Why I fight for the education of refugee girls (like me) | Mary Maker

Translator: Mehdi salimkheder Reviewer: sadegh zabihi

We do not choose where to be born.

ما انتخاب نمی‌کنیم کجا بدنیا بیایم.

We do not choose who our parents are.

ما انتخاب نمی‌کنیم پدر و مادرمان چه کسانی باشند.

But we do choose how we are going to live our lives.

اما انتخاب می‌کنیم چطور زندگی کنیم.

I did not choose to be born in South Sudan,

من انتخاب نکردم در سودان جنوبی بدنیا بیایم،

a country rife with conflict.

کشوری مملو از کشمکش‌ها.

I did not choose my name --

من اسمم را انتخاب نکردم --

Nyiriak,

نیریاک،

which means "war."

که به معنی «جنگ» است.

I've always rejected it

همیشه این اسم را رد ‌کرده‌ام

and all the legacy it was born into.

و تمام میراثی که در آن متولد شده بود.

I choose to be called Mary.

من اسم مری را انتخاب کردم.

As a teacher, I've stood in front of 120 students,

به عنوان یک معلم، در مقابل ۱۲۰ دانشجو ایستاده‌ام،

so this stage does not intimidate me.

برای همین این صحنه من را نمی‌ترساند.

My students come from war-torn countries.

دانش آموزان من از کشورهای جنگ‌زده آمده‌اند.

They're so different from each other,

آن‌ها خیلی متفاوت از یکدیگر هستند،

but they have one thing in common:

اما یک چیز مشترک دارند:

they fled their homes in order to stay alive.

آن‌ها برای زنده ماندن از خانه‌های خود فرار کردند.

Some of them belong to parents back home in South Sudan

بعضی از آن‌ها متعلق به والدینی از سودان جنوبی هستند

who are killing each other

که همدیگر را می‌کشند

because they belong to a different tribe or they have a different belief.

چون آن‌ها متعلق به قبیله‌های مختلف هستند یا اعتقاد متفاوت دارند.

Others come from other African countries devastated by war.

سایربن از کشور‌های آفریقایی ویران شده توسط جنگ می‌آیند.

But when they enter my class, they make friends,

اما زمانی که وارد کلاس من می‌شوند، با هم دوست می‌شوند،

they walk home together,

با هم به خانه تا می‌روند،

they do their homework together.

تکالیفشان را با هم انجام می‌دهند.

There is no hatred allowed in my class.

هیچ نفرتی در کلاس من مجاز نیست.

My story is like that of so many other refugees.

داستان من مثل بسیاری از پناهندگان دیگر است.

The war came when I was still a baby.

جنگ زمانی شروع شد که هنوز یک کودک بودم.

And my father,

و پدر من،

who had been absent in most of my early childhood,

که در اکثر دوران کودکی من غایب بود،

was doing what other men were doing:

کاری انجام می‌داد که بقیه مرد‌ها انجام می‌دادند:

fighting for the country.

برای کشورش می‌جنگید.

He had two wives and many children.

او دو زن و چندین فرزند داشت.

My mother was his second wife,

مادر من همسر دوم پدرم بود،

married to him at the age of 16.

در ۱۶ سالگی با او ازدواج کرده بود.

This is simply because my mother came from a poor background,

فقط به این خاطر این که مادرم از خانواده فقیری بود،

and she had no choice.

و هیچ انتخابی نداشت.

My father, on the other hand, was rich.

پدرم، از طرف دیگر، ثروتمند بود.

He had many cows.

او گاو‌های زیادی داشت.

Gunshots were the order of the day.

شلیک گلوله‌ها عادت روزانه بود.

My community was constantly under attack.

جامعه من دائما تحت حمله بود.

Communities would fight each other as they took water along the Nile.

جوامع در حا آب برداشتن در امتداد رود نیل با یکدیگر در می‌جنگند.

But that was not all.

اما این همهٔ ماجرا نیست.

Planes would drop the spinning and terrifying bombs

هواپیماها بمب‌های وحشتناکی را رها می‌کنند

that chopped off people's limbs.

که بدن‌های مردم را تکه تکه می‌کند.

But the most terrifying thing for every single parent

اما بدترین چیز برای هر پدر و مادری

was to see their children being abducted and turned into young soldiers.

دیدن فرزندانشان است که ربوده می‌شوند و بعد تبدیل به کودک سرباز می‌شوند.

My mother dug a trench

مادر من گودالی حفر کرد

that soon became our home.

که به زودی خانه ما شد.

