Grief and love in the animal kingdom | Barbara J. King

Translator: Hajar Almasi Reviewer: RAHAA IMANII

I'd like to tell you today about an orca named Tahlequah.

می‌خواهم امروز درباره یک اُرکا (نهنگ قاتل) به نام «تالِکوا» با شما صحبت کنم.

Tahlequah is also known as J35 to scientists,

همچنین «تالِکوا» برای دانشمندان به نام جِی۳۵ هم معروف است،

because she swims with the J Pod in the Salish Sea.

چون به کمک رهیاب در دریای سالیش شنا می‌کند

These are the waters off of British Columbia and Washington State.

این‌ها آب‌های بین بریتیش کلمبیا و ایالت واشنگتن هستند.

Now, last year, in July 2018,

حالا این‌که در سال گذشته، در ژوئیه ۲۰۱۸،

she was well along in her 17-month pregnancy,

او دوران بارداری ۱۷ ماهه خوبی سپری کرده،

and scientists were very excited

و دانشمندان بسیار هیجان‌زده بودند

because no baby had survived in this pod for three long years.

چون هیچ بچه نهنگی بیش از سه سال در این دسته از نهنگ‌ها زنده نمانده بود.

Now, orcas are also known as killer whales.

اُرکاها به عنوان نهنگ قاتل هم معروفند.

They're profoundly social and profoundly intelligent beings.

آن‌ها عمیقا اجتماعی و هوشمند هستند.

And scientists are very interested in their behavior,

و دانشمندان به رفتار آن‌ها بسیار علاقمند هستند،

because in their social networks, they share habits, information

زیرا در شبکه‌های اجتماعی‌شان، عادات، اطلاعات و حتی محبت خود را

and even affection.

به اشتراک می‌گذارند.

They create true cultures of the ocean.

آن‌ها فرهنگ‌های حقیقی اقیانوس را خلق می‌کنند.

But this pod has been in trouble.

اما این دسته کوچک به دردسر افتاده‌اند.

The Chinook salmon that the orcas favor has been way down in the region,

آزاد ماهی جویبار، خوراکی محبوب نهنگ‌ها در منطقه کاهش‌یافته است،

and pollution has been up.

و آلودگی بالا رفته ‌است.

But on July 24th, Tahlequah gave birth to a daughter,

اما در روز ۲۴ ژوئیه، تالِکوا دختری به دنیا آورد،

and scientists were so excited by this development.

و دانشمندان از این رویداد بسیار هیجان‌زده شدند.

But unfortunately, the same day -- in fact, shortly after birth --

اما متاسفانه، همان روز -- درواقع کمی بعد از تولد --

the calf died.

بچه نهنگ مرد.

Well, what happened next electrified animal lovers

خب، آنچه پس از به هیجان آمدنِ دوست‌داران حیوانات

across the world,

because Tahlequah refused to let her baby slip off into the water.

به علت این بود که تالِکوا از رفتن به داخل آب امتناع می‌کرد.

She kept it on her body and she swam with it.

آن را روی بدنش نگه می‌داشت و با آن شنا می‌کرد.

If it did fall off, she would dive and rescue it,

اگر سقوط می‌کرد، شیرجه می‌رفت و نجاتش می‌داد،

and she battled stiff currents to do this.

و با جریان‌های پرتلاطم می‌جنگید تا این کار را بکند.

Now, she kept this behavior up

او این رفتار را

for 17 days,

به مدت ۱۷ روز ادامه داد،

and during this time, she swam over 1,000 miles.

و در طول این مدت او بیش از ۱۶۰۹ کیلومتر شنا کرد.

At that point, she let the little baby slip off into the water.

در آن لحظه، بچه کوچک را رها کرد و به داخل آب خزید.

So today, Tahlequah swims on with the J Pod,

پس حالا، تالِکوا با رهیاب شنا می‌کند،

but her grief still moves me.

اما اندوه او همچنان موجب احساس حزن من می‌شود.

And I do believe that "grief" is the right word to use.

ومعتقدم «اندوه» واژه‌ای مناسبی است که این‌جا استفاده شود.

I believe that grief is the right word to use

معتقدم که اندوه واژه‌ای مناسبی جهت استفاده

for numerous animals who mourn the dead.

برای حیوانات بی شماری است که برای کشتگان خود سوگواری می‌کنند.

