

شروع به محو شدن می کند.

At least that's the plan.

حداقل این برنامه ما است.

So let's get started.

پس بیایید شروع کنیم.

What are the properties of consciousness?

ویژگی های هشیاری کدام ها هستند؟

What should a science of consciousness try to explain?

دانش آگاهی چه مواردی را باید توضیح بدهد؟

Well, for today I'd just like to think of consciousness in two different ways.

خب برای امروز، دوست دارم هشیاری را به دو شکل متفاوت در نظر بگیرم.

There are experiences of the world around us,

تجربیاتی از دنیای اطراف ما وجود دارد،

full of sights, sounds and smells,

که مملو است از تصاویر، صداها و بوها،

there's multisensory, panoramic, 3D, fully immersive inner movie.

یک فیلم درونی چند حسی، پانوراما، سه بعدی و کاملا غرق کننده وجود دارد.

And then there's conscious self.

و از طرفی خود هشیار ما قرار دارد

The specific experience of being you or being me.

آن تجربه خاص "تو" بودن یا "من" بودن.

The lead character in this inner movie,

کاراکتر اصلی در این فیلم درونی،

and probably the aspect of consciousness we all cling to most tightly.

و احتمالا آن جنبه هشیاری که همه ما بیش از هرچیز به آن توجه داریم.

Let's start with experiences of the world around us,

بیایید با تجربیات جهان پیرامون شروع کنیم،

and with the important idea of the brain as a prediction engine.

و با این ایده مهم که مغز یک موتور پیش بینی کننده است.

Imagine being a brain.

تصور کنید که یک مغز هستید.

You're locked inside a bony skull,

شما در جمجمه استخوانی تان محبوسید،

trying to figure what's out there in the world.

و سعی میکنید بفهمید دردنیای بیرون چه وجود دارد.

There's no lights inside the skull. There's no sound either.

هیچ نوری در جمجمه نیست، هیچ صدایی هم نیست.

All you've got to go on is streams of electrical impulses

تنها سر نخ شما مجموعه ای از جریان های الکتریکی است

which are only indirectly related to things in the world,

که تنها به شکلی غیرمستقیم به آنچه در جهان بیرون است ربط دارد،

whatever they may be.

هر آنچه که ممکن است باشد.

So perception -- figuring out what's there --

پس ادراک -فهمیدن اینکه چه چیزی آن بیرون هست-

has to be a process of informed guesswork

باید یک فرآیند حدس زدن آگاهانه باشد

in which the brain combines these sensory signals

که در آن مغز سیگنالهای حسی را با انتظارات یا باورهای

with its prior expectations or beliefs about the way the world is

قبلی اش درباره دنیای بیرون ترکیب می کند

to form its best guess of what caused those signals.

تا بهترین حدسش را درباره منشا آن سیگنال ها بزند.

The brain doesn't hear sound or see light.

مغز نه صدایی می شنود و نه نوری می بیند.

What we perceive is its best guess of what's out there in the world.

چیزی که ما درک می کنیم بهترین حدس مغز است درباره آنچه در جهان وجود دارد.

Let me give you a couple of examples of all this.

بگذارید چند مثال درباره این موضوع بزنم.

You might have seen this illusion before,

شاید قبلا این خطای بصری را دیده باشید،

but I'd like you to think about it in a new way.

اما اینبار میخواهم به شکل تازه ای به آن فکر کنید

If you look at those two patches, A and B,

اگر به دو مربع A و B نگاه کنید،

they should look to you to be very different shades of gray, right?

آنها باید برای شما به دو رنگ خاکستری متفاوت دیده شوند، همینطوره؟

But they are in fact exactly the same shade.

اما آنها در حقیقت کاملا همرنگ هستند.

And I can illustrate this.

و من میتوانم این را نشان دهم

If I put up a second version of the image here

اگر نسخه دیگری از این تصویر را اینجا قرار دهم

and join the two patches with a gray-colored bar,

و این دو مربع را با مستطیلی خاکستری به هم وصل کنم

you can see there's no difference.

