Military robots and the future of war | P.W. Singer

روبات‌های نظامی و آینده‌ی جنگ

Translator: Maral Azimi Zonouz Reviewer: Ardeshir Tayebi

I thought I'd begin with a scene of war.

ترجیح می‌دهم با چشم اندازی از جنگ شروع کنم.

There was little to warn of the danger ahead.

امکان هشدار در مورد خطر پیش ِ رو وجود نداشت.

The Iraqi insurgent had placed the IED,

شورشی های عراقی مواد منفجره را

an Improvised Explosive Device,

که ابزاری دست ساز است،

along the side of the road with great care.

با دقت خاصی در طول جاده کار گذاشته بودند.

By 2006, there were more than 2,500

در سال ۲۰۰۶، بیش از ۲۵۰۰ مورد

of these attacks every single month,

از این قبیل حملات در ماه رخ میداد،

and they were the leading cause of

که علت اصلی

casualties among American soldiers

تلفات سربازان آمریکایی

and Iraqi civilians.

و غیر نظامیان عراقی بود.

The team that was hunting for this IED

گروهی که این مواد منفجره را شناسایی می کردند،

is called an EOD team—

EOD نامیده می شوند،

Explosives Ordinance Disposal—and

که به "گروه انهدام مهمات" مشهور بود.

they're the pointy end of the spear in the

آنها نوک ِ پیکان

American effort to suppress these roadside bombs.

آمریکاییها برای منهدم کردن بمبهای کنار جاده ای بودند.

Each EOD team goes out on about

هر تیم انهدام، با حدودِ

600 of these bomb calls every year,

۶۰۰ فراخوان سالانه احضار می شد.

defusing about two bombs a day.

و روزانه دو بمب خنثی می گردید.

Perhaps the best sign of how valuable they

شاید بهترین نشانه برای میزان ارزشمند بودن

are to the war effort, is that

آنها در تلاشهای جنگی همین باشد

the Iraqi insurgents put a $50,000 bounty

که شورشیان عراق، ۵۰ هزار دلار جایزه

on the head of a single EOD soldier.

برای سر ِ هر یک از سربازان گروه تعیین کرده بودند.

Unfortunately, this particular call

متاسفانه این فراخوانِ خاص

would not end well.

سرانجام خوشی نداشت.

By the time the soldier advanced close

هنگامیکه یک سرباز به قدر کافی

enough to see the telltale wires

به سیم آشکار کننده ی بمب نزدیک میشد،

of the bomb, it exploded in a wave of flame.

بمب در موجی از شعله منفجر می گردید.

Now, depending how close you are

حالا بسته به میزان فاصله

and how much explosive has been packed

و مقدار مواد منفجر شونده در بمب،

into that bomb, it can cause death

جراحت و حتی مرگ رخ می داد.

or injury. You have to be as far as

و برای جان سالم به در بردن از آن

50 yards away to escape that.

تا ۵۰ یارد ( حدود ۴۶ متر) فاصله لازم بود.

The blast is so strong it can even break

جریان انفجار به قدری قوی بود،

your limbs, even if you're not hit.

که بدون برخورد هم منجر به شکستگی اعضای بدن میشد.

That soldier had been on top of the bomb.

آن سرباز بالای سر بمب بود.

And so when the rest of the team advanced

پس وقتی بقیه تیم به محل می رسیدند،

they found little left. And that night the unit's

افراد کمی باقی مانده بودند. آن شب

commander did a sad duty, and he wrote

فرمانده گروه، غمگینانه نامه ای به آمریکا نوشت

a condolence letter back to the United

و با ابراز تاسف

States, and he talked about how hard the

در مورد تلخی از دست دادن

loss had been on his unit, about the fact

و این واقعیت در تیمش

that they had lost their bravest soldier,

که شجاع ترین سرباز

a soldier who had saved their lives

جان خود را فدای نجاتشان کرده بود

many a time.

بارها سخن گفت.

And he apologized

او عذر خواهی کرد،

for not being able to bring them home.

که نتوانسته افراد را به خانه باز گرداند.

But then he talked up the silver lining

اما بعد، در مورد پوشش نقره ای سخن گفت،

that he took away from the loss.

که از قربانیان به جا مانده بود.

"At least," as he wrote, "when a robot dies,

بنا به نوشته ی او، «دست کم وقتی روباتی می میرد

you don't have to write a letter

نیازی نیست

to its mother."

تا به مادرش نامه بنویسید»

That scene sounds like science fiction,

صحنه شبیه یک فیلم علمی-تخیلی،

but is battlefield reality already.

ولی واقعیت میدان جنگ بود.

The soldier in that case

اگر سرباز در آن صورت

was a 42-pound robot called a PackBot.

یک روبات ۲۰ کیلویی به نام "PackBot" بود،

The chief's letter went, not to some

نامه ی مافوقش

farmhouse in Iowa like you see

به مزرعه ای که شما در فیلمهای جنگی قدیمی

in the old war movies, but went to

دیده اید، فرستاده نمیشود. بلکه،

the iRobot Company, which is

باید به شرکت "iRobot" که بر اساس ِ

named after the Asimov novel

رمان آسیموف نامگذاری شده

and the not-so-great Will Smith movie,

و البته فیلم ِ نه چندان جالب "ویل اسمیت" بر اساس این رمان

and... um... (Laughter)...

