How we can face the future without fear, together | Rabbi Lord Jonathan Sacks

Translator: soheila Jafari Reviewer: Bidel Akbari

"These are the times,"

« وقتش هست،»

said Thomas Paine,

تامسون پین گفت،

"that try men's souls."

« که روح انسانها را آزمایش کنید.»

And they're trying ours now.

و امروز آنها ما را آزمایش می‌کنند.

This is a fateful moment in the history of the West.

این لحظه سرنوشت سازی در تاریخ غرب هست.

We've seen divisive elections and divided societies.

ما شاهد انتخابات تفرقه برانگیز و تقسیم کنند جامعه بودیم.

We've seen a growth of extremism

ما شاهد رشد افراط‌گرایی

in politics and religion,

در سیاست و در مذاهب بودیم،

all of it fueled by anxiety, uncertainty and fear,

تمام اینها همراه با اضطراب، عدم قطعیت و ترس

of a world that's changing almost faster than we can bear,

جهانی است که هر روز سریع‌تر از آنچه که ما بتوانیم تحمل کنیم تغییر می‌کند،

and the sure knowledge that it's going to change faster still.

و اطمینان از اینکه جهان سریعتر از این هم تغییر خواهد کرد.

I have a friend in Washington.

من دوستی در واشینگن دارم.

I asked him, what was it like being in America

از او پرسیدم، انتخابات ریاست جمهوری اخیر

during the recent presidential election?

آمریکایی بودن چگونه بود؟

He said to me, "Well,

گفت،« خُب،

it was like the man

مانند این بود که مردی روی

sitting on the deck of the Titanic

عرشه کشتی تایتانیک نشسته باشد

with a glass of whiskey in his hand

با یک گیلاش ویسکی در دستش

and he's saying, 'I know I asked for ice --

و می‌گوید، « من سفارش یخ دادم--

(Laughter)

( خنده)

but this is ridiculous.'"

اما این مسخره است.»

So is there something we can do,

خُب آیا کاری هست که هر یک

each of us,

از ما بتوانیم آن را انجام دهیم،

to be able to face the future without fear?

تا با آینده بدون ترس مواجه شویم؟

I think there is.

فکر میکنم هست.

And one way into it is to see

و یک راه آن شاید دیدن

that perhaps the most simple way into a culture and into an age

آسان‌ترین راه برای وارد شدن به یک فرهنگ و دوره

is to ask: What do people worship?

این باشد که پرسیده شود: مردم چه چیزی را می‌پرستند؟

People have worshipped so many different things --

مردم چیزهای زیادی را می‌پرستند--

the sun, the stars, the storm.

خورشید، ستارها، طوفان.

Some people worship many gods, some one, some none.

برخی خدایان زیادی و برخی تنها یکی می‌پرستند و برخی خدایی را نمی‌پرستند.

In the 19th and 20th centuries,

در قرن‌های نوزدهم و بیستم،

people worshipped the nation,

مردم ملیت را می‌پرستند،

the Aryan race, the communist state.

نژاد آریایی، دولت کمونیست را می‌پرستند.

What do we worship?

ما چه چیزی را می‌پرستیم؟

I think future anthropologists

فکر می‌کنم مردم‌شناسی آینده

will take a look at the books we read

به کتاب‌هایی که ما درباره

on self-help, self-realization,

کمک به خود، و شناخت خود،

self-esteem.

و احترام به خود را می‌خوانیم نگاه می‌کنند.

They'll look at the way we talk about morality

آنها به آنچه که ما درباره

as being true to oneself,

اخلاق صادقانه با خود می‌گویم،

the way we talk about politics

به شیوه ای که ما درباره سیاست

as a matter of individual rights,

به عنوان موضوع حقوق فردی می‌گویم،

and they'll look at this wonderful new religious ritual we have created.

و به ادیان جدیدی که ایجاد کرده ایم نگاه خواهند کرد.

You know the one?

یکی ازآنها را می‌دانید؟

Called the "selfie."

به نام «خودم.»