میتوانید ببینید که مربع ها همرنگند

It's exactly the same shade of gray.

هر دو یک درجه یکسان از توسی هستند.

And if you still don't believe me,

و اگر هنوز هم حرف مرا باور ندارید،

I'll bring the bar across and join them up.

من از طریق مستطیل همرنگ آنها را به هم وصل میکنم.

It's a single colored block of gray, there's no difference at all.

این یک شکل واحد خاکستری رنگ است، و هیچ تفاوتی در آن نیست.

This isn't any kind of magic trick.

این کار یک شعبده بازی نیست.

It's the same shade of gray,

هر دوی آنها یک رنگ بودند،

but take it away again, and it looks different.

اما وقتی آن را بر میداریم متفاوت به نظر میرسند

So what's happening here

آنچه اینجا اتفاق می افتد

is that the brain is using its prior expectations

این است که مغز از توقعات پیشینی که عمیقا در مدارهای

built deeply into the circuits of the visual cortex

بخش بینایی اش تعبیه شده استفاده می‌‌کند

that a cast shadow dims the appearance of a surface,

که بواسطه آن سایه ای موجب تیره شدن ظاهر یک سطح می شود

so that we see B as lighter than it really is.

که باعث می شود ما B را روشنتر از آنچه واقعا هست می بینیم.

Here's one more example,

یک مثال دیگر هم می زنم،

which shows just how quickly the brain can use new predictions

که نشان می دهد مغز چقدر سریع می تواند از پیش بینی جدیدی استفاده کند

to change what we consciously experience.

تا آنچه ما هوشیارانه تجربه می کنیم را تغییر دهد.

Have a listen to this.

به این گوش بدهید.

(Distorted voice)

(صدای غیرقابل فهم)

Sounded strange, right?

به نظر عجیب می رسد، نه؟

Have a listen again and see if you can get anything.

دوباره گوش بدهید و سعی کنید آن را متوجه شوید.

(Distorted voice)

(صدای غیرقابل فهم)

Still strange.

هنوز عجیب است.

Now listen to this.

حالا به این گوش دهید.

(Recording) Anil Seth: I think Brexit is a really terrible idea.

(صدای ضبط شده) آنیل ست: فکر می کنم برگزیت ایده واقعا بدی بود.

(Laughter)

(خنده)

Which I do.

که من همینطور فکر می کنم.

So you heard some words there, right?

خب شما چند کلمه شنیدید، درسته؟

Now listen to the first sound again. I'm just going to replay it.

حالا به صدای اولیه دوباره گوش دهید. دوباره پخشش می کنم.

(Distorted voice)

(صدای غیرقابل فهم)

Yeah? So you can now hear words there.

آره؟ حالا می توانید کلماتش را تشخیص بدهید؟

Once more for luck.

یکباره دیگر محض شانس.

(Distorted voice)

(صدای غیرقابل فهم)

OK, so what's going on here?

اوکی، چه اتفاقی دارد می افتد؟

The remarkable thing is the sensory information coming into the brain

نقطه قابل توجه این هست که اطلاعات حسی که به مغز می رسند

hasn't changed at all.

هیچ تغییری نکرده اند.

All that's changed is your brain's best guess

تنها چیزی که عوض شده بهترین حدس مغز شماست

of the causes of that sensory information.

از منشا و اصل اون اطلاعات حسی.

And that changes what you consciously hear.

و آن چیزی که شما هشیارانه میشنوید را تغییر میدهد.

All this puts the brain basis of perception

حال، همه اینها، مبنای ادراک مغز را برای ما

in a bit of a different light.

کمی متفاوت تر می سازند.

Instead of perception depending largely on signals coming into the brain

به جای اینکه ادراک ما عمدتا وابسته به سیگنال های ورودی به مغز

from the outside world,

از دنیای بیرون باشد،

it depends as much, if not more,

اگر بیشتر نه، به همان اندازه به

on perceptual predictions flowing in the opposite direction.

پیش بینی های ادراکی که در جهت مخالف تولید می شود وابسته است.

