Why I'm done trying to be "man enough" | Justin Baldoni

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: Leila Ataei

As an actor, I get scripts

به عنوان یک بازیگر، فیلمنامه را می گیرم

and it's my job to stay on script,

و باید متن فیلمنامه را عیناً اجرا کنم،

to say my lines

و دیالوگ‌هایم را بگویم

and bring to life a character that someone else wrote.

و به شخصیتی که یک نفر دیگر آفریده، جان بدهم.

Over the course of my career,

در طول مدتی که به این حرفه مشغول بودم

I've had the great honor

این افتخار بزرگ نصیبم شده

playing some of the greatest male role models ever

که نقش بعضی از بهترین الگوهای مردانه‌ای که در تلویزیون

represented on television.

معرفی شده‌اند را بازی کنم.

You might recognize me as "Male Escort #1."

شاید مرا به عنوان «مرد همراه شماره ۱» بشناسید.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

"Photographer Date Rapist,"

«دوست پسر متجاوز عکاس،»

"Shirtless Date Rapist"

«دوست پسر متجاوز برهنه»

from the award-winning "Spring Break Shark Attack."

از مجموعه‌ی تحسین شده‌ی «حمله‌ی کوسه در تعطیلات بهاره،»

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

"Shirtless Medical Student,"

«دانشجوی پزشکی برهنه،»

"Shirtless Steroid-Using Con Man"

"متقلب استروئیدی برهنه"

and, in my most well-known role, as Rafael.

تا شناخته شده‌ترین نقشم به نام رافائل.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

A brooding, reformed playboy

یک مرد دخترباز که پشیمان و اصلاح شده

who falls for, of all things, a virgin,

و از میان همه، عاشق یک دختر باکره می‌شود

and who is only occasionally shirtless.

و گهگاه به صورت اتفاقی لباسش را درمی‌آورد.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Now, these roles don't represent the kind of man I am in my real life,

هیچ‌کدام از این نقش‌ها نشان‌دهنده‌ی شخصیت حقیقی من نیستند،

but that's what I love about acting.

اما دقیقاً برای همین عاشق بازیگری‌ام.

I get to live inside characters very different than myself.

من می‌توانم نقش‌هایی را بازی کنم که خیلی با خودم فرق دارند.

But every time I got one of these roles, I was surprised,

اما هربار که یکی از این نقش‌ها را به من دادند، تعجب کردم،

because most of the men I play ooze machismo,

چون بیشتر نقش‌هایی که بازی می‌کنم در نشان دادن مردانگی،

charisma and power,

جاذبه و قدرت افراط می‌کنند،

and when I look in the mirror, that's just not how I see myself.

و وقتی که در آینه نگاه می‌کنم، خودم را به آن شکل نمی‌بینم.

But it was how Hollywood saw me,

اما هالیوود من را به آن شکل می‌دید،

and over time, I noticed a parallel

و در طول زمان، متوجه شباهتی شدم

between the roles I would play as a man

که بین نقشی که به عنوان یک مرد در فیلم

both on-screen and off.

و در دنیای واقعی بازی می‌کنم بود.

I've been pretending to be a man that I'm not my entire life.

من وانمود می‌کردم مردی هستم که در تمامی زندگیم نبودم.

I've been pretending to be strong when I felt weak,

وقتی ضعیف بودم، وانمود می‌کردم که قوی‌ام،

confident when I felt insecure

وقتی می‌ترسیدم، وانمود می‌کردم آرامم

and tough when really I was hurting.

وقتی می‌رنجیدم، وانمود می‌کردم سرسختم.

I think for the most part I've just been kind of putting on a show,

فکر می کنم اکثر مواقع صرفاً در حال نقش بازی کردن بودم،

but I'm tired of performing.

اما از نقش بازی کردن خسته شده‌ام.

And I can tell you right now

و الآن می‌توانم به شما بگویم

that it is exhausting trying to be man enough for everyone all the time.

که تلاش برای این که مردانگیت را همیشه و به همه نشان بدهی، کار طاقت‌فرسایی است.

Now -- right?

این طور نیست؟

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

My brother heard that.

برادرم این را جایی خوانده‌ بود.

Now, for as long as I can remember, I've been told

تا جایی که یادم هست، همیشه توی گوشم خوانده‌اند

the kind of man that I should grow up to be.

