How America Fails New Parents — and Their Babies | Jessica Shortall | TED Talks

Translator: Mustafa Badri Reviewer: soheila Jafari

What does a working mother look like?

یک مادر شاغل چگونه است؟

If you ask the Internet, this is what you'll be told.

اگر از اینترنت بپرسید، این نتایجی است که به شما گفنه میشود

Never mind that this is what you'll actually produce

مهم نیست که در نهایت این عاید شما میشه

if you attempt to work at a computer with a baby on your lap.

اگر سعی کنید بچه بغل با کامپیوتر کار کنید.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

But no, this isn't a working mother.

اما نه، این یک مادر شاغل نیست

You'll notice a theme in these photos. We'll look at a lot of them.

اگر به خیلی از اونها نگاه بکنیم یک الگویی در این عکسها می بینیم.

That theme is amazing natural lighting,

این الگوی نورپردازی شگفت انگیز طبیعی است،

which, as we all know,

که همه ما می شناسیم،

is the hallmark of every American workplace.

این نماد هرکارگاه آمریکایی است.

There are thousands of images like these.

هزاران عکس از این نوع وجود دارد.

Just put the term "working mother" into any Google image search engine,

کافی است عنوان مادر شاغل را در موتورجستجوی گوگل تصاویر

stock photo site.

آرشیو عکسها وارد کنید.

They're all over the Internet,

اینترنت پر است از این عکسها.

they're topping blog posts and news pieces,

صدر بلاگها و خبرها

and I've become kind of obsessed with them and the lie that they tell us

و من ذهنم درگیر این عکسها و دروغی است که آنها به ما میگویند

and the comfort that they give us,

و حس آرامشی که انتقال میدهند،

that when it comes to new working motherhood in America,

رسیدیم به زنان شاغل تازه وضع حمل کرده

everything's fine.

درظاهرهمه چیز خوب است.

But it's not fine.

اما در عمل خوب نیست.

As a country, we are sending millions of women back to work

به عنوان یک کشور، میلیون ها مادر را هر سال به کار بر میگردانیم

every year, incredibly and kind of horrifically soon

به طور عجیب ووحشتناک و خیلی سریع

after they give birth.

درست بعد اززایمان.

That's a moral problem

این یک مشکل اخلاقی است

but today I'm also going to tell you why it's an economic problem.

ولی امروز این را میخواهم بیان کنم که چرا این یک مشکل اقتصادی هم هست.

I got so annoyed and obsessed with the unreality of these images,

من از غیر واقعی بودن عکسها آزرده می شدم،

which look nothing like my life,

چون زندگی واقعی مرا نشان نمی دادند.

that I recently decided to shoot and star in a parody series of stock photos

پس شروع به گرفتن عکسهایی کردم که در این آرشیوها استفاده بشود

that I hoped the world would start to use

با این امید که دنیا آنها را ببیند

just showing the really awkward reality of going back to work

تا حقیقت زشت برگشت به کار را دریابد

when your baby's food source is attached to your body.

وقتی که منبع تغذیه فرزند شما متصل به بدن شما است.

I'm just going to show you two of them.

من ففط دو تا از آن عکسها را نشان می دهم.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

Nothing says "Give that girl a promotion" like leaking breast milk

هیچ وقت گفته نمی شود: به آن خانم ارتقا درجه بدیم

through your dress during a presentation.

وقتی لکه شیرموقع ارائه روی لباسش باشد.

You'll notice that there's no baby in this photo,

میبینید که هیچ نوزادی در این عکس دیده نمیشود،

because that's not how this works,

چون آن، اینجوری نیست

not for most working mothers.

حد اقل برای اغلب مادران شاغل.

Did you know, and this will ruin your day,

و حالتان بهم می خورد از اینکه می دانید

that every time a toilet is flushed, its contents are aerosolized

به محض کشیدن سیفون قدری از محتویات به شکل ذرات معلق در هوا می ماند

and they'll stay airborne for hours?

چند ساعت این ذرات عفونی هستند؟

And yet, for many new working mothers,

و هنوز برای بسیاری از مادران شاغل

this is the only place during the day that they can find to make food

این تنها جایی است که آنها هر روز غذای نوزادشان را

for their newborn babies.

آماده می کنند.