We don't just passively perceive the world,

ما به شکلی منفعلانه دنیا را ادراک نمی کنیم

we actively generate it.

بلکه به شکلی فعالانه آن را میسازیم.

The world we experience comes as much, if not more,

دنیایی که ما تجربه می کنیم، به همان اندازه

from the inside out

که از بیرون ناشی می شود،

as from the outside in.

از درون ما هم نشات می گیرد.

Let me give you one more example of perception

بگذارید برای شما یک مثال دیگر از ادراک

as this active, constructive process.

به عنوان فرآیندی فعال و تولیدی بزنم.

Here we've combined immersive virtual reality with image processing

در اینجا ما واقعیت مجازی را به شکل عمیقی با پردازش تصویر ترکیب کرده ایم

to simulate the effects of overly strong perceptual predictions

تا اثراتی را از پیش بینی های به شدت قوی درباره تجربه

on experience.

شبیه سازی کنیم.

In this panoramic video, we've transformed the world --

در این ویدیوی پانوراما، ما دنیا -که در اینجا خوابگاه ساسکس

which is in this case Sussex campus --

است - را تبدیل به یک

into a psychedelic playground.

زمین بازی ساکدلیک کردیم.

We've processed the footage using an algorithm based on Google's Deep Dream

ما فیلمی را با استفاده از الگوریتمی بر مبنای خواب عمیق گوگل تولید کردیم

to simulate the effects of overly strong perceptual predictions.

تا اثرات پیش بینی های ادراکی به شدت قوی‌ای را شبیه سازی کنیم.

In this case, to see dogs.

در این مورد، منظور دیدن سگ ها است.

And you can see this is a very strange thing.

و خواهید دید که این چیز بسیار عجیبی است.

When perceptual predictions are too strong,

زمانی که پیش بینی های ادراکی بسیار شدیداند

as they are here,

مثل همین مورد،

the result looks very much like the kinds of hallucinations

نتیجه بسیار شبیه به توهمی می شود که مردم

people might report in altered states,

در حالت های ذهنی دستکاری شده گزارش می کنند

or perhaps even in psychosis.

یا حتی در حالت روان پریشی.

Now, think about this for a minute.

حال، یک لحظه به آن فکر کنید.

If hallucination is a kind of uncontrolled perception,

اگر توهم شکلی از ادراک کنترل نشده باشد،

then perception right here and right now is also a kind of hallucination,

پس ادراک همین جا و همین لحظه هم شکلی از توهم است،

but a controlled hallucination

اما شکل کنترل شده توهم

in which the brain's predictions are being reined in

که در آن پیش بینی های مغز تحت تسلط اطلاعات حسی

by sensory information from the world.

از جهان بیرون هستند.

In fact, we're all hallucinating all the time,

در واقع، همه ما در همه لحظات در حال توهم هستیم،

including right now.

مثل همین حالا.

It's just that when we agree about our hallucinations,

مسئله اینجاست که وقتی ما درباره توهم هایمان توافق داریم،

we call that reality.

آن را «واقعیت» می نامیم.

(Laughter)

(خنده)

Now I'm going to tell you that your experience of being a self,

حالا می خواهم به شما بگویم که تجربه شما از «خود»تان،

the specific experience of being you,

آن تجربه خاص «شما بودن»

is also a controlled hallucination generated by the brain.

یک توهم کنترل شده است که توسط مغزتان تولید شده است.

This seems a very strange idea, right?

حالا ممکن است این خیلی عجیب به نظر برسد، درست است؟

Yes, visual illusions might deceive my eyes,

بله، خطاهای بصری می تواند چشم ما را فریب دهد،

but how could I be deceived about what it means to be me?

اما چطور ممکن است من درباره معنای «من بودن»ام فریب خورده باشم؟

For most of us,

برای بیشتر ما،

the experience of being a person

تجربه فردی ما

is so familiar, so unified and so continuous

آنقدر آشنا، یکپارچه و پیوسته است

that it's difficult not to take it for granted.

که به سختی می توان آن را مسلم و بدیهی نشمرد.

But we shouldn't take it for granted.

