Let's clean up the space junk orbiting Earth | Natalie Panek

Translator: hassan qodusi Reviewer: Saeid Saadat Talab

Our lives depend

زندگی ما وابسته به

on a world we can't see.

دنیایی است که نمی‌توانیم ببینیم.

Think about your week so far.

به هفته‌ای که داشتید فکر کنید.

Have you watched TV, used GPS,

آیا تلویزیون تماشا کردید، از جی‌پی‌اس استفاده کردید

checked the weather or even ate a meal?

نگاهی به وضع هوا انداختید یا غذایی خوردید؟

These many things that enable our daily lives

این همه کار که زندگی روزانه‌ی ما را تشکیل می‌دهند

rely either directly or indirectly

به طور مستقیم یا غیر مستقیم

on satellites.

به ماهواره‌ها وابسته‌اند.

And while we often take for granted

و درحالی‌که ما متوجه نیستیم

the services that satellites provide us,

ماهواره‌ها چه خدماتی به ما می‌دهند،

the satellites themselves deserve our attention

خود آن‌ها نیازمند توجه ما هستند

as they are leaving a lasting mark

چرا که نشانی همیشگی از خود

on the space they occupy.

در مدارشان به جا می‌گذارند.

People around the world rely on satellite infrastructure every day

مردم سراسر دنیا همه روزه به زیرساخت ماهواره‌ها وابسته هستند

for information, entertainment and to communicate.

برای اطلاعات، سرگرمی و برقراری ارتباطات.

There's agricultural and environmental monitoring,

برای کشاورزی و پایش محیط زیست

Internet connectivity, navigation.

ارتباطات اینترنتی و راهبری.

Satellites even play a role

ماهواره‌ها حتی این موارد هم نقش دارند:

in the operation of our financial and energy markets.

در کارکرد بازارهای انرژی و مالی‌مان.

But these satellites that we rely on

ولی این ماهواره‌ها که بهشان وابسته‌ایم

day in and day out

امروز و هر روز

have a finite life.

عمر محدودی دارند.

They might run out of propellant,

شاید سوخت حرکت‌شان تمام شود،

they could malfunction,

دچار نقص فنی بشوند،

or they may just naturally reach the end of their mission life.

یا به طور طبیعی به پایان عمر کاری خود برسند.

At this point, these satellites effectively become space junk,

حالا، این ماهواره‌ها به زباله‌های فضایی تاثیرگذاری بدل می‌شوند

cluttering the orbital environment.

که محیط مداری را آشفته می‌کند.

So imagine you're driving down the highway on a beautiful, sunny day

حال تصور کنید در روزی آفتابی، در بزرگراه رانندگی می‌کنید

out running errands.

که کارتان را انجام دهید.

You've got your music cranked,

ضبط را روشن کرده‌اید،

your windows rolled down,

شیشه‌ها را کشیده‌اید پایین،

with the cool breeze blowing through your hair.

نسیم خنکی هم وارد موهایتان می‌شود.

Feels nice, right?

حال خوبیه، نه؟

Everything is going smoothly

همه چیز روان پیش می‌رود

until suddenly your car stutters and stalls

تا اینکه ماشین‌تان خراب و متوقف می‌شود

right in the middle of the highway.

درست وسط بزرگراه.

So now you have no choice but to abandon your car

خب راهی ندارید به جز ترک ماشین‌تان

where it is on the highway.

که وسط جاده مانده.

Maybe you were lucky enough

شاید آنقدر خوش‌شانس باشید

to be able to move it out of the way and into a shoulder lane

که بتوانید حرکتش داده و به شانه‌ی جاده منتقلش کنید

so that it's out of the way of other traffic.

تا مزاحم حرکت بقیه نباشد.

A couple of hours ago,

چند ساعت قبل،

your car was a useful machine that you relied on in your everyday life.

خودروی شما ماشین مفیدی بود که هر روز زندگی‌تان به آن وابسته بودید.

Now, it's a useless hunk of metal

حالا، آهن‌پاره‌ای بی‌مصرف است

taking up space in a valuable transportation network.

که در شبکه‌ی ارزشمند حمل‌ونقل فقط فضا را اشغال کرده.

And imagine international roadways all cluttered with broken down vehicles

و تصور کنید مسیرهای بین‌المللی را که از وسایل خراب‌شده پر شده‌اند

that are just getting in the way of other traffic.

