Bran Ferren: To create for the ages, let's combine art and engineering

بارن فررن: برای آفریدن چیزی ماندگار، اجازه دهید هنر و مهندسی با هم ترکیب شوند

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Good morning.

صبح بخیر.

When I was a little boy,

هنگامی که یک پسر بچه بودم،

I had an experience that changed my life,

تجربه‌ای داشتم که زندگی مرا اساسا تغییر داد،

and is in fact why I'm here today.

و در حقیقت امروز علت بودن من در اینجاست.

That one moment

آن لحظه که

profoundly affected how I think about

عمیقا بر نگرش من بر روی هنر،

art, design and engineering.

طراحی و مهندسی تاثیر گداشت.

As background, I was fortunate enough to grow up

به عنوان پیشینه، من با اندازه کافی خوشبخت بودم که در یک خانواده

in a family of loving and talented artists

هنر دوست و هنرمندان با استعداد،

in one of the world's great cities.

در یکی از بهترین شهرهای دنیا بزرگ شوم.

My dad, John Ferren, who died when I was 15,

پدرم، جان فرن، هنگامی که من ۱۵ ساله بودم درگذشت،

was an artist by both passion and profession,

او یک هنرمند مشتاق، خبره و حرفه‌ای بود،

as is my mom, Rae.

و همانطور مادرم، ریا.

He was one of the New York School

او صاحب یکی از مدارس اکسپرسیونیست انتزاعی

abstract expressionists who,

نیویورک به

together with his contemporaries,

همراه دیگر هنرمندان معاصر،

invented American modern art,

نوآور هنر مدرن آمریکایی بود،

and contributed to moving the American zeitgeist

و با روح و تفکر روز آمریکایی

towards modernism in the 20th century.

به سوی هنر مدرن در قرن بیستم همکاری داشت.

Isn't it remarkable that, after thousands of years

فراگیری این هنر نوین که در مقایسه

of people doing mostly representational art,

با هنرهایی که مفهومشان به راحتی قابل درک است و قدمت هزاران ساله دارند

that modern art, comparatively speaking,

فقط حدود ۱۵ دقیقه از عمرش می‌گذرد

is about 15 minutes old,

فقط حدود ۱۵ دقیقه از عمرش می‌گذرد

yet now pervasive.

جالب توجه است.

As with many other important innovations,

همانند و با بسیاری دیگر از نوآوری های مهم،

those radical ideas required no new technology,

این اندیشه های بنیادی به فن آوری های نو نیازی ندارند،

just fresh thinking and a willingness to experiment,

فقط به فکرهای تازه و نو و یک روحیه مشتاق تجربه ،

plus resiliency in the face of near-universal criticism

به علاوه انعطاف پذیری در مواجهه

and rejection.

با انتقاد و طرد نیاز دارد.

In our home, art was everywhere.

در خانه ما، هنر در همه جا بود.

It was like oxygen,

هنر مثل اکسیژن

around us and necessary for life.

در اطراف ما و ضروری برای زندگی کردن بود.

As I watched him paint,

من پدرم را موقع نقاشی کردن تماشا می‌کردم،

Dad taught me that art

پدرم به من آموخت که هنر

was not about being decorative,

جنبه دکور ندارد،

but was a different way of communicating ideas,

بلکه راه متفاوتی برای گفتگو و برقرای ارتباط بین ایده‌هاست،

and in fact one that could bridge the worlds

و در حقیقت هنرمند می‌تواند پُلی بین جهان

of knowledge and insight.

«دانش» و «بینش» باشد.

Given this rich artistic environment,

با توجه به این محیط غنی هنری،

you'd assume that I would have been compelled

شما گمان می‌کنید که من باید

to go into the family business,

فعالیت و کسب و کار خانواده‌ام را تکمیل می‌کردم،

but no.

اما نه،

I followed the path of most kids

من مسیری را که بیشتر بچه‌هایی

who are genetically programmed

که برنامه ریزی شدند تا

to make their parents crazy.

پدران و مادران‌شان را دیوانه کنند دنبال کردم.

I had no interest in becoming an artist,

من هیچ علاقه‌ای نداشتم به هنرمند شدن

certainly not a painter.

مخصوصا به نقاش شدن نداشتم.

What I did love was electronics and machines --

چیزی که من عاشقش بودم الکترونیک و ماشین بود--

taking them apart, building new ones,

آنها را از هم جدا کنم، و یک چیز جدید بسازم،

and making them work.

که کار کنند.

Fortunately, my family also had engineers in it,

خوشبختانه، خانواده من مهندس هم داشتند،

and with my parents,

با پدر و مادرم،

these were my first role models.

آنها اولین مدل های من برای زندگی بودند.

What they all had in common

آنچه که همه آنها مشترک داشتند

was they worked very, very hard.

این بود که خیلی سخت کار می‌کردند.

My grandpa owned and operated a sheet metal

پدربزرگ من کارخانه

kitchen cabinet factory in Brooklyn.

ساخت بدنه کابینت در شهر بروکلین داشت.

