The freakonomics of McDonalds vs. drugs | Steven Levitt

استیون لویت: تشریح اقتصاد کوکائین کرک

Translator: Negar S Reviewer: Safoora Yousefi

You'll be happy to know that I'll be talking not about my own tragedy,

خوشبختانه درباره‌ مصیبتِ زندگیِ خودم صحبت نمی کنم،

but other people's tragedy.

بلكه صحبتم راجع به مصيبتِ زندگیِ ديگرانه.

It's a lot easier to be lighthearted about other people's tragedy

شوخی درباره‌ مصیبت‌های دیگران راحت‌تره تا مصیبت‌ خودمان،

than your own,

and I want to keep it in the spirit of the conference.

می‌خواهم فضای گردهم‌آیی رو همین جور نگه دارم -- و صحبتم در حال و هواي اين كنفرانس باشه.

خب اگر شما گزارش‌هاي رسانه‌ها رو باور داريد،

So, if you believe the media accounts,

being a drug dealer in the height of the crack cocaine epidemic

به گفته‌ ویرجینیا پاسترل، یک قاچاقچیِ مواد مخدر

was a very glamorous life, in the words of Virginia Postrel.

در اوج اپیدمیِ کوکائینِ کرک زندگی بسیار مرفهی داشت.

There was money, there was drugs, guns, women,

پول داشت، مواد مخدر، اسلحه، زن،

you know, you name it -- jewelry, bling-bling -- it had it all.

طلا و جواهرات، زرق و برق، هرچي بگيد.

What I'm going to tell you today is that, in fact, based on 10 years of research,

اما امروز می‌خواهم بهتون بگم که در واقع، بر اساسِ ۱۰ سال تحقيقات،

a unique opportunity to go inside a gang --

و فرصتی مناسب برای رفتن داخلِ یک باندِ قاچاق٬

to see the actual books, the financial records of the gang --

و دیدن حساب و كتاب واقعی، و سوابق مالی این باند٬

that the answer turns out not to be

معلوم شد که زندگی اعضای باند پر زرق و برق نیست.

that being in the gang was a glamorous life.

But I think, more realistically, that being in a gang --

اما فکر می‌کنم اگر واقع‌بین‌تر باشیم، عضويت در یک باند٬

selling drugs for a gang -- is perhaps the worst job in all of America.

فروش مواد مخدر برای باند -- شاید بدترین شغل در تمامِ امریکاست.

And that's what I'd like to convince you of today.

امروز می‌خواهم شما رو در این‌باره متقاعد کنم.

So there are three things I want to do.

درمورد سه مطلب صحبت خواهم کرد.

First, I want to explain how and why crack cocaine

اول اینکه، چگونه و چرا کوکائینِ کرک

had such a profound influence on inner-city gangs.

چنین تاثیرعمیقی روي باندهای پایین‌شهري داشت.

Secondly, I want to tell you

دوم، چطور کسی مثل من

how somebody like me came to be able to see

قادر به دیدنِ عملکردِ داخلیِ باند شد.

the inner workings of a gang -- an interesting story, I think.

And then third, I want to tell you, in a very superficial way,

فکر می‌کنم داستانِ جالبي باشه.

سوم، قصد دارم به طورِ بسیار سطحی٬ درباره

about some of the things we found

نتیجه حاصل از بررسیِ سوابق مالی و

when we actually got to look at the financial records,

حساب و کتاب باند صحبت کنم.

the books, of the gang.

So before I do that, just one warning,

فقط یک هشدار٬

which is that this presentation has been rated 'R'

انجمن سينماي امریکا این سخنرانی رو برای افراد بالای ۱۷ سال مجاز دانسته،

by the Motion Picture Association of America.

It contains adult themes, adult language.

چون شامل مضامین و واژه‌گان بزرگسالان می‌شه.

Given who is up on the stage, you'll be delighted to know

اما با توجه به اینکه چه کسی روی سن هست، خوشحال می‌شید که بشنوید

that, in fact, there'll be no nudity --

هیچ برهنگي در كار نخواهد بود٬

به جز٬

(Laughter)

(خنده حضار)

Unexpected wardrobe malfunctions aside.

به جز نقص‌های غیرِ منتظره‌ لباس.

(Laughter)

(خنده حضار)

So let me start by talking about crack cocaine,

با توضیح در مورد کوکائین کرک شروع می‌کنم، و اینکه چگونه باند رو متحول کرد.

and how it transformed the gang.

To do that, you have to actually go back to a time before crack cocaine,

و براي انجام این کار، باید در واقع به زمانِ قبل از کوکائین٬

in the early '80s, and look at it from the perspective of a gang leader.

به اوایل دهه ۸۰ برگردیم٬ و از دیدِ یک رئیسِ باند به آن زمان نگاه کنیم.

Being a gang leader in the inner city wasn't such a bad deal in the mid-'80s --

ریاستِ باندِ پایین‌شهری در اواسطِ دهه ۸۰ شغل بدی نبود.

the early '80s, let me say.

Now, you had a lot of power, and you got to beat people up --

البته برخی می‌گویند دراوایل دهه ۸۰

رؤسای باندها خيلي قدرت داشتند٬ و مردم را زير مشت و لگد می‌گرفتند.

you got a lot of prestige, a lot of respect.

منزلت و احترام زیادی داشتند

But the thing is, there was no money in it.

اما خبري از پول نبود

The gang had no way to make money.

باند هیچ راهی برای کسب درآمد نداشت

You couldn't charge dues to the people in the gang,

و از افرادِ داخلِ باند هم نمي‌تونستند حقِ عضويت بگيرند

because the people in the gang didn't have any money.

چون آن‌ها هم پولي نداشتند.

You couldn't really make any money selling marijuana --

از فروش ماری‌جوانا هم چندان پولی نمی‌شد درآورد

marijuana's too cheap, it turns out.

ماری‌جوانا خیلی ارزانه.

