Intimate photos of a senior love triangle | Isadora Kosofsky

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

Jeanie, Will and Adina are three senior citizens

جینی، ویل و آدینا سه شهروند سالخورده هستند

connected by a special relationship.

که رابطه‌ای به خصوص دارند.

They view their bond as a shield from the loneliness of aging.

آنها ارتباطشان را سپری می‌دانند در برابر تنهایی سالمندی.

I first met them at a retirement home in Los Angeles,

اولین بار آنها را در یک خانه سالمندان در لوس‌آنجلس دیدم،

where I had been photographing for three years.

جایی که سه سال بود مشغول عکاسی بودم.

I saw as they approached the gate one night,

شبی دیدم که آنها به سمت در می‌رفتند،

and felt an immediate connection to them.

و بلافاصله احساس کردم با آنها ارتباط دارم.

Although I didn't know the details of their love triangle,

با وجود اینکه جزئیات مثلث عشقی آنها را نمی‌دانستم،

I intuitively felt that I had to find out who they were.

به طور غریزی احساس کردم باید بفهمم آنها که هستند.

Questioning a nurse a day later, she said to me,

روز بعد از یک پرستار پرسیدم و او گفت،

"Oh, you're talking about the threesome."

«اوه، درباره سه‌تایی‌ها صحبت می‌کنی.»

(Laughter)

(خنده)

I was intrigued.

جذب شدم.

(Laughter)

(خنده)

The trio set out on a daily adventure to coffee and doughnut shops,

گروه سه‌نفره یک ماجراجویی یک روزه داشتند به مقصد قهوه و دونات فروشی‌ها،

bus stops and street corners.

ایستگاه‌های اتوبوس و سر خیابان‌ها.

I soon learned that the purpose of these outings was solace

به زودی فهمیدم هدف از این بیرون رفتن‌ها آرامش

and a search for meaning.

و جستجوی معنا بود.

The trio sought to combat their alienation

گروه سه‌نفره داشتند با بیگانگی‌شان مبارزه می‌کردند

by literally integrating themselves in public streets.

و واقعا خود را با خیابان‌های عمومی یکپارچه می‌کردند.

Yet, even when arm in arm, no one saw them.

اما، حتی وقتی دست در دست بودند هم هیچ‌کس آنها را نمی‌دید.

We often think that as we age, we lose the desires held in our youth.

معمولا فکر می‌کنیم سن‌مان که بالا می‌رود، تمایلاتی که در جوانی داشتیم را از دست می‌دهیم.

Actually, as a teenage photojournalist when I met the trio,

در واقع، وقتی به عنوان یک عکاس خبری نوجوان با گروه سه‌نفره ملاقات کردم،

I saw their behavior as a mirror

رفتار آنها را مانند آینه‌ای

to the fears of exclusion and desires for intimacy

از ترس از طرد شدن و تمایل به صمیمیت

that I also carried.

که خودم هم داشتم می‌دیدم.

I related to their invisibility,

من با ناپیدایی آنها پیوند داشتم،

which pained me during my childhood

چرا که در کودکی مایه آزارم بود

but has become my greatest asset as an immersive documentarian,

اما به عنوان یک مستندساز همه‌جانبه به بزرگترین دارایی من بدل شد،

because I can just fade into my empathy.

چون می‌توانستم در یکدلی خود محو شوم.

As we walked down the streets of Hollywood,

همین طور که در خیابان‌های هالیوود قدم می‌زدیم،

in a neighborhood of screenwriters, actors and filmmakers,

در محله فیلم‌نامه‌نویسان، بازیگران و فیلم‌سازان،

the trio assumed the invisibility that each senior does.

گروه سه‌نفره مانند هر سالخورده دیگری دچار ناپیدایی می‌شدند.

I would ask myself,

از خودم می‌پرسیدم،

"How is it that no one else sees these three human beings?

«چطور هیچ کس دیگر این سه انسان را نمی‌بیند؟

Why is it that I am the only one who sees them?"

چطور فقط من آنها را می‌بینم؟»

Years later, as I began to share this work with the public,

سال‌ها بعد، وقتی شروع به انتشار عمومی این کار کردم،

I noticed that people are largely uncomfortable with this story.

متوجه شدم مردم اصلا با این داستان راحت نیستند.

Perhaps it is because the trio doesn't assume conventional notions

شاید به خاطر اینکه گروه سه‌نفره عاری از باورهای سنتی

associated with love, romance or partnership.

مربوط به عشق، عاشقی و همسری بودند.

They were unseen in public and shunned by their peers.

آنها در میان مردم دیده نمی‌شدند و هم‌سالانشان از آنها اجتناب می‌کردند.

