The way we think about charity is dead wrong | Dan Pallotta

دن پالوتا: طرز فکر ما در مورد خیریه، به شدت غلط است

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Simin Zare Hajibagher Reviewer: Ardeshir Tayebi

I want to talk about social innovation

من مایلم در مورد نوآوری های اجتماعی

and social entrepreneurship.

و ریسک پذیری اجتماعی صحبت کنم.

دست بر قضا بچه های من سه قلو هستند.

I happen to have triplets.

They're little. They're five years old.

کوچک هستند، اون ها سه سالشونه.

Sometimes I tell people I have triplets. They say, "Really? How many?"

گاهی اوقات به مردم می گم که من سه قلو دارم.

اون ها میگن: "جدی؟ چند تا؟"

(Laughter)

این عکس بچه هاست.

Here's a picture of the kids -- that's Sage, and Annalisa and Rider.

این سیج هست، و آنالیسا و رایدر.

Now, I also happen to be gay.

و همینطور، من یک همجنسگرا هم هستم.

Being gay and fathering triplets is by far

همجنسگرا بودن و پدر یک سه قلو بودن

the most socially innovative, socially entrepreneurial thing

نوآورانه ترین کار اجتماعی و پر ریسک ترین کار اجتماعی است

I have ever done.

که تا حالا انجام دادم.

(Laughter)

(خنده) (تشویق حضار)

(Applause)

The real social innovation I want to talk about involves charity.

نوآوری اجتماعی اصلی که می خواهم در موردش صحبت کنم

خیریه هست.

I want to talk about how the things we've been taught to think

می خواهم در این مورد صحبت کنم که چیزهایی که بهمون یاد دادند فکر کنیم

about giving and about charity

درباره اهدا کردن و در مورد خیریه

و در مورد بخش غیر انتفاعی

and about the nonprofit sector,

are actually undermining the causes we love,

در واقع انگیزه هایی که دوست داریم

and our profound yearning to change the world.

و میل عمیقمون برای تغییر دنیا را تضعیف می کنند.

But before I do that, I want to ask if we even believe

ولی پیش از اون می خواهم بپرسم آیا ما واقعاً باور داریم

که بخش غیر انتفاعی نقش جدی

that the nonprofit sector has any serious role to play

in changing the world.

در تغییر دنیا ایفا می کند.

A lot of people say now that business will lift up the developing economies,

امروزه افراد بسیاری معتقدند که تجارت به اقتصاد های در حال توسعه کمک می کند،

و بنگاه های اجتماعی بقیه کار را انجام می دهند.

and social business will take care of the rest.

من معتقدم که تجارت

And I do believe that business will move the great mass of humanity forward.

توده عظیم انسان ها را به جلو می راند.

اما همیشه ۱۰ درصد یا بیشتر را باقی می گذارد

But it always leaves behind that 10 percent or more

that is most disadvantaged or unlucky.

که بیشتر ضرر یا بدشانسی است.

And social business needs markets,

بنگاه های اجتماعی، به بازار نیاز دارند،

and there are some issues for which you just can't develop

و مواردی وجود دارند که برای اون ها شما نمی توانید صرفاً

the kind of money measures that you need for a market.

اون مقداری پولی را به دست بیاورید که برای یک بازار نیاز دارید.

I sit on the board of a center for the developmentally disabled,

من عضو هیات مدیریه یک مرکز معلولین هستم،

and these people want laughter

و این افراد به خنده،

محبت و عشق نیاز دارند.

and compassion and they want love.

How do you monetize that?

چطور می توانید این را ارزش گذاری کنید؟

And that's where the nonprofit sector and philanthropy come in.

این جا جایی است که بخش غیر انتفاعی و

نوع دوستی وارد عمل می شود.

Philanthropy is the market for love.

نوع دوستی، بازار عشق است.

It is the market for all those people

بازار مردمی است که

for whom there is no other market coming.

هیچ بازار دیگری برایشان وجود ندارد.

And so if we really want, like Buckminster Fuller said,

و همانطور که باکمینیستر فولر (معمار آمریکایی) می گوید، اگر ما

a world that works for everyone,

واقعاً می خواهیم دنیای خوبی برای همه بسازیم،

with no one and nothing left out,

که هیچ کس و هیچ چیز در آن نادیده گرفته نشده باشد،

then the nonprofit sector has to be

بخش غیرانتفاعی باید

a serious part of the conversation.

نقش مهمی در این گفتگو بازی کند.

ولی به نظر می رسد که این ایده جواب نمی دهد.

But it doesn't seem to be working.

Why have our breast cancer charities not come close

چرا خیریه های سرطان پستان

راهی برای درمان سرطان پستان پیدا نکرده اند؟

to finding a cure for breast cancer,

or our homeless charities not come close

و یا خیریه های افراد بی خانمان

to ending homelessness in any major city?

راهی برای اتمام بی خانمانی در شهر های بزرگ پیدا نکرده اند؟

Why has poverty remained stuck

برای چه فقر همچنان گرینبانگیر ۱۲ درصد

at 12 percent of the U.S. population for 40 years?