And I think they'll conclude that what we worship in our time

و فکر می‌کنم آنها نتیجه خواهند گرفت که آنچه که ما در زمان خودمان می‌پرستیم

is the self, the me, the I.

خودم و خودم و خودم هست.

And this is great.

و این عالیه

It's liberating. It's empowering. It's wonderful.

این آزادیست. این توانمندی و فوق العاده هست.

But don't forget that biologically, we're social animals.

اما فراموش نکردم از لحاظ زیست‌شناسی ما حیوانات اجتماعی هستیم.

We've spent most of our evolutionary history

ما بیشتر تاریخ تکامل خود را

in small groups.

در گروه‌های کوچک گذراندیم.

We need those face-to-face interactions

ما نیاز به تامل رو در رو داریم

where we learn the choreography of altruism

جایی که ما رقص گروهی یادگرفتیم

and where we create those spiritual goods

و کالاهای معنوی را

like friendship and trust and loyalty and love

مانند دوستی، اعتماد، وفاداری، و عشق بوجود اوردیم

that redeem our solitude.

تا از تنهایمان رها شویم.

When we have too much of the "I" and too little of the "we,"

هنگامی که تعداد زیادی« خود» داشته و تعداد کمی «ما» داشته باشیم،

we can find ourselves vulnerable,

ما خودمان را شکننده،

fearful and alone.

ترسو، و تنها می‌یابیم.

It was no accident that Sherry Turkle of MIT

این اتفاقی بود که شرری تورکل از انیسیتو تکنولوژی ماساچوست

called the book she wrote on the impact of social media

کتابی را که در باره تاثیرات رساناهای اجتماعی نوشت

"Alone Together."

« تنها با هم» نامید.

So I think the simplest way of safeguarding the future "you"

خُب من فکر می کنم ساده ترین راه برای حفاظت از آینده "شما"

is to strengthen the future "us"

این هست که آینده «ما» را در

in three dimensions:

سه جهت تقویت کنیم:

the us of relationship,

رابطه‌هایمان را،

the us of identity

هویتمان را

and the us of responsibility.

و مسئولیت‌مان را.

So let me first take the us of relationship.

بگذارید ابتد درباره مسئولیت گفتگو کنیم.

And here, forgive me if I get personal.

اگر موضوع شخصی شد مرا ببخشید.

Once upon a time,

روزگاری،

a very long time ago,

خیلی وقت پیش،

I was a 20-year-old undergraduate

وقتی که بیست ساله بودم دانشجوی

studying philosophy.

فلسفه بودم.

I was into Nietzsche and Schopenhauer and Sartre and Camus.

من افکار نیچه و شوپنهاور و سارتر و کامو را خواندم.

I was full of ontological uncertainty

پر از عدم قطعیت هستی شناسی

and existential angst.

و بیم درباره هستی بودم.

It was terrific.

فوق‌العاده بود.

(Laughter)

( خنده)

I was self-obsessed and thoroughly unpleasant to know,

وسواس به خودم بودم و حس کاملا ناخوشایندی از دانستن آن داشتم.

until one day I saw

تا یک روز

across the courtyard

در محوطه

a girl

یک دختر را دیدم

who was everything that I wasn't.

که همه آن چیزهایی بود که در من نبود.

She radiated sunshine.

او درخشش نور خورشید را داشت.

She emanated joy.

سرچشمه شادی بود.

I found out her name was Elaine.

فهمیدم نام او اُلین هست.

We met. We talked.

ما همدیگر را دیدیم و گفتگو کردیم.

We married.

و ازدواج کردیم.

And 47 years, three children and eight grandchildren later,

و بعد از ۴۷ سال سه فرزند و هشت نوه،

I can safely say

می‌توانم بطور قطع بگویم

it was the best decision I ever took in my life,

این بهترین تصمیمی بود که من در زندگیم گرفتم،

because it's the people not like us

چونکه مردمی که مانند ما نیستند

that make us grow.

باعث رشد ما می‌شوند.

And that is why I think

و به همین دلیل است که فکر می‌کنم

we have to do just that.

ما هم باید اینکار را بکنیم.

