Kitra Cahana: My father, locked in his body but soaring free

Translator: Vijaya Sankar N Reviewer: Rajagopal v

I know a man who soars above the city every night.

எனக்குத் தெரிந்த ஒருவர் ஒவ்வோர் இரவும் நகரத்தின் மேலே பறக்கிறார்

In his dreams, he twirls and swirls

தன் கனவுகளில் சுற்றுகிறார், சுழலுகிறார்

with his toes kissing the Earth.

கால் விரல்களை பூமியில் பதித்துக் கொண்டு.

Everything has motion, he claims,

அனைத்துமே இயக்கமுள்ளது என்கிறார் அவர்.

even a body as paralyzed as his own.

தன்னுடையதைப் போல் செயலிழந்த உடலுக்குக் கூட

This man is my father.

இவர் தான் என் தந்தை

Three years ago, when I found out

மூன்று வருடம் முன்பு ஒரு நாள் என் தந்தை

that my father had suffered a severe stroke

பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டார்

in his brain stem,

அவர் மூளைத் தண்டு தாக்கப்பட்டது.

I walked into his room in the ICU

நான் அவருடைய ஐ ஸி யூ அறைக்குச் சென்றேன்

at the Montreal Neurological Institute

மான்ட்ரீல் நியோரோ இன்ஸ்டிட்யூட்டில்

and found him lying deathly still,

அவர் சலனமில்லாமல் கிடப்பதைப் பார்த்தேன்

tethered to a breathing machine.

மூச்சு இயந்திரத்தில் இணைத்திருந்தார்கள்

Paralysis had closed over his body slowly,

பக்கவாதம் உடலில் மெள்ளப் பரவியிருந்தது

beginning in his toes, then legs,

கால் விரல்களில் தொடங்கி, பிறகு கால்கள்

torso, fingers and arms.

உடம்பு, விரல்கள், கைகள் என்று.

It made its way up his neck,

கழுத்து வரை வந்து அவரை

cutting off his ability to breathe,

மூச்சு விட முடியாமல் செய்து, கண்களுக்குச்

and stopped just beneath the eyes.

சற்று கீழே நின்று விட்டிருந்தது.

He never lost consciousness.

ஆனால் நினைவை மட்டும் அவர் இழக்கவில்லை

Rather, he watched from within

உள்ளிலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்

as his body shut down,

தன் உடல் மெல்லச் செயலிழப்பதை

limb by limb,

ஒவ்வொரு உறுப்பாக,

muscle by muscle.

ஒவ்வொரு தசையாக.

In that ICU room, I walked up to my father's body,

ஐ ஸீ யூ அறையில் அவரருகில் சென்றேன்

and with a quivering voice and through tears,

நடுங்கும் குரலில் கண்ணீருடன்

I began reciting the alphabet.

எழுத்துகளை சொல்ல துவங்கினேன்

A, B, C, D, E, F, G,

A, B, C, D, E, F, G,

H, I, J, K.

H, I, J, K.

At K, he blinked his eyes.

K வந்தபோது கண்களில் அசைவு.

I began again.

திரும்பவும் ஆரம்பித்தேன்

A, B, C, D, E, F, G,

A, B, C, D, E, F, G,

H, I.

H, I.

He blinked again at the letter I,

I வந்தபோது திரும்பவும் கண்களைக் கொட்டினார்

then at T, then at R, and A:

பிறகு T பிறகு R மேலும் A

Kitra.

KITRA

He said "Kitra, my beauty, don't cry.

"கித்ரா, என் அன்பே! அழாதே ", என்றார்

This is a blessing."

"இது ஒரு ஆசீர்வாதம் தான்" என்றார்

There was no audible voice, but my father

கேட்கும் குரலில் அல்ல: ஆனால் என் தந்தை

called out my name powerfully.

என் பெயரை சக்தியுடன் அழைத்தார்.

Just 72 hours after his stroke,

பக்கவாதம் தாக்கி வெறும் 72 மணி நேரம் தான்

he had already embraced

இருந்தாலும் ஒப்புக் கொண்டு விட்டார்

the totality of his condition.

