A lesson on looking | Amy Herman

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: sadegh zabihi

Take a look at this work of art.

به این اثر هنری نگاه کنید.

What is it that you see?

چه چیزی می‌بینید؟

At first glance, it looks to be a grandfather clock

در نگاه اول، این شبیه ساعت پدربزرگ است

with a sheet thrown over it

که یک ملحفه روی آن کشیده شده

and a rope tied around the center.

و یک بند هم دور آن بسته شده.

But a first look always warrants a second.

اما نگاه اول همیشه یک نگاه دیگر هم می‌طلبد

Look again.

دوباره نگاه کنید.

What do you see now?

الان چی می‌بینید؟

If you look more closely,

اگر دقیق‌تر نگاه کنید،

you'll realize that this entire work of art

می‌فهمید که این اثر هنری

is made from one piece of sculpture.

تماما یک مسجمه است.

There is no clock,

هیچ ساعتی در کار نیست،

there is no rope,

هیچ بندی هم نیست،

and there is no sheet.

و هیچ ملحفه‌ای هم نیست.

It is one piece of bleached Honduras mahogany.

این یک قطعه از چوب ماهون هندوراسی است که سفید شده.

Now let me be clear:

اگر بخواهم صادق باشم:

this exercise was not about looking at sculpture.

این تمرین درباره نگاه کردن به مجسمه نبود.

It's about looking

این تمرینِ نگاه کردن

and understanding that looking closely can save a life,

و فهم این نکته است که دقیق نگاه کردن می‌تواند یک زندگی را نجات دهد،

change your company

شرکت شما را تغییر دهد

and even help you understand why your children behave the way they do.

و حتی به شما کمک کند بفهمید چرا بچه‌هایتان این گونه رفتار می‌کنند.

It's a skill that I call visual intelligence,

این مهارتی است که من اسم آن را هوش بینایی می‌گذارم،

and I use works of art to teach everybody,

و از آثار هنری برای آموزش آن به بقیه استفاده می‌کنم،

from everyday people to those for whom looking is the job,

از مردم عادی، تا آن‌هایی که نگاه کردن شغلشان است،

like Navy SEALs and homicide detectives and trauma nurses.

مثل تکاواران دریایی و کارآگاهان جنایی و پرستاران کسانی که سانحه دیده‌اند.

The fact is that no matter how skilled you might be at looking,

حقیقت این است که مهم نیست شما در نگاه کردن چقدر مهارت دارید،

you still have so much to learn about seeing.

شما همچنان می‌توانید خیلی چیزها راجع به دیدن یا‌د بگیرید.

Because we all think we get it in a first glance and a sudden flash,

برای این که همه ما فکر می‌کنیم در یک نگاه اول سریع همه چیز را می‌فهمیم،

but the real skill is in understanding how to look slowly

اما مهارت واقعی دانستن نگاه کردن آهسته است

and how to look more carefully.

و اینکه چگونه با دقت بیشتر نگاه کنیم.

The talent is in remembering --

استعداد در به خاطر سپردن است --

in the crush of the daily urgencies that demand our attention --

در بحبوحه ضرورت‌های روزانه که توجه ما را می‌طلبد --

to step back and look through those lenses to help us see

تا عقب بایستیم و از این عینک‌ها نگاه کنیم تا برای دیدن به ما کمک کند

what we've been missing all along.

دیدن چیزی که در حالت عادی از دست می‌رود.

So how can looking at painting and sculpture help?

خب چگونه نگاه به نقاشی و مجسمه کمک می‌کند؟

Because art is a powerful tool.

چون هنر ابزاری قدرتمند است.

It's a powerful tool that engages both sight and insight

ابزاری قدرتمند است که هم دید و هم بینش را درگیر می‌کند

and reframes our understanding of where we are and what we see.

و به درک ما از اینکه کجا هستیم و چه می‌بینیم قالب جدید می‌بخشید.

Here's an example of a work of art

اینجا نمونه‌ایست از یک کار هنری

that reminded me that visual intelligence --

که من را یاد هوش بینایی می‌اندازد --

it's an ongoing learning process

این یک فرآیند یادگیری ادامه‌دار است

and one that really is never mastered.

