When we design for disability, we all benefit | Elise Roy

Translator: Mehr4N Moeini Reviewer: Hajar Almasi

I'll never forget the sound

صدای خندیدن کنار دوستانم رو

of laughing with my friends.

هیچ وقت فراموش نمی‌کنم.

I'll never forget the sound

صدای [لالایی] مادرم قبل از خواب

of my mother's voice right before I fell asleep.

هیچ وقت از یادم نخواهد رفت.

And I'll never forget the comforting sound of water

و همینطور صدای آرامش بخش آب

trickling down a stream.

زمان جاری شدن در جویبار.

Imagine my fear, pure fear,

تصور کنید که چقدر برای من ترسناک بود،

when, at the age of 10,

وقتی که در ۱۰ سالگی

I was told I was going to lose my hearing.

گفتن که قدرت شنواییم به تدریج از بین میره

And over the next five years,

و پنج سال بعد

it progressed until I was classified as profoundly deaf.

تا حدی پیش رفت که کاملا ناشنوا شده بودم

But I believe that losing my hearing

ولی معتقدم که از دست دادن شنوایی

was one of the greatest gifts I've ever received.

یکی از بزرگ ترین هدایای زندگی من بود.

You see, I get to experience the world in a unique way.

برداشت من از جهان خاصه.

And I believe that these unique experiences

و معتقدم که همین تجربه های خاصی

that people with disabilities have

که افراد معلول دارند

is what's going to help us make and design a better world

باعث میشه تا بتونیم یه جهان بهتر بسازیم

for everyone -- both for people with and without disabilities.

جهانی بهتر برای همه معلول یا غیرمعلول.

I used to be a disability rights lawyer,

یک زمانی وکیل حقوق معلولان بودم.

and I spent a lot of my time focused on enforcing the law,

و برای حفاظت از حقوق این افراد زمان زیادی صرف کردم،

ensuring that accommodations were made.

تا از رفع تمامی نیاز های اونها اطمینان حاصل کنم

And then I had to quickly learn international policy,

بعد باید به سرعت سیاست بین الملل یاد می‌گرفتم،

because I was asked to work on the UN Convention

چرا که از من برای فعالیت درکنوانسیون سازمان ملل دعوت شده بود.

that protects people with disabilities.

که وظیفه حراست از حقوق معلولان رو بر عهده دارد.

As the leader of the NGO there,

در زمان فعالیت در انجا به عنوان نماینده یک سازمان مردم نهاد،

I spent most of my energy trying to convince people

انرژی زیادی صرف کردم تا بتونم مردم رو مجاب

about the capabilities of people with disabilities.

به درک استعداد های معلولین کنم

But somewhere along the way,

ولی جایی در این مسیر

and after many career transitions

و پس از بارها تغییر شغل

that my parents weren't so happy about --

که والدینم زیاد راضی نبودند --

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I stumbled upon a solution

فکری به ذهنم رسید

that I believe may be an even more powerful tool

که معتقدم می‌تونه ابزاری به غایت قدرتمند

to solve some of the world's greatest problems,

برای حل برخی مشکلات بزرگ جهان باشد.

disability or not.

معلول و غیرمعلول.

And that tool is called design thinking.

این ابزار «تفکر طراحی» نام گرفته،

Design thinking is a process for innovation and problem solving.

'تفکر طراحی' روشی برای ابتکار و حل مسئله است

There are five steps.

پنج مرحله هست

The first is defining the problem

نخست، تعریف مسئله

and understanding its constraints.

و درک ابعاد و محدودیت های آن است.

The second is observing people in real-life situations

دوم، توجه به واقعیت های زندگی مردم

and empathizing with them.

و ارتباط برقرار کردن با این واقعیتها است.

Third, throwing out hundreds of ideas -- the more the better,

سوم، ارائه صدها ایده جدید هر چه بیشتر، بهتر،

the wilder the better.