و...(خنده سخنران) ارسال می شد.

if you remember that

اگر به خاطر داشته باشید،

in that fictional world, robots started out

در آن دنیای ساختگی، روباتها

carrying out mundane chores, and then

به انجام امور دنیوی و سپس،صحبت در مورد

they started taking on life-and-death decisions.

تصمیمهایی که به مرگ و زندگی منجر می شوند، می پردازند.

That's a reality we face today.

این واقعیتی است که امروز با آن مواجهیم.

What we're going to do is actually just

آنچه ما قصد انجامش را داریم، در واقع

flash a series of photos behind me that

تنها یک سری تصویر از گذشته است،

show you the reality of robots used in war

که واقعیتِ وجود روباتها را در جنگهای امروزی،

right now or already at the prototype stage.

یا دوران نخستین، نشان می دهد.

It's just to give you a taste.

که تنها هدفش دادن سر رشته به شماست.

Another way of putting it is you're not

به عبارت دیگر، شما شاهد ِ چیزی نخواهید بود،

going to see anything that's powered

که قدرتش را از چیزی مثل

by Vulcan technology, or teenage

رب النوع آتش و فلز، و یا

wizard hormones or anything like that.

هورمون جادوگر نوجوان یا غیره گرفته باشد

This is all real. So why don't we

همه چیز واقعی است. پس،

go ahead and start those pictures.

اجازه دهید با مرور تصاویر شروع کنیم.

Something big is going on in war today,

اتفاقی شگرف در جنگ امروز جاری است،

and maybe even the history of humanity

که حتی ممکن است خود ِ تاریخ بشریت باشد.

itself. The U.S. military went into Iraq with

ارتش آمریکا با تعداد انگشت شماری

a handful of drones in the air.

هواپیمای بدون سرنشین به عراق رفت.

We now have 5,300.

که امروز ۵,۳۰۰ عدد از آن داریم.

We went in with zero unmanned ground

ما بدون سیستم های خودکار،

systems. We now have 12,000.

که امروز ۱۲,۰۰۰ از آن داریم، پیش رفتیم.

And the tech term "killer application"

و اصطلاح ِ فن آوری " نرم افزار ِ قاتل"

takes on new meaning in this space.

به مفهوم جدیدی دست یافته است.

And we need to remember that we're

و لازم است به خاطر بیاوریم که ما،

talking about the Model T Fords,

در مورد ِ "Model T Fords "،

the Wright Flyers, compared

و برادران رایت، در مقایسه با

to what's coming soon.

آنچه که جدیدا " خواهیم دید، صحبت میکنیم.

That's where we're at right now.

این جایی است که ما در حال حاضر در آن هستیم.

One of the people that I recently met with

یکی از افرادی که اخیرا ملاقات کردم،

was an Air Force three-star general, and he

یک ژنرال سه ستاره ی نیروی هوایی بود، که

said basically, where we're headed very

گفت: مرحله ای که به زودی به آن می رسیم،

soon is tens of thousands of robots

دهها روبات است

operating in our conflicts, and these

که در جنگهای ما عمل خواهند کرد، و این تعداد

numbers matter, because we're not just

از آنجا اهمیت دارد که ما،

talking about tens of thousands of today's

نه تنها در مورد دهها هزار روبات امروزی،

robots, but tens of thousands of these

که در مورد الگوهای اولیه و روباتهای آینده

prototypes and tomorrow's robots, because

سخن میگوییم. چرا که،

of course, one of the things that's operating

البته یکی از مدلهای عملیاتی در تکنولوژی،

in technology is Moore's Law,

مدل " Moore's Law " می باشد،

that you can pack in more and more

که قابل اضافه شدن به تعداد فراوانی

computing power into those robots, and so

قدرت محاسبه ای در روباتها می باشد.

flash forward around 25 years,

بنابراین، چشم انداز سریع این قانون،

if Moore's Law holds true,

در صورتی که درست از آب در آید،

those robots will be close to a billion times

باعث قوی تر شدن روباتها تا میلیاردها برابر ِ

more powerful in their computing than today.

سیستم محاسباتی امروزی خواهد شد.

And so what that means is the kind of

و بنابراین معنی این جمله چیزهایی است

things that we used to only talk about at

که ما به صحبت در مورد آن

science fiction conventions like Comic-Con

در موارد علمی-تخیلی مثل ِ "Comic-Con "

have to be talked about in the halls

و بحثهای سران قدرت

of power and places like the Pentagon.

همانند پنتاگون، عادت کردیم.

A robots revolution is upon us.

انقلاب روباتها، بستگی به ما دارد.

Now, I need to be clear here.

حالا لازم است که شفاف سازی کنم.

I'm not talking about a revolution where you

من در مورد انقلابی که در آن، شما

have to worry about the Governor of

نگران حضور فرماندار ایالت کالیفرنیا

California showing up at your door,

جلوی درب منزلتان

a la the Terminator. (Laughter)

مثل ترمیناتور باشد، صحبت نمیکنم (خنده).