You can't get rich selling marijuana.

از فروش ماری‌جوانا نمی‌شه پول‌دار شد

You couldn't sell cocaine;

نمی‌تونستند کوکائین بفروشند

cocaine's a great product -- powdered cocaine --

با این که کوکائین یک محصولِ خیلی خوبه -- پودر کوکائین

but you've got to know rich white people.

اما برای فروشش باید با سفیدپوست‌های ثروتمند آشنا بود

And most of the inner-city gang members didn't know any rich white people,

و بیشتر اعضای باندهای پایین‌شهری هیچ سفیدپوستِ ثروتمندي رو نمی‌شناختند

so couldn't sell to that market.

پس بازار کوکائین دستشون نبود

You couldn't really do petty crime, either.

امكان دله‌دزدي هم وجود نداشت.

Turns out, petty crime's a terrible way to make a living.

دله‌دزدي راه بدی برای كسب درآمده.

بنابراین

As a result, as a gang leader, you had, you know, power --

رؤسای باندها، قدرت داشتند

it's a pretty good life -- but the thing was, in the end,

تاحدی يه زندگی خوب.

اما مسئله این بود که٬ نهایتن توی خانه با مادرشون زند‌گی می‌کردند.

you were living at home with your mother.

And so it wasn't really a career.

پس واقعا شغل بادرآمدی نبود

There were limits to how powerful and important you could be

يک کاری بود که --

اگر مجبور بودند در خانه با مادرشون زندگی کنند

if you had to live at home with your mother.

در مهم بودن و قدرتمند بودنشون محدودیت وجود داشت.

Then along comes crack cocaine.

بعد کوکائینِ کرک به بازار میاد

And in the words of Malcolm Gladwell,

به گفته ملكوم گلدول، کرک کوکائین

crack cocaine was the extra-chunky version of tomato sauce

نسخه مرغوبِ سس گوجه‌فرنگی براي مناطقِ فقیرنشينِ شهر بود.

for the inner city.

(Laughter)

(خنده حضار)

Because crack cocaine was an unbelievable innovation.

كرك کوکائین نوآوری شگفت‌انگیزی بود.

I don't have time to talk about it today, but if you think about it,

امروز وقت ندارم در اين مورد صحبت كنم

اما بگذارید بگم که، در ۲۵ سال گذشته

I would say that in the last 25 years,

of every invention or innovation that's occurred in this country,

از تمام اختراعات و نوآوری‌هايي که در این کشور رخ داده

the biggest one in terms of impact

از نظر تاثیر بر سلامتِ مردمِ پایین‌شهر

on the well-being of people who live in the inner city,

was crack cocaine.

کرک کوکائین اول بوده.

And for the worse -- not for the better, but for the worse.

نه تأثير مثبت، تأثير منفي.

It had a huge impact on life.

So what was it about crack cocaine?

تاثیر منفي عظیمی روي زندگی‌شان داشت.

چرا کرک کوکائین چنين تأثيري داشت؟

It was a brilliant way of getting the brain high.

چون روشِ شگفت‌انگیزي بود براي شادي كاذب دادن به مغز.

Because you could smoke crack cocaine -- you can't smoke powdered cocaine --

در مقایسه با کوکائین، کرک رو می‌شه دود کرد.

and smoking is a much more efficient mechanism of delivering a high

و دود کردن مکانیزمِ بسیار موثرتری براي انتقال مواد مخدر به مغز است

than snorting it.

تا پودر کوکائین رو از طریق بيني با‌لا كشيدن.

And it turned out there was this audience that didn't know it wanted crack cocaine,

و معلوم شد یک دسته از مردم نمی‌دونستند کرک کوکائین ميخواهند،

but when it came, it really did.

تا وقتي كه آن به بازار آمد.

And it was a perfect drug;

you could buy the cocaine that went into it for a dollar,

یک ماده مخدر تمام عیاربود.

می‌تونستند يك دلاربخرند٬ پنج دلار بفروشند.

sell it for five dollars.

Highly addictive -- the high was very short.

بسیار اعتیادآور، و اثرش بسیار کوتاه.

So for fifteen minutes, you get this great high,

برای پانزده دقیقه اثرداشت.

and then when you come down,

all you want to do is get high again.

و بعد از آن می‌خواستید دوباره شاد شوید.

It created a wonderful market.

ایجاد بازار فوق‌العاده‌اي كرد.

And for the people who were there running the gang,

و براي كساني كه باند رو می‌گردوندند،

it was a great way, seemingly, to make a lot of money.

راه بسیار خوبی، به ظاهر، براي پولدارشدن بود.

At least for the people on the top.

دست‌کم برای افرادی که در رأس گروه بودند.

So this is where we enter the picture.

این جایی است که ما وارد قضيه داستان ميشويم.

Not really me -- I'm really a bit player in all this.

البته من بازیکن كوچكي در تمام این ماجرا بودم.

My co-author, Sudhir Venkatesh, is the main character.

شخصیت اصلی داستان، همکارم: سودير ونكاتش.

He was a math major in college who had a good heart,

سودير در دانشگاه رياضي خوانده بود وانسان خوش‌قلبي بود.

and decided he wanted to get a sociology PhD,

تصمیم داشت براي دكترایش جامعه‌شناسی بخونه.

came to the University of Chicago.

براي همين به دانشگاه شیکاگو آمد.

Now, the three months before he came to Chicago,

حالا سه ماه قبل از اينكه به شیکاگو بياد،

he had spent following the Grateful Dead.

And in his own words, he "looked like a freak."

دستهء موسیقی اجساد سپاسگزار رو دنبال کرده بود.

و به قول خودش، شبیه عجایب شده بود.

He's a South Asian -- very dark-skinned South Asian.

جنوب آسیايي -- بسیار تیره پوست جنوب آسیايي.

Big man, and he had hair, in his words, "down to his ass."

مردي تنومند، و به قول خودش، موهاِش تا پايين كمرش.

