What we're missing in the debate about immigration | Duarte Geraldino

Translator: sadegh zabihi Reviewer: hassan qodusi

So, Ma was trying to explain something to me

مامان می‌خواست چیزی از بچگی خودش

about Grandma and when they grew up,

درباره مادربزرگ برایم تعریف کند.

but I couldn't pay attention to her

اما من نمی‌توانستم به او توجه کنم

because I was five years old, and I was petrified.

چون پنج سال داشتم، و گیج بودم.

I had just seen The Green Lady.

کمی قبل از آن بانوی سبز را دیده بودم.

Now, about a week earlier, I'd watched that movie "Godzilla,"

حالا، یک هفته قبل از آن هم "گودزیلا" را دیده بودم،

the one about that huge lizard-like beast storming a major city,

همان که هیولایی سوسمار مانند به شهر بزرگی حمله می‌کند،

and the thought of a green monster coming for me was stuck in my mind.

و فکر اینکه هیولایی سبز سراغم بیاید از ذهنم بیرون نمی‌رفت.

And yet there I was, at the tip of Lower Manhattan with my mom,

و هنوز من آنجا بودم، نوک منهتن جنوبی با مامانم،

just staring at her:

و به او زل زده بودم:

her horns,

شاخ‌هایش،

her muscles --

ماهیچه‌هایش --

all of it just frightened me.

این همه باعث وحشتم می‌شد.

And I didn't know whether she was a monster or a hero.

و نمی‌دانستم که او یک هیولا است یا یک قهرمان.

So I decided to consult the Google of the day --

پس تصمیم گرفتم با گوگل آن زمان مشورت کنم --

"Ma! Ma!"

"مامان! مامان!"

(Laughter)

(خنده)

My mother explained that The Green Lady is actually the Statue of Liberty

مادرم برایم توضیح داد که بانوی سبز در واقع همان مجسمه آزادی است

and that she was waving immigrants in.

و به مهاجران خوش‌آمد می‌گوید.

Now, the part of her explanation that really messed with my young head

بخشی از توضیحاتش که واقعاً باعث شد مغز جوانم سوت بکشد

was the fact that, according to Ma,

این واقعیت بود، که با توجه به حرف مامان،

long before us,

خیلی قبل‌تر از ما،

The Green Lady was actually brown,

بانوی سبز درواقع قهوه‌ای بوده است،

brown like me,

قهوه‌ای مثل من،

and that she changed colors over the years,

و در طی سال‌ها او رنگ عوض کرده است،

much like America.

درست مثل آمریکا.

Now, the part that really is intriguing about this

حال، چیزی که در این باره واقعاً جالب بود

is that when she changed colors,

این بود که وقتی رنگ عوض کرد،

she made me think about myself.

مرا به فکر کردن به خودم واداشت.

It all made sense to me,

همه این‌ها برایم آشنا بود،

because as a first-generation American,

چون به عنوان نسل اول آمریکا،

I was surrounded by immigrants.

توسط مهاجران احاطه شده بودم.

In fact, within my immediate social circle of the people who support me,

در واقع، در دایره اجتماعی آن زمان من از آدم‌هایی که حامی‌ام بودند،

who enrich my life,

کسانی که زندگی من را پرمایه کردند،

at least two are foreign-born.

حداقل دو نفر خارج از کشور به دنیا آمده‌اند.

My life as a US citizen is in many ways shaped by newcomers,

زندگی من به عنوان شهروند ایالات متحده در جهات مختلف توسط تازه واردها شکل گرفته است،

and chances are,

و احتمالاً،

so is yours.

شما هم همین طور هستید.

There are more than 40 million immigrants in the USA.

بیش از ۴۰ میلیون مهاجر در آمریکا هستند.

According to census data,

طبق آمار سرشماری،

a quarter of the nation's children have at least one foreign-born parent.

حداقل یکی از والدین یک چهارم کودکان آمریکایی خارج از کشور به دنیا آمده‌اند.