The trouble with Google filters,

با مشکلات فیلتر در گوگل،

Facebook friends

دوستان در فیسبوک

and reading the news by narrowcasting rather than broadcasting

و خواندن اخبار در حیطه‌های خیلی معین و کوچک به جای پهناور و گسترده

means that we're surrounded almost entirely by people like us

ما کاملا با افرادی شبیه به خودمان احاطه شدیم

whose views, whose opinions, whose prejudices, even,

کسانی که دیدگاه‌هایشان، حتی تعصباتشان،

are just like ours.

مانند ماست.

And Cass Sunstein of Harvard has shown

و کس سانستاین از دانشگاه هاروارد نشان داد

that if we surround ourselves with people with the same views as us,

که اگر ما خودمان را با افرادی با دیدگاه‌های مشابه محصور کنیم،

we get more extreme.

ما افراطی‌تر خواهیم شد.

I think we need to renew those face-to-face encounters

فکر می‌کنیم باید با افرادی رودر رو شویم

with the people not like us.

که مانند ما نیستند.

I think we need to do that

فکر می‌کنم که نیازداریم اینکار را بکنیم

in order to realize that we can disagree strongly

برای درک اینکه میتوانیم به شدت مخالف باشیم

and yet still stay friends.

و باز هم دوست باشیم.

It's in those face-to-face encounters

در رو در رو شدن هست که

that we discover that the people not like us

ما در می‌یابیم که مردمی که مانند ما نیستند

are just people, like us.

درست مثل ما هستند.

And actually, every time

در واقع، هر زمان

we hold out the hand of friendship

که دستی را برای دوستی می‌فشاریم

to somebody not like us,

که مانند ما نیست،

whose class or creed or color are different from ours,

کسی که کلاس یا عقیده رنگش با ما متفاوت هست،

we heal

ما

one of the fractures

یکی از زخمهای کوچک

of our wounded world.

جهان خودمان را درمان می‌کنیم.

That is the us of relationship.

این رابطه ماست.

Second is the us of identity.

دوم هویت ماست.

Let me give you a thought experiment.

اجازه دهید یک آزمایش فکری به شما بدهم.

Have you been to Washington? Have you seen the memorials?

آیا تا به حال در واشینگتن بودید؟ آیا تا یادبود‌ها را دیده اید؟

Absolutely fascinating.

واقعا شگفت‌ آورند.

There's the Lincoln Memorial:

در آنجا یادبود لینکن هست:

Gettysburg Address on one side, Second Inaugural on the other.

محل گیتسبرگ( نبرد جنگ داخلی آمریکا) در طرف دیگر، و محل مراسم سوگند در سوی دیگر نشان داده می‌شود،

You go to the Jefferson Memorial,

به یادبود جفرسون که می‌روید،

screeds of text.

لوحی را بر روی دیواراست.

Martin Luther King Memorial,

یادبود مارتین لوترکینگ،

more than a dozen quotes from his speeches.

بیش از دوازده نقل قول از سخنرانی های او دارد.

I didn't realize, in America you read memorials.

من نفهمیدم، که در آمریکا شما لوحه‌ها را می‌خوانید.

Now go to the equivalent in London in Parliament Square

حال به معادل آن در لندن در میدان مجلس بروید

and you will see that the monument to David Lloyd George

و شما یادبود دیوید لوید جرج را می‌بینید

contains three words:

که شامل سه واژه هست.

David Lloyd George.

دیوید لوید جرج.

(Laughter)

( خنده)

Nelson Mandela gets two.

نسلون مانلا دو واژه دارد.

Churchill gets just one:

چرچیل یک واژه:

Churchill.

چرچیل.

(Laughter)

( خنده)

Why the difference? I'll tell you why the difference.

چرا متفاوتند؟ به شما خواهم گفت که چرا متفاوتند.

Because America was from the outset a nation of wave after wave of immigrants,

زیرا آمریکا از ابتدا یک ملت از موجی از مهاجرین بوده،

so it had to create an identity

و باید یک هویت می‌ساخته

which it did by telling a story

که با گفتن داستانی

which you learned at school, you read on memorials

که در مدرسه یاد می‌گیرید در یادبودها بخوانید

and you heard repeated in presidential inaugural addresses.