Defied all kinds of boundaries:

مرزشكن، سیاه بود يا سفید؟ معلوم نبود مرد بود یا زن؟

Was he black or white? Was he man or woman?

He was really a curious sight to be seen.

واقعا حس کنجکاوي رو برمی‌نداخت.

So he showed up at the University of Chicago,

به دانشگاه شیکاگو كه آمد

and the famous sociologist William Julius Wilson

جامعه‌شناس معروف، ویلیام جولیوس ویلسون،

was doing a book that involved surveying people all across Chicago.

كتابي می‌نوشت كه شامل پخش پرسشنامه در سراسر شيكاگو ميشد.

He took one look at Sudhir, who was going to go do some surveys for him,

یک نگاه به سودير انداخت كه مي‌خواست در كار پرسشنامه بهش كمك كنه

and decided he knew exactly the place to send him,

و فهمید که دقیقا كجا باید اونو بفرسته

which was to one of the toughest, most notorious housing projects

به یکی از سخت‌ترین و بدنام‌ترین پروژه‌های مسکن فقرا

not just in Chicago, but in the entire United States.

و نه فقط در شیکاگو، بلكه در کل آمريكا.

So Sudhir, the suburban boy who had never really been in the inner city,

سودير، پسري كه تا به حال به مناطق فقيرنشين شهر پا نگذاشته‌بود

dutifully took his clipboard and walked down to this housing project,

براي انجام تكليف، وظیفه‌شناسانه با تخته‌کلاسورش به طرف پروژه مسکن راه افتاد

gets to the first building.

به ساختمان اول می‌رسه،

The first building? Well, there's nobody there.

ساختمان اول؟ خوب كسي آنجا نیست

But he hears some voices up in the stairwell,

اما از بالای راه پله صداهايي مي‌شنوه و از پله‌ها بالا مي‌ره

so he climbs up the stairwell, comes around the corner,

و به طرف منبع صدا می‌ره

and finds a group of young African-American men playing dice.

چند مرد جوان سياه‌پوست آمريكايي رو در حال قمار مي بينه

This is about 1990, peak of the crack epidemic.

اين حدود سال ۱۹۹۰ در اوج اپیدمی کرکه

This is a very dangerous job, being in a gang.

در باند بودن کار بسیار خطرناکيه -- كسي دوست نداره غافگیر بشه.

You don't like to be surprised.

You don't like to be surprised by people who come around the corner.

کسی دوست نداره توسط آدمایی که میان طرفش غافلگیر بشه.

And the mantra was: shoot first; ask questions later.

سرودشون این بود : شلیک اول، پرسش بعداً

Now, Sudhir was lucky -- he was such a freak,

سودير شانس آورد

عجیب و غریب که بود

and that clipboard probably saved his life,

تخته‌کلاسورش هم احتمالا جانش رو نجات داد چون فهميدند

because they figured no other rival gang member

هیچ عضو باند رقیبي با تخته‌کلاسور به آنها شلیک نمیکنه

would be coming up to shoot at them with a clipboard.

(خنده حضار)

(Laughter)

So his greeting was not particularly warm, but they did say,

گرچه از سودير استقبال گرمي نشد، ولي گفتند

well, OK -- let's hear your questions on your survey.

بسیار خوب -- سوال‌های پرسشنامه‌ات رو بخون

So -- I kid you not --

the first question on the survey that he was sent to ask was:

بي شوخي، اولين سوال طرح شده اين بود:

"How do you feel about being poor and Black in America?"

احساس شما در مورد اينكه در آمريكا فقير و سياه هستيد چيست؟

(خنده حضار)

(Laughter)

Makes you wonder about academics.

(Laughter)

از افکار اساتيد دانشگاه تعجب می‌کنید، نه؟

(خنده حضار)

So the choice of answers were:

گزینه‌ها عبارت بودند از: بسیار خوب، خوب، بد، و بسیار بد

[A) Very Good B) Good C) Bad D) Very Bad]

(Laughter)

What Sudhir found out is, in fact, that the real answer was the following:

درواقع جواب اصلی اين بود: برو گمشو

[A) Very Good B) Good C) Bad D) Very Bad E) Fuck you]

(خنده حضار)

(Laughter)

The survey was not, in the end, going to be what got Sudhir off the hook.

اين پرسشنامه نبود كه آخر سودير رو آزاد كرد.

He was held hostage overnight in the stairwell.

او در طول شب در راه‌پله گروگان گرفته‌‌شد.

There was a lot of gunfire,

there were a lot of philosophical discussions he had with the gang members.

تیراندازیِ بسیاری شد،

خيلي بحث‌های فلسفی با اعضای باند کرد.

By morning, the gang leader arrived,

صبح روز بعد رهبر باند وارد شد.

checked out Sudhir, decided he was no threat,

سودير رو بازرسي كرد،

فهمید خطرناک نیست و اجازه داد به خونه برگرده.

and they let him go home.

So Sudhir went home, took a shower, took a nap.

سودير رفت خونه، دوش گرفت، و چرتي زد.

And you and I, probably, faced with the situation, would think,

من و شما احتمالا در این شرایط فکر می‌کردیم،

"I guess I'm going to write my dissertation on The Grateful Dead,

پایان‌نامه‌ام رو احتمالا در مورد دستهء موسیقی اجساد سپاسگزار می‌نویسم.

I've been following them for the last three months."

سه ماهه که پیگیر کارشون هستم.

(خنده حضار)

(Laughter)

ولي سودير دوباره به محله فقيرنشين برگشت.

Sudhir, on the other hand,

got right back, walked down to the housing project,

went up to the second floor,

طبقه دوم رفت و گفت: سلام، بچه ها،

and said: "Hey, guys, I had so much fun hanging out with you last night,

ديشب با شما خيلي به من خوش گذشت،

I wonder if I could do it again tonight."

اجازه می‌دید امشب هم با شما باشم؟

And that was the beginning of what turned out to be a beautiful relationship

این آغاز يه دوستي زیبا بود،

that involved Sudhir living in the housing project on and off for 10 years,

كه باعث شد سودير برای ۱۰ سال كمابيش آن‌جا زندگي كند:

hanging out in crack houses, going to jail with the gang members,

دیدن خانه‌هاي كرك، رفتن به زندان با اعضای باند،

having the windows shot out of his car,

شكسته شدن پنجره‌هاي ماشينش با گلوله،

having the police break into his apartment and steal his computer disks --

ورود پلیس به آپارتمانش و سرقت دیسک کامپیوترش،

you name it.

و غیره.

But ultimately, the story has a happy ending for Sudhir,

ولی در نهایت، داستان پایان خوشی براي سودير داشت،

who became one of the most respected sociologists in the country.

که به یکی از قابل‌احترام‌ترین جامعه‌شناسان کشور تبدیل شد.

And especially for me,

به خصوص برای من، که در دفترم نشسته بودم و یک صفحه در اکسل باز نگه داشته‌بودم،

as I sat in my office with my Excel spreadsheet open,

waiting for Sudhir to come and deliver to me the latest load of data

تا سودیر بیاد و آخرين داده‌ها رو که از باند

that he would get from the gang.

گیر آورده‌بود به من تحويل بده.

(Laughter)

It was one of the most unequal co-authoring relationships ever --

تجربه ما یکی از نابرابرترين همکاری‌ها بود،

(Laughter)

(خنده حضار)

But I was glad to be the beneficiary of it.

اما خوشحالم که من استفاده‌اش رو بردم.

So what did we find?

خب، ما در این باند چه چیزی پیدا كرديم؟ بگذارید یک چیزی بگم.

What did we find in the gang?

Well, let me say one thing:

We really got access to everybody in the gang.

ما به تمامِ اعضاي باند دسترسی داشتيم.

We got an inside look at the gang, from the very bottom up to the very top.

تونستیم از داخل نگاهی سرتاسری به باند بیندازیم.

They trusted Sudhir, in ways that really no academic has ever --

سدير محرم راز باند شد، به نحوي كه هيچ محقق يا

or really anybody, any outsider -- has ever earned the trust of these gangs,

بيگانه‌اي نتوانسته بود اعتمادشان رو كسب كند.

to the point where they actually opened up

تا حدي كه، آن‌ها مطلبی رو که از همه برای من جالب‌تر بود

what was most interesting for me -- their books,

the financial records they kept.

یعنی حساب و كتاب و سوابق مالیشون را رو كردند.

They made them available to us, and we not only could study them,

و در دسترس ما قرار دادند.

و ما نه تنها می‌تونستيم آن‌ها رو مطالعه كنيم، بلكه در موردشون سوال بپرسیم.

but we could ask them questions about what was in them.

اگر مختصر و سریع در زمان کوتاهي كه دارم،

So if I have to kind of summarize very quickly in the short time I have

what the bottom line of what I take away from the gang is,

اصل مطلبی رو که از باند فهمیدم بگم،

it's that, if I had to draw a parallel between the gang

اینه که اگر بخواهم این باند رو با سازمان دیگری مقایسه کنم

and any other organization,

it would be that the gang is just like McDonald's,

اون سازمان رستورانِ مک‌دانلد است.

in a lot of different respects -- the restaurant McDonald's.

از خیلی جنبه‌ها شبیه هستند.

So first, in one way,

اول از یکی از جهاتی که شاید جالب‌ترین نباشه،

which isn't maybe the most interesting way, but it's a good way to start --

ولی برای شروع شیوه‌ خوبیه، روشی است که باند سازمان گرفته.

is in the way it's organized, the hierarchy of the gang,

سلسله‌مراتب باند.

the way it looks.

So here's what the org chart of the gang looks like.

نمودار سازمان باند رو ببینید.

I don't know if you know much about org charts,

نمی‌دونم شما در مورد نمودار سازمان چه قدر می‌دونید،

but if you were to assign a stripped-down and simplified McDonald's org chart,

اما اگر به نمودار ساده‌شده‌ مک‌دانلد دقت کنید

دقیقا شبیه نمودار سازمانی بانده.

this is exactly what it would look like.

It's amazing, but the top level of the gang,

شگفت‌انگیزه، چون در بالاترین سمت باند،

they actually call themselves the "Board of Directors."

خودشون رو "هیئت مدیره" می‌نامند.

(Laughter)

(خنده حضار)

And Sudhir says

سودیر میگه آنها درک عمیقی از

it's not like these guys had a very sophisticated view

of what happened in American corporate life,

رویدادهای شرکت‌های آمریکایی نداشتند.

but they had seen movies like "Wall Street,"

ولي فیلم‌هایی درباره سرمايه‌داران نيويورك دیده بودند،

and they had learned a little bit about what it was like

و کمي درباره دنیای واقعی این سازمان‌ها یاد گرفته‌بودند.

to be in the real world.

Now, below that board of directors,

زیر هیئت مدیره، معاون‌های رئیس هر منطقه هستند،

you've got essentially what are regional VPs --

people who control, say, the South Side of Chicago, or the West Side of Chicago.

مثلا کسانی که سمت جنوب یا غرب شیکاگو رو کنترل می‌کنند.

Sudhir got to know very well the guy who had the unfortunate assignment

ضمنا سودیر مردی رو که وظیفه‌ ناخوشایندِ بدست‌آوردن

of trying to take the Iowa franchise,

امتیاز ایالت ایووا رو به عهده داشت، به خوبی می‌شناخت.

which, it turned out, for this black gang,

(خنده حضار)

که معلوم شد برای این باند سیاه‌پوست،

was not one of the more brilliant financial endeavors they undertook.

چندان فعالیت اقتصادی درخشانی نبود.

(Laughter)

But the thing that really makes the gang seem like McDonald's is its franchisees.

(خنده حضار)

اما چیزی که بیش از هر چیز باند رو شبیه مک‌دانلد می‌کنه سیاست امتیاز فروششه.

The guys who are running the local gangs --

کسانی که باندهای محلی رو اداره می‌کنند

the four-square-block by four-square-block areas --

یعنی همون مناطقِ چهار بلوک در چهار بلوک رو

they're just like the guys, in some sense, who are running the McDonald's.

مثل کسانی هستند که رستورانهای مک‌دانلد رو اداره می کنند.

They are the entrepreneurs.

آنها کارآفرینان هستند.

They get the exclusive property rights to control the drug-selling.

آنها حق انحصاریِ مالکیت برای کنترل فروش مواد مخدر رو در دست دارند.

They get the name of the gang behind them, for merchandising and marketing.

از اسم باند برای پشتیبانی تجارت و بازار‌یابی استفاده می‌کنند.

And they're the ones who basically make the profit or lose a profit,

و اساسا سود و ضرر باند در دستِ اون‌هاست.

depending on how good they are at running the business.

بستگی به این داره که چقدر خوب کسب و کارشان رو اداره کنند.

Now, the group I really want you to think about, though,

ولی می‌خواهم درباره آنهایی که در رده پایین هستند فکر کنید:

are the ones at the bottom -- the foot soldiers.

سربازان پیاده.

These are the teenagers, typically,

معمولا، اینها نوجوانانی هستند که

who'd be standing out on the street corner, selling the drugs.

در گوشه خیابان می‌ایستند، و مواد مخدر می‌فروشند.

Extremely dangerous work.

کار خیلی خطرناکیه.

And important to note is that almost all of the weight, all of the people

توجه کنید که تقریبا همه وزن،

in this organization are at the bottom -- just like McDonald's.

همه‌ کارکنانِ این سازمان در رده پایین هستند.

درست مثل مک‌دانلد.

So in some sense, the foot soldiers are a lot like the people

سربازان پیاده‌ باند، مثل کسانی هستند که

who are taking your order at McDonald's,

سفارش غذای شما رو در مک دانلد می‌گیرند.

and it's not just by chance that they're like them.

و البته این شباهت تصادفی نیست.

In fact, in these neighborhoods, they'd be the same people.

در واقع در این محله‌ها، اینها همون افراد هستند.

So the same kids who are working in the gang were actually,

یعنی همون بچه‌هایی که در باند کار می‌کنند،

at the very same time, typically working part-time

هم‌زمان، معمولاً نیمه وقت،

at a place like McDonald's.

توی جایی مثل مک‌دانلد هم کار می‌کنند.

Which already foreshadows the main result that I've talked about,

که حاکی نتیجه اصلیه که در موردش صحبت کردم،

about what a crappy job it was, being in the gang.

که در باند بودن چه کار بی‌ارزشیه.

Because obviously, if being in the gang were such a wonderful, lucrative job,

چون اگر شغل فوق‌العاده و پردرآمدی بود،

why in the world would these guys moonlight at McDonald's?

چرا این افراد باید در مک‌دانلد کار دوم می‌گرفتند؟

So what do the wages look like? You might be surprised.

دستمزدشون چقدره؟ شاید تعجب کنید.

But based on being able to talk to them and to see their records,

بر اساس،

صحبت با اونها، و دیدن سابقه مالیشون‌،

this is what it looks like in terms of the wages.

دستمزدشون به این ترتیب بود:

The hourly wage the foot soldiers were earning was $3.50 an hour.

سربازان پیاده ساعتی ۳.۵۰ دلار درآمد داشتند.

It was below the minimum wage. And this is well-documented.

که کمتر از حداقل دستمزد قانونی آمریکاست. و کاملا مستنده.

It's easy to see by the patterns of consumption they have.

با دیدن خرج و دخلشون آسان میشه فهمید.

It really is not fiction -- it's fact.

داستان نیست -- واقعیته.

There was very little money in the gang, especially at the bottom.

باند خیلی فقیر بود، مخصوصاً در رتبه‌های پائین.

Now if you managed to rise up, say, and be that local leader,

اگر می‎تونستند خودشون رو بالا بکشند، به مثلا رياست منطقه،

the guy who's the equivalent of the McDonald's franchisee,

که معادلِ مالکیتِ مک‌دانلدِ منطقه است،

you'd be making 100,000 dollars a year.

صد هزار دلار در سال درآمد داشتند.

And that, in some ways, was the best job you could hope to get

و برای پسران سیاه پوستی که در یکی از این مناطق بزرگ می‌شدند

if you were growing up in one of these neighborhoods as a young black male.

این بهترین شغلی بود که می‌تونستند بگیرند.

If you managed to rise to the very top,

اگر می‌تونستند خودشون رو به بالاترین مقام برسونند٬

200,000 or 400,000 dollars a year is what you'd hope to make.

امید به درآمد ۲۰۰،۰۰۰ یا ۴۰۰،۰۰۰ دلار در سال رو داشتند.

Truly, you would be a great success story.

واقعا، موفقیتشون زبانزد می‌شد.

And one of the sad parts of this is that, indeed,

یکی از غمنگیزترین عواقبِ ظهورِ

among the many other ramifications of crack cocaine

is that the most talented individuals in these communities --

کرک کوکائین اینه که بااستعدادترین افراد در این جوامع

this is what they were striving for.

برای دست یافتن به مقام ریاست باند تلاش می‌ کردند.

They weren't trying to make it in legitimate ways,

سعی نمی‌کردند از راههای درست به جایی برسند٬

because there were no legitimate channels out.

چون راه درستی برای رهایی یافتن ازاون شرایط وجود نداشت

This was the best way out.

این بهترین راه گریز بود.

And it actually was the right choice, probably,

احتمالا٬ انتخاب درستی برای گریز بود.

to try to make it out this way.