و چیزی است که اصلاً در آن به درجه استادی نمی‌رسیم.

I came across this quiet, seemingly abstract painting,

من به این نقاشی ساکت و ظاهراً انتزاعی برخوردم

and I had to step up to it twice,

و مجبور بودم دو بار رویش فکر کنم

even three times,

حتی سه بار،

to understand why it resonated so deeply.

تا بفهمم چرا اینقدر طنین عمیقی دارد.

Now, I've seen the Washington Monument in person thousands of times,

حالا من به شخصه بنای یادبود واشینگتن را هزاران بار دیده‌ام،

well aware of the change in the color of marble a third of the way up,

خب با اینکه از تغییر رنگ مرمر از یک سوم به بالا آگاه بودم،

but I had never really looked at it out of context

ولی هرگز واقعاً خارج از زمینه و به عنوان یک کار هنری

or truly as a work of art.

به آن نگاه نکرده بودم.

And here, Georgia O'Keeffe's painting of this architectural icon made me realize

و اینجا نقاشی جورجیا او کیف از این نماد معماری موجب شد که بفهمم

that if we put our mind to it,

که اگر ذهنمان را آزاد کنیم،

it's possible to see everyday things

ممکن است چیزهای روزمره را

in a wholly new and eye-opening perspective.

به شکل کاملاً بدیع و با چشم‌اندازی آگاه‌کننده ببینیم.

Now, there are some skeptics that believe that art just belongs in an art museum.

حالا برخی شکاکان هستند که معتقدند هنر فقط مخصوص یک موزه هنری است.

They believe that it has no practical use beyond its aesthetic value.

اینها معتقدند هیچ کاربردی خارج از مبحث ارزش زیباشناختی ندارد.

I know who they are in every audience I teach.

من در تمام مخاطبینی که تدریس می‌کنم این نوع افراد را می‌شناسم.

Their arms are crossed, their legs are crossed,

دست به سینه هستند، پاهایشان را روی هم می‌اندازند،

their body language is saying,

زبان بدنشان می‌گوید،

"What am I going to learn from this lady who talks fast

«از این خانمی که دارد اینقدر در مورد نقاشی و مجسمه‌سازی

about painting and sculpture?"

سریع حرف می‌زند قرار است چه یاد بگیرم؟»

So how do I make it relevant for them?

خب من چطوری با اینجور آدمها ارتباط برقرار کنم؟

I ask them to look at this work of art,

از آن‌ها می‌خواهم که به این کار هنری نگاه کنند،

like this portrait by Kumi Yamashita.

مانند این پرتره از کومی یاماشیتا.

And I ask them to step in close,

و از آن‌ها می‌خواهم نزدیک بایستند،

and even closer still,

و حتی هنوز نزدیک‎‌تر،

and while they're looking at the work of art,

و در حالی که دارند به این کار هنری نگاه می‌کنند،

they need to be asking questions about what they see.

نیاز دارند که از آنها پرسیده شود که چه می‌بینند.

And if they ask the right questions,

و اگر سوال درست پرسیده شود،

like, "What is this work of art?

مانند، «این چه نوع کار هنری است؟

Is it a painting? Is it a sculpture?

آیا یک نقاشی است؟ یک مجسمه است؟

What is it made of?" ...

از چه ساخته شده است؟» ...

they will find out that this entire work of art

خواهند فهمید که تمام این کار هنری

is made of a wooden board,

از یک صفحه چوبی،

10,000 nails

ده هزار میخ

and one unbroken piece of sewing thread.

و یک تکه از نخ خیاطی بریده نشده ساخته شده است.

Now that might be interesting to some of you,

حالا ممکن است برای برخی از شما جالب باشد،

but what does it have to do with the work that these people do?

اما این کار با اینگونه افراد چه باید بکند؟

And the answer is everything.

و پاسخ همه چیز است.

Because we all interact with people multiple times on a daily basis,

چون همه ما با افراد چندین بار در روز تعامل می‌کنیم،

and we need to get better at asking questions

و نیاز داریم در نحوه پرسیدن اینکه چه می‌بینیم

about what it is that we see.

بهتر عمل کنیم.