தன் நிலைமையை முழுவதுமாக

Despite his extreme physical state,

அவருடைய மோசமான உடல் நிலையிலும்

he was completely present with me,

முழுவதுமாக என்னுடன் இருந்தார்

guiding, nurturing,

அரவணைத்து, வழிகாட்டி

and being my father as much

என் தந்தையாகவே இருந்தார்.

if not more than ever before.

முன்னைப் போலவே.

Locked-in syndrome

நோயில் சிறைப்படுவது

is many people's worst nightmare.

பலருக்கு பயங்கரமான ஒரு விஷயம்

In French, it's sometimes called

அதை பிரென்சு மொழியில் சொல்வார்கள்

"maladie de l'emmuré vivant."

"மலாடி டி லெம்மூரே விவாந்த்" என்று

Literally, "walled-in-alive disease."

"உயிருடன் நோயில் சிறை" என்று பொருள்

For many people, perhaps most,

பலருக்கு, அனேகமாக அனைவருக்கும்

paralysis is an unspeakable horror,

பக்கவாதம் சொல்ல இயலாத கொடுமை

but my father's experience

ஆனால் என் தந்தையின் அனுபவமோ

losing every system of his body

அவர் உடலின் அனைத்து செயலையும் இழந்தது

was not an experience of feeling trapped,

பொறியில் சிக்கிய அனுபவமாகஇல்லாமல்

but rather of turning the psyche inwards,

ஆன்மாவின் உள்-நோக்காக இருந்தது.

dimming down the external chatter,

வெளியே உள்ள அரவங்களை அடக்கி

facing the recesses of his own mind,

தன் ஆழ்-மனத்திற்குச் சென்று,

and in that place,

பிறகு அந்த இடத்தில்

falling in love with life and body anew.

வாழ்வுடனும் உடலுடனும் புதிய அன்பு

As a rabbi and spiritual man

ஒருமதகுருவாக , ஆன்மீகவாதியாக,

dangling between mind and body, life and death,

மனம்,- உடல் , வாழ்வு -மரணத்திற்கிடையே

the paralysis opened up a new awareness for him.

பக்கவாதம் ஒரு புதிய உணர்வு தந்தது

He realized he no longer needed to look

அவருக்கு புரிந்தது - இனிமேல்

beyond the corporeal world

உடலின் வெளியே செல்ல வேண்டியதில்லை.

in order to find the divine.

தெய்வீகத்தை உணர

"Paradise is in this body.

"சொர்க்கம் இந்த உடலில் தான்

It's in this world," he said.

அது இந்த உலகில்தான்" என்றார் அவர்.

I slept by my father's side for the first four months,

முதல் 4 மாதங்கள் அருகிலேயே உறங்கினேன்

tending as much as I could

முடிந்தவரை கவனித்துக் கொண்டேன்

to his every discomfort,

அவருடைய வலிகளையும்

understanding the deep human psychological fear

ஆழ்ந்த மனோ பயத்தையும் புரிந்து கொண்டேன்

of not being able to call out for help.

அவரால் யாரையும் உதவிக்கு அழைக்க முடியாதே.

My mother, sisters, brother and I,

அன்னையும் சகோதரரும், சகோதரிகளும் நானும்

we surrounded him in a cocoon of healing.

குணமாக்கும் பட்டு நூலாக சுற்றிக் கொண்டோம்

We became his mouthpiece,

நாங்கள் தான் அவர் குரல்வளை

spending hours each day reciting the alphabet

எழுத்துகள் சொல்வதில் பல மணி நேரங்கள்

as he whispered back sermons

அவர் போதனைகளை முணுமுணுக்கும்போது

and poetry with blinks of his eye.

கண்னசைவால் கவிதைகள் சொல்லும்போது

His room, it became our temple of healing.

அவர் அறை எங்கள் சிகிச்சைக் கோயிலாயிற்று.

His bedside became a site for those

அவர் படுக்கை ஒரு கூடமாயிற்று

seeking advice and spiritual counsel, and through us,

அவருடைய ஆன்மீக போதனைகளைத் தேடியவர்களுக்கு

my father was able to speak

எங்கள் மூலமாக அவரால் பேச முடிந்தது

and uplift,

அவர்களை உயர்த்த முடிந்தது

letter by letter,

ஒவ்வொரு எழுத்தாக

blink by blink.