هر چه جاه طلبانه تر، بهتر.

Fourth, prototyping: gathering whatever you can,

چهارم زمان الگوپردازی است زمان گردآوری هرچه که می توانید،

whatever you can find,

هر چه که می توانید پیدا کنید،

to mimic your solution, to test it

برای رسیدن به راه حل

and to refine it.

و آزمایش و اصلاح آن.

And finally, implementation:

و در نهایت زمان اجرا میرسه:

ensuring that the solution you came up with is sustainable.

زمانی که بفهمید آیا این راه حل شما دائمی هست یا نه.

Warren Berger says that design thinking teaches us to look sideways,

وارن برگر (نویسنده) میگه که 'تفکر طراحی' به شما یاد میده که طور دیگری نگاه کنید

to reframe, to refine, to experiment

تا نگاه خودتون روعوض کنید از نو بسازید و دست به آزمایش بزنید

and, probably most importantly,

و از همه مهمتر اینکه

ask those stupid questions.

اون سوال های احمقانه رو از خودتون بپرسید.

Design thinkers believe that everyone is creative.

متفکران طراح معتقدند که همه خلاق هستند.

They believe in bringing people from multiple disciplines together,

اون ها به گردآمدن افراد با اندیشه های متفاوت اعتقاد دارند،

because they want to share multiple perspectives

چونکه می خوان عقاید متفاوت رو با هم به اشتراک بذارن.

and bring them together and ultimately merge them

همه رو جمع کنن،

to form something new.

و در نهایت یه چیز جدید بسازن.

Design thinking is such a successful and versatile tool

تفکر طراحی ابزاری موفق و همه کاره

that it has been applied in almost every industry.

و قابل استفاده در تقریبا همه صنایع هست.

I saw the potential that it had for the issues I faced,

من توان بالقوه این ابزار برای حل مسائل رو دیده بودم.

so I decided to go back to school

پس تصمیم را گرفتم که به دانشگاه برگردم،

and get my master's in social design.

و در رشته 'طراحی اجتماعی' مدرک کارشناسی بگیرم.

This looks at how to use design to create positive change in the world.

این رشته برای استفاده از هنر طراحی برای ایجاد تغییرات مثبت در جهانه.

While I was there,

زمانی که در دانشگاه بودم

I fell in love with woodworking.

به کار با چوب علاقه مند شدم،

But what I quickly realized

ولی خیلی زود فهمیدم

was that I was missing out on something.

که در یه زمینه مشکل دارم.

As you're working with a tool,

زمانی که با ابزار آلات کار می کنید

right before it's about to kick back at you --

درست قبل از لگد دستگاه،

which means the piece or the tool jumps back at you --

یعنی زمانی که ابزار پس می‌زند،

it makes a sound.

از خودش صدایی ساطع میکنه

And I couldn't hear this sound.

و من نمی تونستم این صدا رو بشنوم.

So I decided,

پس تصمیم گرفتم که

why not try and solve it?

چرا این مشکل رو خودم حل نکنم؟

My solution was a pair of safety glasses

راه حل ابداعی من یک عینک امنیتی بود،

that were engineered to visually alert the user

که برای هشدار بصری به کاربر طراحی شده بود

to pitch changes in the tool,

تا مشکل رو برطرف کنه

before the human ear could pick it up.

حتی قبل از اینکه گوش انسان صداش رو بشنوه.

Why hadn't tool designers thought of this before?

چرا هیچ کس تا حالا به این فکر نیفتاده بود؟

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Two reasons: one, I was a beginner.

دو دلیل داره یکی اینکه تازه کار بودم

I wasn't weighed down by expertise or conventional wisdom.

و ذهنم درگیر پیچیدگی های معمول کار نبود

The second is: I was Deaf.

دوم اینکه ناشنوا بودم.

My unique experience of the world helped inform my solution.

برداشت متفاوتی که از جهان دارم باعث شکل گیری این راه حل شد.