که وقتی بزرگ شدم باید چطور مردی باشم.

As a boy, all I wanted was to be accepted and liked by the other boys,

در کودکی کل خواسته‌ام این بود که باقی پسرها مرا بپذیرند و دوستم داشته‌ باشند

but that acceptance meant I had to acquire

اما لازمه‌ی پذیرفته شدن این بود که یاد بگیرم

this almost disgusted view of the feminine,

چطور نگاهی نفرت انگیز به جنس مؤنث داشته باشم،

and since we were told that feminine is the opposite of masculine,

و از آنجا که همیشه می‌گویند که مؤنث نقطه‌ی مخالف مذکر است،

I either had to reject embodying any of these qualities

مجبور بودم داشتن هر گونه ویژگی زنانه را پس بزنم

or face rejection myself.

یا با پس زده شدن خودم مواجه شوم.

This is the script that we've been given.

این فیلمنامه‌ای است که به ما داده شده.

Right? Girls are weak, and boys are strong.

درسته؟ دخترها ضعیفند، وپسرها قوی‌اند.

This is what's being subconsciously communicated

این چیزی است که به شکل ناخودآگاه به صدها میلیون

to hundreds of millions of young boys and girls all over the world,

پسربچه و دختربچه در سرتاسر جهان گفته می‌شود،

just like it was with me.

و همین طور در مورد من.

Well, I came here today to say, as a man

خب، امروز من به اینجا آمدم تا به عنوان یک مرد بگویم،

that this is wrong, this is toxic,

که این اشتباه است، مسموم است،

and it has to end.

و باید متوقف شود.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Now, I'm not here to give a history lesson.

من به اینجا نیامده‌ام تا به شما درس تاریخ بدهم.

We likely all know how we got here, OK?

احتمالاً همگی ما می‌دانیم که چطور به اینجا رسیدیم.

But I'm just a guy that woke up after 30 years and realized

اما من آدمی هستم که بعد از ۳۰ سال بیدار شدم و متوجه شدم

that I was living in a state of conflict,

که در یک تناقض زندگی می‌کردم،

conflict with who I feel I am in my core

تناقض با کسی که احساس می‌کردم واقعاً هستم

and conflict with who the world tells me as a man I should be.

و با کسی که جهان به من می‌گوید که به عنوان یک مرد باید باشم.

But I don't have a desire

ولی علاقه‌ای نداشتم

to fit into the current broken definition of masculinity,

تا تعریف معیوب رایج مردانگی را در زندگی اِعمال کنم،

because I don't just want to be a good man.

چون نمی‌خواستم که صرفاً یک مرد خوب باشم.

I want to be a good human.

می خواستم یک انسان خوب باشم.

And I believe the only way that can happen

و معتقدم تنها راه ممکن برای این کار

is if men learn to not only embrace the qualities

این است که مردها یاد بگیرند که نه تنها در خودشان

that we were told are feminine in ourselves

پذیرای ویژگی‌هایی باشند که به ما گفته شده زنانه هستند

but to be willing to stand up,

بلکه بخواهند که برخیزند،

to champion and learn from the women who embody them.

تا از زنانی که آن ویژگی‌ها را دارند، بیاموزند، و از آنها محافظت کنند.

Now, men --

اما مردها، ...

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

I am not saying that everything we have learned is toxic. OK?

من نمی‌گویم که هر چیزی که تا به حال یاد گرفتیم مسموم بوده. خیلی خب؟

I'm not saying there's anything inherently wrong with you or me,

من نمی‌گویم هیچ چیزی که من و شما به ارث بردیم اشتباه است،

and men, I'm not saying we have to stop being men.

و آقایان، نمی‌گویم که باید مرد بودن را کنار بگذاریم

But we need balance, right?

ولی به تعادل نیاز داریم.

We need balance,

ما به تعادل نیاز داریم،

and the only way things will change is if we take a real honest look

و تنها راهی که بتوانیم تغییری ایجاد کنیم این است که

at the scripts that have been passed down to us

به فیلمنامه‌هایی که از نسل قبلی

from generation to generation

به نسل ما داده می‌شود

and the roles that, as men, we choose to take on

و نقش‌هایی که، به عنوان یک مرد در زندگی روزمره‌ی خود انتخاب می‌کنیم،

in our everyday lives.

