John Francis: Walk the earth ... my 17-year vow of silence | TED

دنیا گردی جان فرانسیس با پای پیاده

Translator: Ali Moeeny Reviewer: Hasan Moeeni

(Music)

(موسیقی)

(Applause)

(تشویق)

Thank you for being here.

از حضور شما ممنونم.

And I say "thank you for being here" because I was silent for 17 years.

می گویم «از حضور شما ممنونم»، چون من ۱۷ سال روزه سکوت داشتم،

And the first words that I spoke were in Washington, D.C.,

اولین بار در واشینگتون دی سی بود که سکوتم را شکستم و صحبت کردم،

on the 20th anniversary of Earth Day.

در بیستمین سالگرد روز زمین.

And my family and friends had gathered there to hear me speak.

خانواده و دوستانم جمع شده بودند تا صحبت های من را بشنوند.

And I said, "Thank you for being here."

من گفتم: «از حضور شما ممنونم»

My mother, out in the audience, she jumped up,

مادرم که بین جمعیت نشسته بود از جا پرید و گفت:

"Hallelujah, Johnny’s talking!"

«هاللویا، جانی داره حرف می زنه!»

(Laughter)

(خنده)

Imagine if you were quiet for 17 years

تصورش را بکنید که ۱۷ سال ساکت بوده باشید،

and your mother was out in the audience, say.

و مادر شما بین جمعیت باشد.

My dad said to me, "That’s one" --

پدرم به من گفت: «این شد یک چیزی»

I’ll explain that.

من بعداً این را توضیح می دهم.

But I turned around because I didn’t recognize where my voice was coming from.

من برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم چونکه صدای خودم را نشناختم،

I hadn’t heard my voice in 17 years,

۱۷ سال بود که صدای خودم را نشنیده بودم.

so I turned around and I looked and I said,

برگشتم و پشت سرم را نگاه کردم و گفتم:

"God, who's saying what I’m thinking?"

«خدا! کی دارد چیزهایی که من فکر می کنم را می گوید»

And then I realized it was me, you know, and I kind of laughed.

بعد متوجه شدم که خودم هستم، و خنده ام گرفت.

And I could see my father: "Yeah, he really is crazy."

پدر را دیدم که می گفت: «آره، این پسر واقعا خل است»

Well, I want to take you on this journey.

خوب من می خواهم شما را همراه خودم به یک سفر ببرم.

And the journey, I believe, is a metaphor for all of our journeys.

من معتقدم که این سفر، مثالی از تمام سفرهای ما است.

Even though this one is kind of unusual,

به همین دلیل اگر چه این سفر خیلی غیر عادی است،

I want you to think about your own journey.

من می خواهم از شما خواهش کنم به سفر خودتان فکر کنید.

My journey began in 1971

سفر من سال ۱۹۷۱ شروع شد.

when I witnessed two oil tankers collide beneath the Golden Gate,

من در آن موقع شاهد تصادف دو تانکر نفت زیر پل دروازه طلایی (گلدن گیت - روی دهانه خلیج سان فرانسیسکو)

and a half a million gallons of oil spilled into the bay.

بودم که باعث شد نیم میلیون گالن نفت خام درون خلیج ریخته بشود.

It disturbed me so much

این اتفاق آنقدر برای من ناراحت کننده بود که

that I decided that I was going to give up riding and driving in motorized vehicles.

من تصمیم گرفتم دیگر سوار وسایل نقلیه موتوری نشوم.

That’s a big thing in California.

این کار توی کالیفرنیا خیلی کار بزرگی است.

And it was a big thing in my little community of Point Reyes Station

مخصوصا در شهر کوچکی مثل پوینت ریز استیشن در کالیفرنیا.

in Inverness, California, because there were only

چون که در آن زمان کل جمعیت این شهر در زمستان ها

about 350 people there in the winter – this was back in '71 now.

حدود ۳۵۰ نفر بود. این قضیه مال سال ۱۹۷۱ است.

And so when I came in and I started walking around, people --

برای همین وقتی من شروع به پیاده روی کردم،

they just knew what was going on.

مردم فورا متوجه شدند که قضیه چی است.

And people would drive up next to me

مردم با ماشین کنار من که داشتم پیاده می رفتم می آمدند و می گفتند:

and say, "John, what are you doing?"