اما ما نباید آن را بدیهی بشماریم.

There are in fact many different ways we experience being a self.

در واقع روشهای متفاوت بسیاری وجود دارد که ما خودمان را تجربه میکنیم

There's the experience of having a body

یکی تجربه جسم داشتن مان است

and of being a body.

و دیگری جسم بودن مان.

There are experiences of perceiving the world

تجربه ادراک جهان از نقطه نظر

from a first person point of view.

اول شخص وجود دارد.

There are experiences of intending to do things

تجربه نیت کردن به انجام کارهایی،

and of being the cause of things that happen in the world.

و بودن علت رویدادهایی که در جهان اتفاق می افتند نیز هست.

And there are experiences

و تجربیاتی دیگر هستند از

of being a continuous and distinctive person over time,

بودن یک شخصیت پیوسته ولی متمایز در طول زمان،

built from a rich set of memories and social interactions.

که از مجموعه غنی ای از خاطرات و تعاملات اجتماعی شکل گرفته.

Many experiments show,

تحقیقات بسیاری نشان میدهند

and psychiatrists and neurologists know very well,

و روانپزشکان و متخصصین اعصاب به خوبی می دانند که

that these different ways in which we experience being a self

این روشهای مختلف ما برای تجربه «خود»مان

can all come apart.

همه می توانند از همه جدا شوند.

What this means is the basic background experience

معنایش این است که آن تجربه اولیه و پیش زمینه ‌ی یک خود واحد،

of being a unified self is a rather fragile construction of the brain.

یک ساختار شکننده و تولید شده توسط مغز است.

Another experience, which just like all others,

یک تجربه دیگر که درست مثل بقیه تجربه هاست

requires explanation.

نیاز به توضیح دارد.

So let's return to the bodily self.

پس بیایید به خود جسمانی مان برگردیم.

How does the brain generate the experience of being a body

مغز چطور تجربه جسم بودن و جسم داشتن را برای ما

and of having a body?

تولید می کند؟

Well, just the same principles apply.

در اینجا هم همان قواعد حاکم است.

The brain makes its best guess

مغز بهترین حدسش را درباره

about what is and what is not part of its body.

آنچه بخشی از بدن هست و آنچه نیست می زند.

And there's a beautiful experiment in neuroscience to illustrate this.

و یک تحقیق زیبا در عصب شناسی در همین مورد انجام شده است.

And unlike most neuroscience experiments,

و علی رغم اکثر تحقیقات عصب شناختی،

this is one you can do at home.

این را میتوانید در خانه انجام دهید

All you need is one of these.

تنها چیزی که لازم دارید یکی از اینهاست.

(Laughter)

(خنده)

And a couple of paintbrushes.

و چند تا قلم موی رنگ.

In the rubber hand illusion,

در خطای بصری دست پلاستیکی،

a person's real hand is hidden from view,

دست واقعی فرد از دیدرس او خارج است،

and that fake rubber hand is placed in front of them.

و یک دست پلاستیکی مقابل او قرار داده میشود

Then both hands are simultaneously stroked with a paintbrush

سپس هر دوی این دست ها هم زمان توسط قلم مو نوازش می شوند

while the person stares at the fake hand.

در حالی که فرد به دست مصنوعی نگاه می کند.

Now, for most people, after a while,

حالا، برای بیشتر افراد، بعد از مدتی،

this leads to the very uncanny sensation

این منجر به احساس غیرقابل تشخیصی می شود

that the fake hand is in fact part of their body.

حاکی از اینکه دست مصنوعی بخشی از بدن آنها است.

And the idea is that the congruence between seeing touch and feeling touch

و این فرض وجود دارد که هماهنگی میان دیدن تجربه لمسی و احساس کردنش بر روی

on an object that looks like hand and is roughly where a hand should be,

جسمی که شبیه به دست است و تقریبا در جایی قرار گرفته که دست باید باشد،

is enough evidence for the brain to make its best guess

شواهد کافی برای مغز است که بهترین حدسش را بزند

that the fake hand is in fact part of the body.

