The boost students need to overcome obstacles | Anindya Kundu

Translator: sadegh zabihi Reviewer: masoud paktinat

So, I teach college students about inequality and race in education,

خوب، من به دانشجویان درباره نابرابری و نژادپرستی در تحصیل درس می‌دهم،

and I like to leave my office open to any of my students

و دوست دارم درِ دفترم را به روی همه دانشجویانی

who might just want to see me to chat.

که می‌خواهند مرا ببینند و گپی بزنند باز بگذارم.

And a few semesters ago,

و چند ترم قبل،

one of my more cheerful students, Mahari,

یکی از دانشجویای خوبم، ماهاری،

actually came to see me

درواقع برای دیدن من آمد

and mentioned that he was feeling a bit like an outcast because he's black.

و گفت به خاطر سیاه بودن احساس طرد شدگی می‌کند.

او به تازگی از یک دانشگاه محلی

He had just transferred to NYU from a community college

با یک کمک هزینه تحصیلی به دانشگاه نیویورک منتقل شده بود،

on a merit scholarship,

and turns out,

اما مشخص شد،

only about five percent of students at NYU are black.

تنها پنج درصد از دانشجویان دانشگاه نیویورک سیاه‌پوست هستند.

And so I started to remember

و خوب به یاد آوردم

that I know that feeling of being an outsider

که من هم با آن احساس بیگانگی

in your own community.

در جامعه خود آشنا هستم.

It's partially what drew me to my work.

این تا اندازه‌ای همان چیزی است که مرا به این کار کشاند.

At my university,

در دانشگاهم،

من یکی از معدود اعضای رنگین‌پوست هیئت علمی هستم،

I'm one of the few faculty members of color,

and growing up, I experienced my family's social mobility,

و وقتی بزرگ می‌شدم، جابجایی اجتماعی خانواده‌ام را تجربه کردم،

moving out of apartments into a nice house,

که از آپارتمان به خانه‌ای زیبا نقل مکان کردند،

but in an overwhelmingly white neighborhood.

اما در محله‌ای که پر از سفیدپوست بود.

I was 12,

من ۱۲ سال داشتم،

and kids would say that were surprised that I didn't smell like curry.

و بچه‌ها تعجب می‌کردند که من بوی کاری نمی‌دادم.

(Laughter)

(خنده)

That's because school is in the morning,

به خاطر این بود که صبح مدرسه می‌رفتم،

and I had Eggo waffles for breakfast.

و صبحانه وافل با تخم‌مرغ می‌خوردم.

(Laughter)

(خنده)

Curry is for dinner.

کاری برای شام بود.

(Laughter)

(خنده)

So when Mahari was leaving,

پس وقتی ماهاری داشت می‌رفت،

I asked him how he was coping with feeling isolated.

از او پرسیدم چطور با احساس انزوا کنار می‌آید.

And he said that despite feeling lonely,

و او گفت با وجود احساس تنهایی،

خودش را در کار غرق کرده،

he just threw himself at his work,

that he built strategies around his grit

واستراتژی‌هایش را با شجاعت

and his desire to be successful.

و تمایلش به موفقیت ساخته است.

A mentor of mine is actually Dr. Angela Duckworth,

در واقع یکی از مربیان خودم دکتر آنجلا داکورت،

the psychologist at UPenn who has defined this stick-to-itiveness of grit

روانشناس دانشگاه پنسیلوانیا که با شجاعت در پی اهداف رفتن را

as being "the perseverance and passion for long-term goals."

در کتاب "اشتیاق و شور برای اهداف طولانی مدت" شرح داده است.

Angela's book has become a bestseller,

کتاب آنجلا پرفروش شد،

and schools across the country,

و مدارس سراسر کشور،

particularly charter schools,

به خصوص مدارس منشوری،

have become interested in citing "grit" as a core value.

به اشاره به شجاعت به عنوان یک ارزش اساسی علاقه‌مند شده‌اند.

But sometimes grit isn't enough,

اما گاهی شجاعت کافی نیست،

especially in education.

مخصوصاً در تحصیل.

So when Mahari was leaving my office,

پس وقتی ماهاری داشت دفترم را ترک می‌کرد،

I worried that he might need something more specific

نگران بودم که او ممکن است به چیزی ویژه‌تر

to combat the challenges that he mentioned to me.

برای مقابله با آنچه با من مطرح کرده بود نیاز داشته باشد.

As a sociologist, I also study achievement,

به عنوان یک جامعه‌شناس، من دستاورد را هم مطالعه می‌کنم،

اما از زاویه‌ای کمی متفاوت.

but from a slightly different perspective.

I research students who have overcome immense obstacles

من دانشجویانی را مطالعه می‌کنم که از پس موانع عظیم

related to their background.

وابسته به گذشته‌شان برآمده‌اند.

دانشجویانی از خانواده‌های کم‌درآمد،

Students from low-income,

often single-parent households,

و معمولاً تک سرپرست،

students who have been homeless, incarcerated or perhaps undocumented,

دانشجویانی که بی‌خانمان یا زندانی شده‌اند یا اصلاً ثبت نشده‌اند،

or some who have struggled with substance abuse

کسانی که با سوءمصرف مواد دست به گریبان بوده‌اند

یا با آسیب‌های جسمی یا جنسی مواجه بوده‌اند.

or lived through violent or sexual trauma.

