Jonas Gahr Støre: In defense of dialogue

جوناس گار استور: جوناس گار استور: در دفاع از گفتگو

Translator: Ali Ebrahimi Reviewer: Leila Ataei

Amongst all the troubling deficits we struggle with today --

از میان همه کاستی های نگران کننده ای که امروزه با آنها درگیریم --

we think of financial and economic primarily --

بیشتر اوقات ذهنمان معطوف جنبه های مالی و اقتصادی است --

the ones that concern me most

آنچه مرا بیش از همه نگران می کند

is the deficit of political dialogue --

کمبود گفتگوی سیاسی است --

our ability to address modern conflicts

یعنی توانایی ما در پرداختن به درگیری های مدرن

as they are,

آنگونه که هستند،

to go to the source of what they're all about

در ریشه یابی آنها

and to understand the key players

و شناخت و درک بازیگران کلیدی

and to deal with them.

و پرداختن به آنها.

We who are diplomats,

ما آن دیپلمات هایی هستیم که

we are trained to deal with conflicts between states and issues between states.

که برا مواجه با درگیری ها و مشکلات میان کشورها آموزش دیده ایم .

And I can tell you, our agenda is full.

و به جرات می گویم که سرمان به اندازه ی کافی شلوغ است.

There is trade, there is disarmament,

از تجارت و خلع سلاح گرفته،

there is cross-border relations.

تا روابط بین الملل.

But the picture is changing,

اما این تصویر در حال دگرگونی است،

and we are seeing that there are new key players

و ما شاهد ورود بازیگران کلیدی جدیدی

coming onto the scene.

به روی صحنه هستیم،

We loosely call them "groups."

که به بیانی ساده، آنها را "گروه ها" می نامیم.

They may represent social, religious,

کسانی که شاید نمایندگان واقعیتهای اجتماعی، دینی

political, economic, military realities.

سیاسی، اقتصادی یا نظامی باشند.

And we struggle with how to deal with them.

و می کوشیم راهی برای رودررویی مناسب با آنها بیابیم.

The rules of engagement:

قوانین درگیری که عبارتند از:

how to talk, when to talk,

چگونگی گفتگو، زمان گفتگو،

and how to deal with them.

و چگونگی رفتار با طرف مقابل.

Let me show you a slide here

بذارید همینجا یه اسلاید بهتون نشون بدم

which illustrates the character of conflicts

که ویژگی درگیری ها

since 1946 until today.

از ۱۹۴۶ تا کنون رو بخوبی نشون می ده.

You see the green

قسمت سبزرنگ

is a traditional interstate conflict,

درگیری های سنتی بین کشورها رو نشون می ده

the ones we used to read about.

که درباره شون مطالعه داشتیم.

The red is modern conflict,

بخش قرمزرنگ، درگیری مدرن است

conflicts within states.

که در داخل کشورها رخ می ده.

These are quite different,

درگیری هایی کاملا متفاوت

and they are outside the grasp

که خارج از محدوده ی

of modern diplomacy.

دیپلماسی مدرن هستند.

And the core of these key actors

و هسته ی تشکیل دهنده ی این بازیگران کلیدی

are groups

گروه هایی هستند

who represent different interests

که منافع گوناگونی را

inside countries.

درون کشورها نمایندگی می کنند.

And the way they deal with their conflicts rapidly spreads to other countries.

و روش برخورد آنها با اختلافاتشان به سرعت به کشورهای دیگر گسترش می یابد.

So in a way, it is everybody's business.

بنابراین، می توان گفت که مشکل آنها همگانی است.

Another acknowledgment we've seen during these years,

موضوع دیگری که در طول این سال ها،

recent years,

سال های اخیر به آن پی بردیم،

is that very few

این است که تنها تعداد اندکی

of these domestic interstate, intrastate conflicts

از این اختلافات بین کشوری، درون کشوری

can be solved militarily.

راه حل نظامی دارند.

They may have to be dealt with with military means,

ممکن است بتوان با آنها به روش نظامی برخورد کرد،

but they cannot be solved by military means.

اما چنین اختلافاتی با روش نظامی حل شدنی نیستند،

They need political solutions.

بلکه نیاز به راه حل سیاسی دارند.