On weekends, we would go together to Cortlandt Street,

آخر هفته ها، ما باید به خیابان کورتلند می‌رفتیم،

which was New York City's radio row.

که ردیف رادیوی شهر نیویورک بود.

There we would explore massive piles

انبوهی عظیم از لوازم الکترونیکی مازاد را

of surplus electronics,

کشف می‌کردیم،

and for a few bucks bring home treasures

تا چند دلاری را از گنجبنه هایی

like Norden bombsights

مثل بمب اندازهای نوردن

and parts from the first IBM tube-based computers.

و بخش از بدنه کامپیوترهای اولیه «آی بی ام» به خانه ببریم.

I found these objects both useful and fascinating.

من این اشیاء را هم قابل استفاده و هم شگفت‌انگیز می یافتم.

I learned about engineering and how things worked,

من درباره مهندسی و اینکه این اشیاء چگونه کار می کردند چیز یاد می گرفتم

not at school

اینها را در مدرسه یاد نگرفتم

but by taking apart and studying

بلکه با جدا کردن آنها از هم و مطالعه

these fabulously complex devices.

این دستگاهای شگفت‌‌آور پیچیده.

I did this for hours every day,

من اینکار را هر روز برای ساعتها انجام می‌دادم،

apparently avoiding electrocution.

ظاهرا اجتناب از استفاده برق بود.

Life was good.

زندگی خوب بود.

However, every summer, sadly,

با این حال هر تابستان، متاسفانه

the machines got left behind

ماشینها را باید کنار می‌گذاشتم

while my parents and I traveled overseas

در حالی که پدر و مادرم و من به سفر خارج از کشور می‌رفتیم

to experience history, art and design.

تا تاریخ ، هنر و طراحی‌های سایر مکانها را تجربه کنیم.

We visited the great museums and historic buildings

ما موزه‌های بزرگی و بناهای تاریخی

of both Europe and the Middle East,

اروپا و خاورمیانه را می‌دیدیم،

but to encourage my growing interest

اما برای تهیج و تشویق علاقه رو به رشد من

in science and technology,

در علوم و تکنولوژی،

they would simply drop me off in places

باید مرا در مکانی مثل

like the London Science Museum,

موزه علوم لندن رها می‌کردند،

where I would wander endlessly for hours by myself

جایی که من بی وقفه به تنهایی برای ساعت ها شگفت زده به

studying the history of science and technology.

مطالعه تاریخ علم و فن آوری می‌پرداختم

Then, when I was about nine years old,

سپس ، هنگامی که ۹ ساله بودم،

we went to Rome.

ما به رُم رفتیم.

On one particularly hot summer day,

در یک تابستان بسیار گرم،

we visited a drum-shaped building that from the outside

ما از یک بنای استوانه‌ای که از بیرون

was not particularly interesting.

خیلی هم جالب نبود دیدن کردیم

My dad said it was called the Pantheon,

پدرم گفت که به این می گویند پانتئون (زیارتگاه)

a temple for all of the gods.

معبدی برای تمامی خدایان.

It didn't look all that special from the outside,

من به این بنا از بیرون خیلی توجه نکردم،

as I said, but when we walked inside,

همانطور که گفتم، اما هنگامی که به داخل بنا رفتیم،

I was immediately struck by three things:

بلافاصله سه چیز توجهم را جلب کرد:

First of all, it was pleasantly cool

اول از همه، این که بطرز خوشایندی خنک بود

despite the oppressive heat outside.

برخلاف هوای گرم ناراحت کننده بیرون.

It was very dark, the only source of light

آنجا خیلی تاریک بود، تنها منبع نور

being an big open hole in the roof.

یک سوراخ بزرگ از سقف بود.

Dad explained that this wasn't a big open hole,

پدرم توضیح داد که سوراخ بزرگی نیست

but it was called the oculus,

اما به آن"اوکالس"،

an eye to the heavens.

یعنی چشم آسمان میگویند.

And there was something about this place,

چیزی دیگری در مورد این بنا بود،

I didn't know why, that just felt special.

نمیدانستم چرا، که احساس خیلی خاصی داشتم.

As we walked to the center of the room,

همین که به وسط آنجا رسیدیم،

I looked up at the heavens through the oculus.

من ازسوراخ، به آسمان نگاه کردم.

This was the first church that I'd been to

این اولین کلیسایی بود که من در آن بودم

that provided an unrestricted view

که در آن چشم اندازی نامحدودی

between God and man.

بین خداوند و انسان در میسر شده بود.

But I wondered, what about when it rained?

اما من در تعجب بودم که موقع باران چی می‌شود؟

Dad may have called this an oculus,

پدرم این را چشم ، می‌نامید،

but it was, in fact, a big hole in the roof.

اما این در حقیقت یک سوارخ بزرگ در سقف بود.

I looked down and saw floor drains

من به پائین نگاه کردم و سوارخ فاضلاب را

had been cut into the stone floor.

که در کف سنگی آنجا بود دیدم.

As I became more accustomed to the dark,

هرچه که بیشتر به تاریکی عادت کردم

I was able to make out details of the floor

بیشتر قادر بودم که به کف

and the surrounding walls.