I know all these statistics because I study global migration patterns.

من از این‌ها خبر دارم چون الگوهای مهاجرت جهانی را مطالعه می‌کنم.

I'm a journalist, and for the last few years,

من یک خبرنگارم، و در چند سال گذشته،

I've been documenting the lives of US citizens

مشغول بررسی زندگی شهروندان آمریکایی بودم

who've lost people to deportation.

که بستگان خود را به خاطر استرداد از دست داده‌اند.

And the numbers are enormous.

و تعداد آنها بسیار زیاد است.

From 2008 to 2016,

از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۶،

more than three million people were "ordered removed" --

بیش از سه میلیون نفر "دستور حذف" گرفته‌اند --

that's the technical term for being deported.

این عبارت رسمی استرداد فرد است.

There is an economic, a political, a psychological and an emotional cost

این استردادها هزینه‌های اقتصادی، سیاسی،

روانی و احساسی دارند --

to those deportations --

the moments when these circles are broken.

لحظه‌ای که این حلقه‌ها شکسته می‌شود.

I once asked a US soldier,

یک بار از یک سرباز آمریکایی پرسیدم،

"Why did you volunteer to fight this war?"

"چرا برای شرکت در این جنگ داوطلب شدی؟"

And she told me,

و او به من گفت،

"Because I'm proud to defend my country."

"چون به دفاع از کشورم افتخار می‌کنم."

But I pressed to know --

اما فشار آوردم تا بدانم --

"Really, when you're on base,

واقعاً، وقتی در میدان جنگ هستی،

and you hear bombs exploding in the distance,

و صدای انفجار را از دور و نزدیک می‌شنوی،

and you see soldiers coming back who are gravely injured,

و سربازان را می‌بینی که مجروح بازمی‌گردند،

in that moment, when you know you could be next,

در آن لحظه، وقتی می‌دانی ممکن است بعدی تو باشی،

what does 'my country' mean?"

معنی 'کشور من' چیست؟

She looked at me.

به من نگاه کرد.

"My country is my wife,

"کشور من همسرم،

my family,

خانواده‌ام،

my friends, my soldiers."

دوستان و سربازانم هستند."

What she was telling me

چیزی که او می‌گفت

is that "my country" is a collection of these strong relationships;

این بود که "کشور من" مجموعه‌ای از این روابط قدرتمند است؛

these social circles.

این حلقه‌های اجتماعی.

When the social circles are weakened,

وقتی حلقه‌های اجتماعی تضعیف شوند،

a country itself is weaker.

خود کشور هم تضعیف می‌شود.

We're missing a crucial aspect in the debate about immigration policy.

داریم جنبه‌ای اساسی را در بحث پیرامون سیاست مهاجرتی از قلم می‌اندازیم.

Rather than focusing on individuals,

به جای تمرکز بر افراد،

we should focus on the circles around them,

باید به حلقه‌های اطراف آنها توجه کنیم،

because these are the people who are left behind:

چون این‌ها کسانی هستند که از قلم افتاده‌اند:

the voters, the taxpayers,

رأی دهندگان، مالیات دهندگان،

the ones who are suffering that loss.

کسانی که از آن فقدان رنج می‌برند.

And it's not just the children of the deported

و این تنها کودکان افراد بازگردانده شده نیستند

who are impacted.

که اثر می‌بینند.

You have brothers and sisters who are separated by borders.

برادران و خواهرانی را داریم که به خاطر مرز از هم دور افتاده‌اند.

You have classmates, teachers, law enforcement officers,

دانش‌آموزان، معلمان، افسران مجری قانون،

technologists, scientists, doctors,

تکنسین‌ها، دانشمندان و پزشکانی داریم

who are all scrambling to make sense of new realities

که تقلا می‌کنند با واقعیت جدیدشان کنار بیایند

when their social circles are broken.

وقتی حلقه‌های اجتماعی‌شان شکسته می‌شوند.