When historians look at this period, they're

هنگامیکه که مورخان این دوره را بررسی می کنند،

going to conclude that we're in a different

می خواهند نتیجه گیری کنند که ما در نوع متفاوتی

type of revolution: a revolution in war,

از انقلاب هستیم: انقلاب جنگ.

like the invention of the atomic bomb.

که شبیه اختراع بمب اتم است.

But it may be even bigger than that,

ولی ممکن است حتی از آن عظیم تر باشد،

because our unmanned systems don't just

چرا که سیستمهای بدون سرنشین ِ ما،

affect the "how" of war-fighting,

بر چگونگی مبارزه در جنگ و

they affect the "who" of fighting

شخصی که در جنگ روبروی ماست،

at its most fundamental level.

در ابتدایی ترین سطح، تاثیر می گذارد.

That is, every previous revolution in war, be

به عبارت دیگر، هر انقلاب پیشین در جنگ،

it the machine gun, be it the atomic bomb,

از مسلسل گرفته تا بمب اتم،

was about a system that either shot faster,

در مورد سیستمی بود که یا سریعتر شلیک میکرد،

went further, had a bigger boom.

پیشروی میکرد، و یا قدرت و غریو بزرگتری داشت.

That's certainly the case with robotics, but

که قطعا " در مورد علم رباتیک است.اما،

they also change the experience of the warrior

آنها تجربه جنگاوران

and even the very identity of the warrior.

و حتی موجودیت جنگاوران را تغییر داد.

Another way of putting this is that

به عبارت دیگر،

mankind's 5,000-year-old monopoly

انحصار ِ ۵,۰۰۰ ساله ی بشریت،

on the fighting of war is breaking down

در مبارزات جنگی، در عصر ما

in our very lifetime. I've spent

در هم شکسته است. من به نوبه خود،

the last several years going around

سالیان اخیر را صرف ِ ملاقات

meeting with all the players in this field,

با تمام افراد مرتبط در این زمینه کردم

from the robot scientists to the science

که شامل دانشمندان رباتیک و نویسندگان علمی-تخیلی بوده است،

fiction authors who inspired them to the

که الهام بخش ِ آنان، خلبانان ۱۹ ساله ی هواپیماهای بدون سرنشین،

19-year-old drone pilots who are fighting

که از Nevada می جنگیدند،

from Nevada, to the four-star generals

ژنرالهای ۴ ستاره ای که آنها را رهبری می کردند،

who command them, to even the Iraqi

و حتی شورشیان عراقی که هدف اصلی شان بود، می باشد.

insurgents who they are targeting and what

آنچه آنها در مورد سیستمهای ما فکر می کنند،

they think about our systems, and

و چیزی که برای من جالب است،

what I found interesting is not just

تنها شرح حال آنها نیست. بلکه،

their stories, but how their experiences

تاثیر مواج تجربیات آنها،

point to these ripple effects that are going

در تمام ابعاد ِ زندگی ما از جمله،

outwards in our society, in our law

جامعه، قانون، اخلاق و غیره است.

and our ethics, etc. And so what I'd like

و حالا قصد دارم در زمان باقی مانده،

to do with my remaining time is basically

به صورت پایه ای،

flesh out a couple of these.

مواردی از این قبیل را شرح دهم تا ملموس تر شوند.

So the first is that the future of war,

نخست، آینده ی جنگ،

even a robotics one, is not going to be

حتی از نوع ِ روباتیک،

purely an American one.

به طور محض، آمریکایی نخواهد بود.

The U.S. is currently ahead in military

در حال حاضر، آمریکا در رباتیک نظامی پیشرو است،

robotics right now, but we know that in

اما می دانیم که در تکنولوژی،

technology there's no such thing as

چیزی تحت ِ عنوان ِ

a permanent first move or advantage.

حرکت اولیه یا نفع دایم وجود ندارد.

In a quick show of hands, how many

برای مثال، با بالا بردن سریع دستانتان،

people in this room still use

نشان دهید که چند نفر در این اتاق،

Wang Computers? (Laughter)

هنوز از کامپیوترهای Wang استفاده می کنند. (خنده حضار)

It's the same thing in war. The British and

در مورد جنگ هم همین است.

the French invented the tank.

انگلیسیها و فرانسویها، تانک را اختراع کردند.

The Germans figured out how

آلمانها کشف کردند که چطور، درست از آن استفاده کنند،

to use it right, and so what we have to

و چیزی که در مورد آمریکا باید بیاندیشیم،

think about for the U.S. is that we are

این است که

ahead right now, but you have

در حال حاضر پیش هستیم.

43 other countries out there

ولی ۴۳ کشور دیگر وجود دارند،

working on military robotics, and they

که روی رباتیک نظامی کار می کنند. که،

include all the interesting countries like

شامل کشورهای جالبی چون،

Russia, China, Pakistan, Iran.

روسیه،چین،پاکستان و ایران هستند.

And this raises a bigger worry for me.

که باعث نگرانی بیشتر من می گردد.

How do we move forward in this revolution

پیشرفت ِ ما در این انقلاب،

given the state of our manufacturing

با در نظر گرفتن ِ وضعیت تولید،

and the state of our science and

میزان ِ علم،

mathematics training in our schools?