«جان! چی کار داری می کنی؟»

And I’d say, "Well, I’m walking for the environment."

و من می گفتم: «من دارم برای حفظ محیط زیست پیاده روی می کنم»

And they said, "No, you’re walking to make us look bad, right?

و آنها می گفتند: «نه! تو پیاده روی می کنی که ما را بد جلوه بدی! نه؟

You’re walking to make us feel bad."

تو می خواهی کاری بکنی که ما احساس ناراحتی بکنیم.»

And maybe there was some truth to that,

شاید بی ربط هم نمی گفتند.

because I thought that if I started walking, everyone would follow.

چون که من فکر می کردم اگر من شروع به پیاده روی بکنم همه مردم همین کار را خواهند کرد.

Because of the oil, everybody talked about the polllution.

به خاطر نفت، اون موقع همه از آلودگی صحبت می کردند.

And so I argued with people about that, I argued and I argued.

به همین خاطر من با مردم در این مورد بحث می کردم. و بحث می کردم و بحث می کردم.

I called my parents up.

من به پدر و مادرم زنگ زدم

I said, "I’ve given up riding and driving in cars."

و گفتم: «من دیگر سوار ماشین نمی شوم»

My dad said, "Why didn’t you do that when you were 16?"

پدرم گفت: «چرا ۱۶ ساله که بودی این کار را نکردی؟»

(Laughter)

(خنده)

I didn’t know about the environment then.

خوب من اون موقع در مورد محیط زیست چیزی نمی دانستم.

They’re back in Philadelphia.

خانواده من در فیلادلفیا زندگی می کنند.

And so I told my mother, "I’m happy though, I’m really happy."

بعد به مادرم گفتم: «با این کار من خوشحالم. واقعا خوشحالم»

She said, "If you were happy, son, you wouldn’t have to say it."

مادرم گفت:«پسرم اگر خوشحال بودی نیازی نداشتی که بگویی که خوشحالی»

Mothers are like that.

مادرها اینجوری هستند.

And so, on my 27th birthday I decided, because I argued so much

روزی که ۲۷ ساله شدم، به خاطر اینکه خیلی بحث می کردم،

and I talk so much, that I was going to stop speaking

و خیلی حرف می زدم، تصمیم گرفتم که به مدت یک روز

for just one day -- one day -- to give it a rest.

حرف نزنم. یک روز حرف نزنم و استراحت کنم.

And so I did.

و همین کار راه هم کردم.

I got up in the morning and I didn’t say a word.

صبح که از خواب بیدار شدم دیگر یک کلمه حرف نزدم.

And I have to tell you, it was a very moving experience,

باید به شما بگم که این کار من را خیلی تحت تاثیر گذاشت.

because for the first time, I began listening -- in a long time.

برای اولین بار بود که من بعد از مدتها شروع به گوش کردن کردم.

And what I heard, it kind of disturbed me.

چیزهایی که می شنیدم به نوعی من را ناراحت می کرد.

Because what I used to do, when I thought I was listening,

چرا که قبل از آن، من عادت داشتم که این طور گوش بکنم که

was I would listen just enough to hear what people had to say

فقط شروع حرف مردم را گوش بکنم آنقدر که بفهمم می خواهند چه چیزی بگویند

and think that I could -- I knew what they were going to say,

و همین که فکر می کردم می دانم که اینها چه چیزی می خواهند بگویند

and so I stopped listening.

بقیه حرفهایشان را گوش نمی کردم.

And in my mind, I just kind of raced ahead

و شروع می کردم به اینکه در ذهن خودم از آنها جلو بزنم.

and thought of what I was going to say back,

و به این فکر کنم که در جواب آنها چه چیزی می خواهم بگویم.

while they were still finishing up.

در حالی که هنوز حرف طرف مقابل تمام نشده بود.

And then I would launch in.

و بلادرنگ به طرف حمله می کردم.

Well, that just ended communication.

خوب این کار عملا مکالمه و مفاهمه را غیر ممکن می کرد.

So on this first day I actually listened.

روز اول من واقعا شروع کردم به حرف مردم گوش بکنم.

And it was very sad for me,

من از اینکه این همه سال از عمرم گذشته بود،

because I realized that for those many years I had not been learning.

و در این سالها فرصتهای زیادی که برای یادگرفتن داشته ام را از دست داده ام خیلی ناراحت شدم.

