Is inequality inevitable?

Translator: Nitchamat Watthanasiriphawong Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In South Africa, one of the most unequal countries in the world,

แอฟริกาใต้ หนึ่งในประเทศที่มี ความเหลื่อมล้ำมากที่สุดในโลก

the richest one-tenth of 1%, owns almost 30% of all the country’s wealth,

คนรวยที่สุด 0.1% มีความมั่งคั่งเกือบ 30% ของความมั่งคั่งทั้งหมดในประเทศ

more than double what the bottom 90% owns.

ซึ่งมากกว่า 2 เท่าของผู้คนอีก 90%

Income and wealth inequality are not new.

ความเหลื่อมล้ำทางรายได้ จึงไม่ใช่เรื่องใหม่เลย

In fact, economists and historians who’ve charted economic inequality

นักเศรษฐศาสตร์และประวัติศาสตร์ที่ ติดตามความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ

throughout history haven’t found a single society without it.

ไม่เคยเจอประเทศไหนที่ไม่ประสบปัญหานี้

Which raises a bleak question:

จึงเกิดคำถามที่น่าเศร้าว่า

is inequality inevitable?

เราไม่สามารถหลีกเลี่ยง ความเหลื่อมล้ำได้หรือไร

One way to estimate inequality is with a number called the Gini index,

สิ่งหนึ่งที่สามารถวัด ความเหลื่อมล้ำได้คือดัชนีจินี

which is calculated by comparing the income or wealth distribution

ที่คำนวนโดยเปรียบเทียบ การกระจายรายได้หรือความมั่งคั่ง

of a perfectly equal society to the actual income or wealth distribution.

ในสังคมที่มีการกระจายรายได้ เท่าเทียมกันอย่างสมบูรณ์

The area of this shape multiplied by 2 is the Gini index.

เมื่อคูณพื้นที่นี้ด้วย 2 จะได้ค่าดัชนีจีนี

A Gini of 1 indicates perfect inequality—

ดัชนีจีนีเท่ากับ 1 หมายความว่ามี ความเหลื่อมล้ำอย่างสมบูรณ์

one person has everything and everyone else has nothing.

หนึ่งคนมีทุกอย่างแต่ที่เหลือไม่มีสักอย่าง

You’d never see this in real life

คุณจะไม่มีวันได้เห็นเหตุการณ์นี้

because everyone except that one person would starve.

เพราะทุกคนจะอดอาหารยกเว้นเพียงคนเดียว

A Gini index of 0 indicates perfect equality—

ดัชนีจีนีเท่ากับ 0 หมายความว่าทุกคน เท่าเทียมกันอย่างสมบูรณ์

everyone has exactly the same income or wealth.

ทุกคนมีรายได้หรือความมั่งคั่งเท่า ๆ กัน

But you also never see this in real life, not even in communist countries,

แต่คุณก็ไม่มีวันได้เห็นสิ่งนี้เช่นกัน

แม้แต่ประเทศคอมมิวนิสต์

because for one thing, that would mean paying everyone—

เพราะนั่นแปลว่า ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้สูงอายุ

no matter how young, old, what job they’re in or where they work—

ทำงานอะไร ทำงานที่ไหน

the exact same wage.

จะได้รับค่าจ้างเท่ากัน

Typical after-tax Ginis in developed countries today are around 0.3,

ทุกวันนี้ในประเทศที่พัฒนา ค่าดัชนีจีนีหลังหักภาษีอยู่ที่ 0.3

though there’s a wide range from pretty equal to pretty unequal.

แม้ว่าก็ยังมีความต่างมากระหว่าง ความเท่าเทียมกันและความเหลื่อมล้ำ

Before we go any further, you should know what the Gini index—

ก่อนที่เราจะพูดถึงเรื่องอื่น ๆ เรามารู้จักดัชนีจีนีกันก่อนดีกว่า

or any other measure of economic inequality— doesn’t tell us:

หรือตัวชี้วัดความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ อื่น ๆ ในเรื่องที่เราไม่เคยรู้กันดีกว่า

it gives no information about how income and wealth are distributed

ดัชนีจีนีไม่ได้บอกเราว่ามีการกระจาย รายได้และความมั่งคั่ง

across genders, races, educational backgrounds or other demographics;

ไปตามเพศ เชื้อชาติ การศึกษา หรืออื่น ๆ อย่างไร

it doesn’t tell us how easy or difficult it is to escape poverty.