But yet, we did not feel protected.

با این حال احساس امنیت نمی‌کردیم.

She had to flee in search of a safe place for us.

او مجبور شد برای جستجوی یک مکان امن برای ما فرار کند.

I was four years old, and my younger sister was two.

من چهار سال سن داشتم و خواهر کوچکترم دو ساله بود.

We joined a huge mass of people,

ما به توده عظیمی از مردم پیوستیم،

and together we walked for many agonizing days

و همگی ما برای روزهای مدید دردناکی به دنبال جایی امن

in search of a secure place.

راه رفتیم.

But we could barely rest

به سختی می‌توانستیم استراحت کنیم

before we were attacked again.

قبل از این که دوباره به ما حمله بشود.

I remember my mother was pregnant,

یادم هست مادرم باردار بود،

when she would take turns to carry me and my younger sister.

وقتی نوبتی من و خواهر کوچکترم را حمل می کر.

We finally made it across the Kenyan border, yes.

ما بالاخره خودمان را به مرز کنیا رساندیم، بله.

But that was the longest journey that I have ever had in my whole life.

اما این طولانی‌ترین سفر من بود که تا به حال در تمام عمرم داشتم.

My feet were raw with blisters.

پاهایم تاول زده بود.

To our surprise,

در کمال تعجب،

we found other family members who had fled into the camp earlier on,

ما دیگر اعضای خانواده را که قبلا به اردوگاه فرار کرده بودند، پیدا کردیم،

where you all are today,

جایی که همه شما امروز هستید،

the Kakuma camp.

اردوگاه کاکوما.

Now, I want you all to be very quiet just for a moment.

اکنون، من می‌خواهم شما برای لحظه‌ای خیلی ساکت باشید.

Do you hear that?

آیا این صدا را می‌شنوید؟

The sound of silence.

صدای سکوت را.

No gunshots.

صدای تیرانداری نمی‌آید.

Peace, at last.

بالاخره، صلح.

That was my first memory of this camp.

این نخستین خاطره من از اردوگاه بود.

When you move from a war zone

وقتی از منطقه جنگی هجرت می‌کنید

and come to a secure place like Kakuma,

و به مکانی امن مثل اردوگاه کاکوما میاید،

you've really gone far.

دیگر راه بازگشتی نیست.

I only stayed in the camp for three years, though.

با این حال، من تنها سه سال در اردوگاه ماندم.

My father, who had been absent in most of my early childhood,

پدرم که در بیشتر دوران کودکی من حاضر نبود،

came back into my life.

به زندگی من بازگشت.

And he organized for me to move with my uncle

و او هماهنگ کرد که با عمویم به نزد فامیل‌مان

to our family in Nakuru.

در ناکورو بروم.

There, I found my father's first wife,

در آنجا، اولین همسر پدرم،

my half sisters and my half brothers.

خواهران ناتنی و برادران ناتنی‌ام را دیدم.

I got enrolled in school.

من در مدرسه ثبت نام شدم.

I remember my first day in school -- I could sing and laugh again --

من اولین روز مدرسه را به یاد می‌آورم -- دوباره می‌توانستم بخوانم و بخندم --

and my first set of school uniforms, you bet.

و اولین سری یونیفرم لباس مدرسه‌ام، قطعا

It was amazing.

عالی بود.

But then I came to realize

اما بعدا متوجه شدم

that my uncle did not find it fit for me to go to school,

که عموی من دوست ندارد که مدرسه بروم،

simply because I was a girl.

فقط به خاطر اینکه دختر بودم.

My half brothers were his first priority.

برادران ناتنی من در اولویت اول بودند.

He would say, "Educating a girl is a waste of time."

او می گفت، «تحصیل برای دختر وقت تلف کردن است.»

And for that reason, I missed many days of school,

به خاطر چنین دلیل‌هایی من خیلی از روزهای مدرسه را از دست دادم،

because the fees were not paid.

چون شهریه پرداخت نمی‌شد.

My father stepped in

پدرم مداخله کرد

and organized for me to go to boarding school.

و ترتیبی داد تا به مدرسه شبانه روزی بروم.

I remember the faith that he put in me over the couple of years to come.

به یاد می‌آورم ایمانی را که در این سال‌ها به من داشت.

He would say, "Education is an animal that you have to overcome.

او می گفت، «تحصیل حیوانی است که باید بر آن غلبه کنی.

With an education, you can survive.

با تحصیل، می‌توانی نجات پیدا کنی.

Education shall be your first husband."