I was 27. I thought I knew everything.

آن روز من ۲۷ ساله بودم. فکر می کردم که همه چیز را می دانم.

I didn’t.

ولی واقعیت این بود که نمی دانستم.

And so I decided I’d better do this for another day,

با خودم گفتم که یک روز دیگر هم به این سکوت ادامه بدهم.

and another day, and another day until finally,

بعد یک روز دیگر، و یک روز دیگر و همینطور تا اینکه

I promised myself for a year I would keep quiet

نهایتا به خودم قول دادم یک سال روزه سکوت بگیرم.

because I started learning more and more and I needed to learn more.

چونکه بیشتر و بیشتر یاد می گرفتم احساس نیاز به یادگیری هم در من زیادتر می شد.

So for a year I said I would keep quiet,

پس تصمیم گرفتم که یک سال ساکت باشم،

and then on my birthday I would reassess what I had learned

فکر کردم که روز تولدم در سال بعد، یک سال گذشته و چیزهایی که آموخته ام را بررسی کنم و

and maybe I would talk again.

شاید از آن به بعد دو مرتبه شروع به حرف زدن بکنم.

Well, that lasted 17 years.

خوب این ماجرا ۱۷ سال طول کشید.

Now during that time -- those 17 years -- I walked and I played the banjo

در این ۱۷ سال من پیاده روی می کردم و بانجو می زدم.

and I painted and I wrote in my journal, and

و نقاشی می کردم و خاطراتم را می نوشتم،

I tried to study the environment by reading books.

و سعی می کردم در مورد محیط زیست مطالعه کنم.

And I decided that I was going to go to school. So I did.

به نظرم رسید بهتر است در زمینه محیط زیست ادامه تحصیل بدهم.

I walked up to Ashland, Oregon,

برای همین پیاده به اشلند اورگون رفتم.

where they were offering an environmental studies degree.

برای اینکه دانشگاه آنجا رشته مطالعات محیط زیست دارد.

It’s only 500 miles.

و خوب خیلی هم دور نبود، حدود ۸۰۰ کیلومتر فاصله بود.

And I went into the Registrar’s office and --

من رفتم دفتر ثبت نام دانشگاه و ...

"What, what, what?"

چی؟ چی؟ چی؟

I had a newspaper clipping.

من یک بریده از روزنامه در مورد خودم به آنها نشان دادم.

"Oh, so you really want to go to school here?

اوه. پس شما واقعا می خواهید اینجا درس بخوانید؟

You don’t …?

شما ...؟

We have a special program for you." They did.

ما برای شما یک رشته مخصوص داریم.

And in those two years, I graduated with my first degree -- a bachelor’s degree.

من طی دو سال اولین مدرک دانشگاهی ام که لیسانس بود را گرفتم.

And my father came out, he was so proud.

پدرم به دیدنم آمد و خیلی خوشحال بود.

He said, "Listen, we’re really proud of you son,

پدرم گفت: گوش کن. پسر، ما خیلی به تو افتخار می کنیم.

but what are you going to do with a bachelor’s degree?

اما لیسانس به چه درد تو می خورد؟

You don’t ride in cars, you don’t talk --

تو سوار ماشین نمی شوی،‌ حرف هم نمی زنی،

you’re going to have to do those things."

باید دست از این کارها برداری.

(Laughter)

(خنده)

I hunched my shoulder, I picked my backpack up again

من شانه هایم را بالا انداختم و کوله پشتی ام را برداشتم.

and I started walking.

و شروع به پیاده روی کردم.

I walked all the way up to Port Townsend, Washington, where I built a wooden boat,

من پیاده تا بندر تاونسند در ایالت واشینگتون رفتم و آنجا یک قایق چوبی ساختم.

rode it across Puget Sound

با همان قایق از آبراه پوژه گذشتم،

and walked across Washington [to] Idaho and down to Missoula, Montana.

و پیاده از عرض واشینگتون و آیداهو رفتم تا میسولا در ایالت مونتانا.

I had written the University of Montana two years earlier

دو سال قبل از آن یک نامه به دانشگاه مونتانا نوشته بودم.

and said I'd like to go to school there.

که من می خواهم برای ادامه تحصیل آنجا بیایم.

I said I'd be there in about two years.

و حدودا دو سال طول می کشد تا به آنجا برسم.