And we, therefore, have a problem,

و بنابراین ما با مشکل روبرو هستیم،

because they escape traditional diplomacy.

چرا که این گروه ها دیپلماسی سنتی را برنمی تابند.

And we have among states

و در میان کشورها

a reluctance in dealing with them.

یک نوع بی میلی در برخورد با اینگونه اختلافات را شاهدیم.

Plus, during the last decade,

بعلاوه اینکه در دهه ی گذشته

we've been in the mode

حالتی بروز کرده

where dealing with groups

که برخورد با اینگونه گروه ها را

was conceptually and politically dangerous.

چه از طریق سیاسی و چه مفهومی، خطرناک می داند.

After 9/11,

پس از ۱۱ سپتامبر،

either you were with us or against us.

شما یا با مایید یا علیه ما.

It was black or white.

همه چیز سیاه و سفید شده.

And groups are very often

و به گروه ها اغلب

immediately label terrorists.

انگ تروریست چسبانده می شود.

And who would talk to terrorists?

و کی با تروریست ها وارد گفتگو می شه؟

The West, as I would see it,

برداشت من این است که غرب

comes out of that decade weakened,

دهه ی اخیر را با ضعف پشت سر خواهد گذاشت،

because we didn't understand the group.

چرا که ما در صدد شناخت چنین گروه هایی برنیامدیم.

So we've spent more time

ما بیشتر وقتی را

on focusing on why we should not talk to others

که باید صرف چگونه گفتگو کردن با دیگران می کردیم

than finding out how we talk to others.

بر تمرکز به دلایل گفتگو نکردن گذراندیم.

Now I'm not naive.

اما این بدین معنی نیست که من آدم ساده لوحی هستم.

You cannot talk to everybody all the time.

می دانم نمی شود که همیشه با هر کس گفتگو کرد.

And there are times you should walk.

و بعضی وقت ها باید میز مذاکره را ترک کرد.

And sometimes military intervention is necessary.

و نیز می دانم که برخی اوقات هم دخالت نظامی لازم است.

I happen to believe that Libya was necessary

همانگونه که بر این باورم که در لیبی

and that military intervention in Afghanistan was also necessary.

و افغانستان دخالت نظامی لازم بود.

And my country relies on its security

و اینکه کشور من امنیت خود را

through military alliance, that's clear.

در ائتلاف نظامی می داند، حقیقتی است بر همگان روشن.

But still we have a large deficit

اما ما همچنان با کاستی های فراوانی

in dealing with and understanding modern conflict.

در برخورد با کشمکش های مدرن و درک آنها روبرو هستیم.

Let us turn to Afghanistan.

بگذارید نگاهی دوباره بیندازیم به افغانستان.

10 years after that military intervention,

۱۰ سال پس از آن دخالت نظامی،

that country is far from secure.

آن کشور هنوز فاصله ی درازی با امنیت دارد.

The situation, to be honest, is very serious.

صادقانه بگویم، وضعیت افغانستان بسیار خطیر است.

Now again, the military is necessary,

باز می خوام بر این موضوع پافشاری کنم که عملیات نظامی لازم است

but the military is no problem-solver.

اما حلال مشکلات نیست.

When I first came to Afghanistan in 2005 as a foreign minister,

وقتی در سال ۲۰۰۵ برای نخستین بار بعنوان وزیر خارجه به افغانستان رفتم،

I met the commander of ISAF,

با فرمانده ی ISAF،

the international troops.

نیروهای بین المللی کمک به امنیت، دیداری داشتم.

And he told me that, "This can be won militarily, minister.

و او به من گفت: "آقای وزیر، این مشکل از روش نظامی حل شدنی است.

We just have to persevere."

فقط کافیست پایداری کنیم."

Now four COM ISAF's later,

اکنون پس از اینکه ISAF چهار فرمانده عوض کرده،

we hear a different message:

پیام متفاوتی می شنویم:

"This cannot be won militarily.

"این مشکل راه حلش نظامی نیست.

We need military presence,

باید حضور نظامی داشته باشیم،

but we need to move to politics.

اما باید به سمت سیاست برویم.

We can only solve this through a political solution.

