What time is it on Mars? | Nagin Cox

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Nima Pourreza

So many of you have probably seen the movie "The Martian."

بیشتر شما احتمالا فیلم «مریخی» را دیده‌اید.

But for those of you who did not, it's a movie about an astronaut

اما برای کسانی که ندیده‌اند، فیلم درباره فضانوردی است

who is stranded on Mars, and his efforts to stay alive

که در مریخ گیر افتاده، و تلاش‌های او برای زنده ماندن

until the Earth can send a rescue mission to bring him back to Earth.

تا وقتی که زمین بتواند، سفینه‌ای برای نجات و برگرداندنش به زمین ارسال کند.

Gladly, they do re-establish communication

خوشبختانه، آنها توانستند ارتباطشان را

with the character, astronaut Watney, at some point

با شخصیت فیلم، فضانورد واتنی، بعد از مدتی دوباره برقرار کنند

so that he's not as alone on Mars until he can be rescued.

و او دیگر تا نجاتش از مریخ خیلی تنها نیست.

So while you're watching the movie, or even if you haven't,

وقتی که فیلم را نگاه می‌کنی، حتی اگر ندیده باشی،

when you think about Mars,

وقتی که به مریخ فکر کنی،

you're probably thinking about how far away it is and how distant.

احتمالا با خودت فکر می‌کنی چقدر دور و بعید است.

And, what might not have occurred to you is,

و ممکن است متوجه نشوی،

what are the logistics really like of working on another planet --

که برای کار روی سیاره‌ای دیگر به چه آمادگی‌هایی نیاز داری --

of living on two planets

برای زندگی روی دو سیاره

when there are people on the Earth and there are rovers or people on Mars?

وقتی افرادی روی زمین هستند و افرادی دیگر یا مریخ نورد‌هایی در مریخ؟

So think about when you have friends, families and co-workers

خوب، فکر کنید که وقتی که دوستان یا خانواده یا همکارانی

in California, on the West Coast or in other parts of the world.

در کالیفرنیا، در ساحل غربی یا جای دیگری از جهان دارید.

When you're trying to communicate with them,

وقتی می‌خواهید با آنها تماس بگیرید،

one of the things you probably first think about is:

اولین چیزی که احتمالا به آن فکر می‌کنید این است که:

wait, what time is it in California?

صبر کن، ساعت در کالیفرنیا چند است؟

Will I wake them up? Is it OK to call?

ممکنه بیدارشون کنم؟ درسته که زنگ بزنم؟

So even if you're interacting with colleagues who are in Europe,

حتی وقتی که با همکارانی در اروپا در ارتباط هستید،

you're immediately thinking about:

بلافاصله فکر می‌کنید که:

What does it take to coordinate communication when people are far away?

برای هماهنگی ارتباط افراد در فواصل دور چه باید کرد؟

So we don't have people on Mars right now, but we do have rovers.

الان آدمهایی روی مریخ نیستند، اما مریخ نورد داریم.

And actually right now, on Curiosity, it is 6:10 in the morning.

در واقع همین الان به وقت مریخ نورد "کنجکاوی" ساعت ۶:۱۰ دقیقه صبح است.

So, 6:10 in the morning on Mars.

پس ساعت ۶:۱۰ صبح در مریخ.

We have four rovers on Mars.

ما چهار مریخ نورد داریم.

The United States has put four rovers on Mars since the mid-1990s,

ایالات متحده از اواسط دهه ۹۰ چهار مریخ نورد در آنجا قرار داده،

and I have been privileged enough to work on three of them.

و من افتخار کار روی سه تا از آنها را داشته‌ام.

So, I am a spacecraft engineer, a spacecraft operations engineer,

من مهندس سفینه‌های فضایی هستم، مهنس عملیات سفینه،

at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Los Angeles, California.

در آزمایشگاه پیشرانه جت در لوس‌آنجلس کالیفرنیا.

And these rovers are our robotic emissaries.

این مریخ نورد‌ها، نمایندگان روبوتیک ما هستند.

So, they are our eyes and our ears, and they see the planet for us

آنها چشم و گوش ما برای دیدن سیاره

until we can send people.

