History’s deadliest colors - J. V. Maranto

ประวัติศาสตร์แห่งสีที่แสนอันตราย - เจ.วี. มารานโต (J. V. Maranto)

Translator: View Riddell Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

In 1898, Marie and Pierre Curie discovered radium.

ในปี ค.ศ. 1893 มารีและปิแยร์ กูรี ค้นพบธาตุเรเดียม

Claimed to have restorative properties,

เหตุที่เราเคยเชื่อว่า มันมีคุณสมบัติในการซ่อมแซม

เรเดียมจึงถูกผสมใส่ยาสีฟัน

radium was added to toothpaste,

medicine,

เภสัชภัณฑ์

water,

น้ำ

and food.

และอาหาร

A glowing, luminous green,

ด้วยสีเขียวเรืองแสงของมัน

it was also used in beauty products and jewelry.

มันจึงยังถูกใช้ในเครื่องสำอาง และเครื่องประดับ

จนกระทั่งช่วงกลางศตวรรษที่ 19

It wasn't until the mid-20th century

we realized that radium's harmful effects as a radioactive element

เราถึงรู้ว่าผลที่เป็นอันตรายของเรเดียม ในฐานะที่มันเป็นสารกัมมันตรังสีนั้น

outweighed its visual benefits.

มากเสียยิ่งกว่าความสวยงามของมันอีก

Unfortunately, radium isn't the only pigment that historically

โชคไม่ดีที่เรเดียมไม่ใช่เป็นสารมีสี เพียงอย่างเดียวในประวัติศาสตร์

seemed harmless or useful

ที่ดูไร้พิษภัยหรือดูเป็นประโยชน์

but turned out to be deadly.

แต่กลับอันตรายถึงตายได้

That lamentable distinction includes a trio of colors and pigments

สารที่มีคุณสมบัติต้องคำสาปนี้ รวมถึงสีและสารมีสีทั้งสาม

that we've long used to decorate ourselves and the things we make:

ที่เรานำมาใช้ตกแต่งร่างกายและ สิ่งของทั้งหลายมาเป็นเวลานานแล้ว

white,

สีขาว

green,

and orange.

สีเขียว

และสีส้ม

Our story begins with white.

เรื่องราวของเราเริ่มที่สีขาว

As far back as the 4th century BCE,

ย้อนกลับราวศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตจักร

the Ancient Greeks treated lead to make the brilliant white pigment we know today.

ชาวกรีกโบราณแปรรูปตะกั่วเพื่อนำมาใช้ เป็นสีขาวที่เรารู้จักกันทุกวันนี้

The problem?

ปัญหาน่ะหรือ

In humans, lead is directly absorbed into the body

ตะกั่วจะถูกดูดซึม เข้าสู่ร่างกายมนุษย์โดยตรง

and distributed to the blood,

และกระจายลงสู่เลือด

soft tissues,

เนื้อเยื่ออ่อน

and mineralized tissues.

และเนื้อเยื่อแข็ง

Once in the nervous system,

เมื่อเข้าถึงระบบประสาท

lead mimics and disrupts the normal functions of calcium,

ตะกั่วจะเลียนแบบและขัดขวาง การทำงานของแคลเซียม

causing damages ranging from learning disabilities

ก่อให้เกิดความเสียหาย ตั้งแต่ความบกพร่องในการเรียนรู้

to high blood pressure.

ไปจนถึงความดันเลือดสูง

ถึงกระนั้น การใช้สารมีสีที่เป็นพิษนี้

Yet the practice of using this toxic pigment

continued across time and cultures.

ก็ยังดำเนินมาเป็นเวลาอีกหลายยุคสมัย และในหลายวัฒนธรรม

Lead white was the only practical choice for white oil or tempera paint

สีขาวตะกั่วเป็นเพียงทางเลือกเดียว สำหรับสีน้ำมันหรือสีฝุ่นเทมเพอรา

until the 19th century.

จนกระทั่งศตวรรษที่ 19

To make their paint, artists would grind a block of lead into powder,

เพื่อเป็นการผลิตสี ศิลปินจะต้องฝนก้อนตะกั่วให้เป็นผง

ซึ่งเป็นการสัมผัส กับอนุภาคฝุ่นที่เป็นพิษมาก

exposing highly toxic dust particles.