تحصیل شوهر اولت خواهد بود.»

And with these words came in his first big investment.

و با این کلمات اولین سرمایه‌گذاری بزرگ خودش را انجام داد.

I felt lucky!

من خوش شانس بودم!

But I was missing something:

اما چیزی را کم داشتم:

my mother.

مادرم.

My mother had been left behind in the camp,

مادرم در اردوگاه جا مانده بود،

and I had not seen her since I left it.

و از زمان ترک آنجا او را ندیده بودم.

Six years without seeing her was really long.

شش سال ندیدن او واقعاً مدت طولانی بود.

I was alone,

در مدرسه،

in school,

تنها بودم،

when I heard of her death.

وقتی که خبر مرگ او را شنیدم.

I've seen many people back in South Sudan

من بسیاری از مردم را در سودان جنوبی دیده بودم

lose their lives.

که جانشان را از دست دادند.

I've heard from neighbors

از همسایه‌ها می‌شنیدم

lose their sons, their husbands,

که پسرشان و همسرشان،

their children.

و بچه‌هایشان را از دست می‌دادند.

But I never thought that that would ever come into my life.

اما هرگز فکر نمی‌کردم چنین اتفاقی وارد زندگی من شود.

A month earlier, my stepmother,

یک ماه پیش‌تر، نامادری من،

who had been so good to me back in Nakuru, died first.

زنی که با من خیلی خوب بود در ناکورو اول مرد.

Then I came to realize that after giving birth to four girls,

بعداً متوجه شدم که پس از زایمان چهار دختر،

my mother had finally given birth to something

مادرم بالاخره چیزی را به دنیا آورد

that could have made her be accepted into the community --

که او را در جامعه خودش مورد پذیرش قرار می‌داد --

a baby boy,

یک پسر بچه،

my baby brother.

برادر عزیز من.

But he, too,

اما او هم،

joined the list of the dead.

به جمع مردگان پیوست.

The most hurting part for me

دردناک‌ترین قسمت برای من

was the fact that I wasn't able to attend my mother's burial.

زمانی بود که من نتوانستم در مراسم دفن مادرم شرکت کنم.

I wasn't allowed.

من اجازه نداشتم.

They said her family did not find it fit

آن‌ها گفتند که خانواده‌اش مناسب نمی‌دانند

for her children, who are all girls, to attend her burial,

فرزندانش، که همه دخترهستند، در مراسم خاکسپاری شرکت کنند،

simply because we were girls.

فقط به خاطر اینکه ما دختر هستیم.

They would lament to me and say,

در حالت سوگواری و غم به من می‌گویند،

"We are sorry, Mary, for your loss.

«ما متاسفیم، مری، برای فقدانش.

We are sorry that your parents never left behind any children."

ما متاسفیم که والدینت هیچ بچه‌ای به جا نگذاشتند.»

And I would wonder:

و من در کمال تعجب:

What are we?

پس ما چی هستیم؟

Are we not children?

ما بچه نیستیم؟

In the mentality of my community,

در ذهنیت جامعه من،

only the boy child counted.

تنها فرزند پسر شمرده می‌شود.

And for that reason, I knew this was the end of me.

و به همین دلیل، می‌دانستم این پایان من است.

But I was the eldest girl.

اما من بزرگترین دختر بودم.

I had to take care of my siblings.

مجبور بودم از برادر و خواهرهایم مراقبت کنم.

I had to ensure they went to school.

باید از مدرس رفتن آن‌ها اطمینان پیدا می‌کردم.

I was 13 years old.

من ۱۳ ساله بودم.

How could I have made that happen?

چگونه می‌توانستم آن را انجام دهم؟

I came back to the camp to take care of my siblings.

به اردوگاه برگشتم تا از خواهرها و برادرم مراقبت کنم.

I've never felt so stuck.

من هرگز در چنین وضعیتی نبودم.

But then, one of my aunts, Auntie Okoi,

اما بعدا یکی از عمه‌هایم، عمه اوکوی،

decided to take my sisters.

تصمیم گرفت خواهرهایم را نگه دارد.

My father sent me money from Juba for me to go back to school.

پدرم برای من پول از جوبا برای بازگشت به مدرسه فرستاد.

Boarding school was heaven, but it was also so hard.

مدرسه شبانه روزی بهشت بود، اما خیلی هم سخت بود.

I remember during the visiting days when parents would come to school,

یادم میاید در طول روز‌های بازدید که والدین به مدرسه می‌آمدند،

and my father would miss.

و پدر من نمی‌آمد.