Learning to frame the question in such a way

آموختن اینکه سوال را در قالبی مطرح کنیم

as to elicit the information that we need to do our jobs,

که اطلاعات مورد نیاز برای انجام کار استخراج شود،

is a critical life skill.

یک مهارت اساسی برای زندگی است.

Like the radiologist who told me

مثل یک رادیولوژیست که به من گفت

that looking at the negative spaces in a painting

که نگاه کردن به فضاهای منفی در یک نقاشی

helped her discern more discreet abnormalities in an MRI.

به او کمک کرده تا ناهنجاری‌های ریزتر در یک تصویر MRI را تشخیص دهد.

Or the police officer who said that understanding the emotional dynamic

یا یک افسر پلیس که می‌گفت فهمیدن احساسات بین افراد

between people in a painting

در یک نقاشی

helped him to read body language at a domestic violence crime scene,

به او کمک کرده تا زبان بدن را در یک صحنه جنایت تشخیص داده

and it enabled him to think twice before drawing and firing his weapon.

و قبل از کشیدن ماشه و شلیک، دوباره فکر کند.

And even parents can look to see absences of color in paintings

و حتی والدین می‌توانند از نبود رنگ در نقاشی

to understand that what their children say to them

بفهمند که آنچه فرزندان به آن‌ها می‌گویند

is as important as what they don't say.

به اندازه چیزی که نمی‌گویند مهم است.

So how do I --

خب من چگونه --

how do I train to be more visually intelligent?

خب چگونه باید تمرین کنم تا هوش بینایی بیشتری داشته باشم؟

It comes down to four As.

فقط چهار کار باید انجام داد.

Every new situation, every new problem --

هر موقعیت جدید، هر مسئله جدید --

we practice four As.

ما این چهار کار را تمرین می‌کنیم.

First, we assess our situation.

اول موقعیت را ارزیابی می‌کنیم.

We ask, "What do we have in front of us?"

می‌پرسیم، "جلومان چه داریم؟"

Then, we analyze it.

سپس آن را تحلیل می‌کنیم.

We say, "What's important?

می‌پرسیم، "چه اهمیتی دارد؟"

What do I need? What don't I need?"

به چه نیاز دارم؟ به چه نیاز ندارم؟

Then, we articulate it in a conversation, in a memo, in a text, in an email.

سپس آن را در قالب مکالمه، یادداشت، متن یا ایمیل بیان می‌کنیم.

And then, we act: we make a decision.

و سپس عمل می‌کنیم: تصمیم می‌گیریم.

We all do this multiple times a day,

ما در روز چند بار این کار را می‌کنیم،

but we don't realize what a role seeing and looking plays

اما نمی‌فهمیم که دیدن و نگاه کردن در تمام این افعال

in all of those actions,

چه نقشی بازی می‌کند،

and how visual intelligence can really improve everything.

و اینکه هوش بینایی واقعاً چگونه همه چیز را بهتر می‌کند.

So recently, I had a group of counterterrorism officials

خب اخیراً گروهی از مقامات ضد تروریسم

at a museum in front of this painting.

در یک موزه جلوی این نقاشی قرار گرفتند.

El Greco's painting, "The Purification of the Temple,"

نقاشی اِل گِرِکو «تطهیر معبد،»

in which Christ, in the center, in a sweeping and violent gesture,

که در آن در مرکز مسیح با وضعیتی شدید و خشن

is expelling the sinners from the temple of prayer.

دارد گناه‌کاران را از معبد دور می‌کند.

The group of counterterrorism officials had five minutes with that painting,

مقامات ضد تروریسم پنج دقیقه را با این نقاشی گذراندند،

and in that short amount of time, they had to assess the situation,

و در این مدت کوتاه باید موقعیت را ارزیابی می‌کردند،

analyze the details,

جزئیات را تحلیل می‌کردند،

articulate what, if anything,

بیان کنند که اگر در آن نقاشی بودند

they would do if they were in that painting.

چه کار می‌کردند.

As you can imagine, observations and insights differed.

همانگونه که قابل تصور است مشاهده و بینش متفاوت است.

Who would they talk to?

با چه کسی صحبت می‌کردند؟

Who would be the best witness?

چه کسی می‌توانست بهترین شاهد باشد؟

Who was a good potential witness?