(Laughter)

(خنده)

And I was there. I showed up in two years and they --

و بالاخره بعد از دو سال به دانشگاه رسیدم.

I tell this story because they really helped me.

این داستان را برای این تعریف می کنم که آنها واقعا به من کمک کردند.

There are two stories in Montana.

دو ماجرا در مونتانا رخ داد.

The first story is I didn’t have any money -- that’s a sign I used a lot.

اول اینکه من هیچ پولی نداشتم. این علامت را زیاد استفاده می کردم.

And they said,"Don't worry about that."

و آنها به من گفتند که نگران این مساله نباش.

The director of the program said, "Come back tomorrow."

مدیر آموزشی گروه به من گفت که فردا پیش من بیا.

He gave me 150 dollars,

و به من ۱۵۰ دلار داد،

and he said, "Register for one credit.

و گفت با این پول یک واحد درس ثبت نام کن.

You’re going to go to South America, aren’t you?"

تو قرار است به آمریکای جنوبی بروی درست است؟

And I said --

من گفتم:

Rivers and lakes, the hydrological systems, South America.

رودخانه ها، دریاچه ها، آبگیرها، آمریکای جنوبی.

So I did that.

و من ثبت نام کردم.

He came back; he said to me,

مدیر آموزشی رفت و برگشت،

"OK John, now that you've registered for that one credit,

و به من گفت: خوب جان، حالا که یک واحد درس پیش ما گرفته ای،

you can have a key to an office, you can matriculate --

ما می توانیم به تو یک اتاق بدهیم، تو دانشجوی ما هستی.

you’re matriculating, so you can use the library.

و در نتیجه می توانی از کتابخانه هم استفاده کنی.

And what we’re going to do

و حالا ما از استادها خواهش می کنیم،

is, we’re going to have all of the professors allow you to go to class.

اجازه بدهند تو بدون اینکه ثبت نام کنی سر کلاسها حاضر بشوی.

They’re going to save your grade,

و آنها به تو نمره خواهند داد.

and when we figure out how to get you the rest of the money,

بعدا که راهی برای تامین پول لازم برای گذراندن درسها پیدا کردیم.

then you can register for that class and they’ll give you the grade."

تو رسما درسها را می گیری و نمره ها برای تو ثبت می شود.

Wow, they don’t do that in graduate schools, I don’t think.

می دانید، هیچ کس در رشته های تحصیلات تکمیلی این کار را نمی کند.

But I use that story because they really wanted to help me.

اما من این داستان را برای این می گویم که آنها واقعا می خواستند به من کمک بکنند.

They saw that I was really interested in the environment,

آنها می فهمیدند که من واقعا علاقمند به محیط زیست هستم،

and they really wanted to help me along the way.

و واقعا می خواستند که به من در این راه کمک بکنند.

And during that time, I actually taught classes without speaking.

در این مدت من بدون اینکه حرف بزنم چند کلاس برگزار کردم.

I had 13 students when I first walked into the class.

اولین کلاس من ۱۳ دانشجو داشت. من وارد کلاس شدم و

I explained, with a friend who could interpret my sign language,

یکی از دوستانم که می توانست زبان اشاره من را ترجمه کند برای دانشجویان توضیح داد که

that I was John Francis, I was walking around the world,

من جان فرانسیس هستم و دور دنیا پیاده روی می کنم،

I didn’t talk and this was the last time

و من حرف نمی زنم و این آخرین باری است که

this person’s going to be here interpreting for me.

یک مترجم زبان اشاره سر کلاس حاضر می شود.

All the students sat around and they went ...

همه دانشجو ها یک دفعه این طوری شدند ...

(Laughter)

(خنده)

I could see they were looking for the schedule,

من می دیدم که همه دنبال برنامه کلاس می گشتند که ببینند

to see when they could get out.

کی کلاس تمام می شود که خلاص بشوند.

They had to take that class with me.

آنها مجبور بودند که آن کلاس را با من بگذرانند.

Two weeks later, everyone was trying to get into our class.

دو هفته بعد همه دانشجو ها می خواستند وارد کلاس ما بشوند.

And I learned in that class -- because I would do things like this ...

من خیلی چیزها از آن کلاس یاد گرفتم. مثلا من یک چنین کاری می کردم ...

and they were all gathered around, going, "What's he trying to say?"