But when he did come,

اما وقتی بالاخره آمد،

he repeated the same faith in me.

ایمانی که به من داشت را تکرار کرد.

This time he would say,

این بار می‌گفت،

"Mary, you cannot go astray,

«مری، تو نمی‌توانی به بی‌راهه بروی،

because you are the future of your siblings."

زیرا تو آینده خواهران و برادرت خودت هستی.»

But then, in 2012,

اما در سال ۲۰۱۲،

life took away the only thing that I was clinging on.

زندگی تنها چیزی را که به آن دل بسته بودم از من گرفت.

My father died.

پدرم فوت کرد.

My grades in school started to collapse,

نمرات من در مدرسه شروع کردند به پایین آمدن،

and when I sat for my final high school exams in 2015,

و وقتی برای امتحانات نهایی دبیرستانم در سال ۲۰۱۵ نشستم،

I was devastated to receive a C grade.

آنقدر بهم ریخته بودم که نمره C گرفتم.

OK, I keep telling students in my class,

خب، من مرتباٌ به دانش آموزان در کلاس می‌گویم،

"It's not about the A's; it's about doing your best."

«مسئله تنها گرفتن نمره A نیست؛ بلکه این است که تمام تلاش‌تان را کنید.»

That was not my best.

آن تمام سعی من نبود.

I was determined.

من مصمم بودم.

I wanted to go back and try again.

می‌خواستم به عقب برگردم و دوباره امتحان کنم.

But my parents were gone.

اما پدر و مادر من دیگر نبودند.

I had no one to take care of me,

هیچ کس را نداشتم که از من مراقبت کند،

and I had no one to pay that fee.

و هیچ کس را برای پرداخت شهریه نداشتم.

I felt so hopeless.

احساس ناامیدی می‌کردم.

But then, one of my best friends,

اما بعد، یکی از بهترین دوستانم،

a beautiful Kenyan lady, Esther Kaecha,

بانوی زیبای کنیایی، استر کائچا،

called me during this devastating moment,

در این لحظه ویرانگر، صدایم زد،

and she was like, "Mary, you have a strong will.

و او اینطوری بود، «مری، تو اراده‌ای قوی داری.

And I have a plan, and it's going to work."

و یک نقشه دارم، و مطمئنم جواب می‌دهد.»

OK, when you're in those devastating moments, you accept anything, right?

خوب درسته است که وقتی در شرایط بد هستید هر چیزی را قبول می‌کنید، نه؟

So the plan was, she organized some travel money

بنابراین برنامه این طوری بود، او پول سفر ما

for us to travel to Anester Victory Girls High School.

به دبیرستان دخترانه ویکتوری آنستر را ساماندهی کرد.

I remember that day so well.

آن روز را خوب یادم می‌آید.

It was raining when we entered the principal's office.

باران در حال باریدن بود وقتی وارد به دفتر مدیر شدیم.

We were shaking like two chickens that had been rained on,

مثل دو تا موش آب کشیده می‌لرزیدیم،

and we looked at him.

و به او نگاه می‌کردیم.

He was asking, "What do you want?"

پرسید، «چه می‌خواهید؟»

And we looked at him with the cat face.

و ما مثل گربه به او نگاه کردیم.

"We just want to go back to school."

«ما فقط می‌خواهیم به مدرسه برگردیم.»

Well, believe it or not, he not only paid our school fees

خوب، باور کنید یا نه، او نه تنها هزینه‌های مدرسه را پرداخت کرد

but also our uniform and pocket money for food.

بلکه پول لباس مدرسه و پول تو جیبی برای غذا را هم داد.

Clap for him.

برایش دست بزنید.

(Applause)

(تشویق)

When I finished my high school career,

وقتی دبیرستان را تمام کردم،

I became the head girl.

به عنوان سر گروه انتخاب شدم.

And when I sat for the KCSE for a second time,

وقتی برای بار دوم سر امتحان نهایی کنیا نشستم،

I was able to receive a B minus. Clap.

توانستم B منفی بگیرم. دست بزنید.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

تشکر می‌کنم.

So I really want to say thank you to Anester Victory, Mr. Gatimu

بنابراین واقعاً می‌خواهم از مدرسه و آقای گاتیمو تشکر کنم

and the whole Anester fraternity for giving me that chance.

و از همه انجمن آنستر برای اینکه به من فرصت دادند.

From time to time,

بعضی اوقات،

members of my family will insist that my sister and I should get married

اعضای خانواده‌ام اصرار می‌کردند که من و خواهرم باید ازدواج کنیم

so that somebody will take care of us.