And as I went on, I kept running into more and more solutions

و هرچه جلوتر رفتم راهکار های بیشتری به ذهنم رسید

that were originally made for people with disabilities,

که در اصل برای افراد معلول بودن

and that ended up being picked up,

اما مورد استفاده همه قرار گرفتن،

embraced and loved by the mainstream,

و مورد پذیرش عموم قرار گرفتن.

disability or not.

چه افراد معلول و چه غیرمعلول.

This is an OXO potato peeler.

این یه سیب زمینی پوست کن شرکت OXO هست.

It was originally designed for people with arthritis,

ابتدا برای افراد مبتلا به التهاب مفاصل طراحی شده بود،

but it was so comfortable, everybody loved it.

ولی به قدری راحت بود که همه دوسش داشتند.

Text messaging: that was originally designed for people who are Deaf.

یا حتی پیامک دادن از اول برای اونایی بود که ناشنوا بودند.

And as you know, everybody loves that, too.

همه از این یکیم خوش شون میاد.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I started thinking:

شروع کردم به فکر کردن

What if we changed our mindset?

چی میشه اگه وارونه فکر کنیم؟

What if we started designing for disability first --

چی میشه اگه اول برای افراد معلول طراحی کنیم،

not the norm?

نه برای مردم معمولی؟

As you see, when we design for disability first,

همین طور که می‌بینید، وقتی اول برای افراد معلول طراحی می‌کنیم،

we often stumble upon solutions that are not only inclusive,

به ایده هایی می‌رسیم که نه تنها جامع

but also are often better than when we design for the norm.

بلکه اغلب بهتر از نمونه هایی هستن که برای افراد عادی طراحی می‌کنیم.

And this excites me,

این برای من هیجان انگیزه،

because this means that the energy it takes to accommodate someone

این یعنی اون مقدار انرژی که صرف

with a disability

رفع نیازهای یه معلول میشه

can be leveraged, molded and played with

میشه با استفاده حداکثری و هدایت در مسیر درست

as a force for creativity and innovation.

عاملی برای خلاقیت و ابتکار باشه.

This moves us from the mindset of trying to change the hearts

این موضوع باعث میشه که به جای تلاش برای تغییر افکار عمومی،

and the deficiency mindset of tolerance,

و مدارا با افراد معلول

to becoming an alchemist,

هریک از ما یه کیمیاگر باشیم.

the type of magician that this world so desperately needs

اون جادوگری که دنیا به شدت برای حل برخی از مشکلات بزرگ

to solve some of its greatest problems.

به اون نیاز داره.

Now, I also believe

من همچنین معتقدم که

that people with disabilities have great potential to be designers

حتی افراد معلول هم با استفاده از ایده 'تفکر طراحی'،

within this design-thinking process.

می تونن بالقوه یه طراح باشن.

Without knowing it, from a very early age,

من از دوران بچگی و ناخودآگاه

I've been a design thinker, fine-tuning my skills.

یک متفکر طراح بودم.

Design thinkers are, by nature, problem solvers.

متفکران طراح بطور ذاتی حلال مشکلات هستن.

So imagine listening to a conversation

فرض کنید که دارید به صحبت های کسی گوش می کنید

and only understanding 50 percent of what is said.

و تنها می‌تونید نیمی از صحبت بشنوید،

You can't ask them to repeat every single word.

می‌تونید ازشون بخواین که دوباره تکرار کنن،

They would just get frustrated with you.

ولی مردم از دستتون عاصی میشن.

So without even realizing it,

راه حلی که من ناخودآگاه بهش رسیدم

my solution was to take the muffled sound I heard,

این بود که اون صدای مبهم

that was the beat,

و اون وزن کلمات رو،

and turn it into a rhythm and place it with the lips I read.

به یه آهنگ تبدیل کنم و با لب های مخاطب تطبیق بدم.

Years later, someone commented that my writing had a rhythm to it.