مبنی بر اینکه دست مصنوعی در واقع بخشی از بدن او است.

(Laughter)

(خنده)

پس شما می توانید انواع چیزهای هوشمندانه ای را بسنجید.

So you can measure all kinds of clever things.

You can measure skin conductance and startle responses,

می توانید رسانایی پوست و پاسخ های شوکی را اندازه بگیرید،

but there's no need.

اما نیازی نیست.

It's clear the guy in blue has assimilated the fake hand.

بدیهی است که مرد لباس آبی دست مصنوعی را به عنوان دستش پذیرفته.

This means that even experiences of what our body is

این یعنی حتی تجربیات ما از چیستی جسم مان هم

is a kind of best guessing --

به نوعی با حدس و گمان است --

a kind of controlled hallucination by the brain.

که حاصل توهم کنترل شده مغز ماست.

There's one more thing.

یک چیز دیگر هم هست.

We don't just experience our bodies as objects in the world from the outside,

ما بدنهایمان را صرفا به عنوان اشیایی در جهان و از بیرون تجربه نمی کنیم،

we also experience them from within.

ما از درون هم آنها را تجربه می کنیم.

We all experience the sense of being a body from the inside.

همه ما تجربه احساس کردن جسم مان از درونش را داریم.

And sensory signals coming from the inside of the body

و سیگنال های حسی که از درون بدن ما می آیند

are continually telling the brain about the state of the internal organs,

به طور پیوسته به مغز درباره وضعیت اعضای درونی بدن اطلاعات می دهند،

how the heart is doing, what the blood pressure is like,

اینکه قلب چطور عمل می کند، فشار خون چقدر است،

lots of things.

و بسیاری از موارد دیگر.

This kind of perception, which we call interoception,

چنین ادراکی که ما آن را درون نگری می نامیم،

is rather overlooked.

کمی نادیده گرفته شده است.

But it's critically important

اما به طور جدی حائز اهمیت است

because perception and regulation of the internal state of the body --

زیرا ادراک و تنظیم وضعیت درونی جسم -- آن چیزی است

well, that's what keeps us alive.

که ما را زنده نگه داشته است.

این هم شکل دیگری از خطای بصری دست پلاستیکی است.

Here's another version of the rubber hand illusion.

This is from our lab at Sussex.

این حاصل کار آزمایشگاه ما در ساسکس است.

And here, people see a virtual reality version of their hand,

و در اینجا، مردم ورژن واقعیت مجازی دست شان را می بینند،

which flashes red and back

که به رنگ سیاه و قرمز فلش میزند

either in time or out of time with their heartbeat.

که یا هم ریتم با ضربان قلب آنهاست یا غیر هم ریتم.

And when it's flashing in time with their heartbeat,

و وقتی که با ضربان قلب او هم ریتم است،

people have a stronger sense that it's in fact part of their body.

افراد بیشتر حس می کنند که این بخشی از بدن شان است.

So experiences of having a body are deeply grounded

بنابراین تجربه‌ي داشتن جسم عمیقا ریشه در

in perceiving our bodies from within.

ادراک درونی ما از جسم مان دارد.

There's one last thing I want to draw your attention to,

یک مورد آخر هست که می خواهم توجه تان را به آن جلب کنم،

which is that experiences of the body from the inside are very different

اینکه تجربه بدن از درون خیلی متفاوت است

from experiences of the world around us.

از تجربه جهان بیرون و اطراف ما.

When I look around me, the world seems full of objects --

زمانی که به اطراف نگاه میکنم جهان پر از اشیا به نظر میرسد

tables, chairs, rubber hands,

میزها، صندلی‌ها، دست های لاستیکی،

people, you lot --

مردم، تماشاگران بسیار،

even my own body in the world,

حتی بدن خودم در جهان،

I can perceive it as an object from the outside.

میتوانم اینها را مثل اشیایی از بیرون درک کنم

But my experiences of the body from within,

اما تجربه من از بدنم از درون،

they're not like that at all.

اینها اصلا شبیه هم نیستند.