و دانشجو ها دور هم جمع می شدند و می گفتند منظورش از این حرکت چه بود؟

"I don't know, I think he's talking about clear cutting." "Yeah, clear cutting."

نمی دانم، شاید منظورش بریدن درختان جنگل ها باشد. آره حتما منظورش محو جنگل ها است.

"No, no, no, that's not clear cutting, that’s -- he's using a handsaw."

نه، نه، نه منظورش محو جنگل ها نیست آخه این علامت اره دستی است

"Well, you can’t clearcut with a ..."

و با اره دستی که نمی شود جنگل را محو کرد.

"Yes, you can clear cut ..."

چرا نمی شود؟

"No, I think he’s talking about selective forestry."

نه، به نظر من منظورش جنگل سازی انتخابی است.

Now this was a discussion class and we were having a discussion.

خوب این کلاس قرار بود کلاس بحث باشد و ما داشتیم بحث می کردیم.

I just backed out of that, you know, and I just kind of kept the fists from flying.

فقط نکته این بود که من خودم را از بحث کنار کشیده بودم و از اینکه مشتها گره بخورد جلوگیری کرده بودم.

But what I learned was that sometimes I would make a sign

ولی من فهمیدم که بعضی وقتها من یک علامتی نشان می دهم،

and they said things that I absolutely did not mean,

و دانشجو ها چیزهایی می گویند که من اصلا به ذهنم هم نمی رسیده است

but I should have.

که بگویم در حالی که باید می گفته ام.

And so what came to me is, if you were a teacher

و فهمیدم که اگر شما معلم هستید،

and you were teaching, if you weren’t learning

و در حین درس دادن خودتان چیزی یاد نمی گیرید،

you probably weren’t teaching very well.

احتمالا خوب درس نمی دهید.

And so I went on.

من به همین ترتیب ادامه دادم.

My dad came out to see me graduate

پدرم برای مراسم فارغ التحصیلی من دو مرتبه آمد.

and, you know, I did the deal,

و می دانید من دوباره همان کار را کردم.

and my father said, "We’re really proud of you son, but ... "

پدرم گفت پسرم ما خیلی به تو افتخار می کنیم ولی ...

You know what went on,

شما بقیه ماجرا را می دانید.

he said, "You’ve got to start riding and driving and start talking.

پدرم گفت تو باید دومرتبه شروع به رانندگی کنی تو باید حرف بزنی

What are you going to do with a master’s degree?"

فوق لیسانس به چه دردی می خورد اگر حرف نزنی؟

I hunched my shoulder, I got my backpack

و شانه هایم را بالا انداختم و کوله پشتی ام را برداشتم

and I went on to the University of Wisconsin.

و به سمت دانشگاه ویسکانسین رفتم.

I spent two years there writing on oil spills.

من آنجا دو سال در مورد آلودگی نفتی آبها چیز نوشتم.

No one was interested in oil spills.

هیچ کس به آلودگی آبها به نفت علاقمند نبود.

But something happened --

اما یک اتفاق مهم رخ داد.

Exxon Valdez.

واقعه نشت نفت اکسون والدز.

And I was the only one in the United States writing on oil spills.

و در آن موقع من تنها فردی بودم که در کل امریکا در مورد نشت نفت چیز می نوشتم.

My dad came out again.

پدرم دوباره سراغم آمد.

He said, "I don't know how you do this, son --

گفت: من نمی دانم که تو چطور این کار را می کنی پسر.

I mean, you don't ride in cars, you don’t talk.

تو رانندگی نمی کنی. حرف هم نمی زنی.

My sister said maybe I should leave you alone,

خواهر گفته که من باید تو را به حال خودت بگذارم،

because you seem to be doing a lot better

چرا که ظاهرا این طوری موفق تری،

when you’re not saying anything."

وقتی حرف نمی زنی موفق تری،

(Laughter)

(خنده)

Well, I put on my backpack again.

خوب من دو مرتبه کوله پشتی را برداشتم.

I put my banjo on and I walked all the way to the East Coast,

بانجو را در دست گرفتم و به سمت ساحل شرقی راه افتادم.

put my foot in the Atlantic Ocean --

رفتم تا اینکه پا در اقیانوس اطلس گذاشتم.

it was seven years and one day it took me to walk across the United States.

گذر از عرض امریکا برای من هفت سال و یک روز طول کشید.