So let me tell you about two of the grittiest people I've met.

پس اجازه بدهید درباره دو نفر از شجاع‌ترین کسانی که دیده‌ام برایتان بگویم.

تایریک را مادرش به تنهایی بزرگ کرده است،

Tyrique was raised by a single mother,

and then after high school, he fell in with the wrong crowd.

و بعد از دبیرستان او با گروه نادرستی جوش خورد.

He got arrested for armed robbery.

به جرم سرقت مسلحانه دستگیر شد.

But in prison, he started to work hard.

اما در زندان، سخت تلاش کرد.

او کلاس‌های واحدهای دانشگاهی را برداشت،

He took college credit courses,

so when he got out, he was able to get a master's,

پس وقتی که آزاد شد، می‌توانست ارشد بگیرد،

and today he's a manager at a nonprofit.

و امروز او مدیر یک شرکت غیرانتفاعی است.

Vanessa had to move around a lot as a kid,

ونسا وقتی بچه بود مجبور بود خیلی جابجا شود،

from the Lower East Side to Staten Island to the Bronx.

از بخش جنوب شرقی تا جزیره استاتن و برانک.

She was raised primarily by her extended family,

او از ابتدا پیش اقوامش بزرگ شد،

because her own mother had a heroin addiction.

چون مادر خودش به هروئین اعتیاد داشت.

Yet at 15,

اما در ۱۵ سالگی،

Vanessa had to drop out of school,

ونسا ترک تحصیل کرد،

and she had a son of her own.

و بچه‌دار شد.

But eventually, she was able to go to community college,

اما در نهایت توانست به دانشگاه اجتماعی برود،

get her associate's,

کاردانی‌اش را بگیرد،

then go to an elite college to finish her bachelor's.

و بعد به دانشگاه نخبگان برود و کارشناسی‌اش را تمام کند.

So some people might hear these stories and say,

خوب بعضی مردم شاید این داستان‌ها را بشنوند و بگویند،

"Yes, those two definitely have grit.

"بله، این دوتا واقعاً شجاع بودند.

They basically pulled themselves up by the bootstraps."

آنها اساساً خودساخته خودشان را بالا کشیدند."

اما این تصویر ناقصی است،

But that's an incomplete picture,

because what's more important

چون چیزی که اهمیت بیشتری دارد

این است که آنها فاکتورهایی در زندگی‌شان داشتند که کمک می‌کرد تا بر کارشان

is that they had factors in their lives that helped to influence their agency,

or their specific capacity

یا ظرفیت خاص‌شان اثر بگذارد

to actually overcome the obstacles that they were facing

تا درواقع با موانع پیش رویشان مقابله کنند

and navigate the system given their circumstances.

و سیستمی را که شرایط آنها را به وجود آورده هدایت کنند.

خوب، بگذارید توضیح بدهم.

So, allow me to elaborate.

In prison, Tyrique was actually aimless at first,

در زندان، تایریک به عنوان یک ۲۲ ساله

as a 22-year-old on Rikers Island.

از رایکرز آیلند، بی‌یاور بود.

This is until an older detainee took him aside

تا وقتی که یک زندانی بزرگتر او را کنار کشید

and asked him to help with the youth program.

و از او در برنامه‌ای برای جوانان کمک خواست.

And in mentoring youth,

و در مربی‌گری جوان‌ترها

he started to see his own mistakes and possibilities in the teens.

به مرور اشتباهات و امکانات خود را در نوجوانان دید.

This is what got him interested in taking college-credit courses.

این بود که او را به گذراندن واحدهای دانشگاهی علاقه‌مند کرد.

And when he got out,

و وقتی بیرون آمد،

کاری در جامعه خوش‌بختی گرفت،

he got a job with Fortune Society,

where many executives are people who have been formerly incarcerated.

جایی که بسیاری از مدیران زندانیان سابق بودند.

So then he was able to get a master's in social work,

پس از آن توانست ارشدش را در فعالیت‌های اجتماعی بگیرد،

and today, he even lectures at Columbia about prison reform.

و امروز، او حتی در دانشگاه کلمبیا درباره اصلاحات زندان‌ها سخنرانی می‌کند.

و ونسا --

And Vanessa ...

well, after the birth of her son,

خوب، بعد از تولد پسرش،

she happened to find a program called Vocational Foundation

به طور اتفاقی با برنامه‌ای به نام بنیاد فنی حرفه‌ای آشنا شد

that gave her 20 dollars biweekly,

که به او هر دو هفته ۲۰ دلار

و یک کارت مترو داد

a MetroCard

and her first experiences with a computer.

و اولین برخوردش با کامپیوتر را تجربه کرد.

These simple resources are what helped her get her GED,

این منابع ساده بودند که به او در گرفتن مدرک GED کمک کردند،

but then she suffered from a very serious kidney failure,

اما بعد او دچار نارسایی حاد کلیوی شد،

which was particularly problematic because she was only born with one kidney.