I put these things, a whole dozen of them, into the world.

من اینجور مسائل و بسیاری دیگر را در معرض دید جهان قرار دادم

I wanted to make a point.

میخواهم چیزی عرض کنم.

I didn't know what I was also doing was opening a door,

نمیدانستم نتیجه کار من گشایش روزنه جدیدی بود،

because now, total strangers from all walks of life

چون که الان شاهد هستم افرادی از قشرهای متفاوت

write to me all the time

پیوسته برای من پیغام می فرستند

just to tell me what it's like for them to go back to work

فقط برای اینکه به من بگویند که برگشتن سر کار

within days or weeks of having a baby.

تنها چند روز بعد از تولد کودک، چگونه است.

I'm going to share 10 of their stories with you today.

اینجا ۱۰ تا از این داستانها را با شما در میان میگذارم.

They are totally real, some of them are very raw,

این داستانها واقعی و برخی واقعا کمیاب هستند

and not one of them looks anything like this.

و هیچ کدام ازآنها شبیه این عکس ها نیست

Here's the first.

حالا اولین داستان

"I was an active duty service member at a federal prison.

"من یک عضو فعال در زندان فدرال بودم

I returned to work after the maximum allowed eight weeks for my C-section.

هشت هفته استراحت پس از سزارین تمام شد و من سرکار برگشتم.

A male coworker was annoyed that I had been out on 'vacation,'

یکی از آقایان همکار بخاطر مرخصی من عصبانی شده بود،

so he intentionally opened the door on me while I was pumping breast milk

به همین خاطربه محض دوشیدن شیربرای نوزادم، در را باز می کرد

and stood in the doorway with inmates in the hallway."

و با دوستانش دم در راهرو می ایستاد."

Most of the stories that these women, total strangers, send to me now,

بیشتر این داستانها را خانم های غریبه برای من نوشتند

are not actually even about breastfeeding.

همه آنها مربوط به شیر دادن نیست

A woman wrote to me to say,

مثلا خانمی برای من نوشته که بگوید:

"I gave birth to twins and went back to work after seven unpaid weeks.

"بعد ازهفت هفته مرخصی بدون حقوق برای دنیا آوردن دو قلوهام به کار برگشتم

Emotionally, I was a wreck.

از نظر روحی کاملا داغون بودم

Physically, I had a severe hemorrhage during labor, and major tearing,

از نظر جسمی، خونریزی شدید و پارگیهای زیاد حین عمل جراحی داشتم

so I could barely get up, sit or walk.

و با سختی زیاد میتونستم بشینم، بلند بشوم و یا راه بروم

My employer told me I wasn't allowed to use my available vacation days

کارفرمام به من گفته بود که از مرخصی هایم نمیتونم استفاده کنم

because it was budget season."

چون فصل بودجه نویسی بود."

I've come to believe that we can't look situations like these in the eye

به این نتیجه رسیده ام که تصور این شرایط نیز سخت است

because then we'd be horrified,

چون در اون صورت وحشت زده خواهیم شد.

and if we get horrified then we have to do something about it.

و اگر وحشت زده بشویم، باید در این خصوص کاری بکنیم

So we choose to look at, and believe, this image.

پس انتخاب میکنیم که این عکسهارو ببینیم و باور کنیم

I don't really know what's going on in this picture,

من واقعا نمیدونم در این عکس چه خبر است،

because I find it weird and slightly creepy.

چون عجیب و ترسناک بود.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

Like, what is she doing?

عالی،خانم چه میکنه؟

But I know what it tells us.

میدانم منظورش چیه.

It tells us that everything's fine.

به ما می گوید همه چیز روبراه است

This working mother, all working mothers and all of their babies, are fine.

این مادر شاغل و تمام مادران شاغل و نوزادانشون خوب هستند.

There's nothing to see here.

اینجا چیزی برای دیدن وجود ندارد

And anyway, women have made a choice,

به هرحال، خانمها انتخابشان را کرده اند

so none of it's even our problem.

و هیچ کدام از اینها مشکل ما نیست

I want to break this choice thing down into two parts.

من میخواهم این انتخاب را به دو بخش تقسیم کنم

The first choice says that women have chosen to work.

اینکه خانمها از روی اختیار کار میکنند.

So, that's not true.