و دیوارهای اطراف نگاه کنم.

No big deal here, just the same statuary stuff

چیز پر اهمیتی آنجا نبود، فقط مشابه مجسمه هایی

that we'd seen all over Rome.

که ما در سراسر رُم دیده بودیم.

In fact, it looked like the Appian Way

در حقیقت، آنجا شبیه اپین وی (مهمترین جاده رُم باستان)

marble salesman showed up

که فروشنده سنگ مرمر با

with his sample book, showed it to Hadrian,

نمونه هایش برای نشان دادن آنها به هیدرین می بود.

and Hadrian said, "We'll take all of it."

و هیدرین گفت"ما همه آنها را بر میداریم"

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

But the ceiling was amazing.

اما سقف بسیار جالب بود.

It looked like a Buckminster Fuller geodesic dome.

مانند گنبد ژئودزیک باکمینستر فولر( گنبدی در مونتریال) می‌ماند.

I'd seen these before,

من قبلا گنبد ژئودزیک را دیده‌ بودم،

and Bucky was friends with my dad.

و باکی دوست پدرم بود.

It was modern, high-tech, impressive,

این گنبد مدرن، فن آوری بالا، چشمگیری داشت،

a huge 142-foot clear span

۴۳ متر طول پهنا

which, not coincidentally, was exactly its height.

که ،به طور تصادفی ، دقیقا هم ارتفاع گنبد ژئودزیک بود.

I loved this place.

من عاشق آنجا شدم.

It was really beautiful and unlike anything I'd ever seen before,

این واقعا زیبا بود و مثل چیزهایی که من قبلا دیده بودم نبود،

so I asked my dad, "When was this built?"

خُب از پدرم پرسیدم،" چه وقت این را ساختند؟"

He said, "About 2,000 years ago."

او گفت "حدود ۲٫۰۰۰ سال پیش."

And I said, "No, I mean, the roof."

, "نه منظورم سقف اینجاست."

You see, I assumed that this was a modern roof

من فکر می‌کردم که این یک سقف مدرنی است

that had been put on because the original

که روی آن گذاشتند زیرا اصل آن

was destroyed in some long-past war.

در جنگ قبلی خراب شده بوده.

He said, "It's the original roof."

اما او گفت، "این سقف اصلی است."

That moment changed my life,

این لحظه زندگی مرا تغییر داد،

and I can remember it as if it were yesterday.

می‌توانم به خاطر بیاورم مثل اینکه دیروز بود.

For the first time, I realized people were smart

برای اولین بار، فهمیدم مردم در

2,000 years ago. (Laughter)

۲٫۰۰۰ سال پیش هم باهوش بودند.( خنده تماشاگران)

This had never crossed my mind.

این هرگز از ذهن من خطور نکرده بود.

I mean, to me, the pyramids at Giza,

منظورم اینه که برای من اهرام مصر در جیزه،

we visited those the year before,

که ما در سالهای قبل دیده بودیم

and sure they're impressive, nice enough design,

و مطمئنا آنها بسیار قابل توجه‌اند، فقط طراحی خوبی داشتند،

but look, give me an unlimited budget,

اما اگر به من بودجه نامحدود بدهید،

20,000 to 40,000 laborers, and about 10 to 20 years

۲۰٫۰۰۰ تا ۴۰٫۰۰۰ کارگر و حدود ۱۰ تا ۲۰ سال

to cut and drag stone blocks across the countryside,

که یک سنگ گنده را در بیابان کنده کاری کنم،

and I'll build you pyramids too.

من هم می‌توانم اهرام بسازم.

But no amount of brute force

اما هیچ یک از نیروهای بیرحم

gets you the dome of the Pantheon,

را نمیتوانی بکار گیری تا گنبد پانتئون را داشته باشی،

not 2,000 years ago, nor today.

نه ۲٫۰۰۰ سال پیش و نه امروز.

And incidentally, it is still the largest

اتفاقا، این هنوز بزرگترین

unreinforced concrete dome that's ever been built.

گنبد تقویت نشده بتنی است که تاکنون ساخته شده است.

To build the Pantheon took some miracles.

برای ساختن پانتئون معجزه مشابهی بکار گرفته شده.

By miracles, I mean things that are

منظورم از معجزه این است که

technically barely possible,

آنها از لحاظ فنی به سخت ممکن هستند،

very high-risk, and might not be

با ریسک بسیار بالا، و ممکن است که

actually accomplishable at this moment in time,

در زمانی معینی که می‌خواهید

certainly not by you.

انجام شدنی نباشند.

For example, here are some of the Pantheon's miracles.

به عنوان مثال، اینجا برخی از معجزات پانتئون هست.

To make it even structurally possible,

ممکن نمودن اسکلت بنا،

they had to invent super-strong concrete,

آنها بتن بسیار قوی را ساختند،

and to control weight,

که بتواند وزن را نگه‌ دارد،

varied the density of the aggregate

تراکم چگالی متنوع بودند

as they worked their way up the dome.