และไม่ได้บอกเราว่าการหลุดพ้นความยากจนนั้น ง่ายหรือยากขนาดไหน

And it also gives no insight as to how a particular society

อีกทั้งยังไม่ได้บอกข้อมูลเชิงลึกว่า

arrived at its present level of inequality.

ความเหลื่อมล้ำในแต่ละประเทศ มาถึงจุด ๆ นี้ได้อย่างไร

Economic inequality is deeply entangled with other types of inequality:

ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจเกี่ยวข้อง กับความเหลื่อมล้ำด้านอื่น ๆ อย่างมาก

for example, generations of discrimination, imperialism,

เช่นการแบ่งแยกช่วงวัย ลัทธิจักรวรรดินิยม

and colonialism

และการล่าอาณานิคม

created deeply rooted power and class inequalities

ที่สร้างอำนาจและความไม่เสมอภาค ทางชนชั้นแบบหยั่งรากลึก

that persist to this day.

ที่ยังคงมีอยู่ถึงทุกวันนี้

But we still need at least a rough measure of who gets how much in a country.

แต่อย่างน้อยเรายังคงต้องมีตัวชี้วัดคร่าว ๆ ว่าใครได้รับทรัพยากรมากเท่าไหร่ในประเทศ

That’s what the Gini index gives us.

นั่นคือสิ่งที่ดัชนีจีนีให้เรา

Some countries are, economically, much more unequal than others.

ในทางเศรษฐกิจ บางประเทศมีความเหลื่อมล้ำ มากกว่าประเทศอื่น ๆ

And that’s because a significant portion of economic inequality

นั่นเป็นเพราะว่าสัดส่วนความเหลื่อมล้ำ ทางเศรษฐกิจที่สำคัญ

is the result of choices that governments make.

ซึ่งเป็นผลมาจากรัฐบาลเลือกใช้ระบบแบบใด

Let's talk about some of these choices.

เรามาเข้าเรื่องระบบเศรษฐกิจดีกว่า

First: what kind of economy to use.

อย่างแรก ระบบเศรษฐกิจที่ใช้

In the 20th century, some countries switched to socialism or communism

ในศตวรรษที่ 20 บางประเทศได้เปลี่ยนเป็น สังคมนิยมหรือคอมมิวนิสต์

for a variety of reasons,

ด้วยเหตุผลหลายอย่าง

including reducing economic inequality.

รวมถึงลดความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ

These changes did dramatically reduce economic inequality

การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ลดความเหลื่อมล้ำ ทางเศรษฐกิจได้มากเลยทีเดียว

in the two largest non-capitalist economies,

ในประเทศที่ไม่ใช้ระบบทุนนิยม

China and the Soviet Union— especially in the Soviet Union.

อย่างจีนและสหภาพโซเวียต

โดยเฉพาะสหภาพโซเวียต

But neither country prospered as much as the world's leading economies.

แต่ก็ไม่ได้มีความมั่งคั่งเท่ากับระบบ เศรษฐกิจชั้นนำของโลก

So yes, people earned about as much as their neighbors did,

ใช่แล้ว ผู้คนมีรายได้ เท่ากับคนอื่น ๆ ก็จริง

but that wasn’t very much.

แต่นั่นก็ไม่ได้มากมายอะไร

This— and many other issues— contributed to the Soviet Union’s collapse in 1991.

ปัญหานี้และอื่น ๆ อีกจำนวนมากส่งผลให้ สหภาพโซเวีตล่มสลายในปีค.ศ. 1991

And China, to grow more quickly, shifted its economy towards capitalism

ส่วนจีนที่เติบโตอย่างรวดเร็ว ได้เปลี่ยนเป็นระบบทุนนิยม

starting in the late 1970s.

ในปีค.ศ. 1970

What about capitalist countries?

แล้วประเทศทุนนิยมล่ะ

Can they choose to reduce economic inequality?

สามารถลดความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจได้รึป่าว

It’s tempting to think

นั่นก็น่าคิด

“no, because the whole point of capitalism is to hoard enough gold coins

“ลดไม่ได้หรอก เพราะว่าทุนนิยมคือ การเก็บเงินให้มากพอ”

to be able to dive into them like Scrooge McDuck.”

“ที่จะสามารถล้มลงบนกองเงินได้ อย่างลุงสกรูจ แม็กดัก”

China seems to provide the textbook example of this:

ดูเหมือนว่าจีนจะให้คำอธิบายตัวอย่างไว้ว่า

after it became more capitalist,

หลังจากใช้ระบบทุนนิยม

its Gini index shot up from under 0.4 to over 0.55.

ดัชนีจีนีพุ่งขึ้นจาก 0.4 ไปจนถึง 0.55

Meanwhile, its per capita yearly income

ในขณะเดียวกันรายได้ต่อคนต่อปีนั้น

jumped from the rough equivalent of $1,500 to over $13,000.

พุ่งขึงจาก 1,500 เหรียญ ถึง 13,000 เหรียญ

But there are many counter-examples:

แต่ก็มีข้อโต้แย้งมากเช่นกัน

capitalist countries in which inequality is actually holding steady or decreasing.

เช่นประเทศทุนนิยมที่มี ความเหลื่อมล้ำคงที่หรือลดลง

France has kept its Gini index below 0.32 since 1979.

ฝรั่งเศสสามารถรักษาดัชนีจีนีได้ ต่ำว่า 0.32 มาตั้งแต่ปี 1979

Ireland's Gini has been trending mostly downward since 1995.

ค่าดัชนีจีนีของไอร์แลนด์ลดลงตั้งแต่ปี 1995

The Netherlands and Denmark have kept theirs below 0.28 since the 1980s.

ส่วนเนเธอร์แลนด์และเดนมาร์ก มีค่าต่ำกว่า 0.28 ตั้งแต่ปี 1980

How do they do it?

พวกเขาทำได้ยังไงกัน

One way is with taxes.

วิธีแรกคือการจัดเก็บภาษี

Personal income taxes in most countries are progressive:

ในหลาย ๆ ประเทศมีการขึ้น ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา

the more money you make, the higher your tax rate.

ยิ่งมีรายได้มากเท่าไหร่ ภาษีก็มากเท่านั้น

And the more progressive your tax system, the more it reduces inequality.

และยิ่งระบบภาษีก้าวหน้ามากขึ้น ความเหลื่อมล้ำก็ลดน้อยลง

So, for example, while pre-tax income inequality in France

ยกตัวอย่างเช่น รายได้ก่อนหักภาษีในฝรั่งเศส

is roughly the same as it is in the US,

ระดับความเหลื่อมล้ำมี ความใกล้เคียงกับอเมริกา

post-tax inequality in France is roughly 20% lower.

และรายได้หลังหักภาษีในฝรั่งเศส ลดลงประมาณ 20%

Meanwhile, inheritance taxes can reduce the amount of wealth

ในขณะเดียวกัน ภาษีมรดกสามารถ ลดจำนวนความมั่งคั่ง

that a single family can amass over generations.

ที่ครอบครัวสะสมได้หลายชั่วอายุคน

Germany and many other European countries have inheritance or estate taxes

เยอรมันและหลาย ๆ ประเทศในยุโรป ต่างมีภาษีมรดก

that kick in at a few thousand to a few hundred thousand Euros,

โดยเริ่มต้นที่ไม่กี่พัน จนถึงหลายแสนยูโร

depending on who's inheriting.

ขึ้นอยู่กับใครจะได้รับมรดก

The US, on the other hand,

ในทางกลับกัน ในสหรัฐอเมริกา

lets you inherit $12 million without paying any federal tax.

อนุญาตให้รับมรดก 12 ล้านเหรียญ โดยไม่ต้องเสียภาษีระดับรัฐบาลกลาง

Another way is with transfers—

อีกวิธีหนึ่งคือการโอนเงิน

when the government takes tax revenues from one group of people

หมายความว่ารัฐบาลเก็บภาษีจากคนกลุ่มหนึ่ง

and gives it to another.

