David Anderson: Your brain is more than a bag of chemicals

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Shahnaz Moussavian Reviewer: soheila Jafari

So raise your hand if you know someone

لطفا دست بالا ببرید اگر کسی را

in your immediate family or circle of friends

در خانواده یا دوستان نزدیک خود سراغ دارید

who suffers from some form of mental illness.

که ازگونه ای از بیماریهای روانی رنج میبرد.

Yeah. I thought so. Not surprised.

بله همانطور که فکر میکردم. تعجب نمیکنم.

And raise your hand if you think that

حالا لطفا دست بالا ببرید اگر فکر میکنید

basic research on fruit flies has anything to do

پژوهش های اولیه روی مگس میوه ربطی با

with understanding mental illness in humans.

فهمیدن بیماریهای روانی درنوع انسان دارد.

Yeah. I thought so. I'm also not surprised.

بله، همین‌طور فکر می‌کردم. متعجب هم نیستم.

I can see I've got my work cut out for me here.

میبینم که اینجا کار زیادی پیش رو دارم.

As we heard from Dr. Insel this morning,

همانطور که صبح از زبان دکتر اینسل شنیدیم،

psychiatric disorders like autism, depression and schizophrenia

اختلالات ذهنی مثل اوتیسم، افسردگی و اسکیزوفرنی

take a terrible toll on human suffering.

عوارض وحشتناکی برای رهایی از درد و رنج انسانی داشته اند.

We know much less about their treatment

ما در زمینه درمان آنها

and the understanding of their basic mechanisms

و درک مکانیزم های اساسی آنها

than we do about diseases of the body.

بسیار کمتر از بیماری های بدن می دانیم.

Think about it: In 2013,

فکرکنید: درسال ۲۰۱۳،

the second decade of the millennium,

دهه دوم این هزاره،

if you're concerned about a cancer diagnosis

اگر شما از تشخیص یک سرطان نگران هستید و

and you go to your doctor, you get bone scans,

پیش دکتر می‌روید، تصویربرداری از استخوان،

biopsies and blood tests.

نمونه برداری و آزمایش خون از شما میگیرند.

In 2013, if you're concerned about a depression diagnosis,

در۲۰۱۳ اگر از تشخیص افسردگی نگران باشید

you go to your doctor, and what do you get?

به دکترمراجعه می کنید چه می‌گیرید؟

A questionnaire.

یک پرسش‌نامه.

Now, part of the reason for this is that we have

حالا، بخشی از این بدلیل آنست که ما

an oversimplified and increasingly outmoded view

یک دیدگاه بی‌اندازه ساده شده و هر چه بیشتراز اعتبارافتاده ای

of the biological basis of psychiatric disorders.

نسبت به اساس زیستی اختلالات روانی داریم.

We tend to view them --

نگاه ما به آنها،

and the popular press aids and abets this view --

-- که مطبوعات عامه‌پسند هم آنرا تشویق و یاری میکند --

as chemical imbalances in the brain,

نامیزان بودن ترکیبات شیمیایی مغز است،

as if the brain were some kind of bag of chemical soup

و مغزبمنزله یک کیسه حاوی سوپ شیمیایی

full of dopamine, serotonin and norepinephrine.

پراز دوپامین، سروتونین و نوراپینفرین است.

This view is conditioned by the fact

این دیدگاه مشروط به این واقعیت ست

that many of the drugs that are prescribed to treat these disorders,

که بیشترداروهایی که برای درمان این اختلالات تجویز می‌شوند،

like Prozac, act by globally changing brain chemistry,

مثل داروی پروزاک، کارشان تغییر کلی ترکیب شیمیایی مغز است،

as if the brain were indeed a bag of chemical soup.

انگارکه مغز واقعا یک کیسه مواد شیمیایی باشد.

But that can't be the answer,

ولی این نمیتواند یک راه حل باشد،

because these drugs actually don't work all that well.