These are the real lives behind all these statistics

این‌ها زندگی‌های واقعی پشت این آمار هستند

that dominate discussions about immigration policy.

که باید بر بحث‌های حول سیاست مهاجرت تسلط داشته باشند.

But we don't often think about them.

اما اغلب به آنها فکر نمی‌کنیم.

And I'm trying to change that.

و من در تلاشم این را تغییر دهم.

Here's just one of the real-life stories that I've collected.

این تنها یکی از داستان‌های واقعی است که جمع‌آوری کرده‌ام.

And it still haunts me.

و هنوز هم مرا تسخیر می‌کند.

I met Ramon and his son in 2016,

رامون و پسرش را در سال ۲۰۱۶ دیدم،

the same year both of them were being ordered out of the country.

همان سالی که هر دو آنها دستور استرداد گرفته بودند.

Ramon was being deported to Latin America,

رامون به آمریکای لاتین بازگردانده شد،

while his son, who was a sergeant in the US military,

در حالی که پسرش، که گروهبان ارتش ایالات متحده بود،

was being deployed.

اعزام شد.

Deported ...

استرداد ...

deployed.

اعزام.

If you just look at Ramon's case,

اگر تنها به مورد رامون نگاه کنید،

it wouldn't be clear how deeply connected to the country he is.

مشخص نخواهد شد که او چقدر به کشور وابسته است.

But consider his son:

اما پسرش را در نظر بگیرید:

a US citizen defending a country that's banished his father.

شهروند ایالات متحده که از کشوری که پدرش را طرد کرد دفاع می‌کند.

The social circle is what's key here.

حلقه اجتماعی در اینجا نقش کلیدی دارد.

Here's another example that illustrates those critical bonds.

این مثالی دیگر است که ارتباطات حیاتی را نشان می‌دهد.

A group of citizens in Philadelphia were concerned about their jobs,

جمعی از شهروندان فیلادلفیا نگران شغل‌شان بودند،

because the legal owner of the restaurant where they worked

چون صاحب قانونی رستورانی که در آن کار می‌کردند

was an undocumented immigrant,

مهاجری غیرقانونی بود،

and immigration officials had picked him up.

و ماموران اداره مهاجرت روی او دست گذاشته بودند.

They rallied behind him.

آنها پشت او درآمدند.

An immigration lawyer argued

یک وکیل مهاجرتی ادعا کرد

he was too important to the local community

که اهمیت او برای جامعه محلی بیشتر از آن است

to be deported.

که بازگردانده شود.

At the hearing, they even submitted restaurant reviews --

در دادرسی، آنها حتی گزارش‌های رستوران را هم ارائه کردند --

restaurant reviews!

گزارش‌های رستوران!

In the end, a judge exercised what's called "judicial discretion"

در نهایت، قاضی چیزی که "اختیار قضایی" نامیده می‌شود را به کار برد

and allowed him to stay in the country,

و به او اجازه داد در کشور بماند،

but only because they considered the social circle.

اما تنها به این دلیل که دایره اجتماعی را در نظر گرفتند.

There are 23 million noncitizens in the USA,

با استناد به اطلاعات قابل اثبات فدرال،

according to verifiable federal data.

۲۳ میلیون غیر شهروند در آمریکا هستند.

And that doesn't include the undocumented,

و این آمار شامل مهاجران غیرقانونی نیست،

because numbers for that population are at best complex estimates.

چون در بهترین حالت از تعداد آنها تنها تخمین‌های پیچیده‌ای در دست است.

Let's just work with what we have.

پس بیایید با آنچه در دست داریم کار کنیم.

That's 23 million social circles --

۲۳ میلیون دایره اجتماعی --

about 100 million individuals

حدود ۱۰۰ میلیون نفر دیگر هستند

whose lives could be impacted by deportation.

که زندگی‌شان تحت تاثیر استرداد قرار می‌گیرد.

And the stress of it all is trickling down through the population.

و نگرانی آن خون جماعت را در شیشه کرده است.