که این درست نیست

Today in America, women make up 47 percent of the workforce,

امروزه در آمریکا ۴۷ درصد از نیروی کار بانوان هستند

and in 40 percent of American households

و در۴۰ درصد از خانواده های آمریکایی

a woman is the sole or primary breadwinner.

آنها نان آور خانواده هستند.

Our paid work is a part, a huge part, of the engine of this economy,

کار بانوان، موتور محرک اقتصاد کشور است

and it is essential for the engines of our families.

به همان اندازه در اقتصاد خانواد نقش دارد.

On a national level, our paid work is not optional.

درمقیاس ملی، اشتغال زنان یک گزینه نیست.

Choice number two says that women are choosing to have babies,

بخش دوم این انتخاب میگوید بچه دار شدن دست خانمهاست،

so women alone should bear the consequences of those choices.

و انها باید تاوان آن را بپردازند.

You know, that's one of those things

میدانید، این یکی از آن حرفهایی است

that when you hear it in passing, can sound correct.

که در وهله اول، به نظر درست میاد.

I didn't make you have a baby.

چون کسی نخواسته بچه دار بشی.

I certainly wasn't there when that happened.

اساسا من اونجا نبودم وقتی اون اتفاق افتاد

But that stance ignores a fundamental truth,

اما این تفکر یک حقیقتی را درنظر نمی گیره،

which is that our procreation on a national scale is not optional.

که میزان سازندگی ما در سطح ملی انتخابی نیست

The babies that women, many of them working women, are having today,

این بچه هایی که خانمها، بسیاری از آنها زنان شاغل، دارند

will one day fill our workforce, protect our shores,

روزی نیروی کار می شوند، از سواحل ما محافظت می کنند،

make up our tax base.

زمینه مالیاتی را می سازند.

Our procreation on a national scale is not optional.

میزان سازندگی ما در سطح ملی انتخابی نیست.

These aren't choices.

اینها انتخاب نیستند.

We need women to work. We need working women to have babies.

ما به زنان نیاز داریم برای کار، برای داشتن فرزندان،

So we should make doing those things at the same time

پس باید این موارد را همزمان انجام بدیم

at least palatable, right?

قبول است، درسته؟

OK, this is pop quiz time:

خوب، حالا یک سوال کوچک:

what percentage of working women in America do you think

فکر می کنید چند درصد از زنان شاغل آمریکا

have no access to paid maternity leave?

به مرخصی زایمان با حقوق دسترسی ندارند؟

88 percent.

۸۸درصد.

88 percent of working mothers will not get one minute of paid leave

۸۸ درصد از مادران شاغل بعد از بچه دار شدن

after they have a baby.

۱ دقیقه هم مرخصی با حقوق ندارند.

So now you're thinking about unpaid leave.

شما الان به مرخصی بدون حقوق فکر می کنید.

It exists in America. It's called FMLA. It does not work.

FMLA(قانون خانواده و مرخصی پزشکی)، در آمریکا وجود دارد.

Because of the way it's structured, all kinds of exceptions,

به خاطر نحوه قانون گذاری واستثنائات آن اجرایی نیست

half of new mothers are ineligible for it.

نیمی از مادران جدید شامل این قانون نمیشوند

Here's what that looks like.

واقعیت همین است.

"We adopted our son.

پسرخوانده ای برگزیدیم.

When I got the call, the day he was born, I had to take off work.

وقتی به من تلفن شد که پسرم به دنیا آمده، مجبور بودم مرخصی بگیرم

I had not been there long enough to qualify for FMLA,

اما چون سابقه کافی نداشتم، شامل FMLA نشدم

so I wasn't eligible for unpaid leave.

و مرخصی بدون حقوق هم شاملم نشد

When I took time off to meet my newborn son,

بخاطر مرخصی که برای دیدن بچه گرفتم،

I lost my job."

کارم را از دست دادم."

These corporate stock photos hide another reality, another layer.

این عکسها حقیقتی را هم پنهان میکنند، آنهم از جنبه دیگر،

Of those who do have access to just that unpaid leave,

زنان واجد شرایط گرفتن مرخصی بدون حقوق،

most women can't afford to take much of it at all.

اغلب نمیتونند خیلی از آن بهره ببرند.