چراکه هیچیک ازاین داروها در واقع آنقدرخوب کار نمیکند.

A lot of people won't take them, or stop taking them,

افراد زیادی آنها را نمی‌گیرند، یا مصرفش را قطع می‌کنند،

because of their unpleasant side effects.

بخاطر عوارض جانبی ناخوشایند این داروها.

These drugs have so many side effects

این داروها عوارض جانبی بسیار زیادی دارند

because using them to treat a complex psychiatric disorder

چون مصرف آنها برای درمان یک اختلال ذهنی چند جانبه

is a bit like trying to change your engine oil

به آن میماند که برای تعویض روغن موتور

by opening a can and pouring it all over the engine block.

یک قوطی روغن را بازکنیم و روی همه جعبه موتور بریزیم.

Some of it will dribble into the right place,

مقداری از آن در جای درست می‌ریزد،

but a lot of it will do more harm than good.

ولی عمده آن بیشتر از آنکه مفید باشد آسیب میرساند.

Now, an emerging view

حالا، دیدگاه نوظهوری

that you also heard about from Dr. Insel this morning,

که امروز صبح از دکتر اینسل هم درباره اش شنیدیم،

is that psychiatric disorders are actually

اینست که اختلالات ذهنی درواقع

disturbances of neural circuits that mediate

نابسامانی در مدارهای جریان عصبی است که رسانگر

emotion, mood and affect.

هیجانات، خُلق، و تاثرات در فرد میباشند.

When we think about cognition,

وقتی به فرآیند ادراک فکر میکنیم،

we analogize the brain to a computer. That's no problem.

ما مغز را با کامپیوتر قیاس می‌کنیم. که اشکالی ندارد.

Well it turns out that the computer analogy

خوب به این نتیجه می‌رسیم که تشبیه کامپیوتر

is just as valid for emotion.

برای هیجانات هم قابل قبول هست.

It's just that we don't tend to think about it that way.

اگرچه غالبا اینگونه به آن نمی نگریم.

But we know much less about the circuit basis

اما بمراتب کمتر درباره اساس مداری

of psychiatric disorders

اختلالات ذهنی

because of the overwhelming dominance

می‌دانیم، به‌خاطر غلبه مقاومت ناپذیر

of this chemical imbalance hypothesis.

این فرضیه اختلال شیمیایی.

Now, it's not that chemicals are not important

نه اینکه مواد شیمیایی

in psychiatric disorders.

در اختلالات ذهنی بی اهمیت اند.

It's just that they don't bathe the brain like soup.

فقط اینکه مغزرا در چنین سوپی غرق نمی کنند.

Rather, they're released in very specific locations

بلکه در مکانهای بسیار ویژه ای ترشح می‌شوند

and they act on specific synapses

و در سیناپس‌های خاصی عمل می‌کنند

to change the flow of information in the brain.

تا جریان اطلاعات را در مغز تغییر دهند.

So if we ever really want to understand

بنابراین اگر ما می‌خواهیم واقعا

the biological basis of psychiatric disorders,

اساس زیستی اختلالات روانی را بفهمیم،

we need to pinpoint these locations in the brain

نیاز به شناسایی دقیق این نقاط در مغز داریم

where these chemicals act.

جایی که این مواد شیمیایی عمل می‌کنند.

Otherwise, we're going to keep pouring oil all over our mental engines

درغیراین صورت، روغن را همچنان بر روی تمام موتور روانی خواهیم ریخت

and suffering the consequences.

واز پیامدهای آن هم رنج خواهیم برد.