نگاهی صادقانه بیندازیم.

So speaking of scripts,

حالا که بحث فیلمنامه شد،

the first script I ever got came from my dad.

اولین فیلمنامه‌ای که گرفتم از طرف پدرم بود.

My dad is awesome.

پدرم مرد بی‌نظیری است.

He's loving, he's kind, he's sensitive, he's nurturing,

او عشق می‌ورزد، مهربان است، حساس است، و به بقیه اهمیت می‌دهد،

he's here.

او در این سالن است.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

He's crying.

دارد گریه می‌کند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

But, sorry, Dad, as a kid I resented him for it,

اما من از او معذرت می‌خواهم، چرا که وقتی بچه بودم، او را به این خاطر سرزنش می‌کردم.

because I blamed him for making me soft,

چون که او را به خاطر احساساتی بار آوردنم شماتت می‌کردم،

which wasn't welcomed in the small town in Oregon

چون در شهرکی در اُرِگان، که تازه به آن رفته بودیم،

that we had moved to.

چنین چیزی قابل قبول نبود.

Because being soft meant that I was bullied.

چون احساساتی بودن به معنی زور شنیدن بود.

See, my dad wasn't traditionally masculine,

ببینید، پدر من یک مرد سنتی نبود،

so he didn't teach me how to use my hands.

بنابراین به من یاد نداد چطور از دستانم استفاده کنم.

He didn't teach me how to hunt, how to fight,

او به من یاد نداد چطور شکار، یا این که دعوا کنم،

you know, man stuff.

می‌دانید، این جور چیزهای مردانه.

Instead he taught me what he knew:

در عوض به من چیزی را آموخت که خودش بلد بود:

that being a man was about sacrifice

که مرد بودن یعنی فداکاری

and doing whatever you can

و انجام هر کار که می‌توانی

to take care of and provide for your family.

برای مراقبت از خانواده‌ات و تأمین نیازهایش.

But there was another role I learned how to play from my dad,

اما نقش دیگری بود که از پدرم آموختم که چگونه آن را اجرا کنم،

who, I discovered, learned it from his dad,

که بعداً فهمیدم، او هم از پدر خودش آموخته

a state senator

یک سناتور ایالتی

who later in life

که بعدها در زندگیش مجبور بود

had to work nights as a janitor to support his family,

شب‌ها سرایداری کند، تا خانواده‌اش را تأمین کند،

and he never told a soul.

و هیچ وقت به هیچکس نگفت.

That role was to suffer in secret.

آن نقش، زجر کشیدن به صورت پنهانی بود.

And now three generations later,

و حالا سه نسل بعد،

I find myself playing that role, too.

من هم داشتم همان نقش را بازی می‌کردم.

So why couldn't my grandfather just reach out to another man

اما چرا پدربزرگ من نمی‌توانست سراغ مرد دیگری برود

and ask for help?

و کمک بخواهد؟

Why does my dad to this day still think he's got to do it all on his own?

چرا پدرم تا امروز هنوز فکر می‌کند باید تمام کارها را خودش انجام بدهد؟

I know a man who would rather die

من مردی را می‌شناسم که حاضر است بمیرد

than tell another man that they're hurting.

اما به مرد دیگری نگوید که دارد درد می‌کشد.

But it's not because we're just all, like, strong silent types.

اما این به خاطر این نیست که همگی ما آدم‌های قوی و ساکتی هستیم.

It's not. A lot of us men are really good at making friends, and talking,

این طور نیست. خیلی از ما مردها راحت دوست پیدا می‌کنیم، و حرف می‌زنیم،

just not about anything real.

ولی در مورد چیزهای غیرواقعی.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

If it's about work or sports or politics or women,

اگر بحث در مورد کار یا ورزش یا سیاست یا زنان باشد،

we have no problem sharing our opinions,

ما مشکلی در مورد بیان نظرمان نداریم،

but if it's about our insecurities or our struggles,

اما اگر در مورد احساس ناامنی یا تنش‌های درونی،

our fear of failure,

یا ترس از شکست باشد،

then it's almost like we become paralyzed.

انگار که فلج می‌شویم.

At least, I do.

حداقل من که این طورم.