تا بتوانند به شیوه خودشان بر روی گنبد کار کنند.

For strength and lightness, the dome structure

برای استحکام و سبکی، اسکلت گنبد

used five rings of coffers,

از پنج حلقه چوبی استفاده کردند،

each of diminishing size,

که اندازه‌ هرکدامشان کوچک شده،

which imparts a dramatic forced perspective

تا چشم انداز مهیجی را به طراحی

to the design.

گنبد دهد.

It was wonderfully cool inside

در داخل هوای خنک عالی بود

because of its huge thermal mass,

به دلیل جرم بزرگ حرارتی آن،

natural convection of air rising up

انتقال گرمای هوا بطور طبیعی

through the oculus,

از طریق این سوراخ به بالا میرفت،

and a Venturi effect when wind blows across

و هوا حرکت می‌کرد (اثر ونچوری)

the top of the building.

هنگامی که باد در بالای ساختمان می‌ وزید.

I discovered for the first time that light itself

برای اولین بار کشف کردم که نور خودش

has substance.

ذات و مفهوم دارد.

The shaft of light beaming through the oculus

حرکت پرتو نور از این سوراخ

was both beautiful and palpable,

زیبا و قابل لمس بود،

and I realized for the first time

و برای اولین بار

that light could be designed.

که این نور می‌تواند طراحی شود.

Further, that of all of the forms of design,

بیشتر از آن، از اصول طراحی کاملا خارج بود

visual design,

طراحی بصری را منظورم هست،

they were all kind of irrelevant without it,

بدون نور همه طراحی ها بی ربط بودند،

because without light, you can't see any of them.

زیرا بدون نور، شما نمی‌توانستید آنها را ببینید.

I also realized that I wasn't the first person

همچنین فهمیدم که من اولین کسی نبودم

to think that this place was really special.

که فکر کردم این مکان خیلی خاص است.

It survived gravity, barbarians, looters, developers

از گرانش زمین، غارتگران، توسعه دهندگان جان سالم به در برده بود

and the ravages of time to become

و نابسامانی های زمان تبدیل شده بود

what I believe is the longest

به آنچه که به اعتقاد من

continuously occupied building in history.

طولانی ترین ساختمانی که در طول تاریخ به طور مداوم تحت اشغال بوده است .

Largely because of that visit,

بیشتر به خاطر این دیدار،

I came to understand that,

من فهمیدم که،

contrary to what I was being told in school,

بر خلاف آنچه که در مدرسه به ما گفته شده بود،

the worlds of art and design

در حقیقت، دنیای هنر و طراحی

were not, in fact, incompatible

با علوم و مهندسی

with science and engineering.

ناسازگاری ندارند.

I realized, when combined,

من فهمیدم، هنگامی که اینها را با هم ترکیب می کنید،

you could create things that were amazing

می‌توانید چیز شگفت آوری را خلق کنید

that couldn't be done in either domain alone.

که نمی‌توانستید در دامنه هر یک به تنهایی آن را خلق کنید.

But in school, with few exceptions,

اما در مدرسه، به جز مورد استثنایی،

they were treated as separate worlds,

با آنها طوری که انگار دو جهان متفاوتند برخورد می‌شود،

and they still are.

و هنوز هم همین کار را می کنند.

My teachers told me that I had to get serious

آموزگارانم به من گفته بودند که باید جدی باشم

and focus on one or the other.

و بر یکی از آنها تمرکز کنم.

However, urging me to specialize

با این حال، اصرار من به تخصص

only caused me to really appreciate those polymaths

تنها باعث شد که من واقعا

like Michelangelo, Leonardo da Vinci,

دانشمندانی مانند میکل آنژ ، لئوناردو داوینچی،

Benjamin Franklin,

بنجامین فرانکلین،

people who did exactly the opposite.

که دقیقا کاری مخالف آن را انجام دهند را بسیار تقدیر کنم.

And this led me to embrace

و این باعث شد که من بخواهم که

and want to be in both worlds.

هر دو جهان را در آغوش بگیرم.

So then how do these projects of unprecedented creative vision and technical complexity

خُب پس چگونه پروژه ی زیبایی خلاقانه‌ و بی سابقه ای با پیچیدگی تکنیکی

like the Pantheon actually happen?

مثل پانتئون به وقوع می‌پیوندد؟

Someone themselves, perhaps Hadrian,

یک نفر، شاید مثل هادرین،

needed a brilliant creative vision.

به یک دید بسیار خلاقانه و درخشانی نیاز داشته.

They also needed the storytelling and leadership skills

آنها همچنین نیاز به داستان‌سرایی و توانایی رهبری و

necessary to fund and execute it,

مهارت های لازم برای سرمایه گذاری و اجرای آن داشته اند،

and a mastery of science and technology

وحتی نیاز به تسلط بر علم و فن آوری

with the ability and knowhow

با توانایی و دانش فنی

to push existing innovations even farther.

برای به جلو بردن نوآوری های موجود حتی به جلوتر داشته اند.

It is my belief that to create these rare game changers

من بر این عقیده‌ام که برای ایجاد این تغییر دهنده بازی نادر

requires you to pull off at least five miracles.