تا وقتی که افرادی را بفرستیم هستند.

So we learn how to operate on other planets through these rovers.

ما کار کردن در سیاره‌های دیگر را از طریق این مریخ نورد‌ها یاد می‌گیریم.

So before we send people, we send robots.

و قبل از ارسال انسان، روبات‌ها را می‌فرستیم.

So the reason there's a time difference on Mars right now,

دلیل انکه بین زمان مریخ،

from the time that we're at

و زمان ما تفاوت وجود دارد

is because the Martian day is longer than the Earth day.

این است که روز‌های مریخ از زمین طولانی ترند.

Our Earth day is 24 hours,

طول روز زمین ما ۲۴ ساعت است،

because that's how long it takes the Earth to rotate,

و این زمانی است که ،

how long it takes to go around once.

زمین بدور خود یکبار می‌چرخد.

So our day is 24 hours.

پس روز ما ۲۴ ساعت است.

It takes Mars 24 hours and approximately 40 minutes to rotate once.

چرخش مریخ بدور خود ۲۴ ساعت و تقریبا ۴۰ دقیقه طول می‌کشد.

So that means that the Martian day is 40 minutes longer than the Earth day.

و این یعنی روز مریخی ۴۰ دقیقه از روز زمینی طولانی تر است.

So teams of people who are operating the rovers on Mars, like this one,

پس افرادی که مریخ نورد هایی را مدیریت می‌کنند، مثل این (عکس)،

what we are doing is we are living on Earth, but working on Mars.

کاری که ما می‌کنیم این است که روی زمین زندگی و روی مریخ کار می‌کنیم.

So we have to think as if we are actually on Mars with the rover.

پس باید فکر کنیم که واقعا همراه مریخ نوردیم.

Our job, the job of this team, of which I'm a part of,

کار ما، کار این گروه، که من عضوی از آن هستم،

is to send commands to the rover to tell it what to do the next day.

ارسال دستورات برای انجام کارهای روز بعد است.

To tell it to drive or drill or tell her whatever she's supposed to do.

بگوید که باید راه برود یا حفاری کند یا هرکار دیگری که لازم است انجام دهد.

So while she's sleeping -- and the rover does sleep at night

پس وقتی که در خواب است -- که مریخ نورد شبها می‌خوابد

because she needs to recharge her batteries

چون باید باطری‌هایش را شارژ کند

and she needs to weather the cold Martian night.

و باید در برابر شبهای سرد مریخ مقاومت کند.

And so she sleeps.

و برای همین بخواب می‌رود.

So while she sleeps, we work on her program for the next day.

وقتی که خواب است، ما روی برنامه روز بعدش کار می‌کنیم.

So I work the Martian night shift.

پس من در شیفت شب مریخ کار می‌کنم.

(Laughter)

( خنده حضار )

So in order to come to work on the Earth at the same time every day on Mars --

پس برای آنکه روی زمین در زمان مشخص مریخی سر کار بروم --

like, let's say I need to be at work at 5:00 p.m.,

مثلا فرض کنید باید ساعت ۵ عصر سر کار باشم،

this team needs to be at work at 5:00 p.m. Mars time every day,

این گروه باید هر روز راس ساعت ۵ عصر (به وقت) مریخ سر کار باشند،

then we have to come to work on the Earth 40 minutes later every day,

پس ما باید روی زمین هر روز ۴۰ دقیقه دیرتر سر کار برویم،

in order to stay in sync with Mars.

تا بتوانیم با مریخ همزمان باشیم.

That's like moving a time zone every day.

مثل این است که هر روز از یک منطقه زمانی عبور کنی.

So one day you come in at 8:00, the next day 40 minutes later at 8:40,

یک روز ساعت ۸ صبح سر کار می‌روی و روز بعد ساعت ۸:۴۰ دقیقه،

the next day 40 minutes later at 9:20,

روز بعد ۴۰ دقیقه دیرتر ساعت ۹:۲۰ دقیقه،

the next day at 10:00.

و روز بعد ساعت ۱۰.