Now to begin to overcome our ignorance

حالا برای غلبه بر بی‌اطلاعی‌مان

of the role of brain chemistry in brain circuitry,

از عملکرد شیمیایی مغز در شبکه اعصاب مغز،

it's helpful to work on what we biologists call

خوب است روی چیزی کارکنیم که ما زیست‌شناسان به آن

"model organisms,"

"جاندار مدل" می‌گوییم،

animals like fruit flies and laboratory mice,

جانورانی مانند مگس‌ و موش‌های آزمایشگاهی،

in which we can apply powerful genetic techniques

که می‌توانیم تکنیک‌های ژنتیکی قوی روی آنها اعمال کنیم

to molecularly identify and pinpoint

برای تشخیص مولکولی و شناسایی دقیق

specific classes of neurons,

دسته های خاصی از نورون ها،

as you heard about in Allan Jones's talk this morning.

که امروز صبح در سخنرانی آلن جونز شنیدید.

Moreover, once we can do that,

علاوه براین، وقتی بتوانیم این کار را انجام دهیم،

we can actually activate specific neurons

درواقع می‌توانیم اعصاب خاصی را فعال کنیم

or we can destroy or inhibit the activity of those neurons.

یا فعالیت آن دسته اعصاب را ازبین ببریم یا مهار کنیم.

So if we inhibit a particular type of neuron,

پس اگر یک نوع خاصی از اعصاب را مهار کنیم،

and we find that a behavior is blocked,

و ببینیم که یک رفتاری مسدود شده‌است،

we can conclude that those neurons

می‌توانیم نتیجه بگیریم که آن اعصاب

are necessary for that behavior.

برای آن رفتار ضروری بوده است.

On the other hand, if we activate a group of neurons

از طرف دیگر، اگر دسته‌ای از اعصاب را فعال کنیم

and we find that that produces the behavior,

و ببینیم که رفتاری را پدید می‌آورد،

we can conclude that those neurons are sufficient for the behavior.

می‌توانیم نتیجه بگیریم که این اعصاب برای آن رفتار کفایت میکند.

So in this way, by doing this kind of test,

پس در این روش، با این آزمایش‌ها،

we can draw cause and effect relationships

می‌توانیم روابط علت و معلولی برقرار کنیم

between the activity of specific neurons

بین فعالیت‌ اعصاب ویژه ای

in particular circuits and particular behaviors,

در اتصالات خاصی با رفتار خاصی؛

something that is extremely difficult, if not impossible,

چیزی که اگرنه ناممکن, اما بسیار سخت است،

to do right now in humans.

که در حال حاضر روی انسان انجام دهیم.

But can an organism like a fruit fly, which is --

ولی موجودی مانند مگس میوه که

it's a great model organism

که جاندار مدل بسیار خوبی ست

because it's got a small brain,

چون یک مغز کوچک دارد،

it's capable of complex and sophisticated behaviors,

قابلیت رفتارهای بغرنج و پیچیده را دارد،

it breeds quickly, and it's cheap.

باروری سریع دارد، و ارزان است.

But can an organism like this

اما آیا چنین موجودی می‌تواند

teach us anything about emotion-like states?

چیزی درباره حالات احساسی به ما بیاموزد؟

Do these organisms even have emotion-like states,

آیا این موجودات اصلا احساسات دارند،

or are they just little digital robots?

یا فقط روبات‌های دیجیتالی هستند؟

Charles Darwin believed that insects have emotion

چارلز داروین معتقد بود که حشرات احساسات دارند

and express them in their behaviors, as he wrote

و در رفتارشان ابراز میکنند، چنانچه او

in his 1872 monograph on the expression of the emotions in man and animals.

در تک نگاشتی در۱۸۷۲ در باب بیان احساسات در انسان و حیوانات نوشته است.

And my eponymous colleague, Seymour Benzer, believed it as well.

و همکار نامآور من، سیمور بنزر، هم به آن اعتقاد داشت.

Seymour is the man that introduced the use of drosophila

سیمور کسی است که استفاده از دروزوفیلا را

here at CalTech in the '60s as a model organism

اینجا در CalTech در دهه 60 بعنوان مُدلی

to study the connection between genes and behavior.

برای مطالعه ارتباط بین ژن‌ و رفتار معرفی کرد.

