How climate change affects your mental health | Britt Wray

Translator: Leila Ataei Reviewer: Bita Yekta

For all that's ever been said about climate change,

از کل چیزهایی که درباره تغییرات اقلیمی تا به حال گفته شده،

we haven't heard nearly enough about the psychological impacts

به حد کافی درباره اثرات روانی زندگی کردن

of living in a warming world.

در جهان در حال گرم شدن نشنیده‌ایم.

If you've heard the grim climate research

اگر پژوهش‌های اقلیمی جدی را شنیده باشید

that science communicators like me weave into our books and documentaries,

که خبررسانهای علمی امثال من به خورد کتاب‌ها و مستندها می‌دهند،

you've probably felt bouts of fear, fatalism or hopelessness.

احتمالا مواردی مانند ترس، قبول مقدرات یا استیصال را حس می کنید.

If you've been impacted by climate disaster,

اگر تحت تاثیر فاجعه اقلیمی قرار گرفته‌اید،

these feelings can set in much deeper,

این احساسات می‌توانند عمیق‌تر شده

leading to shock, trauma,

و منجر به به شوک و آسیبهای روانی ناشی از حادثه،

strained relationships, substance abuse

روابط اجباری، استعمال مواد مخدر

and the loss of personal identity and control.

و فقدان هویت شخصی و کنترل منتهی شود.

Vital political and technological work is underway to moderate our climate chaos,

اقدامات اساسی فناوری و سیاسی برای تعدیل هرج و مرج اقلیمی ما در دست است،

but I'm here to evoke a feeling in you

اما من اینجا آمده‌ام تااین حس را در شما بیدار کنم

for why we also need our actions and policies

که چرا همچنین به اقدامات و سیاستهایی نیازمندیم

to reflect an understanding of how our changing environments

تا منعکس کننده این فهم باشند که چطور محیطهای در حال تغییر

threaten our mental, social and spiritual well-being.

رفاه معنوی، اجتماعی و روانی ما را به مخاطره می‌اندازند.

The anxiety, grief and depression of climate scientists and activists

اضطراب، غم و افسردگی کنشگران و دانشمندان اقلیمی

have been reported on for years.

سالهاست که گزارش می‌شود.

Trends we've seen after extreme weather events

بعد از حوادث شدید آب و هوایی مانند طوفانهای

like hurricane Sandy or Katrina

کاترینا یا سندی شاهد رشد مواردی

for increased PTSD and suicidality.

چون خودکشی و اختلال استرس پس از سانحه هستیم.

And there are rich mental-health data from northern communities

و داده‌های بهداشت روان غنی از جوامع شمالی موجود است که

where warming is the fastest,

در آنجا گرم شدن سریع است،

like the Inuit in Labrador,

مثل اینویت‌ها در لابرادور،

who face existential distress as they witness the ice,

که با اندوه وجودی مواجه‌اند در حالی که شاهدند که چگونه یخ،

a big part of their identity,

به عنوان جزء بزرگی از هویت آنها،

vanishing before their eyes.

جلوی دیدگانشان آب می‌شود.

Now if that weren't enough,

حال اگر اینها کافی نیست،

the American Psychological Association

انجمن روانشناسی آمریکایی می‌گوید که

says that our psychological responses to climate change,

واکنشهای روانی ما به تغییرات اقلیمی،

like conflict avoidance, helplessness and resignation, are growing.

مانند اجتناب از تعارض، عجز و تسلیم رو به رشد است.

This means that our conscious and unconscious mental processes

این به آن معناست که فرایند ذهنی هوشیاری و عدم هوشیاری ما،

are holding us back

ما را از شناسایی مسببین

from identifying the causes of the problem for what they are,

مشکلاتی که وجود دارد،کار کردن بر روی راه‌حلها،

working on solutions and fostering our own psychological resilience,

انعطاف‌پذیری روانی خودمان باز می‌دارند،

but we need all those things to take on what we've created.

اما به همه اینها نیازمندیم تا آنچه را که خلق کردیم بفهمیم.

Lately, I've been studying a phenomenon

اخیرا، مشغول بررسی پدیده‌ای بوده‌ام

that's just one example of the emotional hardships

که فقط یک مثال از سختی‌های عاطفی است که

that we're seeing.

شاهد آنها هستیم.