وقتی در موردش فکر کنید٬

You look at this,

the relationship to McDonald's breaks down here.

ارتباط با مک‌دانلد اینجا فرو می‌ریزه.

The money looks about the same.

درآمدشون یکسانه.

Why is it such a bad job?

چرا فروش کرک اینقدر کار زیان‌آوریه؟

Well, the reason it's such a bad job is that there's somebody shooting at you

خوب دلیل شوم بودنِ این کار اینه که بیشتر اوقات

a lot of the time.

یکی بهشان شلیک می‌کنه.

So, with shooting at you, what are the death rates?

خوب با وجود تیراندازی‌ها، آمار مرگ و میر چیه؟

We found, in our gang --

ما در باندمون فهمیدیم که -- البته باید بپذیریم

and admittedly, this was not really a standard situation;

که اون موقع وضعِ استانداردی نبود٬

this was a time of intense violence, of a lot of gang wars,

زمانی بود که٬ خشونت شدیدی بین باندها وجود داشت٬

as this gang actually became quite successful.

و این باند بسیار موفق شد٬ ولی براش گرون تموم شد٬

But there were costs.

And so the death rate --

میزان مرگ و میر -- بدون ذکر میزان دستگیری٬

not to mention the rate of being arrested, sent to prison, being wounded --

زندانی‌ها، و مجروحین -- میزان مرگ و میر در نمونه ما٬

the death rate in our sample was seven percent per person per year.

هفت درصد برای هر نفر در سال بود.

You're in the gang for four years,

هر فرد در مدت چهار سال کار در این باند، ۲۵% درصد احتمال مرگ داشت.

you expect to die with about a 25 percent likelihood.

That is about as high as you can get.

این بالاترین رقمه.

So for comparison's purposes,

برای مقایسه به یک شغل دیگر فکر کنیم٬

let's think about some other walk of life you may expect might be extremely risky.

جایی که شاید انتظار خطر بسیار داشته باشید.

Let's say that you were a murderer

مثلا فرض کنید طرف قاتل باشه

and you were convicted of murder, and you're sent to death row.

و متهم به قتل و در ردیف اعدامی‌ها.

It turns out, the death rates on death row from all causes, including execution:

از قرار، میزان مرگ و میر در ردیف اعدامی‌ها

از همه عوامل، از جمله اعدام ۲% درصد در ساله.

two percent a year.

(Laughter)

(خنده حضار)

So it's a lot safer being on death row

پس در انتظار اعدام بودن از فروش مواد مخدر در خیابان امن‌تر است.

than it is selling drugs out on the street.

That gives you some pause, for those of you who believe

این اطلاعات، باعث می‌شه اون‌هایی‌تون که باور دارند اعدام

that a death penalty's going to have an enormous deterrent effect on crime.

نقش عظیمی در پیشگیری از جرم و جنایت داره، مکثی بکنند.

برای اینکه درک کنید چقدر شرایط پایین‌شهر در دوران کرک بد بود

To give you a sense of just how bad the inner city was during crack --

and I'm not really focusing on the negatives,

منفی‌بافی‌ نمی کنم٬

but really, there's another story to tell you there --

ولی باید نکته دیگری رو اضافه کنم

if you look at the death rates just of random, young black males

اگر به میزان مرگ و میرِ مردانِ جوان سیاه‌پوست

در مناطق فقیرنشین آمریکا نگاه کنید٬

growing up in the inner city in the United States,

the death rates during crack were about one percent.

در زمان کرک٬ در حدود ۱ درصد احتمال مرگ داشتند.

That's extremely high.

And this is violent death -- it's unbelievable, in some sense.

این میزان بسیار بالایی است.

برای مرگ از خشونت، باور نکردنیه.

To put it into perspective: if you compare this to the soldiers in Iraq,

اگر با میزان مرگ سربازان درعراق مقایسه کنید٬

for instance, right now fighting the war: 0.5 percent.

که در حال حاضر [۲۰۰۴] که در جنگ هستند: ۰.۵% درصد

So in some very literal way,

پس به معنای واقعی کلمه جنگ، جوانان سیاه‌پوست این مناطق

the young black men who were growing up in this country

در یک منطقه جنگی زندگی می‌کردند٬

were living in a war zone,

very much in the sense that the soldiers over in Iraq are fighting in a war.

مانند سربازان در عراق که در جنگ هستند.

So why in the world, you might ask,

شاید بپرسید٬ آخه چرا کسی حاضر می‌شه در

would anybody be willing to stand out on a street corner

selling drugs for $3.50 an hour,

گوشه خیابان بایسته٬ و برای ۳.۵۰ دلار در ساعت٬ مواد مخدر بفروشه٬

with a 25 percent chance of dying over the next four years?

با توجه به اینکه ۲۵% احتمال مرگ در طی چهار سال آینده داره؟

Why would they do that?

فکر می‌کنم چند جواب وجود داره.

And I think there are a couple answers.

I think the first one is that they got fooled by history.

دلیل اول: آنها از تاریخ فریب خوردند.

It used to be the gang was a rite of passage;

یه زمانی٬ ملحق ‌شدن به باند راه پیش‌رفت در زندگی بود.

that the young people controlled the gang;

جوانان باند رو کنترل می‌کردند -- و وقتی بزرگتر می‌شدند٬

that as you got older, you dropped out of the gang.

باند رو ترک می‌کردند.

So what happened was,

the people who happened to be in the right place at the right time --

ولی در واقع٬

افرادی که شانس آوردند٬ و در جای مناسب در زمان مناسب بودند٬

the people who happened to be leading the gang in the mid-to-late-'80s --

و باند رو در اواسط تا اواخر دهه ۸۰ رهبری می‌کردند٬

became very, very wealthy.

بسیار ثروتمند شدند.

And so the logical thing to think

چیز منطقی که به فکر می‌رسید این بود که خب، این نسل هم

was that they are going to age out of the gang

like everybody else has,

پا به سنّ که بگذارد٬ باند رو ترک میکند، مثل دیگران که رفتند٬

and the next generation is going to take over and get the wealth.