Seymour recruited me to CalTech in the late 1980s.

سیمور مرا اواخر 1980 در CalTech گماشت.

He was my Jedi and my rabbi while he was here,

او قهرمان من و پیشوای من بود زمانی که اینجا بود و

and Seymour taught me both to love flies

سیمور به من یاد داد عاشق مگسها باشم

and also to play with science.

و بازی با علوم را بمن آموخت.

So how do we ask this question?

خب چطور این پرسش را مطرح کنیم؟

It's one thing to believe that flies have emotion-like states,

اینکه باورکنیم مگس حالات احساسی دارد یک طرف

but how do we actually find out whether that's true or not?

ولی چگونه میتوان فهمید که این درست است یا نه؟

Now, in humans we often infer emotional states,

ما در انسان حالات احساسی را,

as you'll hear later today, from facial expressions.

همانطور که امروز خواهید شنید از حالات چهره تعبیر می کنیم.

However, it's a little difficult to do that in fruit flies.

بهر تقدیر خواندن چهره مگس میوه قدری دشوار است.

(Laughter)

(خنده)

It's kind of like landing on Mars

چیزی شبیه به آنکه بر روی مریخ فرود بیاییم

and looking out the window of your spaceship

و از پنجره فضاپیما به بیرون نگاه کنیم

at all the little green men who are surrounding it

بهمه آدم کوچولو های سبزی که فضاپیما را احاطه کرده اند

and trying to figure out, "How do I find out

و سعی کنیم که کشف کنیم "چطور میتوان فهمید

if they have emotions or not?"

آیا اینها احساسات دارند یا نه؟"

What can we do? It's not so easy.

چکار میتوانیم بکنیم؟ کار خیلی آسانی نیست.

Well, one of the ways that we can start

خب، یکی از راههاییکه میتوان با آن شروع کرد

is to try to come up with some general characteristics

آنست که سعی کنیم برخی مشخصات عمومی

or properties of emotion-like states

یا ویژگیهای حالات احساس مانند را در آنها

such as arousal, and see if we can identify

از قبیل برانگیختگی در نظر گرفته ببینیم آیا

any fly behaviors that might exhibit some of those properties.

میتوانیم رفتارهایی در مگس, که نمایش آن سری ویژگیها باشد را شناسایی کنیم.

So three important ones that I can think of

باین ترتیب سه تا از مهم ترین آنها که بفکر من میرسد

are persistence, gradations in intensity, and valence.

تداوم، درجه شدت، و همچنین ارزش می باشند.

Persistence means long-lasting.

تداوم به مفهوم ادامه دار بودن است.

We all know that the stimulus that triggers an emotion

همه ما می دانیم که محرکی که منجر به احساساتی می شود

causes that emotion to last long after the stimulus is gone.

سبب ادامه آن احساس میشود حتی مدتی پس از پایان آن محرک.

Gradations of intensity means what it sounds like.

درجه بندی شدت به همان معنی است که بنظر میرسد.

You can dial up the intensity or dial down the intensity of an emotion.

می توان میزان شدت احساسات را بالاتر یا پایین تر برد.

If you're a little bit unhappy, the corners of your mouth

اگرکمی ناراحت باشید، گوشه های دهان شما

turn down and you sniffle,

آویزان است و بینی تانرا بالا میکشید

and if you're very unhappy, tears pour down your face

اگرخیلی ناراحت باشید، اشک برچهره می بارید

and you might sob.

و ممکن است زاری کنید.

Valence means good or bad, positive or negative.

ارزش بمفهوم خوب یا بد، مثبت یا منفی است.