سال ها بعد یکی به من گفت که به نظرش نوشته های من کمی آهنگین هستن.

Well, this is because I experience conversations as rhythms.

خب این به این خاطره که همه مکالمات من به همین شکله،

I also became really, really good at failing.

من همچنین مهارت خیلی خیلی خاصی تو تحمل شکست پیدا کردم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

Quite literally.

جدی میگم.

My first semester in Spanish, I got a D.

اولین فصل آموزشی زبان اسپانیایی، نمره D گرفتم.

But what I learned was that when I picked myself up

ولی چیزی که فهمیدم این بود که وقتی خودم رو بالا کشیدم،

and changed a few things around,

و برخی مسائل رو تغییر دادم،

eventually, I succeeded.

بالاخره، موفق شدم.

Similarly, design thinking encourages people to fail

تفکر طراحی افراد رو تشویق به شکست میکنه،

and fail often,

تا بارها شکست بخورن

because eventually, you will succeed.

چرا که در نهایت موفق میشن،

Very few great innovations in this world

ابداعات کمی در این جهان،

have come from someone succeeding on the first try.

حاصل دست افرادی هست که در اولین تلاش موفق شدن،

I also experienced this lesson in sports.

من این درس رو در ورزش هم تجربه کردم.

I'll never forget my coach saying to my mom,

هیچ وقت یادم نمیره که مربی به مادرم می‌گفت:

"If she just didn't have her hearing loss,

که اگه دخترتون شنواییش رو از دست نداده بود،

she would be on the national team."

الان توی تیم ملی بود.

But what my coach, and what I didn't even know at the time,

ولی چیزی که من و مربی در اون زمان نمی دونستیم،

was that my hearing loss actually helped me excel at sports.

این بود که ناشنوایی در واقع باعث شد که من در ورزش بهتر عمل کنم،

You see, when you lose your hearing, not only do you adapt your behavior,

وقتی که شما قدرت شنوایی تون رو از دست میدید، نه تنها رفتار -

but you also adapt your physical senses.

بلکه حواس فیزیکی شما هم با وضعیت تطبیق داده میشه!

One example of this

یک نمونه اینکه

is that my visual attention span increased.

توانایی تمرکز بصری من افزایش یافت،

Imagine a soccer player, coming down the left flank.

فرض کنید که یه بازیکن فوتبال از جناح چپ به دروازه نزدیک میشه

Imagine being goalkeeper, like I was,

و شماهم مثل من که دروازه بان بودم دروازه بان هستید،

and the ball is coming down the left flank.

و توپ داره از جناح چپ نزدیک میشه

A person with normal hearing would have the visual perspective of this.

کسی که از شنوایی نرمالی برخورداره محدوده دیدش در این ابعاد هست،

I had the benefit of a spectrum this wide.

اما محدوده دید من به این اندازه گسترده بود.

So I picked up the players over here,

پس من بازیکن های این سمت رو زیر نظر گرفتم.

that were moving about and coming down the field.

که داشتن به دروازه نزدیک میشدن،

And I picked them up quicker, so that if the ball was passed,

و این کار رو سریعتر انجام دادم که اگه توپ از من عبور کرد،

I could reposition myself and be ready for that shot.

بتونم دوباره جایگیری کنم و برای شوت اون بازیکن مهیا باشم.

So as you can see,

پس همونطور که می بینید،

I've been a design thinker for nearly all my life.

من در تمام عمر یک متفکر طراح بودم.

My observation skills have been honed so that I pick up on things

مهارت های من به نحوی پرورش یافته بود که دست روی کارهایی میذاشتم که

that others would never pick up on.

هیچ کس سراغ اون ها نمی رفت.

My constant need to adapt has made me a great ideator

نیاز دائم من به تطبیق با شرایط مختلف، از من یک ایده پرداز فوق العاده و -

and problem solver.

توانمند در حل مشکلات ساخت.