So you keep moving 40 minutes every day,

پس همینطور هر روز ۴۰ دقیقه تغییر می‌کند،

until soon you're coming to work in the middle of the night --

تا وقتی که نصف شب سر کار می‌روی --

the middle of the Earth night.

نصف شب زمینی.

Right? So you can imagine how confusing that is.

درسته؟ میبینی که چقدر گیج کننده است.

Hence, the Mars watch.

پس، ساعت مچی مریخی (داریم).

(Laughter)

( خنده حضار )

This weights in this watch have been mechanically adjusted

این ساعت به شکل مکانیکی طوری تنظیم شده

so that it runs more slowly.

که کند‌تر حرکت کند.

Right? And we didn't start out --

درسته؟ و هنوز شروع نکرده‌ایم --

I got this watch in 2004

این ساعت را سال ۲۰۰۴ گرفته‌ام

when Spirit and Opportunity, the rovers back then.

زمان مریخ نورد‌های "روح" و "فرصت".

We didn't start out thinking

فکر نمی‌کردیم که

that we were going to need Mars watches.

به ساعت مچی‌های مریخی احتیاج داشته باشیم.

Right? We thought, OK, we'll just have the time on our computers

درسته؟ فکر کردیم، خوب، ساعت را در رایانه داریم

and on the mission control screens, and that would be enough.

و همینطور در نمایشگر‌های اتاق فرمان، به نظر کافی میاد.

Yeah, not so much.

اما نه کاملا،

Because we weren't just working on Mars time,

چون ما تنها با ساعت مریخ کار نمی‌کردیم،

we were actually living on Mars time.

به ساعت مریخ زندگی می‌کردیم.

And we got just instantaneously confused about what time it was.

و ما دائما در مورد زمان گیج می‌شدیم.

So you really needed something on your wrist to tell you:

واقعا احتیاج داشتیم تا چیزی روی مچمان باشد و بگوید:

What time is it on the Earth? What time is it on Mars?

چه ساعتی روی زمین است؟ چه ساعتی روی مریخ است؟

And it wasn't just the time on Mars that was confusing;

و تنها ساعت مریخ گیج کننده نبود؛

we also needed to be able to talk to each other about it.

لازم بود تا با هم در موردش صحبت کنیم.

So a "sol" is a Martian day -- again, 24 hours and 40 minutes.

یک "سول" همان یک روز مریخی است -- برابر با، ۲۴ ساعت و ۴۰ دقیقه --

So when we're talking about something that's happening on the Earth,

پس وقتی که در مورد چیزی که روی زمین اتفاق می‌افتاد صحبت می‌کردیم،

we will say, today.

می‌گوییم، امروز.

So, for Mars, we say, "tosol."

برای مریخ می‌گوییم "امسول".

(Laughter)

( خنده حضار)

Yesterday became "yestersol" for Mars.

دیروز در مریخ می‌شود "دیسول".

Again, we didn't start out thinking, "Oh, let's invent a language."

ما با خودمان تصمیم نگرفتیم که، "اوه، بیاییم یک زبان اختراع کنیم".

It was just very confusing.

فقط خیلی پیچیده بود.

I remember somebody walked up to me and said,

یادم میاد که کسی پیشم آمد و گفت،

"I would like to do this activity on the vehicle tomorrow, on the rover."

"دوست دارم تا این کار را در مریخ نورد فردا انجام دهیم."

And I said, "Tomorrow, tomorrow, or Mars, tomorrow?"

بعد من گفتم، "فردای اینجا یا فردای مریخ؟"

We started this terminology because we needed a way to talk to each other.

ما این کلمات را ایجاد کردیم چون باید جوری با هم صحبت می‌کردیم.

(Laughter)

( خنده حضار )

Tomorrow became "nextersol" or "solorrow."

فردا شد "فرسول" یا "سولدا".

Because people have different preferences for the words they use.

چون مردم سلیقه‌های مختلفی دارند.

Some of you might say "soda" and some of you might say "pop."

بعضی‌ها میگویند "نوشیدنی" بعضی "نوشابه".

So we have people who say "nextersol" or "solorrow."

آدمهایی بودند که می‌گفتند "فرسول" یا "سولدا".