چه کسی یک شاهد بالقوه بود؟

Who was lurking?

چه کسی کمین کرده بود؟

Who had the most information?

چه کسی بیشترین اطلاعات را داشت؟

But my favorite comment came from a seasoned cop

پاسخ یک پلیس باتجربه برایم جالب بود

who looked at the central figure and said,

که به مرکز تصویر نگاه کرد و گفت،

"You see that guy in the pink?" --

«آن مرد را در رنگ صورتی می‌بینید؟»

referring to Christ --

-- به مسیح اشاره می‌کرد --

he said, "I'd collar him, he's causing all the trouble."

او گفت، «تمام مشکل زیر سر اوست، من او را بازداشت می‌کردم.»

(Laughter)

(خنده)

So looking at art gives us a perfect vehicle to rethink how we solve problems

پس نگاه به یک اثر هنری ابزاری کامل برای حل مسائل است

without the aid of technology.

بدون کمک فناوری.

Looking at the work of Felix Gonzalez-Torres,

با نگاه به اثر فلیکس گنزالز-تورس،

you see two clocks in perfect synchronicity.

شما دو ساعت را در هماهنگی کامل می‌بینید.

The hour, minute and second hand perfectly aligned.

عقربه ساعت، دقیقه و ثانیه کاملاً هم‌راستا هستند.

They are installed side by side and they're touching,

ساعت‌ها کنار هم و در تماس با یکدیگر نصب شده‌اند،

and they are entitled "'Untitled' (Perfect Lovers)."

و عنوان «بدون عنوان (عشاق کامل).»

But closer analysis makes you realize

ولی تحلیل دقیق‌تر موجب می‌شود بفهمید

that these are two battery-operated clocks,

که دو ساعت با باطری کار می‌کنند،

which in turn makes you understand --

که موجب می‌شود بفهمید --

"Hey, wait a minute ...

«یک دقیقه صبر کن ...

One of those batteries is going to stop before the other.

یکی از این باتری‌ها زودتر تمام می‌شود.

One of those clocks is going to slow down and die before the other

یکی از ساعت‌ها کند شده و قبل از دیگری می‌ایستد

and it's going to alter the symmetry of the artwork."

و این موضوع تقارن کار هنری را به هم می‌زند.»

Just articulating that thought process

فقط بیان فرآیند تفکر

includes the necessity of a contingency plan.

ضرورت طرح احتمالی را در بر می‌گیرد.

You need to have contingencies for the unforeseen,

برای موضوعات پیش‌بینی‌نشده، غیرقابل انتظار و نامعلوم،

the unexpected and the unknown,

به احتمالات نیاز داریم،

whenever and however they may happen.

کی و چگونه قرار است رخ دهد.

Now, using art to increase our visual intelligence

حالا استفاده از هنر برای افزایش هوش بینایی این موارد را شامل می‌شود:

involves planning for contingencies,

طراحی برای احتمالات،

understanding the big picture and the small details

فهم کل تصویر و جزئیات ریز

and noticing what's not there.

و متوجه شدن چیزی که وجود ندارد.

So in this painting by Magritte,

خب در این نقاشی توسط ماگریت،

noticing that there are no tracks under the train,

متوجه شدن اینکه هیچ ریلی زیر قطار وجود ندارد،

there is no fire in the fireplace

هیچ آتشی در شومینه در کار نیست

and there are no candles in the candlesticks

و هیچ شمعی در شمعدان وجود ندارد

actually more accurately describes the painting

نقاشی را دقیق‌تر توصیف می‌کند

than if you were to say, "Well, there's a train coming out of a fireplace,

نسبت به اینکه بگوییم «خب، یک قطار از شومینه بیرون آمده

and there are candlesticks on the mantle."

و شمعدان‌ها روی طاقچه شومینه قرار دارند.»

It may sound counterintuitive to say what isn't there,

وقتی می‌گوییم چه چیزی نیست شاید نوعی درک غیر مستقیم به نظر بیاید،

but it's really a very valuable tool.

اما ابزاری است بسیار باارزش.

