Kitra Cahana: My father, locked in his body but soaring free

کیترا کاهانا: پدرم، محبوس تن اما آزادانه در پرواز

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

I know a man who soars above the city every night.

مردی را می شناسم که هر شب بر فراز شهر پرواز می کنه.

In his dreams, he twirls and swirls

در رویاهاش می چرخه و می گرده

with his toes kissing the Earth.

با انگشتهای پاش که بر زمین بوسه می زنند.

Everything has motion, he claims,

هر آدمی حرکت داره، به گفته او

even a body as paralyzed as his own.

حتی بدنی مانند بدن او که فلج است.

This man is my father.

این مرد پدرم هست.

Three years ago, when I found out

سه سال پیش، وقتی متوجه شدم

that my father had suffered a severe stroke

که پدرم در بخش ساقه مغزش

in his brain stem,

دچار سکته جدی شده بود،

I walked into his room in the ICU

وارد اتاقش در آی سی یو در

at the Montreal Neurological Institute

موسسه عصب شناسی مونترال شدم

and found him lying deathly still,

و او را در حالیکه بیحرکت و مرده وار دراز کشیده بودم و

tethered to a breathing machine.

به دستگاه تنفسی وصل بود، یافتم.

Paralysis had closed over his body slowly,

فلج به آرامی همه بدنش را تسخیر کرده بود،

beginning in his toes, then legs,

از انگشتان پا شروع شده، بعد پاها،

torso, fingers and arms.

تنه، انگشتان دست و بازوها.

It made its way up his neck,

با ادامه راهش تا گردن،

cutting off his ability to breathe,

نفس کشیدن را دچار اختلال کرده بود،

and stopped just beneath the eyes.

و درست پای چشمانش متوقف شده بود.

He never lost consciousness.

او هرگز هوشیاریش را از دست نداد.

Rather, he watched from within

در عوض، از درون تماشاگر

as his body shut down,

از کار افتادگی جسمش،

limb by limb,

عضو به عضو،

muscle by muscle.

عضله به عضله بود.

In that ICU room, I walked up to my father's body,

در اتاق مراقبتهای ویژه، به سمت جسم پدرم رفتم،

and with a quivering voice and through tears,

و با صدایی لرزان و صورت اشک آلود

I began reciting the alphabet.

شروع به خواندن الفبا کردم.

A, B, C, D, E, F, G,

A, B, C, D, E, F, G,

H, I, J, K.

H, I, J, K.

At K, he blinked his eyes.

حرف K که شد، پلک زد.

I began again.

دوباره شروع کردم.

A, B, C, D, E, F, G,

A, B, C, D, E, F, G,

H, I.

H, I.

He blinked again at the letter I,

دوباره سر حرف I پلک زد،

then at T, then at R, and A:

بعد هم به ترتیب سر حروف T، R و A.

Kitra.

Kitra (کیترا).

He said "Kitra, my beauty, don't cry.

گفت:« کیترا، قشنگم، گریه نکن.

This is a blessing."

این یه نعمته»

There was no audible voice, but my father

صدایش را نمیشد شنید، اما پدرم

called out my name powerfully.

اسمم را محکم گفت.

Just 72 hours after his stroke,

درست ۲۷ ساعت بعد از سکته،

he had already embraced

دیگر شرایطش را

the totality of his condition.

کاملا پذیرفته بود.

Despite his extreme physical state,

علی رغم وضعیت فیزیکی حادش،

he was completely present with me,

کاملا درکنارم حضور داشت،

guiding, nurturing,

راهنماییم و تربیتم می کرد،

and being my father as much

که نه بیشتر اما به اندازه

if not more than ever before.

قبل برایم پدری می کرد.

Locked-in syndrome

قفل شدن در سندروم

is many people's worst nightmare.

بدترین کابوس خیلی از آدمهاست.

In French, it's sometimes called

به فرانسوی گاهی اینطور نامیده میشود،

"maladie de l'emmuré vivant."

"maladie de l'emmuré vivant."

Literally, "walled-in-alive disease."

با ترجمه لغوی، " بیماری زنده به گور.»