تا کسی از ما مراقبت کند.

They will say,

آن‌ها می‌گفتند،

"We have a man for you."

«ما یک مرد برای شما داریم.»

I really hate the fact that people took us as property rather than children.

من واقعاً از این حقیقت متنفرم که مردم به ما به عنوان دارایی نگاه می‌کنند تا بچه.

Sometimes they will jokingly say,

گاهی اوقات آن‌ها به شوخی می‌گویند،

"You are going to lose your market value

«شما دارید ارزش خود را در بازار از دست می‌دهید،

the more educated you become."

هر چقدر تحصیل کرده‌تر می‌شوید.»

But the truth is,

اما حقیقت این است که،

an educated woman is feared in my community.

در جامعه من از یک زن تحصیل کرده می‌ترسند.

But I told them, this is not what I want.

اما من به آن‌ها گفتم، این چیزی نیست که من می‌خواهم.

I don't want to get kids at 16 like my mother did.

من نمی‌خواهم بچه‌ها در سن ۱۶ سالگی مادر باشند، مانند مادر من.

This is not my life.

این زندگی من نیست.

Even though my sisters and I are suffering,

با وجود اینکه من و خواهرانم رنج می‌بریم،

there's no way we are heading in that direction.

امکان ندارد که در آن مسیر حرکت کنیم.

I refuse to repeat history.

از تکرار تاریخ امتناع می‌کنم.

Educating a girl will create equal and stable societies.

آموزش یک دختر باعث ایجاد جوامع برابر و پایدار خواهد شد.

And educated refugees will be the hope

پناهندگان تحصیل کرده امیدوار خواهند بود

of rebuilding their countries someday.

تا روزی دوباره کشور خود را بسازند.

Girls and women have a part to play in this

دختران و زنان هم در این نقشی برای بازی کردن دارند

just as much as men.

درست مثل مردان.

Well, we have men in my family that encourage me to move on:

خوب، ما مردانی در خانواده داریم که به ادامه دادن تشویق می‌کنند:

my half brothers and also my half sisters.

برادران ناتنی‌ام و همچنین خواهران ناتنی‌ام.

When I finished my high school career,

وقتی دبیرستان را تمام کردم،

I moved my sisters to Nairobi, where they live with my stepsister.

خواهرانم را به نایروبی نقل مکان دادم، جایی که با خواهر ناتنی‌ام زندگی می‌کنند.

They live 17 people in a house.

در یک خانه ۱۷ نفر زندگی می‌کنند.

But don't pity us.

اما دلتان برای ما نسوزد.

The most important thing is that they all get a decent education.

مهمترین چیز این است که همه آن‌ها یک آموزش مناسب و معقول را دریافت می‌کنند.

The winners of today

برندگان امروز

are the losers of yesterday,

بازندگان دیروز هستند،

but who never gave up.

کسانی که هرگز تسلیم نشدند.

And that is who we are,

و این ما هستیم،

my sisters and I.

من و خواهرانم.

And I'm so proud of that.

و واقعاً به این افتخار می‌کنم.

My biggest investment in life --

بزرگترین سرمایه‌گذاری من در زندگی --

(Applause)

(تشویق)

is the education of my sisters.

آموزش خواهرانم است.

Education creates an equal and fair chance for everyone to make it.

تحصیلات ایجاد شانس برابر و عادلانه برای همه ایجاد می‌کند.

I personally believe education is not all about the syllabus.

من شخصا اعتقاد دارم تحصیلات فقط در مورد برنامه درسی نیست.

It's about friendship.

در مورد دوستی است.

It's about discovering our talents.

در مورد کشف استعداد‌های ما است.

It's about discovering our destiny.

این در مورد کشف سرنوشت ما است.

I will, for example, not forget the joy that I had

به عنوان مثال، من شادی که داشتم را فراموش نمی‌کنم

when I first had singing lessons in school,

وقتی اولین بار در مدرسه آواز خواندم،

which is still a passion of mine.

که هنوز شور و شوق من است.

But I wouldn't have gotten that

اما هیچ جای دیگر

anywhere else.

آن را به دست نمی‌آوردم.

As a teacher, I see my classroom as a laboratory

به عنوان یک معلم، کلاسم را به عنوان یک آزمایشگاه می‌بینم

that not only generates skills and knowledge

که نه تنها مهارت‌ها و دانش را تولید می‌کند

but also understanding and hope.

بلکه همچنین درک و امید.