They may be friends or mates or relatives.

ممکن است آن‌ها دوستان، همسر یا بستگان باشند.

Because these visible cues, these behavioral cues,

از آنجایی که این نشانه‌های آشکار، این اشارات رفتاری،

tell us something about an animal's emotional state.

چیزی در مورد وضعیت احساسی و عاطفی حیوان به ما می‌گویند.

Now, for the last seven years,

حالا، طی هفت سال پیشین،

I've been working to document examples of animal grief --

در تلاش برای مستندسازیِ نمونه‌هایی از اندوه حیوانات --

in birds, in mammals,

در پرندگان، در پستانداران،

in domesticated animals and in wild animals --

اهلی و در حیوانات وحشی هستم--

and I believe in the reality of animal grief.

و من به واقعیتِ اندوه حیوانات باور دارم.

Now, I say it this way

حالا، به این شکل موضوع را گفتم

because I need to acknowledge to you right up front

چون لازم است پیش شما اعتراف کنم

that not all scientists agree with me.

که همه دانشمندان با من هم‌عقیده نیستند.

And part of the reason, I think,

و به همین دلیل، من فکر می‌کنم،

is because of what I call the "a-word."

این به خاطر چیزی است که من آن را «یک کلمه» می‌نامم.

یک-کلمه «انسان‌وارانگاری» است،

The a-word is anthropomorphism,

and historically, it's been a big deterrent

و به لحاظ تاریخی، آن یک بازدارنده اصلی

to recognizing animal emotions.

برای به رسمیت شناختنِ احساسات حیوانی بوده است.

So, anthropomorphism is when we project onto other animals

بنابراین، «انسان‌وارانگاری» زمانی است که برای حیوانات دیگر

our capacities or our emotions.

از ظرفیت‌های خود و یا احساسات خود استفاده می‌کنیم.

And we can all probably think of examples of this.

و ما احتمالا می‌توانیم به نمونه‌هایی از این دست فکر کنیم.

Let's say we have a friend who tells us,

مثلا بیایید بگوییم که دوستی داریم که می‌گوید:

"My cat understands everything I say."

«گربه‌ام هر چیزی را که می‌گویم می‌فهمد.»

Or, "My dog, he's so sweet.

یا مثلا «سگم خیلی شیرین است.

he ran right across the yard this morning towards a squirrel,

امروز صبح به طرف یک سنجاب رفت،

and I know he just wants to play."

و می‌دانم که فقط می‌خواسته بازی کند.»

Well, maybe.

خب، شاید.

Or maybe not.

یا شاید هم نه.

I'm skeptical about claims like those.

من نسبت به ادعاهای این‌چنینی تردید دارم.

But animal grief is different,

اما «اندوه» حیوانات متفاوت است،

because we're not trying to read an animal's mind.

چون ما سعی نمی‌کنیم ذهن یک حیوان را بخوانیم.

We're looking at visible cues of behavior

ما به نشانه‌های آشکاری از رفتار آن‌ها نگاه می‌کنیم

and trying to interpret them with some meaning.

و سعی می‌کنیم آن‌ها را با برخی معانی تفسیر کنیم.

Now, it's true -- scientists often push back at me,

حالا این حقیقت دارد-- دانشمندان اغلب به من فشار می‌آورند،

and they'll say,

و می‌گویند،

"Ah, look, the animal might be stressed,

« آه، نگاه کن، حیوان ممکن است در تنش باشد،

or maybe the animal's just confused

یا شاید این حیوان گیج شده باشد

because his or her routine has been disrupted."

چون روال همیشگی‌اش مختل شده‌است.»

But I think that this overworry about anthropomorphism

اما تصور می‌کنم که این نگرانی زیاد در مورد «انسان‌وارانگاری»

misses a fundamental point.

یک نکته اساسی را نادیده می‌گیرد.

And that is that animals can care very deeply for each other,

و آن هم این است که حیوانات می‌توانند عمیقا به یکدیگر اهمیت دهند،

maybe they even love each other.

شاید حتی همدیگر را دوست داشته باشند.

And when they do,

و هنگامی که این کار را می کنند،

a survivor's heart can be pierced by a death.

قلبِ بازمانده با یک مرگ آب می‌شود.

Let's face it:

بیایید با آن روبرو شویم:

if we deny evolutionary continuity,

اگر پیوستگی تکاملی را انکار کنیم،

we are really missing out on embracing part of ourselves.