که سد راه دیگر ماشین‌ها هستند.

And imagine the debris that would be strewn everywhere

و تصور کنید تکه‌پاره‌هایی را که همه‌جا پخش هستند

if a collision actually happened,

اگر برخوردی صورت بگیرد،

thousands of smaller pieces of debris

هزاران تکه‌ی کوچکتر نخاله

becoming new obstacles.

به معضلی نو بدل می‌شوند.

This is the paradigm of the satellite industry.

این مثالی از صنعت ماهواره‌هاست.

Satellites that are no longer working

ماهواره‌هایی که دیگر کار نمی‌کنند

are often left to deorbit over many, many years,

معمولاً برای سال‌های متوالی در مدار رها شده،

or only moved out of the way as a temporary solution.

یا به عنوان راه حلی موقت تنها به کناری رانده می‌شوند.

And there are no international laws in space

و در فضا قانونی بین‌المللی هم نیست

to enforce us to clean up after ourselves.

که پسماندهایمان را حتماً جمع کنیم.

So the world's first satellite, Sputnik I,

خب نخستین ماهواره‌ی دنیا، اسپوتنیک ۱

was launched in 1957,

در سال ۱۹۵۷ پرتاب شد،

and in that year, there were only a total of three launch attempts.

و در آن سال، تنها سه پرتاب صورت گرفت.

Decades later and dozens of countries from all around the world

ده‌ها سال بعد و ده‌ها کشور از سراسر دنیا

have launched thousands of more satellites into orbit,

هزاران ماهواره‌ی دیگر را به مدار فرستاده‌اند،

and the frequency of launches is only going to increase in the future,

و تعداد پرتاب‌ها در آینده نیز تنها افزایش خواهد یافت،

especially if you consider things like the possibility

خصوصاً اگر مسائلی را نیز در نظر بگیرید از قبیل احتمال

of 900-plus satellite constellations being launched.

پرتاب بیش از ۹۰۰ گروه از ماهواره‌ها.

Now, we send satellites to different orbits

حالا، ماهواره‌ها را به مدارهای متفاوتی می‌فرستیم

depending on what they're needed for.

بسته به اینکه کارشان چیست.

One of the most common places we send satellites

یکی از ساده‌ترین مقاصدی که ماهواره‌ها را می‌فرستیم

is the low Earth orbit,

مدار پایینی زمین است،

possibly to image the surface of Earth

احتمالاً برای تصویر برداری از زمین

at up to about 2,000 kilometers altitude.

در حداکثر ارتفاع ۲/۰۰۰ کیلومتری.

Satellites there are naturally buffeted by Earth's atmosphere,

ماهواره‌ها در آنجا به طور طبیعی در تماس با جو زمین هستند،

so their orbits naturally decay,

پس ارتفاع مدارشان هم کم می‌شود،

and they'll eventually burn up,

و در نهایت می‌سوزند،

probably within a couple of decades.

احتمالاً ظرف چند دهه.

Another common place we send satellites

جای ساده‌ی دیگری که ماهواره‌ها را می‌فرستیم

is the geostationary orbit

مدار زمین‌آهنگ (زمین‌ثابت) است

at about 35,000 kilometers altitude.

در ارتفاع حدوداً ۳۵/۰۰۰ کیلومتری.

Satellites there remain in the same place above Earth as the Earth rotates,

این ماهواره‌ها درحالی‌که زمین می‌چرخد بالای یک نقطه از زمین ثابت می‌مانند،

which enables things like communications or television broadcast, for example.

که برای مثال کارهایی از قبیل ارتباط رسانی و پخش تلویزیونی را ممکن می‌کند.

Satellites in high orbits like these could remain there for centuries.

ماهواره‌ها در مدارهای بلندی مثل این می‌توانند قرن‌ها همانجا بمانند.

And then there's the orbit coined "the graveyard,"

و بعد این مدار است که «گورستان» آن‌ها می‌شود

the ominous junk or disposal orbits,

زباله‌های شوم یا مدارهای نابودشده،

where some satellites are intentionally placed

جایی که ماهواره‌ها به این قصد تزریق شده‌اند

at the end of their life

که در پایان عمرشان

so that they're out of the way of common operational orbits.

سر راه دیگر مدارهای عملیاتی رایج نباشند.

