The surprisingly charming science of your gut | Giulia Enders

Translator: Maral Sheikhzadeh Reviewer: Nima Pourreza

A few years ago,

چند سال پیش،

I always had this thing happening to me,

همیشه این اتفاق برای من می‌افتاد،

especially at family gatherings

به خصوص در دورهمی‌های خانوادگی،

like teas with aunts and uncles or something like this.

مثل عصرانه‌ها با عمه‌ها و عموها یا مراسمی مثل این،

When people come up to you,

وقتی دیگران به سراغ‌تان می‌آیند،

and they ask you, "So, what are you doing?"

و از شما می‌پرسند، «تو چی کار می‌کنی؟»

And I would have this magical one-word reply,

من این جواب یک-کلمه‌ای جادویی را به آنها می‌دادم،

which would make everybody happy:

که همه رو خیلی خوشحال می‌کرد:

"Medicine.

«پزشکم، و قرار هست

I'm going to be a doctor."

یک دکتر شوم.»

Very easy, that's it, everybody's happy and pleased.

به سادگی همین، همه خوشحال و راضی بودند.

And it could be so easy,

و می‌توانست همینطور ساده باشه،

but this effect really only lasts for 30 seconds with me,

اما این تأثیر فقط برای ۳۰ ثانیه ادامه پیدا می‌کرد،

because that's then the time when one of them would ask,

چون در اون لحظه، وقتی یکی از اونها از من می‌پرسید،

"So, in what area of medicine?

«خوب، در چه حوزه‌ای از پزشکی؟

What specialty do you want to go into?"

برای تخصص چه شاخه‌ای را انتخاب می‌کنی؟»

And then I would have to strip down in all honesty and just say,

و من باید در عین صداقت راستش را به آنها می‌گفتم،

"OK, so I'm fascinated with the colon.

«من به روده بزرگ علاقه زیادی دارم.

It all started with the anus,

و این علاقه از مقعد شروع شد،

and now it's basically the whole intestinal tract."

و الان به کل روده گسترش پیدا کرده است.»

(Laughter)

(خنده)

And this would be the moment when the enthusiasm trickled,

و این آن لحظه‌ای بود که اشتیاق اطرافیان افت می‌کرد،

and it would maybe also get, like, awkwardly silent in the room,

و شاید سکوت خجالت‌آوری در فضای اتاق حاکم می‌شد،

and I would think this was terribly sad,

و من فکر می‌کنم این خیلی غم‌انگیزه،

because I do believe our bowels are quite charming.

چون معتقدم روده‌های ما بسیار جذابند.

(Laughter)

(خنده)

And while we're in a time where many people are thinking about

و درحالیکه ما در زمانی زندگی می‌کنیم که بسیاری از مردم

به این فکر می‌کنند که چه دسر مغذی جدیدی درست کنند

what new superfood smoothie to make

or if gluten is maybe bad for them,

یا اینکه گلوتن برایشان بد است یا نه،

actually, hardly anyone seems to care about the organ where this happens,

در حقیقت، به ندرت کسی به ارگانی که این اتفاقات در آن می‌افتد،

the concrete anatomy and the mechanisms behind it.

به آناتومی و مکانیزمی که در پس این‌ها است توجهی دارد.

And sometimes it seems to me

و گاهی اوقات فکر می‌کنم

like we're all trying to figure out this magic trick,

که همه ما سعی داریم این حقه جادویی را درک کنیم،

but nobody's checking out the magician,

اما هیچ‌کس به جادوگر آن توجهی ندارد،

just because he has, like,

صرفاً به این دلیل که او،

an embarrassing hairstyle or something.

مدل مو یا چیزی خجالت‌آور دارد.

And actually,

و در حقیقت،

there are reasons science disliked the gut for a long time;

دلایلی در پس بی‌علاقگی علم به روده‌ها برای مدت‌ها وجود دارد،

I have to say this.

که لازم است بگویم.

So, it's complex.

خوب، این عضوی پیچیده است.

There's a lot of surface area --

سطح بسیار گسترده‌ای دارد --

about 40 times the area of our skin.

تقریبا ۴۰ برابر سطح پوست.

Then, in such a tight pipe,

البته، در یک حفره بسیار تنگ،

there are so many immune cells that are being trained there.

سلول‌های ایمنی بسیاری وجود دارد که در آنجا پرورش داده می‌شوند.