When a detective who had learned about visual intelligence

وقتی یک کارآگاه که هوش بینایی یاد گرفته بود

in North Carolina

در کارولینای شمالی

was called to the crime scene,

برای یک صحنه جرم فراخوانده شد،

it was a boating fatality,

موضوع مرگ در قایقرانی بود،

and the eyewitness told this detective that the boat had flipped over

و شاهد عینی به کارآگاه گفت که قایق واژگون شده

and the occupant had drowned underneath.

و سرنشین زیر آن غرق شده است.

Now, instinctively, crime scene investigators look for what is apparent,

حالا اساساً بازپرسان صحنه جرم دنبال واضحات هستند،

but this detective did something different.

اما این کارآگاه کار متفاوتی انجام داد.

He looked for what wasn't there, which is harder to do.

او دنبال چیزی بود که وجود نداشت و کار سخت‌تری است.

And he raised the question:

و این سوال را مطرح کرد:

if the boat had really tipped flipped over --

اگر واقعاً قایق واژگون شده است --

as the eyewitness said that it did --

بر اساس گفته شاهد عینی --

how come the papers that were kept at one end of the boat

چرا کاغذهای انتهای قایق

were completely dry?

کاملاً خشک هستند؟

Based on that one small but critical observation,

با یک مشاهده کوچک ولی حساس،

the investigation shifted from accidental death to homicide.

موضوع تحقیقات از مرگ تصادفی به قتل تغییر یافت.

Now, equally important to saying what isn't there

حالا اینکه بگوییم چه چیزی نیست

is the ability to find visual connections where they may not be apparent.

به اندازه توانایی یافتن ارتباط بینایی چیزهایی که ظاهر نیستند مهم است.

Like Marie Watt's totem pole of blankets.

مانند برج مقدس پتوها از ماری وات.

It illustrates that finding hidden connections in everyday objects

این نشان می‌دهد که یافتن ارتباط پنهان اشیای روزمره

can resonate so deeply.

می‌تواند عمیقاً طنین‌انداز باشد.

The artist collected blankets from all different people

هنرمند پتوهای افراد مختلف

in her community,

در جامعه را جمع کرده

and she had the owners of the blankets write, on a tag,

و از صاحبان پتوها خواسته که روی یک برچسب،

the significance of the blanket to the family.

اهمیت پتو برای خانواده را بنویسند.

Some of the blankets had been used for baby blankets,

بعضی از پتوها برای نوزادان،

some of them had been used as picnic blankets,

بعضی‌ها برای پیک نیک،

some of them had been used for the dog.

و بعضی‌ها برای سگ استفاده می‌شده است.

We all have blankets in our homes

همه ما در خانه پتو داریم

and understand the significance that they play.

و اهمیت آن را درک می‌کنیم.

But similarly, I instruct new doctors:

اما به همین شیوه من به پزشکان جدید آموزش می‌دهم:

when they walk into a patient's room,

وقتی که به اتاق بیمار می‌روند،

before they pick up that medical chart,

قبل از اینکه نمودار درمانی را بردارند،

just look around the room.

فقط به اطراف اتاق نگاه کنند.

Are there balloons or cards,

آیا بادکنک یا کارتی وجود دارد،

or that special blanket on the bed?

یا پتوی خاصی روی تخت هست؟

That tells the doctor there's a connection to the outside world.

که ارتباط با جهان بیرون را به پزشک می‌فهماند.

If that patient has someone in the outside world

اگر بیمار در جهان بیرون کسی را دارد

to assist them and help them,

که به آن‌ها کمک کند،

the doctor can implement the best care with that connection in mind.

با در نظر داشتن آن ارتباط، پزشک می‌تواند بهترین روش مراقبتی را به کار گیرد.

In medicine, people are connected as humans

در بحث درمان، ابتدا افراد ارتباط انسانی دارند

before they're identified as doctor and patient.

قبل از اینکه رابطه پزشک و بیمار برقرار باشد.

But this method of enhancing perception --

اما این روش بهبوددهنده فهم --

it need not be disruptive,

نباید مخرب باشد،

and it doesn't necessitate an overhaul in looking.

و نیاز نیست نگاه ها را کاملاً تغییر دهیم.

Like Jorge Méndez Blake's sculpture of building a brick wall

مانند مجسمه خورخه مندز بلیک از ساختن یک دیوار آجری

above Kafka's book "El Castillo"

روی رمان «قصر» از کافکا

shows that more astute observation can be subtle and yet invaluable.