And then something that I noticed after a few years of working on these missions,

و بعد از چند سالی که که در این ماموریت‌ها کار کردم متوجه شدم که،

was that the people who work on the rovers, we say "tosol."

کسانی که با مریخ نورد ها کار می‌کنند، ما می‌گوییم "امسول".

The people who work on the landed missions that don't rove around,

و آنهایی که در ماموریت‌های قبلی که دیگر حرکت نمی‌کنند مشغولند ،

they say "tosoul."

می‌گویند "امسول".

So I could actually tell what mission you worked on from your Martian accent.

یعنی از روی لهجه مریخی‌ات می شود فهمید که در کدام ماموریت کار می‌کنی.

(Laughter)

( خنده حضار )

So we have the watches and the language, and you're detecting a theme here, right?

پس ما ساعت مچی و زبان داریم، و شما موضوعی را می‌بینید، اینطور نیست؟

So that we don't get confused.

ما به این شکل دیگر گیج نمی شویم.

But even the Earth daylight could confuse us.

اما حتی نور روز در زمین هم می‌توانست ما را گیج کند.

If you think that right now, you've come to work

اگر فکر کنی که همین حالا سر کار بیایی

and it's the middle of the Martian night

و حالا نیمه شب مریخ باشد

and there's light streaming in from the windows

و نور از پنجره‌ها بتابد

that's going to be confusing as well.

این هم می تواند گیج کننده باشد.

So you can see from this image of the control room

پس از این دیدگاه می‌توانی اتاق کنترل را تجسم کنی

that all of the blinds are down.

که تمام نورگیر ها بسته است.

So that there's no light to distract us.

تا نور حواس ما را پرت نکند.

The blinds went down all over the building about a week before landing,

تمامی نورگیرهای ساختمان یک هفته قبل از فرود بسته شدند،

and they didn't go up until we went off Mars time.

و تا وقتی از ساعت مریخ خارج نشویم باز نمی‌شوند.

So this also works for the house, for at home.

همین موضوع در خانه هم هست، وقتی خانه هستیم.

I've been on Mars time three times, and my husband is like,

من سه بار با ساعت مریخ زندگی کردم، و شوهرم می‌گفت،

OK, we're getting ready for Mars time.

باشه، ما برای ساعت مریخ آماده می‌شویم.

And so he'll put foil all over the windows and dark curtains and shades

و روی همه پنجره‌ها فویل می‌کشید و پرده و نورگیر را می‌بست

because it also affects your families.

و این روی خانواده شما تاثیر می‌گذارد.

And so here I was living in kind of this darkened environment, but so was he.

من به این شکل در یک محیط تاریک، با همسرم زندگی می‌کردم.

And he'd gotten used to it.

و او هم عادت کرد.

But then I would get these plaintive emails from him when he was at work.

اما بعد این ایمیل‌های سوزناک را وقتی سرکار بود می‌گرفتم.

Should I come home? Are you awake?

می‌تونم بیام خونه؟ تو بیداری؟

What time is it on Mars?

ساعت در مریخ چنده؟

And I decided, OK, so he needs a Mars watch.

پس با خودم گفتم، باشه، اون هم به ساعت مچی مریخی احتیاج داره.

(Laughter)

( خنده حضار )

But of course, it's 2016, so there's an app for that.

اما البته، الان ۲۰۱۶ است، دیگه یک برنامه روی گوشی داریم.

(Laughter)

( خنده حضار )

So now instead of the watches, we can also use our phones.

پس حالا بجای ساعت مچی، می‌تونیم از گوشی‌هامون استفاده کنیم.

But the impact on families was just across the board;

اما تاثیر آن روی همه اعضای خانواده بود؛

it wasn't just those of us who were working on the rovers

نه فقط آنهایی که روی مریخ نورد‌ها کار می‌کردند

but our families as well.

بلکه خانواده‌هایمان هم.

This is David Oh, one of our flight directors,

ایشون «دیوید اوه» است. یکی از مدیران پرواز ما،

and he's at the beach in Los Angeles with his family at 1:00 in the morning.

و همراه با خانواده در لس‌آنجلس ساعت ۱ صبح کنار ساحل است.