We have 100 trillion bacteria doing all sorts of things --

ما ۱۰۰ میلیارد باکتری داریم که همه جور کاری انجام می‌دهند --

producing little molecules.

مثلاً مولکول‌های ریزی تولید می‌کنند.

Then there's about 20 different hormones,

همچنین حدود ۲۰ هورمون مختلف وجود دارد،

so we are on a very different level than our genitals, for example.

پس مثلاً در قیاس با دستگاه تناسلی، در سطح کاملاً متفاوتی قرار داریم.

And the nervous system of our gut is so complex

و سیستم عصبی مربوط به روده بسیار پیچیده است تا حدی که

that when we cut out a piece,

وقتی یک بخش آن را جدا می‌کنیم،

it's independent enough that when we poke it,

به اندازه کافی مستقل است که اگر به آن دست بزنیم،

it mumbles back at us, friendly.

دوستانه واکنش نشان می‌دهد.

(Laughter)

(خنده)

But at least those reasons are also the reasons why it's so fascinating

اما حداقل همان دلایل، دلایلی هستند که این عضوی بسیار شگفت‌انگیز

and important.

و مهم نیز هست.

و برای من علاقه به روده‌ در سه مرحله شکل گرفت.

It took me three steps to love the gut.

So today, I invite you to follow me on those three steps.

و امروز از شما دعوت می‌کنم تا در این سه مرحله مرا همراهی کنید.

The very first was just looking at it

اولین مرحله در مشاهده صرف آن بود

and asking questions like, "How does it work?"

و پرسیدن سوالاتی بود مثل، «چطور کار می‌کند؟»

and "Why does it have to look so weird for that sometimes?"

و «چرا گاهی اوقات انقدر عجیب به نظر می‌رسد؟»

And it actually wasn't me asking the first kind of these questions,

و البته من اولین کسی نبودم که شکل اولیه این سوالات را می‌پرسید،

but my roommate.

بلکه هم اتاقی‌ام بود.

After one heavy night of partying,

بعد از یک پارتی شبانه طولانی،

he came into our shared-room kitchen,

او به آشپزخانه مشترک‌مان بیرون آمد،

and he said, "Giulia, you study medicine. How does pooping work?"

و گفت، «جولیا، تو پزشکی می‌خونی. پی‌پی کردن چطور اتفاق می‌افته؟»

(Laughter)

(خنده)

And I did study medicine but I had no idea,

و من با اینکه پزشکی می‌خوندم، جوابش رو نمی‌دونستم،

so I had to go up to my room and look it up in different books.

پس بلند شدم و به اتاقم رفتم، و به دنبال جواب در کتاب‌های مختلفی گشتم.

And I found something interesting, I thought, at that time.

و اون موقع، فکر کردم که چیز جالبی پیدا کردم.

So it turns out, we don't only have this outer sphincter,

معلوم شد که، ما تنها عضله مقعد بیرونی را نداریم،

we also have an inner sphincter muscle.

بلکه یک عضله مقعد درونی هم داریم.

The outer sphincter we all know, we can control it,

ما می‌دانیم که مقعد بیرونی‌مان را می‌توانیم کنترل کنیم،

we know what's going on there;

می‌دانیم آنجا چه اتفاقاتی می‌افتد،

the inner one, we really don't.

اما درباره آن داخلی چیزی نمی‌دانیم.

So what happens is,

آنچه اتفاق می‌افتد این است که،

when there are leftovers from digestion,

وقتی اضافاتی از هضم غذا باقی می‌ماند،

they're being delivered to the inner one first.

آنها اول به مقعد درونی فرستاده می‌شوند.

This inner one will open in a reflex

مقعد درونی به شکلی واکنشی باز می‌شود

and let through a little bit for testing.

و کمی از آن مواد را برای تست عبور می‌دهد.

(Laughter)

(خنده)

So, there are sensory cells

در آنجا سلول‌های گیرنده حسی وجود دارد

that will analyze what has been delivered: Is it gaseous or is it solid?

که آنچه رسیده را بررسی می‌کنند: که آیا گاز است یا جامد؟

And they will then send this information up to our brain,

و بعد این اطلاعات را به مغز می‌فرستند،

and this is the moment when our brain knows,

و این لحظه‌ای است که مغز ما می‌داند،

"Oh, I have to go to the toilet."

«باید برم دستشویی.»