و شما بارها و بارها در سوگند ریاست جمهوری شنیده‌اید،

Britain until recently wasn't a nation of immigrants,

بریتانیا در همین اواخر ملتی از مهاجرین نبود،

so it could take identity for granted.

بنابراین هویت یک موهبت محسوب نمی‌شد.

The trouble is now

و اکنون مشکل این است

that two things have happened which shouldn't have happened together.

که دو چیز اتفاق افتادند که نمی‌بایست با هم اتفاق می‌افتادند.

The first thing is in the West we've stopped telling this story

ابتدا اینکه در غرب ما دیگر نمی‌گویم که

of who we are and why,

ما که هستیم و چرا،

even in America.

حتی در آمریکا.

And at the same time,

و همزمان،

immigration is higher than it's ever been before.

مهاجرت بیشتر از هر زمان دیگریست.

So when you tell a story and your identity is strong,

خُب هنگامی که یک داستان را می‌گویی و هویت تو قوی هست،

you can welcome the stranger,

می‌توانید به غریبه‌ها خوش‌امد بگوید

but when you stop telling the story,

اما هنگامی که داستان را نمی‌گوید،

your identity gets weak

هویت‌تان ضعیف می‌شود

and you feel threatened by the stranger.

و احساس می‌کنید توسط غریبه‌ها تهدید می‌شوید.

And that's bad.

و این خوب نیست.

I tell you, Jews have been scattered and dispersed and exiled for 2,000 years.

به شما می‌گویم، یهودیان در طول ۲٫۰۰۰ سال متفرق، پراکنده، و تبعید شدند.

We never lost our identity.

ما هرگر هویت‌مان را از دست ندادیم.

Why? Because at least once a year,

چرا؟ چونکه حداقل یکبار در سال،

on the festival of Passover,

در عید فصیح،

we told our story and we taught it to our children

داستان خودمان و افکارمان را به فرزندانمان می‌گویم

and we ate the unleavened bread of affliction

و ما نان نعناع وحشت (نان مقدی یهودیان)را می‌خوریم

and tasted the bitter herbs of slavery.

و تلخی بردگی را می‌چشیم.

So we never lost our identity.

خُب ما هرگز هویتمان را از دست ندادیم.

I think collectively

فکر می‌کنم در مجموع

we've got to get back to telling our story,

ما داستان‌مان،

who we are, where we came from,

اینکه که هستیم، از کجا آمدیم،

what ideals by which we live.

که آرمان‌ها که زندگی می‌کنیم می‌گویم.

And if that happens,

و اگر این اتفاق بیفتد،

we will become strong enough

ما به اندازه کافی قوی هستیم

to welcome the stranger and say,

که به غریبه‌ها خوش‌آمد بگویم و بگویم

"Come and share our lives,

« بیا و با زندگی ما شریک بشو،

share our stories,

و داستانت را با ما به اشتراک بگذار،

share our aspirations and dreams."

آرمان‌ها و آرزوهایت را با ما به اشتراک بگذار. »

That is the us of identity.

این هویت‌ماست.

And finally, the us of responsibility.

و آخر سر، مسئولیت ما.

Do you know something?

آیا یک چیز را می دانید؟

My favorite phrase in all of politics,

عبارت مورد علاقه من از سیاست،

very American phrase,

عبارت آمریکایی هست،

is: "We the people."

این هست:« ما مردم.»

Why "we the people?"

چرا« ما مردم؟»

Because it says that we all share collective responsibility

چونکه ما در همه مسئولیت‌ها را با هم مشترک هستیم

for our collective future.

برای آینده مشترکمان.

And that's how things really are and should be.

و این چیزی است که باید باشد هست و باید باشد.

Have you noticed how magical thinking

آیا متوجه این شدید که چگونه تفکر جادویی

has taken over our politics?