و نسل بعدی جای‌شون رو می‌گیره و ثروتمند می‌شه.

There are striking similarities, I think, to the Internet boom.

شباهت جالبی به توسعه شرکت‌های اینترنتی داره، درسته؟

The first set of people in Silicon Valley got very, very rich.

اولین گروه در سیلیکان ولی بسیار ثروتمند شدند.

And then all of my friends said, "Maybe I should go do that, too."

و بعد دوستانم گفتند: شاید من هم باید همین کار رو بکنم.

And they were willing to work very cheap for stock options that never came.

حاضر شدند با حقوق کم کار کنند، به امید سهامی که هرگز به بازار نیامد.

In some sense, that's what happened, exactly,

این دقیقا اتفاقیه که برای گروهی که

to the set of people we were looking at.

They were willing to start at the bottom,

در موردش صحبت کردم افتاد. حاضر شدند از پایین شروع کنند.

just like, say, a first-year lawyer at a law firm

درست مثل یه وکیل در شرکت حقوقی.

is willing to start at the bottom,

یه وکیل سال اول٬ حاضره از پایین شروع کنه٬

work 80-hour weeks for not that much money,

هشتاد ساعت در هفته با درآمد کم کار کنه٬

because they think they're going to make partner.

چون فکر می‌کنه٬ بالاخره در شرکت شریک میشه.

But the rules changed, and they never got to make partner.

ولی قاعده عوض می‌شه٬ و اون هیچ وقت شریک نمیشه.

Indeed, the same people who were running all of the major gangs in the late 1980s

در واقع همون افرادی که باند رو در اواخر دهه ۱۹۸۰ اداره می‌کردند٬

are still running the major gangs in Chicago today.

هنوز هم در رأس باندهای شیکاگو هستند.

They never passed on any of the wealth,

و هرگز ثروت رو به دست دیگری ندادند.

So everybody got stuck at that $3.50-an-hour job,

همه در آن شغل ۳.۵۰ دلار در ساعت گیر کردند٬ که یک فاجعه بزرگ بود.

and it turned out to be a disaster.

The other thing the gang was very good at was marketing and trickery.

دلیل دوم: سران باند در نیرنگ و بازاریابی تبحّر زیادی داشتند.

And so for instance, one thing the gang would do is --

برای مثال٬

the gang leaders would have big entourages,

سران باند یار و غلامان زیادی داشتند٬

and they'd drive fancy cars and have fancy jewelry.

ماشین‌های آخرین سیستم٬ و طلا و جواهرات تجملی.

So what Sudhir eventually realized as he hung out with them more,

بالاخره وقتی سودیر با آنها آشناتر شد٬ متوجه شد که

is that, really, they didn't own those cars -- they just leased them,

در واقع ماشین‌ها مالِ خودشون نبود.

فقط آن‌ها را اجاره کرده‌بودند٬ چون قدرت خرید ماشین‌های آخرین سیستم رو نداشتند.

because they couldn't afford to own the fancy cars.

And they didn't really have gold jewelry, they had gold-plated jewelry.

طلا و جواهراتشون هم واقعی نبود-- روکش طلا داشت.

It goes back to, you know, the real-real versus the fake-real.

برمی‌گردد به فرق بین واقعیِ واقعی٬ و جعلیِ واقعی.

And really, they did all sorts of things to trick the young people

دست به هر کاری می‌زدند تا جوانان رو گول بزنند٬

into thinking what a great deal the gang was going to be.

که فکر کنند ملحق شدن به باند یک معامله عالیست.

So for instance, they would give a 14-year-old kid

مثلا به یک پسر بچه ۱۴ ساله٬

a whole roll of bills to hold.

یک دسته اسکناس می‌دادند که نگه داره.

That 14-year-old kid would say to his friends,

پسر بچه ۱۴ ساله

"Hey, look at all the money I got in the gang."

به دوستاش می‌گه:

ببینید از باند چقدر پول گرفتم.

It wasn't his money -- until he spent it,

ولی این پول مال او نیست تا موقعی که خرجش می‌کنه٬ و بعد اساسا٬

and then he was in debt to the gang,

and was sort of an indentured servant for a while.

مقروض باند شده٬ و برای مدتی موظف به نوکری‌شان می‌شه.

So I have a couple minutes.

چند دقیقه‌ای وقت دارم.

Let me do one last thing I hadn't thought I'd have time to do,

برای انجام آخرین کار.

فکر نمی‌کردم وقت داشته باشم راجع به آن صحبت کنم.

which is to talk about what we learned more generally about economics,

از مطالعه باند در مورد اقتصاد به طور کلی چی یاد گرفتیم؟

from the study of the gang.

So, economists tend to talk in technical words.

اقتصاددانان در صحبتشون عبارات تخصصی به کار می‌برند.

Often, our theories fail quite miserably when we over the data,

وقتی به داده ها رجوع می‌کنیم، اغلب نظریاتمون مفتضحانه شکست‌ می‌خورند.

but what's kind of interesting is that in this setting,

ولی جالب اینه که در مورد باند٬

it turned out that some of the economic theories

بعضی از نظریات اقتصادی که چندان برای

that worked not so well in the real economy

worked very well in the drug economy,

اقتصاد واقعی کاربرد نداشت٬ برای اقتصاد مواد مخدر درست بود.

in some sense, because it's unfettered capitalism.

چون به نوعی سرمایه‌داری بدون محدودیته.

Here's an economic principle.

یک اصل اقتصادی

This is one of the basic ideas in labor economics,

یکی از ایده‌های پایه در اقتصاد کار که دیفرانسیل جبران نام داره

called a "compensating differential."