(Laughter)

(خنده)

The brain will then do what it's designed to do

سپس مغز با آن آگاهی فوق‌العاده‌ای که دارد

with its amazing consciousness.

آن کاری را می‌کند که برایش برنامه‌ریزی شده.

It will mediate with our surroundings,

با محیط اطراف تعامل می‌کند،

and it will say something like,

و چیزی شبیه این می‌گوید،

"So, I checked.

«بررسی کردم.

We are at this TEDx conference -- "

ما در این کنفرانس TEDx هستیم --»

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

Gaseous?

گازی هستید؟

Maybe, if you're sitting on the sides,

شاید، اگر در کناره‌ها نشسته باشید،

and you know you can pull it off silently.

و می‌دانید که می‌توانید بی‌صدا آن را رد کنید.

(Laughter)

(خنده)

But solid --

اما اگر جامد باشد --

maybe later.

شاید بعداً.

(Laughter)

(خنده)

Since our outer sphincter and the brain is connected with nervous cells,

از اونجایی که مقعد بیرونی ما و مغز توسط سلول‌های عصبی به هم متصل‌اند،

they coordinate, cooperate,

آنها با هم همکاری می‌کنند،

and they put it back in a waiting line --

و اون رو در صف انتظار قرار می‌دهند --

(Laughter)

(خنده)

for other times,

برای یک زمان دیگه،

like, for example, when we're at home sitting on the couch,

یا برای مثال، وقتی در خانه هستیم، و روی مبل نشسته‌ایم،

we have nothing better to do,

و هیچ کار بهتری برای انجام نداریم،

we are free to go.

خود را آزاد می‌گذاریم.

(Laughter)

(خنده)

Us humans are actually one of the very few animals that do this

ما انسان‌ها یکی از معدود حیواناتی هستیم که این کار را

in such an advanced and clean way.

چنین پیشرفته و تمیز انجام می‌دهیم.

To be honest, I had some newfound respect

صادقانه بگویم، من احترامی جدید برای

for that nice, inner sphincter dude --

اون مقعد درونی‌مان پیدا کرده‌ام --

not connected to nerves

که بدون اتصال به اعصاب

that care too much about the outer world or the time --

انقدر حواسش به دنیای بیرون و موقعیت هست --

just caring about me for once.

برای یک بار هم که شده به من اهمیت می‌دهد.

I thought that was nice.

فکر می‌کنم این خیلی خوبه.

And I used to not be a great fan of public restrooms,

و من سابقاً از دستشویی‌های عمومی خیلی خوشم نمی‌آمد،

but now I can go anywhere,

اما الان هر جایی که باشم می‌روم،

because I consider it more

چون بیشتر اهمیت می‌دهم

when that inner muscle puts a suggestion on my daily agenda.

وقتی که این عضله درونی پیشنهادی را در برنامه روزانه من قرار می‌دهد.

(Laughter)

(خنده)

And also I learned something else, which was:

و یک چیز دیگر هم یاد گرفتم، اینکه:

looking closely at something I might have shied away from --

مشاهده دقیق چیزی که ممکن بود از آن خجالت بکشم --

maybe the weirdest part of myself --

شاید عجیب‌ترین بخش وجودم --

left me feeling more fearless,

مرا نترس‌تر کرد،

and also appreciating myself more.

و همچنین باعث شد بیشتر قدر خودم را بدانم.

And I think this happens a lot of times

و فکر می‌کنم هنگامی که روده را

when you look at the gut, actually.

نگاه می‌کنیم، این خیلی پیش می‌آید.

Like those funny rumbling noises that happen

مثل زمانی که صداهای قاروقور شکم پیش می‌آیند

when you're in a group of friends

وقتی در جمع دوستان‌تان قرار دارید

or at the office conference table,

یا پشت میز کنفرانس محل کارتان هستید،

going, like, "Merrr, merrr..."

صداهایی مثل، «قووور، قووور...»

This is not because we're hungry.

این به‌خاطر گرسنگی نیست.

This is because our small intestine is actually a huge neat freak,

بلکه به این خاطر است که روده کوچک ما در تمیزکاری وسواس است،

and it takes the time in between digestion to clean everything up,

و در زمان‌های میان هضم زمانی را صرف تمیز کردن همه جا می‌کند،

resulting in those eight meters of gut -- really, seven of them --

که باعث می‌شود آن روده هشت متری -- در واقع هفت متر آن --

being very clean and hardly smelling like anything.

خیلی تمیز باشد و به ندرت هیچ بویی بدهد.

It will, to achieve this, create a strong muscular wave

برای این هدف، روده یک موج عضلانی قوی ایجاد می‌کند

that moves everything forward that's been leftover after digestion.

که همه آن چیزی که بعد از هضم باقی مانده را به جلو حرکت می‌دهد.

This can sometimes create a sound,

این گاهی اوقات باعث تولید صدا می‌شود،

but doesn't necessarily have to always.

اما لزوماً همیشه اینطور نیست.

So what we're embarrassed of is really a sign

پس،‌‌ آنچه باعث خجالت ما می‌شود در واقع یک نشانه است

of something keeping our insides fine and tidy.

از چیزی که درون ما را تمیز و پاک نگه می‌دارد.

Or this weird, crooked shape of our stomach --

یا این شکل عجیب و پر پیچ و خم شکم ما --

a bit Quasimodo-ish.

کمی شبیه یک گوژپشت.

This actually makes us be able to put pressure on our belly

این در حقیقت ما را قادر می‌کند تا به شکم‌مان فشار بیاوریم

without vomiting,

بدون اینکه بالا بیاوریم،

like when we're laughing

مثل زمانی که می‌خندیم

and when we're doing sports,

یا ورزش می‌کنیم،

because the pressure will go up and not so much sideways.

زیرا این فشار بیشتر به سمت بالاست تا کنار‌ه‌ها.

This also creates this air bubble

این همچنین باعث ایجاد حباب هوایی می‌شود

that's usually always very visible in X-rays, for example,

که معمولاً در اسکن ایکس-ری خیلی مشهود است

and can sometimes, with some people,

و گاهی، برای برخی از افراد،

when it gets too big,

وقتی زیادی بزرگ می‌شود،

create discomfort or even some sensations of pain.

موجب ناراحتی یا حتی احساس درد می‌شود.

But for most of the people, is just results

اما برای اکثر مردم، تنها باعث این می‌شود

that it's far easier to burp when you're laying on your left side

که وقتی به پهلوی چپ می‌خوابند بسیار راحت‌تر بادگلو بدهند

instead of your right.

تا وقتی به پهلوی راست خوابند.

And soon I moved a bit further

و بعد من کمی بیشتر پیش رفتم

and started to look at the whole picture of our body and health.

و به تصویری از کل بدن و سلامتی توجه کردم.

This was actually after I had heard

این در واقع بعد از این بود که شنیدم

that someone I knew a little bit had killed himself.

یک نفر که می‌شناختم خودکشی کرده است.

It happened that I had been sitting next to that person the day before,

برحسب اتفاق من روز قبل خودکشی او کنارش نشسته بودم.

and I smelled that he had very bad breath.

و بوی بسیار بدی از دهانش احساس کردم.

And when I learned of the suicide the next day,

و وقتی فهمیدم روز بعد خودکشی کرده است،

I thought: Could the gut have something to do with it?

فکر کردم:آیا ممکنه روده‌های او باعث این خودکشی شده باشند؟

And I frantically started searching if there were scientific papers

و من به سرعت شروع کردم به گشتن به دنبال مقاله‌ای علمی

on the connection of gut and brain.

درباره ارتباط میان روده‌ها و مغز.

And to my surprise, I found many.

و عجیب اینکه، مقالات بسیاری پیدا کردم.

It turns out it's maybe not as simple as we sometimes think.

معلوم شد که آنقدرها که ما گاهی فکر می‌کنیم ساده نیست.

We tend to think our brain makes these commands

ما فکر می‌کنیم که مغز دستورات را می‌دهد

and then sends them down to the other organs,

و آنها را به اعضای بدن می‌فرستد،

and they all have to listen.

و همه آنها باید به آن گوش کنند.

But really, it's more that 10 percent of the nerves that connect brain and gut

اما در واقع، تنها ۱۰ درصد از اعصابی که مغز و روده‌ها را به هم متصل می‌کنند

deliver information from the brain to the gut.

اطلاعات را از مغز به روده‌ها می‌برند.

We know this, for example, in stressful situations,

برای مثال، این را در موقعیت‌های پراسترس می‌فهمیم،

when there are transmitters from the brain that are being sensed by our gut,

زمانی که انتقال‌گرهایی از مغز توسط روده‌ها دریافت و احساس می‌شوند.

so the gut will try to lower all the work,

پس روده تلاش می‌کند تا کارش را به حداقل برساند،

and not be working and taking away blood and energy

و با کار کردنش، انرژی و خون را به سمت خودش نکشد

to save energy for problem-solving.

تا انرژی برای حل مسئله ذخیره شود.

This can go as far as nervous vomiting or nervous diarrhea

این می‌تواند تا مرحله استفراغ عصبی یا اسهال عصبی پیش برود

to get rid of food that it then doesn't want to digest.

تا از شر غذایی که قصد هضم کردنش را ندارد رها شود.

Maybe more interestingly,

شاید به طرز جالب‌تری،

90 percent of the nervous fibers that connect gut and brain

۹۰ درصد تارهای عصبی که مغز و روده را به هم متصل می‌کنند

deliver information from our gut to our brain.

اطلاعات را از روده به مغز می‌برند.

And when you think about it a little bit,

و وقتی کمی درباره‌اش فکر می‌کنید،

it does make sense, because our brain is very isolated.

این به نظر منطقی می‌رسد، زیرا مغز خیلی محصور است.

It's in this bony skull surrounded by a thick skin,

در یک جمجمه استخوانی که توسط پوستی ضخیم پوشیده شده،

and it needs information to put together a feeling

و برای اینکه بتواند احساسی را ایجاد کند، نیاز به اطلاعات دارد

of "How am I, as a whole body, doing?"

درباره اینکه‌ «من به عنوان یک جسم کلی، چگونه‌ام؟»

And the gut, actually, is possibly the most important advisor for the brain

و در حقیقت، روده احتمالاً یکی از مهم‌ترین منابع اطلاعاتی برای مغز است

because it's our largest sensory organ,

زیرا این بزرگترین عضو حسی ما است،

collecting information not only on the quality of our nutrients,

که نه تنها درباره کیفیت غذایی که می‌خوریم اطلاعات جمع‌آوری می‌کند،

but really also on how are so many of our immune cells doing,

بلکه درباره وضعیت بسیاری از سلول‌های ایمنی نیز اطلاعات جمع ‌می‌کند،

or things like the hormones in our blood that it can sense.

یا درباره مواردی مثل هورمون‌هایی که در خون است و می‌تواند حس کند.

And it can package this information, and send it up to the brain.

و روده می‌تواند این اطلاعات را یکجا به سمت مغز بفرستد.

It can, there, not reach areas like visual cortex or word formations --

البته در مغز، به نواحی مثل غشر بینایی یا بخش کلمه سازی دسترسی ندارد --

otherwise, when we digest,

اگر چنین نبود، در حین هضم،

we would see funny colors or we would make funny noises -- no.

ما می‌توانستیم رنگ‌های عجیب ببینیم یا صداهای عجیب تولید کنیم -- نه.

But it can reach areas for things like morality,

اما می‌تواند به نواحی مربوط به مثلاً اخلاقیات،

fear or emotional processing

ترس یا پردازش عاطفی

or areas for self-awareness.

یا نواحی مربوط به خودآگاهی دسترسی پیدا کند.

So it does make sense

پس این منطقی است که

that when our body and our brain are putting together this feeling

وقتی بدن و مغز ما این احساس را ایجاد می‌کنند که،

of, "How am I, as a whole body, doing?"

«من به عنوان یک جسم کامل، چگونه‌ام؟»

that the gut has something to contribute to this process.

روده سهمی در شکل دادن به این فرآیند دارد.

And it also makes sense

و این هم منطقی است که

that people who have conditions like irritable bowel syndrome

افرادی که مواردی مثل سندروم روده تحریک‌پذیر

or inflammatory bowel disease

یا بیماری تورم روده دارند

have a higher risk of having anxiety or depression.

به احتمال بیشتری دچار اضطراب یا افسردگی شوند.

I think this is good information to share,

فکر می‌کنم این اطلاعات خوبی برای نشر دادن هست،

because many people will think,

چون بسیاری از مردم فکر می‌کنند،

"I have this gut thing, and maybe I also have this mental health thing."

«من این مشکل روده‌ای رو دارم، و احتمالاً این مشکل ذهنی رو هم دارم.»

And maybe -- because science is not clear on that right now --

و شاید -- چون علم هنوز درباره‌اش نظر قطعی ندارد --

it's really just that the brain is feeling sympathy with their gut.