این مشکل تنها از طریق سیاسی حل شدنی است.

And it is not us who will solve it;

و نه ما

Afghans have to solve it."

بلکه افغان ها باید آن را حل کنند."

But then they need a different political process

اما افغان ها نیاز به روش سیاسی متفاوتی دارند

than the one they were given in 2001, 2002.

از آنچه در ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ به آنها ارائه شد.

They need an inclusive process

آنها نیازمند روشی فراگیر هستند

where the real fabric of this very complicated society

که تار و پود واقعی این جامعه ی پیچیده

can deal with their issues.

را به رویارویی با مشکلاتشان فرا خواند.

Everybody seems to agree with that.

و بنظر می رسد که همگان با این امر موافقند.

It was very controversial to say three, four, five years ago.

تا چند سال پیش، مطرح کردن چنین موضوعی بسیار جنجال برانگیز بود،

Now everybody agrees.

اما اکنون همه با آن موافقند.

But now, as we prepare to talk,

ولی حال که ما آماده گفتگو می شویم،

we understand how little we know.

تازه به این نکته رسیدیم که چه درک ناچیزی از موضوع داریم.

Because we didn't talk.

از آنجا که هیچگاه به گفتگو تن ندادیم.

We didn't grasp what was going on.

آنچه رخ می داد را نفهمیدیم.

The International Committee of the Red Cross, the ICRC,

جامعه جهانی صلیب سرخ،

is talking to everyone,

با همگان گفتگو می کند

and it is doing so because it is neutral.

چرا که بی طرف است.

And that's one reason why

و این یکی از دلایلی است که

that organization probably

آن سازمان شاید

is the best informed key player

یکی از آگاه ترین بازیگران کلیدی

to understand modern conflict --

در پی بردن به اختلافات مدرن است --

because they talk.

چون گفتگو می کند.

My point is that you don't have to be neutral to talk.

منظور من این است که برای گفتگو لازم نیست بی طرف بود

And you don't have to agree

و بر سر میز مذاکره

when you sit down with the other side.

با همه چیز موافقت کرد.

And you can always walk.

همیشه می توان میز مذاکره را ترک کرد.

But if you don't talk,

اما اگر باب گفتگو باز نشود،

you can't engage the other side.

نمی توان طرف مقابل را درگیر کرد.

And the other side which you're going to engage

و طرف مقابلی که می خواهید درگیر مذاکره شود

is the one with whom you profoundly disagree.

همان است که با او اختلافات بنیادی دارید.

Prime Minister Rabin said when he engaged the Oslo process,

نخست وزیر رابین در جریان مذاکرات اسلو گفت

"You don't make peace with your friends,

"شما نه با دوستان خود

you make peace with your enemies."

که با دشمنانتان آشتی می کنید."

It's hard, but it is necessary.

کاری است دشوار، اما لازم.

Let me go one step further.

بگذارید یک گام جلوتر بریم.

This is Tahrir Square.

این میدان آزادی است.

There's a revolution going on.

انقلابی در جریان است.

The Arab Spring is heading into fall

بهار عربی در حال خزان است

and is moving into winter.

و تبدیل شدن به زمستانی

It will last for a long, long time.

که دیری خواهد پایید.

And who knows what it will be called in the end.

و که می داند که در آخر چه نامیده خواهد شد.

That's not the point.

اما این موضوع اصلی نیست.

The point is that we are probably seeing,

موضوع اصلی چیزی است که به احتمال قوی

for the first time in the history of the Arab world,

برای نخستین بار در تاریخ دنیای عرب شاهد آنیم،

a revolution bottom-up --

انقلابی از پایین به بالا --

people's revolution.

انقلاب مردم.

Social groups are taking to the streets.

گروه های اجتماعی در حال سرازیر شدن به خیابان ها هستند.

And we find out in the West

و ما در غرب تازه فهمیده ایم

that we know very little about what's happening.

که چیز زیادی درباره ی آنچه در حال رخ دادن است، نمیدانیم.

Because we never talk to the people in these countries.

چونکه هیچگاه با مردم این کشورها به گفتگو نمی نشینیم.