A nurse told me, "I didn't qualify for short-term disability

پرستاری به من گفت: "از کار افتادگی کوتاه مدت شامل من نشد

because my pregnancy was considered a preexisting condition.

چون آبستنی را به عنوان امری قابل پیشگیری در نظر گرفتند

We used up all of our tax returns and half of our savings

تمامی مالیاتهای برگشتی و نیمی از پس اندازمون خرج شد

during my six unpaid weeks.

در طول ۶ هفنه مرخصی بدون حقوق من.

We just couldn't manage any longer.

دیگر چیزی برای ما باقی نماند.

Physically it was hard, but emotionally it was worse.

از نظر جسمی سخت بود اما از نظر روحی سخت تر

I struggled for months being away from my son."

ماهها در تلاش بودم که بتوانم خودم را از پسرم دور نگه دارم."

So this decision to go back to work so early,

بنابراین تصمیم برگشت سریع به کار،

it's a rational economic decision driven by family finances,

یک تصمیم کاملا منطقی بر پایه شرایط اقتصادی خانواده است.

but it's often physically horrific

اما این تصمیم، از نظر جسمی وحشتناک است

because putting a human into the world is messy.

چون ورود کودکان به این دنیای کار بسیارپیچیده است.

A waitress told me,

یک پیشخدمت به من گفت،

"With my first baby, I was back at work five weeks postpartum.

"با اولین فرزندم، پنج هفته پس از زایمان به کار برگشتم.

With my second, I had to have major surgery after giving birth,

و با تولد دومین فرزندم، مجبور بودم جراحی عمیقی انجام بدم

so I waited until six weeks to go back.

بنابراین شش هفته بعد به کار برگشتم

I had third degree tears."

پارگیهای های درجه۳ در حین عمل داشتم."

23 percent of new working mothers in America

۲۳ درصد از مادران جدید شاغل در آمریکا

will be back on the job within two weeks of giving birth.

بعد از گذشت دو هفته از زایمان، به کار بر میگردند

"I worked as a bartender and cook, average of 75 hours a week while pregnant.

"من به عنوان متصدی بار ۷۵ ساعت در هفته در حالی که باردار بودم کار میکردم

I had to return to work before my baby was a month old,

قبل از یک ماهگی نوزادم به کار برگشتم،

working 60 hours a week.

تا ۶۰ ساعت در هفته کار کنم.

One of my coworkers was only able to afford 10 days off with her baby."

یکی از همکارانم از نظر مادی تنها میتوانست ۱۰ روز مرخصی برای فرزندش را متحمل بشود."

Of course, this isn't just a scenario with economic and physical implications.

قطعا، این فقط یک سناریو با پیامدهای جسمی و اقتصادی نیست

Childbirth is, and always will be, an enormous psychological event.

تولد نوزاد، یک امر روانی بوده و خواهد بود.

A teacher told me,

معلمی به من گفت:

"I returned to work eight weeks after my son was born.

"هشت هفته پس از تولد پسرم به کار برگشتم

I already suffer from anxiety,

همچنان از تشویش و نگرانی رنج میبردم

but the panic attacks I had prior to returning to work were unbearable."

اما حمله های عصبی قبل از برگشت به کار غیر قابل تحمل بود"

Statistically speaking,

اگر به آمار توجه کنیم،

the shorter a woman's leave after having a baby,

هرجه مرخصی بعد از زایمان کوتاهتر باشد،

the more likely she will be to suffer from postpartum mood disorders

نرخ بروز اختلالات خلقی پس از زایمان بیشتر است

like depression and anxiety,

برای مثال افسردگی و اضطراب،

and among many potential consequences of those disorders,

که بعلت وجود افسردگی و اضطراب،

suicide is the second most common cause of death

خودکشی دومین دلیل مرگ

in a woman's first year postpartum.

در سال اول پس از زایمان است.

Heads up that this next story --

به داستان بعد توجه کنید

I've never met this woman, but I find it hard to get through.

تا به حال این خانم را ملافات نکردم ، اما دلم نیامد ازداستانش بگذرم.

"I feel tremendous grief and rage that I lost an essential,

:بسیار ناراحتم اوقات خوش وبی نظیر،

irreplaceable and formative time with my son.

بودن در کنارپسرم را از دست دادم.