And it comes in the form of a question

و از این پرسش ناشی می‌شود

that a significant amount of people in my generation are struggling to answer.

که میزان قابل توجهی از انسانها هم نسل من تقلای پاسخ به آن را دارند.

That being:

این که:

Should I have a child in the age of climate change?

آیا باید در این عصر تغییرات اقلیمی صاحب فرزند شوم؟

After all, any child born today

در نهایت هر کودک متولد امروز

will have to live in a world where hurricanes, flooding, wildfires --

محکوم به زندگی در جهانی است مملو از طوفانها، سیلابها و آتش‌سوزیها--

what we used to call natural disasters --

آنچه قبلا بلایای طبیعی می‌نامیدیم--

have become commonplace.

حالا متداول شده‌اند.

The hottest 20 years on record occurred within the last 22.

داغ ترین ۲۰ سال را طی ۲۲ سال اخیر داشتیم.

The UN expects that two-thirds of the global population

سازمان ملل انتظار دارد که دو-سوم جمعیت جهانی

may face water shortages only six years from now.

با احتمال کمبود آب تا شش سال آینده مواجه شود.

The World Bank predicts that by 2050,

بانک جهانی پیش‌بینی می‌کند که تا ۲۰۵۰

there's going to be 140 million climate refugees

شاهد ۱۴۰ میلیون پناهنده اقلیمی در آفریقای سیاه،

in sub-Saharan Africa, Latin America and South Asia.

آفریقای جنوبی و آمریکای لاتین باشیم.

And other estimates put that number at over one billion.

و برخی دیگر آن عدد را بالای یک میلیارد برآورد می‌کند.

Mass migrations and resource scarcity

مهاجرتهای دست‌جمعی و قحطی منابع

increase the risk for violence, war and political instability.

خطر خشونت، جنگ و بی‌ثباتی سیاسی را افزایش می‌دهد.

The UN just reported that we are pushing up to a million species to extinction,

سازمان ملل تازگی گزارش داده که ما حدود ۱ میلیون گونه را در آستانه انقراض دادیم،

many within decades,

خیلی ها ظرف چند دهه،

and our emissions are still increasing, even after the Paris Agreement.

و انتشارات گاز گلخانه‌ی هنوز بعد از توافق هسته‌ای پاریس رو به افزایش است.

Over the last year and a half,

طی یک سال ونیم اخیر،

I've been conducting workshops and interviews

کارگاه‌ها و مصاحبه‌هایی را با صدها نفر

with hundreds of people

برگزار کرده‌ام درباره

about parenting in the climate crisis.

والدگری در بحرانهای اقلیمی.

And I can tell you

و می‌توانم به شما بگویم

that people who are worried about having kids because of climate change

که آدمهایی که نگران بچه داشتن به خاطر تغییرات اقلیمی هستند

are not motivated by an ascetic pride.

به واسطه غرور زاهدانه انگیزه نمی‌گیرند.

They're nerve-racked.

اعصابشان تحت فشار است.

There's even a movement called BirthStrike,

حتی جنبش برث‌استرایک هست (اعتصاب زادوولد)،

whose members have declared they're not going to have kids

که اعضای آن اعلام کرده‌اند بچه‌دار نخواهند شد

because of the state of the ecological crisis

به خاطر این وضعیت بحران زیست محیطی

and inaction from governments to address this existential threat.

و اقدام نکردن دولتها در رسیدگی به تهدید موجود.

And yes, other generations have also faced their own apocalyptic dangers,

و بله، نسلهای دیگر هم خطرات آخرالزمانی خود را داشتند،

but that is no reason to disregard the very real threat to our survival now.

اما الان بی ربط است که بیخیال وجود این تهدید واقعی در مسیر بقای خود شویم.

Some feel that it's better to adopt children.

برخی حس می‌کنند که بهتر فرزندخوانده بگیریم.

Or that it's unethical to have more than one,

یا که بیشتر از یک بچه داشتن اخلاقی نیست،

especially three, four or more,

به خصوص سه، چهار یا بیشتر،

because kids increase greenhouse gas emissions.

زیرا کودکان انتشارات گلخانه‌ای را افزایش می‌دهند.