Of the nearly 7,000 satellites launched since the late 1950s,

از حدود ۷/۰۰۰ ماهواره‌ای که بعد از اواخر دهه‌ی ۱۹۵۰ میلادی پرتاب شده‌اند،

only about one in seven is currently operational,

تنها یک هفتم‌شان در حال حاضر فعال هستند،

and in addition to the satellites that are no longer working,

و علاوه‌بر ماهواره‌هایی که دیگر کار نمی‌کنند،

there's also hundreds of thousands of marble-sized debris

صدها هزار تکه‌ی اندازه شن هم هست

and millions of paint chip-sized debris

و نیز میلیون‌ها خرده‌ریزه اندازه‌ی ماسه

that are also orbiting around the Earth.

که به دور زمین در حال گردش‌اند.

Space debris is a major risk to space missions,

نخاله‌های فضایی خطر بزرگی برای ماموریت‌های فضایی است،

but also to the satellites that we rely on each and every day.

اما برای ماهواره‌هایی که هر روز و همه‌روزه به آن‌ها وابسته‌ایم هم همین‌طور است.

Now, because space debris and junk has become increasingly worrisome,

حالا، چون نخاله‌ها و لاشه‌های فضایی به نگرانی فزاینده‌ای تبدیل شده‌اند،

there have been some national and international efforts

تلاش‌هایی ملی و بین‌المللی به وجود آمده

to develop technical standards

که استانداردهای فنی ایجاد شوند

to help us limit the generation of additional debris.

تا کمک کنند تولید نخاله‌های بیشتر را محدود کنیم.

So for example, there are recommendations

برای مثال: توصیه‌نامه‌هایی هست

for those low-Earth orbiting spacecraft

برای فضاپیماهای مدارپایین زمین

to be made to deorbit in under 25 years,

که کمتر از ۲۵ سال در مدار بمانند،

but that's still a really long time,

اما این باز هم زمان واقعاً درازی است،

especially if a satellite hasn't been working for years.

خصوصاً اگر یک ماهواره سال‌ها غیرفعال مانده باشد.

There's also mandates for those dead geostationary spacecraft

قانونی هم داریم که برای فضاپیماهای زمین‌آهنگ مرده است

to be moved into a graveyard orbit.

که باید به یک مدار گورستان منتقل شوند.

But neither of these guidelines is binding under international law,

اما هیچ یک از این راهکارها توسط قوانین بین‌المللی اجباری نیستند،

and the understanding is that they will be implemented through national mechanisms.

و باید دانست که این قوانین بوسیله‌ی مکانیزم‌های ملی اجرا می‌شوند.

These guidelines are also not long-term,

همچنین این راهکارها بلند مدت نیستند،

they're not proactive,

این‌ها پیشگیرانه نیستند،

nor do they address the debris that's already up there.

نه حتی کاری به پسمانده‌های فضایی دارند.

They're only in place to limit the future creation of debris.

این‌ها فقط آمده‌اند تا تولید نخاله‌های بیشتر را محدود کنند.

Space junk is no one's responsibility.

مسئولیت نخاله‌های فضایی با کسی نیست.

Now, Mount Everest is actually an interesting comparison

کوه اورست مقایسه‌ی جالبی است

of a new approach to how we interact with our environments,

از راهی جدید در رابطه با چگونگی رفتارمان با محیط زیستمان،

as it's often given the dubious honor

چرا که معمولاً مفتخر بوده است به این

of being the world's highest garbage dump.

که بلندترین زباله‌دان دنیاست.

Decades after the first conquest of the world's highest peak,

دهه‌ها پس از فتح قله‌ی بلندترین در دنیا،

tons of rubbish left behind by climbers

چندین تن زباله توسط کوهنوردان رها شد

has started to raise concern,

که بعد نگرانی ساز شد،

and you may have read in the news that there's speculation

و شاید در اخبار خوانده باشید که گمان می‌رود

that Nepal will crack down on mountaineers

نپال به الزامات سختگیرانه‌تری برای کوهنوردها

with stricter enforcement of penalties and legal obligations.

در تنبیه و مجازات‌های قانونی اقدام خواهد کرد.

The goal, of course, is to persuade climbers

هدف البته، ترغیب کوهنوردان

to clean up after themselves,

به پاکسازی زباله‌های خودشان است،

so maybe local not-for-profits will pay climbers who bring down extra waste,

پس شاید سازمان‌های محلی غیرانتفاعی برای بازگرداندن بیشتر زباله‌ها پول پرداخت کنند،

or expeditions might organize voluntary cleanup trips.