So we decided to see if flies could be provoked into showing

بنابراین ما تصمیم گرفتیم ببینیم که آیا می توان مگس ها را تحریک کرد تا

the kind of behavior that you see

نوع رفتاری را از خود نشان دهند که

by the proverbial wasp at the picnic table,

در زنبور معروف میز پیک نیک می بینیم.

you know, the one that keeps coming back to your hamburger

می دانید، همان که مرتب به سراغ همبرگرتان میآید،

the more vigorously you try to swat it away,

هر چه با شدت بیشتر می خواهید آن را برانید،

and it seems to keep getting irritated.

زنبور بنظر بیشتر تحریک میشود.

So we built a device, which we call a puff-o-mat,

بنابراین ما یک وسیله ای ساختیم، که ما آن را ماشین فوت می نامیم

in which we could deliver little brief air puffs to fruit flies

که با آن میتوانیم پُکهای مختصری از هوا به مگس های

in these plastic tubes in our laboratory bench

درون این لوله های پلاستیکی روی نیمکت آزمایشگاه

and blow them away.

بدمیم و آنها را دور کنیم.

And what we found is that if we gave these flies

و آنچه ما دریافتیم این بود که اگر ما به این مگس ها

in the puff-o-mat several puffs in a row,

درماشین فوت چند دم هوای پی در پی می دمیدیم

they became somewhat hyperactive

آنها قدری بیش فعال میشدند.

and continued to run around for some time after the air puffs actually stopped

و برای مدتی بعد از آنکه دمیدن باد درواقع قطع شده بود، به چرخیدن ادامه میدادند،

and took a while to calm down.

و قدری طول میکشید تا آنها آرام شوند

So we quantified this behavior

بنابراین ما این رفتار را محاسبه کردیم

using custom locomotor tracking software

با بکارگیری نرم افزار مرسوم حرکت سنجی

developed with my collaborator Pietro Perona,

با اهتمام همکارم پیترو پروونا

who's in the electrical engineering division here at CalTech.

که در بخش مهندسی برق CalTech است.

And what this quantification showed us is that,

و آنچه که این اندازه گیری به ما نشان داد، این است که

upon experiencing a train of these air puffs,

پس از روبرو شدن با یک قطار از این فوت های هوا

the flies appear to enter a kind of state of hyperactivity

به نظر میرسد مگس ها وارد نوعی حالت بیش فعالی میشوند

which is persistent, long-lasting,

که ماندگار، طولانی،

and also appears to be graded.

و همچنین به نظر درجه بندی شده هست.

More puffs, or more intense puffs,

فوت های بیشتر یا با شدت قوی تر

make the state last for a longer period of time.

سبب میشود این حالت زمان بلندتری دوام آورد.

So now we wanted to try to understand something

پس ما حالا می خواستیم بفهمیم چه چیزی

about what controls the duration of this state.

مدت ادامه این حالت را تعیین می کند.

So we decided to use our puff-o-mat

پس تصمیم گرفتیم از ماشین فوت و از

and our automated tracking software

نرم افزار ردیاب خودکار استفاده کرده و

to screen through hundreds of lines of mutant fruit flies

صدها نسل از مگس میوه جهش یافته را بررسی کنیم

to see if we could find any that showed abnormal responses to the air puffs.

و ببینیم آیا می توانیم مگسی که پاسخی غیرطبیعی به فوتهای هوا نشان دهد پیدا کنیم.

And this is one of the great things about fruit flies.

و این یکی از امتیازهای مگس میوه است.

There are repositories where you can just pick up the phone

مخازنی هست که شما فقط با برداشتن گوشی تلفن

and order hundreds of vials of flies of different mutants

میتوانید صدها بسته مگس با جهش های گوناگون سفارش دهید

and screen them in your assay and then find out

و در بررسی خود آنها را مرور کنید و ببینید

what gene is affected in the mutation.

کدام ژن در اثر جهش تغییر یافته است.

So doing the screen, we discovered one mutant

پس با کمک غربال یا مرورگری مگس میوه جهش یافته ای را یافتیم

that took much longer than normal to calm down

که خیلی بیشتر از حد معمول طول می کشید تا پس از

after the air puffs,

فوت های هوا آرام شود،

and when we examined the gene that was affected in this mutation,

و پس از بررسی این ژن جهش یافته

it turned out to encode a dopamine receptor.