So some of the ways that I have been practicing

برخی از کارهایی که من برای کنار گذاشتن این روحیه

breaking free of this behavior

انجام داده‌ام

are by creating experiences that force me to be vulnerable.

به دست آوردن تجربیاتی است که مرا مجبور به آسیب‌پذیر بودن می‌کنند.

So if there's something I'm experiencing shame around in my life,

اگر موضوعی در زندگی من وجود دارد که به خاطر آن احساس خجالت می‌کنم،

I practice diving straight into it,

مستقیم درون آن شیرجه می‌زنم،

no matter how scary it is --

مهم نیست چقدر ترسناک باشد --

and sometimes, even publicly.

و گاهی اوقات، حتی به صورت علنی.

Because then in doing so

چرا که با انجام دادن این کار

I take away its power,

قدرت مربوط به آن را از دست می‌دهم،

and my display of vulnerability

و در بعضی موارد با نشان دادن آسیب‌پذیری

can in some cases give other men permission to do the same.

به بقیه‌ی مردان اجازه‌ی انجام چنین کاری را می‌دهم.

As an example, a little while ago

به عنوان مثال، مدتی قبل

I was wrestling with an issue in my life

من با مسئله‌ای در زندگیم کلنجار می‌رفتم

that I knew I needed to talk to my guy friends about,

که می‌دانستم نیاز دارم با دوستان مذکرم درباره‌اش حرف بزنم،

but I was so paralyzed by fear

اما به خاطر ترس از این که آن‌ها در مورد من قضاوت کنند

that they would judge me and see me as weak

و من را ضعیف بدانند و من جایگاهم را

and I would lose my standing as a leader

به عنوان یک رهبر از دست بدهم چنان فلج شده‌ بودم

that I knew I had to take them out of town on a three-day guys trip --

که می‌دانستم مجبورم آن‌ها را به یک سفر سه روزه‌ی مردانه‌ی خارج از شهر ببرم --

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Just to open up. And guess what?

فقط برای ابراز احساسم. و حدس بزنید چه شد؟

It wasn't until the end of the third day

تا پایان روز سوم طول کشید تا شهامت صحبت کردن با آنان را

that I finally found the strength to talk to them

در مورد موضوعی که درگیرش بودم،

about what I was going through.

در خودم پیدا کنم.

But when I did, something amazing happened.

اما وقتی این کار را کردم، اتفاق عجیبی افتاد.

I realized that I wasn't alone,

من متوجه شدم که تنها نبودم،

because my guys had also been struggling.

چون آن‌ها هم با خودشان کلنجار می‌رفتند.

And as soon as I found the strength and the courage to share my shame,

و به محض این که شهامت و انگیزه‌ی بیان ترس خودم را پیدا کردم،

it was gone.

این ترس از بین رفت.

Now, I've learned over time

من در طول زمان یاد گرفتم

that if I want to practice vulnerability,

که اگر می‌خواهم آسیب‌پذیری را تجربه کنم،

then I need to build myself a system of accountability.

باید یک سیستم مسئولیت‌پذیری برای خودم بسازم.

So I've been really blessed as an actor.

من به عنوان یک بازیگر خیلی مورد لطف مردمم.

I've built a really wonderful fan base,

من گروه هواداران خیلی خوبی ایجاد کرده‌ام،

really, really sweet and engaged,

هواداران خیلی، خیلی مهربان و فعال،

and so I decided to use my social platform

بنابراین تصمیم گرفتم از محیط اجتماعی خودم

as kind of this Trojan horse

به عنوان یک اسب تروآ استفاده‌کنم

wherein I could create a daily practice of authenticity and vulnerability.

که در آن می‌توانستم تمرین روزانه‌ی نشان‌دادن اصالت و آسیب‌پذیری را انجام دهم.

The response has been incredible.

بازخوردی که گرفتم خارق العاده بود.

It's been affirming, it's been heartwarming.

بازخورد مردم حمایتگرانه بود، روحیه‌بخش بود.

I get tons of love and press and positive messages daily.

من روزانه حجم عظیمی از عشق و اخبار و پیام‌های مثبت را دریافت می‌کنم.

But it's all from a certain demographic:

اما تمام این‌ها از قشر مشخصی بودند:

women.

زنان.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

This is real.

این واقعی است.

Why are only women following me?

چرا فقط زنان مرا دنبال می‌کنند؟

Where are the men?

مردان کجا هستند؟

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

About a year ago, I posted this photo.

پارسال، این عکس را در اینستاگرام گذاشتم.

Now, afterwards, I was scrolling through some of the comments,

کمی بعد که داشتم نظرات مخاطبین را در مورد این عکس می‌خواندم،

and I noticed that one of my female fans had tagged her boyfriend in the picture,

متوجه شدم یکی از هواداران مونثم دوست‌پسرش را در عکس تَگ کرده‌ است،

and her boyfriend responded by saying,

و دوست‌پسرش جواب داده‌ بود،

"Please stop tagging me in gay shit.

«دیگه منو توی این عکسای همجنس‌بازی تَگ نکن.

Thx."

مِرسی، اَه.»

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

As if being gay makes you less of a man, right?

انگار همجنسگرا بودن باعث می‌شود یک نفر کمتر مرد باشد.

So I took a deep breath,

من نفس عمیقی کشیدم،

and I responded.

و جواب دادم.

I said,

من خیلی مؤدبانه گفتم،

very politely, that I was just curious,

که صرفاً از روی کنجکاوی می‌پرسم،

because I'm on an exploration of masculinity,

چون در حال مکاشفه‌ی مردانگی هستم،

and I wanted to know why my love for my wife

و می‌خواهم بدانم چرا نشان دادن عشقم به همسرم

qualified as gay shit.

به عنوان همجنسبازی شناخته می‌شود.

And then I said, honestly I just wanted to learn.

و در آخر گفتم صرفاً می‌خواهم یاد بگیرم.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Now, he immediately wrote me back.

او بلافاصله به من جواب داد.

I thought he was going to go off on me, but instead he apologized.

من فکر کردم او با من درگیر خواهد شد، اما در عوض او معذرت‌خواهی کرد.

He told me how, growing up,

او به من گفت که چطور در طول زندگیش دیده‌،

public displays of affection were looked down on.

که نمایش علنی عشق، ناپسند دانسته شده‌ است.

He told me that he was wrestling and struggling with his ego,

او به من گفت که با خودش کلنجار می‌رفته و درگیر بوده‌ است،

and how much he loved his girlfriend

و چقدر دوست‌دخترش را دوست دارد

and how thankful he was for her patience.

و چقدر قدردان صبوری او است.

And then a few weeks later,

و چند هفته بعد،

he messaged me again.

او دوباره به من پیام داد.

This time he sent me a photo

این بار برای من یک عکس فرستاد

of him on one knee proposing.

که زانو زده بود، و خواستگاری می‌کرد.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

And all he said was, "Thank you."

و تنها گفته بود، «ممنونم».

I've been this guy.

من این مرد بودم.

I get it.

من می‌فهمم.

See, publicly, he was just playing his role,

این مرد جلوی بقیه، تنها نقشش را بازی می‌کرد،

rejecting the feminine, right?

و زنانگی را پس می‌زد، درسته؟

But secretly he was waiting for permission to express himself,

اما به صورت پنهانی منتظر اجازه‌ای برای بیان خودش بود،

to be seen, to be heard,

برای دیده، و شنیده شدن،

and all he needed was another man

و تنها مرد دیگری را نیاز داشت

holding him accountable and creating a safe space for him to feel,

که او را مسئولیت‌پذیر نگه دارد و محیط امنی برای احساساتش ایجاد کند،

and the transformation was instant.

و بعد، فوراً تغییر کرد.

I loved this experience,

من عاشق این تجربه شدم.

because it showed me that transformation is possible,

چرا که به من نشان داد که تغییر ممکن است،

even over direct messages.

حتی از طریق پیام دادن در اینستاگرام.

So I wanted to figure out how I could reach more men,

من می‌خواستم بفهمم، چطور می‌توانم با مردان بیشتری صحبت کنم،

but of course none of them were following me.

چون هیچ کدام از آن‌ها من را دنبال نمی‌کردند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

So I tried an experiment.

پس آزمایشی را امتحان کردم.

I started posting more stereotypically masculine things --

شروع کردم به گذاشتن پست‌های مردانه‌ی متداول در اینستاگرام --

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Like my challenging workouts, my meal plans,

مثل تمرینات چالش برانگیز بدنسازی، برنامه‌های غذاییم،

my journey to heal my body after an injury.