در واقع واقعا از پذیرفتن بخشی از خودمان سر باز زده ایم.

So yes, I believe in the reality of animal grief,

بنابراین، بله، من به واقعیت اندوهِ حیوانات اعتقاد دارم،

and I also think that if we recognize it,

و همچنین فکر می‌کنم که اگر آن را تشخیص دهیم،

we can make the world a better place for animals,

می‌توانیم دنیا را به مکانی بهتر برای حیوانات تبدیل کنیم،

a kinder place for animals.

جایی مهربان‌تربرای حیوانات.

So let me tell you a little bit more about animal grief.

پس بگذارید کمی بیشتر درباره اندوه حیوانات به شما بگویم.

I'm going to start in Kenya.

می‌خواهم از کنیا شروع کنم.

You see here there's an elephant named Eleanor

این‌جا ماده‌ فیلی به نام اِلِنور می‌بینید،

who came one day with bruised legs,

که یک روز با پاهای کوفته و کبود آمد،

and she collapsed.

و از حال رفت.

You see on the left

در سمت چپ می‌بینید،

that another female named Grace came to her right away

ماده فیل دیگری به نام گریس به سمت او آمد

and, using her own trunk, propped her up,

و با کمک خرطومش، او را بلند کرد،

tried to get her up on her feet.

و سعی کرد او را روی پاهایش بلند کند.

And she did succeed,

موفق شد،

but then Eleanor collapsed again.

اما اِلِنور دوباره غش کرد.

At this point, Grace became visibly distressed,

در این لحظه، گریس به وضوح پریشان شد،

and she prodded the body, and she vocalized.

و به بدن او ضربه‌ای زد.

Eleanor collapsed again,

اِلِنور دوباره از حال رفت،

and unfortunately, she did die.

و متاسفانه درگذشت.

What you see on the right is a female from another family named Maui,

آن‌چه در سمت راست می‌بینید ماده ‌فیلی از خانواده دیگری به نام مائوی است،

who came after the death, and she stayed at the body.

که پس از مرگ رسید، و کنار جسد ماند.

She held a vigil there, and she even rocked in distress

او آن‌جا شب زنده داری کرد و از پریشانی

over the body.

بر بالای جسد تکان تکان می‌خورد.

So the scientists watching the elephants

پس دانشمندان فیل‌ها را

kept close observation on Eleanor's body

که مراقب بدن الی نور

for seven days.

برای هفت روز بودند تحت نظر گرفتند.

And during those seven days,

و در طی آن هفت روز،

a parade of elephants came

رژه‌‌ای از فیل‌ها

from five different families.

از پنج خانواده مختلف آغاز شد.

Now, some were just curious,

حالا، برخی فقط کنجکاو بودند،

but others carried out behaviors

اما بقیه رفتارهایی انجام دادند

that I really believe should be classified as grief.

که واقعا معتقدم باید در رده اندوه طبقه‌بندی شود.

So what does grief look like?

پس غم و اندوه چه شکلی است؟

It can be rocking, as I said, in distress.

همان‌طور که گفتم، می‌تواند تکان‌تکان خوردن درحال اندوه باشد.

It can also be social withdrawal,

همچنین می‌تواند کناره‌گیری از جمع باشد،

when an animal just takes himself or herself away from friends

وقتی جانوری خود را از دوستانش دور می‌کند،

and stays by themselves,

و با خودش خلوت می‌کند،

or a failure to eat or sleep properly,

یا مشکلی در طرز غذا خوردن یا خوابیدن درستش پیش می‌آید،

sometimes a depressed posture or vocalization.

گاهی هم یک حالت و یا صدایی نشانه افسردگی.

این می‌تواند برای کسانی که در حالِ مطالعه این مساله‌اند بسیار مفید باشد

It can be very helpful for those of us studying this

to be able to compare the behavior of a survivor before death

که بتوان رفتار موجودِ بازمانده را پیش از مرگ

and after death,

و پس از مرگ قیاس کنیم،

because that increases the rigor of our interpretation.

چرا که دقت تفسیرهای ما را افزایش می‌دهد.

And I can explain this to you

و این موضوع را می توانم برای شما

by talking about two ducks named Harper and Kohl.

با صحبت درباره دو اردک به نام‌های هارپر و کول، شرح دهم.

So we're into birds now.

خب حالا وارد بحث پرنده‌ها می‌شویم.

So Harper and Kohl were raised at a foie gras factory,

به این ترتیب، هار پر و کول در کارخانه فوا گراس (جگر چرب) بزرگ شده‌بودند،

and they were treated cruelly.

و بی‌رحمانه با آن‌ها رفتار می‌کردند.

Foie gras does involve force-feeding of birds.

کارخانه فوا گراس درگیرِ‌ تغذیه اجباری پرندگان هستند.

So this hurt their bodies, and their spirits were not in good shape, either.

بنابراین، این کار به بدنشان صدمه زد و روحیه آن‌ها هم چندان خوب نبود.

But thankfully, they were rescued by a farm sanctuary in upstate New York.

آن‌ها خوشبختانه توسط یک منطقه حفاظت شده ( پناهگاه) در شمال نیویورک نجات پیدا کردند

And for four years, they stabilized, and they were fast friends.

و برای چهار سال، وضعیت آن‌ها تثبیت شد، و آن‌ها رفقای پرسرعت هم بودند.

They often took themselves to a small pond on the property.

آن‌ها بیشتر اوقات خود را به برکه کوچکی داخل زمین می‌رساندند.

Then, Kohl started to have really intractable pain in his legs,

سپس ، کول درد غیرقابل درمانی در پایش شروع شد،

and it was clear to the sanctuary that he had to be euthanized humanely,

و برای پناهگاه واضح بود که باید به شکلی انسانی کشته شود،

and he was.

و شد.

But then the sanctuary workers did a brilliant thing,

اما بعد کارکنان پناهگاه کار هوشمندانه‌ای کردند،

because they brought Harper to the body to see.

چرا که هارپر را کنار جسد آوردند تا آن را ببیند.

And at first, Harper prodded the body of his friend,

و ابتدا، هارپر جسد دوستش را تکانی داد،

but then he laid himself over it,

اما بعد روی جسد دراز کشید،

and he stayed there for over an hour with his friend.

و بیش از یک ساعت همان‌جا کنار جسد دوستش ماند.

And in the weeks after,

و یک هفته بعد،

he had a hard time.

دوران سختی از سر گذراند.

He would go back to that same pond where he had been with Kohl,

باید به همان آبگیری برمی‌گشت که با «کول» به آن‌جا رفته بود،

and he didn't want any other friends.

و دوست دیگری هم نمی‌خواست.

And within two months, he died as well.

و در عرض دو ماه او نیز جان سپرد.

Now, I'm happy to say

حالا، خوشحالم که بگویم

that not all grieving animals have this sorrowful outcome.

که همه حیوانات سوگواری به این دردناکی ندارند.

Last summer, I flew to Boston to visit my adult daughter, Sarah.

تابستان پیش، به بوستون رفتم تا دختر بزرگم سارا را ببینم.

I was with my husband Charlie.

با همسرم چارلی بودم.

I really needed a break from work.

واقعا نیاز به استراحت داشتم.

But I succumbed, and I checked my work email.

اما تسلیم شدم و ایمیل کاریم را چک کردم.

You know how that is.

می‌دانید چطور است دیگر.

And there was a communication about a dejected donkey.

و مکاتبه‌ای درباره یک الاغ افسرده آمده بود.

حالا، به عنوان یک انسان‌شناس این چیزی نبود که انتظارش را داشتم،

Now, as an anthropologist, this wasn't what I expected,

but there it was, and I'm glad I read it.

اما خب بود دیگر و خوشحالم که آن را خواندم.

Because a donkey named Lena had gone to another farm sanctuary,

چون الاغی به نام لنا به یکی دیگر از پناهگاه‌های حیوانات رفته بود،

this one in Alberta, Canada,

این یکی در آلبرتا، کانادا،

as the only donkey there,

تنها الاغ آن‌جا بود،

and had trouble making friends for that reason.

و به همین دلیل برای دوست پیدا کردن به دردسر افتاده بود.

But she eventually did make friends with an older horse named Jake,

اما او بالاخره با اسبی سالخورده به نام جِیک دوست شد،

and for three years they were inseparable.

و به مدت سه سال، جدانشدنی بودند.

