How to stop swiping and find your person on dating apps | Christina Wallace

Translator: Leila Ataei Reviewer: sadegh zabihi

I first tried online dating my freshman year of college,

اولین بار سال اول کالج زوج‌یابی آنلاین را امتحان کردم.

which was in 2001, in case you can't see my wrinkle.

که سال ۲۰۰۱ بود، اگر احتمالا چروک‌هایم را نمی‌بینید.

Now, as you may have noticed, I'm six-feet tall,

همانطور که احتمالا متوجه شدید قدم ۱/۸۲ است،

and when I arrived at my chosen university

و وقتی به دانشگاه منتخبم رسیدم

and realized our men's Division III basketball team averaged five-foot-eight,

پی بردم متوسط قد تیم بستکبال مردان بخش سه، ۱/۷۲ بود.

I abandoned the on-campus scene and went online.

بی‌خیال محوطه دانشگاه شدم و رفتم سراغ اینترنت.

Now, back then, online dating was pretty close to the plot

حال، در آن زمان زوج‌یابی آنلاین در حد

of "You've Got Mail."

این بود که «ایمیل داری.»

You'd write long emails back and forth for weeks,

برای هفته‌های متمادی ایمیل‌های بلند بالا رد و بدل می‌شد،

before you finally met up in real life.

تا بالاخره اولین دیدار واقعی رخ دهد.

Except, in my case, you'd realize you have no chemistry

به جز من، که می‌فهمیدم هیچ جاذبه‌ای در کار نیست

and so now, you're back to square one.

و‌خب برمی‌گشتم باز سر خانه اول.

So, while online dating has changed a lot in the last 17 years,

بنابراین حال که طی این ۱۷ سال تغییرات زیادی در زوج‌یابی آنلاین رخ داده،

many of the frustrations remain the same.

خیلی از استیصال‌ها هنوز بقوت خود باقی است.

Because here's what it does well.

اما خوبی‌هایی هم دارد.

It broadens your pool of potential dates

استخر زوج‌یابی‌های بالقوه‌تان را فراخ‌تر

beyond your existing social and professional circles.

از محافل حرفه‌ای و اجتماعی موجود شما می‌کند.

And here's what it doesn't do well.

و در آنچه ناموفق است:

Literally everything else.

به واقع در بقیه موارد.

(Laughter)

(خنده)

A few things you should know about me:

چند تا چیزی که باید درباره من بدانید:

I'm an action-oriented overachieving math and theater nerd,

خوره ریاضی و تئاتر عملگرای با اراده

who ended up with an MBA.

که در آخر مدرک ام‌بی‌ای گرفته است.

So, when things aren't working out, I tend to take a step back,

بنابراین وقتی کارها خوب پیش نمی‌رود، مایلم یک گام به عقب بردارم،

apply my business toolkit to figure out why, and to fix it.

با استفاده از جعبه ابزار کاری‌ام مشکل را حل و فصل کنم.

My love life was no exception.

زندگی عشقی من هم استثنا نبود.

The summer before I turned 30, I took myself on a relationship off-site.

تابستان قبل از ۳۰ سالگی‌ام،‌ یک دوره فارغ از رابطه را گذراندم،

Which means I went camping solo in Maine for a week,

یعنی یک هفته به اردوی مجردی در مِین رفتم،

to do a retro on my track record of mediocre relationships.

تا نگاهی به سوابق روابط کم‌مایه‌ام بیندازم.

Because the thing was, I knew what I wanted in a partner.

چون موضوع این بود که می‌دانستم در شریک زندگی‌ام دنبال چه بودم.

Kindness, curiosity, empathy, a sense of purpose.

مهربان، کنجکاو، همدل و هدفمند.

And yet, here's what I chose for online:

و با این حال این انتخابم برای آنلاین بود:

Ivy League degree, six feet or taller,

قد ۱/۸۰ یا بالاتر، فارغ‌التحصیل دانشگاه معتبر که

lives within 12 subway stops of me.

خانه‌اش از من ۱۲ ایستگاه مترو دورتر نباشد.

It's not that I intentionally prioritized those things,

اینطور نیست که من این موارد را عمدا الویت‌بندی کنم،

it's just the easiest to vet for online.