نشان می‌دهد که نگاه دقیق‌تر می‌تواند ظریف باشد ولی همچنان باارزش.

You can discern the book,

شما کتاب را تشخیص می‌دهید،

and you can see how it disrupted the symmetry

و می‌بینید که تقارن آجرهایی

of the bricks directly above it,

که مستقیماً بالای آن هستند را بر هم زده است

but by the time you get to the end of the sculpture,

اما وقتی به انتهای مجسمه می‌رسید،

you can no longer see the book.

دیگر نمی‌توانید کتاب را ببینید.

But looking at the work of art in its entirety,

اما نگاه به تمامیت اثر هنری،

you see that the impact of the work's disruption on the bricks

یعنی تأثیر اثر بر تخریب آجرها

is nuanced and unmistakable.

سرراست و غیرقابل اشتباه است.

One thought,

یک فکر،

one idea,

یک ایده،

one innovation can alter an approach,

یک ابتکار می‌تواند یک شیوه را جایگزین کند،

change a process

یک فرآیند را تغییر دهد

and even save lives.

و حتی زندگی‌ها را نجات دهد.

I've been teaching visual intelligence for over 15 years,

من بیش از ۱۵ سال است که دارم هوش بینایی تدریس می‌کنم،

and to my great amazement and astonishment --

و بخاطر شگفت و حیرتم --

to my never-ending astonishment and amazement,

شگفت و حیرتی پایان ناپذیر،

I have seen that looking at art with a critical eye

دریافته‌ام که نگاه به یک هنر با یک چشم حساس

can help to anchor us in our world of uncharted waters,

می‌تواند در آب‌های ناآرام جهان، ما را به سکون و آرامش برساند،

whether you are a paramilitary trooper,

چه اینکه شما یک سرباز شبه نظامی،

a caregiver, a doctor or a mother.

یک پرستار، یک پزشک یا یک مادر باشید.

Because let's face it, things go wrong.

بگذارید با آن روبرو شوید، کارها خراب می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

Things go wrong.

کارها خراب می‌شود.

And don't misunderstand me,

حرفم را درست درک کنید،

I'd eat that doughnut in a minute.

من این دونات را در یک دقیقه خوردم.

(Laughter)

(خنده)

But we need to understand the consequences of what it is that we observe,

اما ما نیاز داریم عواقب چیزی که هست و چیزی که می‌بینیم را درک کنیم،

and we need to convert observable details into actionable knowledge.

و نیاز داریم جزئیات قابل مشاهده را به دانش عملیاتی تبدیل کنیم.

Like Jennifer Odem's sculpture of tables standing sentinel

مانند مجسمه جنیفر اودم از میزهایی که بر سواحل رودخانه میسیسیپی

on the banks of the Mississippi River

در نیواورلئان،

in New Orleans,

کشیک ایستاده‌اند

guarding against the threat of post-Katrina floodwaters

تا در مقابل تهدیدات پس از طوفان کاترینا مقاومت کنند

and rising up against adversity,

و در مقابل فاجعه طغیان بایستند.

we too have the ability to act affirmatively

ما هم توانایی عمل کردن به شکل مثبت

and affect positive change.

و ایجاد تغییرات مثبت را داریم.

I have been mining the world of art

من دنیای هنر را کنکاش کرده‌ام

to help people across the professional spectrum

تا به افراد با طیف تخصصی مختلف کمک کنم

to see the extraordinary in the everyday,

تا خارق‌العاده‌ها را در روزمره ببینند،

to articulate what is absent

و چیزی که غایب است را بیان کنند

and to be able to inspire creativity and innovation,

و قادر باشند که خلاقیت و ابتکار را ارتقا دهند،

no matter how small.

فارغ از اینکه چقدر کوچک باشد.

And most importantly,

و مهمترین چیز،

to forge human connections where they may not be apparent,

ایجاد ارتباطات انسانی که ممکن است نمایان نباشد،

empowering us all to see our work and the world writ large

همه ما را قادر می‌کند تا کارمان را ببینیم و جهان را بزرگ

with a new set of eyes.

و با چشمانی نو تفسیر کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)