Most governments followed

بسیاری از دولت ها گوش به

the dictate of the authoritarian leaders

دستورات رهبران خودکامه دادند

to stay away from these different groups,

که این گرو ها را تروریست خوانده

because they were terrorists.

از آنان خواسته بودند از ایشان دوری کنند.

So now that they are emerging in the street

حال که این گروه ها در خیابان ظاهر می شوند

and we salute the democratic revolution,

و ما در برابر انقلاب های مردمی سر احترام فرو می آوریم،

we find out how little we know.

تازه می فهمیم که درکمان از آنان چقدر اندک است.

Right now, the discussion goes,

بحثی که هم اکنون مطرح است این است که

"Should we talk to the Muslim Brotherhood?

"آیا باید با اخوان المسلمین به گفتگو بنشینیم؟

Should we talk to Hamas?

آیا باید با حماس مذاکره کنیم؟

If we talk to them, we may legitimize them."

چرا که اگر با آنان مذاکره کنیم بدین معنی است که آنها را به رسمیت شناخته ایم."

I think that is wrong.

به عقیده ی من چنین طرز فکری نادرست است.

If you talk in the right way, you make it very clear

اگر گفتگو را درست انجام دهید، به طرف مقابل می فهمانید

that talking is not agreeing.

که گفتگو به معنای توافق نیست.

And how can we tell the Muslim Brotherhood,

چگونه می توان آنگونه که باید

as we should,

به اخوان المسلمین گفت

that they must respect minority rights,

که باید به حقوق اقلیت ها احترام گذارند،

if we don't accept majority rights?

در حالیکه خود ما حقوق اکثریت را نمی پذیریم؟

Because they may turn out to be a majority.

چراکه ممکن است آنها در آخر اکثریت از آب درآیند.

How can we escape [having] a double-standard,

چکونه می توانیم از استانداردی دوگانه رهایی یابیم

if we at the same time preach democracy

در حالیکه دم از مردمسالاری می زنیم

and at the same time

و در عین حال

don't want to deal with the groups that are representative?

از تعامل با گروه هایی که نماینده ی اکثریت هستند، س باز می زنیم؟

How will we ever be interlocutors?

با چنین دیدگاهی چگونه می توانیم هرگز طرف گفتگو باشیم؟

Now my diplomats are instructed

من به دیپلماتهایم سفارش کرده ام

to talk to all these groups.

که با همه ی این گروه ها به گفتگو بنشینند.

But talking can be done in different ways.

اما گفتگو را می توان به روش های گوناگونی انجام داد.

We make a distinction between talking from a diplomatic level

برای ما گفتگو در سطح دیپلماتیک

and talking at the political level.

با گفتگو در سطح سیاسی متفاوت است.

Now talking can be accompanied with aid or not with aid.

گفتگو می تواند با کمک یا بدون آن صورت گیرد.

Talking can be accompanied with inclusion or not inclusion.

کفتگو می تواند فراگیر باشد یا نه.

There's a big array

روش های فراوانی برای

of the ways of dealing with this.

آن وچود دارد.

So if we refuse

بنابراین اگر ما

to talk to these new groups

از گفتگو با گروه هایی که

that are going to be dominating the news in years to come,

تا سال های متمادی در صدر اخبار خواهند بود، سر باز زنیم،

we will further radicalization,

به عقیده ی من

I believe.

به بنیادگرایی دامن خواهیم زد.

We will make the road from violent activities into politics

و در مسیر عبور از خشونت به سمت سیاست

harder to travel.

سنگ اندازی خواهیم کرد.

And if we cannot demonstrate to these groups

و اگر نتوانیم یه این گروه ها بفهمانیم

that if you move towards democracy,

که در صورت گام برداشتن در مسیر مردم سالاری،

if you move towards taking part

و سهیم شدن در

in civilized and normal standards among states,

استانداردهای متمدنانه و رایج میان کشورها،

there are some rewards on the other side.

پاداش هایی از سوی مقابل در انتظار آنهاست.

The paradox here

تناقض در اینجاست

is that the last decade probably was a lost decade

که دهه ی گذشته را

for making progress on this.

برای پیشرفت در این مهم از دست دادیم.

And the paradox is that the decade before the last decade was so promising --

و تناقض اینجاست که دهه ی پیش از دهه ی گذشته بسیار امیدبخش بود --

and for one reason primarily.

تنها به یک دلیل.

And the reason is what happened in South Africa:

که همانا اتفاقی بود که در آفریقای جنوبی افتاد:

Nelson Mandela.

نلسون ماندلا.

When Mandela came out of prison

وقتی ماندلا از زندان آزاد شد

after 27 years of captivity,

پس از ۲۷ سال اسارت،

if he had told his people,

اگر به مردمش می گفت

"It's time to take up the arms,

"اکنون زمان دست بردن به اسلحه

it's time to fight,"

و مبارزه است،"

he would have been followed.

مردم از او پیروی می کردند.

And I think the international community

و فکر کنم جامعه ی بین المللی هم

would have said, "Fair enough.

از آن استقبال می کرد

It's their right to fight."

و مبارزه را حق آنان می دانست.

Now as you know, Mandela didn't do that.

اما همانطور که می دانید، ماندلا چنین نکرد.

In his memoirs, "Long Road to Freedom,"

وی در کتاب خاطراتش، "مسیر دراز آزادی"

he wrote that he survived

می نویسد که از سال های اسارت

during those years of captivity

جان سالم به در برد

because he always decided to look upon his oppressor

چون همیشه شکنجه گرانش را هم

as also being a human being,

به چشم انسان می نگریست،

also being a human being.

به چشم انسان.

So he engaged a political process of dialogue,

پس وارد مذاکرات سیاسی شد

not as a strategy of the weak,

نه از روی ضعف،

but as a strategy of the strong.

بلکه از در قدرت.

And he engaged talking profoundly

و روش او برای گفتگو

by settling some of the most tricky issues

حل مسایل دشوار

through a truth and reconciliation process

از طریق راستگویی و سازش بود

where people came and talked.

که مردم می آمدند و به گفتگو می نشستند.

Now South African friends will know

دوستان ما در آفریقای جنوبی می دانند

that was very painful.

که چنین رویکردی چقدر دشوار و دردناک بود.

So what can we learn from all of this?

ما چه می توانیم از این بیاموزیم؟

Dialogue is not easy --

گفتگو کردن کار آسانی نیست --

not between individuals, not between groups, not between governments --

نه بین افراد، نه بین گروه ها، و نه بین دولت ها --

but it is very necessary.

اما بسیار ضروری است.

If we're going to deal with political conflict-solving of conflicts,

اگر می خواهیم با اختلافات سیاسی دست و پنجه نرم کنیم و به راه حلی برسیم،

if we're going to understand these new groups

اگر می خواهیم به درک مناسبی از این گروه ها دست یابیم

which are coming from bottom-up,

که از لایه های زیرین پدید آمده

supported by technology, which is available to all,

از فن آوری که در اختیار همگان است، بهره می برند،

we diplomats cannot be sitting back in the banquets

ما دیپلمات ها نمی توانیم با خیال آسوده در مهمانی های رسمی شرکت کنیم

believing that we are doing interstate relations.

به این خیال باشیم که در حال گام برداشتن در مسیر بهبود روابط میان کشورها هستیم.

We have to connect

بلکه باید با این دگرگونی های عمیق

with these profound changes.

ارتباط برقرار کنیم.

And what is dialogue really about?

و واقعا مذاکره برای چیست؟

When I enter into dialogue,

من وقتی وارد مذاکره می شم،

I really hope that the other side

امید دارم که طرف مقابل

would pick up my points of view,

با دیدگاه های من موافق باشه،

that I would impress upon them

و اینکه با نظرات و ارزش های خود

my opinions and my values.

اونها رو تحت تاثیر قرار بدم.

I cannot do that

اما این شدنی نیست

unless I send the signals that I will be open

مگر اینکه بهشون اطمینان خاطر بدم

to listen to the other side's signals.

که با گوشی شنوا حرف هاشون رو می شنوم.

We need a lot more training on how to do that

ما به آموزش بیشتری برای در این زمینه نیاز داریم

and a lot more practice

و باید برای پیشبرد روند حل اختلاف

on how that can take problem-solving forward.

بسیار بیشتر تمرین کنیم.