But the reason the email came was that Jake, at age 32, the horse,

اما دلیل ایمیلی هم که آمده بود این بود که جِیک، در ۳۲ سالگی، اسب،

had become gravely ill and had to be put down,

شدیدا بیمار شده بود و مجبور بودند به زندگیش خاتمه دهند،

and this is what was going on.

و قضیه از این قرار بود.

This is Lena standing on Jake's grave.

این لِناست که برسر خاک جِیک ایستاده،

She didn't want to come in at night. She didn't want to come in for food.

نمی‌خواست شب به خانه بیاید. دلش نمی‌خواست غذا بخورد.

She didn't want to come in for water.

نمی‌خواست یرای نوشیدن آب داخل بیاید.

She pawed at the grave, she brayed in distress,

بر روی خاک او سم می‌کوبید از پریشانی ناله می‌کرد،

and there she stood.

و همان‌جا ماند.

So we talked and we brainstormed.

پس صحبت کردیم و فکرهای‌مان را روی هم گذاشتیم.

What do you do for an animal like this?

برای چنین موجودی چه می‌کردید؟

And we talked about the role of time,

و ما درباره نقش زمان در این قضیه صحبت کردیم،

of extra love and kindness from people

از عشق و مهربانی بیشتر از سوی مردم،

and of urging her to make a new friend.

و این‌که اصرار کنیم تا دوست جدید بیابد.

And here's where her trajectory does diverge from that of Harper the duck,

و این‌جا جایی است که خط سیری متفاوت از هارپر پیدا کرد (اردکی که مرد)،

because she did make a new friend,

زیرا او دوست جدیدی پیدا کرد،

and sanctuary workers wrote back and said it worked out well.

و کارکنان پناهگاه حیوانات نوشتند که این راه جواب داده است.

Now sometimes, scientists supplement observation

حالا گاهی، دانشمندان، مشاهدات خود را

with hormonal analysis.

با تحلیل هورمونی تکمیل می‌کنند.

There's an example of a group of scientists in Botswana,

مثالی ازدانشمندان در بوتسوانا وجود دارد،

who took fecal material from baboons and compared two different groups.

که مواد مدفوعی بابون‌ها را برداشته و در دو گروه مختلف مقایسه کردند.

The first group were females who had witnessed a predator attack

اولین گروه ماده‌بابون‌هایی بودند که شاهد حمله یک شکارچی بودند

and lost someone in that attack,

و کسی را در این حمله از دست داده بودند،

and the second group were females who had witnessed an attack

و گروه دوم ماده‌ بابون‌هایی بودند که شاهد حمله بودند

but had not lost someone.

اما کسی را از دست نداده بودند.

And the stress hormones were way up in that first group.

و هورمون‌های استرس در آن گروه اول بوجود آمده بود.

But here's the thing:

اما موضوع این است که:

این دانشمندان تنها آن‌ها را «بوزینه‌های نگران و مضطرب» نخواندند،

the scientists didn't just call them "stressed baboons,"

they called them "bereaved baboons,"

بلکه آن‌ها را «بوزینه‌های داغدیده» هم نامیدند،

and in part, that's because of the observations that they made.

و این به دلیل مشاهداتی است که آن‌ها انجام داده‌اند.

برای نمو نه این دوتا مادر و دختر بسیار با هم صمیمی و نزدیک بودند،

For example, this mother-daughter pair were very close,

and then the daughter was killed by a lion.

و دختر، توسط یک شیر کشته شد.

The mother removed herself from all her friends,

مادر از همه دوستان و

from her grooming networks, and just stayed by herself for weeks --

و گروه نگهداری‌اش دور شد، و چند هفته‌ای تنها ماند --

bereavement --

به سوگواری --

and she then slowly recovered.

و سپس به‌ تدریج به حالت عادی بازگشت و به آرامی بهبود پیدا کرد.

So we have bereaved baboons.

بنابراین ما بوزینه‌های سوگوار هم داریم.

Will science tell us someday about bereaved bees?

آیا روزی می‌رسد که دانش چیزی درباره زنبورهای سوگوار به ما بگوید؟

Will we hear about frogs who mourn?

آیا درباره قورباغه‌هایی خواهیم شنید که سوگواری می‌کنند؟

I don't think so, and I think the reason is because animals really need

من این‌طور فکر نمی‌کنم، و فکر می‌کنم دلیلش هم این است که

one-to-one, close relationships for that to happen.