یا هیئتی اعزامی تشکیل دهند برای سفرهای داوطلبانه‌ی پاکسازی.

And yet still many climbers feel

ولی بازهم خیلی از کوهنوردان حس می‌کنند

that independent groups should police themselves.

این گروه‌های مستقل هم خودشان نیازمند نظارت هستند.

There's no simple or easy answer,

جواب ساده یا آسانی ندارد،

and even well-intentioned efforts at conservation

و حتی تلاش‌های با نیت خیر در نگهبانی هم

often run into problems.

اغلب به مشکلات می‌انجامند.

But that doesn't mean we shouldn't do everything in our power

اما به این معنی نیست که نباید در حد توانمان کار کنیم

to protect the environments that we rely and depend on,

تا از محیط زیستی محافظت کنیم که به آن متکی و وابسته هستیم،

and like Everest, the remote location and inadequate infrastructure

و مثال اورست، مکان‌یابی از دور و زیرساخت‌های ناقص

of the orbital environment

برای محیط مداری

make waste disposal a challenging problem.

حل یک مشکل اساسی را ضایع می‌کند.

But we simply cannot reach new heights

ولی ساده نمی‌توانیم به ارتفاعات بالا برسیم

and create an even higher garbage dump,

و باز هم یک زباله‌دان مرتفع‌تر بسازیم،

one that's out of this world.

زباله‌دانی خارج از این دنیا.

The reality of space

واقعیت فضا

is that if a component on a satellite breaks down,

این است که اگر عضوی از یک ماهواره خراب شود

there really are limited opportunities for repairs,

شانس کمی برای تعمیرش هست،

and only at great cost.

و فقط هم با هزینه‌های هنگفت.

But what if we were smarter about how we designed satellites?

اما اگر در طراحی ماهواره‌ها باهوش‌تر بودیم چی؟

What if all satellites,

چه می‌شد اگر همه‌ی ماهواره‌ها،

regardless of what country they were built in,

فارغ از اینکه در چه کشوری ساخته شده‌اند،

had to be standardized in some way

حتماً به شکلی استاندارد می‌شدند که

for recycling, servicing

بازیافت، خدمات‌دهی

or active deorbiting?

یا به زمین بازگردانده شوند؟

What if there actually were international laws with teeth

چه می‌شد اگر قوانین سرسختی وجود داشت

that enforced end-of-life disposal of satellites

که انهدام پایان عمر ماهواره‌ها را اجباری می‌کرد

instead of moving them out of the way

به جای اینکه کنارشان بزنند

as a temporary solution?

برای راه حلی موقتی؟

Or maybe satellite manufacturers need to be charged a deposit

یا شاید زیرساخت‌های ماهواره‌ای نیازمند گذاشتن یک ودیعه هستند

to even launch a satellite into orbit,

تا بشود یک ماهواره را به مدار فرستاد،

and that deposit would only be returned

و این ودیعه تنها زمانی بازگردانده می‌شود

if the satellite was disposed of properly

که ماهواره به طور کامل از میان برداشته شود

or if they cleaned up some quota of debris.

یا اگر بخشی از خرده‌پاره‌ها را جمع کردند.

Or maybe a satellite needs to have technology on board

یا شاید یک ماهواره نیازمند داشتن فناوری همراه خود است

to help accelerate deorbit.

که کاهش ارتفاع مدارش را شتاب ببخشد.

There are some encouraging signs.

این‌ها نشانه‌هایی دل‌گرم‌کننده هستند.

The UK's TechDemoSat-1, launched in 2014, for example,

مثلاً ماهواره‌ی- آزمایش‌فناوری-۱ متعلق به بریتانیا که در سال ۲۰۱۴ پرتاب شد،

was designed for end-of-life disposal

برای انهدام در پایان عمرش طراحی شده بود

via a small drag sail.

با یک بادبادن فرسایش کوچک.

This works for the satellite because it's small,

این برای این ماهواره راهگشاست چون کوچک است،

but satellites that are higher or in larger orbits

اما ماهواره‌هایی که بلندترند یا در مدارهای بزرگتری هستند

or are larger altogether, like the size of school buses,

یا خیلی خیلی بزرگ هستند، مثلا اندازه یک اتوبوس مدرسه،

will require other disposal options.

به گزینه‌های انهدام دیگری نیاز دارند.