Labor and delivery left me feeling absolutely broken.

زایمان مرا کاملا از نظر احساسی آشفته کرد

For months, all I remember is the screaming: colic, they said.

ماهها چیزی که به یاد می آورم فقط نفخ داشتم و داد می زدم.

On the inside, I was drowning.

از درون داشتم غرق می شدم

Every morning, I asked myself how much longer I could do it.

هر روز صبح، با خود میگفتم که تا چه زمانی میتوانم تحمل کنم.

I was allowed to bring my baby to work.

به من اجازه دادند تا فرزندم را سر کارببرم.

I closed my office door while I rocked and shushed

در اتاق را می بستم تا بچه را آرام کنم

and begged him to stop screaming so I wouldn't get in trouble.

از بچه میخواستم گریه نکند تا من به دردسرنیفتم.

I hid behind that office door every damn day

هر روز لعنتی پشت اون در پنهان میشدم

and cried while he screamed.

در حالی که او جیغ می زد من گریه میکردم.

I cried in the bathroom while I washed out the pump equipment.

در دستشویی گریه میکردم وقتی که لوازم دوشیدن شیرم را میشستم،

Every day, I cried all the way to work and all the way home again.

هر روز، تمام مسیر کار به خانه و خانه به کار را گریه می کردم

I promised my boss that the work I didn't get done during the day,

به رئیسم قول دادم که کارهای ناتمام خودرا

I'd make up at night from home.

در منزل انجام دهم.

I thought, there's just something wrong with me that I can't swing this."

فکر میکردم، مشکلی دارم که نمیتوانم از پس این موضوع بر بیایم."

So those are the mothers.

پس اینها مادران هستند.

What of the babies?

بچه ها چی؟؟

As a country, do we care about the millions of babies

به عنوان یک کشور، آیا به میلیونها کودک توجه میکنیم؟

born every year to working mothers?

که از مادران شاغل به دنیا می آیند؟

I say we don't,

من میگویم" خیر"،

not until they're of working and tax-paying and military-serving age.

مگر اینکه به سن کار، پرداخت مالیات وسربازی برسند.

We tell them we'll see them in 18 years,

به آنها میگوئیم، ۱۸ سال بعد می بینیمتون

and getting there is kind of on them.

تا آن سن ما هیچ تکلیفی نداریم.

One of the reasons I know this is that babies whose mothers

یکی از دلایلی که من میدانم اینه که بچه هایی که مادرانشان

have 12 or more weeks at home with them

۱۲ هفته یا بیشتر را در منزل با آنها هستند

are more likely to get their vaccinations and their well checks in their first year,

به احتمال زیاد واکسیناسیون و دیگر چکاپ های سال اول خوبی خواهند داشت

so those babies are more protected from deadly and disabling diseases.

پس بیماریهای فلج کننده و کشنده نمی گیرند.

But those things are hidden behind images like this.

ولی این مسائل، پشت این عکسها پنهان شده است.

America has a message for new mothers who work and for their babies.

آمریکا برای مادران کار و بچه هاشون پیامی دارد

Whatever time you get together, you should be grateful for it,

هر زمانی را که برای با هم بودن دارید، باید برای آن شکرگزار باشید

and you're an inconvenience

و شما یک اسباب زحمت

to the economy and to your employers.

برای اقتصاد و کارفرماهاتون هستید.

That narrative of gratitude runs through a lot of the stories I hear.

روایت حق شناس بودن را در بسیاری از داستانها می شنوم

A woman told me,

خانمی به من گفت،

"I went back at eight weeks after my C-section

"۸ هفته بعد از سزارینم به کار برگشتم

because my husband was out of work.

چون همسرم بیکار بود.

Without me, my daughter had failure to thrive.

بدون من، چون دخترم بلد نبود از شیشه شیر بخورد.

She wouldn't take a bottle.

خوب رشد نکرد.

She started losing weight.

شروع به وزن کم کردن کرد.

Thankfully, my manager was very understanding.

خدا رو شکر که کارفرما، قدرت درک داشت.

He let my mom bring my baby,

اجازه داد که مادرم بچه را بیاورد

who was on oxygen and a monitor,

در حالی که به اکسیژن و مانیتور وصل بود،

four times a shift so I could nurse her."