ஒவ்வொரு கண்ணசைவாக

Everything in our world became slow and tender

எங்கள் உலகம் மெதுவும் மென்மையுமாக ஆகியது

as the din, drama and death of the hospital ward

ஹாஸ்பிடல் வார்டின் அரவமும் மரணமும்

faded into the background.

பின்னணிக்குத் தள்ளப்பட்டன.

I want to read to you one of the first things

உங்களுக்கு படித்துக் காட்ட விரும்புகிறேன்

that we transcribed in the week following the stroke.

நோயில் விழுந்த அடுத்த வாரத்தில் அவர் எழுதியதை

He composed a letter,

அவர் ஒரு கடிதம் தயாரித்தார்

addressing his synagogue congregation,

தன் கோயிலுக்கு வருபவர்களுக்கு

and ended it with the following lines:

முடிவில் கூறிய சில வரிகள் இதோ.

"When my nape exploded,

"என் பிடரி வெடித்தபோது

I entered another dimension:

நான் மற்றொரு பரிமாணத்தில் நுழைந்தேன்

inchoate, sub-planetary, protozoan.

முதல் நிலை உப-கிரக ப்ரோடோஸானில்.

Universes are opened and closed continually.

பிரபஞ்சங்கள் என்றும் திறந்து மூடுகின்றன

There are many when low,

அவற்றில் பல கீழே தள்ளப்பட்டு

who stop growing.

அவைகளின் வளர்ச்சி நின்று விடுகிறது.

Last week, I was brought so low,

சென்ற வாரம் நான் மிகவும் கீழே தள்ளப்பட்டேன்

but I felt the hand of my father around me,

ஆனால் தந்தையின் அணைப்பை உணர்ந்தேன்

and my father brought me back."

என் தந்தை எனக்கு உயிர் கொடுத்தார்."

When we weren't his voice,

நாங்கள் அவர் குரலாக இல்லாதபோது

we were his legs and arms.

அவருடைய கை கால்களாக ஆனோம்.

I moved them like I know I would have wanted

அவைகளை அசைப்பேன் -

my own arms and legs to be moved

என் கை கால்களை

were they still for all the hours of the day.

அவைகள் மரத்துப் போனால் எப்படி அசைப்பேனோ அப்படி

I remember I'd hold his fingers near my face,

அவர் விரல்களை என் முகத்தருகே வைத்து

bending each joint to keep it soft and limber.

மென்மையாக்க ஒவ்வொரு மூட்டாக வளைப்பேன்

I'd ask him again and again

அவரிடம் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பேன்

to visualize the motion,

அசைவுகளைப் பார்ப்பதற்கு.

to watch from within as the finger curled

உள் மனதிலிருந்து விரல்கள் வளையும்போது

and extended, and to move along with it

பிறகு நீளும்போது அந்த அசைவுகளொடு

in his mind.

மனதில் ஒன்றிவிடுவதற்கு

Then, one day, from the corner of my eye,

பிறகு ஒரு நாள் ஓரக் கண்ணால் பார்த்தேன்

I saw his body slither like a snake,

அவர் உடல் பாம்பு போல் நெளிவதை

an involuntary spasm passing through the course

ஒரு அனிச்சையான ஓட்டம்.

of his limbs.

அவருடைய உடலின் ஊடே

At first, I thought it was my own hallucination,

முதலில் அது ஒரு பிரமை என்று எண்ணினேன்

having spent so much time tending to this one body,

அவர் உடலைப் பேண அவ்வளவு முயன்றிருக்கிறேன்

so desperate to see anything react on its own.

அவர் தன்னியக்கம் பெற அடங்காத ஆசை .

But he told me he felt tingles,

அவர் உணர்வு தோன்றியதாக சொன்னார்

sparks of electricity flickering on and off

மின்சாரப் பொறிகள் வந்து போவது போல்.

just beneath the surface of the skin.

தோல் பரப்பின் சற்று கீழே உணர்வு என்றார்.

The following week, he began ever so slightly

அடுத்த வாரம் மிக மிக மெதுவாக

to show muscle resistance.

அவருடையதசைகள் வலுவைக் காட்டத் துவங்கின

Connections were being made.

தொடர்புகள் ஏற்படத் தொடங்கின.