For many people, perhaps most,

برای بسیاری از آدمها، شاید اکثریت

paralysis is an unspeakable horror,

فلج وحشتی ناگفتنی باشد،

but my father's experience

اما تجربه پدرم

losing every system of his body

در از دست دادن تک به تک سیستمهای بدنش

was not an experience of feeling trapped,

تجربه ای با حس در دام افتادن نبود،

but rather of turning the psyche inwards,

بلکه بجایش از لحاظ ذهنی درونی شده

dimming down the external chatter,

و همهمه دنیای بیرونی کم رنگ میشد،

facing the recesses of his own mind,

با بازگشت ذهن خویش مواجه میشد،

and in that place,

و در آن جا،

falling in love with life and body anew.

عاشق جسم و زندگی جدیدش میشد.

As a rabbi and spiritual man

بعنوان یک روحانی و خاخام

dangling between mind and body, life and death,

معلق بین ذهن و جسم، حیات و مرگ،

the paralysis opened up a new awareness for him.

فلج گشایشگر آگاهی تازه ای برای او بود.

He realized he no longer needed to look

تشخیص داد که دیگر نیاز نداشت

beyond the corporeal world

برای یافتن تعالی، ورای

in order to find the divine.

دنیای فانی را بنگرد.

"Paradise is in this body.

«بهشت توی این بدن هست.

It's in this world," he said.

تو همین جهان.»

I slept by my father's side for the first four months,

چهار ماه اول را کنار پدرم میخوابیدم،

tending as much as I could

تا جایی که میشد شاهد

to his every discomfort,

ناراحتیهایش بودم،

understanding the deep human psychological fear

برام ترس عمیق روانی انسان از این که قادر به فریاد کمک

of not being able to call out for help.

سر دادن نباشه، قابل درک بود.

My mother, sisters, brother and I,

مادر، خواهرها، برادرم و خودم

we surrounded him in a cocoon of healing.

او را در پیله ای از شفاگرفتن محصور کردیم.

We became his mouthpiece,

دهنش شده بودیم،

spending hours each day reciting the alphabet

هر روز ساعتها وقت صرف بازگون کردن الفبا می کردیم

as he whispered back sermons

موقعی که میخواست با پلک زدن خطابه یا

and poetry with blinks of his eye.

شعری را زمزمه کنه.

His room, it became our temple of healing.

اتاقش، معبد شفایابی ما شد.

His bedside became a site for those

بغل تختش شد محلی برای کسانی

seeking advice and spiritual counsel, and through us,

که خواستار مشاوره روحی و نصیحت بودند و از طریق ما

my father was able to speak

پدرم قادر به حرف زدن و

and uplift,

معتالی کردن بود،

letter by letter,

حرف به حرف،

blink by blink.

پلک پشت پلک.

Everything in our world became slow and tender

همه چیز در دنیای ما کند و شکننده شد

as the din, drama and death of the hospital ward

در حالیکه قیل و قال، هیجان و مرگ بیمارستان

faded into the background.

در پس زمینه محو میشد.

I want to read to you one of the first things

میخوام براتون یکی از اولین چیزایی را بخونم

that we transcribed in the week following the stroke.

که در هفته بعد از سکته رونویسی کردیم.

He composed a letter,

یه شعر سروده بود

addressing his synagogue congregation,

خطاب به جماعت کنیسه اش،

and ended it with the following lines:

و با خطوط زیر تمام شد:

"When my nape exploded,

« وقتی پس گردنم ترکید،

I entered another dimension:

وارد بُعد دیگری شدم:

inchoate, sub-planetary, protozoan.

نیمه تمام،جزی از سیاره، پروتوزوآیی. (جانداران یوکاریوتیک تک سلولی میکروسکوپی هستند که به قلمرو آغازیان تعلق دارند)

Universes are opened and closed continually.

کیهانها بطور متداوم باز و بسته ی شوند.

There are many when low,

نمونه های زیادی هست که وقتی هنوز

who stop growing.

کوچیکند از توقف باز میمونند.

Last week, I was brought so low,

هفته پیش، خیلی بهم ریخته بودم

but I felt the hand of my father around me,

اما دست پدرم را در کنارم حس کردم

and my father brought me back."

و پدرم روحیه ام را برگردوند.

When we weren't his voice,

وقتی صداش نبودیم،

we were his legs and arms.

دست و پاش میشدیم.

I moved them like I know I would have wanted

اونها را طوری حرکت می دادم که انگار میخواستم

my own arms and legs to be moved

دست و پای خودم که تمام روز بیحرکت مونده

were they still for all the hours of the day.

بوده را حرکت بدم.