چهار مرتبه درهر شیفت تا ازاو پرستاری کنم"

There's a little club of countries in the world

یک جمع کوچکی از کشورها وجود دارد

that offer no national paid leave to new mothers.

هیچ مرخصی با حقوقی را به مادران نمی دهند.

Care to guess who they are?

دوست دارید حدس بزنید چه کشورهایی هستند؟

The first eight make up eight million in total population.

۸ تای اول در مجموع با ۸ میلیون نفر جمعیت

They are Papua New Guinea, Suriname and the tiny island nations

مانند گینه نو، سورینام وجزایر کوچک

of Micronesia, Marshall Islands, Nauru, Niue, Palau and Tonga.

میکرونزی، مارشال،نائورو، نیوئه، پالائو و تونگا هستند.

Number nine is the United States of America,

شماره ۹ایالات متحده آمریکا،

with 320 million people.

با ۳۲۰ میلیون جمعیت است.

Oh, that's it.

اوه، این است.

That's the end of the list.

و این آخر لیست است.

Every other economy on the planet

هر اقتصاد دیگری روی این سیاره

has found a way to make some level of national paid leave work

برای دادن مرخصی با حقوق به مادران راهی پیدا کرده است

for the people doing the work of the future of those countries,

برای آینده سازان کشورهای خود.

but we say, "We couldn't possibly do that."

ولی ما میگوئیم: "ما احتمالا نمی توانیم آن را انجام بدیم."

We say that the market will solve this problem,

ما میگوئیم که این به بازار مربوط است،

and then we cheer when corporations offer even more paid leave to the women

و بعد خوشحال می شویم وقتی سازمان ها حقوق بیشتری برای مرخصی زایمان می دهند.

who are already the highest-educated and highest-paid among us.

به آنها که تحصیلات و حقوق خوبی دارند.

Remember that 88 percent?

۸۸ درصد یادتان است؟

Those middle- and low-income women are not going to participate in that.

مادران متوسط و کم درامد شامل آن نمیشوند.

We know that there are staggering economic, financial, physical

میدانیم که هزینه های اقتصادی، مالی، جسمی

and emotional costs to this approach.

وعاطفی زیادی برای رسیدن به این هدف هست.

We have decided -- decided, not an accident,

ما تصمیم گرفتیم، اتفاقی نیست،

to pass these costs directly on to working mothers and their babies.

که مادران و کودکان آن را بپردازند.

We know the price tag is higher for low-income women,

هزینه آن نیز برای مادران کم در آمد سنگین است.

therefore disproportionately for women of color.

و برای مادران رنگین پوست ناعادلانه است.

We pass them on anyway.

هزینه ها رو دوش آنها می اندازیم.

All of this is to America's shame.

اینها متاسفانه همه در آمریکاست.

But it's also to America's risk.

اما این به ضرر آمریکا هم هست.

Because what would happen

چون چیزی که اتفاق می افتد

if all of these individual so-called choices to have babies

باعث شده زنان از این حق انتخاب خود

started to turn into individual choices not to have babies.

برای جلوگیری از حاملگی استفاده کنند.

One woman told me,

خانمی به من گفت،

"New motherhood is hard. It shouldn't be traumatic.

"مادر شدن سخت است ونباید آزار دهنده باشد.

When we talk about expanding our family now,

وقتی صحبت از گسترش دادن خانواده میکنیم،

we focus on how much time I would have to care for myself and a new baby.

می دانیم چقدر وقت صرف بچه و خودمان می شود.

If we were to have to do it again the same way as with our first,

اگربرای فرزند دوم هم منوال همین باشد

we might stick with one kid."

ممکنه تک فرزندی را ترجیح بدهیم.

The birthrate needed in America to keep the population stable

نرخ تولد لازم برای ثابت نگه داشتن جمعیت،

is 2.1 live births per woman.

۲/۱ تولد برای هر خانم است.

In America today, we are at 1.86.

امروزه در آمریکا، ۱/۸۶ است.

We need women to have babies,

خانها باید بیشتر بچه بدنیا بیاورند،

and we are actively disincentivizing working women from doing that.