Now, it is a really unfortunate state of affairs

حال، این وضعیت واقعا خوشایند نیست که

when people who want kids sacrifice their right to

آدمهایی که بچه می‌خواهند از حق خودشان بگذرند

because, somehow, they have been told that their lifestyle choices are to blame

زیرا تا حدی به آنها گفته شده که سبک زندگی انتخابی آنها قابل سرزنش است

when the fault is far more systemic,

در حالیکه ایراد بیشتر سیستماتیک است،

but let's just unpack the logic here.

اما بیایید ببینیم چه منطقی پشت آن است.

So an oft-cited study shows that, on average,

خب یک تحقیق پر مراجعه نشان می‌دهد که بطور متوسط

having one less child in an industrialized nation

داشتن یک فرزند کمتر در یک کشور صنعتی

can save about 59 tons of carbon dioxide per year.

می‌تواند حدود ۵۹ تن دی‌اکسید کربن صرفه‌جویی کند.

While in comparison,

در حالی که در قیاس،

living car-free saves nearly 2.5 tons,

بدون خودرو زندگی کردن حدود ۲/۵ تن ذخیره می‌کند،

avoiding a transatlantic flight -- and this is just one --

خودداری از پرواز به آن سوی اقیانوس اطلس-- و در این مورد خاص--

saves about 1.5 tons,

حدود ۱/۵ تن صرجه‌جویی می‌کند،

and eating a plant-based diet can save almost one ton per year.

و داشتن یک رژیم غذایی مبتنی بر گیاه سالانه یک تن صرفه جویی به همراه دارد.

And consider that a Bangladeshi child

و یک بچه بنگلادشی را تصور کنید

only adds 56 metric tons of carbon to their parents' carbon legacy

چطور در طول حیاتش ۵۶ تن به میراث کربنی والدین خود

over their lifetime,

اضافه می‌کند،

while an American child, in comparison, adds 9,441 to theirs.

در حای که سهم کودک آمریکایی، در قیاس۹۴۴۱ تن است.

So this is why some people argue

برای همین برخی استدلال می کنند

that it's parents from nations with huge carbon footprints

که والدین از کشورهایی با اثر کربنی عظیم لازم است

who should think the hardest about how many kids they have.

سخت فکر کنند که چه تعداد بچه داشته باشند.

But the decision to have a child and one's feelings about the future

اما تصمیم‌گیری درباره بچه داشتن و احساسات شخص نسبت به آینده

are deeply personal,

عمیقا شخصی است،

and wrapped up in all sorts of cultural norms,

و در لفافه انواع هنجارهای فرهنگی، اعتقادات

religious beliefs, socioeconomic status, education levels and more.

مذهبی، موقعیت اجتماعی- اقتصادی، سطح سواد و غیره ارائه می‌شود.

And so to some, this debate about kids in the climate crisis

و بنابراین برای برخی، این بحث بچه‌ها در بحران اقلیمی

can seem like it came from another planet.

شاید خیلی ماورایی به نظر برسد.

Many have more immediate threats to their survival to think about,

زندگی خیلی همین حالا با تهدیدهای فوری‌تری روبرو است،

like, how they're going to put food on the table,

مثل این که شب چطور غذایی به خانه ببرند،

when they're a single mom working three jobs,

وقتی که مادری مجرد است و سه کجا کار می کند،

or they're HIV positive or on the move in a migrant caravan.

یا اچ‌ای‌وی مثبت دارند یا در کاروان مهاجران در حال حرکت هستند.

Tragically, though, climate change is really great at intersectionality.

به‌طورغم انگیزی، تغییرات اقلیمی چند بخشی هستند،

It multiplies the stresses marginalized communities already face.

فشارهای عصبی که جوامع در حاشیه رانده‌ با آن مواجه هستند را چند برابر می‌کند.

A political scientist once said to me that a leading indicator

یکبار یک دانشمند سیاسی به من گفت که یک شاخض عمده

that climate change is starting to hit home, psychologically,

که تغییرات اقلیمی از جنبه روانشناسی به خانواده‌ها رسیده این است که

would be an increase in the rate of informed women

شمارزنان آگاهی که تصمیم به بچه‌دار نشدن می‌گیرند

deciding to not have children.

رو به افزایش است.

Interesting.

جالب است.

Is it hitting home with you, psychologically?

از جنبه روانشناسی این به ذهن شما رسیده؟

Are you perhaps someone with climate-linked pre-traumatic stress?

شاید شما فردی باشید با استرس قبل از شوک ناشی از حادثه مرتبط با آب و هوا؟

A climate psychiatrist coined that term,

یک روانپزشک اقلیمی آن عبارت را ساخت،

and that's a profession now, by the way, shrinks for climate woes.

و الان یک حرفه است، که حزن و اندوه اقلیمی را روانپزشکی می‌کند.

They're getting work at a time when some high schoolers

آنها زمانی دست به کار می‌شوند که برخی دبیرستانی‌ها

don't want to apply to university any longer,

برای پذیرش گرفتن از دانشگاه اقدام نمی کنند،

because they can't foresee a future for themselves.

چون آینده ای را برای خود پیش بینی نمی‌کنند.

And this brings me back to my main point.

و این باعث می‌شود که برگردم سر حرف اصلی‌ام.

The growing concern about having kids in the climate crisis

نگرانی فزاینده درباره بچه‌دار شدن در این بحران اقلیمی

is an urgent indicator of how hard-pressed people are feeling.

شاخص ضروری است از شدت فشاری که روی آدمهاست.

Right now, students around the world are screaming for change

همین الان، دانش‌آموزان در کل دنیا با صدای بلندی از استیصال

in the piercing voice of despair.

فریاد تغییر سر داده‌اند

And the fact that we can see how we contribute to this problem

و این واقعیت که چطور به این مشکل دامن می‌زنیم

that makes us feel unsafe

باعث حس ناامنی در ما می‌شود

is crazy-making in itself.

که خودش دیوانه‌کننده است.

Climate change is all-encompassing

تغییرات جوی کاملا جامع هستند

and so are the ways that it messes with our minds.

و همینطور روشهایی که با ذهنهای ما ور می‌روند.

Many activists will tell you

خیلی از کنشگران خواهند گفت

that the best antidote to grief is activism.

که بهترین پادزهر برای غم گنشگری است.

And some psychologists will tell you the answer can be found in therapy.

و برخی روان‌شناس‌ها به شما خواهند گفت پاسخ را می‌توان در تداوی یافت.

Others believe the key is to imagine you're on your deathbed,

دیگران متعقدند که تصور کنید شما در بستر مرگ هستید،

reflecting back on what's mattered the most in your life,

مهم ترین موضوع زندگیتان را مرور کنید

so you can identify what you should do more of now,

تا تشخیص دهید الان باید چه کاری کنید،

with the time that you have left.

با زمانی که برایتان باقیمانده.

We need all these ideas, and more,

همه این ایده‌ها را لازم داریم و بیشتر

to take care of our innermost selves

از درون خودمان مراقبت کنیم

as the environments we've known become more punishing towards us.

در حالیکه محیطهای که می‌شناسیم بیشتر نسبت به ما تنبیه‌ای می‌شوند.

And whether you have children or not,

و خواه بچه داشته باشید یا خیر،

we need to be honest about what is happening,

باید درباره آنچه رخ می‌دهد صادق باشیم،

and what we owe one another.

و آنچه به هم بدهکاریم.

We cannot afford to treat

ما نمی‌توانیم از پس برخورد

the psychological impacts of climate change

با اثرات روانشناسی تغییرات اقلیمی را بعنوان

as some afterthought,

اقدامی ثانویه نداریم،

because the other issues, of science, technology and the politics and economy,

زیرا مسائلی مثل علم، فناوری، سیاست و اقتصاد سخت و نفوذناپذیر احساس می‌شوند

feel hard, while this somehow feels soft.

در حالی که این مورد ملایم به نظر می‌رسد.

Mental health needs to be an integral part

سلامت روان لازم است تا جز تمام و کمال

of any climate change survival strategy,

هر نوع استراتژی بقای تغییرات اقلیمی باشد،

requiring funding, and ethics of equity and care,

که مستلزم پشتیبانی مالی و اصول اخلاقی برابری و مراقبت

and widespread awareness.

و آگاهی گسترده است.

Because even if you're the most emotionally avoidant person on the planet,

زیرا حتی اگر شما گریزان‌ترین فرد روی زمین از لحاظ عاطفی باشید

there's no rug in the world that's big enough to sweep this up under.

هیچ فرشی در دنیا انقدر بزرگ نیست که بشود این گند را زیرش جارو کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)