معلوم شد که یک گیرنده دوپامین را رمزگذاری میکند.

That's right -- flies, like people, have dopamine,

درست است - مگس ها، مثل آدمها، دارای دوپامین هستند

and it acts on their brains and on their synapses

که روی مغز آنها و سیناپس های آنها

through the same dopamine receptor molecules

بواسطه همان نوع گیرنده های دوپامینی

that you and I have.

که من و شما داریم عمل میکند.

Dopamine plays a number of important functions in the brain,

دوپامین چندین نقش مهم را در مغز ایفا میکند

including in attention, arousal, reward,

از جمله در توجه، برانگیختگی و پاداش،

and disorders of the dopamine system have been linked

و دانشمندان اختلال های سیستم دوپامین را

to a number of mental disorders including drug abuse,

با تعدادی از اختلال های ذهنی

Parkinson's disease, and ADHD.

از جمله اعتیاد، بیماری پارکینسون و ADHD مرتبط دانسته اند.

Now, in genetics, it's a little counterintuitive.

حال در ژنتیک این اندکی بدورازعقل سلیم است.

We tend to infer the normal function of something

ما غالباعملکرد طبیعی یک چیز را

by what doesn't happen when we take it away,

با کمک آنچه در نبود آن چیز صورت نمیگیرد،

by the opposite of what we see when we take it away.

از خلاف مشاهده خود وقتی آن چیز حذف شود، نتیجه گیری میکنیم.

So when we take away the dopamine receptor

وقتی گیرنده دوپامین را حذف میکنیم

and the flies take longer to calm down,

و آرام شدن مگس ها بیشتر طول می کشد

from that we infer that the normal function of this receptor and dopamine

و از آن ما نتیجه می گیریم که عملکرد طبیعی این گیرنده و دوپامین

is to cause the flies to calm down faster after the puff.

این است که باعث می شود مگس پس از وزش هوا سریعتر آرام شود.

And that's a bit reminiscent of ADHD,

و این کمی یادآور ADHD است،

which has been linked to disorders of the dopamine system in humans.

که با اختلالات سیستم دوپامین در انسان مرتبط دانسته شده است.

Indeed, if we increase the levels of dopamine in normal flies

در واقع، اگر ما سطح دوپامین را در مگس های معمولی افزایش دهیم

by feeding them cocaine

از طریق تغذیه آنها با کوکائین

after getting the appropriate DEA license

پس از دریافت مجوز DEA مناسب

— oh my God -- (Laughter) —

-- آه خدای من -- (خنده) --

we find indeed that these cocaine-fed flies

ما واقعا میبینیم که این مگس های با کوکائین تغذیه شده

calm down faster than normal flies do,

سریعتر از مگس های عادی آرام میشوند،

and that's also reminiscent of ADHD,

و این هم کمی یادآور ADHD است،

which is often treated with drugs like Ritalin

که غالبا با داروی ریتالین مداوا میشود

that act similarly to cocaine.

که شبیه کوکایین عمل میکند.

So slowly I began to realize that what started out

به این ترتیب کم کم متوجه شدم چیزی که از آغاز

as a rather playful attempt to try to annoy fruit flies

فقط تلاش شوخی آمیزی درعصبانی کردن مگسها بود

might actually have some relevance to a human psychiatric disorder.

در واقع ممکن است برای یک اختلال روانی انسانی حایز اهمیت باشد.

Now, how far does this analogy go?

حالا این مقایسه تا کجا قابل قبول است؟

As many of you know, individuals afflicted with ADHD

همانطور که بسیاری از شما می دانید افراد مبتلا به ADHD

also have learning disabilities.

همچنین دارای کم توانی در یادگیری هستند.

Is that true of our dopamine receptor mutant flies?