از جمعیت آمریکا در ۴۰ سال گذشته است؟

پاسخ این هست که این مشکلات اجتماعی

And the answer is,

these social problems are massive in scale,

ابعاد بسیار عظیمی دارند،

our organizations are tiny up against them,

سازمان های ما عیله آن ها بسیار کوچک هستند،

and we have a belief system that keeps them tiny.

و یکی سیستم اعتقادی وجود دارند که آن ها را کوچک نگه می دارد.

We have two rulebooks.

ما دو کتاب قانون داریم.

We have one for the nonprofit sector,

یکی برای بخش غیر انتفاعی،

and one for the rest of the economic world.

و یکی برای بقیه دنیای اقتصادی.

این یک آپارتاید است، و علیه

It's an apartheid, and it discriminates

against the nonprofit sector in five different areas,

بخش غیر انتفاعی در پنج حوزه متفاوت، که اولین آن ها مزد هست،

the first being compensation.

تبعیض قایل می شود.

در بخش انتفاعی، هرچه بیشتر تولید کنید،

So in the for-profit sector, the more value you produce,

the more money you can make.

پول بیشتری به دست می آورید.

But we don't like nonprofits to use money

ولی ما مایل نیستیم که بخش غیر انتفاعی از پول

to incentivize people to produce more in social service.

برای تشویق مردم به تولید بیشتر در سرویس های اجتماعی استفاده کند.

We have a visceral reaction to the idea that anyone

ما به این ایده که کسی از طریق کمک به مردم پول زیادی در بیاورد

would make very much money helping other people.

واکنش نشان می‌دهیم.

Interestingly, we don't have a visceral reaction

و جالبه که چنین واکنشی رو نسبت به کسانی که از طریق کمک نکردن به مردم

to the notion that people would make a lot of money

پول زیادی در میارن نشان نمیدیم.

not helping other people.

You know, you want to make 50 million dollars

شما می دانید که می شود با فروش بازی های خشن به بچه ها

selling violent video games to kids, go for it.

۵۰ میلیون دلار درامد داشت، این کار رو انجام می دهید.

We'll put you on the cover of Wired magazine.

شما روی جلد مجله Wired هم می روید.

But you want to make half a million dollars

ولی وقتی می خواهید نیم میلیون دلار از طریق

trying to cure kids of malaria,

درمان بچه های مبتلا به مالاریا در بیاورید،

and you're considered a parasite yourself.

خودتون رو یک موجود مزاحم به شمار می اورید. (تشویق حضار)

(Applause)

And we think of this as our system of ethics,

ما به دلیل سیستم اخلاقی مون این طور فکر می کنیم،

but what we don't realize is that this system

ولی متوجه نیستیم که این سیستم،

has a powerful side effect, which is:

عارضه جانبی قدرتمند دیگری هم دارد، که طی آن

It gives a really stark, mutually exclusive choice

حق انتخاب آشکار و منحصر به فردی برای

انجام دادن یک کار مناسب برای خودتان و خانواده تان و یا

between doing very well for yourself and your family

or doing good for the world,

انجام دادن یک کار خوب برای جهان،

برای باهوش ترین هایی که از بهترین دانشگاه های ما بیرون می آیند، ایجاد می کند،

to the brightest minds coming out of our best universities,

و ده ها هزار نفر را

and sends tens of thousands of people

که می توانند تغییر بزرگی در بخش غیرانتفاعی ایجاد کنند

who could make a huge difference in the nonprofit sector,

marching every year directly into the for-profit sector

در هر سال مستقیماً روانه بخش انتفاعی می کند،

because they're not willing to make that kind of lifelong economic sacrifice.

به این دلیل که آن ها مایل نیستند این فداکاری اقتصادی بزرگ را برای همه عمر انجام دهند.

بیزینس ویک، پژوهشی را انجام داد و میزان درآمد

Businessweek did a survey, looked at the compensation packages

for MBAs 10 years out of business school.

رشته MBA از مدرسه تجارت، پس از ۱۰ سال

And the median compensation for a Stanford MBA,

و متوسط درامد برای فارغ التحصیل رشته MBA از دانشگاه استنفورد،

with bonus, at the age of 38, was 400,000 dollars.

با پاداش و در سن ۳۸ سالگی، را ۴۰۰,۰۰۰ دلار براورد کرد.

Meanwhile, for the same year, the average salary

این در حالی است که برای همان سال متوسط درامد برای

for the CEO of a $5 million-plus medical charity in the U.S.

مدیر عامل یک خیریه پزشکی با سرمایه بیش از ۵ میلیون دلار در آمریکا

was 232,000 dollars, and for a hunger charity, 84,000 dollars.

۲۳۲,۰۰۰ دلار و برای یک خیریه مبارزه با گرسنگی، ۸۴,۰۰۰ دلار بوده است.

حالا، هیچ راهی وجود ندارد که بتوانید تعداد زیادی از آدم های با استعداد

Now, there's no way you're going to get a lot of people

۴۰۰,۰۰۰ دلاری را مجبور به انجام دادن یک گذشت ۳۱۶,۰۰۰ دلاری

with $400,000 talent to make a $316,000 sacrifice every year

در هر سال بکنید تا مدیر عامل یک خیریه مبارزه علیه گرسنگی بشود.

to become the CEO of a hunger charity.