We know from our personal experiences

همه ی ما بر اساس تجربیات شخصی می دونیم

that it's easy sometimes

که برخی اوقات

just to walk,

ترک میز مذاکره آسان است

and sometimes you may need to fight.

و حتی بعضی وقت ها جنگ امری است ناگزیر.

And I wouldn't say that is the wrong thing in all circumstances.

و من نمی گم که این طرز فکر همیشه نادرست است.

Sometimes you have to.

بعضی اوقات انسان مجبوره چنین راه حل هایی رو در پیش بگیره.

But that strategy seldom takes you very far.

اما این راهکار معمولا ما رو به جایی نمی رسونه.

The alternative is a strategy

گزینه ی دیگر،

of engagement and principled dialogue.

کشیدن طرف مقابل به پای میز مذاکره و گفتگوی اصولی است.

And I believe we need to strengthen this approach

و من بر این باورم که ما باید این نگرش رو در دیپلماسی مدرن

in modern diplomacy,

تقویت کنیم،

not only between states,

هم میان کشورها،

but also within states.

هم درون آنها.

We are seeing some new signs.

نشانه های جدیدی رو داریم دریافت می کنیم.

We could never have done

ما هرگز نمی توانستیم

the convention against anti-personnel landmines

به توافق علیه مین های ضدنفر

and the convention that is banning cluster munitions

و تسلیحات خوشه ای دست بیابیم

unless we had done diplomacy differently,

مگر با رویکردی متفاوت نسبت به دیپلماسی

by engaging with civil society.

و از طریق گفتگو با جامعه ی مدنی.

All of a sudden,

بطوری که ناگهان

NGOs were not only standing in the streets, crying their slogans,

سازمان های غیر دولتی نه تنها در خیابان ها شعارهای خود را مطرح می ساختند،

but they were taking [them] into the negotiations,

بلکه آنها را در مذاکراتشان نیز می گنجاندند،

partly because they represented the victims of these weapons.

که یک دلیل عمده اش این بود که این گروه ها، قربانیان چنین سلاح هایی را نمایندگی می کردند.

And they brought their knowledge.

و دانش خود را به میز مذاکره آوردند.

And there was an interaction

و تعاملی میان

between diplomacy and the power coming bottom-up.

دیپلماسی و قدرت برخاسته از سطوح پایین جامعه پدید آمد.

This is perhaps a first element

این شاید عنصر نخستین

of a change.

تحول باشد.

In the future, I believe,

من بر این باورم که در آینده

we should draw examples from these different illustrations,

باید چنین مثال هایی را مدنظر قرار دهیم

not to have diplomacy

تا دیپلماسی

which is disconnected from people and civil society.

جدا از مردم و جامعه ی مدنی را اتخاذ نکنیم.

And we have to go also

نیز باید

beyond traditional diplomacy

از دیپلماسی سنتی فراتر رفته

to the survival issue of our times,

موضوع حیاتی امروزه را

climate change.

که همانا تغییرات جوی است، مد نطر قرار دهیم.

How are we going to solve climate change through negotiations,

چگونه می توانیم مشکل تغییرات جوی را حل کنیم

unless we are able to make civil society and people,

مگر با این رویکرد که جامعه ی مدنی و مردم

not part of the problem, but part of the solution?

بخشی از راه حلند، نه مشکل؟

It is going to demand an inclusive process of diplomacy

و اکنون که به دور جدیدی از مذاکرات دشوار جوی نزدیک می شویم

very different from the one we are practicing today

چنین رویکردی خواستار یک دیپلماسی فراگیر است

as we are heading to new rounds of difficult climate negotiations,

بسیار متفاوت از آنچه امروزه بکار می بریم،

but when we move toward something

رویکردی که

which has to be much more

در راستای

along a broad mobilization.

بسیج همگانی است.

It's crucial to understand, I believe,

به عقیده ی من ما باید جوامع را،

because of technology and because of globalization,

به دلیل فن آوری های موجود و حرکت بسوی جهانی شدن،

societies from bottom-up.

از جزء به کل مورد بررسی قرار دهیم.

We as diplomats

ما بعنوان دیپلمات

need to know the social capital

باید پایتخت اجتماعی جوامع را

of communities.