I don't perceive my kidneys here,

من کلیه هایم را اینجا حس نمی کنم،

my liver here,

کبدم را اینجا،

my spleen ...

طحالم ...

I don't know where my spleen is,

من نمی دانم طحالم کجاست،

but it's somewhere.

اما یک جایی هست.

I don't perceive my insides as objects.

من درونم را به صورت اشیایی درک نمی کنم.

In fact, I don't experience them much at all unless they go wrong.

در حقیقت، من تجربه زیادی از درونم ندارم مگر اینکه چیزی خراب شود.

And this is important, I think.

و فکر کنم این مهم باشد.

Perception of the internal state of the body

داشتن ادراک از وضعیت درونی جسم ربطی به

isn't about figuring out what's there,

فهمیدن اینکه چه چیزهایی آنجاست ندارد

it's about control and regulation --

بلکه مربوط است به کنترل و تنظیم --

keeping the physiological variables within the tight bounds

به نگه داشتن عوامل فیزیولوژیک در اندازه های مشخصی

that are compatible with survival.

که با بقای ما سازگاری دارند.

When the brain uses predictions to figure out what's there,

زمانی که مغز از پیش بینی ها جهت شناخت آنچه هست استفاده میکند،

we perceive objects as the causes of sensations.

ما اشیا را علت احساسات مان تشخیص می دهیم.

When the brain uses predictions to control and regulate things,

زمانی که مغز از پیش بینی ها برای کنترل و تنظیم آنها استفاده می کند،

we experience how well or how badly that control is going.

ما اینکه چقدر خوب یا بد این کنترل انجام می شود را تجربه می کنیم.

So our most basic experiences of being a self,

پس ابتدایی ترین تجربه ما از خودمان،

of being an embodied organism,

به عنوان یک ارگانیسم مجسم شده،

are deeply grounded in the biological mechanisms that keep us alive.

عمیقا ریشه در مکانیزم های زیستی دارد که ما را زنده نگه داشته اند.

And when we follow this idea all the way through,

و زمانی که ما این ایده را به طور کامل دنبال می کنیم،

we can start to see that all of our conscious experiences,

شروع می کنیم به دیدن اینکه همه تجربیات هشیارانه ما،

since they all depend on the same mechanisms of predictive perception,

از آنجایی که همه به مکانیزمهای ادراکی پیش بینی کننده مشابهی وابسته اند،

all stem from this basic drive to stay alive.

همه از این میل ابتدایی به زنده ماندن نشات می گیرند.

We experience the world and ourselves

ما جهان و خود را با، از طریق و به دلیل

with, through and because of our living bodies.

جسم های زنده مان تجربه می کنیم.

Let me bring things together step-by-step.

بگذارید من قدم به قدم این موضوع را جمع بندی کنم.

What we consciously see depends

آنچه هشیارانه میبینیم وابسته است

on the brain's best guess of what's out there.

به بهترین حدس ما از آنچه در بیرون وجود دارد.

Our experienced world comes from the inside out,

دنیایی که ما تجربه می کنیم از درون به بیرون می آید،

not just the outside in.

نه فقط از بیرون به درون.

The rubber hand illusion shows that this applies to our experiences

خطای دست پلاستیکی نشان می دهد که این درباره تجربه ما از چیزی که

of what is and what is not our body.

جسم ما هست یا نیست هم صادق است.

And these self-related predictions depend critically on sensory signals

و این پیش بینی های مربوط به خود به شدت به سیگنال های حسی وابسته اند

coming from deep inside the body.

که از اعماق جسم ما می آیند.

And finally,

و بالاخره،

experiences of being an embodied self are more about control and regulation

تجربیات ناشی از یک خود مجسم شده بیشتر مربوط است به کنترل و تنظیم تا

than figuring out what's there.

فهمیدن اینکه چه چیزی آن بیرون هست.

So our experiences of the world around us and ourselves within it --

پس تجربه ما از جهان پیرامون مان و خودمان در آن --

well, they're kinds of controlled hallucinations

خوب، اینها به نوعی توهم هایی کنترل شده هستند--

that have been shaped over millions of years of evolution

که در طی میلیون ها سال فرگشت شکل گرفته اند

to keep us alive in worlds full of danger and opportunity.