And on Earth Day, 1990 --

روز زمین، سال ۱۹۹۰

the 20th anniversary of Earth Day -- that’s when I began to speak.

بیستمین سالگرد روز زمین، من بالاخره دو مرتبه شروع به صحبت کردم.

And that’s why I said, "Thank you for being here."

همان موقع بود که گفتم «از حضور شما ممنونم»

Because it's sort of like that tree in the forest falling;

این هم مثل آن درختی است که در جنگل می شکند،

and if there's no one there to hear, does it really make a sound?

اگر شاهدی حاضر نباشد آیا سقوط درخت صدایی دارد؟

And I’m thanking you, and I'm thanking my family

من از شما متشکرم و از خانواده ام هم متشکرم.

because they had come to hear me speak.

چرا که آنها آمده بودند که حرفهای من را بشنوند.

And that’s communication.

و این یعنی مکالمه و ارتباط.

And they also taught me about listening -- that they listened to me.

و آنها به من یاد دادند که گوش کنم، و آنها به من گوش کردند.

And it’s one of those things that came out of the silence,

و این یکی از نتایج سکوت من بود.

the listening to each other.

گوش کردن به هم.

Really, very important --

جداً، خیلی مهم است.

we need to listen to each other.

ما نیاز داریم که به هم گوش کنیم.

Well, my journey kept going on.

خوب سفر من ادامه پیدا کرد.

My dad said, "That’s one,"

پدرم گفت : «این شد یک چیزی»

and I still didn’t let that go.

و من هنوز این مساله را رها نکرده بودم.

I worked for the Coastguard, was made a U.N. Goodwill Ambassador.

من مدتی در گارد ساحلی کار کردم. بعدا من سفیر صلح سازمان ملل شدم.

I wrote regulations for the United States --

من برای آمریکا قانون نوشتم.

I mean, I wrote oil spill regulations.

من قوانین مربوط به آلودگی و نشت نفت در آبها را نوشتم.

20 years ago, if someone had said to me,

منظورم این است که اگر بیست سال پیش کسی به من می گفت که:

"John, do you really want to make a difference?"

«جان! دلت می خواهد یک کار مفید برای حفظ محیط زیست بکنی؟»

"Yeah, I want to make a difference."

«بله! من می خواهم که یک کار مفید بکنم»

He said, "You just start walking east;

جواب می داد: «به سمت شرق برو،

get out of your car and just start walking east."

از ماشینت پیاده شو، و پیاده به سمت شرق حرکت کن». و اگر من گوش می کردم و شروع به پیاده روی می کردم

And as I walked off a little bit, they'd say, "Yeah, and shut up, too."

همین که چند قدمی دور می شدم طرف داد میزد: «ضمنا خفه شو!

(Laughter)

(خنده)

"You’re going to make a difference, buddy."

این طوری یک کار مفید انجام داده ای، دوست من»

How could that be, how could that be?

من چه احساسی پیدا می کردم؟‌ چطور چنین چیزی ممکن است؟

How could doing such a simple thing like walking and not talking

چطور چنین کار ساده ای مثل پیاده روی و حرف نزدن

make a difference?

می تواند مفید باشد؟

Well, my time at the Coast Guard was a really good time.

خوب،‌ آن مدتی که من با گارد ساحلی بودم خیلی خوب بود.

And after that -- I only worked one year --

من یک سال در گارد ساحلی بودم و بعد از آن

I said, "That's enough. One year's enough for me to do that."

من با خودم گفتم کافی است. برای من یک سال کار در گارد ساحلی کافی است.

I got on a sailboat and I sailed down to the Caribbean,

من سوار یک قایق مسافرتی شدم و به سمت کارائیب رفتم.

and walked through all of the islands, and to Venezuela.

و پای پیاده از همه جزیره ها گذشتم تا به ونزوئلا رسیدم.

And you know, I forgot the most important thing,

وای، من مهمترین چیز را فراموش کردم،

which is why I started talking, which I have to tell you.

و آن این بود که من اصلا چرا شروع به حرف زدن کردم.

I started talking because I had studied environment.

من دو مرتبه شروع به صحبت کردم چون که من خیلی راجع به محیط زیست مطالعه کرده بودم.

I’d studied environment at this formal level,

من محیط زیست را در سطح دانشگاهی مطالعه کرده بودم.

but there was this informal level.