They wanted to belong somewhere

آنها می‌خواستند به جایی تعلق پیدا کنند

but only seemed to belong with each other.

اما فقط به هم تعلق داشتند.

I wanted to belong somewhere, too.

من هم می‌خواستم به جایی تعلق داشته باشم.

And my camera has been a catalyst for me to belong everywhere.

و دوربین من تعلق من به همه جا را آسان کرد.

But beyond challenging sociocultural norms about the elderly,

اما ورای به چالش کشیدن هنجارهای اجتماعی فرهنگی مربوط به سالمندان،

the trio sheds light on fear of remoteness.

گروه سه‌نفره بر ترس از دورافتادگی پرتو افکندند.

At the end of each day, they return to their respective retirement homes.

در پایان هر روز، هر یک از آنها به خانه سالمندان خود بازمی‌گشت.

Under the surface of their aloneness,

زیر سطح تنهایی آنها،

there is a desire for community, for their people.

میلی به اجتماع و به مردم‌شان هست.

There was a sense that they were each yearning for their tribe,

احساسی بود که انگار هر یک از آنها به قبیله خود مشتاق است،

but that comfort comes with compromise,

اما آن آسایش با سازش همراه بود،

because Will cannot commit to one woman.

چون ویل نمی‌توانست به یک زن متعهد باشد.

Sitting with Jeanie one day in her apartment, she said to me,

روزی در آپارتمان جینی نشسته بودم و او به من گفت،

"Sharing Will is a thorn in your side.

«سهیم شدن ویل خاری است در چشم.

A relationship between a man and a woman is private.

یک رابطه بین یک مرد و یک زن خصوصی است.

It is a couple, not a trio."

جفتی است، نه سه‌نفره‌ای.»

My process is to essentially become the people I document

فرآیند من این گونه است که با افرادی که مستند می‌کنم سال‌ها به عنوان

by spending years with them as an observer-occupant,

نظاره‌گر-ساکن وقت بگذرانم تا اساساً به آنها تبدیل شوم،

to create a safe space, to then become hidden in plain sight.

تا فضایی امن ایجاد کنم و بعد ساده از دید پنهان شوم.

I was about 17 when I met the trio,

وقتی گروه سه‌نفره را دیدم حدوداً ۱۷ سال داشتم،

and I shadowed them for four years.

و چهار سال سایه به سایه با آنها بودم.

We actually see, in the breakdown of social development,

ما درواقع می‌بینیم، که در تفکیک تکامل اجتماعی،

that adolescence and old age look strikingly alike,

نوجوانی و پیری به طور قابل توجهی به هم شبیه هستند،

because both are periods of identity confusion.

زیرا هر دو برهه‌های سردرگمی هویت هستند.

I identified with the women.

من با آن زنان آشنا بودم.

But also with Will, who made me aware of the divide in me.

اما همچنین با ویل، که مرا از تقسیم‌بندی که در من است آگاه کرد.

The schism that we each often have

جدایی که معمولا همه ما داریم

about what we crave and the actuality of our situation.

میان آنچه به آن مشتاقیم و واقعیت موقعیت‌مان.

Before shooting this series,

پیش از گرفتن عکس‌های این مجموعه،

I was also in love with two different people who knew about each other,

من هم عاشق دو نفر بودم که از هم باخبر بودند،

being the object over which they fought.

و سر من با هم دعوا داشتند.

But I also knew what it was like to be at the base of the triangle,

اما همچنین می‌دانستم در قاعده مثلث بودن چه حسی دارد،

like Jeanie or Adina,

مثل جینی و آدینا،

asking myself,

از خودم می‌پرسیدم،

"Why aren't I enough?"

«چرا من کافی نیستم؟»

I would look through my viewfinder and see three elderly figures,

از منظره‌یاب دوربینم نگاه می‌کردم و سه چهره سالخورده می‌دیدم،

and it became impossible to deny that regardless of age,

و انکار اینکه فارغ از سن،

we were each in pursuit of filling the proverbial hole through other people.

هر یک از ما در حال پر کردن حفره‌های مثالی دیگری هستیم ناممکن می‌شد.

Perhaps the discomfort of looking at Jeanie, Will and Adina's story

شاید ناراحتی ناشی از تماشای داستان جینی، ویل و آدینا،

is truly a reminder that even at the end of life,

در واقع یادآور این است که حتی در پایان زندگی هم،

we may never reach the fantasy we have envisioned for ourselves.

شاید به رویایی که برای خودمان دیده‌ایم نرسیم.

Thank you for listening.

متشکرم که گوش کردید.

(Applause)

(تشویق)