بعضی ها می گویند، "خوب، این به این دلیل هست که اون بچه های MBA خیلی حریص هستند."

Some people say, "Well, that's just because those MBA types are greedy."

Not necessarily. They might be smart.

نه لزوماً. اون ها باهوش هستند.

این برای این آدم ها ارزانتر تمام می شود که

It's cheaper for that person to donate

100,000 dollars every year to the hunger charity;

سالانه ۱۰۰,۰۰۰ دلار به این خیریه کمک کنند،

۵۰,۰۰۰ دلار در مالیات صرفه جویی کنند،

save 50,000 dollars on their taxes --

so still be roughly 270,000 dollars a year ahead of the game --

و هنوز حدود ۲۷۰,۰۰۰ دلار در هر سال برایشان باقی بماند،

now be called a philanthropist because they donated

و آدم خیرخواهی هم خوانده شوند به دلیل اینکه

100,000 dollars to charity;

سالانه ۱۰۰,۰۰۰ دلار به خیریه کمک می کنند،

احتمالاً عضو هیات مدیریه خیریه مبارزه علیه گرسنگی هم خواهند شد،

probably sit on the board of the hunger charity;

و در واقع، احتمالاً ناظر آدم طفلک و بیچاره ای هم خواهد شد

indeed, probably supervise the poor SOB

who decided to become the CEO of the hunger charity;

که تصمیم گرفته مدیر عامل خیریه مبارزه با گرسنگی بشود،

(Laughter)

و زندگی همراه با این نوع قدرت و نفوذ

and have a lifetime of this kind of power and influence

and popular praise still ahead of them.

و محبوبیت عمومی همچنان فراروی آن هاست.

حوزه دوم تبعیض، تبلیغات و بازاریابی است.

The second area of discrimination is advertising and marketing.

So we tell the for-profit sector, "Spend, spend, spend on advertising,

برای بخش انتفاعی می گوییم، "برای تبلیغات خرج کنید، خرج کنید، خرج کنید

until the last dollar no longer produces a penny of value."

تا جایی که آخرین دلار دیگر یک پنی بازگشت نداشته باشد."

But we don't like to see our donations spent on advertising in charity.

ولی ما مایل نیستیم ببینیم که کمک هایمان برای خیریه ها روی تبلیغات خرج شود.

Our attitude is, "Well, look, if you can get the advertising donated,

ترجیح ما اینجور است، "خب، ببینید، اگر شما می توانید تبلیغات رو خیریه ای بگیرید،

یعنی، ساعت چهار صبح، من مشکلی ندارم.

you know, to air at four o'clock in the morning, I'm okay with that.

ولی نمی خواهم پولم روی تبلیغات خرج شود.

But I don't want my donation spent on advertising,

I want it go to the needy."

من می خواهم این پول به نیازمندش برسد."

As if the money invested in advertising

درست مانند اینکه پولی که روی تبلیغات خرج شود،

could not bring in dramatically greater sums of money

نخواهد توانست مقادیر بیشتری از پول رو برای

to serve the needy.

کمک کردن به نیازمندان برگرداند.

در سال ۱۹۹۰، شرکت من

In the 1990s, my company created

the long-distance AIDSRide bicycle journeys,

سفرهای دوچرخه رانی برای AIDS و

and the 60 mile-long breast cancer three-day walks,

پیاده روی ۶۰ مایلی برای سرطان پستان به مدت سه روز را راه اندازی کرد

و در طی فعالیت نه ساله،

and over the course of nine years,

we had 182,000 ordinary heroes participate,

۱۸۲,۰۰۰ قهرمان در آن شرکت کردند و ما

and they raised a total of 581 million dollars.

مبلغی معادل ۵۸۱ میلیون دلار جمع اوری کردیم.

(Applause)

آن ها مبلغ بیشتری و با سرعت بیشتری برای این رخداد ها

They raised more money more quickly for these causes

than any events in history,

نسبت به هر واقعه ای در تاریخ تهیه کردند،

all based on the idea that people are weary

و همه بر اساس این باور که مردم از اینکه مدام به آن ها گفته شود

of being asked to do the least they can possibly do.

حداقل کاری را که احتمالاً می توانند انجام دهند، انجام دهند، خسته شده اند.

People are yearning to measure the full distance of their potential

مردم مایل هستند تا نهایت

قدرتشان را در مواردی که عمیقاً به آن

on behalf of the causes that they care about deeply.

اهمیت می دهند، بیازمایند.

ولی این باید از آن ها خواسته شود.

But they have to be asked.

We got that many people to participate

ما داوطلبان همکاری زیادی رو با

by buying full-page ads in The New York Times,

خرید یک تبلیغ تمام صفحه در روزنامه نیویورک تایمز،

در بوستون گلوب و ساعات اوج بیننده رادیو و تلویزیون جذب کردیم.

in The Boston Globe, in prime time radio and TV advertising.

Do you know how many people we would've gotten

می توانید فکرش رو بکنید که چند نفر رو می توانید جذب کنیم

if we put up fliers in the laundromat?