حداقل به پنج معجزه شما نیاز دارید .

The problem is, no matter how talented,

مهم نیست که چقدر شما با استعداد، ثروتمند و یا با هوش هستید،

rich or smart you are,

مشکل این است که

you only get one to one and a half miracles.

شما فقط یک از یک و نیم معجزه را می‌گیرید.

That's it. That's the quota.

همینه، این سهمیه شماست.

Then you run out of time, money, enthusiasm,

سپس زمان، پول و استعدادتان و یا هر چیز کدام

whatever.

به آخر می‌رسد.

Remember, most people can't even imagine

به خاطر داشته باشد، بیشتر مردم حتی نمی‌توانند

one of these technical miracles,

یکی از این معجزه های فنی را تصور کنند،

and you need at least five to make a Pantheon.

و حداقل شما به پنج معجزه نیاز دارید تا یک پانتئون را بسازید.

In my experience, these rare visionaries

با تجربه من، این متفکران نادر

who can think across the worlds of art,

که می‌توانند در سراسر جهان فکر کنند،

design and engineering

طراحی و مهندسی

have the ability to notice

توانایی آن را دارند که تشخیص دهند

when others have provided enough of the miracles

چه موقع دیگران به اندازه کافی از این معجزها دارند

to bring the goal within reach.

تا به هدف دست یابند.

Driven by the clarity of their vision,

به جلو بردن هدف با وضوح دیدی که دارند،

they summon the courage and determination

آنها شجاعت و عزم راسخ برای ارائه

to deliver the remaining miracles

معجزات باقی مانده را فرا می‌خوانند

and they often take what other people think to be

و اغلب افراد آنچه که افراد دیگر فکر می کنند

insurmountable obstacles

که موانع غیر قابل عبورند گرفته

and turn them into features.

و آنها را به خصایص و ویژگیها خاص تبدیل می‌کنند

Take the oculus of the Pantheon.

سوراخ سقف پانتئون را در نظر بگیرید.

By insisting that it be in the design,

با اصرار بر طراحی،

it meant you couldn't use much of the structural technology

نمی توانید از ساختار فنآوری

that had been developed for Roman arches.

که در طاق‌های روم بکار رفته استفاد کنید.

However, by instead embracing it

با این حال، به جای در آغوش گرفتن آن

and rethinking weight and stress distribution,

و دوباره فکر کردن درباره وزن و توزیع تنش،

they came up with a design that only works

اینها با یک طراحی می رسند که تنها با در صورت وجود

if there's a big hole in the roof.

یک سوراخ بزرگ روی سقف کار می کرد.

That done, you now get the aesthetic

و انجام شد، حالا شما زیبایی

and design benefits of light, cooling

و طراحی با استفاده از مزیت نور، خنک کننده

and that critical direct connection with the heavens.

و اتصال مستقیم معنی‌داری با آسمان دارید

Not bad.

بد نیست.

These people not only believed

این افراد نه تنها فکر می کنند که

that the impossible can be done,

غیر ممکن‌ها می‌توانند انجام شوند،

but that it must be done.

بلکه آنها باید انجام شوند.

Enough ancient history.

تاریخ قدیم کافی‌ست.

What are some recent examples of innovations

نمونه های اخیر از نوآوری هایی

that combine creative design

که ترکیب طراحی خلاق

and technological advances in a way so profound

و پیشرفت های فن آوری به شیوه ای بسیار بنیادی

that they will be remembered

که در یک هزار سال دیگر

a thousand years from now?

آنها به یاد آورده شوند چه هستند؟

Well, putting a man on the moon was a good one,

رفتن انسان به کره ماه نمونه خوبی بود،

and returning him safely to Earth wasn't bad either.

و برگرداندن او سالم او به زمین هم بد نبود.

Talk about one giant leap:

در مورد یک قدم بزگ فکر کنید:

It's hard to imagine a more profound moment

خیلی مشکل است که لحظه ژرف دیگری را

in human history

در تاریخ بشر تصور کنیم

than when we first left our world

از هنگامی که توانستیم دنیای خودمان را

to set foot on another.

برای قرار گرفتن در دنیای دیگری ترک کنیم.

So what came after the moon?

خُب بعد از رفتن به ما چه چیزی؟

One is tempted to say that today's pantheon

شاید یک نفر بگوید که پانتئون امروز

is the Internet,

اینترنت هست،

but I actually think that's quite wrong,

اما فکر می‌کنم که این کمی اشتباه است،

or at least it's only part of the story.

یا حداقل این بخشی از موضوع است.

The Internet isn't a Pantheon.

اینترنت پانتئون نیست.

It's more like the invention of concrete:

بیشتر شبیه اختراع بتن هست:

important, absolutely necessary

مهمتر و کاملا ضروری

to build the Pantheon,

برای ساخت پانتئون،

and enduring,

و تمام کردن آن است،

but entirely insufficient by itself.

اما خب به تنهایی کافی نیست.