A 2017 poll by UCLA of LA County residents

در نظرسنجی سال ۲۰۱۷ دانشگاه UCLA از شهروندان لوس آنجلس

found that 30 percent of citizens in LA County

مشخص شد که ۳۰ درصد از شهروندان لوس آنجلس

are stressed about deportation,

نگران استرداد هستند،

not because they themselves could be removed,

نه به این دلیل که ممکن است خودشان اخراج شوند،

but rather, because members of their social circle were at risk.

بلکه به این دلیل که افراد دایره اجتماعی‌شان در خطر هستند.

I am not suggesting that no one should ever be deported;

من نمی‌گویم که هیچ کس نباید هرگز استرداد شود،

don't confuse me with that.

سوء تفاهم نشود.

But what I am saying is that we need to look at the bigger picture.

چیزی که می‌گویم این است که باید به تصویر بزرگ‌تری نگاه کنیم.

If you are within the sound of my voice,

اگر صدای مرا می‌شنوید،

I want you to close your eyes for a moment

از شما می‌خواهم چشمانتان را ببندید

and examine your own social circle.

و دایره اجتماعی خودتان را بررسی کنید.

Who are your foreign-born?

چه کسانی خارج از کشور به دنیا آمده‌اند؟

What would it feel like if the circle were broken?

چه می‌شود اگر دایره شکسته شود؟

Share your story.

داستانتان را به اشتراک بگذارید.

I'm building a global archive of first-person accounts

مشغول درست کردن آرشیوی از داستان‌های از زبان اول شخص در سطح جهانی هستم

and linking them with mapping technology,

و با استفاده از تکنولوژی نقشه کشی آنها را به هم وصل می‌کنم،

so that we can see exactly where these circles break,

تا بتوانیم به درستی ببینیم که این دایره‌ها در کجا شکسته می‌شوند،

because this is not just an American issue.

چون این تنها یک مسئله آمریکایی نیست.

There are a quarter-billion migrants around the world;

یک چهارم میلیارد نفر از مردم دنیا مهاجرند؛

people living, loving and learning in countries where they were not born.

کسانی که در کشوری که در آن به دنیا نیامده‌اند

زندگی می‌کنند، عاشق می‌شوند و یاد می‌گیرند.

And in my career, in my life, I've been one of them:

و در کارم، در زندگی خودم، من خودم یکی از آنها بوده‌ام:

in China, in Africa, in Europe.

در چین، در آفریقا، در اروپا.

And each time I become one of these foreigners --

و هر بار من یکی از این خارجی‌ها می‌شوم --

one of these strange-looking guys in a new land --

یکی از این آدمهای عجیب و غریب سرزمین جدید --

I can't help but think back to that day

نمی‌توانم فکر آن روز را از سرم بیرون کنم

when I was in Lower Manhattan with my mom

که در منهتن جنوبی با مادرم بودم

all those decades ago,

همه آن دهه‌های گذشته،

when I was scared,

وقتی ترسیده بودم،

and I had just spotted that green lady.

و آن موقع که بانوی سبز را دیده بودم.

And I guess the question that I keep on thinking about

و به گمانم همان سوالی که وقت دیدن او

when I see her

به ذهنم خطور کرد

and all the younger replicas of her that are so obviously brown,

و تمام کپی‌های جوان‌تر او که به وضوح قهوه‌ای هستند،

and even the paintings that showcase her in the beginning

و حتی نقاشی که او را در ابتدا نشان می‌دهد

as not quite green --

که کاملاً سبز نیست --

when I look at all of that,

وقتی به همه این‌ها نگاه می‌کنم،

the question that my research seeks to answer

سوالی که تحقیقم به دنبال پاسخ آن می‌گردد

becomes, to me, the same one that confounded me all those years ago:

همان سوالی که مرا در تمام این سال‌ها سر در گم کرده است باز به سراغم می‌آید:

Is she a monster

او یک هیولا است

or a hero?

یا یک قهرمان؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)