And I've often had to do this within limitations and constraints.

و من این کارها رو در چارچوب محدودیت های خودم انجام دادم.

This is something that designers also have to deal with frequently.

این چیزی هست که طراح ها بارها با اون مواجه میشن.

My work most recently took me to Haiti.

من اخیرا به خاطر یه مسئله کاری به هائیتی رفته بودم،

Design thinkers often seek out extreme situations,

متفکران طراح اغلب به دنبال شرایط سخت هستن.

because that often informs some of their best designs.

چرا که اغلب بهترین طرح های اون ها در این زمان شکل میگیره.

And Haiti -- it was like a perfect storm.

و در هائیتی وضعیت واقعا دشوار بود.

I lived and worked with 300 Deaf individuals

من مدتی در کنار ۳۰۰ ناشنوا زندگی کردم،

that were relocated after the 2010 earthquake.

که پس از زلزله سال ۲۰۱۰ اسکان دوباره یافته بودن.

But five and a half years later,

ولی با گذشت پنج و نیم سال

there still was no electricity;

هنوز برق نداشتن،

there still was no safe drinking water;

آب آشامیدنی موجود نبود،

there were still no job opportunities;

هیچ فرصت شغلی وجود نداشت،

there was still rampant crime, and it went unpunished.

جرم و جنایت بسیار و عدالت وجود نداشت.

International aid organizations came one by one.

سازمان های فعال بشردوستانه یکی بعد از دیگری به این منطقه اومدن،

But they came

ولی این افراد

with pre-determined solutions.

راه حل های آماده داشتن،

They didn't come ready to observe and to adapt

نیومده بودن که وضعیت رو بررسی کنن،

based on the community's needs.

و طرح ها رو با وضعیت مردم تطبیق بدن.

One organization gave them goats and chickens.

یه سازمان به این افراد تعدادی راس بز و مرغ داد،

But they didn't realize

ولی این رو نفهمیدن

that there was so much hunger in that community,

که گرسنگی به قدری در میان مردم شایع بود

that when the Deaf went to sleep at night and couldn't hear,

که زمانی که ناشنوایان شب هنگام خواب بودند

people broke into their yards and their homes

مردم به حیاط خانه این افراد می‌رفتن،

and stole these chickens and goats,

و حیوانات اون ها رو می‌دزدیدن.

and eventually they were all gone.

و بالاخره زمانی رسید که همه حیوانات از دست رفت.

Now, if that organization had taken the time

حالا به فرض اگر اون سازمان زمان گذاشته بود،

to observe Deaf people, to observe the community,

تا وضعیت زندگی ناشنوایان و دیگر مردم رو بررسی کنه،

they would have realized their problem

مشکل رو متوجه میشدن.

and perhaps they would have come up with a solution,

و شاید به یه راه حل برای این مسئله می رسیدن.

something like a solar light,

چیزی مثل یه لامپ خورشیدی

lighting up a secure pen to put them in at night

که آغل امن حیوانات رو در شب روشن نگه میداره

to ensure their safety.

تا از امنیت اون ها اطمینان حاصل بشه.

You don't have to be a design thinker

قرار نیست حتما یه متفکر طراح باشید،

to insert the ideas I've shared with you today.

که این ایده هایی که من امروز با شما درمیان گذاشتم رو داشته باشید،

You are creative.

شما خلاق هستید،

You are a designer --

شما طراح هستید،

everyone is.

همه یه طراح هستن،

Let people like me help you.

بذارید افرادی مثل من به شما کمک کنن،

Let people with disabilities help you look sideways,

بذارید افراد معلول به شما کمک کنن که دیگر جوانب کار رو ببینید،

and in the process,

و در این میان

solve some of the greatest problems.

بزرگ ترین مشکلات رو حل کنید.

That's it. Thank you.

فقط همین! از شما سپاسگزارم

(Applause)

(تشویق حضار)