بشناسیم.

What is it that makes people trust each other,

چیست که باعث اعتماد مردم به یکدیگر می شود،

not only between states,

نه تنها بین کشورها

but also within states?

بلکه همینطور در درون آنها؟

What is the legitimacy of diplomacy,

آیا دیپلماسی و راه حل هایی

of the the solution we devise as diplomats

که ما دیپلمات ها تدوین می کنیم

if they cannot be reflected and understood

مشروعیت خواهند یافت اگر توسط این نیروهای

by also these broader forces of societies

وسیع اجتماعی که ما به سادگی گروه می خوانیمشان،

that we now very loosely call groups?

درک نشوند و بازتاب نیابند؟

The good thing is that we are not powerless.

نکته ی امیدبخش این است که ما ناتوان نیستیم.

We have never had

ما هیچگاه مثل حالا

as many means of communication,

تا این میزان به وسایل ارتباطی،

means of being connected, means of reaching out,

ابزار در ارتباط بودن، ابزار وسیع کردن حلقه دوستانمان،

means of including.

دسترسی نداشته ایم.

The diplomatic toolbox

در واقع، جعبه ی ابزار دیپلماسی

is actually full of different tools we can use

پر است از ابزاری که می توانند

to strengthen our communication.

ارتباطات ما را بیش از پیش تقویت کنند.

But the problem is that we are coming out of a decade

اما مشکل اینجاست که ما دهه ای را پشت سر می گذاریم

where we had a fear of touching it.

که در آن از دست زدن به چنین ابزارهایی هراس داشتیم.

Now, I hope, in the coming years,

اکنون، امیدوارم در سال های آتی،

that we are able to demonstrate through some concrete examples

بتوانیم به کمک مثال های عینی ثابت کنیم

that fear is receding

که چنین ترسی در حال عقب نشینی است

and that we can take courage

و نیز اینکه بتوانیم به پشت گرمی

from that alliance

ائتلاف با

with civil society

جامعه ی مدنی

in different countries

در کشورهای مختلف

to support their problem-solving,

از حل مشکلاتشان،

among the Afghans,

میان افغان ها،

inside the Palestinian population,

درون جمعیت فلسطینی،

between the peoples of Palestine and Israel.

بین مردمان فلسطین و اسراییل، پشتیبانی کنیم.

And as we try to understand this broad movement

و در حین تلاش برای درک جنبشی

across the Arab world,

که سرتاسر جهان عرب را فرا گرفته،

we are not powerless.

ناتوان نیستیم.

We need to improve the necessary skills,

فقط باید مهارت هایمان را بهبود بخشیم،

and we need the courage to use them.

و شجاعت بکارگیری آنها را داشته باشیم.

In my country,

من در کشورم

I have seen how the council of Islamist groups

شاهد این بودم که چگونه شورای گروه های اسلام گرا

and Christian groups

و گروه های مسیحی،

came together, not as a government initiative,

آنگاه که تنش ها در پایین ترین حد خود بود

but they came together on their own initiative

نه به ابتکار دولت، بلکه خود خواسته،

to establish contact and dialogue

برای برقراری رابطه و گفتگو

in times where things were pretty low-key tension.

گرد هم آمدند.

And when tension increased,

و پیش از بالا گرفتن تنش،

they already had that dialogue,

سر گفتگو میان آنان باز شده بود

and that was a strength to deal with different issues.

که این خود توان رویارویی با مسایل مختلف را به آنان می داد.

Our modern Western societies

جوامع غربی مدرن ما

are more complex than before,

در این عصر مهاجرت،

in this time of migration.

پیچیده تر از گذشته اند.

How are we going to settle and build a bigger "We"

چگونه می توانیم "ما" بزرگ تری

to deal with our issues

برای پرداختن به مشکلاتمان بسازیم

if we don't improve our skills of communication?

اگر اقدام به بهبودی مهارت های ارتباطیمان نکنیم؟

So there are many reasons,

بنابراین، دلایل بسیاری وجود دارند،

and for all of these reasons,

و بهمین دلایل

this is time and this is why we must talk.

الان وقت این است که با هم به گفتگو بنشینیم.

Thank you for your attention.

از توجهتان سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)