Shaka Senghor: Why your worst deeds don't define you | TED

شاکا سنگور: چرا بدترین گناهان معرف شما نیستند

Translator: Parissa Kalaee Reviewer: Leila Ataei

Twenty-three years ago,

بیست و سه سال پیش،

at the age of 19,

در سن ۱۹ سالگی،

I shot and killed a man.

من به یکی شلیک کردم و کشتمش.

I was a young drug dealer

من فروشنده جوان مواد مخدر بودم

with a quick temper

با یه اعصاب خراب و

and a semi-automatic pistol.

و یه هفت تیر نیمه اتوماتیک همراه داشتم.

But that wasn't the end of my story.

ولی اون پایان داستانم نبود.

In fact, it was beginning,

در واقع، شروعش بود.

and the 23 years since

و ۲۳ سال از اون موقع

is a story of acknowledgment,

هنوز هم داستان اعتراف،

apology and atonement.

طلب مغفرت و تاوان است.

But it didn't happen in the way

ولی اون طوری که شما ممکنه

that you might imagine or think.

تصور کنید یا فکرشو بکنید، اتفاق نیافتاد.

These things occurred in my life

اینا در زندگی من طوری

in a way that was surprising,

اتفاق افتادن که غافلگیر کننده بود.

especially to me.

مخصوصاً برای من.

See, like many of you,

ببینین، مثل خیلی از شماها،

growing up, I was an honor roll student,

من به عنوان یه دانش آموز خوب، رشد کردم،

a scholarship student,

یه دانش آموز بورسیه

with dreams of becoming a doctor.

با آرزوی دکتر شدن.

But things went dramatically wrong

ولی همه چیز به طرز وحشتناکی غلط از آب دراومد

when my parents separated

وقتی پدر و مادرم از هم جدا شدن

and eventually divorced.

و نهایتا طلاق گرفتند.

The actual events are pretty straightforward.

همه اتفاقات خیلی سر راست بودند.

At the age of 17,

در ۱۷ سالگی،

I got shot three times

سه بار به من شلیک شد

standing on the corner of my block in Detroit.

وقتی که در گوشه ساختمانم در دیترویت ایستاده بودم

My friend rushed me to the hospital.

دوستم منو به بیمارستان رسوند

Doctors pulled the bullets out,

دکترا گلوله ها رو در آوردن،

patched me up,

من رو سر پا کردند،

and sent me back to the same neighborhood where I got shot.

و دوباره فرستادندم به همون جایی که تیر خورده بودم

Throughout this ordeal,

تو این امتحان سخت،

no one hugged me,

هیچ کس منو بغل نکرد،

no one counseled me,

هیچ کس به من مشورت نداد،

no one told me I would be okay.

هیچ کس نگفت که همه چی رو به راه میشه

No one told me that I would live in fear,

هیچ کس نگفت که شاید با ترس زندگی کنم

that I would become paranoid,

که شاید پارانویا (بدبینی بیمارگونه) بگیرم

or that I would react hyper-violently

یا در برابر تیر خوردن، با

to being shot.

خشونت زیاد واکنش نشان بدم.

No one told me that one day,

هیچ کس به من نگفت که یه روز،

I would become the person behind the trigger.

من اونی خواهم بود که دستش روی ماشه است

Fourteen months later,

چهارده ماه بعد،

at 2 a.m.,

در ساعت 2 صبح،

I fired the shots

من شلیک کردم

that caused a man's death.

که باعث مرگ مردی شد.

When I entered prison,

وقتی وارد زندان شدم،

I was bitter, I was angry, I was hurt.

من تلخ، عصبانی و آسیب دیده بودم.

I didn't want to take responsibility.

نمی خواستم مسئولیت کارم رو قبول کنم

I blamed everybody from my parents

همه رو مقصر می دونستم از پدر و مادرم گرفته

to the system.

تا سیستم.

I rationalized my decision to shoot

من تصمیم به شلیک کردن رو توجیه می کردم

because in the hood where I come from,

چون در اون منطقه ای که من ازش اومده بودم،

it's better to be the shooter

بهتره که شلیک کننده باشی

than the person getting shot.

تا اونی که بهش شلیک میشه.