และนำมาให้อีกกลุ่มหนึ่ง

For example, Social Security programs tax people who work

ยกตัวอย่างเช่น ประกันสังคมจะ เก็บภาษีจากคนทำงาน

and use the revenue to support retirees.

และนำเงินส่วนนั้นให้แก่ผู้เกษียณอายุ

In Italy, about a quarter of Italians’ disposable household income

รายได้ครัวเรือนของประชากร ประมาณ 25% ในอิตาลี

comes from government transfers.

มาจากการโอนผ่องถ่ายของรัฐบาล

That’s a lot, especially relative to the US,

นับว่ามากเลยทีเดียว โดยเฉพาะถ้าเทียบกับสหรัฐ

where the figure is just over 5%.

ที่มีเพียง 5% เท่านั้น

A third way is to ensure that everyone has access to things

วิธีที่สามคือให้ประชาชน เข้าถึงสิ่งต่าง ๆ ได้

like education and healthcare.

ไม่ว่าจะเป็นการศึกษาหรือสาธารณสุข

A highly educated, healthy workforce can command a higher salary on the market,

การที่ผู้คนได้รับการศึกษาและมีสุขภาพที่ดี ก็จะเรียกค่าจ้างที่สูงขึ้นได้ในตลาดแรงงาน

thus reducing inequality.

ซึ่งนั่นทำให้ลดความเหลื่อมล้ำได้

The fourth way is addressing the digital divide:

วิธีที่สี่คือจัดการกับ ความเหลื่อมล้ำทางดิจิทัล

the gap between those who have access to the Internet and those who do not.

ซึ่งก็คือช่องว่างระหว่างผู้ที่เข้าถึง อินเทอร์เนตได้และผู้ที่ไม่สามารถเข้าถึงได้

A fifth way is dealing with extreme wealth.

แนวทางที่ห้าคือการจัดการกับ ความมั่งคั่งที่มากจนเกินไป

Multibillionaires can buy social media platforms,

มหาเศรษฐีต่างสามารถซื้อ แพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย

news outlets, policy think-tanks, perhaps even politicians,

แหล่งข่าว องค์กรวิจัยหรือแม้แต่นักการเมือง

and bend them to their will,

และควบคุมให้เป็นไปตามที่ต้องการ

threatening the very fabric of democracy.

ซึ่งนี่ถือว่าเป็นการละเมิดระบอบประชาธิปไตย

We are just barely scratching the surface of inequality here.

ที่กล่าวมาเป็นเพียงความเหลื่อมล้ำ โดยคร่าว ๆ เท่านั้น

We haven’t touched on the drastic divides in who has wealth and who doesn’t;

ยังไม่ได้พูดถึง ความแตกต่างอย่างสาหัส

ระหว่างคนรวยกับคนไม่รวย

the power structures that prevent social and economic mobility;

โครงสร้างทางอำนาจที่ขัดขวาง การขับเคลื่อนทางสังคมและเศรษฐกิจ

and the drastic inequality between countries—

อีกทั้งความเหลื่อมล้ำระหว่างประเทศ

the fact that, for example,

ยกตัวอย่างเช่น

just three Americans have 90 billion more dollars than Egypt,

ชาวอเมริกัน 3 คนมีเงิน 90,000 ล้านเหรียญ ซึ่งมากกว่าประเทศอียิปต์

a country of 100 million people.

ที่มีประชากรถึง 100 ล้านคน

And here’s one final thing to think about: power and wealth are self-reinforcing,

สิ่งสุดท้ายที่อยากฝากให้คิดคือ อำนาจและเงินเป็นสิ่งที่เกื้อกูลกัน

which means that equality is not.

หมายความว่าความเท่าเทียมกันไม่มีอยู่จริง

Left to their own devices, societies tend toward inequality—

หากปล่อยให้สังคมเป็นเช่นนั้น ความเหลื่อมล้ำก็จะเพิ่มขึ้น

unless we weaken the feedback loops of wealth and power concentration.

เว้นแต่ว่าเราจะหยุดยั้งวงจรที่ ควบรวมอำนาจกับเงินเอาไว้ได้