این در واقع نشانه همدردی مغز با روده باشد.

This has yet to grow in evidence until it can come to practice.

باید شواهد بیشتری جمع شود تا بتوانیم آنرا به عمل در آوریم.

But just knowing about these kinds of research

اما صرف دانستن درباره چنین تحقیقاتی

that's out there at the moment

که در حال حاضر وجود دارد

helps me in my daily life.

به من در زندگی روزانه‌ام کمک می‌کند.

And it makes me think differently of my moods

و باعث می‌شود به شکل دیگری درباره احساساتم فکر کنم

and not externalize so much all the time.

و دائماً سعی در پیدا کردن علل بیرونی برای آنها نباشم.

I feel oftentimes during the day we are a brain and a screen,

اغلب اوقات در طول روز فکر می‌کنم ما یک مغز و یک نمایشگر هستیم،

and we will tend to look for answers right there

و تمایل داریم که برای گرفتن پاسخ به آنجا نگاه کنیم

and maybe the work is stupid or our neighbor --

شاید شغل‌مان احمقانه باشد یا همسایه‌مان --

but really, moods can also come from within.

اما احساسات می‌توانند از درون ما شکل بگیرند.

And just knowing this helped me,

و صرف دانستن این موضوع به من کمک می‌کند،

for example, when I sometimes wake up too early,

برای مثال، وقتی گاهی اوقات خیلی زود از خواب بیدار می‌شوم،

and I start to worry and wander around with my thoughts.

و شروع به نگرانی و فکر و خیال می‌کنم.

Then I think, "Stop. What did I eat yesterday?

در آن لحظه فکر می‌کنم، «صبر کن. دیروز چی خوردم؟»

Did I stress myself out too much?

آیا خیلی به خودم استرس وارد کردم؟

Did I eat too late or something?"

آیا خیلی دیر غذا خوردم یا چیزی شبیه این؟»

And then maybe get up and make myself a tea,

و بعد بلند می‌شوم و برای خودم چایی درست می‌کنم،

something light to digest.

چیزی که برای هضم سبک باشد.

And as simple as that sounds,

و به همین راحتی،

I think it's been surprisingly good for me.

فکر می‌کنم این به طرز عجیبی برایم خوب بوده است.

Step three took me further away from our body,

مرحله سوم مرا از جسمم فراتر برد،

and to really understanding bacteria differently.

و باعث درک بهتر و متفاوتی از باکتری‌ها شد.

The research we have today is creating a new definition

تحقیقاتی که امروز در اختیار داریم در حال ایجاد تعریف جدیدی از

of what real cleanliness is.

تمیزی واقعی است.

And it's not the hygiene hypothesis --

و این مربوط به فرضیه بهداشت نیست --

I think many maybe know this.

فکر کنم بسیاری این را بدانند.

So it states that when you have too little microbes in your environment

تعریف این است که، وقتی میکروب کمی در محیط شما باشد

because you clean all the time,

چون دائماً در حال تمیز کردن هستید،

that's not really a good thing,

این واقعاً چیز خوبی نیست،

because people get more allergies or autoimmune diseases then.

چون افراد در این شرایط بیشتر آلرژی و بیماری خودایمنی می‌گیرند.

So I knew this hypothesis,

پس من این فرضیه را می‌دانستم،

and I thought I wouldn't learn so much

و فکر می‌کردم از نگاه کردن به نحوه

from looking at cleanliness in the gut.

تمیز شدن روده، چیز زیادی یاد نخواهم گرفت.

But I was wrong.

اما اشتباه می‌کردم.

It turns out,

معلوم شد که،

real cleanliness is not about killing off bacteria right away.

تمیز کردن واقعی به معنای از بین بردن فوری باکتری‌ها نیست.

Real cleanliness is a bit different.

تمیزی واقعی کمی متفاوت است.

When we look at the facts,

وقتی به آنچه می‌دانیم نگاه می‌کنیم،

95 percent of all bacteria on this planet don't harm us -- they can't,

۹۵ درصد همه باکتری‌های روی این سیاره به ما آسیبی نمی‌زنند -- یعنی نمی‌توانند،

they don't have the genes to do so.

آنها ژن‌های لازم برای این کار را ندارند.

Many, actually, help us a lot,

بسیاری از آنها به ما کمک زیادی هم می‌کنند،

and scientists at the moment are looking into things like:

و دانشمندان در حال بررسی مواردی هستند مثل:

Do some bacteria help us clean the gut?