صرفا برای بررسی آنلاین راحت‌ترین بود.

It kind of is like a résumé review,

به نوعی به بازنگری رزومه می‌ماند،

which is why these guys looked great on paper

که این افراد روی کاغذ عالی بودند

and never quite fit me.

اما مناسب من نبودند.

So when I went back online in the spring of 2016,

بنابراین در بهار ۲۰۱۶ که برگشتم باز سراغ آنلاین،

I decided to reengineer the process through some classic business tools.

تصمیم گرفتم این فرایند را با استفاده از ابزار تجارتی کلاسیک از نو مهندسی کنم.

First, I went to OkCupid,

اول رفتم سراغ «اوکی‌کیوپید،»

because I wanted to avoid the gamification of swipe-based apps.

چون می‌خواستم از بازی اپ‌های مبتنی بر قاپیدن حذر کنم.

And also, because I wanted a writing sample.

و همچنین، نمونه نوشتاری می‌خواستم.

Next, I set up a sales funnel,

بعد، یک قیف فروش درست کردم،

throwing out any sense of my type,

این مفهوم آدم تیپ من را دور انداختم،

and instead defining the criteria that would qualify a lead.

و در عوض معیارهایی که منجر به خصلتی برجسته شوند را تعریف کردم.

An inbound message had to do three things:

و پیام ردوبدل شده باید سه کار را می‌کرد:

had to be written in complete sentences and with good grammar;

جملات کامل و بدون غلط ساختاری نوشته می‌شد؛

it had to reference something in my profile,

یا به موردی در شرح حالم ارجاع داشت؛

so I know it's not a copy-and-paste situation;

پس می‌دانستم که از جای کپی نشده است؛

and it had to avoid all sexual content.

و عاری از هر گونه محتوای جنسی بود.

I figured this was a pretty low bar,

فکر نمی کردم مساله پراهمیتی باشد،

but it turns out, of my 210 inbound messages,

اما معلوم شد از ۲۱۰ پیام رد و بدل شده،

only 14 percent cleared that hurdle.

تنها ۱۴ تا از فیلترم رد شدند.

(Laughter)

(خنده)

Next, I wanted to meet in real life as quickly as possible,

بعد می‌خواستم در اسرع وقت آنها را ببینم،

because the things I cared about, I couldn't see online.

چون چیزهای که دنبالش بودم را نمی‌شد آنلاین دید.

But the research, and my experience,

اما تحقیق تجربه من نشان می‌دهد

shows you only need about 30 seconds with someone to tell if you click.

تنها ۳۰ ثانیه لازم دارید که بگویید شخص مقبول شما واقع شده.

So I invented the zero date.

بنابراین زوج‌یابی صفر را ابداع کردم.

The zero date is one drink, one hour.

زوج‌یابی صفر شامل یک نوشیدنی و یک ساعت زمان است.

With the goal of answering one question:

با هدف پاسخ به یک سوال:

Would I like to have dinner with this person?

آیا می‌خواهم با این شخص شام بخورم؟

Not "are they the one"?

نه اینکه «این همان است؟»

Literally, "Would I like to spend three hours across the table

در واقع«آیا مایلم سه ساعت را سر یک میز با این شخص

from this person?"

صرف کنم؟»

You tell them you have a hard stop --

به آنها می‌گویید وقت‌تان کوتاه است --

drinks with girlfriends, a conference call with China --

با دوستان دختر خود قرار دارید یا تلفن کاری با چین --

it doesn't matter, they don't know you.

مهم نیست، آنها شما را نمی‌شناسند.

The point is one hour.

نکته‌اش آن یکساعت است.

If it's awesome, you schedule a first date.

اگر عالی بود، قرار اول را ترتیب می‌دادیم.

And if it's not awesome, you downshift into entertainer mode

اگر خوب نبود، به چشم سرگرمی به آن نگاه می‌کردی

and you workshop a few new stories for your next networking event.

و ماجراهای تازه‌ای برای رویداد دوست‌یابی بعدی خود دارید.