و آموزشهای ریاضی در مدارسمان، چگونه خواهد بود؟

Or another way of thinking about this is,

به مضمون ِ دیگر،

what does it mean to go to war increasingly

به استقبال جنگ رفتن با سربازانی که،

with soldiers whose hardware is made

سخت افزار آنها در چین تولید،

in China and software is written in India?

و نرم افزارشان در هند نوشته شده، به چه معنی خواهد بود؟

But just as software has gone open-source,

چرا که به مانند ِ نرم افزار،

so has warfare.

جنگ افزارها هم، منابع باز ِ بیشماری دارند.

Unlike an aircraft carrier or an atomic bomb,

برخلاف ِ هواپیما یا بمب اتم،

you don't need a massive manufacturing

برای پیشبرد روباتیک، نیازی به سیستم تولیدی کلان نیست.

system to build robotics. A lot of it is

بسیاری از آن، هلو برو توی گلوست،

off the shelf. A lot of it's even do-it-yourself.

و مقدار بیشتری از آن با شعار ِ " خودت دست به کار شو " فراهم است.

One of those things you just saw flashed

یکی از چیزهایی که شاهد شعله ور شدن ناگهان آن بودید،

before you was a raven drone, the handheld

حتی قبل از اینکه خلبان هواپیمای بدون سرنشین "Raven" باشید،

tossed one. For about a thousand dollars,

نارنجک پرتابی ضامن دار است. که با حدود هزار دلار،

you can build one yourself, equivalent to

می توانید نوع مشابهی از آنچه را سربازان در جنگ با عراق،

what the soldiers use in Iraq.

استفاده می کردند، برای خود بسازید.

That raises another wrinkle when it comes

که نقطه ضعف دیگری را در هنگام پیش آمدن ِ

to war and conflict. Good guys might play

جنگ و نزاع بارز می کند.

around and work on these as hobby kits,

انسانهای خوب ممکن است با چشم ابزار سرگرم کننده

but so might bad guys.

به این وسایل بنگرند، و حتی انسانهای بد.

This cross between robotics and things like

نقطه تلاقی ِ علم روباتیک

terrorism is going to be fascinating

و چیزهایی شبیه تروریسم،فریبنده

and even disturbing,

و حتی مضطرب کننده خواهد شد

and we've already seen it start.

که ما شاهد شروع آن بوده ایم.

During the war between Israel, a state,

در طول ِ جنگ میان اسرائیل، دولت و حزب الله،

and Hezbollah, a non-state actor,

و مخالفان دولت،

the non-state actor flew

یک فرد غیر دولتی،

four different drones against Israel.

۴ هواپیمای بدون سرنشین را بر ضد اسرائیل پرواز داد.

There's already a jihadi website

یک وبلاگ جهادی وجود دارد

that you can go on and remotely

که شما هم می توانید به صورت کنترل از راه دور،

detonate an IED in Iraq while sitting

در عراق عملیات انفجار انجام دهید

at your home computer.

در حالیکه مقابل کامپیوتر شخصی تان در منزل نشسته اید.

And so I think what we're going to see is

و فکر میکنم ما در اینجا،

two trends take place with this.

شاهد دو روند هستیم.

First is, you're going to reinforce the power

نخست اینکه شما قدرت اشخاص را،

of individuals against governments,

بر علیه دولت تقویت می کنید،

but then the second is that

و اما دوم اینکه،

we are going to see an expansion

ما شاهد گسترش،

in the realm of terrorism.

در حوزه تروریسم خواهیم بود.

The future of it may be a cross between

که آینده آن ممکن است،

al Qaeda 2.0 and the

نقطه تلاقی القاعده

next generation of the Unabomber.

و نسل جدید بمبگذاران "Una" باشد.

And another way of thinking about this

شیوه دیگری از اندیشیدن به این موضوع،

is the fact that, remember, you don't have

این واقعیت است که لازم نیست شما،

to convince a robot that they're gonna

یک روبات را متقاعد کنید که بعد از مرگش،

receive 72 virgins after they die

۷۲ حوری باکره پاداش خواهد گرفت،

to convince them to blow themselves up.

تا او را برای مایه گذاشتن از جانش ترغیب کنید.

But the ripple effects of this are going to go

اما اثرات مواج ِ این موضوع، بر سیاست ما تاثیر خواهد گذاشت.

out into our politics. One of the people that

یکی از افرادی که ملاقات کردم،

I met with was a former Assistant Secretary of

دستیار پیشین ِ وزیر دفاع در زمان رونالد ریگان بود،

Defense for Ronald Reagan, and he put it

که مسئله را اینطور عنوان کرد :

this way: "I like these systems because

من به این سیستمها علاقه دارم،

they save American lives, but I worry about

چرا که جان آمریکاییها را حفظ می کنند، اما

more marketization of wars,

از بازاری شدن ِ جنگ،

more shock-and-awe talk,

شوک و بحثهای ترس انگیز ِ بیشتر، نگرانم.

to defray discussion of the costs.

که تمام این هزینه ها را تسویه کند.

People are more likely to support the use

مردم در صورتی میل حمایت برای استفاده از شدت عمل را دارند،

of force if they view it as costless."

که آن را بدون هزینه بیابند.

Robots for me take certain trends

روباتها برای من روندی مهمتر از آنچه

that are already in play in our body politic,

امروزه در سیاستهای حرکتی روزمره دارند،

and maybe take them to

محسوب می شوند که ممکن است آنها را،

their logical ending point.

به نقطه منطقی ِ پایانشان برساند.

We don't have a draft. We don't

ما پیش نویسی نداریم.

have declarations of war anymore.

دیگر اعلامیه ی جنگی نداریم.

We don't buy war bonds anymore.

دیگر اوراق قرضه ی جنگ را خریداری نمی کنیم.

And now we have the fact that we're

و حالا ما با این واقعیت روبرو هستیم،که لازم است،

converting more and more of our American

تعداد بی شماری از سربازان ِ آمریکایی خود را،

soldiers that we would send into harm's

که به دل خطر می فرستیم،

way into machines, and so we may take

به ماشینها تبدیل کنیم، و بنابر این، ممکن است قادر باشیم،

those already lowering bars to war

کسانی را که پشت میله های ِ زندان ِ جنگ گرفتار می شوند،

and drop them to the ground.

به زندگی باز گردانیم.

But the future of war is also going to be

و اما آینده ی جنگ،

a YouTube war.

جنگی یوتیوبی خواهد بود.

That is, our new technologies don't merely

که نشان می دهد، تکنولوژی های ما، نه تنها

remove humans from risk.

انسانها را به طور محض از خطر مصون نمی کند،

They also record everything that they see.

که تمام مشاهدات را هم ضبط می کند.

So they don't just delink the public:

بنابراین تکنولوژی، ارتباط عموم را با جنگ قطع نمیکند،

they reshape its relationship with war.

بلکه تغییر شکلی در ارتباط آن با جنگ ایجاد می کند.

There's already several thousand

هزاران کلیپ ویدیویی،

video clips of combat footage from Iraq

از مبارزات جنگی در عراق

on YouTube right now,

روی یوتیوب وجود دارد،

most of it gathered by drones.

که اغلب آنها توسط خلبانان هواپیماهای بدون سرنشین جمع آوری شده.

Now, this could be a good thing.

که برای اکنون، چیز خوبی است.

It could be building connections between

چرا که رابط ِ بین ِ

the home front and the war front

عملیات ِ غیر نظامیان و نظامیان است،

as never before.

که در گذشته هرگز وجود نداشته است.

But remember, this is taking place

اما به خاطر داشته باشید،

in our strange, weird world, and so

که در دنیای عجیب و غریب ما رخ می دهد و،

inevitably the ability to download these

توانایی دانلود این ویدئوها روی آی-پاد یا "Zune "،

video clips to, you know, your iPod

به صورت غیر قابل اجتنابی،

or your Zune gives you

این قابلیت را در شما ایجاد میکند،

the ability to turn it into entertainment.

که به آن به چشم سرگرمی بنگرید.

Soldiers have a name for these clips.

سربازان این ویدئوها را با نام ِ

They call it war porn.

پورنوگرافی جنگ می شناسند.

The typical one that I was sent was

عادی ترین نمونه از این قبیل ویدئوها که برای من ایمیل شده،

an email that had an attachment of

فایل پیوستی داشت،

video of a Predator strike taking out

که یک حمله مسلحانه برای از بین بردن ِ پایگاه دشمن بود.

an enemy site. Missile hits,

با انفجار موشک،

bodies burst into the air with the explosion.

جسم انسانها در فضا منفجر می شد،

It was set to music.

که موسیقی خاص خود را داشت.

It was set to the pop song

و شبیه موسیقی پاپ ِ " Sugar Ray "،

"I Just Want To Fly" by Sugar Ray.

با نام ِ " I Just Want To Fly " بود.

This ability to watch more

توانایی ِ تماشای بیشتر

but experience less creates a wrinkle

و تجربه کردن ِ کمتر، شکافی در

in the public's relationship with war.

ارتباط عموم با جنگ ایجاد می کند.

I think about this with a sports parallel.

من با دیدی شبیه ورزش به این موضوع فکر میکنم.

It's like the difference between

که شبیه تفاوت میان ِ،

watching an NBA game, a professional

تماشای ِ یک مسابقه ی حرفه ای بسکتبال

basketball game on TV, where the athletes

از تلویزیون، که در آن قهرمانان

are tiny figures on the screen, and

به کوچکی ِ نقطه هستند

being at that basketball game in person

و بودن در آن مسابقه و درک کردن اینکه،

and realizing what someone seven feet

یک فرد 2 متری در حقیقت چه شکلی است،

really does look like.

می باشد.

But we have to remember,

اما باید به خاطر بسپریم،

these are just the clips.

که این ها تنها کلیپ ویدیویی هستند.

These are just the ESPN SportsCenter

این ویدیوها، تنها یک نسخه ESPN،

version of the game. They lose the context.

از بازی هستند که محتوایی ندارند.

They lose the strategy.

و استراتژی،

They lose the humanity. War just

و انسانیت را گم کرده اند. جنگ،

becomes slam dunks and smart bombs.

تنها به ضربات انفجاری و بمبهای هوشمند تبدیل شده است.

Now the irony of all this is that

و حالا کنایه ی مطلب در اینجاست،

while the future of war may involve

که با بیشتر و بیشتر درگیر شدن ِ احتمالی جنگ،

more and more machines,

با ماشینها و ابزار،

it's our human psychology that's driving

روانشناسی بشری است که تمام آن را به حرکت در می آورد،

all of this, it's our human failings

شکستهای انسانی است،

that are leading to these wars.

که منجر به تمام این جنگها می شود.

So one example of this that has

بنابراین، یک مثال از این مورد،

big resonance in the policy realm is

که طنین بزرگی در محدوده سیاست دارد،

how this plays out on our very real

چگونگی ایفای نقش آن در جنگ واقعی،

war of ideas that we're fighting

بین افکار و ایده هاست،

against radical groups.

که ما را به جنگ در برابر گروههای رادیکال وا می دارد.

What is the message that we think we are

که پیامی که فکر می کنیم با این ماشینها می فرستیم،

sending with these machines versus what

و در مقابل،

is being received in terms of the message.

چیزی که به عنوان پیام دریافت می کنیم، چیست.

So one of the people that I met was

یکی از افرادی که ملاقات کردم،

a senior Bush Administration official,

از مقامات ارشد دولت بوش بود،

who had this to say about

که گفت:

our unmanning of war:

عاری از انسان کردن ِ جنگ،

"It plays to our strength. The thing that

نشانگر قدرت ماست و چیزی که،

scares people is our technology."

بقیه را می ترساند، تکنولوژی ماست.

But when you go out and meet with people,

ولی هنگامیکه مردم را،

for example in Lebanon, it's a very

به عنوان مثال در لبنان ملاقات میکنیم،

different story. One of the people

قضیه کاملا " متفاوت است. یکی از کسانی که آنجا ملاقات کردم،

I met with there was a news editor, and

یک سردبیر خبر بود،

we're talking as a drone is flying above him,

و وقتی در مورد پرواز یک هواپیمای بدون سرنشین بالای سرش،

and this is what he had to say.

صحبت می کردیم، حرفش این بود :

"This is just another sign of the coldhearted

" این نشان دیگری از ،

cruel Israelis and Americans,

اسرائیلیها و آمریکاییهای سنگدل و بیرحم است؛

who are cowards because

که بزدل هستند، چرا که،

they send out machines to fight us.

برای جنگ با ما ماشین می فرستند.

They don't want to fight us like real men,

آنها نمی خواهند با ما مثل مردان واقعی بجنگند،

but they're afraid to fight,

و از مبارزه می ترسند،

so we just have to kill a few of their soldiers

پس فقط باید، تعدادی از سربازانشان را بکشیم،

to defeat them."

تا شکستشان دهیم. "

The future of war also is featuring

آینده جنگ، همچنین، نمایان کردن ِ

a new type of warrior,

نوعی از جنگاور است،

and it's actually redefining the experience

که تجربه ی واقعی ِحضور در جنگ را،

of going to war.

دوباره تعریف کند.

You can call this a cubicle warrior.

که می توانید آن را جنگاور ِ مستقر در محل خود بنامید.

This is what one Predator drone pilot

که هدایت کنندگان ِ هواپیماهای بدون سرنشین

described of his experience fighting

در مورد ِ تجربه ی خود در جنگ با عراق،

in the Iraq War while never leaving Nevada.

و بدون ترک ِ Nevada توصیف می کردند.

"You're going to war for 12 hours,

" شما ۱۲ ساعت به جنگ می روید،

shooting weapons at targets,

به هدفها شلیک می کنید،

directing kills on enemy combatants,

کشتن ِ نیروهای دشمن را کارگردانی می کنید،

and then you get in the car

و سپس سوار اتومبیل می شوید،

and you drive home and within 20 minutes,

به سمت خانه رانندگی می کنید،

you're sitting at the dinner table

و در عرض ۲۰قیقه، سر میز شام،

talking to your kids about their homework."

با فرزندانتان راجع به تکالیف مدرسه صحبت می کنید.

Now, the psychological balancing

حالا، متعادل سازی ِ روانی ِ این تجارب،

of those experiences is incredibly tough,

به طور ناباورانه ای سخت است،

and in fact those drone pilots have

و اینگونه هدایت کننده ها،

higher rates of PTSD than many

بیشتر از جنگجویان حاضر در عراق،

of the units physically in Iraq.

مبتلا به "اختلال استرس ِ پس از سانحه" شدند.

But some have worries that this

اما بعضی از آنها نگران هستند که،

disconnection will lead to something else,

این قطع ارتباط منجر به چیز دیگری شود،

that it might make the contemplation of war

که اندیشیدن ِ آسانتر به جنایات جنگی،

crimes a lot easier when you have

از بعد ِ فاصله است.

this distance. "It's like a video game,"

به توصیف ِیک خلبان جوان :

is what one young pilot described to me

" شبیه یک بازی ویدیویی است"

of taking out enemy troops from afar.

که در آن نیروهای دشمن را از دور از پا در می آورید .

As anyone who's played Grand Theft Auto

همانطور که تمام کسانی که GTA بازی کردند می دانند،

knows, we do things in the video world

ما در دنیای ویدیویی کارهایی را انجام می دهیم،

that we wouldn't do face to face.

که رو در رو انجام نخواهیم داد.

So much of what you're hearing from me

بیشترین چیزی که در حال حاضر از من می شنوید،

is that there's another side

این است که،

to technologic revolutions,

بعد دیگری از انقلاب تکنولوژیکی،

and that it's shaping our present

شکل دهی زمان حال،

and maybe will shape our future of war.

و شاید آینده ی ما باشد.

Moore's Law is operative,

قوانین مور،

but so's Murphy's Law.

و مورفی در این مورد کاربردی هستند.

The fog of war isn't being lifted.

مه ِ جنگ، پاک شدنی نیست.

The enemy has a vote.

دشمن دارای یک رای است.

We're gaining incredible new capabilities,

ما در حال به دست آوردن قابلیت های باور نکردنی ِ جدید هستیم،

but we're also seeing and experiencing

اما در عین حال، شاهد ِ تجربه ی،

new human dilemmas. Now,

معضلات بشری ِ جدید هم هستیم.

sometimes these are just "oops" moments,

که بنا به توصیف رهبر ِ یک شرکت روباتیک،

which is what the head of a robotics

گاهی اوقات،

company described it, you just have

یک لحظه آه کشیدن است،

"oops" moments. Well, what are

اما،این لحظه

"oops" moments with robots in war?

برای یک روبات در جنگ چگونه است.

Well, sometimes they're funny. Sometimes,

گاهی اوقات این صحنه مضحک است.

they're like that scene from the

مانند یک صحنه از فیلم ادی مورفی،

Eddie Murphy movie "Best Defense,"

با نام ِ " Best Defense "،

playing out in reality, where they tested out

که در یک صحنه ی واقعی،

a machine gun-armed robot, and during

یک روبات ِ مسلح، را امتحان کردند،

the demonstration it started spinning

و در طول ِ نمایش،

in a circle and pointed its machine gun

که از یک میدان مدور شروع،

at the reviewing stand of VIPs.

و به جایگاه افراد ویژه ختم میشد، حضور داشتند.

Fortunately the weapon wasn't loaded

خوشبختانه، اسلحه پر نبود،

and no one was hurt, but other times

و کسی آسیب ندید، اما در سایر زمانها،

"oops" moments are tragic,

لحظات آه کشیدن ناگوار هستند،

such as last year in South Africa, where

مانند سال گذشته در آفریقا،

an anti-aircraft cannon had a

که یک توپ ِ ضد ِ هوایی،

"software glitch," and actually did turn on

دچار قطعی ِ نرم افزار شد،

and fired, and nine soldiers were killed.

و روشن و منفجر شد که منجر به کشته شدن ِ ۹ سرباز گردید.

We have new wrinkles in the laws of war

ما شکافهای جدیدی،

and accountability. What do we do

بین قوانین جنگ، و پاسخگویی در برابر آن داریم.

with things like unmanned slaughter?

ما با کشتار بدون دخالت انسانی چه می کنیم؟

What is unmanned slaughter?

این نوع از کشتار چیست؟

We've already had three instances of

ما سه مورد از این کشتار را داشتیم

Predator drone strikes where we thought

که فکر می کردیم،

we got bin Laden, and it turned out

از جانب " بن لادن " باشد،

not to be the case.

اما مشخص شد که نبود.

And this is where we're at right now.

و اینجا جایی است که در حال حاضر در آنیم!

This is not even talking about armed,

که حتی در مورد سیستمهای ِ

autonomous systems

مسلح ِ خود مختار با اختیار کامل در استفاده از زور،

with full authority to use force.

سخنی به میان نمی آورد.

And do not believe that that isn't coming.

و باور ندارد که اتفاق نمی افتد.

During my research I came across

در طول تحقیقم،

four different Pentagon projects

به چهار مورد از پروژه های پنتاگون بر خوردم،

on different aspects of that.

با جنبه های ِ متفاوت ِ موضوع بر خوردم.

And so you have this question:

و حالا سوال اینجاست:

what does this lead to issues like

این مورد در مسایلی مانند ، جنایات جنگی،

war crimes? Robots are emotionless, so

منجر به چه خواهد شد؟ روباتها احساس ندارند،

they don't get upset if their buddy is killed.

پس اگر کشته شوند، غمگین نخواهند شد.

They don't commit crimes of rage

آنها جنایات ِ خشم و انتقام را،

and revenge.

مرتکب نمی شوند.

But robots are emotionless.

اما فاقد احساس هستند.

They see an 80-year-old grandmother

آنها یک مادربزرگ ِ ۸۰ ساله روی صندلی چرخدار را،

in a wheelchair the same way they see

مانند ِ یک تانک ِ T-80 می بینند.

a T-80 tank: they're both

که هر دو ،

just a series of zeroes and ones.

مجموعه ای از صفر و یک هستند.

And so we have this question to figure out:

و بنابراین با سوال مواجهیم :

How do we catch up our 20th century

چگونه قوانین جنگی ِ قرن بیستم

laws of war, that are so old right now

که در حال حاضر بسیار قدیمی هستند،

that they could qualify for Medicare,

را برای تکنولوژی قرن ۲۱ بکار گیریم؟

to these 21st century technologies?

را برای تکنولوژی قرن ۲۱ بکار گیریم؟

And so, in conclusion, I've talked about

و بنابراین، به عنوان نتیجه،

what seems the future of war,

در مورد آینده‌ی جنگ صحبت کردم،

but notice that I've only used

اما توجه کنید که تنها، از مثالهای دنیای واقعی استفاده کردم،

real world examples and you've only seen

و شما هم تنها،

real world pictures and videos.

شاهد تصاویر و ویدیوهای واقعی بودید.

And so this sets a great challenge for

که چالش بزرگی برای همه ما، ایجاد می کند.

all of us that we have to worry about well

که قبل از نگرانی در مورد Roomba،

before you have to worry about your

که زندگی ما را از بین خواهد برد،

Roomba sucking the life away from you.

باید نگران آن باشیم.

Are we going to let the fact that what's

آیا اجازه خواهیم داد این واقعیت،

unveiling itself right now in war

که چیزهایی مانند ِ صحنه های علمی - تخیلی،

sounds like science fiction and therefore

که در حال حاضر از جنگ پرده برداری میکند،

keeps us in denial?

ما را در انکار نگه دارد؟

Are we going to face the reality

آیا مایلیم،

of 21st century war?

با واقعیت جنگ در قرن ۲۱ روبرو شویم؟

Is our generation going to make the same

آیا نسل ما،

mistake that a past generation did

اشتباه نسل قبل را،

with atomic weaponry, and not deal with

با سلاحهای اتمی،

the issues that surround it until

و بدون در نظر گرفتن ِ فجایع پشت آن،

Pandora's box is already opened up?

تکرار خواهد کرد؟

Now, I could be wrong on this, and

ممکن است در این مورد اشتباه کنم،

one Pentagon robot scientist told me

و همانطور که یک دانشمند پنتاگون به من گفت،

that I was. He said, "There's no real

که اشتباه می کنم. او گفت:

social, ethical, moral issues when it comes

"هیچ مورد اجتماعی، اخلاقی و روحی،

to robots.

در روباتها وجود ندارد.

That is," he added, "unless the machine

به جز اینکه روباتها،

kills the wrong people repeatedly.

آدمهای نادرست را به صورت تکرار شونده از بین می برند.

Then it's just a product recall issue."

و بعد فقط کافیه محصول معیوب رو فراخوان کنیم".

And so the ending point for this is

بنانبراین، نقطه پایان این است که،

that actually, we can turn to Hollywood.

راستش، سری هم به هالیوود بزنیم.

A few years ago, Hollywood gathered

چند سال قبل، هالیوود،

all the top characters and created

تمام شخصیتهای برجسته را جمع کرد،

a list of the top 100 heroes and

و لیستی از ۱۰۰ قهرمان ِ برتر ،

top 100 villains of all of Hollywood history,

و تبهکاران ِ برتر درست کرد،

the characters that represented the best

شخصیتهایی که نمایانگر ِ

and worst of humanity.

بهترین و بدترین افراد از بشریت بودند.

Only one character made it onto both lists:

و تنها نام یک شخصیت در هر دو لیست به چشم می خورد:

The Terminator, a robot killing machine.

ترمیناتور، روبات ِ کشنده.

And so that points to the fact that

این مطلب به این واقعیت اشاره می کند،

our machines can be used

که ماشینهای ما،

for both good and evil, but for me

برای هر دو مورد انسانی و شیطانی، قابل استفاده هستند.

it points to the fact that there's a duality

و به این واقعیت اشاره دارد،

of humans as well.

که دو وجهی بودن، در انسانها هم وجود دارد.

This week is a celebration

این هفته،

of our creativity. Our creativity

جشنی برای خلاقیتمان به پاست. خلاقیت ِ ما،

has taken our species to the stars.

گونه بشر را به ستاره ها برده است.

Our creativity has created works of arts

خلاقیت ما ، کارهای هنری،

and literature to express our love.

و ادبیات را برای ابراز ِ عشق، خلق کرده است.

And now, we're using our creativity

و حالا از خلاقیتمان،

in a certain direction, to build fantastic

در مسیری خاص، برای ساختن ِ

machines with incredible capabilities,

ماشینهای جالب، با قابلیتهایی باور نکردنی، استفاده می کنیم.

maybe even one day

شاید حتی یک روز،

an entirely new species.

گونه ای کاملا جدید خلق کنیم.

But one of the main reasons that we're

اما یکی از اصلی ترین علتهای ِ انجام ِ این کار،

doing that is because of our drive

محرک ِ درونی ما برای نابود کردن ِ یکدیگر است،

to destroy each other, and so the question

پس سوالی که همه باید بپرسیم،

we all should ask:

این است :

is it our machines, or is it us

این ماشینهایمان است که آماده جنگ شدند،

that's wired for war?

یا خودمان؟

Thank you. (Applause)

متشکرم. (تشویق حضار)