Is inequality inevitable?

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: sadegh vn

In South Africa, one of the most unequal countries in the world,

در آفریقای جنوبی، یکی از نابرابرترین کشورهای جهان،

the richest one-tenth of 1%, owns almost 30% of all the country’s wealth,

یک دهم از ۱٪ اقلیت ثروتمند تقریباً ۳۰٪ از کل ثروت کشور را در اختیار دارند،

more than double what the bottom 90% owns.

بیش از دو برابر آنچه ۹۰٪ طبقه پایین در اختیار دارند.

Income and wealth inequality are not new.

نابرابری درآمد و ثروت موضوع جدیدی نیست.

In fact, economists and historians who’ve charted economic inequality

در واقع، اقتصاددانان و تاریخدانان که جداول نابرابری اقتصادی را

throughout history haven’t found a single society without it.

در طول تاریخ تهیه می‌کنند حتی یک جامعه بدون این معضل پیدا نکرده‌اند.

Which raises a bleak question:

که این سوال غم‌بار را پیش می‌آورد:

is inequality inevitable?

آیا نابرابری اجتناب‌ناپذیر است؟

One way to estimate inequality is with a number called the Gini index,

یکی از راه‌های تخمین نابرابری توسط عددی به نام ضریب جینی است،

which is calculated by comparing the income or wealth distribution

که با مقایسه توزیع درآمد و ثروت کاملاً برابر

of a perfectly equal society to the actual income or wealth distribution.

نسبت به توزیع درآمد و ثروت واقعی محاسبه می‌شود.

The area of this shape multiplied by 2 is the Gini index.

مساحت این شکل ضربدر ۲، ضریب جینی است.

A Gini of 1 indicates perfect inequality—

ضریب جینی ۱ بیانگر نابرابری کامل است-

one person has everything and everyone else has nothing.

یک نفر همه چیز دارد و بقیه هیچ ندارند.

You’d never see this in real life

در زندگی واقعی چنین چیزی نمی‌بینیم

because everyone except that one person would starve.

زیرا همه به جز آن یک نفر تلف خواهند شد.

A Gini index of 0 indicates perfect equality—

و ضریب جینی صفر بیانگر برابری کامل است-

everyone has exactly the same income or wealth.

همه درآمد و ثروت کاملاً یکسان دارند.

But you also never see this in real life, not even in communist countries,

اما این هم در زندگی واقعی وجود ندارد، حتی در کشورهای کمونیستی،

because for one thing, that would mean paying everyone—

بخاطر یک چیز و آن یعنی پرداخت به همه -

no matter how young, old, what job they’re in or where they work—

فارغ از جوان بودن، پیر بودن، شغل یا محل کار

the exact same wage.

همه دستمزد کاملا برابر دارند.

Typical after-tax Ginis in developed countries today are around 0.3,

ضرایب جینی پس از کسر مالیات در کشورهای توسعه یافته حدود ۰/۳ است،

though there’s a wide range from pretty equal to pretty unequal.

اگر چه دامنه وسیعی از تقریباً برابر تا تقریباً نابرابر وجود دارد.

Before we go any further, you should know what the Gini index—

قبل از اینکه جلوتر برویم باید بدانید چیزی را که ضریب جینی-

or any other measure of economic inequality— doesn’t tell us:

یا هر معیار دیگر ناعدالتی اقتصادی- به ما نمی‌گوید:

it gives no information about how income and wealth are distributed

اینکه این ضریب هیچ اطلاعاتی در مورد نحوه توزیع درآمد و ثروت

across genders, races, educational backgrounds or other demographics;

بین جنسیت‌ها، نژادها، زمینه‌های تحصیلی یا دیگر بافت‌های جمعیتی به ما نمی‌دهد؛

it doesn’t tell us how easy or difficult it is to escape poverty.

در مورد میزان آسانی یا سختی رهایی از فقر به ما چیزی نمی‌گوید.

And it also gives no insight as to how a particular society

و هیچ بینشی از اینکه چگونه یک جامعه خاص

arrived at its present level of inequality.

به سطح کنونی ناعدالتی رسیده است به ما نمی‌دهد.

Economic inequality is deeply entangled with other types of inequality:

نابرابری اقتصادی عمیقاً با دیگر انواع نابرابری‌ها مرتبط است:

for example, generations of discrimination, imperialism,

برای مثال نسل‌هایی از تبعیض، امپریالیسم،

and colonialism

و استعمار

created deeply rooted power and class inequalities

نابرابری‌های عمیق و ریشه‌دار از طبقه و قدرت را ایجاد کرده است

that persist to this day.

که تا به امروز ادامه دارد.

But we still need at least a rough measure of who gets how much in a country.

اما حداقل به یک معیار تقریبی نیاز داریم که نشان دهد هر کس در یک کشور چقدر ثروت

That’s what the Gini index gives us.