چون حیوانات به یک رابطه شخصی و نزدیک نیازمندند تا این اتفاق بیافتد.

I also know that circumstance matters, and personality matters.

در ضمن می‌دانم که هم شرایط مهم است، و هم شخصیت اهمیت دارد.

I have documented cats and dogs who grieve,

من سگ‌ و گربه‌هایی که سوگواری می‌کنند را مستند کرده‌ام،

our companion animals,

از حیواناتی که که همدم ما هستند،

but I also interacted with a woman who was extremely bothered

اما با زنی هم ارتباط دارم که به شدت ناراحت است،

because her dog wasn't grieving.

چون سگش غصه نمی‌خورد.

She said to me, "The first dog in the house has died.

او به من گفت: «سگ اولی که درخانه درگذشت،

The second animal does not seem concerned, the second dog.

حیوان دوم نگران به نظر نمی‌رسد، سگ دومی.

What is wrong with him?"

چه مشکلی دارد؟»

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And as I listened to her,

وقتی به حرف‌هایش گوش می‌دادم،

I realized that this dog was now the only animal in the household,

متوجه شدم که این سگ تنها حیوان خانگی بود،

and as far as he was concerned, that was a pretty good deal.

و تا آنجا که به او مربوط می‌شد، معامله خیلی خوبی هم بود.

So circumstances matter.

پس شرایط مهم است.

Now, in any case, animals are not going to grieve

حالا در هر صورت، حیوانات

exactly like we do.

دقیقا مثل ما عزاداری نمی‌کنند.

We have human creativity.

ما خلاقیت انسانی داریم.

We paint our grief, dance our grief,

ما اندوه‌مان را نقاشی می‌کنیم، می‌رقصیم،

write our grief.

اندوه‌مان را می‌نویسیم.

We also can grieve for people we've never met,

ما همچنین در طول زمان و فضایش

across space and time.

برای افرادی که نمی‌شناسیم به سوگ می‌نشینیم.

I felt this strongly when I went to Berlin

هنگامی که به برلین رفتم این را به شدت احساس کردم

and I stood at the Holocaust Memorial.

وقتی که در مراسم یادبود هولوکاست ایستادم.

Animals don't grieve exactly like we do,

حیوانات دقیقا مثل ما اندوهگین نمی‌شوند،

but this doesn't mean that their grief isn't real.

اما این به این معنا نیست که غم آن‌ها واقعی نیست.

It is real, and it's searing,

واقعی و سوزناک است،

and we can see it if we choose.

و اگر بخواهیم می‌توانیم آن را ببینیم.

Now, I've lost both my parents.

خب، من هردوی والدینم را از دست داده‌ام.

I lost a very dear friend at a young age from AIDS.

من دوست نازنین جوانی را به‌خاطر ایدز از دست داده‌ام.

I believe most likely most of you here have lost someone.

فکر می‌کنم بیشتر شما که این‌جایید کسی را از دست داده‌اید.

And I have found it a genuine comfort,

و آن را مایه تسلی واقعی،

a solace, to know that we aren't the only beings on this earth

و آرامش یافته‌ام و می‌دانم که تنها موجودات روی زمین نیستیم

who feel love and grief.

که عشق و اندوه را احساس می‌کنیم.

And I think this is important.

و فکر می‌کنم این مهم است.

همچنین فکر می‌کنم که ما می‌توانیم گامی پیش‌تر بگذاریم،

I also think we can take this a step further,

and we can realize that the reality of animal grief

و می‌توانیم درک کنیم که واقعیت اندوه حیوانات

can help us be better and do better for animals.

می‌تواند به ما کمک کند بهتر باشیم و برای حیوانات بهتر عمل کنیم.

This is already happening with Tahlequah,

این امر در حال حاضر با تالِکوا دارد اتفاق می‌افتد،

because the United States and Canada have renewed their talks with greater urgency

چرا که ایالات‌متحده و کانادا مذاکرات خود را با فوریت بیشتری

for how to help the orcas,

برای چگونگی کمک به اورکاها،

how to restore the Chinook salmon

نحوه احیای آزادماهی جویبار و نحوه

and how to help with the water pollution.

کمک به کاهش‌ آلودگی آب تجدید کرده‌اند.

We can also see that if grief is real,

همچنین می‌توانیم بفهمیم که اگر اندوه واقعی باشد،

there's tremendous plausibility to the notion

این باور شگرف به این مفهوم وجود دارد

that animals feel a whole range of things.