ولی یک سطح دانش عادی در مورد محیط زیست هم وجود دارد.

And the informal level --

در این سطح عادی --

I learned about people, and what we do and how we are.

من در مورد مردم خیلی چیزها یاد گرفتم و اینکه ما کی هستیم و چه می کنیم.

And environment changed from just being about trees and birds

و برای من محیط زیست دیگر محدود به درختان و پرندگان و

and endangered species to being about how we treated each other.

گونه های رو به انقراض نبود بلکه برای من مهم نحوه ی برخورد ما با هم بود.

Because if we are the environment,

اگر ما خودمان محیط زیست هستیم،

then all we need to do is look around us

تنها کاری که باید بکنیم این است که به دور و بر خود نگاه کنیم،

and see how we treat ourselves and how we treat each other.

و ببینیم با خودمان چه کرده ایم و با یکدیگر چه طور برخورد می کنیم.

And so that’s the message that I had.

و این پیامی بود که من داشتم.

And I said, "Well, I'm going to have to spread that message."

و با خودم گفتم: خوب من باید این پیام را انتشار بدهم.

And I got in my sailboat, sailed all the way through the Caribbean --

به همین خاطر سوار قایق مسافری ام شدم و به سمت کارائیب رفتم.

it wasn't really my sailboat, I kind of worked on that boat --

البته این قایق متعلق به من نبود. من در واقع روی این قایق کار می کردم.

got to Venezuela and I started walking.

تا اینکه به ونزوئلا رسیدم و شروع به پیاده روی کردم.

This is the last part of this story, because it’s how I got here,

این آخرین قسمت داستان من است. بعد از این به سفر من به این کنفرانس می رسیم.

because I still didn't ride in motorized vehicles.

من هنوز از وسایل نقلیه موتور دار استفاده نمی کردم.

I was walking through El Dorado -- it's a prison town, famous prison,

من پیاده از الدورادو رد می شدم، الدورادو به خاطر زندانش مشهور است.

or infamous prison -- in Venezuela, and I don’t know what possessed me,

نمی دانم که چطور یک دفعه به من الهام شد.

because this was not like me.

البته من معمولا این طور نیستم.

There I am, walking past the guard gate and the guard stops and says,

ولی آنجا من داشتم از یک دروازه می گذشتم و یک نگهبان جلوی من را گرفت و

"Pasaporte, pasaporte," and with an M16 pointed at me.

در حالی که ام ۱۶ را به طرف من گرفته بود گفت پاسپورت؟ پاسپورت؟

And I looked at him and I said, "Passport, huh?

من نگاهی به طرف انداختم و گفتم: پاسپورت؟‌ هه هه!

I don't need to show you my passport. It’s in the back of my pack.

من نیاز ندارم به تو پاسپورت نشان بدهم. پاسپورتم توی کوله پشتی ام است.

I'm Dr. Francis; I'm a U.N. Ambassador and I'm walking around the world."

من دکتر فرانسیس هستم. من سفیر سازمان ملل هستم. من دارم دور دنیا را پیاده می روم.

And I started walking off.

و به راهم ادامه دادم.

What possessed me to say this thing?

نمی دانم چرا این کار را کردم.

The road turned into the jungle.

این مسیر وارد یک جنگل می شد.

I didn’t get shot.

طرف به من تیر اندازی نکرد.

And I got to -- I start saying, "Free at last --

و من بالاخره از این وضع نجات پیدا کردم.

thank God Almighty, I’m free at last."

خدای قادر را شکر می کنم که از این وضع نجات پیدا کردم.

"What was that about," I’m saying. What was that about?

نمی دانم چه اتفاقی برای من افتاده بود.

It took me 100 miles to figure out that, in my heart, in me,

۲۰۰ کیلومتر طول کشید که من در درون خودم احساس کردم که

I had become a prisoner.

من زندانی شده ام.

I was a prisoner and I needed to escape.

من اسیر شده ام و باید فرار کنم.

The prison that I was in was the fact that I did not drive

من اسیر این شده بودم که رانندگی نمی کردم،

or use motorized vehicles.

و سوار وسایل موتور دار نمی شدم.

Now how could that be?

چرا چنین اتفاقی افتاده بود؟

Because when I started, it seemed very appropriate to me

وقتی من این کار را شروع کردم به نظرم این کار خیلی منطقی بود

not to use motorized vehicles.