Plus, because it's just an hour, you can squeeze up to three in one evening

بعلاوه، چون فقط یکساعت است، می‌توانید در یک عصر به سه قرار برسید

and then you only have to do your hair and pick out one great outfit a week.

و فقط یکبار موی خود را درست کرده و بهترین لباس خود را بپوشید.

The zero date also gave me a chance to see how they responded

زوج‌یابی صفر این شانس را می‌داد ببینم واکنش آنها به درخواستم

to me asking them out.

برای بیرون رفتن با آنها چه بود.

I figured not everyone would dig my moxie, and I was right.

پی بردم همه هم از این ابتکارم استقبال نمی‌کردند.

Of my 29 qualified leads, only 15 replied to my message,

از ۲۹ کاندیدای مناسب، تنها ۱۵ نفر به من جواب دادند،

and of those, six scheduled a zero date.

و از آنها، ۶ نفر برای زوج‌یابی صفر قرار گذاشتند.

My first zero date was with a set designer.

اولین زوج‌یابی صفرم با یک طراح صحنه بود.

And we were both into yoga

و هر دو اهل یوگا بودیم و

and preferred our bagels with peanut butter,

پیراشکی‌‌ را با کره بادام زمینی دوست داشتیم.

so it looked pretty promising.

خب کاملا نویدبخش بنظر می‌رسید.

But two minutes in, I could tell it wasn't going to be a thing

اما ظرف ۲ دقیقه،‌ توانستم بگویم که به جایی نمی‌رسید

and I was relieved not to be spending dinner with him.

و خیالم راحت بود که لازم نبود با او شام بخورم.

After that, I was a little nervous about going to my next zero date.

بعد از آن، کمی از رفتن به زوج یابی صفر بعدی عصبی بودم.

But we had agreed to meet on the Brooklyn Heights Promenade

اما قرار ملاقات در تفرجگاه بلندی‌های بروکلین داشتیم

with a flask of whiskey to watch the sunset,

همراه با یک فلاسک ویسکی برای تماشای غروب،

and honestly, it was two blocks from my apartment.

و راستش تنها دو تا چهارراه از آپارتمانم دور بود.

Plus, this guy had a podcast, I have a podcast,

بعلاوه، این یارو یک پادکست داشت، من هم پادکست دارم،

worst case scenario, we can talk about our podcasts.

بدترین حالت ممکن، درباره پادکست‌‌مان حرف می‌زدیم.

Then, Chas set down next to me.

بعد، چز کنارم نشست.

And this kind and empathetic man

و این مرد همدل و مهربان

told great jokes and asked even better questions.

لطیفه‌ای بامزه‌ تعریف کرد و حتی پرسش‌های بهتری کرد.

He was a lawyer and a writer, and his eyes twinkled when he laughed

او وکیل و نویسنده بود، و چشمانش وقت خندیدن برق می‌زد

and they squeezed tight when I kissed him

و محکم تنگ می‌شد وقتی او را بوسیدم

and at some point in the evening, our zero date became a first date.

و در نقطه‌ای در آن شب،‌ زوج یابی صفر ما به اولین قرار ما تبدیل شد.

And two years later, we have a washer, dryer and two house plants together.

و دو سال بعد ما با هم صاحب لباسشویی، خشک‌کن و دو گیاه خانگی هستیم.

Now, I can't promise you're going to end up with house plants.

حال،‌ قول نمی‌دهم که که حسن ختام شما با گیاهان خانگی باشد.

But the point of this story

اما نکته این ماجرا

is that online dating doesn't have to suck.

این است که زوج یابی آنلاین نباید فاجعه‌بار باشد.

Don't treat it like a game, and don't treat it like a resume review.

با آن نه مثل بازی برخورد کنید، و نه مثل بررسی یک رزومه.

Instead, use it to source and qualify leads

در عوض، از آن بعنوان منبع افراد واجد شرایط استفاده کنید

and then get offline as quickly as possible with the zero date.

و بعد هر چه سریع‌تر با زوج یابی صفر آفلاین شوید.

Because the point of this isn't swiping.

زیرا نکته این کار نیست.

It's finding your person.

پیدا کردن زوجی برای شما است.

Good luck.

موفق باشید.

(Applause)

(تشویق)