آیا این درباره مگسهای دارای گیرنده دوپامین جهش یافته هم صدق میکند؟

Remarkably, the answer is yes.

قابل ملاحظه است که پاسخ مثبت است .

As Seymour showed back in the 1970s,

همانطور که سیمور در دهه 1970 نشان داد

flies, like songbirds, as you just heard,

مگسها همانطورکه شنیدید مثل پرندگان آوازخوان

are capable of learning.

قابلیت فراگیری دارند.

You can train a fly to avoid an odor, shown here in blue,

می توانیم به مگس بیاموزیم از یک رایحه دوری کند، اینجا با آبی نشان داده شده،

if you pair that odor with a shock.

اگر آن بو را با یک شوک همراه کنیم.

Then when you give those trained flies the chance to choose

و هنگامی که میگذارید مگس تربیت شده

between a tube with the shock-paired odor and another odor,

بین آن رایحه شوک آور و یک عطر دیگر یکی را انتخاب کند

it avoids the tube containing the blue odor that was paired with shock.

ازظرف حاوی عطرآبی که با شوک همراه بود دوری میکند

Well, if you do this test on dopamine receptor mutant flies,

خب، اگر این آزمایش را در مگس های با جهش گیرنده دوپامین انجام دهید

they don't learn. Their learning score is zero.

آنها یاد نمی گیرند. نمره یادگیری آنها صفر است.

They flunk out of CalTech.

از CalTech رفوزه بیرون میآیند.

So that means that these flies have two abnormalities,

به این معنی که این مگس ها دو اختلال دارند.

or phenotypes, as we geneticists call them,

یا دو فنوتیپ، آنطور که در ژنتیک نامیده میشود.

that one finds in ADHD: hyperactivity and learning disability.

که درADHD هم می بینیم: بیش فعالی و ناتوانی در یادگیری.

Now what's the causal relationship, if anything, between these phenotypes?

حالا، رابطه علت و معلولی بین دو فنوتیپ اگرهست، کدام است؟

In ADHD, it's often assumed that the hyperactivity

در ADHD، اغلب فرض می شود که بیش فعالی

causes the learning disability.

باعث ناتوانی یادگیری می شود.

The kids can't sit still long enough to focus, so they don't learn.

بچه ها نمی توانند به اندازه کافی آرام بنشینند تا تمرکز کنند، پس یاد نمی گیرند.

But it could equally be the case that it's the learning disabilities

اما همانقدر میتوان فرض کرد که ناتوانی یادگیری است

that cause the hyperactivity.

که باعث بیش فعالی می شود.

Because the kids can't learn, they look for other things to distract their attention.

کودک چون نمی تواند یاد بگیرد، بدنبال چیزهای دیگرست تا توجهش را منحرف کند.

And a final possibility is that there's no relationship at all

و یک امکان نهایی آنکه هیچ ارتباطی بین

between learning disabilities and hyperactivity,

ناتوانی یادگیری و بیش فعالی وجود ندارد،

but that they are caused by a common underlying mechanism in ADHD.

فقط این دو توسط یک مکانیزم مشترک در ADHD ایجاد می شوند.

Now people have been wondering about this for a long time

این از دیرباز مورد سوال بوده

in humans, but in flies we can actually test this.

در انسان، اما در مگس ما می توانیم این را آزمایش کنیم.

And the way that we do this is to delve deeply into the mind

این کار را با عمیق شدن در ذهن مگس انجام می دهیم

of the fly and begin to untangle its circuitry using genetics.

و با کمک ژنتیک شروع به گره گشایی از مسیرمداری آن میکنیم.

We take our dopamine receptor mutant flies

ما مگس جهش یافته در گیرنده دوپامین را برمیداریم

and we genetically restore, or cure, the dopamine receptor

و بروش ژنتیکی گیرنده دوپامین آنرا بازیابی یا درمان می کنیم

by putting a good copy of the dopamine receptor gene

با قرار دادن یک نسخه خوب از ژن گیرنده

back into the fly brain.