بر سیاست ما غلبه کرده؟

So we say, all you've got to do is elect this strong leader

خُب ما می‌گویم، شما باید رهبر قوی انتخاب کنید

and he or she will solve all our problems for us.

و او مشکلات را برای ما حل خواهد کرد.

Believe me, that is magical thinking.

باور کنید، این تفکر جادویی هست.

And then we get the extremes:

و سپس ما افراط‌گرایی را داریم:

the far right, the far left,

دست راستی افراطی یا دست چپی افراطی،

the extreme religious and the extreme anti-religious,

مذهبی افراطی و ضد مذهب افراطی،

the far right dreaming of a golden age that never was,

و آرزوهای افراطی دست راستی از یک دوره طلایی که هرگز وجود نداشته،

the far left dreaming of a utopia that never will be

و آرزوهای افراطی از دست‌چپی‌ها مدینه فاضله که هرگز وجود نخواهد داشت

and the religious and anti-religious equally convinced

و و مذهبی‌ها و ضد‌مذهبی‌ها بطور مساوی متعقدند

that all it takes is God or the absence of God

که همه اینها با وجود خدا و یا با نبود خدا

to save us from ourselves.

ما را از ما محافظت خواهد کرد.

That, too, is magical thinking,

این هم تفکر جادویی هست،

because the only people who will save us from ourselves

چونکه تنها افرادی ما را از ما محافظت می‌کنند

is we the people,

ما مردم هستیم،

all of us together.

همه ما با هم.

And when we do that,

و هنگامی که ما اینکار را انجام دهیم،

and when we move from the politics of me

و هنگامی که ما از سیاست من فرا رفته

to the politics of all of us together,

به سیاست ما با هم رویم،

we rediscover those beautiful, counterintuitive truths:

ما زیبایی حقیقت مخالف و نقیض بودن را دوباره کشف می‌کنیم:

that a nation is strong

یک ملت زمانی قوی هست

when it cares for the weak,

که توجه به ضعفش کند،

that it becomes rich

این زمانی ثروتمند می‌شود

when it cares for the poor,

که توجه به فقرا کند،

it becomes invulnerable when it cares about the vulnerable.

و این زمانی آسیب ناپذیر می‌شود که توجه به آسیب پذیر کند.

That is what makes great nations.

و این چیزی‌است که یک ملت بزرگ را می‌سازد.

(Applause)

( تشویق)

So here is my simple suggestion.

خُب این پیشنهاد ساده من هست.

It might just change your life,

این ممکن هست تنها زندگی شما را تغییر دهد،

and it might just help to begin to change the world.

و شاید تنها کمک کند به تغییر در جهان.

Do a search and replace operation

یک جستجو و جایگزینی

on the text of your mind,

را در تفکر خود انجام دهید.

and wherever you encounter the word "self,"

و هر کجا با واژه «خود» برخورد کردید

substitute the word "other."

آن را با واژه«دیگری» جایگزین کنید.

So instead of self-help, other-help;

به جای کمک به خود، کمک به دیگری؛

instead of self-esteem, other-esteem.

به جای احترام به خود، احترام به دیگری.

And if you do that,

و اگر اینکار را بکنید،

you will begin to feel the power

شروع به احساس قدرت

of what for me is one of the most moving sentences

از آنچه که من هست تکان دهنده‌ترین جمله

in all of religious literature.

تمام ادیان مذهبی می‌باشد.

"Though I walk through the valley of the shadow of death,

« با اینکه من به از دره سایه مرگ عبور می‌کنم،

I will fear no evil,

من از هیچ شرارتی نمی‌ترسم

for you are with me."

برای اینکه تو با من هستی.

We can face any future without fear

ما می‌توانیم هر آینده‌ای را بدون ترس و وحشت روبرو شویم

so long as we know

تا زمانی که بدانیم

we will not face it alone.

ما به تنهایی با آن رو به رو نخواهیم شد.

So for the sake of the future "you,"

خب به خاطر آینده « شما»

together let us strengthen

بگذارید با هم

the future "us."

آینده« ما» را تقویت کنیم.

Thank you.

سپاسگزارم

(Applause)

( تشویق)