However, just as the technology of concrete

بااین حال، به عنوان فنآوری بتن

was critical in realization of the Pantheon,

برای تحقق پانتئون حیاتی بود،

new designers will use the technologies of the Internet

طراحان نو از فنآوری اینترنت

to create novel concepts that will endure.

برای ایجاد مفاهیم جدید استفاده می‌کنند تا ماندگار شوند.

The smartphone is a perfect example.

گوشی های هوشمند یک مثال کامل هستند.

Soon the majority of people on the planet

خیلی زود اکثریت مردم دنیا

will have one,

یکی از آن را خواهند داشت،

and the idea of connecting everyone

و ایده مرتبط شدن افراد

to both knowledge and each other will endure.

هم به دانش و هم به یکدیگر را فراهم کرد .

So what's next?

خُب بعدی چیست؟

What imminent advance will be the equivalent of the Pantheon?

چه چیز قریب الوقوعی معادل پانتئون خواهد بود؟

Thinking about this,

دراین باره فکر کنید،

I rejected many very plausible

من بسیاری از پیشرفت های بسیار

and dramatic breakthroughs to come,

قابل قبول و چشمگیر را

such as curing cancer.

از جمله درمان سرطان را رد می‌کنم.

Why? Because Pantheons are anchored

چرا ؟ چونکه پانتئون در اشیاء

in designed physical objects,

فیزیکی طراحی شده هستند،

ones that inspire by simply seeing

آنهایی که به سادگی با دیدن

and experiencing them,

و تجربه کردن آنها الهام بخش هستند،

and will continue to do so indefinitely.

و برای انجام آنها به طور نامحدودی ادامه خواهند داشت.

It is a different kind of language, like art.

اینها نوع دیگری از زبان هستند ، مانند هنر.

These other vital contributions that extend life

کمکهای حیاتی دیگری هستند که عمرافزایش داده

and relieve suffering are, of course, critical,

و درد و رنج کاهش می دهند،

and fantastic,

البته، مهم و فوق العاده، هستند

but they're part of the continuum of

اما آنها بخشی از زنجیره

our overall knowledge and technology,

دانش کلی و تکنولوژی،

like the Internet.

مانند اینترنت هستند.

So what is next?

خُب بعدی چیست؟

Perhaps counterintuitively,

شاید بر خلاف انتظار

I'm guessing it's a visionary idea

حدس می‌زنم که ایده رویای

from the late 1930s

از پایان دهه‌ی ۱۹۳۰ میلادی باشد

that's been revived every decade since:

که از همان زمان در هر دهه احیا شده است:

autonomous vehicles.

خودروهای بدون راننده.

Now you're thinking, give me a break.

شاید شما فکر می‌کنید که بابا بیخیال شو.

How can a fancy version of cruise control

چطور می‌شود یک تصور خیالی کروز کنترل

be profound?

موضوع عمیقی باشد؟

Look, much of our world

بیشتر جهان ما در اطراف

has been designed around roads and transportation.

جاده ه و حمل و نقل طراحی شده‌اند.

These were as essential to the success

و این برای موفقیت

of the Roman Empire

امپراتوری رُم

as the interstate highway system

همانطور که سیستم بزرگراه بین ایالتی

to the prosperity and development

به رفاه و توسعه

of the United States.

در ایالات متحده ضروری بود.

Today, these roads that interconnect our world

امروز، این جاده‌ها که جهان ما را پیوند زده اند

are dominated by cars and trucks

تحت سلطه اتومبیل‌ها و کامیونها هستند

that have remained largely unchanged

که تقربیا حدود ۱۰۰ سال هست

for 100 years.

که بدون تغییر مانده اند.

Although perhaps not obvious today,

گرچه شاید بدیهی باشد که امروزه،

autonomous vehicles will be the key technology

خودروهای بدون راننده کلید تکنولوژی باشد

that enables us to redesign our cities

که ما را برای طراحی مجدد شهرهایمان قادر می سازد

and, by extension, civilization.

توسط گسترش تمدن.

Here's why:

دلیل‌اش این است:

Once they become ubiquitous,

هنگامی که این خودرو فراگیر شد،

each year, these vehicles will save

هر سال، این خودروها

tens of thousands of lives in the United States alone

ده ها هزاران جان انسانها را تنها در ایالات متحده نجات می‌دهند

and a million globally.

و میلیونها نفر را در سطح جهان.

Automotive energy consumption and air pollution

صرف انرژی خودرو و آلودگی هوا

will be cut dramatically.

به طور چشمگیری کاهش خواهد داشت.

Much of the road congestion

بسیاری از ازدحام جاده در داخل و خارج

in and out of our cities will disappear.

از شهرهای ما از بین خواهد رفت.

They will enable compelling new concepts

آنها قادر خواهند بود که ما را وادارند

in how we design cities, work,

تا مفاهیم نویی برای طراحی شهرها کار،

and the way we live.

و روش زندگی مان ایجاد کنیم.

We will get where we're going faster

ما سریعتر جابجا خواهیم شد

and society will recapture vast amounts

و جامعه مقادیر زیادی از بهره وری را که به دلیل

of lost productivity

صرف وقتی که در ترافیک آلوده از دست می دهد

now spent sitting in traffic basically polluting.