Body was slowly and gently reawakening,

உடல் மெல்ல, மெதுவாக விழித்துக் கொண்டது

limb by limb, muscle by muscle,

ஒவ்வொரு உறுப்பாக ஒவ்வொரு தசையாக

twitch by twitch.

துடிப்பின் பின் துடிப்பாக

As a documentary photographer,

டாகுமென்டரி படங்கள் எடுக்கும் ஒருவராக

I felt the need to photograph

நான் அவற்றை படமெடுக்க விரும்பினேன்

each of his first movements

அவருடைய ஒவ்வொரு முதல் அசைவுகளையும்

like a mother with her newborn.

புதியதாகப் பிறந்த குழந்தையின் தாய் போல.

I photographed him taking his first unaided breath,

முதன் முதலில் தானாக மூச்சு விட்டதை .

the celebratory moment after he showed

கொண்டாட வேண்டிய அந்த வினாடியை

muscle resistance for the very first time,

முதன் முதலில் அவர் தசைகள் வலுவடைந்தபோது .

the new adapted technologies that allowed him

நவீன தொழில் நுட்பங்களால்

to gain more and more independence.

அவர் சுதந்திரம் அதிகமாவதை

I photographed the care and the love

அன்பும் ஆதரவும்

that surrounded him.

அவரைச் சுற்றி நிற்பதை

But my photographs only told the outside story

ஆனால் என் படங்கள் சொன்னது புறக்கதையை

of a man lying in a hospital bed

ஹாஸ்பிடல் படுக்கையில் கிடக்கும் ஒரு மனிதனை

attached to a breathing machine.

மூச்சு மெஷினுடன் இணைத்திருப்பதை

I wasn't able to portray his story from within,

அவரின் உள்கதைகளை படம் பிடிக்க முடியவில்லை

and so I began to search for a new visual language,

ஆக அதைக் காண புதிய மொழியொன்று தேடினேன்

one which strived to express the ephemeral quality

எது விளக்கும் தாற்காலிகமான அவர்

of his spiritual experience.

ஆன்மீக அனுபவத்தை ?

Finally, I want to share with you

உங்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ள விரும்புகிறேன்

a video from a series that I've been working on

நான் எடுத்த வீடியோக்களில் ஒன்றை .

that tries to express the slow, in-between existence

அவர் இடைக்கால வாழ்வை அது விளக்க முயலுகிறது

that my father has experienced.

என் தந்தையின் அனுபவத்தை.

As he began to regain his ability to breathe,

அவர் மூச்சு விடும் சக்தி பெற துவங்கியதும்

I started recording his thoughts,

அவர் எண்ணங்களைப் பதிய ஆரம்பித்தேன்

and so the voice that you hear in this video

ஆகையால் இந்த விடியோவில் நீங்கள் கேட்பது

is his voice.

அவருடைய குரலே

(Video) Ronnie Cahana: You have to believe

(விடியோ) ரான்னி கஹானா : நீ ஒப்புக் கொள்

you're paralyzed

உனக்கு பக்கவாதம் வந்தது

to play the part

ஒரு வேடம் போடுவதற்காக

of a quadriplegic.

ஒரு கை-கால் செயலிழந்தவன் வேடத்தை.

I don't.

என்னால் முடியாது

In my mind,

என் மனதில்

and in my dreams

மேலும் என் கனவுகளிலும்

every night

ஒவ்வொரு இரவும்

I Chagall-man float

நான் சாகால்-மனிதன் மிதக்கிறேன்

over the city

நகரத்தின் மேலே

twirl and swirl

சுற்றுகிறேன் மேலும் சுழலுகிறேன்

with my toes kissing the floor.

என் கால் விரல்களால் தரையில் முத்தமிட்டு.

I know nothing about the statement

எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது

of man without motion.

அசைவில்லாத மனிதன் பற்றி

Everything has motion.

எல்லாவற்றிற்கும் இயக்கம் இருக்கிறது

The heart pumps.

இதயம் துடிக்கிறது

The body heaves.

உடல் மேல்-கீழ் செல்கிறது

The mouth moves.

வாய் அசைகிறது

We never stagnate.

நாம் ஒருபொழுதும் தேங்கிக் கிடப்பதில்லை

Life triumphs up and down.