It's the idea that the increment to wages that a worker requires

به طور ساده می‌گه: افزایش دستمزد یک کارگر به میزانی که٬

to leave him indifferent between performing two tasks,

راجع به انتخاب بین دو کار٬ بی‌تفاوت باشه٬

one which is more unpleasant than the other.

هنگامی که یکی از کارها نامطلوب‌تر از کار دیگر است٬

Compensating differential -- it's why we think garbagemen might be paid more

دیفرانسیل جبران نام دارد.

مثلا٬ رفتگران ممکنه از کارکنان پارک٬ دستمزد بیشتری بگیرند.

than people who work in parks.

The words of one of the members of the gang, I think, make this clear.

یکی از اعضای باند این اصل رو واضح توضیح می‌دهد.

So it turns out -- I'm sort of getting ahead of myself --

سریع جلو می‌رم.

it turns out, in the gang, when there's a war going on,

وقتی بین باندها جنگ می‌شه٬

they actually pay the foot soldiers twice as much money.

دستمزد سربازان پیاده دوبرابر می‌شه.

It's exactly this concept.

این دقیقا همون مفهوم رو می‌رسونه.

Because they're not willing to be at risk.

چون حاضر نیستند جانشون رو در خطر بندازند.

And the words of a gang member capture it quite nicely, he says:

یکی از اعضای باند این اصل رو به خوبی توضیح می‌دهد.

"Would you stand around here when all this shit ..." -- the shooting --

تو حاضر بودی این اطراف بایستی وقتی وضعیت

"... if all this shit's going on? No, right?

اینقدر گنده؟ نه، درسته؟ -- منظورش تیراندازیه.

So if I gonna be asked to put my life on the line, then front me the cash, man."

پس اگه قراره جونم در خطر باشه٬ پول نقد رو رد کن بیاد.

فکر می‌کنم عضو باند این اصل رو خیلی بهتر

I think the gang member says it much more articulately

از اقتصاددانان توضیح می‌دهد.

than the economist, about what's going on.

(خنده حضار)

(Laughter)

Here's another one.

یکی دیگر از اصول اقتصاد.

Economists talk about game theory,

اقتصاددانان در مورد نظریه بازی صحبت می‌کنند٬

that every two-person game has a Nash equilibrium.

که هر دونفر در بازی تعادل "نش" رو دارند.

Here's the translation you get from the gang member.

عضو باند اینطور آن را ترجمه میکنه٬

They're talking about the decision of why they don't go shoot --

که چرا در منطقه رقیب در هوا تیراندازی نمی‌کنند.

One thing that turns out to be a great business tactic in the gang:

بنظر تاکتیک خوبی برای کسب و کار می‌آید.

if you go and just shoot guns in the air in the other gang's territory --

که در منطقه باند رقیب٬ شلیک هوایی کنی.

people are afraid to go buy drugs there,

اونوقت همه از رفتن به اون منطقه برای خرید مواد می‌ترسند.

they're going to come into your neighborhood.

و به منطقه‌ شما میان.

Here's what he says about why they don't do that:

اما چرا این کار رو نمی‌کنند -- به گفته عضو باند:

"If we start shooting around there, the other gang's territory,

اگر شروع کنی اونجا (در منطقه باند رقیب) تیر‌اندازی کردن٬

nobody, I mean, you dig it, nobody gonna step on their turf.

هیچ کس، دستگیرت میشه؟ -- هیچ کس اونجا آفتابی نمی‌شه.

But we gotta be careful,

اما باید مراقب باشیم٬

'cause they can shoot around here too and then we all fucked."

چون اون‌ها هم می‌تونند این‌جا تیراندازی کنند، و بعد کارهمه‌مون تمومه.

(خنده حضار)

(Laughter)

دقیقا مفهوم تعادل نش رو می‌رسونه.

So that's the same concept.

Then again, sometimes economists get it wrong.

بعضی وقتها٬ اقتصاددانان اشتباه می‌کنند.

One thing we observed in the data is that it looked like --

ما در داده‌ها مشاهده کردیم که٬

the gang leader always got paid.

رئیس باند همیشه حقوق می‌گرفت٬ خب؟

No matter how bad it was economically, he always got himself paid.

مهم نبود وضع اقتصاد چقدر بد باشه، پول خودش همیشه به جا بود.

We had some theories related to cash flow,

ما برخی نظریات مربوط به جریان مالی رو مورد بررسی قرار دادیم٬

and lack of access to capital markets, and things like that.

و نظریات مربوط به عدم دسترسی به بازارهای سرمایه، و غیره.

Then we asked the gang member,

ولی وقتی از رئیس باند پرسیدیم٬

"Why is it you always get paid and your workers don't always get paid?"

چرا شما همیشه حقوق می‌گیرید٬ ولی به دیگران همیشه حقوق نمی‌دهید؟ گفت:

این همه کاکاسیاه زیردستم هستند که می‌خوان کارم رو بگیرند، دستگیرت میشه؟

His response is,

"You got all these niggers below you who want your job, you dig?

اگر شروع به ضرر کردن کنم، به چشم حقیر و ناچیز بهم نگاه می‌کنند.

If you start taking losses, they see you as weak and shit."

And I thought about it and said,

من در این مورد فکر کردم٬ و گفتم٬

"CEOs often pay themselves million-dollar bonuses,

مدیرعامل شرکتها٬ میلیونها دلار به خودشون پول می‌دهند٬

even when companies are losing a lot of money.

حتّی وقتی شرکتها ضرر می‌کنند.

And it never would really occur to an economist

و هرگز به مغز یک اقتصاددان نظریه "حقیر و ناچیز" خطور نمی‌کند

that this idea of 'weak and shit' could really be important."

(Laughter)

که می‌تونه نظریه مهمی باشه.

ولی شاید -- شاید حقیر و ناچیز٬

Maybe "weak and shit" is an important hypothesis that needs more analysis.

فرضیه مهمی است که باید بیشتر تجزیه و تحلیل بشه.

Thank you very much.

خیلی ممنون.

(Applause)