اگر فلایرهامون رو در رختشویی ها می گذاشتیم؟

در آمریکا، اهدایی های خیریه ای، در حد دو درصد تولید ناخالص ملی

Charitable giving has remained stuck in the U.S., at two percent of GDP,

از زمانی که در دهه ۷۰ ما اندازه گیری را آغاز کردیم، باقی مانده است.

ever since we started measuring it in the 1970s.

That's an important fact, because it tells us

اینجا واقعیت مهمی وجود دارد، برای اینکه این به ما می گوید

that in 40 years, the nonprofit sector

که در طی ۴۰ سال، بخش غیر انتفاعی

has not been able to wrestle any market share

قادر نبوده هیچ سهمی از بازار را

away from the for-profit sector.

از بخش انتفاعی، برباید.

And if you think about it, how could one sector

و اگر در موردش بهتر فکر کنید، می فهمید که چطور

possibly take market share away from another sector

یک بخش می تواند بخشی از بازار را از بخش دیگر برباید،

if it isn't really allowed to market?

اگر حتی اجازه نداشته باشد وارد این بازار شود؟

And if we tell the consumer brands,

اگر ما به برندهای مصرفی بگوییم که،

"You may advertise all the benefits of your product,"

"شما می توانید تمام مزیت های کالای خودتان رو تبلیغ کنید،"

but we tell charities, "You cannot advertise all the good that you do,"

ولی به خیریه ها می گوییم، "شما نمی توانید همه فعالیت های مثبت تان را تبلیغ کنید،"

where do we think the consumer dollars are going to flow?

فکر می کنید که دلارهای مصرف کنندگان به کجا می رود؟

سومین حوزه تبعیض آمیز، ریسک پذیری

The third area of discrimination is the taking of risk

in pursuit of new ideas for generating revenue.

برای پیگیری ایده های جدید برای سود آوری است.

So Disney can make a new $200 million movie that flops,

در واقع دیزنی می تواند فیلمی ۲۰۰ میلیون دلاری بسازد که شکست بخورد،

و هیچ کس به دادستان کل شکایت نمی کند.

and nobody calls the attorney general.

But you do a little $1 million community fundraiser for the poor,

ولی شما یک اجتماع ۱ میلیون دلاری جمع آوری پول برای فقرا

راه اندازی می کنید، و طی ۱۲ ماه به

and it doesn't produce a 75 percent profit to the cause in the first 12 months,

سود ۷۵ درصد نمی رسید،

and your character is called into question.

و کل شخصیتتان زیر سوال می رود.

So nonprofits are really reluctant to attempt any brave,

بنابراین بخش غیر انتفاعی چندان مایل به نشان دادن شجاعت،

چالش طلبی، تلاش برای برگزاری همایش های بزرگ جذب کمک مالی،

daring, giant-scale new fundraising endeavors,

for fear that if the thing fails,

به دلیل ترس از اینکه شکست برنامه،

their reputations will be dragged through the mud.

شهرت و خوشنامی آن ها را لجن مال می کند، نیست.

خوب، من و شما خوب می دانیم که اگر شما شکست رو ممنوع کنید،

Well, you and I know

when you prohibit failure, you kill innovation.

نوآوری را از بین می برید.

اگر شما نوآوری در جمع آوری پول را از بین ببرید، نمی توانید سود بیشتری کسب کنید.

If you kill innovation in fundraising, you can't raise more revenue;

اگر شما نتوانید سود بیشتری کسب کنید، نمی توانید رشد کنید.

if you can't raise more revenue, you can't grow;

و اگر شما نتوانید رشد کنید، به احتمال زیاد نمی توانید مشکلات اجتماعی را حل کنید.

and if you can't grow, you can't possibly solve large social problems.

The fourth area is time.

حوزه چهارم زمان است.

So Amazon went for six years without returning any profit to investors,

آمازون (سایت فروش کتاب) تا شش سال بدون برگرداندن هیچ سودی

and people had patience.

به سرمایه گذاران ادامه داد و مردم صبور بودند.

آن ها می دانستند که یک هدف بلند مدت

They knew that there was a long-term objective down the line,

of building market dominance.

برای ساخت یک بازار غالب و پیشرو وجود دارد.

But if a nonprofit organization ever had a dream

ولی اگر یک سازمان غیر انتفاعی حتی رویای

of building magnificent scale that required that for six years,

اجرای یک برنامه بسیار عظیم که تا شش سال

no money was going to go to the needy,

هیچ پولی را به نیازمندان نمی رساند داشته باشد،

و همه اون پول در راه سرمایه گذاری در این برنامه هزینه کند،

it was all going to be invested in building this scale,

we would expect a crucifixion.

باید انتظار به صلیب کشیده شدن را داشته باشیم.

The last area is profit itself.

و حوزه آخر خود سود است.