پروسه‌ی ترمیم بدنم بعد از یک آسیب.

And guess what happened?

و حدس بزنید چه شد؟

Men started to write me.

مردها کم کم به من پیام دادند.

And then, out of the blue, for the first time in my entire career,

و بعد، ناگهان، برای اولین باردر طول زندگی حرفه‌ایم،

a male fitness magazine called me,

یک مجله‌ی بدنسازی مردانه به من زنگ زد،

and they said they wanted to honor me as one of their game-changers.

و گفت می‌خواهد از من به عنوان یکی از پدیده‌های بدنسازیش قدردانی کند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Was that really game-changing?

واقعاً من پدیده‌ی بدنسازی بودم؟

Or is it just conforming?

یا این که صرفاً تأییدکندده بودم؟

And see, that's the problem.

و ببینید، مشکل همین جاست.

It's totally cool for men to follow me

طرفداری من، وقتی در مورد مسائل مردانه

when I talk about guy stuff

حرف می‌زنم و استانداردهای جنسیتی را تأیید می‌کنم

and I conform to gender norms.

کاملاً برای مردان قابل قبول است.

But if I talk about how much I love my wife

اما اگر از عشقم به همسرم یا دخترم

or my daughter or my 10-day-old son,

یا پسر۱۰ ساله‌ام حرفی بزنم،

how I believe that marriage is challenging but beautiful,

یا از باور به این که ازدواج چالش‌برانگیز اما زیباست،

or how as a man I struggle with body dysmorphia,

یا این که به عنوان یک مرد با از فرم افتادن بدنم کلنجار می‌روم،

or if I promote gender equality, then only the women show up.

یا از برابری جنسیتی حرف بزنم، فقط زن‌ها پیدایشان می‌شود.

Where are the men?

مردها کجا هستند؟

So men, men, men,

مردها، مردها، مردها،

men!

مردها!

(Applause)

(تشویق حاضرین)

I understand.

من درک می‌کنم.

Growing up, we tend to challenge each other.

در زندگی، ما همیشه یکدیگر را به چالش می‌کشیم.

We've got to be the toughest,

مردها تا جایی که می‌توانند،

the strongest, the bravest men that we can be.

باید سرسخت‌ترین، قوی‌ترین، و شجاع‌ترین باشند.

And for many of us, myself included, our identities are wrapped up

و هویت خیلی از ما، از جمله خود من، در گروی این است که

in whether or not at the end of the day we feel like we're man enough.

در آخر هر روز احساس کنیم به اندازه‌ی کافی مرد بوده‌ایم یا نه.

But I've got a challenge for all the guys,

اما من تمام مردها را به چالش می‌کشم،

because men love challenges.

چون مردها عاشق چالش هستند.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

I challenge you to see if you can use the same qualities

شما را به چالش می‌کشم که آیا می‌توانید برای شناخت بهتر

that you feel make you a man

خودتان، از همان ویژگی‌هایی که باعث می‌شود

to go deeper into yourself.

احساس مردانگی کنید استفاده کنید؟

Your strength, your bravery, your toughness:

قدرتتان، شجاعتتان، سرسختیتان:

Can we redefine what those mean and use them to explore our hearts?

آیا می‌توانیم این مفاهیم را از نو تعریف کنیم، تا عمق احساسات خود را بکاویم؟

Are you brave enough

آیا شما به اندازه‌ی کافی شجاع هستید

to be vulnerable?

که آسیب‌پذیر باشید؟

To reach out to another man when you need help?

تا وقتی به کمک نیاز دارید سراغ مرد دیگری بروید؟

To dive headfirst into your shame?

تا مستقیم با خجالتتان رو در رو شوید؟

Are you strong enough to be sensitive,

آیا شما آن قدر قوی هستید که حساس باشید،

to cry whether you are hurting

و وقتی آسیب می‌بینید یا شاد هستید

or you're happy,

گریه کنید،

even if it makes you look weak?

حتی اگر ضعیف به نظر برسید؟

Are you confident enough

آیا به اندازه‌ی کافی اعتماد به نفس دارید

to listen to the women in your life?

تا به حرف زنان زندگیتان گوش کنید؟

To hear their ideas and their solutions?

تا به ایده و راهکارهای آن‌ها گوش‌ کنید؟

To hold their anguish

تا زجر و اندوه آن‌ها را بپذیرید

and actually believe them,

و واقعاً آن‌ها را باور کنید،

even if what they're saying is against you?

حتی اگر چیزی که می‌گویند علیه شما باشد؟

And will you be man enough

و آیا شما آن‌قدر مرد هستید،

to stand up to other men when you hear "locker room talk,"

که وقتی «صحبت‌های خصوصی مردانه» را می‌شنوید، و حرف از آزار جنسی می‌شود،

when you hear stories of sexual harassment?

با یک مرد دیگر برخورد کنید؟

When you hear your boys talking about grabbing ass or getting her drunk,

وقتی رفقای شما در مورد دست زدن به باسن یک زن یا مست کردنش حرف می‌زنند،

will you actually stand up and do something

آیا برخوردی می‌کنید و واکنشی نشان می‌دهید

so that one day we don't have to live in a world

تا بالأخره یک روز بتوانیم در دنیایی زندگی نکنیم

where a woman has to risk everything

که یک زن همه چیزش را به خطر بیندازد

and come forward to say the words "me too?"

و صدایش را بلند کند تا بگوید «منم همین‌طور»؟

(Applause)

(تشویق حاضرین)

This is serious stuff.

این مسئله جدی است.

I've had to take a real, honest look

من مجبورم نگاهی جدی و صادقانه

at the ways that I've unconsciously been hurting the women in my life,

به رفتارهایی که با آن به صورت ناخودآگاه زنان زندگیم را رنجانده‌ام بیندازم،

and it's ugly.

و این نگاه ترسناک است.

My wife told me that I had been acting in a certain way that hurt her

همسرم به من گفت که من طوری رفتار می‌کردم که او را به صورت مشخصی می‌رنجاند

and not correcting it.

و آن رفتار را اصلاح نمی‌کردم.

Basically, sometimes when she would go to speak,

اساساً، گاهی اوقات وقتی که او می‌خواست در خانه

at home or in public,

یا بیرون از آن حرف بزند،

I would just cut her off mid-sentence and finish her thought for her.

من حرف او را قطع می‌کردم و حرفش را تمام می‌کردم.

It's awful.

این خیلی بد است.

The worst part was that I was completely unaware when I was doing it.

بدترین قسمت آن این است که من کاملاً ناخودآگاه این کار را می‌کردم.

It was unconscious.

اصلاً ارادی نبود.

So here I am doing my part,

اما من دارم نقش خودم را ایفا می‌کنم،

trying to be a feminist,

و سعی می‌کنم یک فمینیست باشم،

amplifying the voices of women around the world,

و صدای زنان سراسر جهان را تقویت کنم،

and yet at home,

و هنوز در خانه،

I am using my louder voice to silence the woman I love the most.

من از صدای بلندم استفاده می‌کنم تا زنی را که خیلی دوستش دارم، ساکت کنم.

So I had to ask myself a tough question:

پس مجبور بودم از خودم سؤال سختی بپرسم:

am I man enough

آیا من آن قدر مرد هستم

to just shut the hell up and listen?

که فقط دهانم را ببندم و گوش کنم؟

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

(Applause)

(تشویق حاضرین)

I've got to be honest. I wish that didn't get an applause.

من باید صادق باشم. کاش تشویقم نمی‌کردید.

(Laughter)

(خنده‌ی حاضرین)

Guys,

آقایان،

this is real.

این مسئله جدی است.

And I'm just scratching the surface here,

و من فقط دارم ظاهر قضیه را بررسی می‌کنم،

because the deeper we go, the uglier it gets, I guarantee you.

چون که هر چقدر عمیق‌تر می‌شویم، زشت‌تر و ترسناک تر می‌شود.

I don't have time to get into porn and violence against women

من وقت ندارم تا به هرزه‌نگاری و خشونت، یا تقسیم کارهای خانه

or the split of domestic duties

یا اختلاف درآمد بین جنسیت‌ها

or the gender pay gap.

بپردازم.

But I believe that as men,

اما من معتقدم که به عنوان یک مرد،

it's time we start to see past our privilege

وقت آن رسیده که مزایایی که از آن بهره‌مندیم، ببینیم

and recognize that we are not just part of the problem.

و بفهمیم که ما تنها بخشی از مشکل نیستیم.

Fellas, we are the problem.

رفقا، ما خود مشکلیم.

The glass ceiling exists because we put it there,

سقف شیشه‌ای وجود دارد چون ما آن را آنجا گذاشتیم،

and if we want to be a part of the solution,

و اگر می‌خواهیم بخشی از راه حل باشیم،

then words are no longer enough.

حرف زدن دیگر کافی نیست.

There's a quote that I love that I grew up with from the Bahá'í writings.

در دین بهاییت سخنی وجود دارد که آن را دوست دارم و با آن بزرگ شدم.

It says that "the world of humanity is possessed of two wings,

این سخن می‌گوید «دنیای بشریت توسط دو بال احاطه شده‌است،

the male and the female.

مرد و زن.

So long as these two wings are not equivalent in strength,

تا زمانی که این دو بال قدرت برابر نداشته باشند،

the bird will not fly."

این پرنده نمی‌تواند پرواز کند.»

So women,

خانم‌های عزیز،

on behalf of men all over the world

از جانب مردان سراسر دنیا

who feel similar to me,

که مثل من فکر می‌کنند،

please forgive us

از شما بابت تمامی کارهایی

for all the ways that we have not relied on your strength.

که در آن به توانایی شما اعتماد نکردند معذرت می‌خواهم.

And now I would like to ask you to formally help us,

و حالا از شما می‌خواهم تا به صورت رسمی به ما کمک کنید،

because we cannot do this alone.

چون نمی‌توانیم این کار را تنهایی انجام دهیم.

We are men. We're going to mess up.

ما مرد هستیم. خرابکاری می‌کنیم.

We're going to say the wrong thing. We're going to be tone-deaf.

ما حرف اشتباه می‌زنیم. ما اشتباه می‌شنویم.

We're more than likely, probably, going to offend you.

احتمالش زیاد است که شما را برنجانیم.

But don't lose hope.

اما امیدتان را از دست ندهید.

We're only here because of you,

ما به خاطر شما اینجا هستیم،

and like you, as men, we need to stand up and become your allies

و ما مردها مثل شما، نیاز داریم برخیزیم

as you fight against

و در جنگ با تقریباً همه چیز

pretty much everything.

با شما متحد شویم.

We need your help in celebrating our vulnerability

ما طی این سفر خیلی طولانی از مغز تا قلبمان

and being patient with us

به کمک شما

as we make this very, very long journey

در جشن گرفتن آسیب‌پذیریمان

from our heads to our hearts.

و صبور بودنتان در مورد ما نیاز داریم.

And finally to parents:

و در نهایت، والدین عزیز:

instead of teaching our children

به جای این که به کودکانتان

to be brave boys or pretty girls,

بیاموزید که پسران شجاع یا دختران زیبایی باشند،

can we maybe just teach them how to be good humans?

به آن‌ها بیاموزید که انسان‌های خوبی باشند.

So back to my dad.

برمی‌گردیم سراغ پدرم.

Growing up, yeah, like every boy, I had my fair share of issues,

در طول زندگی، مثل هر پسر دیگری، من هم مشکلات خودم را داشتم،

but now I realize that it was even thanks to his sensitivity

اما حالا می‌فهمم که در درجه‌ی اول، این به لطف حساسیت او

and emotional intelligence

و هوش احساسی او بود

that I am able to stand here right now talking to you in the first place.

که من می‌توانم الآن اینجا بایستم و با شما صحبت کنم.

The resentment I had for my dad I now realize had nothing to do with him.

حالا می‌فهمم عصبانیتی که از دست پدرم داشتم ربطی به او نداشت.

It had everything to do with me and my longing to be accepted

این عصبانیت کاملاً مربوط به خودم و اشتیاقم برای پذیرفته‌ شدن

and to play a role that was never meant for me.

و ایفای نقشی بود که برای آن ساخته نشده‌ بودم.

So while my dad may have not taught me how to use my hands,

شاید پدرم به من یاد نداد که چطور از دست‌هایم استفاده کنم،

he did teach me how to use my heart,

اما یاد داد که از قلبم استفاده کنم،

and to me that makes him more a man than anything.

و این کار، او را بیش از هر چیز تبدیل به یک مرد می‌کند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)