การใช้สารมีสีนี้อย่างไม่มีการระวังควบคุม ก่อให้เกิดโรคที่เรียกว่า "ลำไส้จิตรกร"

The pigment's liberal use resulted in what was known as painter's colic,

หรือที่ปัจจุบันเรียกกันว่า "โรคพิษตะกั่ว"

or what we'd now call lead poisoning.

Artists who worked with lead complained of palseys,

ศิลปินที่ใช้ตะกั่วระบุว่า พวกเขามีอาการอัมพาต

melancholy,

ซึมเศร้า

coughing,

ไอ

enlarged retinas,

รูม่านตาขยาย

and even blindness.

หรือถึงขั้นตาบอด

But lead white's density, opacity, and warm tone

แต่ความหนาแน่น ความทึบแสง และโทนสีที่อุ่นของสีขาวตะกั่ว

were irresistible to artists like Vermeer, and later, the Impressionists.

ทำให้ศิลปินอิมเพรสชันนิสอย่างเฟอร์เมร์ ไม่อาจห้ามใจได้

Its glow couldn't be matched,

ความขาวสว่างของมันนั้น ยากที่จะหาอย่างอื่นมาเปรียบได้

and the pigment continued to be widely used until it was banned in the 1970s.

และสารมีสีนี้ก็ถูกใช้กันอย่างกว้างขวาง จนกระทั่งได้ถูกระงับใช้ในยุค 1970

As bad as all that sounds,

แม้ว่ามันจะฟังดูน่ากลัว

white's dangerous effects pale in comparison

อันตรายจากสีขาวนั้น ถือว่าด้อยไปเลยเมื่อเทียบกับ

to another, more wide-spread pigment, green.

สารมีสีอีกอย่างหนึ่ง ที่เป็นที่นิยมมากกว่า นั่นก็คือสีเขียว

Two synthetic greens called Scheele's Green and Paris Green

สีเขียวสังเคราะห์สองอย่างที่มีชื่อว่า เขียวเชอีล กับเขียวปารีส

were first introduced in the 18th century.

ถูกใช้เป็นครั้งแรกในศตวรรษที่ 18

They were far more vibrant and flashy

สีของมันสดใสและโดดเด่น

มากกว่าสีเขียวที่ได้จากสารมีสี ตามธรรมชาติ ที่ดูหม่นกว่า

than the relatively dull greens made from natural pigments,

so they quickly became popular choices for paint

ฉะนั้น พวกมันจึงกลายเป็นที่นิยม อย่างรวดเร็วสำหรับงานภาพวาด

as well as dye for textiles,

ทั้งยังเป็นสีสำหรับย้อมผ้า

wallpaper,

วอลเปเปอร์

soaps,

สบู่

cake decorations,

สีแต่งเค้ก

toys,

ของเล่น

candy,

ขนม

and clothing.

และเสื้อผ้า

These green pigments were made from a compound called

สารให้สีเขียวนี้ผลิตมาจาก สารประกอบที่ชื่อว่า

cupric hydrogen arsenic.

คิวปริก ไฮโดรเจน อาร์เซนิก

In humans, exposure to arsenic

เมื่อมนุษย์สัมผัสสารอาร์เซนิก

can damage the way cells communicate and function.

มันจะทำลายระบบสื่อสาร และการทำงานของเซลล์

And high levels of arsenic have been directly linked

และการสัมผัสอาร์เซนิกในปริมาณที่มาก มีความเชื่อโยงกับ

to cancer and heart disease.

มะเร็งและโรคหัวใจ

As a result, 18th century fabric factory workers were often poisoned,

ผลลัพธ์ทำให้พนักงานโรงงานผ้า ในศตวรรษที่ 18 มักได้รับสารพิษ

and women in green dresses reportedly collapsed

และสตรีที่สวมชุดเขียว มักจะเป็นลมล้มพับไป

from exposure to arsenic on their skin.

เพราะสัมผัสอาร์เซนิกทางผิวหนัง

Bed bugs were rumored not to live in green rooms,

เป็นที่ลือกันตัวเรือด จะไม่ยอมอยู่ในห้องสีเขียว

and it's even been speculated that Napoleon died from slow arsenic poisoning

และเป็นที่คาดเดากันว่า นโปเลียนเสียชีวิต จากการได้รับพิษอาร์เซนิกทีละน้อย

from sleeping in his green wallpapered bedroom.

เนื่องจากเขานอนหลับ ในห้องนอนที่มีวอลเปเปอร์สีเขียว

The intense toxicity of these green stayed under wraps

ไม่มีใครล่วงรู้ถึงพิษอันร้ายแรงของสีเขียวนี้

until the arsenic recipe was published in 1822.

จนกระทั่งได้มีการตีพิมพ์ สูตรของอาร์เซนิกในปี ค.ศ. 1822

และหนึ่งศตวรรษต่อมา ก็ถูกนำมาใช้ใหม่เป็นยาฆ่าแมลง

And a century later, it was repurposed as an insecticide.

สีเขียวสังเคราะห์น่าจะเป็นสี ที่อันตรายที่สุดที่ใช้กันอย่างกว้างขวาง

Synthetic green was probably the most dangerous color in widespread use,

but at least it didn't share radium's property of radioactivity.

แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้มี คุณสมบัติกัมมันตรังสีอย่างเรเดียม

Another color did, though - orange.

แต่อีกสีหนึ่งมีคุณสมบัตินี้ นั่นก็คือ สีส้ม

ก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นเรื่องปกติที่ผู้ผลิตเครื่องชามเซรามิก

Before World War II, it was common for manufacturers of ceramic dinnerware

to use uranium oxide in colored glazes.

จะใช้ยูเรเนียมออกไซด์ในสีเคลือบ

The compound produced brilliant reds and oranges,

สารประกอบนี้ทำให้ชามมีสีแดงและส้มสด

which were appealing attributes, if not for the radiation they emitted.

ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่งดงาม ถ้าหากมัน ไม่ได้ปล่อยกัมมันตภาพรังสีออกมาด้วย

Of course, radiation was something we were unaware of until the late 1800s,

แน่ล่ะว่า กัมมันตภาพรังสีเป็นสิ่งที่เราไม่รู้จัก จนกระทั่งปลายศตวรรษที่ 1800

let alone the associated cancer risks, which we discovered much later.

เราจึงไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับความเสี่ยง ในการก่อมะเร็งซึ่งถูกค้นพบหลังจากนั้นอีกนาน

During World War II,

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

the U.S. government confiscated all uranium for use in bomb development.

รัฐบาลสหรัฐฯ ยึดยูเรเนียมทั้งหมด เพื่อนำใช้ในการพัฒนาระเบิด

However, the atomic energy commission relaxed these restrictions in 1959,

อย่างไรก็ตาม คณะกรรมาธิการพลังงานปรมาณู ผ่อนปรนข้อบังคับเหล่านี้ในปี ค.ศ. 1959

and depleted uranium returned to ceramics and glass factory floors.

และยูเรเนียมด้อยสมรรถนะก็กลับเข้าสู่ โรงงานผลิตเครื่องเซรามิกและแก้วอีกครั้ง

Orange dishes made during the next decade

ชามสีส้มที่ผลิตในช่วงทศวรรษต่อมา

may still have some hazardous qualities on their surfaces to this day.

อาจยังมีคุณสมบัติที่เป็นอันตรายอยู่บ้าง ตามพื้นผิวจนถึงทุกวันนี้

Most notably, vintage fiestaware reads positive for radioactivity.

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สารกัมมันตภาพรังสียังถูกตรวจพบ ได้ในชุดเครื่องชามเฟียสต้าแบบย้อนยุค

และในขณะที่ระดับของมันน้อยเกินกว่า ที่จะมีผลร้ายต่อสุขภาพ

And while the levels are low enough that they don't officially pose a health risk

if they're on a shelf,

หากเก็บพวกมันไว้บนหิ้ง

the U.S. EPA warns against eating food off of them.

สำนักงานปกป้องสิ่งแวดล้อมของสหรัฐฯ ก็เตือนไม่ให้นำไปใช้ใส่อาหารเพื่อรับประทาน

ถึงแม้ว่าเราจะยังคงพบกับปัญหา ในสีผสมอาหารสังเคราะห์อยู่เป็นครั้งคราว

Though we still occasionally run into issues with synthetic food dyes,

our scientific understanding has helped us prune hazardous colors out of our lives.

ความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์ ได้ช่วยให้เรา คัดกรองสีอันตรายออกไปจากชีวิตของเรา