I remember I'd hold his fingers near my face,

یادم میاد انگشتاش روی جلو صورتم گرفته بودم،

bending each joint to keep it soft and limber.

هر بند اون را خم می کردم تا نرم و انطاف پذیر بمونند.

I'd ask him again and again

ازش دوباره و دوباره خواستم

to visualize the motion,

تا جنب و جوش را به تصویر بکشه،

to watch from within as the finger curled

نگاهی از تو به انگشتی که تا میشد،

and extended, and to move along with it

کشیده میشد و تو ذهنش

in his mind.

با اون حرکت می کرد.

Then, one day, from the corner of my eye,

سپس یک روز از گوشه چشمم

I saw his body slither like a snake,

متوجه خزش بدنش مثل یک مار شدم،

an involuntary spasm passing through the course

یک اسپاسزم عضله ای غیر داوطلبانه که از توی اندامش

of his limbs.

می گذشت.

At first, I thought it was my own hallucination,

اولش فکر کردم توهم من بود بخاطر

having spent so much time tending to this one body,

سپری کردن زمان خیلی زیادی که معطوف این بدن کرده بودم

so desperate to see anything react on its own.

طوریکه ناامیدانه میخواستم از خودش حرکتی نشون بده.

But he told me he felt tingles,

اما بهم گفت گزگز حس می کرد،

sparks of electricity flickering on and off

جرقه هایی از الکتریسته که سوسو می زد

just beneath the surface of the skin.

درست زیر سطح پوست.

The following week, he began ever so slightly

هفته بعدش، حتی به شروع کرد به نشون دادن

to show muscle resistance.

مقاومت ماهیچه ای بطور خیلی خفیفی.

Connections were being made.

ارتباطات ساخته میشدند.

Body was slowly and gently reawakening,

بدن داشت نرم و آهسته دوباره بیدار میشد،

limb by limb, muscle by muscle,

عضو به عضو، عضله به عضله،

twitch by twitch.

تکان به تکان.

As a documentary photographer,

بعنوان عکاس مستند،

I felt the need to photograph

نیاز به عکس گرفتن از

each of his first movements

هر یک از نخستین حرکتهاش داشتم

like a mother with her newborn.

مثل مادری با فرزند تازه متولد شدش.

I photographed him taking his first unaided breath,

از اولین تنفس بدون کمکش عکس برداشتم،

the celebratory moment after he showed

لحظه پیروزمندانه بعد از این که وقتی اولین بار

muscle resistance for the very first time,

مقاومت عضله ای نشون داد،

the new adapted technologies that allowed him

فناوریهای بکار گرفته شده جدیدی که به او اجازه می داد

to gain more and more independence.

آزای بیشتر و بیشتری کسب کنه.

I photographed the care and the love

از مراقبت و عشقی که او را احاطه کرده بود

that surrounded him.

عکس گرفتم.

But my photographs only told the outside story

اما عکسهای من فقط یه قصه بیرونی را می گفتند

of a man lying in a hospital bed

از مردی که روی تخت بیمارستان دراز کشیده بود

attached to a breathing machine.

و به دستگاه تنفسی وصل بود.

I wasn't able to portray his story from within,

قادر نبودم قصه اش را از درون به تصویر بکشم،

and so I began to search for a new visual language,

و بنابراین شروع کردم به گشتن دنبال یک زبان بصری جدید،

one which strived to express the ephemeral quality

یکی که کوشید کیفیت زودگذر

of his spiritual experience.

تجربه روحانیش را شرح دهدو.

Finally, I want to share with you

بالاخره، میخوام که با شما ویدیوی از مجموعه ای را

a video from a series that I've been working on

به اشتراک بگذارم که روش مشغول کار هستم

that tries to express the slow, in-between existence

و سعی داره وجود کندی که در این اثنا پدرم تجربه کرده

that my father has experienced.

را شرح بده.

As he began to regain his ability to breathe,

در حالیکه شروع کردن به بدست آوردن تواناییش برای نفس کشیدن،

I started recording his thoughts,

شروع کردم به ضبط افکارش،

and so the voice that you hear in this video

و در نتیجه صدایی که در این ویدئوی میشنوید

is his voice.

صدای اوست.

(Video) Ronnie Cahana: You have to believe

(ویدئو) رونی کاهانا: باید باور کنید

you're paralyzed

که فلج هستید

to play the part

تا نقش

of a quadriplegic.