کسب می‌کند. این چیزی است که ضریب جینی به ما می‌دهد.

Some countries are, economically, much more unequal than others.

برخی کشورها به لحاظ اقتصادی از برخی دیگر به شدت نابرابرتر هستند.

And that’s because a significant portion of economic inequality

و به این خاطر است که بخش بزرگی از نابرابری اقتصادی

is the result of choices that governments make.

در نتیجه انتخاب‌هایی است که دولت بر می‌گزیند.

Let's talk about some of these choices.

بگذارید در مورد برخی از این انتخاب‌ها صحبت کنیم.

First: what kind of economy to use.

اول: چه نوع اقتصادی استفاده کند.

In the 20th century, some countries switched to socialism or communism

در قرن بیستم برخی کشورها به سوسیالیسم یا کمونیسم به دلایل متنوعی،

for a variety of reasons,

تغییر مسیر داده‌اند،

including reducing economic inequality.

من جمله به دلیل کاهش نابرابری اقتصادی.

These changes did dramatically reduce economic inequality

این تغییرات به شدت نابرابری اقتصادی را

in the two largest non-capitalist economies,

در دو تا از بزرگترین اقتصادهای غیرسرمایه‌داری کاهش داد،

China and the Soviet Union— especially in the Soviet Union.

چین و شوروی- بخصوص در شوروی.

But neither country prospered as much as the world's leading economies.

اما هیچ یک از دو کشور به اندازه رهبران اقتصاد جهان رشد نکردند.

So yes, people earned about as much as their neighbors did,

خوب بله، مردم به اندازه همسایگان درآمد کسب کردند،

but that wasn’t very much.

اما زیاد نبود.

This— and many other issues— contributed to the Soviet Union’s collapse in 1991.

این موضوع-و بسیاری دیگر عوامل- در فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹۹۱ نقش داشت.

And China, to grow more quickly, shifted its economy towards capitalism

و چین برای رشد سریعتر اقتصاد خود را به سمت سرمایه‌داری سوق داد

starting in the late 1970s.

و از اواخر دهه ۱۹۷۰ شروع کرد.

What about capitalist countries?

در مورد کشورهای سرمایه‌داری چطور؟

Can they choose to reduce economic inequality?

آیا می‌توانند نابرابری اقتصادی را کاهش دهند؟

It’s tempting to think

تفکر در این مورد وسوسه‌انگیز است

“no, because the whole point of capitalism is to hoard enough gold coins

«خیر، زیرا کل هدف سرمایه‌داری اندوختن سکه‌های طلا

to be able to dive into them like Scrooge McDuck.”

به اندازه‌ایست که بتوان مانند اسکروج مکداک در آن شیرجه زد.»

China seems to provide the textbook example of this:

ظاهراً چین در این زمینه به اندازه کتابی حرف دارد:

after it became more capitalist,

وقتی سرمایه‌داری‌تر شد،

its Gini index shot up from under 0.4 to over 0.55.

ضریب جینی از ۰/۴ به ۰/۵۵ جهش پیدا کرد.

Meanwhile, its per capita yearly income

در عین حال، درآمد سرانه سالانه

jumped from the rough equivalent of $1,500 to over $13,000.

از حدود ۱۵۰۰ دلار به بیش از ۱۳,۰۰۰ دلار جهش یافت.

But there are many counter-examples:

اما مثالهای متضاد بسیاری وجود دارد:

capitalist countries in which inequality is actually holding steady or decreasing.

کشورهای سرمایه‌داری که نابرابری در آنها به طور پیوسته در حال کاهش است.

France has kept its Gini index below 0.32 since 1979.

فرانسه از سال ۱۹۷۹ ضریب جینی را کمتر از ۰/۳ نگه داشته است.

Ireland's Gini has been trending mostly downward since 1995.

ضریب جینی در ایرلند از سال ۱۹۹۵ غالباً روند نزولی داشته است.

The Netherlands and Denmark have kept theirs below 0.28 since the 1980s.

هلند و دانمارک از دهه ۱۹۸۰ ضریب جینی را پایین‌تر از ۰/۲۸ نگه داشته‌اند.

How do they do it?

چطور این کار را انجام می‌دهند؟

One way is with taxes.

یک روش از طریق مالیات است.

Personal income taxes in most countries are progressive:

مالیات بر درآمد در بیشتر کشورها تصاعدی است:

the more money you make, the higher your tax rate.

هر چه درآمد بیشتر باشد درصد مالیات بالاتر است.

And the more progressive your tax system, the more it reduces inequality.

و هر چه نظام مالیاتی تصاعدی‌تر باشد نابرابری را بیشتر کاهش می‌دهد.