در مغز مگس.

But in each fly, we put it back only into certain neurons

اما برای هر مگس، آنرا در یک نورون معینی قرار میدهیم

and not in others, and then we test each of these flies

و سپس هر یک از این مگس ها را

for their ability to learn and for hyperactivity.

در زمینه یادگیری و بیش فعالی آزمایش می کنیم.

Remarkably, we find we can completely dissociate these two abnormalities.

قابل توجه است که می توانیم این دو ناهنجاری را کاملا جدا کنیم.

If we put a good copy of the dopamine receptor back

اگر یک نسخه سالم گیرنده دوپامین را

in this elliptical structure called the central complex,

در این ساختار بیضوی به نام مجموعه مرکزی بگذاریم

the flies are no longer hyperactive, but they still can't learn.

مگس دیگر بیش فعال نخواهد بود، اما هنوز نمی تواند یاد بگیرد.

On the other hand, if we put the receptor back in a different structure

از سوی دیگر، اگر گیرنده را در یک ساختار دیگر

called the mushroom body,

بنام جسم قارچی قرار دهیم،

the learning deficit is rescued, the flies learn well,

نقص یادگیری علاج میشود و مگسها به خوبی یاد می گیرند

but they're still hyperactive.

ولی آنها همچنان بیش فعال هستند.

What that tells us is that dopamine

چیزیکه این به ما می گوید اینست که دوپامین

is not bathing the brain of these flies like soup.

مغز مگس را در سوپ حمام نمی دهد.

Rather, it's acting to control two different functions

بلکه روی کنترل دو عملکرد مختلف

on two different circuits,

در دو مدار متفاوت اثر میگذارد.

so the reason there are two things wrong with our dopamine receptor flies

بنابراین دلیل آنکه دو چیز در این مگسهای جهش یافته کار نمیکند

is that the same receptor is controlling two different functions

این است که همان نوع گیرنده مسئول کنترل دو عملکرد مختلف

in two different regions of the brain.

در دو ناحیه مختلف مغز است.

Whether the same thing is true in ADHD in humans

آیا این درباره ADHD در انسان هم صدق میکند یا نه

we don't know, but these kinds of results

ما نمی دانیم، اما این سری نتایج

should at least cause us to consider that possibility.

می بایست اقلا سبب شود این امکان را در نظر بگیریم.

So these results make me and my colleagues more convinced than ever

بنابراین این نتایج من و همکاران مرا بیش از هر وقت متقاعد می کند

that the brain is not a bag of chemical soup,

که مغز انبانی از سوپ شیمیائی نیست.

and it's a mistake to try to treat complex psychiatric disorders

و این اشتباه است که برای درمان ناهنجاریهای روانی پیچیده

just by changing the flavor of the soup.

سعی کنیم طعم و مزه سوپ را عوض کنیم.

What we need to do is to use our ingenuity and our scientific knowledge

آنچه ما باید انجام دهیم آنست که با دانش علمی و نبوغ

to try to design a new generation of treatments

نسل جدیدی از درمانهایی را طراحی کنیم

that are targeted to specific neurons and specific regions of the brain

که نورون های خاصی را در مناطق خاصی از مغز مورد هدف قرار می دهند

that are affected in particular psychiatric disorders.

که در اختلالات روانپزشکی بخصوصی تحت اثر قرار میگیرند.

If we can do that, we may be able to cure these disorders

اگر ما بتوانیم این کار را انجام دهیم، ممکن است بتوانیم این اختلالات را

without the unpleasant side effects,

بدون عوارض جانبی ناخوشایند درمان کنیم

putting the oil back in our mental engines,

با ریختن روغن درموتورهای ذهنی،

just where it's needed. Thank you very much.

فقط در آن جاهایی که لازم هست. خیلی متشکرم.