فلج از گردن به پایین را بازی کنید.

I don't.

من باور نکردم.

In my mind,

در ذهنم،

and in my dreams

و تو رویاهام

every night

هر شب (نقاش برجسته یهودی‌الاصل فرانسوی - روسی و از پیشگامان سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی)

I Chagall-man float

مرد شناور شاگال

over the city

بر فراز شهر هستم

twirl and swirl

در حال گشتن و چرخیدن

with my toes kissing the floor.

با انگشتان پاهایی که زمین را می بوسند.

I know nothing about the statement

چیزی درباره وضعیت

of man without motion.

مرد بدون حرکت نمی دونم.

Everything has motion.

همه چیز در حال حرکته.

The heart pumps.

قلب پمپاژ می کنه.

The body heaves.

بدن خیزش داره.

The mouth moves.

دهن می جنبد.

We never stagnate.

هرگز خمود نیستیم.

Life triumphs up and down.

جشن زندگی بالا و پایین داره.

Kitra Cahana: For most of us,

کیترا کاهانا: برای اغلب ما،

our muscles begin to twitch and move

عضله هامون قبل از این که بخواین نسبت بهشون آگاه شیم

long before we are conscious,

شروع به حرکت و کشیده شدن می کنند،

but my father tells me his privilege

اما پدرم میگه که مزیتش

is living on the far periphery

زندگی بر چنبره انتهایی

of the human experience.

تجربه انسانی هستش.

Like an astronaut who sees a perspective

مثل فضانوری که قادر به دیدن زاویه دیدی که

that very few of us will ever get to share,

تعداد اندکی از ما قادر به دیدنش هستند،

he wonders and watches as he takes

با این فکر در کلنجاره که داره

his first breaths

اولین نفسهاش رو می کشه

and dreams about crawling back home.

و رویای سینه خیز به خونه برگشتن را می بینه.

So begins life at 57, he says.

به گفته خودش زندگی در ۵۷ سالگی براش شروع شد.

A toddler has no attitude in its being,

کودک نوپا هیچ طرز تلقی از بودنش نداره

but a man insists on his world every day.

اما یه مرد هر روز مصر بر دنیایی که داره .

Few of us will ever have to face physical limitations

تعداد خیلی کمی از ما تو زندگی به اندازه پدرم از محدودیتهای ناشی از فلجی

to the degree that my father has,

که اون داره، مواجه میشن،

but we will all have moments of paralysis

اما ما همگی لحظاتی از فلج شدن را تو زندگیمون

in our lives.

تجربه می کنیم.

I know I frequently confront walls

میدونم که به کرات به دیوار میخورم

that feel completely unscalable,

طوریکه فکر می کنم راه دررو ندارم،

but my father insists

اما پدرم اصرار داره

that there are no dead ends.

که کوچه بن بستی در کار نیست.

Instead, he invites me into his space of co-healing

در عوض، از من دعوت کردن تا همراه جریان التیام گرفتنش باشم

to give the very best of myself, and for him

تا بهترین حالت خودم را به او ارائه کنم

to give the very best of himself to me.

و او هم بهترین حالتش را به من.

Paralysis was an opening for him.

فلج براش نوع آغاز بود.

It was an opportunity to emerge,

فرصتی برای پدیدار شدن،

to rekindle life force,

برای احیاء نیروی زندگی،

to sit still long enough with himself

تا فارغ از جنب و جوش با خودش آروم بشینه

so as to fall in love with the full continuum

تا با زنجیره کامل آفرینش

of creation.

نرد عشق ببازه.

Today, my father is no longer locked in.

گردنش را به آسونی حرکت میده،

He moves his neck with ease,

لوله های غذارسانش برداشته شده

has had his feeding peg removed,

با ریه های خودش نفس میکشه،

breathes with his own lungs,

با صدای آروم خودش یواش صحبت می کنه

speaks slowly with his own quiet voice,

و هر روز کار میکنه

and works every day

تا حرکت بیشتری در جسم فلج شده اش بوجود بیاد.

to gain more movement in his paralyzed body.

اما این کار هرگز تمامی نداره.

But the work will never be finished.

همانطوری که او میگه،« در جهانی ویران زندگی می کنم

As he says, "I'm living in a broken world,

و کار مقدسی برای انجام دادن دارم.

and there is holy work to do."

متشکرم.

Thank you.

(تشویق)

(Applause)