வாழ்க்கையில் உயர்வும் தாழ்வும் வரும்

Kitra Cahana: For most of us,

கித்ரா கஹானா: நம்மில் பலருக்கு

our muscles begin to twitch and move

தசைகள் துடிக்க -இயங்கத் துவங்குகின்றன

long before we are conscious,

நமக்கு நினைவு வருவதற்கு வெகு முன்பாக

but my father tells me his privilege

ஆனால் தந்தை சொல்கிறார்

is living on the far periphery

"அவ்வனுபவத்தின் எல்lலையில் வாழ்ந்தது

of the human experience.

அவருடைய அதிர்ஷ்டம்"

Like an astronaut who sees a perspective

ஒரு விண்வெளி வீரன் காண்பது போல, நம்மில்

that very few of us will ever get to share,

சிலருக்கே பகிர்ந்து கொள்ள முடிவது போல

he wonders and watches as he takes

அவர் அதிசயிக்கிறார், மேலும் பார்க்கிறார்

his first breaths

அவருடைய முதல்மூச்சை

and dreams about crawling back home.

தவழ்ந்து வீடு திரும்புவதாகக் கனவு காண்பதை

So begins life at 57, he says.

57ல் வாழ்வின் தொடக்கம் என்கிறார்

A toddler has no attitude in its being,

ஒரு சிசுவிற்கு தன்னைத் தெரியாது

but a man insists on his world every day.

ஆயின் மனிதன் என்றும் தனக்கு உலகம் தெரியும் என்கிறான்

Few of us will ever have to face physical limitations

நம்மில் சிலருக்கே உடல் செயலிழப்பு வரும்

to the degree that my father has,

என் தந்தையின் அளவிற்கு மோசமாக .

but we will all have moments of paralysis

ஆனால் நமக்கு வேறு விதமான செயலிழப்பு

in our lives.

நம் வாழ்க்கையில்

I know I frequently confront walls

எனக்கு அடிக்கடி பிரச்சினைகள் எதிர்ப்படும்

that feel completely unscalable,

சில தீர்வு காண முடியாதவைகள்

but my father insists

ஆனால் என் தந்தை வலியுறுத்துகிறார்

that there are no dead ends.

முடிவடைந்த பாதைகளே இல்லையென்று

Instead, he invites me into his space of co-healing

கூட்டு சிகிச்சைக்காக அவர் இடத்துக்கு அழைக்கிறார்

to give the very best of myself, and for him

என்னுடைய சிறந்ததை அவருக்கு அளிக்க,

to give the very best of himself to me.

மேலும்அவருடைய சிறந்ததை எனக்கு அளிக்க

Paralysis was an opening for him.

செயலிழப்பு அவருக்கு ஒரு திறப்பு

It was an opportunity to emerge,

மேலெழும்ப ஒரு வாய்ப்பு

to rekindle life force,

உயிர் சக்தியை மீண்டும் தூண்ட.

to sit still long enough with himself

தன்னுடன் மட்டும் வெகு நேரம் இருக்க

so as to fall in love with the full continuum

அவ்வாறு முழுவதுமாக அன்புடன் தொடர்ந்து

of creation.

படைப்பு சக்தியுடன் ஒன்றிவிட

Today, my father is no longer locked in.

இன்று என் தந்தை நோய் சிறையில் இல்லை

He moves his neck with ease,

தன் கழுத்தை சுலபமாக அசைக்கிறார்

has had his feeding peg removed,

உணவு தரும் குழல் அகற்றப்பட்டு விட்டது

breathes with his own lungs,

தன் நுரையீரல்களாலேயே மூச்சு விடுகிறார்

speaks slowly with his own quiet voice,

தன் குரலிலேயே மெல்லப் பேசுகிறார்

and works every day

தினமும் பணியில் ஈடுபடுகிறார்.

to gain more movement in his paralyzed body.

தன் பக்கவாத உடம்பின் இயக்கத்தை அதிகரிக்க

But the work will never be finished.

ஆனால் பணி என்றும் தீராது.

As he says, "I'm living in a broken world,

அவர் சொல்வது போல " நான் குறைகளுள்ள ஒரு உலகத்தில் வாழ்கிறேன்?"

and there is holy work to do."

புனிதப் பணிகள் நிறைய இருக்கின்றன,"

Thank you.

நன்றி

(Applause)

(கை தட்டல்கள்)