(Laughter)

( خنده حضار )

So because we landed in August

چون فرود ما در ماه آگوست بود

and his kids didn't have to go back to school until September,

و بچه‌های او (در خانه بودند) تا در سپتامبر دوباره به مدرسه بر می‌گشتند،

they actually went on to Mars time with him for one month.

اونها واقعا همراه او برای یک ماه به ساعت مریخ زندگی کردند.

They got up 40 minutes later every day.

هر روز ۴۰ دقیقه دیرتر بیدار شدند.

And they were on dad's work schedule.

و با ساعت کاری پدر زندگی کردند.

So they lived on Mars time for a month and had these great adventures,

برای یک ماه با ساعت مریخ زندگی کردند و ماجرا‌های جالبی داشتند،

like going bowling in the middle of the night

مثلا نصف شب بولینگ رفتند

or going to the beach.

یا کنار دریا.

And one of the things that we all discovered

و یک چیز که همه ما کشف کردیم

is you can get anywhere in Los Angeles

این بود که در لس‌آنجلس

at 3:00 in the morning when there's no traffic.

ساعت ۳:۰۰ صبح بدون ترافیک می‌تونی همه جا بروی.

(Laughter)

( خنده حضار )

So we would get off work,

ممکن بود که کارمون تمام بشه،

and we didn't want to go home and bother our families,

و نخواهیم با رفتن به خونه، باعث مزاحمت برای خانواده بشویم،

and we were hungry, so instead of going locally to eat something,

و چون گرسنه بودیم بجای رفتن به جاهای نزدیک برای غذا،

we'd go, "Wait, there's this great all-night deli in Long Beach,

می‌گفتیم، "ببین اغذیه فروشی عالی در لانگ بیچ هست،

and we can get there in 10 minutes!"

که ۱۰ دقیقه‌ای می‌تونیم بریم!"

So we would drive down -- it was like the 60s, no traffic.

پس شبیه دهه ۶۰ بدون ترافیک -- رانندگی می‌کردیم.

We would drive down there, and the restaurant owners would go,

تا اونجا رانندگی می‌کردیم و صاحب‌های رستوران با خودشون می‌گفتند،

"Who are you people?

"شما‌ها دیگه کی‌هستید؟

And why are you at my restaurant at 3:00 in the morning?"

ساعت ۳:۰۰ صبح تو رستوران من چکار می‌کنید؟"

So they came to realize that there were these packs of Martians,

بعدا می فهمیدند که اینها یک گروه مریخی هستند،

roaming the LA freeways, in the middle of the night --

که نصف شب‌ها در اتوبان‌های لوس‌انجلس پرسه می‌زنند --

in the middle of the Earth night.

نصف شب زمین.

And we did actually start calling ourselves Martians.

و ما واقعا به خودمون مریخی می‌گفتیم.

So those of us who were on Mars time would refer to ourselves as Martians,

اونهایی از ما که به ساعت مریخ بودند به خودمان مریخی می‌گفتیم،

and everyone else as Earthlings.

و بقیه را زمینی‌ها.

(Laughter)

( خنده حضار )

And that's because when you're moving a time-zone every day,

و دلیلش این بود که وقتی که هر روز از یک منطقه زمانی استفاده می‌کنی،

you start to really feel separated from everyone else.

این احساس را می‌کنی که واقعا از دیگران جدا شده‌ای.

You're literally in your own world.

واقعا در دنیای (دیگری) متعلق به خودت هستی.

So I have this button on that says, "I survived Mars time. Sol 0-90."

من نشانی دارم که میگه، «من توانستم زمان مریخ را تحمل کنم. ۰-۹۰ سول».

And there's a picture of it up on the screen.

و اینجا عکسی از آن روی صفحه است.

So the reason we got these buttons is because we work on Mars time

دلیل آنکه ما این نشان‌ها را دریافت کردیم این است که ما با ساعت مریخ کار کردیم

in order to be as efficient as possible with the rover on Mars,

تا تاحد امکان مثل مریخ نورد‌هایی که آنجا هستند کارایی داشته باشیم،

to make the best use of our time.

تا بهترین استفاده را از وقتمان کنیم.

But we don't stay on Mars time for more than three to four months.