So maybe you get into things like high-powered lasers

پس شاید به فکر استفاده از لیزرهای پرقدرت باشید

or tugging using nets or tethers,

یا متوقف کردنشان با طناب یا تور،

as crazy as those sound in the short term.

و از این دست روش‌ها در کوتاه مدت.

And then one really cool possibility

و بعد یک امکان خیلی جالب

is the idea of orbital tow trucks or space mechanics.

ایده‌ی یدک‌کش مداری یا تعمیرکار فضایی است.

Imagine if a robotic arm

تصور کنید که یک بازوی رباتیک

on some sort of space tow truck

روی یک جور یدک‌کش فضایی

could fix the broken components on a satellite,

می‌تواند قسمت‌های خرابی یک ماهواره را تعمیر کند،

making them usable again.

تا دوباره قابل استفاده شوند.

Or what if that very same robotic arm

یا چه می‌شه اگر همان بازوی رباتیک

could refuel the propellant tank on a spacecraft

بتواند از یک فضاپیما سوخت‌گیری کند

that relies on chemical propulsion

که با پیشران شیمیایی حرکت می‌کند

just like you or I would refuel the fuel tanks on our cars?

درست مثل سوختگیری که در خودروهای‌مان انجام می‌دهیم؟

Robotic repair and maintenance

تعمیر و نگهداری به‌وسیله ربات‌ها

could extend the lives of hundreds of satellites orbiting around the Earth.

می‌تواند عمر صدها ماهواره‌ی در مدار را بیشتر کند.

Whatever the disposal or cleanup options we come up with,

هر گزینه‌ای که برای انهدام یا پاکسازی به ذهنمان برسد،

it's clearly not just a technical problem.

واضح است که این مشکل فنی نیست.

There's also complex space laws and politics that we have to sort out.

قوانین پیچیده‌ی فضا هم هست و سیاست‌هایی که باید شناسایی شوند

Simply put, we haven't found a way to use space sustainably yet.

ساده بگم، هنوز راهی برای استفاده‌ی دائمی از فضا نیافته‌ایم.

Exploring, innovating to change the way we live and work

کاوشگری، نوآوری برای دگرگون کردن شیوه‌ی کار و زندگی‌مان

are what we as humans do,

کار ذاتی ماست،

and in space exploration,

و در کاوشگری در فضا،

we're literally moving beyond the boundaries of Earth.

داریم از مدارهای زمین فراتر می‌رویم.

But as we push thresholds in the name of learning and innovation,

اما درحالی‌که مرزهای فضا را به اسم یادگیری و نوآوری جلو می‌رانیم،

we must remember that accountability for our environments never goes away.

نباید فراموش کنیم که مسئولیت محیط زیستی‌مان همیشه هست.

There is without doubt congestion in the low Earth and geostationary orbits,

شکی نیست که در مدارهای پایین زمین و زمین‌آهنگ ازدحام است،

and we cannot keep launching new satellites

و نمی‌توان به پرتاب ماهواره‌های جدید ادامه داد

to replace the ones that have broken down

که جایگزین ازکار افتاده‌ها شوند

without doing something about them first,

مگر اینکه اول این‌ها جدا شوند،

just like we would never leave a broken down car

درست مثل اینکه نمی‌توانیم یک خودروی خراب را وسط

in the middle of the highway.

بزرگراه رها کنیم.

Next time you use your phone,

دفعه‌ی بعد که از گوشی‌تان استفاده می‌کنید،

check the weather or use your GPS,

یا وضع هوا را می‌بینید یا از جی‌پی‌اس استفاده می‌کنید

think about the satellite technologies that make those activities possible.

به فناوری‌های ماهواره‌ای فکر کنید که این کارها را ممکن می‌کنند.

But also think about the very impact

همچنین به تأثیری فکر کنید

that the satellites have on the environment surrounding Earth,

که ماهواره‌ها روی محیط پیرامون زمین می‌گذارند،

and help spread the message that together we must reduce our impact.

و کمک کنید این پیام منتشر شود که با هم دیگر باید تأثیرمان را کم کنیم

Earth orbit is breathtakingly beautiful

مدار زمین فوق‌العاده زیباست

and our gateway to exploration.

و دروازه‌ی ما به کاوشگری است.

It's up to us to keep it that way.

وظیفه‌ی ماست که این‌طور حفظش کنیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)