So the for-profit sector can pay people profits

بخش انتفاعی می تواند به مردم به منظور جذب سرمایه

in order to attract their capital for their new ideas,

برای اجرای ایده های جدیدشان، سود پرداخت کند،

but you can't pay profits in a nonprofit sector,

ولی شما نمی توانید در یک بخش غیر انتفاعی سود پرداخت کنید،

so the for-profit sector has a lock

بنابراین بخش انتفاعی یک قفل روی بازار سرمایه چندین تریلیون دلاری زده

on the multi-trillion-dollar capital markets,

and the nonprofit sector is starved for growth and risk and idea capital.

و بخش غیر انتفاعی محروم از رشد

و ریسک و ایده های عظیم است.

خوب، اون پنج تا چیز رو در کنار هم قرار بدهید -- پولی

Well, you put those five things together --

you can't use money to lure talent away from the for-profit sector;

برای ربودن استعداد ها از بخش انتفاعی ندارید،

you can't advertise on anywhere near the scale

نمی توانید تبلیغات به اندازه ای که

the for-profit sector does for new customers;

بخش انتفاعی برای مشتریانش انجام می دهد داشته باشید،

you can't take the kinds of risks in pursuit of those customers

نمی توانید آن ریسکی که بخش انتفاعی برای

that the for-profit sector takes;

یافتن مشتری می کند را بکنید،

you don't have the same amount of time to find them as the for-profit sector;

شما مانند بخش انتفاعی زمان کافی

برای یافتن آن ها را ندارید،

و شما یک بازار ثابت که با آن به دنبال این ها باشید هم ندارید،

and you don't have a stock market with which to fund any of this,

حتی اگر بتوانید در وحله اول این کار را انجام دهید،

even if you could do it in the first place --

و شما در نهایت بخش غیر انتفاعی را

and you've just put the nonprofit sector

از هر لحاظ در یک شرایط به شدت نابرابر

at an extreme disadvantage to the for-profit sector,

نسبت به بخش انتفاعی قرار داده اید.

on every level.

اگر هرگونه شکی در مورد اثرات این کتاب های قانون متفاوت داشته باشیم،

If we have any doubts about the effects of this separate rule book,

this statistic is sobering:

این آمار کاملاً آن ها را بر طرف می کنند.

از ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۹،

From 1970 to 2009,

the number of nonprofits that really grew,

تعداد بخش های غیر انتفاعی که واقعاً رشد پیدا کردند،

و از سد سودآوری سالانه ۵۰ میلیون دلار گذشتند،

that crossed the $50 million annual revenue barrier,

is 144.

۱۴۴ تا است.

In the same time, the number of for-profits that crossed it

در زمان مشابه، این تعداد برای بخش انتفاعی

۴۶,۱۳۶ تا است.

is 46,136.

بنابراین ما با مشکلات اجتماعی بسیار عظیمی دست به گریبانیم

So we're dealing with social problems that are massive in scale,

and our organizations can't generate any scale.

و سازمان های ما نمی توانند هیچ افزایش ابعادی داشته باشند.

All of the scale goes to Coca-Cola and Burger King.

همه این توسعه و افزایش ابعاد، نصیب کوکاکولا و برگرکینگ شده است.

پس برای چی داریم به این نحو فکر می کنیم؟

So why do we think this way?

خوب، مثل همه عقاید تعصب آمیز در آمریکا،

Well, like most fanatical dogma in America,

these ideas come from old Puritan beliefs.

این عقاید از باورهای قدیمی پیورتین ها (فرقه مذهبی قرن ۱۶ و ۱۷) نشات گرفته است.

The Puritans came here for religious reasons, or so they said,

پیورتین ها به ادعای خودشان به دلایل مذهبی به اینجا آمدند،

but they also came here because they wanted to make a lot of money.

و البته هم به این دلیل که می خواستند پول زیادی هم به دست آورند.

They were pious people,

آن ها آدم های زاهد و پارسایی بودند و همچنین

but they were also really aggressive capitalists,

سرمایه دارانی پرتکاپو،

and they were accused of extreme forms of profit-making tendencies,

و به داشتن تمایلات بسیار شدید در زمینه سودآوری

compared to the other colonists.

در مقایسه با اجتماعات دیگر مشهور شده اند.

But at the same time, the Puritans were Calvinists,

اما از سوی دیگر پیورتین ها کالوانیست (نوعی اندیشه مذهبی) هم بودند،

so they were taught literally to hate themselves.

بنابراین آن ها یاد گرفته بودند از خودشان متنفر باشند.

They were taught that self-interest was a raging sea

آنها یاد گرفته بودند که سود شخصی، دریایی از خشم

that was a sure path to eternal damnation.

است که قطعاً راهی به لعنت ابدی است.

This created a real problem for these people.

خوب، این یک مشکل جدی برای این مردم به وجود می آورد، درسته؟

Here they've come all the way across the Atlantic to make all this money,

آن ها این همه راه از اقیانوس اطلس را آمده بودند که پول به دست بیاورند.

به دست آوردن این همه پول شما رو مستقیم به جهنم می فرستد.

but making all this money will get you sent directly to Hell.

What were they to do about this?

باید در این مورد چه می کردند؟

Well, charity became their answer.

خوب، خیریه پاسخ پرسش شان بود.