اما بیشتر از سه یا چهار ماه در ساعت مریخ نمی‌مانیم.

Eventually, we'll move to a modified Mars time, which is what we're working now.

نهایتا، به ساعت تصحیح شده مریخ، که حالا کار می‌کنیم جابجا می شویم.

And that's because it's hard on your bodies, it's hard on your families.

و دلیل آن سختی تحمل این شرایط برای بدن، و خانواده‌ها است.

In fact, there were sleep researchers who actually were studying us

در حقیقت، پژوهشگران خواب ما را مطالعه کردند

because it was so unusual for humans to try to extend their day.

چون برای انسان طولانی‌تر کردن روز خیلی غیر معمول است.

And they had about 30 of us

و تقریبا روی ۳۰ نفر از ما

that they would do sleep deprivation experiments on.

آزمایشات کم خوابی را انجام دادند.

So I would come in and take the test and I fell asleep in each one.

میای و آزمایش را می‌دهی و هردفعه خوابت می‌بره.

And that was because, again, this eventually becomes hard on your body.

و نهایتاً، دوباره، سختی تحمل آن برای بدن است.

Even though it was a blast.

اگرچه این تجربه لذت‌بخشی بود.

It was a huge bonding experience with the other members on the team,

تجربه خیلی بزرگی در ارتباط با دیگر اعضای گروه بود،

but it is difficult to sustain.

اما تحملش سخت بود.

So these rover missions are our first steps out into the solar system.

پس این ماموریت‌های مریخ نورد اولین قدم‌های ما به سوی منظومه شمسی است.

We are learning how to live on more than one planet.

ما یاد می‌گیریم که چطور روی بیشتر از یک سیاره زندگی کنیم.

We are changing our perspective to become multi-planetary.

ما تصورمان را از چند سیاره‌ای شدن تغییر می‌دهیم.

So the next time you see a Star Wars movie,

پس بار دیگری که یک فیلم جنگ ستارگان می‌بینی،

and there are people going from the Dagobah system to Tatooine,

و آدمهایی از «داگوبا» به «تاتونی» می‌روند،

think about what it really means to have people spread out so far.

به این فکر کن که معنی گسترده‌ شدن انسان در این اندازه چیست.

What it means in terms of the distances between them,

فاصله میان آنها واقعا چه معنی دارد،

how they will start to feel separate from each other

آنها چطور احساس جدا شدن از هم می‌کنند

and just the logistics of the time.

و امکاناتی که برای مدیریت زمان لازم داریم.

We have not sent people to Mars yet, but we hope to.

ما هنوز انسانی به مریخ نفرستاده‌ایم، ولی امیدواریم که انجام شود.

And between companies like SpaceX and NASA

و بین شرکت‌هایی مثل اسپیس ایکس و ناسا

and all of the international space agencies of the world,

و تمامی سازمان‌های فضایی جهان،

we hope to do that in the next few decades.

ما همگی امیدواریم که تا چند دهه دیگر این کار انجام شود.

So soon we will have people on Mars, and we truly will be multi-planetary.

پس بزودی ادم‌هایی را در مریخ خواهیم داشت، و واقعا چند سیاره‌ای خواهیم بود.

And the young boy or the young girl

و دختر یا پسر جوانی

who will be going to Mars could be in this audience or listening today.

که به مریخ می‌رود می‌تواند میان همین مخاطبین امروز باشد.

I have wanted to work at JPL on these missions since I was 14 years old

من از ۱۴ سالگی می‌خواستم تا در جی.پی.ال بر روی این ماموریت‌ها کار کنم

and I am privileged to be a part of it.

و بودن با آن برایم افتخاری است.

And this is a remarkable time in the space program,

و اکنون زمانی شاخص در برنامه‌های فضایی است،

and we are all in this journey together.

و همه ما در این سیر و سفر کنار هم هستیم.

So the next time you think you don't have enough time in your day,

پس وقتی که دوباره به این فکر می‌کنی که وقت کافی برای کار‌های روزانه‌ات نداری،

just remember, it's all a matter of your Earthly perspective.

بیاد داشته باش، این تنها دیدگاهی زمینی است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )