The unexpected benefit of celebrating failure | Astro Teller

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Hajar Almasi

In 1962 at Rice University,

در سال ۱۹۶۲ در دانشگاه رایس٬

JFK told the country about a dream he had,

جان اف کندی درباره رویایی که داشت برای کشور گفت٬

a dream to put a person on the moon by the end of the decade.

رویای قرار دادن یک نفر روی سطح ماه تا پایان دهه.

The eponymous moonshot.

شلیک به یاد ماندنی به ماه.

No one knew if it was possible to do

هیچ کس از امکان انجام آن مطمئن نبود

but he made sure a plan was put in place to do it if it was possible.

اما او از وجود برنامه‌ای برای این کار در صورت امکان٬ اطمینان حاصل کرد.

That's how great dreams are.

رویاهای بزرگ اینگونه هستند.

Great dreams aren't just visions,

رویاهای بزرگ فقط خیال نیستند٬

they're visions coupled to strategies for making them real.

خیالاتی هستند که با رویه‌ای همراه می‌شوند تا به حقیقت بپیوندند.

I have the incredible good fortune to work at a moonshot factory.

من این بخت باورنکردنی را دارم که در یک کارخانه شلیک به ماه کار کنم.

At X -- formerly called Google X --

در ایکس -- پیشتر گوگل ایکس خوانده می‌شد--

you'll find an aerospace engineer working alongside a fashion designer

یک مهندس هوافضا را می‌بینید که در کنار یک طراح مُد کار می‌کند

and former military ops commanders brainstorming with laser experts.

و یک فرمانده سابق ارتش که با متخصصین لیزر طوفان مغزی می‌کند.

These inventors, engineers and makers are dreaming up technologies

این مخترعان٬ مهندسان و سازندگان در حال رویاپردازی فناوری هستند

that we hope can make the world a wonderful place.

که ما امیدواریم جهان را به جایی شگفت انگیز بدل کند.

We use the word "moonshots" to remind us to keep our visions big --

ما از نام «شلیک به ماه» استفاده می‌کنیم تا یادمان بماند که بزرگ خیال کنیم --

to keep dreaming.

تا به رویاپردازی ادامه دهیم.

And we use the word "factory" to remind ourselves

و از کلمه «کارخانه» استفاده می‌کنیم تا به خودمان یادآوری کنیم

that we want to have concrete visions --

که می‌خواهیم خیالات بتنی داشته باشیم --

concrete plans to make them real.

برنامه‌هایی بتنی که آنها را واقعی کنیم.

Here's our moonshot blueprint.

این طرح شلیک به ماه ما است:

Number one:

شماره یک:

we want to find a huge problem in the world

می‌خواهیم یک مشکل بسیار بزرگ در جهان پیدا کنیم

that affects many millions of people.

که میلیون‌ها نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

Number two:

شماره دو:

we want to find or propose a radical solution for solving that problem.

می‌خواهیم یک راه حل اساسی برای آن پیدا کنیم.

And then number three:

و سپس شماره سه:

there has to be some reason to believe

باید دلایلی وجود داشته باشد تا باور کنیم

that the technology for such a radical solution

که فناوری مورد نیاز برای این راه حل اساسی

could actually be built.

در واقع قابل ساختن است.

But I have a secret for you.

اما رازی برای شما دارم.

The moonshot factory is a messy place.

کارخانه شلیک به ماه جای خیلی به هم ریخته‌ای است.

But rather than avoid the mess,

اما به جای اجتناب کردن از شلختگی٬

pretend it's not there,

وانمود می‌کنیم که وجود ندارد٬

we've tried to make that our strength.

و ما تلاش کرده‌ایم که قدرت ما این باشد.

We spend most of our time breaking things

ما بیشتر وقتمان را صرف شکستن چیزها می‌کنیم

and trying to prove that we're wrong.

و سعی می‌کنیم ثابت کنیم که در اشتباه هستیم.

That's it, that's the secret.

همین٬ راز همین بود.

Run at all the hardest parts of the problem first.

اول مشکل‌ترین قسمت‌های مسئله حل کن.

Get excited and cheer,

هیجان زده شو و فریاد بزن٬

"Hey! How are we going to kill our project today?"

"هی! امروز چطور پروژه مون رو از بین ببریم؟"

We've got this interesting balance going

ما این تعادل جالب را برقرار کرده‌ایم

where we allow our unchecked optimism to fuel our visions.

تا خوش بینی بررسی نشده‌ی ما رویاهایمان را تحریک کند.

But then we also harness enthusiastic skepticism

اما ما این اشتیاق به شک کردن را کنترل می‌کنیم

to breathe life, breathe reality into those visions.

تا زندگی و واقعیت را به آن رویاها بدمیم.

I want to show you a few of the projects

می‌خواهم چندتا از پروژه‌ها را به شما نشان دهم

that we've had to leave behind on the cutting room floor,

که مجبور شدیم آنها را کف اتاق برش جا بگذاریم٬

and also a few of the gems

و همچنین بعضی از جواهراتی

that at least so far, have not only survived that process,

که نه تنها تا به حال٬ از آن روند جان به در برده‌اند٬

but have been accelerated by it.

بلکه بوسیله آن شتاب پیدا کرده‌اند.

Last year we killed a project in automated vertical farming.

سال گذشته ما پروژه‌ای در زمینه‌ی کشاورزی خودکار عمودی را از بین بردیم.

This is some of the lettuce that we grew.

این‌ها بعضی از کاهوهایی هستند که کاشته بودیم.

One in nine people in the world suffers from undernourishment.

یک نفر از هر نه نفر در جهان از سوء تغذیه رنج می‌برد.

So this is a moonshot that needs to happen.

پس این یک شلیک به ماه بود که باید اتفاق می‌افتاد.

Vertical farming uses 10 times less water

کشاورزی عمودی از رووش سنتی ده برابر کمتر آب مصرف می‌کند

and a hundred times less land than conventional farming.

و به صدها برابر زمین کمتری نیاز دارد.

And because you can grow the food close to where it's consumed,

و از آنجا که می‌توان غذا را نزدیک به مصرف کننده پروش داد٬

you don't have to transport it large distances.

به حمل و نقل راه دور هم نیازی ندارد.

We made progress in a lot of the areas

ما در بسیاری از زمینه‌ها پیشرفت کردیم

like automated harvesting and efficient lighting.

مثل برداشت خودکار و نورپردازی بهینه.

But unfortunately,

اما متاسفانه٬

we couldn't get staple crops like grains and rice to grow this way.

نتوانستیم به این روش محصولات اصلی مثل غلات و برنج را پرورش دهیم.

So we killed the project.

پس پروژه را از بین بردیم.

Here's another huge problem.

این هم یک مشکل بزرگ دیگر.

We pay enormous costs in resources and environmental damage

ما هزینه‌های سنگینی برای منابع پرداخت می‌کنیم و به محیط زیست آسیب می‌زنیم

to ship goods worldwide.

تا کالاها را در سطح جهان جابجا کنیم.

Economic development of landlocked countries

پیشرفت اقتصادی در کشورهایی که در خشکی محصور هستند

is limited by lack of shipping infrastructure.

به دلیل عدم دسترسی به حمل و نقل دریایی محدود شده است.

The radical solution?

راه حل افراطی؟

A lighter-than-air, variable-buoyancy cargo ship.

یک کشتی باری با بویانسی متغیر سبکتر از هوا.

This has the potential to lower,

این کار پتانسیل کم کردن هزینه‌های٬

at least overall,

حداقل در مجموع٬

the cost, time and carbon footprint of shipping

مالی٬ زمانی و آلایندگی کربنی کشتی‌ها را

without needing runways.

بدون نیاز به ردپا داشت.

We came up with this clever set of technical breakthroughs

ما مجموعه‌ای از پیشرفت‌های فناوری هوشمندانه را مطرح کردیم

that together might make it possible for us to lower the cost enough

که همه با هم ممکن بود به اندازه کافی باعث کاهش هزینه‌ها شوند

that we could actually make these ships --

که در واقع بتوانیم این کشتی‌ها را بسازیم--

inexpensively enough in volume.

در حجم بالا به اندازه کافی ارزان.

But however cheap they would have been to make in volume

اما هرچقدر هم که آنها در تولید انبوه ارزان می‌شدند

it turned out that it was going to cost close to 200 million dollars

مشخص شد که ساخت و طراحی اولین نمونه

to design and build the first one.

نزدیک به ۲۰۰ میلیون دلار هزینه خواهد داشت.

200 million dollars is just way too expensive.

۲۰۰ میلیون دلار بیش از حد گران است.

Because X is structured with these tight feedback loops

از آنجا که ایکس بر این حلقه‌های بازخورد تنگ بنا نهاده شده

of making mistakes and learning and new designs,

که اشتباه کنیم و یاد بگیریم و دوباره طراحی کنیم٬

we can't spend 200 million dollars

نمی‌توانیم ۲۰۰ میلیون دلار

to get the first data point

برای به دست آوردن اولین نقطه داده خرج کنیم

about whether we're on the right track or not.

تا بفهمیم که در راه درستی هستیم یا نه.

If there's an Achilles' heel in one our projects,

اگر پروژه ما پاشنه‌ی آشیلی دارد٬

we want to know it now, up front, not way down the road.

ما می‌خواهیم آن را همین الان بدانیم٬ در اول راه٬ نه در پایان راه.

So we killed this project, too.

خوب پس ما این پروژه را هم متوقف کردیم.

Discovering a major flaw in a project

پیدا کردن یک نقص خیلی بزرگ در یک پروژه

doesn't always mean that it ends the project.

همیشه به معنی پایان آن نیست.

Sometimes it actually gets us onto a more productive path.

بعضی وقت‌ها حتی ما را در راه سازنده‌تری قرار می‌دهد.

This is our fully self-driving vehicle prototype,

این نمونه خودرو کاملا خودکار ما است٬

which we built without a steering wheel or break pedal.

که بدون فرمان و پدال ترمز ساخته شده است.

But that wasn't actually our goal when we started.

اما وقتی که شروع کردیم در واقع این هدف ما نبود.

With 1.2 million people dying on the roads globally every year,

با ۱.۲ میلیون نفری که سالانه در جاده‌های دنیا می‌میرند٬

building a car that drives itself was a natural moonshot to take.

ساختن یک ماشین خودکار یک شلیک ماه بود که باید انجام می‌شد.

Three and a half years ago,

سه سال و نیم پیش٬

when we had these Lexus, retrofitted, self-driving cars in testing,

زمانی که ما این ماشین‌های مجهز به هدایت خودکار لکسوس را آزمایش می‌کردیم٬

they were doing so well, we gave them out to other Googlers

آنها خیلی خوب بودند٬ پس ما آنها را به سایر گوگلرها دادیم

to find out what they thought of the experience.

تا نظرشان درباره تجربه رانندگی با آن را بگویند.

And what we discovered

و چیزی که کشف کردیم

was that our plan to have the cars do almost all the driving

که نقشه‌ی ما برای داشتن ماشینی که تقریبا همه‌ی کار رانندگی را انجام دهد

and just hand over to the users in case of emergency

و فقط در شرایط اضطراری به کاربر خود رجوع کند

was a really bad plan.

نقشه‌ی خیلی بدی بود.

It wasn't safe

امنیت نداشت

because the users didn't do their job.

چون کاربران وظیفه‌ی خود را انجام نمی‌دادند.

They didn't stay alert

آنها گوش به زنگ نمی‌ماندند

in case the car needed to hand control back to them.

تا در صورت نیاز کنترل ماشین را به دست بگیرند.

This was a major crisis for the team.

این یک بحران جدی برای تیم بود.

It sent them back to the drawing board.

آنها را پای میز طراحی برگرداند.

And they came up with a beautiful, new perspective.

و انها به نقطه نظری جدید و زیبا دست یافتند.

Aim for a car where you're truly a passenger.

ماشینی که در واقع شما فقط مسافر آن هستید.

You tell the car where you want to go,

شما به ماشین می‌گویید که کجا می‌خواهید بروید٬

you push a button

و دکمه را فشار می‌دهید

and it takes you from point A to point B by itself.

و او شما را از نقطه A به نقطه B می‌برد.

We're really grateful

ما خیلی شکرگزاریم

that we had this insight as early on in the project as we did.

که این نظر به این زودی در این پروژه مطرح شد.

And it's shaped everything we've done since then.

و این همه کاری که از آن به بعد کردیم را شکل داده است.

And now our cars have self-driven more than 1.4 million miles,

و حالا ماشین‌های ما بیش از ۲.۲۴ میلیون کیلومتر را خودکار رانندگی کرده‌اند٬

and they're out everyday

و هر روز هم بیرون هستند

on the streets of Mountain View, California and Austin, Texas.

در خیابان‌های مونتین ویوی کالیفرنیا و آستین تگزاس.

The cars team shifted their perspective.

گروه ماشین‌ها نقطه نظرشان را عوض کردند.

This is one of X's mantras.

این یکی از شعارهای ایکس است.

Sometimes shifting your perspective is more powerful than being smart.

گاهی عوض کردن زاویه‌ی دید قدرتمندتر از باهوش بودن است.

Take wind energy.

انرژی باد را در نظر بگیرید.

It's one of my favorite examples of perspective shifting.

این یکی از مثال‌های مورد علاقه من درباره عوض کردن زاویه‌ی دید است.

There's no way that we're going to build

هیچ راهی وجود ندارد تا ما بتوانیم از متخصصان آن صنعت

a better standard wind turbine than the experts in that industry.

توربین بادی استاندارد بهتری بسازیم.

But we found a way to get up higher into the sky,

اما ما راهی پیدا کردیم تا در آسمان بیشتر اوج بگیریم٬

and so get access to faster, more consistent winds,

تا به بادهای تندتر و پایدارتری دسترسی پیدا کنیم٬

and so more energy without needing hundreds of tons of steel to get there.

و انرژي بیشتری بدون نیاز به انتقال صدها تن فولاد تولید کنیم.

Our Makani energy kite rises up from its perch

کایت انرژی ماکانی ما از جای خود بلند می‌شود

by spinning up those propellers along its wing.

با چرخش آن پره‌هایی که در امتداد بال آن قرار دارند.

And it pulls out a tether as it rises,

و با بالا رفتن افسار آن بیرون می‌آید،

pulling energy up through the tether.

و انرژی از آن افسار به بالا منتقل می‌شود.

Once the tether's all the way out,

زمانی که افسار کاملا بیرون کشیده شد،

it goes into crosswind circles in the sky.

به صورت دوار در باد مخالف شروع به حرکت می‌کند.

And now those propellers that lifted it up have become flying turbines.

و حالا آن پره‌هایی که آن را بالا کشیدند تبدیل به توربین‌های پرنده می‌شوند.

And that sends energy back down the tether.

و از راه افسار انرژی تولید شده را به پایین منتقل می‌کنند.

We haven't yet found a way to kill this project.

ما هنوز راهی برای از بین بردن این پروژه پیدا نکرده‌ابم.

And the longer it survives that pressure, the more excited we get

و هرچه مدت بیشتری از زیر این فشار جان سالم به در ببرد، ما بیشتر هیجانزده می‌شویم

that this could become a cheaper and more deployable form

که این می‌تواند گونه‌ی انرژی ارزان‌تر و قابل گسترش تری

of wind energy for the world.

از انرژی باد برای جهان باشد.

Probably the craziest sounding project we have is Project Loon.

احتمالا دیوانه‌وار ترین پروژه‌ی ما پروژه لون نام دارد.

We're trying to make balloon-powered Internet.

ما در تلاش هستیم تا اینترنت را بوسیله بالون تولید کنیم.

A network of balloons in the stratosphere

شبکه‌ای از بالون‌ها درون لایه‌ی استراتوسفر

that beam an internet connection down to rural and remote areas of the world.

که ارتباط اینترنت را به مناطق دورافتاده و پرت می‌رساند.

This could bring online as many as four billion more people,

این می‌تواند چهار میلیارد نفر دیگر را به اینترنت متصل کند،

who today have little or no internet connection.

کسانی که الان اینترنت ندارند یا ارتباط محدودی دارند.

But you can't just take a cell tower,

اما شما نمی‌توانید همین جوری یک برج مخابراتی را

strap it to a balloon and stick it in the sky.

به یک بالون بچسبانید و به آسمان بفرستید.

The winds are too strong, it would be blown away.

بادها چنان شدید هستند که آن را از بین می‌برند.

And the balloons are too high up to tie it to the ground.

و بالون‌ها برای ارتباط با زمین بیش از حد اوج می‌گیرند.

Here comes the crazy moment.

حالا لحظه دیوانه کننده فرا می‌رسد.

What if, instead,

چه می‌شود اگر به جای آن

we let the balloons drift

ما بالون‌ها را شناور کنیم

and we taught them how to sail the winds to go where the needed to go?

و به آنها یاد بدهیم از آن باد‌ها برای رسیدن به مقصد استفاده کنند؟

It turns out the stratosphere has winds

مشخص شده است که استراتوسفر بادهایی دارد

that are going in quite different speeds and directions in thin strata.

که در جهات مختلف با سرعت‌های متفاوت در لایه‌های نازک حرکت می‌کنند.

So we hoped that using smart algorithms and wind data from around the world,

خوب ما امیدوار بودیم بتوانیم از الگوریتم‌- -های هوشمندانه و اطلاعات بادهای سراسر دنیا

we could maneuver the balloons a bit,

استفاده کنیم و بالون‌ها را کمی هدایت کنم،

getting them to go up and down just a tiny bit in the stratosphere

و آنها را در استراتوسفر کمی بالا و پایین ببریم

to grab those winds going in those different directions and speeds.

تا به آن بادها بچسبند و با سرعت‌های مختلف در جهات گوناگون حرکت کنند.

The idea is to have enough balloons

ایده این است که به اندازه کافی بالون داشته باشیم

so as one balloon floats out of your area,

که اگر یکی از بالون‌ها از محدوده‌ی شما خارج شد،

there's another balloon ready to float into place,

یک بالون دیگر باشد که جایگزین آن شود،

handing off the internet connection,

و ارتباط اینترنت را انتقال دهد،

just like your phone hands off between cell towers

درست مثل ارتباط تلفن شما با برج‌های مخابراتی

as you drive down the freeway.

وقتی که در جاده‌ها هستید.

We get how crazy that vision sounds --

می‌دانیم که این رویا چقدر دیوانه‌وار به نظر می‌رسد --

there's the name of the project to remind us of that.

اسم پروژه همین را به ما یادآوری می‌کند.

So since 2012,

بنابراین از سال ۲۰۱۲،

the Loon team has prioritized the work that seems the most difficult

تیم لون کارهایی که بیشتر از همه دشوار به نظر می‌رسیدند را دسته بندی کرده‌اند

and so the most likely to kill their project.

و آنهایی که بیشتر به از بین بردن پروژه کمک می‌کردند.

The first thing that they did

اولین کاری که آنها کردند

was try to get a Wi-Fi connection from a balloon in the stratosphere

تلاش برای برقراری ارتباط بی سیم بین یک بالون در استراتوسفر

down to an antenna on the ground.

و یک آنتن بر روی زمین بود.

It worked.

کار می‌کرد.

And I promise you there were bets that it wasn't going to.

و به شما قول می‌دهد سر اینکه این کار عملی نمی‌شود شرط بندی شده بود.

So we kept going.

پس به راه ادامه دادیم.

Could we get the balloon to talk directly to handsets,

آیا می‌توانیم کاری کنیم که بالون مستقیما به تلفن‌ها وصل شود،

so that we didn't need the antenna as an intermediary receiver?

تا دیگر نیازی به یک آنتن به عنوان دریافت کننده واسط نداشته باشیم؟

Yeah.

بله.

Could we get the balloon bandwidth high enough

آیا می‌توانیم پهنای باند بالون را آنقدر زیاد کنیم

so it was a real Internet connection?

که یک اینترنت واقعی داشته باشیم؟

So that people could have something more than just SMS?

تا مردم بتوانند چیزی بیشتر از یک پیام متنی داشته باشند؟

The early tests weren't even a megabit per second,

آزمون‌های اولیه حتی یک مگابیت بر ثانیه هم نبودند،

but now we can do up to 15 megabits per second.

اما حالا می‌توانیم تا ۱۵ مگابیت بر ثانیه را ایجاد کنیم.

Enough to watch a TED Talk.

به اندازه کافی برای دیدن یک سخنرانی TED.

Could we get the balloons to talk to each other through the sky

آیا می‌توانیم راهی برای ارتباط بالون‌ها با هم پیدا کنیم

so that we could reach our signal deeper into rural areas?

تا بتوانیم سیگنال‌ها را به نقاط دورافتاده‌ی عمیق تری برسانیم؟

Check.

انجام شد.

Could we get balloons the size of a house to stay up for more than 100 days,

آیا می‌توانیم یک بالون به بزرگی یک خانه را بیش از ۱۰۰ روز در آسمان نگاه داریم،

while costing less than five percent

در حالی که فقط ۵ درصد هزینه‌ی

of what traditional, long-life balloons have cost to make?

بالون‌های سنتی با عمر طولانی را صرف کنیم؟

Yes. In the end.

بله. در نهایت.

But I promise you, you name it, we had to try it to get there.

و قول می‌دهم٬‌ شما هر کاری را بگویید ما برای رسیدن به آنجا انجام داده‌ایم.

We made round, silvery balloons.

بالون‌های گرد و نقره‌ای ساختیم.

We made giant pillow-shaped balloons.

بالون‌های بالشتی غول آسا ساختیم.

We made balloons the size of a blue whale.

بالون‌های به اندازه‌ی یک وال آبی ساختیم.

We busted a lot of balloons.

کلی بالون خراب کردیم.

(Laughter)

(خنده)

Since one of the things that was most likely to kill the Loon project

از آنجا که یکی از چیزهایی که بیشتر از همه ممکن بود پروژه لون را از بین ببرد

was whether we could guide the balloons through the sky,

این بود که آیا می‌توانیم بالون‌ها را در آسمان هدایت کنیم،

one of our most important experiments was putting a balloon inside a balloon.

یکی از مهم‌ترین تجربیات ما قرار دادن یک بالون در بالونی دیگر بود.

So there are two compartments here, one with air and then one with helium.

پس در اینجا دو بخش وجود دارد، یکی با هوا و یکی با هلیوم.

The balloon pumps air in to make itself heavier,

بالون هوا را به درون پمپ می‌کند تا سنگین‌تر شود،

or lets air out to make it lighter.

یا هوا را خارج می‌کند تا سبک‌تر شود.

And these weight changes allow it to rise or fall,

و این تغییرات وزن به او اجازه می‌دهد تا بالا و پایین برود،

and that simple movement of the balloon is its steering mechanism.

و همین حرکت ساده‌ی بالون سیستم هدایت کننده‌ی آن است.

It floats up or down,

بالا و پایین شناور می‌شود،

hoping to grab winds going in the speed and direction that it wants.

با امید به اینکه به بادی با سرعت و جهتی که می‌خواهد برسد.

But is that good enough for it to navigate through the world?

اما آیا این به اندازه‌ی کافی برای هدایت در سراسر دنیا خوب است؟

Barely at first,

خیلی کم در ابتدا،

but better all the time.

اما با گذشت زمان بهتر شده است.

This particular balloon, our latest balloon,

این بالون خاص، آخرین بالون ما،

can navigate a two-mile vertical stretch of sky

می‌تواند در یک بازه‌ی سه کیلومتری عمودی آسمان هدایت شود

and can sail itself to within 500 meters of where it wants to go

و با اختلاف ۵۰۰ متر از نقطه هدف خود را به آن برساند

from 20,000 kilometers away.

از ۲۰٫۰۰۰ کیلومتر دورتر.

We have lots more to do

کارهای خیلی بیشتری هست که باید انجام دهیم

in terms of fine-tuning the system and reducing costs.

برای تنظیم بهینه سیستم و کاهش دادن هزینه‌ها.

But last year, a balloon built inexpensively

اما سال گذشته، یک بالون که با هزینه‌ی پایین ساخته شده بود

went around the world 19 times over 187 days.

دور دنیا را ۱۹ بار در ۱۸۷ روز زد.

So we're going to keep going.

پس ما ادامه خواهیم داد.

(Applause)

(تشویق حضار)

Our balloons today

بالون‌های ما امروز

are doing pretty much everything a complete system needs to do.

تقریبا هر کاری که یک سیستم کامل به آن نیاز دارد را انجام می‌دهند.

We're in discussions with telcos around the world,

در حال مذاکره با شرکت‌های مخابراتی سراسر دنیا هستیم،

and we're going to fly over places like Indonesia

و امسال برای آزمایش خدمات رسانی واقعی بر فراز مناطقی مانند اندونزی

for real service testing this year.

پرواز خواهیم کرد.

This probably all sounds too good to be true,

این احتمالا برای حقیقت داشتن زیادی خوب به نظر می‌رسد٬

and you're right.

و حق هم با شما است.

Being audacious

بی پروا بودن

and working on big, risky things

و کار بر روی چیزهای بزرگ و پر خطر

makes people inherently uncomfortable.

ذاتا باعث راحت نبودن مردم می‌شود.

You cannot yell at people and force them to fail fast.

نمی‌توانید سر مردم داد بزنید و مجبورشان کنید تا سریع‌تر شکست بخورند.

People resist. They worry.

مردم مقاومت می‌کنند. آنها نگران هستند.

"What will happen to me if I fail?

«چه اتفاقی می‌افتد اگر شکست بخورم؟

Will people laugh at me?

مردم به من می‌خندند؟

Will I be fired?"

اخراج می‌شوم؟»

I started with our secret.

من با رازمان شروع کردم.

I'm going to leave you with how we actually make it happen.

شما را با گفتن اینکه ما چطور آن را عملی می‌کنیم ترک خواهم کرد.

The only way to get people to work on big, risky things --

تنها راه وا داشتن مردم به کار روی چیزهای بزرگ و پرخطر --

audacious ideas --

ایده‌های متهورانه --

and have them run at all the hardest parts of the problem first,

و مجبور کردن آنها به کار بر روی سخت ترین مشکلات در ابتدای کار٬

is if you make that the path of least resistance for them.

این است که مسیر را برای آنها با کمترین مقاومتی هموار کنید.

We work hard at X to make it safe to fail.

ما در ایکس به سختی کار می‌کنیم تا شکست خوردن را امن کنیم.

Teams kill their ideas as soon as the evidence is on the table

تیم‌ها ایده‌هایشان را به محض فرآهم شدن شواهد کافی از بین می‌برند

because they're rewarded for it.

چون برای این کار پاداش می‌گیرند.

They get applause from their peers.

از طرف دوستانشان تشویق می‌شوند.

Hugs and high fives from their manager, me in particular.

از مدیرشان، که من هستم، بغل کردن . کف زدن می‌گیرند.

They get promoted for it.

به خاطر آن ترفیع می‌گیرند.

We have bonused every single person on teams that ended their projects,

ما برای هر کسی در تیم که پروژه خود را تمام کنند پاداش در نظر گرفته‌ایم،

from teams as small as two to teams of more than 30.

چه تیم شامل دو نفر باشد چه بیش از سی نفر.

We believe in dreams at the moonshot factory.

ما در کارخانه شلیک ماه به رویاها اعتقاد داریم.

But enthusiastic skepticism

اما اشتیاق به شک و تردید

is not the enemy of boundless optimism.

منافاتی با خوش بینی بی حد و مرز ندارد.

It's optimism's perfect partner.

او شریک ایده‌آل خوش بینی است.

It unlocks the potential in every idea.

باعث گشایش هر پتانسیلی در هر ایده‌ای می‌شود.

We can create the future that's in our dreams.

ما می‌توانیم آینده‌ای بسازیم که در رویاهایمان داریم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)