As I sat in my cold cell,

و من در سلول سردم می نشستم،

I felt helpless,

احساس بیچارگی می کردم،

unloved and abandoned.

طرد شده و وامانده

I felt like nobody cared,

احساس می کردم که هیچ کس براش مهم نیست

and I reacted

و پاسخ من

with hostility to my confinement.

به زندانی شدنم با خصومت بود

And I found myself getting

و فهمیدم که دارم

deeper and deeper into trouble.

بیشتر و بیشتر تو دردسر می افتم

I ran black market stores,

اونجا بازار سیاه راه انداختم

I loan sharked,

قرض با بهره بالا می دادم،

and I sold drugs that were illegally smuggled

و موادی که غیرقانونی به داخل زندان قاچاق

into the prison.

شده بود رو می فروختم

I had in fact become

من در واقع همونی شده بودم

what the warden of the Michigan Reformatory called

که نگهبان مرکز بازپروری میشیگان می گفت

"the worst of the worst."

بدترینِ بدترین ها

And because of my activity,

و به خاطر کارهام

I landed in solitary confinement

به سلول انفرادی فرستاده شدم

for seven and a half years

برای هفت سال و نیم

out of my incarceration.

در کل دوره زندانی بودنم.

Now as I see it, solitary confinement

حالا که نگاه می کنم، سلول انفرادی

is one of the most inhumane and barbaric places

یکی از غیر انسانی ترین و وحشیانه ترین جاهاست

you can find yourself,

که می تونی توش باشی

but find myself I did.

ولی من خودم رو پیدا کردم.

One day, I was pacing my cell,

یک روز در سلولم راه می رفتم،

when an officer came and delivered mail.

وقتی افسر نگهبان اومد و بهم نامه هام رو داد.

I looked at a couple of letters

من چندتایی نامه رو نگاه کردم

before I looked at the letter

قبل از این که به نامه ای که

that had my son's squiggly handwriting on it.

دست خط ابتدایی پسرم رویش بود برسم

And anytime I would get a letter from my son,

و هر وقتی که یک نامه از پسرم رو دریافت می کردم

it was like a ray of light

برام مثل یک شعاع نور بود

in the darkest place you can imagine.

در تاریک ترین جایی که میتونین تصور کنین

And on this particular day, I opened this letter,

و در اون روز به خصوص، من نامه را باز کردم

and in capital letters, he wrote,

و با حروف بزرگ، نوشته بود:

"My mama told me why you was in prison:

"مامان بهم گفت که چرا تو زندان هستی:

murder."

قتل."

He said, "Dad, don't kill.

بهم گفته بود: "بابا، آدما رو نکش!

Jesus watches what you do. Pray to Him."

عیسی مسیح می بینه که چی کار می کنی، به درگاهش دعا کن."

Now, I wasn't religious at that time,

حالا، من که اون موقع مذهبی نبودم،

nor am I religious now,

الان هم نیستم،

but it was something so profound

ولی یه چیز عمیقی در

about my son's words.

کلمات پسرم بود.

They made me examine things about my life

باعث شدن دنبال چیزهایی در زندگیم بگردم

that I hadn't considered.

که هیچ وقت بهش فکر نکرده بودم.

It was the first time in my life

اولین بار بود در زندگیم

that I had actually thought about the fact

که در واقع به این واقعیت فکر کردم که

that my son would see me as a murderer.

پسرم من رو در جایگاه یه قاتل می بینه.

I sat back on my bunk

روی تختم نشستم

and I reflected on something I had read

و به چیزی فکر کردم که قبلاً در

in [Plato],

افلاطون خونده بودم،

where Socrates stated in "Apology"

جاییکه سقراط در خطابه دفاعیه خود "Apology" میگه

that the unexamined life isn't worth living.

زندگی آزموده نشده، ارزش زندگی نداره.

At that point is when the transformation began.

و در اون نقطه، تحول شروع شد.

But it didn't come easy.

ولی به همین سادگی ها هم نبود.

One of the things I realized,

یکی از چیزایی که فهمیدم

which was part of the transformation,

که بخشی از تحول هم محسوب میشه،

was that there were four key things.

این بود که چهار چیز کلیدی هست

The first thing was,

اولین چیز:

I had great mentors.