وما زنان شاغل را عملا از این کار دلزده میکنیم

What would happen to work force, to innovation, to GDP,

چه اتفاقی برای نیروی کار، مبتکران و پزشکان می افتد

if one by one, the working mothers of this country were to decide

اگر یکی پس از دیگری مادران شاغل کشور

that they can't bear to do this thing more than once?

تصمیم بگیرند بیشتر از یکبار زایمان نکنند؟

I'm here today with only one idea worth spreading,

امروز ایده ای دارم که ارزش مطرح شدن دارد،

and you've guessed what it is.

حدس بزنید اون چیست؟

It is long since time for the most powerful country on Earth

خیلی وقت است که قدرتمندترین کشورهای جهان

to offer national paid leave

پیشنهاد مرخصی ملی با حقوق را دادند.

to the people doing the work of the future of this country

برای سازندگان فردای کشور

and to the babies who represent that future.

و به کودکانی که آینده رامی سازند.

Childbirth is a public good.

تولد نوزاد یک کالای ملی است.

This leave should be state-subsidized.

این مرخصی باید کمک هزینه دولتی داشته باشد.

It should have no exceptions for small businesses,

نباید هیچ استثنایی بین افراد کم درامد،

length of employment or entrepreneurs.

طول دوره کار یا کارآفرینان باشد.

It should be able to be shared between partners.

باید آنرا بین والدین تقسیم کرد.

I've talked today a lot about mothers,

امروز در مورد مادران زیاد صحبت کردم،

but co-parents matter on so many levels.

اما پدر و مادر در همه مراحل اهمیت دارند

Not one more woman should have to go back to work

هیچ خانمی نباید مجبور باشد به کار برگردد

while she is hobbling and bleeding.

در حالی که خونریزی ومشکل راه رفتن دارد.

Not one more family should have to drain their savings account

حتی یک خانواده دیگر هم نباید پس انداز خودش راخرج کند

to buy a few days of rest and recovery and bonding.

برای چند روز استراحت و برقراری ارتباط .

Not one more fragile infant

حتی یک نوزاد آسیب پذیر

should have to go directly from the incubator to day care

نباید ازبخش مراقبت ویژه مستقیم به خانه برود

because his parents have used up all of their meager time

چون، والدینش تمام وقت ناچیزشان را

sitting in the NICU.

در مراقبت وبژه از دست داده اند.

Not one more working family should be told that the collision

حتی به خانواده ها نباید گفنه بشودسوانح،

of their work, their needed work and their needed parenthood,

و کارهای مربوط به پرستاری کودک،

is their problem alone.

مشکل آنها است.

The catch is that when this is happening to a new family, it is consuming,

مشکل اینجاست که وقتی برای یک خانواده تازه این اتفاق می افتد

and a family with a new baby is more financially vulnerable

و آن خانواده صاحب فرزندی می شود

than they've ever been before,

از نظر مالی آسیب پذیرمی گردد،

so that new mother cannot afford to speak up on her own behalf.

چون همه مادران مشکل خود را مطرح نمی کنند.

But all of us have voices.

ما زبان اعتراض آنها هستیم.

I am done, done having babies,

خسته شده ام از داشتن بچه،

and you might be pre-baby,

و شما شاید منتظر بچه دارشدن هستید،

you might be post-baby,

شاید بچه بدنیا آورده ایید،

you might be no baby.

شاید هم فرزندی ندارید.

It should not matter.

مهم نیست.

We have to stop framing this as a mother's issue,

باید فکر نکنیم که این مشکل مادران

or even a women's issue.

یا حتی مسئله مربوط به زنان است،

This is an American issue.

این مشکل آمریکا است.

We need to stop buying the lie that these images tell us.

باید از القائات این عکسها پاک شویم.

We need to stop being comforted by them.

گرفتن حس آرامش توسط آنها را متوقف کنیم.

We need to question why we're told that this can't work

باید از خود بپرسیم که چرا میگویند این قابل اجرا نیست؟

when we see it work everywhere all over the world.

وقتی در سراسر جهان دارد اجرایی میشود.

We need to recognize that this American reality

باید تشخیص بدهیم که این واقعیت آمریکایی

is to our dishonor and to our peril.

به ضرر ما است.

Because this is not,

چون این نیست،

this is not,

این نیست،

and this is not what a working mother looks like.

ومادران شاغل اینگونه نیستند.

(Applause)

(تشویق)