را باز پس خواهد گرفت.

But why now? Why do we think this is ready?

ولی چرا الان؟ چرا فکر می‌کنیم که الان وقتش هست؟

Because over the last 30 years,

زیرا در طول ۳۰ سال گذشته،

people from outside the automotive industry

مردم خارج از صنعت خودروسازی

have spent countless billions

میلیاردها دلار صرف

creating the needed miracles,

ایجاد معجزات مورد نیاز کرده‌اند،

but for entirely different purposes.

اما برای مقاصد کاملا متفاوت.

It took folks like DARPA, universities,

به نظر می رسد که افراد در سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفتهٔ دفاعی، دانشگاها

and companies completely outside of the automotive industry

شرکتها کاملا خارج از صنعت خودروسازی

to notice that if you were clever about it,

متوجه شده‌اند که اگر شما در این مورد باهوش باشید،

autonomy could be done now.

خودگردانی خودروها می تواند اکنون صورت پذیرد.

So what are the five miracles needed for autonomous vehicles?

خُب پنج معجزه مورد نیاز خودگردانی خودروها چه هستند؟

One, you need to know

یک، شما نیاز دارید که بدایند

where you are and exactly what time it is.

شما کجا هستند و ساعت دقیقا چند است.

This was solved neatly by the GPS system,

این تقریبا با سیستم GPS (سامانه موقعیت‌یاب جهانی) حل شده است،

Global Positioning System,

سامانه موقعیت‌یاب جهانی،

that the U.S. Government put in place.

که دولت ایالات متحده این کار را انجام داد.

You need to know where all the roads are,

شما نیاز دارید بدانید که همه جاده ها کجا هستند،

what the rules are, and where you're going.

قوانین چه هستند، و به کجا می‌روید.

The various needs of personal navigation systems,

نیازهای مختلف سیستم های شخصی راهبری،

in-car navigation systems,

سیستم های راهبری خودروها،

and web-based maps address this.

و نقشه های مبتنی بر وب برای آدرسها.

You must have near-continuous communication

شما باید ارتباط نزدیک مستمری با

with high-performance computing networks

شبکه های کامپوتری با کارایی بالا و

and with others nearby

همراه با دیگر خودروهای نزدیکتان داشته باشید

to understand their intent.

تا نیت شان را بفهیمد.

The wireless technologies developed for mobile devices,

فنآوری بی‌سیم برای تلفن همراه توسعه یافت،

with some minor modifications,

با کمی تغییر،

are completely suitable to solve this.

کاملا برای جل این مشکل مناسب است.

You'll probably want some restricted roadways

شما احتمالا محدود برخی از جاده‌ها را برای شروع حرکت

to get started

می خواهید داشته باشید

that both society and its lawyers

که هم جامعه و هم وکلا

agree are safe to use for this.

موافق باشیند که این برای استفاده ایمن هست.

This will start with the HOV lanes

این با لنز (-HOV(High-occupancy vehicle lane آغاز خواهد شد

and move from there.

و از اینجا حرکت خواهد کرد.

But finally, you need to recognize

اما در آخر، ما نیاز به درک مردم،

people, signs and objects.

علائم راهنمایی و وسائل راهنمایی و رانندگی داریم.

Machine vision, special sensors, and high-performance computing

دید ماشین، سنسورهای مخصوص، کامپوترهای با کارائی بالا

can do a lot of this,

می‌توانند خیلی از اینها را انجام دهند،

but it turns out a lot is not good enough

اما معلوم شد که خیلی از اینها هنگامی که

when your family is on board.

خانواده شما در خودرو هستند به اندازه کافی مناسب نیستند.

Occasionally, humans will need to do sense-making.

گاهی انسان نیاز به احساس کردن دارد.

For this, you might actually have to wake up

برای این، شما باید بیدار شوید

your passenger and ask them what the hell

و مسافر شما ازتون بپرسه که این

that big lump is in the middle of the road.

توده بزرگ وسط جاده چی هست.

Not so bad, and it will give us a sense of purpose

خیلی هم بد نیست، و این به ما احساس مقصود

in this new world.

جهان نو می‌دهد.

Besides, once the first drivers explain

علاوه‌ بر این، هنگامی که اولین راننده

to their confused car

برای خودرو گیج شده خود توضیح دهد

that the giant chicken at the fork in the road

که این جوجه غول‌پیکر سر چنگال در جاده در واقع

is actually a restaurant,

یک رستوران است،

and it's okay to keep driving,

حالا او میتواند به رانندگی ادامه دهد،

every other car on the surface of the Earth

هر خودرو بر روی زمین

will know that from that point on.

این نکته را خواهد دانست.

Five miracles, mostly delivered,

پنج معجزه، بیشترشان گفته شد،

and now you just need a clear vision

و حالا شما تنها به یک چشم انداز روشن

of a better world filled with autonomous vehicles

از یک دنیای بهتر که با خودروهای خودگردان

with seductively beautiful and new functional designs

زیبا و فریبنده با طراحی جدید کارآمد نیاز دارید

plus a lot of money and hard work

که پول زیاد و کار سختی را می بلعد

to bring it home.