It became this economic sanctuary,

خیریه به یک محراب مقدس اقتصادی تبدیل شد

where they could do penance for their profit-making tendencies --

که آن ها می توانستند با پنج سنت به ازای هر دلار برای

میل سودخواهانه اشان درخواست آمرزش کنند.

at five cents on the dollar.

So of course, how could you make money in charity

خوب البته چطور می تونید در خیریه ها پول در بیاورید

if charity was your penance for making money?

اگر خیریه ها قرار بود برای طلب آمرزش برای پول درآوردن باشند؟

Financial incentive was exiled from the realm of helping others,

انگیزه های مالی از حوزه کمک به دیگران اخراج شده بودند

so that it could thrive in the area of making money for yourself,

بنابراین می توانستند در حوزه پول دراوردن برای خودتان رونق پیدا کنند،

and in 400 years, nothing has intervened

و طی ۴۰۰ سال، هیچ چیزی برای گفتن اینکه

to say, "That's counterproductive and that's unfair."

"این ضد تولید و غیر عادلانه است." مداخله نکرد.

حالا این طرز فکر با این سوال بسیار خطرناک پاسبانی می شود،

Now, this ideology gets policed by this one very dangerous question,

which is, "What percentage of my donation goes to the cause versus overhead?"

"چه درصدی از کمک های من صرف علت اصلی در برابر کل مخارج می شود؟"

There are a lot of problems with this question.

مشکلات زیادی در رابطه با این سوال وجود دارد.

I'm going to just focus on two.

من می‌خواهم فقط روی دو تا تمرکز کنم.

First, it makes us think that overhead is a negative,

اولی اینکه این باعث می شود فکر کنیم که مخارج کل یک چیز منفی است،

that it is somehow not part of the cause.

و به شکلی جزء علت اصلی محسوب نمی شود.

ولی در واقع این کاملاً جزء علت اصلی هست، مخصوصاً وقتی برای رشد استفاده شود.

But it absolutely is, especially if it's being used for growth.

اکنون، این طرز فکر که این مخارج کل

Now, this idea that overhead is somehow an enemy of the cause

به شکلی دشمن علت اصلی است،

creates this second, much larger problem,

مشکل دوم و بسیار بزرگتر را به وجود می آورد، که

which is, it forces organizations to go without the overhead things

سازمان ها را مجبور می کند که بدون هزینه کردن

they really need to grow,

برای چیزهایی که نیاز به رشد دارند، به منظور پایین

in the interest of keeping overhead low.

نگه داشتن هزینه های کلی، به کار ادامه دهند.

So we've all been taught that charities should spend

بنابراین ما یاد گرفته ایم که خیریه ها باید حداقل

as little as possible on overhead things like fundraising

ممکن را برای چیزهایی مثل جمع آوری پول خرج کنند

under the theory that, well, the less money you spend on fundraising,

با این تئوری که هرچه پول کمتری برای جمع آوری پول خرج کنید،

the more money there is available for the cause.

پول بیشتری برای علت اصلی باقی می ماند.

Well, that's true if it's a depressing world

خوب، اگر در دنیای غمگینی زندگی می کنیم

in which this pie cannot be made any bigger.

که شیرینی های پای نمی توانند بزرگتر ساخته شوند، این درست است.

ولی اگر در یک دنیای منطقی زندگی می کنیم که در آن سرمایه گذاری در زمینه جمع آوری پول

But if it's a logical world in which investment in fundraising

actually raises more funds and makes the pie bigger,

واقعاً پول بیشتری جذب می کند و شیرینی پای بزرگتری می سازد،

then we have it precisely backwards,

بنابراین موضوع را کاملاً برعکس فهمیدیم،

and we should be investing more money, not less, in fundraising,

و باید پول بیشتری سرمایه گذاری کنیم، نه کمتر،

زیرا جمع آوری پول تنها چیزی است که

because fundraising is the one thing

that has the potential to multiply the amount of money

توان چندین برابر کردن مقدار پول در دسترس

برای علتی که در مورد آن بسیار دغدغه داریم را دارد.

available for the cause that we care about so deeply.

I'll give you two examples.

من دو مثال می زنم. ما دوچرخه رانی برای AIDS را

We launched the AIDSRides

با سرمایه گذاری اولیه ۵۰,۰۰۰ دلار راه اندازی کردیم.

with an initial investment of 50,000 dollars in risk capital.

Within nine years, we had multiplied that 1,982 times,

طی نه سال آن را ۱,۹۸۲ برابر کردیم،

into 108 million dollars after all expenses, for AIDS services.

تا ۱۰۸ میلیون دلار بعد از همه هزینه ها برای خدمات AIDS.

We launched the breast cancer three-days

(برنامه) سرطان پستان را سه روزه با

with an initial investment of 350,000 dollars in risk capital.

سرمایه گذاری اولیه ۳۵۰,۰۰۰ دلار راه اندازی کردیم.

Within just five years, we had multiplied that 554 times,

طی پنج سال این مبلغ رو ۵۵۴ برابر،

into 194 million dollars after all expenses,

تا ۱۹۴ میلیون دلار بعد از همه هزینه ها

for breast cancer research.

برای تحقیقات سرطان پستان، افزایش دادیم.

Now, if you were a philanthropist really interested in breast cancer,

حالا اگر شما آدم واقعاً بشر دوستی بودید که به حوزه سرطان پستان علاقه داشت،

what would make more sense:

کدام یک بیشتر محتمل بود:

go out and find the most innovative researcher in the world

بروید و خلاق ترین پژوهشگر جهان رو پیدا کنید

and give her 350,000 dollars for research,

و بهش ۳۵۰,۰۰۰ دلار برای پژوهش بدهید،

و یا به او ارگان جمع آوری پول را با ۳۵۰,۰۰۰ دلار را بدهید

or give her fundraising department the 350,000 dollars

to multiply it into 194 million dollars for breast cancer research?

که آن را برای پژوهش برای سرطان پستان تا ۱۹۴ میلیون دلار افزایش دهد؟

سال ۲۰۰۲، موفق ترین سال ما بود.

2002 was our most successful year ever.

ما در ان سال و فقط در آن سال، برای سرطان پستان

We netted for breast cancer alone, that year alone,

71 million dollars after all expenses.

۷۱ میلیون دلار پس از کسر همه هزینه درامد داشتیم.

And then we went out of business,

و پس از آن ناگهان از بازار

suddenly and traumatically.

ناگهانی و دردناک حذف شدیم.

Why? Well, the short story is, our sponsors split on us.

چرا؟ خوب داستان کوتاه اینه: اسپانسر ما از ما جدا شد.

They wanted to distance themselves from us

آن ها می خواستند از ما فاصله بگیرند

because we were being crucified in the media

زیرا رسانه ها ما را برای سرمایه گذاری

for investing 40 percent of the gross in recruitment

۴۰ درصد از پول ناخالص موجود

and customer service and the magic of the experience,

و خدمات مشتریان و جادوی تجربه به صلیب کشیده بودند

و هیچ کلمه ای در حسابداری برای توضیح این نوع

and there is no accounting terminology to describe

that kind of investment in growth and in the future,

سرمایه گذاری در رشد و در آینده وجود ندارد،

به غیر از نام شیطانی هزینه سربار.

other than this demonic label of "overhead."

بنابراین یک روز همه ۳۵۰ کارمند فوق العاده ما

So on one day, all 350 of our great employees

lost their jobs ...

کارشان را از دست می دهند

because they were labeled "overhead."

برای اینکه اسم آن ها را هزینه سربار گذاشته اند.

Our sponsor went and tried the events on their own.

اسپانسر ما رفت و سعی کرد که رخداد ها را به تنهایی اجرا کند.

The overhead went up.

هزینه کلی افزایش یافت.

Net income for breast cancer research went down by 84 percent,

درامد خالص برای پژوهش های سرطان پستان

تا ۸۴ درصد، یا ۶۰ میلیون دلار در سال کاهش یافت.

or 60 million dollars, in one year.

This is what happens when we confuse morality with frugality.

این زمانی است که ما معنی

اخلاقیات را با صرفه جویی اشتباه می گیریم.

We've all been taught that the bake sale with five percent overhead

همه ما یاد گرفته ایم که فروش پخت نان با هزینه کلی پنج درصد از نظر اخلاقی

is morally superior to the professional fundraising enterprise

بر جمع آوری پول به طور حرفه ای با ۴۰ درصد هزینه کلی، برتری دارد.

with 40 percent overhead,

but we're missing the most important piece of information, which is:

ولی ما مهمترین تکه اطلاعات رو نادیده گرفته ایم،

و آن این هست که، اندازه واقعی این شیرینی های پای چقدر است؟

What is the actual size of these pies?

Who cares if the bake sale only has five percent overhead if it's tiny?

کی اهمیت می دهد اگر در فروش نان هزینه کلی فقط پنج درصد باشد، اگر آن ها کوچک باشند؟

What if the bake sale only netted 71 dollars for charity

اگر فروش نان فقط ۷۱ دلار سود برای خیریه داشته باشد،

because it made no investment in its scale

به این دلیل که به نسبت خودش هیچ سرمایه گذاری اولیه نداشته است

and the professional fundraising enterprise netted

و سرمایه گذاری حرفه ای برای جمع آوری پول

71 million dollars because it did?

۷۱ میلیون دلار درامد کسب کند، چون هزینه اولیه بیشتری داشته است، چه؟

Now which pie would we prefer,

حالا ما کدام شیرینی پای را ترجیح می دهیم، و فکر می کنید

and which pie do we think people who are hungry would prefer?

مردم گرسنه کدام شیرینی پای را ترجیح می دهند؟

Here's how all of this impacts the big picture.

این جا جایی است که همه این ها در یک تصویر بزرگ وارد می شوند.

I said that charitable giving is two percent of GDP in the United States.

من گفتم که اهدایی ها به خیریه ها دو درصد تولید ناخالص ملی در آمریکا هستند.

That's about 300 billion dollars a year.

این در حدود ۳۰۰ میلیارد دلار در سال می شود.

But only about 20 percent of that, or 60 billion dollars,

اما فقط حدود ۲۰ درصد از آن، یا ۶۰ میلیارد دلار،

goes to health and human services causes.

صرف بهداشت و خدمات انسانی علت ها می شود.

The rest goes to religion and higher education and hospitals,

باقی صرف مذهب، و تحصیلات عالیه و بیمارستان ها می شود

and that 60 billion dollars is not nearly enough

و ۶۰ میلیارد دلار حتی تقریباً برای

to tackle these problems.

در گیر شدن با این مشکلات کافی نیست.

But if we could move charitable giving from two percent of GDP,

ولی اگر ما بتوانیم اهدایی های خیریه ای را از

دو درصد تولید ناخالص ملی تنها یک مرحله افزایش بدهیم

up just one step to three percent of GDP, by investing in that growth,

تا سه درصد تولید ناخالص ملی، با سرمایه گذاری در آن رشد،

that would be an extra 150 billion dollars a year in contributions,

که حدود ۱۵۰ میلیارد اضافه در سال خواهد شد،

and if that money could go disproportionately

و اگر آن پول به شکل نامتناسبی توزیع شود،

to health and human services charities,

برای بهداشت، خیریه های خدمات انسانی، به این دلیل که آن ها کسانی هستند

because those were the ones we encouraged to invest in their growth,

که ما برای سرمایه گذاری در زمینه رشدشان تشویقشان کردیم،

منجر به یک تقسیم سه بخشی برای این بخش شود.

that would represent a tripling of contributions to that sector.

Now we're talking scale.

حالا داریم از مقیاس صحبت می کنیم.

حالا داریم از امکان برای تغییر واقعی صحبت می کنیم.

Now we're talking the potential for real change.

But it's never going to happen by forcing these organizations

ولی این هرگز با فشار به این سازمان ها برای

پایین آوردن افق هایشان تا هدف های نازل

to lower their horizons

to the demoralizing objective of keeping their overhead low.

به منظور پایین نگه داشتن هزینه کلی اتفاق نمی افتد.

Our generation does not want its epitaph to read,

نسل ما مایل نیست که روی سنگ قبرش نوشته شود،

"We kept charity overhead low."

"ما هزینه های کلی خیریه را اندک نگاه داشتیم."

(Laughter)

(خنده) (تشویق حضار)

(Applause)

We want it to read that we changed the world,

ما می خواهیم این خوانده شود که ما دنیا را تغییر دادیم،

and that part of the way we did that

و قسمتی از روشی که این کار را انجام دادیم،

was by changing the way we think about these things.

با تغییر در روش فکر کردن مان بود.

So the next time you're looking at a charity,

بنابراین دفعه دیگری که به یک خیریه نگاه می کنید،

don't ask about the rate of their overhead.

در مورد میزان هزینه های کلی شان چیزی نپرسید.

Ask about the scale of their dreams,

در مورد اندازه آرزوهای شان بپرسید،

آرزوهای در اندازه اَپل، گوگل و آمازون،

their Apple-, Google-, Amazon-scale dreams,

how they measure their progress toward those dreams,

اینکه آن ها چگونه حرکتشان را به سمت این آرزو اندازه گیری می کنند،

و اینکه به چه منابعی برای برآورده کردن آن ها نیاز دارند،

and what resources they need to make them come true,

regardless of what the overhead is.

بدون توجه به اینکه میزان کل هزینه سربار چقدر است.

Who cares what the overhead is

کی اهمیت می دهد که هزینه سربار چقدر است، وقتی مشکل واقعاً دارد حل می شود؟

if these problems are actually getting solved?

If we can have that kind of generosity --

اگر ما بتوانیم واقعاً آن حدی از سخاوتمندی را داشته باشیم،

a generosity of thought --

سخاوتمندی که به کمک آن، بخش غیر انتفاعی

then the non-profit sector can play a massive role

بتواند نقش بزرگی در تغییر دنیا برای شهروندانی ایفا کند،

in changing the world for all those citizens

که به شدت به این تغییر نیاز دارند.

most desperately in need of it to change.

و اگر این بتواند میراث ماندگار نسل ما باشد،

And if that can be our generation's enduring legacy --

that we took responsibility

اینکه ما مسئولیت اندیشیدن که

for the thinking that had been handed down to us,

بر دوش های ما نهاده شده بود را پذیرفتیم،

that we revisited it, we revised it,

اینکه آن را بازبینی کردیم، در آن تجدید نظر کردیم،

and we reinvented the whole way humanity thinks about changing things,

و تمام آنچه را که انسانیت در مورد تغییر چیزها می اندیشید، دوباره ساختیم،

برای همیشه، برای همه،

forever, for everyone --

well, I thought I would let the kids sum up what that would be.

خوب، به بچه ها اجازه می دهم آنچه را که رخ می‌دهد را جمع بندی کنند.

Annalisa Smith-Pallotta: That would be

آنالیسا اسمیت-پالوتا: این یک --

-- نوآوری اجتماعی --

Sage Smith-Pallotta: a real social

Rider Smith-Pallotta: innovation.

-- خواهد بود.

Dan Pallotta: Thank you very much.

دن پالوتا: خیلی ممنونم. ممنون.

Thank you.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

ممنون. (تشویق حضار)

(Applause)