که مشخصاً بسیار مشکل ساز بود، چون او با تنها یک کلیه متولد شده بود.

She spent 10 years on dialysis waiting for a successful transplant.

او ۱۰ سال را با دیالیز در انتظار پیوندی موفق سر کرد.

After that,

پس از آن،

her mentors at community college had kept in touch with her,

مربیان او در دانشگاه اجتماعی با او در تماس بودند،

and so she was able to go,

به همین خاطر او توانست دوباره به آنجا برود،

and they put her in an honors program.

و آنها او را در برنامه‌ای افتخاری قرار دادند.

And that's the pathway that allowed her to become accepted

و این مسیری بود که او را به جایی رساند

که در یکی از برجسته‌ترین دانشگاه‌های بانوان کشور پذیرفته شود،

to one of the most elite colleges for women in the country,

and she received her bachelor's at 36,

و مدرک کارشناسی‌اش را در سن ۳۶ سالگی دریافت کند،

و به نمونه‌ای باورنکردنی برای پسر جوانش تبدیل شود.

setting an incredible example for her young son.

What these stories primarily indicate is that teaching is social

آنچه این داستان‌ها در ابتدا نشان می‌دهند این است که آموزش اجتماعی است

and benefits from social scaffolding.

و از داربست‌های اجتماعی بهره می‌برد.

There were factors pushing these two in one direction,

این‌ها عواملی هستند که این دو را در یک جهت هدایت کرده است،

but through tailored mentorship and opportunities,

اما به دلیل مربی‌گری و امکانات طراحی‌شده بود،

که آنها توانستند نسبت به شرایطشان واکنش نشان دهند

they were able to reflect on their circumstances

and resist negative influences.

و دربرابر تأثیرات منفی مقاومت کنند.

آنها همچنین مهارت‌های ساده مانند شکل دادن شبکه،

They also learned simple skills like developing a network,

or asking for help --

یا درخواست کمک را فراگرفتند --

things many of us in this room can forget that we have needed from time to time,

چیزهایی که خیلی از ما در این اتاق ممکن است فراموش کنیم که گاهی به آنها نیاز داریم

or can take for granted.

یا می‌توانیم به عهده بگیریم.

And when we think of people like this,

و وقتی به مردمی اینچنین فکر می‌کنیم،

باید آنها را به عنوان استثنایی بدانیم، نه استثناء.

we should only think of them as exceptional, but not as exceptions.

Thinking of them as exceptions absolves us

استثناء دانستن آنها ما را از مسئولیت جمعی کمک به دانش‌آموزانی

of the collective responsibility to help students in similar situations.

با شرایط مشابه مبرا می‌کند.

When Presidents Bush, Obama and now even Trump,

وقتی رؤسای جمهور بوش، اوباما و حتی حالا ترامپ،

have called education "the civil rights issue of our time,"

تحصیل را "مسئله حقوق مدنی زمان ما" دانسته‌اند،

perhaps we should treat it that way.

شاید ما هم باید همان طور با آن رفتار کنیم.

اگر مدارس بتوانند به بحران‌هایی که دانش‌آموزان با آن مواجه‌اند فکر کنند

If schools were able to think about the agency that their students have

and bring to the table when they push them,

و امکان پشتیبانی از آنها را فرآهم کنند،

what students learn can become more relevant to their lives,

چیزی که دانش‌آموزان می‌آموزند بیشتر به زندگی‌شان مربوط خواهد بود،

and then they can tap into those internal reservoirs of grit and character.

و آنها بیشتر می‌توانند از آن مخازن درونی استقامت و شخصیت بهره ببرند.

خب این که اینجاست --

So this here --

My student Mahari

دانشجوی من ماهاری است

got accepted to law school with scholarships,

که با کمک هزینه تحصیلی در دانشکده حقوق پذیرفته شد،

and not to brag,

و تعریف از خود نباشد،

but I did write one of his letters of recommendation.

یکی از توصیه‌نامه‌های او را من نوشتم.

(Laughter)

(خنده)

And even though I know hard work is what got him this achievement,

و با وجود اینکه می‌دانم سخت کوشی او را به اینجا رسانده است،

I've seen him find his voice along the way,

همچنین او را دیده‌ام که صدای خود را در راه،

which as someone who's grown up a little bit shy and awkward,

مثل کسی که کمی با خجالت و عجیب بزرگ شده شنیده است،

I know it takes time and support.

می‌دانم که به زمان و پشتیبانی هم احتیاج است.

So even though he will rely a lot on his grit

پس با اینکه او باید به استقامت خود

to get him through that first-year law school grind,

برای عبور از سختی‌های سال اول دانشکده حقوق تکیه کند،

من هم به عنوان مربی او حضور خواهم داشت،

I'll be there as a mentor for him,

check in with him from time to time,

و هر از گاهی به او سری خواهم زد،

maybe take him out to get some curry ...

و شاید با هم برویم و کمی کاری بخورم ...

(Laughter)

(خنده)

so that he can keep growing his agency to succeed even more.

تا او بتواند به تلاش خود ادامه دهد و حتی بیشتر موفق شود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)