که از وسایل نقلیه موتور دار استفاده نکنم.

But the thing that was different

ولی حالا شرایط عوض شده بود. من هر سال، روز تولدم،

was that every birthday, I asked myself about silence,

از خودم می پرسیدم که آیا به سکوت ادامه بدهم؟

but I never asked myself about my decision to just use my feet.

ولی هیچ وقت از خودم در مورد پیاده روی سوال نکرده بودم.

I had no idea I was going to become a U.N. Ambassador.

و هیچ وقت فکرش را هم نمی کردم که روزی سفیر سازمان ملل بشوم.

I had no idea I would have a Ph.D.

فکرش را هم نمی کردم که یک روز دکتری بگیرم.

And so I realized that I had a responsibility to more than just me,

و به این نتیجه رسیدم که من در قبال دیگران هم مسوولیت دارم.

and that I was going to have to change.

و من باید خودم را تغییر بدهم.

You know, we can do it.

می دانید که ما می توانیم خودمان را تغییر بدهیم.

I was going to have to change.

من باید عوض می شدم.

And I was afraid to change,

ولی می ترسیدم که عوض بشوم.

because I was so used to the guy who only just walked.

چون اینقدر به این مساله که من آدمی هستم که همیشه پیاده می روم عادت کرده بودم.

I was so used to that person that I didn’t want to stop.

اینقدر به این مساله عادت کرده بودم که نمی توانستم خودم را کنترل کنم.

I didn’t know who I would be if I changed.

نمی دانستم اگر عوض بشوم چه کسی خواهم بود.

But I know I needed to.

ولی فهمیده بودم که باید عوض بشوم.

I know I needed to change, because it would be the only way

من می دانستم که باید عوض بشوم چون که این تنها راهی بود که من می توانستم

that I could be here today.

مثلا خودم را به این کنفرانس برسانم.

And I know that a lot of times

و من می دانم خیلی وقتها

we find ourselves in this wonderful place where we’ve gotten to,

ما با تلاش به جای خوبی رسیده ایم

but there’s another place for us to go.

ولی جاهای دیگری هست که باید به آنها هم برسیم.

And we kind of have to leave behind the security of who we’ve become,

و برای این کار باید امنیت موقعیت فعلی را رها کنیم

and go to the place of who we are becoming.

و به سمت موقعیت های جدید برویم.

And so, I want to encourage you to go to that next place,

و به این خاطر من می خواهم همه شما را تشویق کنم که به جای بعدی بروید.

to let yourself out of any prison that you might find yourself in,

به خودتان اجازه بدهید که از هر زندانی که ممکن است در آن اسیر باشید بیرون بیایید.

as comfortable as it may be, because we have to do something now.

هر چند که این زندان راحت به نظر برسد، چرا که ما باید همین حالا اقدام بکنیم.

We have to change now.

ما باید همین حالا تغییر بکنیم

As our former Vice President said,

همانطور که معاون رییس جمهور سابق گفته است،

we have to become activists.

ما باید همه فعال باشیم.

So if my voice can touch you,

پس اگر صدای من می تواند موثر باشد،

if my actions can touch you, if my being here can touch you,

اگر رفتار من می تواند موثر باشد، اگر حضور من در اینجا می تواند بر شما موثر باشد

please let it be.

بگذارید که باشد.

And I know that all of you have touched me

بدانید که همه شما در این مدتی که من اینجا بودم،

while I’ve been here.

من را تحت تاثیر قرار داده اید.

So, let’s go out into the world

پس بیایید از اینجا که بیرون رفتیم.

and take this caring, this love, this respect

و پا به دنیای واقعی گذاشتیم این توجه و دلسوزی و عشق را

that we’ve shown each other right here at TED,

که اینجا در TED به هم نشان داده ایم،

and take this out into the world.

به بقیه دنیا هم تقدیم کنیم.

Because we are the environment,

چون که ما خودمان محیط زیست هستیم.

and how we treat each other

و نحوه برخورد ما با یکدیگر است

is really how we’re going to treat the environment.

که نشان می دهد ما با محیط زیست چه خواهیم کرد.

So I want to thank you for being here

من از شما به خاطر حضورتان تشکر می کنم.

and I want to end this in five seconds of silence.

و حرفهایم را با پنج ثانیه سکوت خاتمه می دهم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)