من معلم های بزرگی داشتم

Now, I know some of you all are probably thinking,

می دونم که حالا شاید تعدادی از شماها فکر کنید

how did you find a great mentor in prison?

چطور تو زندان معلم بزرگ گیر آوردی؟

But in my case,

ولی در مورد من،

some of my mentors

تعدادی از معلم هایم

who are serving life sentences

که حبس ابد رو می گذروند

were some of the best people to ever come into my life,

تعدادی از بهترین آدمایی بودن که وارد زندگیم شدند،

because they forced me to look at my life honestly,

چون مجبورم کردن که به زندگیم صادقانه نگاه کنم،

and they forced me to challenge myself

و مجبورم کردند که خودم رو به چالش بکشم

about my decision making.

درباره تصمیم گیریهام.

The second thing was literature.

دومین چیز ادبیات بود.

Prior to going to prison,

قبل از رفتن به زندان

I didn't know that there were so many brilliant

نمی دونستم که این همه شاعر، نویسنده و

black poets, authors and philosophers,

فیلسوف سیاه پوست با استعداد وجود داره،

and then I had the great fortune

و شانس بزرگی داشتم که

of encountering Malcolm X's autobiography,

اتوبیوگرافی مالکوم ایکس را مطالعه کردم،

and it shattered every stereotype I had about myself.

و اونجا هر کلیشه ای که من راجع به خودم داشتم، شکسته شد.

The third thing was family.

سومین چیز خانواده بود.

For 19 years, my father stood by my side

برای ۱۹ سال، پدرم کنارم ایستاد

with an unshakable faith,

با ایمان نفوذناپذیر

because he believed that I had what it took

چون باور داشت که من اون چیزی رو که

to turn my life around.

باعث میشه زندگیم برگرده رو دارم

I also met an amazing woman

به علاوه من با زن فوق العاده ای آشنا شدم

who is now the mother of my two-year-old son Sekou,

که الان مادر پسر دو ساله ام سکو است

and she taught me how to love myself

و اون بهم یاد داد که چطور خودم رو دوست داشته باشم

in a healthy way.

به شیوه ای سالم.

The final thing was writing.

آخرین چیز نوشتن بود.

When I got that letter from my son,

وقتی نامه ی پسرم رو دریافت کردم،

I began to write a journal

شروع کردم به نوشتن خاطرات روزانه

about things I had experienced in my childhood

درباره چزهایی که در بچگی و در زندان

and in prison,

تجربه کرده بودم.

and what it did is it opened up my mind to the idea

و اون ذهن من را به ایده

of atonement.

تاوان باز کرد.

Earlier in my incarceration, I had received

پیشتر، در دوره حبس، من یک نامه

a letter from one of the relatives of my victim,

از یکی از بستگان قربانی ام دریافت کرده بودم،

and in that letter,

و در اون نامه

she told me she forgave me,

اون بهم گفته بود که من رو بخشیده،

because she realized I was a young child

چون اونفهمیده بود که من نوجونی بودم

who had been abused

که مورد سوء استفاده قرار گرفته بودم

and had been through some hardships

و دوران سختی رو گذرونده بودم

and just made a series of poor decisions.

و یک سری تصمیم غلط گرفته بودم.

It was the first time in my life

برای اولین بار در زندگیم بود

that I ever felt open to forgiving myself.

که فکر کردم می تونم خودم را ببخشم.

One of the things that happened

یکی از چیزهایی که بعد از اون

after that experience is that

تجربه اتفاق افتاد، این بود که

I thought about the other men who were incarcerated

به بقیه آدمایی که در حبس همراه من

alongside of me,

بودن، فکر کردم،

and how much I wanted to share this with them.

و این که چقدر میخواهم اینا رو با اونا تقسیم کنم.

And so I started talking to them about

و شروع کردم به حرف زدن با اونا

some of their experiences,

درباره تجربیاتشون

and I was devastated to realize

و داغون شدم تا بفهمم که

that most of them came from the same abusive environments,

اکثر اونا از همان محیط سوء استفاده گر اومدند،

And most of them wanted help and they wanted to turn it around,

و اکثر اونا کمک می خوان و می خوان به زندگی برگردند،

but unfortunately the system

ولی متاسفانه سیستم

that currently holds 2.5 million people in prison

که در حال حاضر ۲/۵ میلیون نفر را در زندان نگه میداره

is designed to warehouse

طوری طراحی شده که یه انبار باشه

as opposed to rehabilitate or transform.