Let's take a tree.

یک درخت را فرض کنید.

A tree may have its branches cut,

درخت ممکن است شاخه‌هایش را قطع کنند،

but give it water, and it will grow new branches.

اما به آن آب بدهید، شاخه‌های جدیدی رشد می‌کنند.

For the child of war,

برای کودک جنگ،

an education can turn their tears of loss into a passion for peace.

آموزش می‌تواند اشک‌های از دست دادن را به اشتیاق برای صلح تبدیل کند.

And for that reason, I refuse to give up on a single student in my class.

و به همین دلیل، نمی‌پذیرم که حتی در مورد یک دانش‌آموز هم در کلاسم تسلیم شوم.

(Applause)

(تشویق)

Education heals.

آموزش دوای هر دردی است.

The school environment

محیط مدرسه

gives you a focus to focus ahead.

به شما تمرکز می‌دهد تا تمرکز کنید.

Let's take it this way:

بیایید به این ترتیب عمل کنیم:

when you're busy solving mathematical equations,

زمانی که شما مشغول حل معادلات ریاضی هستید،

and you are memorizing poetry,

و در حال حفظ شعر هستید،

you forget the violence that you witnessed back home.

شما خشونتی که در خانه شاهد آن بودید را فراموش می‌کنید.

And that is the power of education.

و این قدرت آموزش است.

It creates this place for peace.

این مکان را برای صلح ایجاد می‌کند.

Kakuma is teeming with learners.

کاکوما مملو از دانش‌آموز است.

Over 85,000 students are enrolled in schools here,

بیش از ۸۵٫۰۰۰ دانش آموز در این مدارس ثبت نام کردند،

which makes up 40 percent of the refugee population.

که ۴۰ درصد از جمعیت پناهندگان را تشکیل می‌دهد.

It includes children who lost years of education because of the war back home.

این شامل بچه‌هایی می‌شود که سال‌های تحصیلات خود را به خاطر جنگ از دست دادند.

And I want to ask you a question:

و من می‌خواهم از شما یک سوال بپرسم:

If education is about building a generation of hope,

اگر آموزش در مورد ایجاد نسلی از امید است،

why are there 120 students packed in my classroom?

چرا ۱۲۰ نفر باید در یک کلاس جمع باشند؟

Why is it that only six percent of the primary school students

چرا این تنها شش درصد از دانش آموزان ابتدایی هستند

are making it to high school,

که به دبیرستان می‌رسند،

simply because we do not have enough places for them?

حقیقتاٌ به این دلیل که ما مکان کافی برای آن‌ها نداریم؟

And why is it that only one percent of the secondary school graduates

و چرا تنها یک درصد فارغ التحصیلان مدارس متوسطه

are making it to university?

موفق می‌شوند به دانشگاه بروند؟

I began by saying that I am a teacher.

شروع صبحتم با گفتن اینکه معلم هستم بود.

But once again, I have become a student.

اما بار دیگر، به یک دانش آموز تبدیل شده‌ام.

In March, I moved to Rwanda

در ماه مارس من به رواندا نقل مکان کردم

on a scholarship program called "Bridge2Rwanda."

روی یک برنامه تحقیق می کردیم به نام «پلی به رواندا.»

It prepares scholars for universities.

که دانش پژوهان را برای دانشگاه آماده می‌کند.

They are able to get a chance to compete for universities abroad.

آن‌ها می‌توانند فرصت رقابت در دانشگاه‌های خارج از کشور داشته باشند.

I am now having teachers telling me what to do,

اکنون معلمانی دارم که به من می‌گویند چکار کنم،

instead of the other way round.

به جای اینکه برعکس باشد.

People are once again investing in me.

مردم بار دیگر روی من سرمایه‌گذاری می‌کنند.

So I want to ask you all to invest in young refugees.

بنابراین از همه شما می‌خواهم بر روی پناهندگان جوان سرمایه‌گذاری کنید.

Think of the tree that we mentioned earlier.

به درختی که قبلا در موردش صحبت کردیم فکر کنید.

We are the generation to plant it,

ما نسلی هستیم که آن را باید بکاریم،

so that the next generation can water it,

تا نسل بعدی آن را آب دهند،

and the one that follows will enjoy the shade.

و نسل بعد از سایه آن لذت ببرند.

They will reap the benefits.

آن‌ها فواید را به دست خواهند آورد.

And the greatest benefit of them all

و بزرگترین مزیت همه آن‌ها

is an education that will last.

آموزشی ماندگار خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)