تا آن را به خانه ببرید.

The beginning is now only a handful of years away,

تا شروع آن تنها چند سال فاصله هست،

and I predict that autonomous vehicles

و من پیش بینی می‌کنم که خودروهای خودگردان

will permanently change our world

زندگی ما را در چند دهد آینده

over the next several decades.

برای همیشه تغییر خواهد داد.

In conclusion, I've come to believe

نتیجه گیری، من بر این باورم که

that the ingredients for the next Pantheons

مواد لازم برای پانتئون بعدی

are all around us,

همه در اطراف ما هستند،

just waiting for visionary people

تنها منتظر افراد بصیر

with the broad knowledge,

با دانش گسترده هستند،

multidisciplinary skills,

مهارتهای چندگانه،

and intense passion

و اشتیاق شدید

to harness them to make their dreams a reality.

که رویاهای خود را به واقعیت برسانند.

But these people don't spontaneously

اما این افراد خودبخود

pop into existence.

بوجود نخواهند آمد.

They need to be nurtured and encouraged

آنها ازهنگامی که کودک هستند

from when they're little kids.

نیاز به پرورش و تشویق دارند.

We need to love them and help them

ما نیاز داریم که آنها را دوست داشته باشیک و به انها کمک کنیم

discover their passions.

تا علاقه‌شان را پیدا کنند.

We need to encourage them to work hard

نیاز داریم که آنها را برای کار سخت تشویق کنیم

and help them understand that failure

و کمکشان کنیم تا بفهمند که شکست خوردن

is a necessary ingredient for success,

یک چیز مورد نیاز برای موفقیت است،

as is perseverance.

همانطور که پشتکار مورد نیاز است.

We need to help them to find their own role models,

ما نیاز داریم که به انها کمک کنیم تا الگوهای زندگی خودشان را پیدا کنند،

and give them the confidence to believe in themselves

و به آنها اعتماد به نفس دهیم تا خودشان را باور کنند

and to believe that anything is possible,

و باور کنند که هر چیزی ممکن است،

and just as my grandpa did when he took me shopping for surplus,

همانطور که پدر بزرگ من اینکار را کرد هنگامی که او مرا برای مزایده ها می‌برد،

and just as my parents did

و همان کاری که پدر و مادر من کردند

when they took me to science museums,

هنگامی که مرا به موزه علوم بردند،

we need to encourage them to find their own path,

ما نیاز داریم تا آنها را تشویق کنیم که راه خودشان را پیدا کنند،

even if it's very different from our own.

حتی اگر راه آنها با راه ما بسیار متفاوت باشد.

But a cautionary note:

اما احتیاط کنید:

We also need to periodically pry them away

ما همچنین نیاز داریم که گه گاه آنها را از

from their modern miracles,

معجزات مدرن دور کنیم،

the computers, phones, tablets,

مانند کامپیوتر، تلفن، تبلت،

game machines and TVs,

ماشین های بازی و تلوزیون،

take them out into the sunlight

آنها را به زیر نور خورشید ببریم

so they can experience both the natural

که بتوانند طبیعت و

and design wonders of our world,

طراحی شگفت انگیز جهان را،

our planet and our civilization.

زمین و تمدن مان را تجربه کنند.

If we don't, they won't understand

اگر ما اینکار را نکنیم، آنها قدر چیزهای

what these precious things are

گرانبهایی که یک روزی

that someday they will be resopnsible

مسئول آنها خواهند شد

for protecting and improving.

برای نگهداری و بهتر کردن آنها نخواهند دانست.

We also need them to understand

ما همچنین نیاز آنها را به بفهمند

something that doesn't seem adequately appreciated

که چیزی که نظر می رسد که به اندازه کافی در جهان

in our increasingly tech-dependent world,

که بطور فزاینده ای وابسته به فن آوری است مورد تقدیر قرار نمی‌گیرد،

that art and design

هنر و طراحی

are not luxuries,

نه تجملات هستند،

nor somehow incompatible

و نه ناسازگاری با

with science and engineering.

با علوم و مهندسی دارد.

They are in fact essential to what makes us special.

در حقیقت، آنها برای چیزی که ما را خاص می‌کنند ضروری هستند.

Someday, if you get the chance,

یک روز، اگر شما این شانس را داشته باشید،

perhaps you can take your kids

شاید بتوانید کودکانتان را

to the actual Pantheon,

به پانتئون واقعی ببرید،

as we will our daughter Kira,

همانطور ما دخترمان کیرا را خواهیم برد،

to experience firsthand

تا تجربه دست اولی از

the power of that astonishing design,

قدرت طراحی شگفت انگیزی داشته باشند،

which on one otherwise unremarkable day in Rome,

که در یک روز صورت عادی در رم،

reached 2,000 years into the future

در ۲٫۰۰۰ سال به آینده

to set the course for my life.

به مسیر زندگی من برسند.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)