آیا برخی از باکتری‌ها به ما در تمیز کردن روده کمک می‌کنند؟

Do they help us digest?

آیا به هضم غذا کمک می‌کنند؟

Do they make us put on weight or have a lean figure

آیا باعث می‌شوند ما وزن اضافه کنیم یا لاغر باشیم

although we're eating lots?

علی‌رغم اینکه زیاد می‌خوریم؟

Are others making us feel more courageous or even more resilient to stress?

آیا برخی از آنها باعث می‌شوند ما احساس شهامت کنیم یا در برابر استرس مقاوم شویم؟

So you see, there are more questions when it comes to cleanliness.

پس می‌بینید که، وقتی بحث بر سر تمیزی است سوالات بسیار بیشتری پیش می‌آید.

و در واقع موضوع به نظر من این است، باید یک تعادل سالم وجود داشته باشد.

And, actually, the thing is, it's about a healthy balance, I think.

You can't avoid the bad all the time.

شما نمی‌توانید هر لحظه از آنچه بد است پرهیز کنید.

This is simply not possible;

این واقعاً ممکن نیست،

there's always something bad around.

همیشه چیزی بد یا مضر وجود دارد.

So what really the whole deal is when you look at a clean gut,

پس نکته مهم درباره یک روده تمیز این است که

it's about having good bacteria, enough of them,

به اندازه کافی باکتری خوب داشته باشد،

and then some bad.

و کمی هم باکتری بد.

Our immune system needs the bad, too,

سیستم ایمنی ما به باکتری‌های بد هم احتیاج دارد،

so it knows what it's looking out for.

تا بداند باید مراقب چه چیزی باشد.

So I started having this different perspective on cleanliness

خوب من به تدریج این دیدگاه درباره تمیز بودن را کسب کردم

and a few weeks later,

و چند هفته بعد،

I held a talk at my university,

یک سخنرانی در دانشگاه‌مان داشتم،

and I made a mistake by 1,000.

و اشتباهی در مرتبه ۱۰۰۰ داشتم.

And I went home and I realized in that moment,

و رفتم خانه و متوجه شدم در آن لحظه،

I was like, "Ah! I made a mistake by 1,000.

من احساسم این بود که،‌ «اه! من اشتباهی در مرتبه ۱۰۰۰ داشتم.

Oh God, that's so much, and that's so embarrassing."

خدای من، اون خیلی بزرگ و خیلی خجالت‌آور بود.»

And I started to think about this, I was like, "Ugh!"

و شروع به فکر کردن درباره اش کردم و احساس بدی داشتم.

And after a while I said,

بعد از مدتی به خودم گفتم،

"OK, I made this one mistake,

«باشه، من این یک اشتباه رو کردم،

but then I also told so many good and right and helpful things,

اما در عین حال چیزهای بسیار خوب و درست دیگری هم گفتم،

so I think it's OK, you know?

پس با خودم فکر کردم اشکالی ندارد، می‌دونید؟

It's a clean thing."

این در مجموع تمیزه.»

And then I was like, "Oh, wait.

و بعدش فکر کردم، «صبر کن،

Maybe I took my perspective on cleanliness further."

شاید دیدگاهم رو درباره تمیزی باید کمی فراتر ببرم.»

And it's my theory at the moment that maybe we all do.

و نظر من در حال حاضر این است که شاید همه ما این کار را می‌کنیم.

Take it a bit further than just cleaning our living room,

کمی پا را فراتر از تمیز کردن صرف پذیرایی‌تان بگذارید،

where maybe we make it to sort like a life hygiene.

و آن را به سمت چیزی شبیه به بهداشت زندگی ببرید.

Knowing that this is about fostering the good

دانستن اینکه، همانقدر که از بدها خود را محافظت می‌کنیم،

just as much as trying to shelter yourself from the bad

لازم است از خوب‌ها هم مراقبت کنیم،

had a very calming effect on me.

اثری بسیار آرام‌بخش روی من داشت.

So in that sense,

پس، در همین راستا،

I hope today I told you mostly good and helpful things,

امیدوارم امروز بیشتر به شما چیزهای خوب و مفید گفته باشم،

and thank you for your time,

و از زمانی که به گوش دادن به من اختصاص دادید

for listening to me.

(Applause)

متشکرم.

(تشویق)