که حیوانات گستره گسترده‌ای از چیزها را احساس می‌کنند.

So we could look at joy, sadness, even hope.

پس می‌توانیم درخوشحالی، ناراحتی، حتی امید تاملی کنیم.

And if we do that,

و اگر این کار را بکنیم،

این روشی است که می‌توانیم شروع به اندیشیدن درباره جهان کنیم.

here's how we can start to think about the world.

We can look at orcas and say,

ما می‌توانیم به اُرکاهابنگریم و بگوییم،

we know they grieve, we know they feel their lives,

می‌دانیم که آن‌ها اندوهگینند، می‌دانیم که آن‌ها زندگی شان را احساس می‌کنند،

and we can refuse to confine them to small tanks in theme parks

و می‌توانیم آن‌ها را به تانک‌های کوچکی در پارک‌های تفریحی محدود نکنیم

and make them perform for our entertainment.

تا مجبورشان کنیم برای سرگرمی ما اجرا داشته باشند.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

We can look at elephants and say, yes, they grieve,

می‌توانیم به فیل‌ها بنگریم و بگوییم، بله، آن‌ها هم سوگواری می‌کنند،

and we can renew our efforts against international trophy hunting

و می‌توانیم تلاش‌های خود را علیه جایزه بین‌المللی شکار

and against poaching.

و در برابر شکار غیرقانونی تجدید کنیم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

And we can look at our closest living relatives, monkeys and apes,

و می‌توانیم به نزدیک‌ترین خویشاوند زنده، میمون‌ها و بوزینه‌ها بنگریم،

and know yes they grieve, they feel their lives,

و بدانیم که بله آن‌ها هم به سوگ می‌نشینند، زندگی شان را احساس می‌کنند،

so they don't deserve to be confined

بنابراین آن‌ها مستحق محدود شدن به

in highly invasive biomedical experiments

آزمایش‌های زیست‌پزشکی بسیار تجاوزآمیز

year after year.

در طی سال های متمادی نیستند.

And, you know --

و می‌دانید --

(Applause)

(تشویق)

the ducks Harper and Kohl, they tell us something too.

آن اردک‌ها هارپر و کول، آن‌ها هم، چیزی به ما آموختند.

They help us connect the dots and realize that what we eat

آن‌ها به ما کمک کردند تا دریابیم و درک کنیم که آنچه می‌خوریم،

affects how animals live.

بر نحوه زندگی حیوانات تاثیر می‌گذارد.

And it's not just foie gras, and it's not just ducks.

و این فقط درباره خوراک جگر چرب و فقط اردک‌ها نیستند.

We can think about pigs and chickens and cows in factory farms,

می‌توانیم در مورد خوکها و مرغ‌ها و گاوها در دامداری‌های صنعتی فکر کنیم،

and we can know.

و می‌توانیم دریابیم.

I can tell you the science is real that these animals feel, too.

می‌توانم بگویم که دانشی واقعی است که این حیوانات هم احساس می‌کنند.

So every single time we choose a plant-based meal,

بنابراین هر بار که یک وعده غذایی گیاهی را انتخاب می‌کنیم،

we are contributing to reducing animal suffering.

به کاهش درد و رنج حیوانات کمک می‌کنیم.

(Applause)

(تشویق)

So yes, I believe in the reality of animal grief.

پس بله، من واقعیت اندوه حیوانات را باور دارم.

I believe in the reality of animal love,

من به واقعیت عشق حیوانی اعتقاد دارم،

and I think it is time for us humans

و فکر می‌کنم زمان آن رسیده که انسان‌ها

to recognize that we don't own these things.

تشخیص دهند که ما مالک این چیزها نیستیم.

And when we see that,

و هنگامی که آن را دریابیم،

we have an opportunity to make the world so much better for animals,

فرصتی خواهیم داشت برای این‌که جهان را برای حیوانات بهتر کنیم،

a kinder world, a gentler world,

دنیایی مهربان‌تر، دنیایی ملایم‌تر،

and along the way, we might just save ourselves, too.

و راه درازی در پیش است، ما ممکن است فقط خودمان را نجات بدهیم.

Thank you so much.

بسیار از شما سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you. Thank you.

متشکرم. سپاسگزارم از شما.

(Applause)

(تشویق)