برخلاف این که باید اصلاح کننده یا متحول کننده باشه.

So I made it up in my mind

بنابراین تصمیم گرفتم که

that if I was ever released from prison

اگر روزی از زندان آزاد شدم

that I would do everything in my power

هر کاری از دستم برمیاد بکنم

to help change that.

تا این روند رو تغییر بدم.

In 2010, I walked out of prison

در سال ۲۰۱۰، از زندان آزاد شدم

for the first time after two decades.

برای اولین بار بعد از دو دهه.

Now imagine, if you will,

حالا در نظر بگیرید، اگه می تونید

Fred Flintstone walking into an episode

فرد فلینستون رو که وارد یه اپیزود از

of "The Jetsons."

"جتسون ها" میشه.

That was pretty much what my life was like.

خیلی شبیه وضع اون موقع زندگی من بود.

For the first time, I was exposed to the Internet,

برای اولین بار، با اینترنت مواجه شدم،

social media,

رسانه های اجتماعی،

cars that talk like KITT from "Knight Rider."

ماشین هایی که شبیه KITT در سریال شوالیه سوار حرف می زدند.

But the thing that fascinated me the most

ولی چیزی که خیلی من رو مجذوب خودش کرد

was phone technology.

فناوری تلفن بود.

See, when I went to prison,

می دونید، وقتی که من به زندان افتادم،

our car phones were this big

تلفن های همراه بزرگ بودند

and required two people to carry them.

و باید دو تا آدم حملشون می کردند.

So imagine what it was like when I first grabbed

حالا در نظر بگیرید که چطوری بودم وقتی

my little Blackberry

بلک بری کوچیکم را در دست گرفتم

and I started learning how to text.

و شروع کردم به یادگیری پیامک فرستادن.

But the thing is, the people around me,

ولی مسئله اینه که آدمای دور و برم

they didn't realize that I had no idea

نمی فهمیدن که من هیچ ایده ای

what all these abbreviated texts meant,

راجع به اون همه متن خلاصه شده ندارم،

like LOL, OMG, LMAO,

مثل LOL، OMG یا .LMAO

until one day I was having a conversation

تا روزی که با یکی از دوستانم

with one of my friends via text,

از طریق پیامک صحبت می کردم

and I asked him to do something, and he responded back, "K."

و ازش خواستم که کاری رو انجام بده و اون جواب داد: K

And I was like, "What is K?"

من این طوری بودم: "K دیگه چیه؟"

And he was like, "K is okay."

و اون این طوری بود "K اوکی است!"

So in my head, I was like,

و من تو کله ام این طوری بودم:

"Well what the hell is wrong with K?"

"خب، K دیگه چه مرگش شده؟"

And so I text him a question mark.

و برایش یک علامت سئوال فرستادم

And he said, "K = okay."

و اون گفت: K یعنی اوکی!

And so I tap back, "FU." (Laughter)

و من برایش فرستادم: FU (خنده حضار)

And then he texts back, and he asks me

و اون برایم پاسخ فرستاد و پرسید

why was I cussing him out.

که چرا بهش فحش میدهم.

And I said, "LOL FU,"

و من گفتم: LOL FU!

as in, I finally understand.

و بالاخره آخرش فهمیدم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so fast forward three years,

و سه سال مثل برق و باد گذشت،

I'm doing relatively good.

من نسبتاً خوب عمل کردم

I have a fellowship at MIT Media Lab,

دوره تکمیلی تخصصی در آزمایشگاه رسانه ای MIT رو می گذرونم،

I work for an amazing company called BMe,

دارم برای یه شرکت باحال به اسم BMe کار می کنم،

I teach at the University of Michigan,

در دانشگاه میشیگان درس میدم،

but it's been a struggle

که یه کشمکش واقعی بوده

because I realize that there are more

چون که فهمیدم که زنان و مردان

men and women coming home

زیادی که زندان بیرون میان

who are not going to be afforded those opportunities.