So, for example, while pre-tax income inequality in France

مثلا با اینکه در فرانسه نابرابری در درآمد بدون کسر مالیات

is roughly the same as it is in the US,

تقریباً با آمریکا برابر است،

post-tax inequality in France is roughly 20% lower.

نابرابری پس از کسر مالیات در فرانسه ۲۰٪ کمتر است.

Meanwhile, inheritance taxes can reduce the amount of wealth

در عین حال، مالیات بر ارث می‌تواند حجم ثروتی را که یک خانواده

that a single family can amass over generations.

در طول نسل‌ها می‌تواند جمع کند کاهش دهد.

Germany and many other European countries have inheritance or estate taxes

آلمان و بسیاری دیگر کشورهای اروپایی مالیات بر ارث یا ملک دارند

that kick in at a few thousand to a few hundred thousand Euros,

که در مقادیر چند هزار تا چند صد هزار یورو اعمال می‌شود،

depending on who's inheriting.

بسته به اینکه چه کسی وارث است.

The US, on the other hand,

آمریکا از طرف دیگر،

lets you inherit $12 million without paying any federal tax.

به شما اجازه می‌دهد ۱۲ میلیون دلار را بدون پرداخت هر گونه مالیاتی به ارث ببرید.

Another way is with transfers—

راه دیگر انتقالات است-

when the government takes tax revenues from one group of people

هنگامی که دولت درآمد گروهی از افراد را

and gives it to another.

گرفته و به گروه دیگری می‌دهد.

For example, Social Security programs tax people who work

برای مثال، طرح‌های تأمین اجتماعی از کسانی که کار می‌کنند مالیات گرفته

and use the revenue to support retirees.

و این مبلغ برای حمایت از بازنشستگان استفاده می‌شود.

In Italy, about a quarter of Italians’ disposable household income

در ایتالیا، حدود یک چهارم درآمد خانوارهای ایتالیایی

comes from government transfers.

از انتقالات دولت تأمین می‌شود.

That’s a lot, especially relative to the US,

مقدار زیادی است خصوصاً در قیاس با آمریکا،

where the figure is just over 5%.

که این عدد فقط کمی بیش از ۵٪ است.

A third way is to ensure that everyone has access to things

راه سوم این است که مطمئن شویم همه به چیزهایی مثل

like education and healthcare.

آموزش و درمان دسترسی دارند.

A highly educated, healthy workforce can command a higher salary on the market,

نیروی کار باسواد و سالم، دستمزد بالاتری را در بازار طلب می‌کنند،

thus reducing inequality.

و نابرابری را کاهش می‌دهند.

The fourth way is addressing the digital divide:

راه چهارم پرداختن به شکاف دیجیتال است:

the gap between those who have access to the Internet and those who do not.

شکاف بین کسانی که دسترسی به اینترنت دارند با کسانی که ندارند.

A fifth way is dealing with extreme wealth.

راه پنجم مهار ثروت بیش از حد است.

Multibillionaires can buy social media platforms,

مولتی‌میلیاردرها می‌توانند شبکه‌های اجتماعی،

news outlets, policy think-tanks, perhaps even politicians,

رسانه‌های خبری، اتاق فکرهای سیاسی و شاید حتی سیاسیون را بخرند،

and bend them to their will,

و آنها را برای اهداف خود تحریف کنند،

threatening the very fabric of democracy.

و پایه‌های اولیه دموکراسی را تهدید کنند.

We are just barely scratching the surface of inequality here.

ما فقط داریم به سختی روی سطح نابرابری خراش ایجاد می‌کنیم.

We haven’t touched on the drastic divides in who has wealth and who doesn’t;

ما به شکاف‌های عمیق اینکه که ثروت دارد و که ندارد نپرداخته‌ایم.

the power structures that prevent social and economic mobility;

ساختار قدرتی که پویایی اجتماعی و اقتصادی را متوقف می‌کند؛

and the drastic inequality between countries—

و نابرابری شدید بین کشورها-

the fact that, for example,

حقیقتی که برای مثال،

just three Americans have 90 billion more dollars than Egypt,

فقط سه آمریکایی ۹۰ میلیارد دلار بیشتر از مصر پول دارند،

a country of 100 million people.

کشوری با ۱۰۰ میلیون جمعیت.

And here’s one final thing to think about: power and wealth are self-reinforcing,

و حالا آخرین چیزی که باید به آن فکر کنیم: قدرت و ثروت خودتقویت‌کننده هستند،

which means that equality is not.

یعنی برابری نیست.

Left to their own devices, societies tend toward inequality—

جوامع با ابزار خودشان به نابرابری میل می‌کنند-

unless we weaken the feedback loops of wealth and power concentration.

مگر اینکه مسیرهای بازگشت به حلقه تمرکز قدرت و ثروت را تضعیف کنیم.