تا ما را در این جهان پر از خطر و فرصت زنده نگه دارند.

We predict ourselves into existence.

ما وجود خود را پیش بینی می کنیم.

Now, I leave you with three implications of all this.

میخواهم شما را با سه برداشت از همه این موارد ترک کنم

اول،همانطور که شاید ما از این دنیا درک اشتباهی داشته باشیم،

First, just as we can misperceive the world,

we can misperceive ourselves

از خودمان هم ممکن است درک اشتباهی داشته باشیم

when the mechanisms of prediction go wrong.

زمانی که مکانیزک پیش بینی ما به خطا می رود.

Understanding this opens many new opportunities in psychiatry and neurology,

درک این، فرصتهای بیشماری را در روانپزشکی و عصب شناسی برایمان فراهم می آورد،

because we can finally get at the mechanisms

زیرا بالاخره میتوانیم به مکانیزمها برسیم

rather than just treating the symptoms

به جای اینکه به درمان علائم بپردازیم

in conditions like depression and schizophrenia.

در مواردی مثل افسردگی و اسکیزوفرنی.

Second:

دوم:

what it means to be me cannot be reduced to or uploaded to

آنچه من هستم را نمی توان تقلیل داد به یا بارگذاری کرد در

a software program running on a robot,

یک نرم افزار کامپیوتری که روی یک روبات اجرا میشود،

however smart or sophisticated.

هرچقدر هم باهوش یا پیچیده باشد.

We are biological, flesh-and-blood animals

ما موجوداتی بیولوژیک و با گوشت و خون هستیم

whose conscious experiences are shaped at all levels

که تجربه هشیارانه مان در همه سطوح توسط

by the biological mechanisms that keep us alive.

مکانیزمهای بیولوژیکی شکل گرفته که ما را زنده نگه می دارد.

Just making computers smarter is not going to make them sentient.

تنها با باهوشتر کردن کامپیوترها نمی توان آنها را زنده کرد.

Finally,

بالاخره،

our own individual inner universe,

دنیای درونی فردی ما،

our way of being conscious,

نحوه هشیار بودن مان

is just one possible way of being conscious.

تنها یک شکل از هشیار بودن است.

And even human consciousness generally --

و حتی هشیاری انسانی به طور کلی --

it's just a tiny region in a vast space of possible consciousnesses.

تنها بخش کوچکی از فضای بیکران هشیاری ممکن است.

Our individual self and worlds are unique to each of us,

جهان و خود فردی ما برای هریک از ما منحصر به فرد است،

but they're all grounded in biological mechanisms

اما همه اینها ریشه در مکانیزم های بیولوژیکی دارد

shared with many other living creatures.

که ما با موجودات بسیاری در اشتراک داریم.

Now, these are fundamental changes

حال، اینها تغییرات اساسی هستند در

in how we understand ourselves,

نحوه شناخت ما از خودمان است،

but I think they should be celebrated,

اما فکر میکنم این تغییرات خوب هستند،

because as so often in science, from Copernicus --

زیرا همانطور که در علم مشاهده می شود

we're not at the center of the universe --

از زمان کپرنیک - ما مرکز جهان نیستیم -

to Darwin --

تا زمان داروین -

we're related to all other creatures --

که ما با همه موجودات مرتبطیم -

to the present day.

تا امروز.

With a greater sense of understanding

با درکی عمیق تر

comes a greater sense of wonder,

حس عمیق تری از شگفتی ایجاد میشود،

and a greater realization

و شناخت بهتری پیدا می کنیم از

that we are part of and not apart from the rest of nature.

اینکه ما بخشی از مابقی طبیعتیم و نه مجزا از آن.

And ...

و ...

when the end of consciousness comes,

زمانی که هشیاری ما به انتها می رسد،

there's nothing to be afraid of.

چیزی برای ترسیدن وجود ندارد.

Nothing at all.

هیچ چیز.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)