همچین موقعیت هایی براشون پیش نمیاد.

I've been blessed to work with some amazing

من خیلی خوش شانسم که با زنان و مردان

men and women,

شگفت انگیز فوق العاده ای کار می کنم

helping others reenter society,

که به بقیه کمک می کنند دوباره به جامعه برگردند.

and one of them is my friend named Calvin Evans.

و یکی از اونا دوستم هست کالوین اوانز

He served 24 years for a crime he didn't commit.

که 24 سال به خاطر جرمی که مرتکب نشده زندانی بوده

He's 45 years old. He's currently enrolled in college.

الان ۴۵ سالشه و در حال حاضر میره کالج.

And one of the things that we talked about

و یکی از چیزهایی که ما راجع بهش صحبت کردیم

is the three things that I found important

اون سه تا چیزی هست که من در

in my personal transformation,

تحول شخصی ام مهم می دونم،

the first being acknowledgment.

اولین نکته اعتراف است.

I had to acknowledge that I had hurt others.

من باید اعتراف کنم که به دیگران آسیب رسوندم

I also had to acknowledge that I had been hurt.

و همچنین خودم هم آسیب دیده ام.

The second thing was apologizing.

دومین نکته طلب عفو است.

I had to apologize to the people I had hurt.

باید از آدمایی که بهشون آسیب رسوندم پوزش بخواهم

Even though I had no expectations of them accepting it,

گرچه انتظار نداشته باشم که پوزش من را قبول کنند.

it was important to do because it was the right thing.

مهمه این کار انجام بشه، چون کار درست اینه.

But I also had to apologize to myself.

ولی باید از خودم هم پوزش بخواهم

The third thing was atoning.

سومین نکته تاوان دادن است.

For me, atoning meant

برای من،تاوان به معنای

going back into my community

برگشت به جامعه

and working with at-risk youth

و کار کردن با جوانان در خطر

who were on the same path,

که همان مسیر را طی می کنند،هست،

but also becoming at one with myself.

ولی اونی باشم که با خودم هستم.

Through my experience of being locked up,

در تجربه ی زندانی شدنم

one of the things I discovered is this:

یکی از چیزهایی که کشف کردم این بود:

the majority of men and women

اکثر زنان و مردانی که

who are incarcerated are redeemable,

زندانی می شوند، را می شود آزاد کرد.

and the fact is,

و واقعیت اینه که

90 percent of the men and women who are incarcerated

۹۰ درصد زنان و مردان زندانی

will at some point return to the community,

به نحوی به جامعه بر می گردند

and we have a role in determining what kind

و نقش ما تعیین می کنه که چه جور

of men and women return to our community.

زنان و مردانی به جامعه مون برگرده

My wish today

آرزوی امروز من

is that we will embrace

اینه که ماراهکاری دلسوزانه تر رو

a more empathetic approach

در آغوش بکشیم.

toward how we deal with mass incarceration,

در قبال این که چگونه با زندانی کردن دسته جمعی برخورد کنیم.

that we will do away with

که ما با زندانی کردن و دور انداختن کلید ذهنی

the lock-them-up-and-throw-away-the-key mentality,

از این کار اجتناب می کنیم،

because it's proven it doesn't work.

چون ثابت شده که این روش کار نمیکنه.

My journey is a unique journey,

سفر من سفر منحصر بفردی است،

but it doesn't have to be that way.

ولی نباید این طوری باشه.

Anybody can have a transformation

هر کسی می تونه متحول بشه

if we create the space for that to happen.

اگه ما برای این اتفاق فضا فراهم کنیم.

So what I'm asking today

بنابراین اونچه که من امروز می خوام

is that you envision

اینه که شما شاهد دنیایی

a world where men and women

باشید که زنان و مردانش

aren't held hostage to their pasts,

اسیر گذشته هاشون نیستند

where misdeeds and mistakes

که گناهان و اشتباهات

don't define you for the rest of your life.

شما رو برای بقیه زندگی تون تعریف نمیکنه.

I think collectively, we can create that reality,

من در کل فکر می کنم که ما می تونیم اون واقعیت رو ایجاد کنیم

and I hope you do too.

و امیدوارم شما هم بتونید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)